"Ninyo?" nilibot ko ang tingin ko sa loob ng kanilang bahay.
Hanzo was too humble too call it a mansion. Pinabayaan ko na lang. He's so down to earth.
"Gusto mo sayo na din." may kahulugan nitong sagot at tumingin sakin.
"Ha ha. Funny." inis kong sambit sa kanya.
He just shrugged at me but his smiles never faded. Pansin ko ngang mas malaki ang ngiti nito ngayon kumpara sa ibang araw na magkasama kami.
"Ah, Sir. Nandoon na po sa taas 'yung gamit ni Ma'am. Yung mga pinamili niyo din po nasa kitchen counter na." Nagpasalamat si Sir Hanzo kay Manong Pedring pati na rin ako.
"Sa taas tayo?" he invited me.
"Ang gara. Kayo lang dito?" Pansin ko kasing masyadong tahimik ang bahay.
"Sometimes father visits the Philippines for a business trip and he stays here for a few days." sabi niya. "Most of the times, only the two of us occupies the house." tukoy nito sa kapatid niyang si Luxem.
Napatango na lang ako. Napatingin ako sa di karamihang libro sa bookshelves na parang ilang taon ding hindi nagagalaw.
I was staring at the books when Hanzo stood beside me.
"Sorry if I was not able to clean and prepare the room for you. Ito kasi yung gamit kong room when I needed space to unwind." Inayos nito ang mga libro na kadalasan dito ay science fiction novels.
I stared at his face. Para bang ang nostalgic ng mga nakikita nito. His aura is calm at nakakahawa ito.
"My room?" Itinuro ko ang sarili.
Nangunot ang noo nito.
"Yes. I thought Luxem told you already." He hissed. Mukhang nainis ito dahil sa hindi sinabi sa akin ng kapatid niya.
"May problema ba?" tanong ko.
Nakita ko ang aking bag na nasa kama ng silid. Pati na rin ang bag na may lamang phone na ibinigay sa akin ni Hanzo kanina.
"Nothing. It's just that... Uh how do I say this." Napakamot ito sa kanyang noo. He sighed and closed his eyes to contemplate.
Hindi ko tuloy maiwasang titigan siya. Why do he looks too macho doing that?
Napailing ako sa aking iniisip. Rated SPG.
"You'll need to stay here until everything's fine." Pinaningkitan ko siya sa mata.
"Bakit naman ako titira dito?" curious kong tanong.
Eh pwede naman kina Tita.
"You sounded pissed." he chuckled. "Ayaw mo ba?" tinaas-baba nito ang kanyang kilay na para bang nanunukso.
Inismidan ko lang siya.
"Bakit nga kasi. Mamaya makita pa ako ng Dad niyo baka kung anong isipin nun." Lumayo ako sa pwesto niya at nagpanggap na tumitingin-tingin sa labas ng bintana.
Binuksan niya ang bintana kaya sumalubong sa akin ang hangin mula sa labas.
I did not expect him to lean on the window, facing me.
"Siya ba, o ikaw?" him with his playful smile again.
Bago pa ako tuluyang mamula, hinawi ko na agad ang mukha nito gamit ang palad ko.
"Dami mo pong alam, Sir Hanzo." i made it sound like I'm complementing him.
Narinig ko na lang ang tawa niya.
"But seriously," I raised a brow at him. "Dito ka muna mamalagi habang matindi pa yung tension between you and Mayor." Nang banggitin niya ang salitang iyon ay bigla na lang akong nanghina at kinabahan.
Naaalala ko kung paano niya ako binantaan at kung gaano siya makapangyarihan.
I had no bout against him.
Nakita yata ako ni Hanzo na naging balisa kaya pinisil niya ang aking nanlalamig na kamay.
"Hey," worried, he cupped my face so he can see me. "What's wrong?" Pero ako ang umiwas ng tingin.
"I'm scared as to what will happen... to me." Halos hindi mabosesan ang mga salitang huli kong binigkas.
The irony, Ash. Hindi ka takot mamatay pero takot ka na baka may mangyaring masama sayo?
Napakapit ako sa laylayan ng aking damit. What should I do? I can't go outside without wearing disguises, can I? Hindi ko na magagawang makalakad sa hallway without them staring at me like a criminal.
Bumabalik na naman ako sa pagiging ash na piro self-harm ang nasa isip. I hate this feeling.
Doom.
When I thought of that word, I can't help but think of him. Nasaan na kaya siya? He's been out for like days already. Did he give up on me? Nagsawa na ba siya sa kakaaway ko sa kanya?
Is he... not coming back?
Mas lalo lang sumama ang pakiramdam ko.
"You need to take a rest, Ash. The doctor told me not to stress you lalo pa't kakalabas mo lang ng ospital." Inalalayan niya ako pahiga sa kama.
The bed was too soft at ang bango rin. This was the bed I wished to have. And now I am abke to sleep on one.
Itinaas ni Hanzo ang comforter up to my waist.
Nag-aalalang mukha nito ang nakita ko.
"I've been worrying you so much, didn't I?" Umiwas ako ng tingin.
"No." Wala pang isang segundo niyang sinagot ang tanong ko.
I want to cry pero mata ko na yata ang nagsabi na suko na siya. Na wala na siyang maiiyak pa.
Maybe I'm too dehydrated.
"That sounds too comforting." sabi ko habang dinadalaw na ng antok.
"Then let's let it stay that way." Hinawi nito ang aking buhok na nasa aking mukha.
Kinuha nito ang chair malapit sa study table at ipinwesto sa tabi ng aking kama at doon umupo.
"Hanzo?"
"Hmm?" he mumbled.
"Aren't you scared that you're spending your kindness to someone like me?" tanong ko.
Nakita ko kung paano nagdikit ang kilay nito.
"And why would I?" nagtatakang tanong nito.
"Malay mo... maling tao pala yung pinapakitaan mo ng mabuti. Maybe someone else out there deserves your kindness." Pinilit kong ngumiti kahit na nasasaktan ako sa mga sinabi ko.
Kasalanan ko naman kung bakit ganito yung nararamdaman ko. Ang hirap hindi mag-overthink.
"If it takes me a hundred times, thousands, or even million times to make you feel that you deserve how I treat you now, I will." He held my hand to assure me.
For the first time in my life I felt the urge to say that I am lucky.
Dati halos magmakaawa ako na kahit tanggalin lang yung malas sa buhay ko pero yun pala yung reason kung bakit ang swerte-swerte ko ngayon.
Because, of all the bad things that happened to me, here he is. The good thing in all my bad.
Hindi ko maipagkakailang may iba na akong nararamdaman pagdating kay Hanzo. Pero ayaw kong pangunahan ang lahat base lang sa nararamdaman ko.
"Thank you, Hanzo. I appreciate your kindness." Pinatong nito ang kamay niya sa aking ulo at ginulo ang aking buhok.
I stared at him for a while. Napangiti ako ng walang dahilan.
"Stop that." he said.
Nangunot ang noo ko sa sinabi nito. I tilted my head.
"Stop staring at me while smiling." Mabilis nitong hinablot ang comforter ko at tinakpan ang aking mukha. "Baka hindi ako makapagpigil, ang cute mo pa naman."
Narinig ko ang huli nitong sinabi pero huli na para makapagreact ako dahil lumabas na ito mula sa aking kwarto.
I felt my cheeks using my hands. Ang init! Sa hindi malamang dahilin, kinilig ako.
"Saan pala tayo pupunta? Bakit kailangang magbihis ng ganito? Di ko naman taste to." reklamo ko habang papasakay sa kotse nila.
"Gusto yatang magtwo-piece ni Ash, Kuya. Ba't di mo naman kasi binilhan." pabirong sabi ni Luxem na sinakyan naman ng kapatid niyang baliw din.
Parehas na baliw!
"Walang magkakasya sa kanya don. Kung meron man, kailangan pang remedyuhan." he bluntly said, staring at my chest.
Pinalo ko siya sa kanyang braso. Sasakalin ko na sana siya kung di lang talaga ako maawain sa mga baliw.
Nakitawa na rin si Luxem pati na rin si Manong Pedring.
"Ayy Manong pati ba naman ikaw, ha?" Nagpeace sign lang sa akin si Manong at saka nagsimula nang paandarin ang sasakyan.
Ilang oras din ang naging byahe namin bago umabot sa coffee farm. Dito daw kasi kumukuha ng stocks ng fresh coffee beans si Sir Hanzo para sa Caffe.
Dinala niya rin ako dito para daw alam ko kung paano yung pagpoproseso ng kape. Pati na rin daw ma-experience kong magtravel.
Sino naman ako para tumanggi, hindi ba? Libre kaya to tsaka inaamin kong naeexcite ako kasi first time kong sumama sa ganitong byahe. I can't afford field trips back then kaya I can't hide the happiness I'm feeling right now.
I can't help to stare at the man who made this possible. Nakatitig ito sa sa malawak na lupain.
Nasa probinsya kasi itong farm na kape kaya natagalan ang byahe pero ang worth it dahil pagbaba ko pa lang malamig na simoy ng hangin ang sumalubong sa amin. It gently swept my hair kaya napahawak ako sa mga buhok na kumawala.
It felt like it was waiting for me to come. This place is like a dream. Nagsisihunihan rin ang mga ibon at ibang insekto.
The fogs where all over the place. Malamig kaya napayakap ako sa aking sarili.
I felt something warm hugged my body and saw Hanzo putting me his jacket on.
Kaya naman pala tatlo silang nakajacket at long sleeve habang ako lang ang nakadress.
"I wasn't even informed na malamig dito ha?" Tinaasan ko siya ng kilay.
I stared behind his shoulders kung saan nandoon ang dalawa pero umiwas sila ng tin in.
" It was for the same reason that I wanted to put these on you." I saw how he supress his smile, trying not to grin. "Isn't it romantic?"
Hindi ko alam kung ano yung unang mararamdaman ko. Kung matatawa ba ako o kikiligin. Paano ba naman e mukha siyang teenager na first time gumawa ng moves sa babae.
"So, you're hitting on me. Is that it?" tanong ko habang inayos ang jacket sa aking braso.
He shrughed, but I could clearly see how his ears turned red.
Ang hirap magpigil ng ngiti lalo na sa harap niya.
"Points for Mr. Hanzo." I diverted my gaze bit before I could even do it, I saw how his face lightened and sparkled.
I heard someone behind us made a whistle.
"Let's go?" Hanzo offered his arms to me. I clung to it at nagsimula na ring maglakad.
I'm starting to like this place.
Pagkapasok namin ng gate ay sinalubong kame ng Guard. They called him Oscar.
Ang bata niya tignan kaya tingin ko nasa mid 20's ito. He has good looks at maputi din ito dala na rin siguro sa temperatura dito sa probinsya. Mapupuna mo rin na may ipaglalaban ang katawan nito kina Sir Hanzo kahit pa balot ito sa jacket. Ganoon ba talaga epekto ng kape? Nakakamacho at nakakagwapo?
Pansina ko lang na panay ang titig nito sa akin kaya nailang ako.
"Good morning, Sir Hanzo. Sir Luxem. Manong Pedring!" Naki-fist bump ito kay Manong. Mukhang close na close sila.
Pansin ko din na ang energetic ng Oscar na ito. Parang naka enervon. So he's the cheerful type of guy. Si Sir Hanzo kasi yung tipong gentle in all ways, hindi makabasag pinggan. Habang si Luxem ang seryoso sa magkapatid. He has this aura of authority at ang lakas ng self-control. Nakaabilib nga e, wala kasi ako non. I bet he's good at handling business. But both have kind hearts. Which I admire the most.
"Ang tagal na rin, ano? Kamusta kayo?" Nakipagbatian sila sa isa't isa at nagkamustahan.
By what I hear from them, ngayon na lang ulit sila nakabisita. And by the looks of it, it look like the brother's owned this place. Mataas kasi ang respeto nung Oscar sa kanilang dalawa so it's either they're stockholders or owners.
Mukhang napansin ni Hanzo na tahimik lang akong nakikinig sa kanila. He held me by the hand while they talk at pagkatapos ay ipinakilala niya ako kay Oscar.
Pansin ko lang na it's the smallest thing that makes my heart skip . Lalo na kapag si Hanzo ang gumagawa. My heart is pounding that I coukd hear it through my ears.
"Oscar, this is Ash. She's with me at Caffè Alegria." I saw how Oscar stared at us and to our clasped hands.
Sinusuri nito kaming dalawa. Feeling ko tuloy may ginawa akong masama.
He held his hand at me, Hanzo looked at me and nodded. I shaked his hand pero binawi ko din agad.
"Girlfriend niyo po?" He smilingly asked. Mukhang nasorpresa ang magkakapatid sa tanong nito dahil hindi agad sila nakasagot.
Hanzo cleared his throat.
Luxem seemed amused habang si Manong ay tintaasan ito ng kilay na parang pinapatigil si Oscar sa kakatanong.
"Not." sagot ni Hanzo.
"Not yet." he continued.
He diverted his gaze at me, staring at me with so much emotions. Naramdaman kong ang pagpisil nito sa aking kamay.
Yung kilig ko lagpas bagang na.
Kung may ikakabilis lang ng tibok itong puso ko ay nasa finish line na siguro ito. I bit the inner of my cheeks.
"Ah, hehe." Napakamot si Oscar sa kanyang batok. Nakita ko kung paano pasikretong kinurot siya sa tagiliran ni Manong Pedring.
I roamed my eyes at the place kasi ilang na ilang ako. Pwede bang excused na lang ako sa mga kwentuhan nila? I really wanted to get away from this guy. Puro titig. Parang ngayon lang nakakita ng babae.
Napansin yata iyon ni Hanzo at Luxem kaya nag-iba ito ng tanong.
"Si Manong Kanor ba nandito na?" Tumango agad si Oscar at inilahad ang kamay niya sa daan paloob ng farm.
Inuna na siya tinulak ni Manong Pedring na hindi na nakapigil sa kakasita at kapipingot ng tenga ng lalake habang may sinasabi ito sa kanya. Tumatawa lang itong si Oscar. He really is the blunt type. Yung tipong highschooler na gustong gawin lahat ng gusto niya.
I think he's premature for his age.
Napaikot na lang ako ng mata sa aking isip. Even I would've been sensitive sa mga sinasabi ko. Nakakainis kaya minsan.
Sabay kaming naglakad nina Hanzo habang hawak niya pa rin ang kamay ko. Unlike kanina na medyo mahigpit ang hawak niya, ngayon naman ay ang gaan ng kamay nito sa kamay ko.
He knows when to be gentle and when to let me feel I'm secured. Napakatalented and blessed talaga ni Hanzo. Ano pa ba ang hindi nito kayang gawin? I bet he can make a girl fall in love with him in just a day. Ang lakas din kaya ng appeal niya, may itsura din. Malakas din ang pogi points kasi may sariling business.
"You okay?" Nabalik sa reyalidad ang aking isip nang tanungin ako ni Hanzo. His eyes were staring at me with worry.
Tumango lang ako as response. Hindi yata ito kuntento sa sagot ko but he chose to stay silent. Nakita ko kung paano nagtiim ang bagang nito.
Did he just clenched his jaw? Is he angry?
Medyo malayo din itong farm ng coffee mula sa gate dahil dumaan pa kami sa warehouse ng kapehan at production site pagkatapos at naglakad sa medyo forest-like na daan. Medyo maganda ang view dahil sa nag-aagaw ang dilim at sinag ng araw.
Madaling araw kasi kaming umalis kanina para raw maaga din kaming dumating at abutan si Mang Kanor ata yun. Yung ata yung caretaker ng lugar na to at mukhang ipinagkatiwala pati ang farm sa kanya.
"We can still go back if you want to." We stopped in the middle of this forest-like trail.
Inayos nito ang jacket sa akin.
"If you're not comfortable, we can go back. Ayokong pilitin ka." Mababakas sa boses nito ang pag-aalala.
Tumingin kami sa naunan nang naglalakad na sina Manong Pedring at Oscar. When I stared at him back, I saw how he intensely stared the back of Oscar.
"I'm really fine. Tsaka ang ganda nga dito oh." I tried to be cheerful, forcing a smile.
Na nahalata din yata niyang pinilit ko lang.
"No lies, Ash. I can definitely saw through you." He rested his hands on my shoulders, trying to level our gazes.
I sighed and lift my hands high as if surrendering.
"Kanina medyo naiilang ako," I paused to peek at his reaction. Nakita kong tumango lang ito but his breathe is not syncing with the way he acts.
Para itong nagpipigil but I know he's keeping his self composed.
"Pero okay na ako ngayon. Promise." I swear with my right hand.
Napameywang naman siya pagkatapos marinig ang sinabi ko.
"I knew you were uncomfortable. Sorry." He pinched the bridge of his nose. It's like he's trying to contemplate. Kung ano iyon, hindi ko din alam.
"Okay lang nga." I tried to convince him.
"Bakit ba palaging "okay lang" ang sagot mo when I could clearly see that you're not?" Hindi na nito napigilan ang sarili.
"Pinapagalitan mo ba ako?" he stared in disbelief, as if what I asked were obvious.
"Yes?" Napameywang ito sa harap ko.
Kumunot ang aking noo. Hindi ko siya maintindihan. Why is he so worked up?
He stared up in the sky for a while and sighed.
"Bakit?" tanong ko. Nagsalubong ang kilay nito sa tanong ko.
"Why, what?" inis na tanong nito.
"Why are you being so overly concerned?" diretsong tanong ko nang hindi man lang nakuhang bitawan ng titig ng lalaki.
"Because," nakita nitong nakatitig ako sa kanya waiting for his reply.
Mukhang nahimasmasan ito sa tanong ko kaya tuminsig ito ng tuwid.
"Because..."
"Because?" tanong ko ulit.
"Ang tagal ng sagot ha. Naiinip na ako." Nasabi ko tuloy ang naiisip ko. Napatampal ako sa aking mukha.
"Because he likes you." Narinig namin ang boses mula sa aking likuran.
It was Luxem. At, ano nga yon?
"Because he likes you."
It played all over my mind and it kept playing until I get it.
Is this a joke?
Stop meeeee.