Chapter 22
"M-May sakit ka? Kailan pa?" Uminit ang tigkabilang sulok ng mga mata ko.
"Two months ago. I undergo a series of lab test and they diagnosed me with Leukemia."
"Why did you not tell me? I should know about it as early, Mikaella."
"I don't want you to worry," she replied.
"Your worries are my worries too. If you have problem nandito naman ako. Sana sinabi mo sa akin kaagad para nasamahan kita."
"I wanted to tell you— maraming beses. Pero natakot akong sabihin kasi alam kong masasaktan ka."
"Is that the reason kung bakit... kung bakit ibinigay mo sa 'kin? Na hindi rin prank inyong sinabi mo sa akin na m-mamamatay ka na."
"Oo, totoo lahat. Pero binawi ko noong gabing iyon dahil nakita ko iyong takot sa mga mata mo. Naalala ko rin na examination week mo noong nakaraang linggo at ayaw ko ng dumagdag pa sa mga isipin mo, Travis. I'm sorry for not telling you ng mas maaga."
Lumapit ako at niyakap siya. "Don't say sorry. Wala kang kasalanan. I know you just want to protect my feelings. Nagi-guilty lang ako sa part na wala ako sa tabi mo para samahan at alagaan ka. Sorry kung masyado akong naging busy sa studies nitong nakaraan. But please stop saying na mamamatay ka because that would never happened. Hindi ako papayag."
We sat on her bed so we could talk better. Mahirap mag-usap ng nakatayo. Natatakot ako sa nalaman ko ngayon pero pilit kong pinatatatag ang sarili dahil ayaw kong panghinaan siya ng loob. She needs me here and I will be strong for her. Tama iyong desisyon ko na mag-stay na sa bahay kahit malayo sa school.
"You did nothing but to take care of me, Travis. Kahit kailan hindi ka nagkulang doon. And I appreciate every single thing you did for me." She carressed my face gently.
"Baka naman hindi sigurado iyong lab-result. Why not let's ask for second opinion? Malay mo nagkamali lang sila, 'di ba?"
I was still hoping na hindi totoo. Na sana panaginip na lang. O hindi kaya ay pina-prank niya lang ako tulad noong nakaraang linggo. Kahit hindi magandang biro ay tatanggapin ko huwag lang ito. Ngumiti ito nang malungkot.
"We already did that, Travis. We had asked for second and even third opinion from different hospitals and doctors but they were all giving us the same result. Alam ko mahirap tanggapin iyong situation. Ganoon din naman ako noong nalaman ko. I was so scared and broken that day."
"I'm sorry if I wasn't beside you when you found out that you have Leukemia. I should be there para samahan ka." I rested my face on my palms.
"It's okay. Kasalanan ko rin naman kasi tinago ko sa 'yo. Remember the time that I called you one time? Then I told you that I was kidnapped by Akatsuki? I wasn't in school that time, Travis." My brows furrowed. "I was in the hospital. Nahimatay ako nang araw na iyon tapos kinailangan akong i-confine."
"What?! Why did you not tell me?"
"You were so busy sa acads last week. Mid-term na rin at alam kong marami kang kailangang ipasa. Ayoko lang dagdagan pa ang isipin mo."
"You should tell me para sana napuntahan kita."
Yumakap ito sa akin. "Okay lang, nakausap naman kita sa phone eh. Sapat na sa akin iyon. I don't really have a plan to call you kaso I was so scared about my situation. Alam mo naman na ikaw iyong comfort ko."
Mas lalo akong na-guilty nang maalala iyong nangyari. I ignored to talk to her more that day kasi sabi ko busy ako sa assignment. Ganoon na ba ako ka-busy para hindi mapansin ang mga bagay na iyon? Mas okay pa rin talaga na nandito ako sa amin kaysa nasa condo. Maraming nangyayari ng hindi ko nalalaman.
"From now on, I promise to be with you in every step of your medication."
"Gagaling pa kaya ako?" tanong nito na nakatingala sa akin.
"Oo naman. Hindi rin naman ako papayag na hindi ka gagaling." Sinuklay ko ang bangs nito. "If I need to hire a hundred doctors just to cure you, I will."
"Thank you." Isinubsob nito ang mukha sa dibdib ko.
"Just promise to me that you will be strong. Na lalaban ka kahit anong mangyari."
"I will, Travis... and I promise."
"Ganda naman," sabi ko habang nakasandal sa pinto ng kotse.
"Ihahatid mo ulit ako?" manghang tanong nito at isinarado ang gate.
Pang-apat na araw ko na siyang inihahatid sa school. Simula noong nalaman kong may sakit siya sinisikip ko na makasama siya hangga't kaya.
"Ayaw mo ba?"
"Gusto naman kaso baka ma-late ka. Given the fact na 3km iyong distance ng house at CCS tapos babalik ka pa. Then you'll drive another 17km papunta sa school mo. Mapapagod ka sa ginagawa mong iyan. Sayang din sa gas."
"Masigurado ko lang na safe kang makakarating sa school sapat na sa akin iyon. Kung pwede nga lang sa CCS na ako pumasok, mabantayan lang kita oras-oras gagawin ko."
"Miss na rin kitang kasama sa campus."
"Ako rin. Tara na baka ma-late na tayo pareho."
Isinarado ko ang pinto sa gilid niya at umikot sa kabila. We put on our seatbelts and I checked the rear view mirror. Kalong niya ngayon ang bag niya.
"You looked so good in white," she said smiling pertaining to my Med School uniform na all white.
"Thank you. Ang hirap nga lang maglaba."
"Hindi ba sasabay si Hope?"
"Mamaya pang 10 AM class niya. Kita na lang daw kayo sa lunch mamaya. How do you feel now?"
"Medyo nahihilo ako."
"Huwag ka na lang kaya pumasok."
"Sus ano ka ba. Kaya ko naman. Saka normal na sa akin ito 'no. Mas better na rin naman iyong pakiramdam ko kumpara kahapon."
"You sure?"
"Yup." She gave me an assuring smile.
"Kapag tumindi hilo mo, upo ka muna. Don't hesitate to call me if you need help, okay? Pupuntahan kita kahit anong oras. Magsabi ka lang din sa teacher if gusto mong magpadala sa clinic kapag gusto mong mag-rest. My mom already talked to the faculty teachers about your situation. You have nothing to worry na since they will give you consideration if needed."
"Thank you for taking care of me, Travis. I just want you to know that I appreciate every single effort you did for me."
"I would never get tired taking care of you." I intertwined our fingers and I kissed the back of her hand.
Inihatid ko siya sa mismong classroom niya to make sure na okay ang lagay niya. I became extra caring and protective noong nalaman ko ang tungkol sa sakit nito. May mga times na okay siya, may mga times naman na hindi.
Kinausap ko iyong kaibigan niya sa classroom bago ako umalis. Ibinilin ko lang sa kaniya si Mikaella. Pagkatapos niyon, nag-drive na ako papunta sa school ko. I kept my phone open for updates from her classmate and from her also.
"Travis, can you open this please? Ang higpit kasi ng pagkakasara."
"Sure, Tita." Lumapit ako rito at binuksan ang glass jar ng strawberry jam.
"Thanks, hijo. Gusto mo ba? Ipagpapalaman kita."
"Sige po, Tita. Pinapatanong nga po pala ni mom kung tuloy raw po ba kayo sa salon bukas."
"Oh yeah. Nine in the morning ang schedule namin. Just tell her na iyong sasakyan na lang ninyo ang gamitin namin huh. Tinatamad kasi akong mag-drive. Hussle din sa parking."
"Okay, I'll tell her po."
"Travis!"
Kapwa kami napalingon sa hagdan. Nakatayo roon si Mikaella na galing sa taas. She was wearing a light pink pajama with her messy hair. Umakyat siya kanina para kunin sa taas iyong libro niya sa law.
"Bakit?"
"Tawag ka ni daddy."
"Why daw?"
"Ewan ko. Akyat ka na lang doon. Kakausapin ka raw niya." Bumaba ito ng hagdan.
"Bakit kaya?" pabulong kong tanong nang makalapit ito sa akin.
"May ibibigay raw siya sa 'yo."
"Ano?"
"I don't know. Just go there na lang and find it in your own." Kumagat ito sa loaf bread.
"Nagawa ko na iyong ilang PowerPoint slides mo. Mamaya ko na lang ituloy pagbalik ko."
"Sure. Go there na. Daddy is waiting. Baka uminit ulo nun kasi ang tagal mo. Nasa office niya siya, by the way."
Nagmadali na akong umakyat at nagtungo roon. Kabado ako habang naglalakad sa corridor ng second floor. I can feel something strange here. Hindi ko rin maipaliwanag kung ano. I breath in and out before I twisted the doorknob.
Don't stress yourself to things you aren't sure and you didn't know, Travis.
"T-Tito, pinapatawag n'yo raw po ako." Kabado akong naglakad papasok.
"Have a seat, hijo." Ngumiti ito nang matamis sa akin pero parang mas natakot lang ako lalo.
Mabait na tao si Dr. Murió. Siya na rin ang tumayong pangalawang tatay ko simula noong bata pa lang ako. Pero iba ngayon. Kinakabahan at natatakot ako sa bagay na hindi ko naman alam.
"Bakit n'yo po ako pinatawag?"
"May ibibigay lang akong regalo sa 'yo."
"R-Regalo po?"
"Yup." Binuksan nito ang drawer at inilabas mula roon ang isang maliit na box.
"Tito, bakit po may regalo? Hindi ko pa naman po birthday. M-Malayo pa rin naman po ang Pasko at Bagong Taon," takang tanong ko habang pinagmamasdan ang kahon na nakabalot pa ng gift wrapper at may magandang ribbon.
Naguguluhan pa rin ako sa mga nangyayari pero saka ko na lang siguro iisipin iyon. Ang importante may regalo ako. Baka sadyang mahal lang ako ni Tito.
"Come on. Open it."
"Salamat po sa regalo." Nakangiti kong kinalas ang ribbon niyon at sinira ang wrapper.
May halong pagmamadali dahil sa excitement. Ngunit unti-unti iyong naglaho nang makita ko ang kulay asul na kahon. Nanginginig ang mga kamay kong itinuloy ang pagbubukas niyon.
T-Teka alam ko ito ah. Pakiramdam ko ay nahulog sa sahig ang puso ko nang mabasa ang nakasulat sa kahon.
Durex.
"Iyon na nga eh. Malayo pa ang Bagong Taon pero nagpaputok ka na."
"T-Tito—"
"Akala mo siguro hindi ko alam 'no."
—Azureriel