C H A P T E R 4 3
━━━━━⋇⊶⊰♡⊱⊷⋇━━━━━
Ng tuluyan niya ng maayos ang lahat ng gamit na dadalihin niya ay mabilis na siyang lumabas sakaniyang kwarto ng may malamig na expression.
"Saan ka pupunta at may malaking maleta kang dala-"
"I will not live here anymore," she coldly said. She was about to walk to the door when suddenly someone grabbed her arm.
"Anong sinasabi mo, Lia!? Hindi ka aali-"
"Aalis ako kapag gusto ko." Pinipilit niyang inaagaw ang braso niya sa kamay ng kaniyang ina ngunit masyadong mahigpit ang pagkakahawak nito sakaniya.
"Wag kang mag marunong Lia. Wala ka pa 'ngang nararating sa buhay mo lalayasan mo na ako-"
"Why? Are you scared to be alone? " She sarcastically laughs. "Why are you scared, mom? Hudson will be by your side for the rest of your life. Even you're going to die."
"Lillia Natalie! Ano bang problema mo at sinasagot-sagot mo na ko ngayo-"
"You. You're my problem, mom."
"Then tell me what your problem is with me, so we can fix it."
She can't help but laugh again, sarcastically. "Fix it? Really? You will never fix my shattered heart, mom."
"Shattered heart? What did I even do to you? In fact, I do everything just to fill all your needs. "
"I just want your love, mom. I just wanted to feel the love of my mother, but I didn't even feel that," she said painfully. Her eyes are now full of pain while staring at her mom's eyes.
Hindi naka imik ang kaniyang ina kaya mas lalong sumikip ang dibdib niya. Ibig sabihin ay alam nito na hindi niya talaga pinaparamdam kay Lia ang pagmamahal ng isang ina.
Malakas siyang bumuntong hininga upang pigilan ang sarili na lumuha na naman sa harapan ng kaniyang ina.
"Then you know my reason why I don't want to live here," she coldly said, turning her back.
Pero agad siyang napatigil sa paglalakad ng may nagsalita sa likuran ng kaniyang ina.
"Wala ka ba talagang respetong natitira para sa nanay mo?" pagkokosensya sakaniya ni Hudson.
Mariin niyang kinagat ang labi niya at mabilis na humarap sakanilang dalawa. "Why? Did you even show me respect?"
Agad siyang tinaliman ng tingin ni Hudson habang ang nanay niya ay may galit na naman ang mga mata habang nakatingin sakaniya.
"Totoo naman ang sinasabi ni Hudson, Lillia. Ginawa ko na lahat ng paraan para lang mabuhay at may mapakain ka, mabigay lahat ng luho mo at tumira sa magandang bahay- Lia bumalik ka dito!"
Hindi na naman siya tuluyan naka apak sa labas dahil hinila na naman siya ng kaniyang ina. "Wag kang umalis dahil maghihirap ka lang."
"I've been struggling before." She pulled her arm. "I'm going to ask you now, mom. Will you continue to marry Hudson even though you know that he raped your own daughter?"
Tinitigan niya ang mata nito. Ilang minuto itong hindi nakasagot at yumuko na lamang kaya mapait siyang napangiti.
"Then for now on, you don't have a daughter, and I don't have a mother anymore."
⋇⊶⊰♡⊱⊷⋇
"Wala pa rin ba si Lia?" nag-aalalang tanong ni Nate habang lumilingon sa pintuan.
"One week ko na rin siyang hindi ma contact," dagdag pa ni Cary.
Nakatulala lamang si Lie sa kawalan at hindi narinig ang mga sinasabi ng kaibigan. Simula noong nalaman nila na nagpakamatay si Olivia sa tulay ay hindi na siya iniwan ng dalawa niyang kaibigan. Habang si Lia naman ay bigla na lang nag laho.
Hanggang ngayon ay wala pa rin mahanap ang mga pulis na ebidensya o dahilan kung bakit iyon ginawa ni Olivia. Hindi sana sila maniniwala na nagpakamatay si Olivia ngunit may cctv na nakalagay sa isang tindahan na malapit sa tulay.
At kitang-kita doon na si Olivia mismo ang nagpakalaglag.
Simula ng makita iyon ni Lie ay halos hindi na siya makatulog at paulit-ulit na lamang na lumalabas iyon sa isipan niya. Kahit 'nga ang mga magulang niya ay hindi niya na madamayan at mapakalma sa tuwing umiiyak ang mga ito dahil pati siya ay hindi niya alam kung paano mapapakalma ang sarili.
"Oh saan ka pupunta?" tanong ni Nate ng bigla na lamang tumayo si Lie.
Hindi niya sinagot ang kaibigan at naglakad palabas. Hinayaan niya lamang ang mga paa na dalihin siya kung saan. Namalayan niya na lamang ang sarili na nasa paborito siyang lugar ng kaniyang kapatid.
Kung saan ang huli nilang pagsasamang lima.
Umupo siya sa pwesto niya kung saan siya umupo noon saka puno ng sakit niyang pinanood ang pag alon ng dagat. Hanggang sa tuluyan na siyang bumigay. Hinayaan niya ang luha na walang habas na tumulo na parang gripo.
Bumaba ang tingin niya sa pulsuhan niya kung saan nandoon ang huling regalo sakaniya ng kaniyang kapatid.
"Kuya!"
"Ano!?" masungit niyang tanong habang inaayos ang damit niya.
"Hindi ka na torpe ngayon ah? Sure ka na talagang aamin ka na kay ate Lia?" nakangising tanong ni Olivia kaya sinamaan siya ng tingin ni Lie.
"Hindi naman talaga ako torpe 'no. Sadyang ayoko lang biglain si Natalie."
Nag kibit-balikat naman ang kapatid niya. "Okay. Sabi mo eh. Good luck na lang mamaya. By the way, naka handa na 'yung sandamakmak na tissue sa may kwarto ko."
Mas lalo niyang tinaliman ng tingin ang kapatid niya. "Tumahimik ka 'nga d'yan."
Malakas na tumawa si Olivia dahil kitang-kita niya ang takot sa mata nito. Napailing na lang si Lie sa kapatid at akmang aayusin na ang manggas ng suot niya ng may naramdaman siya na malamig na lumapat sa pulsuhan niya.
"Dahil graduate ka, at hindi ka na torpe. Ito ang regalo ko sa'yo," nakangising sabi nito kaya napatitig si Lie sa pulsuhan niya.
"Saan mo 'to nakuha!? Ang ganda nito ah," natatawang sabi ni Lie habang hinahaplos ang bracelet na kulay ginto.
Wala itong chain at simpleng bracelet lang pero kung titigan mo ay mukhang mamahalin ito.
"Ninakaw ko 'yan sa bombay," nanunuyang sabi niya kaya mahinang natawa si Lie.
"Mabuti at hindi ka nahuli?"
"At sinong nagsabing tumakbo ako? Lumipad kaya ako."
Mahinang tinulak ni Lie ang noo ni Olivia. "Wag ka 'ngang feeling Darna d'yan."
Nakangusong tumango na lamang si Olivia. "Ingatan mo 'yan ah! Kapag 'yan nawala naku, baka balikan kita sa lupa."
Agad na kumunot ang noo niya ng makahulugan na sinabi iyon ni Olivia. Akmang tatanungin niya na ito ng bigla na lamang siyang niyakap ni Olivia ng mahigpit.
Wala sa sariling napangiti na lamang siya at ginantahan ng mahigpit na yakap ang kapatid saka hinalikan ito sa ulo.
"Sobra kitang ma mi-miss, kuya Olie."
Hinahaplos ni Lie ang bracelet na nasa pulsuhan niya saka mariin na pumikit. "Kung alam ko lang na iyon ang huling yakapan natin, sana hindi na kita pinakawalan pa."
Tinakpan niya ang mukha gamit ang kamaya niya at doon umiyak. Ng biglang humangin ng malakas na animo'y dinadamayan at niyayakap siya nito. Mas lalo lang siyang napluha dahil para may magaan na kamay ang humahaplos sa likuran niya.
Ilang minuto siyang nagtagal na umiyak mag-isa hanggang sa tuluyan na siyang mapakalma. Malakas siyang bumuntong hininga saka tumayo na. Tinignan niya muna ang buong paligid at inaalala ang nangyari ng gabi bago sila nag moving up.
Mapait siyang ngumiti saka hinaplos ang keychain na mokey na binigay sakaniya ni Lia.
"Nasaan ka na ba? Gustong-gusto na kitang makita pero hindi ko naman alam kung paano ka hahanapin," mariin niyang bulong habang nakatitig lamang sa keychain.
⋇⊶⊰♡⊱⊷⋇
Kahit na sobrang bigat ng dibdib ngayon ni Lie ay pinilit niya ang sarili na bumangon at magluto ng kakainin nila sa umagahan.
Isang linggo na ang nakalipas ay nalibing na si Olivia ngunit hindi pa rin nagpapakita si Lia. SInubukan niyang tawagan ito sa Instagram account niya ngunit hindi niya na rin ito ma contact pa.
Malakas siyang bumuntong hininga habang nakatitig sa priniprito niya. Hindi siya sanay na wala na ang maingay at makulit niyang kapatid na pini-peste siya tuwing umaga.
Wala na siyang kapatid ngayon. Wala ng mang pe-peste sakaniya ngayon. At nag-iisa na lamang siya ngayon.
Malakas siyang bumuntong hininga upang pigilan ang sarili sa pag-iyak.
Lumabas na nag kaniyang mga magulang at binati siya kaya masigla niya rin itong binati. Kumain sila ng sabay-sabay ngunit tahimik. Wala sa sariling tumitig si Lie sa katabi niyang upuan.
Kung dati ay halos maputol na ang litid ng lalamunan niya kakasigaw at kakaasar sa kapatid niya, ngayon ay para na siyang mapapanisan ng laway. Kung dati ay nabibingi siya sa ingay ni Olivia, ngayon ay nabibingi na siya sa katahimikan.
The home that they used to hear laughing in four corners, full of happiness and love, is now a home full of pain, sadness, and silence.
"Hindi ko pa nakikita si Lia mula noong umuwi tayong lahat para sana mag celebrate," malungkot na putol ng kaniyang ina sa nakakabinging katahimikan.
Malakas na bumuntong hininga si Lie saka uminom ng tubig. "Hindi ko na siya na contact pa mula noon. Balak ko siyang puntahan mamaya."
Hinawakan siya ng kaniyang ina sa kamay kaya agad siyang napalingon dito. "Anak, alam kong sobrang bigat ng dibdib mo ngayon kaya nagmamakaawa ako sa'yo, huwag mong sundan ang kapatid mo."
Mariin siyang napapikit upang pigilan ang sarili na umiyak na naman. Kailangan niyta ngayon mag mukhang malakas sa harapan ng magulang niya upang hindi sila mag-alala sakaniya.
Ngumiti ng malawak si Lie at hinawakan pabalik ang kaniyang ina, "Huwag ho kayong mag-alala, hinding-hindi ko gagawin iyon."
"Kapag may problema ka huwag mong sarilihin, nandito lang kami palagi sa tabi mo," marahang sabi ng kaniyang tatay kaya tumango siya.
⋇⊶⊰♡⊱⊷⋇
"Ay nako iho ang tanging narinig ko lang kahapon sa bahay na 'yan ay puro basagan ng mga bagay. Mukhang may malaki silang alitan," nakangiwing sabi ng isang kapitbahay nila Lia.
Malakas siyang bumuntong hininga saka tumitig sa harapan ng bahay nila.
"Pero nakita niyo po ba na lumabas na babaeng kasing ka edaran ko lang po?"
Tumango ito kaya agad nabuhayan ang puso niya ng pag-asa. "Alam niyo po ba kung saan siya nag tungo?"
"Ay, iyon ang hindi ko alam. Ang nakita ko lang ay may maleta siyang dala. Halos hindi ko na 'nga makilala kanina kasi sobrang bigat ng presensya ng batang 'yun. Ang talim pa ng mga mata niya habang naglalakad, animo'y may papatayin siya kapag may lumapit sakaniya."
Malakas siyang bumuntong hininga saka nagpasalamat sa ginang. Mukhang wala na ring tao sa bahay nila kaya wala na siyang magpapatanungan pa.
Malakas siyang bumuntong hininga saka naglakad na pauwi. Mas lalong dumigat ang dibdib niya ng biglang pumasok sa isip niya na hindi niya na muling makikita pa si Lia. Tumingala siya sa madilim na langit, mukhang babagsak na ang ulan.
"Why did you suddenly disappear when I needed you the most?" Lie whispered while smiling bitterly.
Why does Lia still need to suddenly disappear now that Lie really needs a hug? When he had to lean on her shoulders to cry and release all the pain he was feeling. But how is he going to do that when his home suddenly disappears?
Parang zombie siyang naglakad papasok sa kwarto niya saka tinitigan ang wallpaper ng computer niya. Picture nilang dalawa iyon noong graduation. Gusto niya na lamang biglang bumalik sa panahong iyan at hindi na pakawalan ang dalawang babae na sobrang halaga sa buhay niya.
"Kung pwede lang ibalik ko ang oras na 'to-" Hinaplos-haplos niya ang monitor ng computer. "-Hinding-hindi ko na kayo papakawalan pa."
Malakas siyang bumuntong hininga upang mapigil ang nag babadyang luha. Kinuha niya ang phone niya saka dumiretsyo sa Instagram.
Olie: I don't know if you will see this, but I want you to know that I miss you. I did all my best to find you, Natalie. But I still can't see you. Either way, I can't find myself. I'm so lost right now. I think I will never be happy again. How can I smile again when my sister and you are gone? I can't find a reason why you suddenly disappeared, but remember, I will still find you someday, but for now, let's find ourselves first. I will find myself for now, Lia, but I will find you when I am able to find myself. Always take care and please be careful where you are. Until we see each other again, Natalie.
Ng tuluyan niya ng na send iyon ay mabilis siyang humiga sa kama niya at mahigpit na niyakap ang unan, na animo'y si Lia iyon.