...
Tam çıkarken birine çarptığımı fark ettim. Tam kafamı kaldırıp kim olduğuna bakacakken karşımda Efe'yi gördüm. Ama onunla konuşmadan dışarı çıktım. Arkamdan Emir'in geldiğini gördüm adımlarımı hızlandırdım. Kıbrıs'a daha önce hiç gelmemiştim bu yüzden yolları da bilmiyordum tam bir sokağa girerken çıkmaz sokak olduğunu gördüm.
Artık nefes alamıyordum ve kriz geçirmenin hiç sırası değildi ilaçlarımı ararken ayaklarımın üzerinde duramıyordum. Kaldırıma oturdum ve nefes almaya çalıştım ama olmadı bu sefer daha kötüydü hiç bu kadar kötü olmamıştım. Emir çoktan yanıma gelmişti ama onu duyamıyordum. Telaşlı görünüyordu. Zar zor ilaçlarımın olduğunu söylemiştim. Ama daha fazla dayanamadan gözlerim kapanmıştı.
Emir Kaleli
Yıllardır sadece küçüklük fotoğrafıyla aradığım kardeşimi ilk kez görüyordum. O kadar güzeldi ki ama o bana kötü biriymişim gibi baktı gözlerinden anladım Ateş de öyleydi neden kimse beni sevmiyor o da sevmeyecekti. Babam onu görünce ilk defa gözlerinin parladığını hissetmiştim mutluydu hiç olmadığı kadar hem de.
İçeride neler olduğunu bilmiyordum ama Nazlı çıktığında çok dağılmıştı. Bilmediğimiz bir şeyler vardı ama o çok kötüydü içim acımıştı haline babam arkasından gitmemi söyledi.
Çıkarken sanırım beni fark etmişti arkasından gittim ve en sonunda bir kaldırımda çantasında bir şey aradığını fark ettim ama bulamıyordu
Yanına yaklaştım ve ilaçlarını aradığını söyledi nefes alamıyordu ve sessiz sessiz gözlerindeki yaşlar durmak bilmiyordu. Canı yanıyordu ama ben ona yardım edemiyordum.
Efe'nin sesini duydum. Yanımıza gelmişti. Nazlı'yı nereden tanıyordu
-Panik atağı olduğunu söylemişti ama bir türlü hastaneye gitmedi onlarca ilaç kullanıyor.
-Sen nereden biliyorsun
-Boşver şimdi sen onu hastaneye gitmesi lazım
-Tamam ben doktor çağırırım
-Ben de geleceğim
Nazlı'yı kucağıma aldım ve arabaya bindirdim eve giderken doktora haber verdim. Eve geldik ve doktor Nazlı'yı muayene ettikten sonra panik atak krizlerinin ilerlediğini söyledi. Bu sebeple de kalbine zarar vermeye başlamış.
Nazlı
Gözlerimi açtığımda nerede olduğumu bilmiyordum sadece hayal meyal Emir'in yanıma geldiğini hatırlıyordum daha sonra yattığım yerden kalktım ve Ahmet Kaleli'yi gördüm. Adam gözümün içine baka baka ablan benim yüzümden öldü dedi. Ayağa kalktım ve tam gidecekken kolumdan biri tuttu Efe de buradaydı onun ne işi vardı burada?
-Bırak kolumu
-Biraz konuşalım mı?
-Konuşacak bir şey yok çekil önümden dedim
-Sakın arkamdan gelmeyin duydunuz mu sakın diye bağırdım ve evden çıktım.
Efe'nin bu adamların yanında ne işi olduğunu düşünmeden edemiyordum. Gerçekten ne yapıyordu onların yanında?
Nerede olduğumu bilmiyordum ama caddeye çıktım ve bir taksi bulup otele gittim.
Otele geldiğimde üzerimdekilerden kurtulup sıcak bir duş aldım sonra da biraz uyumak için gözlerimi tam kapatacakken telefonum çaldı.
Ali arıyordu.
-Efendim Ali
-Nazlı iyi misin öldüm meraktan bir şey mi oldu
-İyiyim akşam döneceğim. Gelince konuşuruz.
-İyi olduğuna emin misin sen
-Evet hadi kapatıyorum
Aramayı sonlandırdım ve biraz dinlendikten sonra bavulumu toplayıp havaalanına gittim. Havaalanına geldikten sonra uçağa bindim kafamdaki sorulara verecek cevabım yoktu. O evden çıktıktan sonra tek düşündüğüm şey ablamın söyledikleriydi çünkü babamla konuşmamı hiç bir zaman istememişti ama kendi karşıma çıkmıştı pişmanlığı gözlerinden okunuyordu sonuçta bir mafya lideriydi ve ben de hayatım boyunca bu adamların cezalarını almalarını sağlıyordum. Peki şimdi ne yapacaktım?
Mehmet abi bir şeyler biliyordu ama babamın kim olduğunu da biliyor muydu? O adama çalışıyor olabilir miydi?
Rıza Koçyiğit karısını Ahmet Kaleli yani babamın öldürdüğünü söylemişti peki Efenin annesini öldüren bir adamla ne işi olabilirdi. Bir de Emir var tabii işlerin başına geçtiği belliydi ne olursa olsun onunla bir daha karşılaşmak istemiyordum. Efenin de bir daha yakınımda olmasına izin vermeyeceğim. babasıyla da bir daha kesinlikle konuşmaya gitmeyeceğim.
Kafamı karıştıran başka bir soru da annemin nerede olduğuydu hiç konusu açılmamıştı. Belki de ölmüştü ama neden bana annemle ilgili bir şey söylememişti??
Yıllardır aradığım gerçek ailem resmen hayatımı altüst etti.
Uçaktan indiğimde saat gece 11'i geçiyordu. Hemen eve gittim ve kedimi kucağıma alıp Aliye geldiğimi haber verdim sonra da güzel bir uyku çektim.
Sabah kalktığımda iki gündür yemek yemediğimi fark ettim ama canım da istemiyordu bu yüzden kahvaltı yapmadan üzerimi giyinip adliyeye gittim.
Ali'ye odamda beni beklemesini söylemiştim o yüzden odamda olmalıydı odama girdiğimde Ali de beni bekliyordu.
-Nasılsın
-İyiyim sadece biraz yorgunum
-Emir Kaleli ile konuşabildin mi
-Evet
-Nazlı bir şeyler söyler misin lütfen ne oldu??
-Ali Ahmet Kaleli'yi de gördüm ve...
Devamını getiremedim çünkü daha kendim kabullenememişken başkasına babam olduğunu söyleyemezdim. Ali tam babamın Ahmet Kaleli olduğunu söyleyecekken Mehmet abim içeri daldı.
-Ali dışarı çık
İlk defa bu kadar sinirli görüyordum. Ali'ye çıkmasını söyledim ve Mehmet abi bana bağırmaya başladı. Şuan olanları anlamaya başlamıştım en başından beri babamın kim olduğunu biliyordu ve beni bu dosyadan o yüzden uzak tutuyordu.
-Senin ne işin var Kıbrıs'ta
Cevap vermedim
-Cevap ver bana
Daha fazla dayanamayıp ben de bağırmaya başladım.
-Sen bana bağırmazsın önce o ses tonuna dikkat et ve unutma ki benim de bir özel hayatım var ve benim hayatımda olan durumlar seni ilgilendirmez
-Nasıl beni ilgilendirmez ben senin abinim anladın mı?
-Hayır sen benim abim falan değilsin bu zamana kadar öyle sanmışım sadece
-Ne demek istiyorsun sen
-Duydun işte sana kaç kez daha soracaktım babamın kim olduğunu ne zaman söyleyecektin bana
-Bak ben
-Sakın daha fazla konuşma en başından beri biliyordun
-Özür dilerim ama seni bulamaması gerekiyordu
-Buna sen mi karar verecektin
-Hayır ablan böyle olmasını istedi.
-Bak sana sadece bir şey söylemek istiyorum ben çocuk değilim anladın mı bunu bana söylemen gerekiyordu ama bu kadar hayatımdaki herkesin benden bir şeyler saklamasından çok sıkıldım bu arada istifa ediyorum dilekçeyi mesai bitmeden gönderirim.
-Kızım sen delirdin mi ne istifası bak bu olanlarla senin hiçbir alakan yok çalışmaya devam edeceksin.
-Ne yapacağım babamın mafya lideri olduğunu öğrendim herkese bakın ben Mafyanın kızıyım falan dememi mi bekliyorsun ya da benim babam mafya da ben de ailemin hepsini toptan cezaevine atmaya çalışıyorum falan diye mi açıklayacağım insanlara Ali'ye bile söyleyemedim anladın mı?
-Yapma lütfen bak sen bu meslek için ne kadar uğraştın şimdi babanın mafya olduğunu öğrendin diye istifa mı edeceksin
-Evet istifa edeceğim konuşacak bir şey kalmadı lütfen odamdan çıkar mısın?
Odanın kapısını çarparak dışarı çıktı beni korumak istiyordu ama kimsenin beni korumasına ihtiyacım yoktu. İstifa etmeyi buraya gelene kadar fazlasıyla düşünmüştüm aslında öyle bir şey aklımdan bile geçmiyordu ama böylesi daha iyi olacaktı. Ahmet Kaleli'yi birazcık tanıdıysam şuan bile beni takip ettiriyordur.
İstifamı hazırlayıp Aliye başsavcının odasına götürmesini söyledim. Ali beni ne kadar vazgeçirmeye çalışsa da verdiğim kararlardan dönmeyeceğimi o da biliyordu.
Adliyedeki eşyalarımı toplayıp eve giderken Neşe teyzenin yanına uğradım.
-Merhaba Neşe Teyze
-Merhaba kızım nasılsın
-İyiyim sen nasılsın
-İyiyim bende ama sen iyi olduğuna emin misin?
-Evett sana bir soru sormak istiyorum
-Tabi kızım sor bakalım
-Neşe teyze bana verdiğin günlüğü kimin getirdiğini görmedin mi gerçekten
-Hayır kızım görmedim ama o gün bana tekrar bir not defteri gibi bir şey geldi yine aynı şekilde kapının önünde buldum.
-Rica etsem bakabilir miyim?
-Tabii ki getireyim ben
Elinde küçük bir defterle geldi ve defteri bana uzattı
-Al bakalım
-Teşekkür ederim.
-İçecek bir şey ister misin
-Yok ben kalkayım artık bu bende kalabilir mi
-Tabii kii ama yine gel olur mu
-Tamam teşekkür ederim her şey için
...
Vee bir bölümün daha sonuna geldik. Umarım beğenmişsinizdir. Zamanını ayırıp okuyan herkese çook teşekkürler