NATHAN'S P.O.V
Sa tuwing magkasama kami ay lagi kong kinukamusta ang araw n'ya, kung okay ba s'ya o hindi. Madalas ay okay naman. Pero ako lang talaga ang sumisira. Iniinis ko s'ya hanggang sa mapikon, pero napakahirap suyuin. Umaabot sa puntong binibilhan ko pa s'ya ng paborito n'yang pagkain para kumalma s'ya. Halos pwede na siguro akong magluto ng adobo dahil sa lakas ng toyo n'ya.
I replaced her dark stormy skies and destructive ocean waves into clear skies and calmly seas.
We do road trips, madalas sa madaling araw at kung saan-saan lang kami nagpupunta. We also do hiking, doon namin nasukat kung gaano katatag ang isa't-isa.
She's always there and walking with me throughout my journey, kaya kapag s'ya naman ang may problema, kahit na hindi ko na s'ya maintindihan minsan, ay nasa tabi n'ya lang ako at hindi umaalis. Oo lang ako nang oo sa mga kwento n'ya, alam kong nag-be-vent out lang s'ya.
Isang beses, habang nakahiga kami at magkahawak ang kamay sa buhanginan sa may baybayin, may napag-usapan kami.
"Paano kung bumalik si Oliver?" Ang mga salitang bigla ko na lang nabanggit.
"Kinalimutan ko na s'ya magmula noong nakilala kita," n'ya sabay ngiti at tingin sa'kin.
"Eh, paano kung makahanap ka ng iba at iwan mo ko?" Seryosong tanong nito.
"Tsss... alam mo, kung sino pa 'yung madalas na nagsasabi n'yan, sila pa 'yung nang-iiwan," sagot ko naman.
"Ang seryoso mo naman."
Lumipas ang mga araw, linggo, buwan at taon. Aminin na nating kadalasan ay sa una lang masaya ang relasyon, mawawala ang kilig at sweetness, pero hindi dapat mawala ang pagmamahal. Pero I'm so lucky because I found both love and friendship in one person, kaya nagtagal kami.
Ngunit dumating ang araw na kinatatakutan ko, 'yung unang taong minahal n'ya, bumalik na - si Oliver.
Natatandaan ko pa 'yung araw na nasa likod n'ya lang ako nang bumaba si Oliver sa kotse. Tila ba nagulat si Harl sa kan'yang nakita at nagkausap sila.
Pagka-alis ni Oliver ay tinanong ko s'ya.
"Sino s'ya?" Marahan kong tanong.
Tumitig s'ya sa mga mata ko. "Si Oliver," an'ya.
Napalunok ako.
Pagpasok namin sa loob ng bahay ay umupo ako sa sofa. Nakita niya na nakabusangot ang aking mukha.
"Bakit? Nagseselos ka?" Agad-agad na tanong n'ya.
"Bakit naman ako magseselos?" Sagot ko. "I know I'm a better man."
Magmula noong bumalik si Oliver ay halos araw-araw na rin kaming nag-aaway at hindi magkaintindihan, halos paulit-ulit na rin ang aming mga pinag-aawayan.
"This room is getting smaller and smaller to me," sabi ko habang nakahiga sa kama katabi s'ya. "Hindi na ba natin aayusin 'to?"
Ngunit tahimik lang s'ya habang nakatitig sa kisame. Nagbuntong-hininga ako.
"Nalilito ka na ba kasi hindi mo na alam kung sino ang pipiliin mo sa'ming dalawa?" Dagdag ko pa.
"Please shut up, Nate."
"I'm just scared na baka mawala ka sa'kin," sambit ko. "You're my homeland, Harl."
"Not anymore... nakakasawa na ang laging ganito," sabi n'ya. "You let the door open so I can enter and exit anytime."
Biglang tumulo ang luha ko mula sa'king mga mata.
Tumayo s'ya at akmang lalabas ng pinto.
"Please, Harl. Let me sleep with you one more night, even I knew you already left me," at humagulgol na ako.
"I still love you," sabi n'ya at umiling s'ya. "Pero pagod na 'ko."
"Please take time to seek for me in the dark," pakiusap ko, ngunit tuluyan na s'yang lumabas ng pintuan.
Sumigaw ako nang paglakas-lakas at tinabig ang mga bagay na nakalagay sa mesa sa gilid ng kama.
Ang hirap lumaban kapag alam mong ikaw na lang 'yung lumalaban.
I ran and chase her. Kumaripas ako nang takbo papunta sa dalampasigan kung saan kaming unang nagkakilala dahil alam kong doon lang s'ya pumupunta kapag may problema, pero mas nadurog ang puso ko sa'king nakita.
Naabutan ko silang dalawa ni Oliver, magkadampi ang labi sa isa't-isa.
"Harl..." Mahina kong banggit.
Nang makita nila ako ay kumaripas ako nang takbo. Tumatakbo habang tumutulo ang luha, wala akong magawa para pigilan ito.
I ran to chase her, but she never ran to chase me.
Pagpasok ko sa mansyon ay sumalubong sa'kin si papa na nakatayo sa may sala.
"Pa..."
"B-bakit, anak?" B-bakit anak?
Ikinuwento ko kay papa ang nangyari.
Nagkulong ako sa kwarto pagkatapos ng mga pangyayari. Naisip kong magpatiwakal, ngunit naisip ko na hindi ito ang solusyon sa panandaliang problema.
Gabi-gabi akong dinadalaw sa panaginip ko ng mga alaala, araw-araw akong umiiyak dahil sa sakit na ginawa nila. Kinulong ko ang sarili ko sa kalungkutan.
Binuo ko s'ya, ngunit ako naman ang nasira.
Binigay ko 'yung ibang parte ko sa kan'ya at ako ngayon ito, hindi ko alam kung paano ko ulit bubuuin ang sarili ko.
Sa labis na kalungkutan at galit ay pinalabas kong patay na ako. Naalala ko pa noong sumilip ako sa bintana at nakita ko siya. Tinatanong n'ya pala kung nasaan na ako and I let our maids tell them na wala na ako.
Nakita ko s'yang umiyak, ngunit nandoon si Oliver para saluhin s'ya.
Dumaan ang mahabang panahon, naisip ko na ganon pala talaga, na kapag namatay na ang isang tao, roon ka lang nila maaalala, pero habang tumatagal, hindi ka na nila nababanggit.
Magmula noon, nabuhay na ako sa mindset na don't give rainbow to someone who's colorblind, because I have learned when I was broken and now wiser because I've been hurt.
Isang araw, kumatok si papa sa pinto ng kwarto ko.
"Nate?" Mahina n'yang tawag habang kumakatok sa pinto.
"Pasok, pa. Bukas 'yan," sabi ko.
Pumasok s'ya at umupo sa tabi ko.
"Alam kong mahirap ang pinagdadaanan mo ngayon, anak. Pero gusto ko na maging matapang ka... gusto ko na ipaglaban mo kung anong sa'yo," sabi niya. "Matagal ko na itong tinatago sa 'yo, ngunit oras na para malaman mo ang totoo," dagdag pa niya.
Nagtaka ako. "A-ano 'yon, pa?"
"Sumama ka sa'kin." Tumayo s'ya at lumabas ng kwarto, agad ko naman s'yang sinundan.
Nagpunta kami sa silid na pinaka iniingatan n'yang may makadiskubre at pinakita ang isa sa kan'yang imbensyon.
"Ito, anak. Ito 'yung isa sa imbensyon ko na oras na para gamitin," sabi ni papa. "Kaya gusto ko na 'wag kang mabuhay mag-isa."
Huminga siya nang malalim.
May pinindot s'yang buton at nagsimula nang gumalaw ang mga bagay sa paligid na tila ba'y lumilindol.
"Pa, anong nangyayari?"
"Relax ka lang," an'ya.
Lumalakas na rin ang tunog mula rito kaya napapatakip ako ng tenga. Unti-unti itong nagliwanag at nagsimula na ring balutin ng malakas na boltahe ng kuryente.
Namangha ako sa 'king nakita.
"Anak, ito ang makina na pwedeng kang dalhin sa ibang dimensyon, kontrolin at paglaruan ang gusto mong mangyari. Ngunit maging maingat ka dahil hindi mo pa rin mababago ang mangyayari sa reyalidad at sa hinaharap. Hindi pwedeng maraming makaalam nito kaya ko ito tinago sa 'yo nang mahabang panahon at hindi ipinagsabi sa iba," sabi n'ya.
"Hindi ko maintindihan, pa. I’m so confused right now.”
"Anak, makinig ka. Itong makina na ito ay kaya ring ipakita ang hinaharap," sabi n'ya at nakita kong nangingilid ang luha sa kan'yang mga mata. "Oras na para makita mo."
Bigla na lamang nagliwanag ang buong paligid dahilan para masilaw ako, pagkatapos nito ay natigilan ako habang pinapanood ko ang mangyayari sa 'kin sa hinaharap na babago sa 'king pananaw.
Nakita ko ang sarili ko na nakahiga sa isang hospital bed at wala ng buhay.
Bago pa man umalis si papa kasama ng iba n'yang pamilya ay masusi ko itong pinag-aralan. Nang malaman kong aalis na si Harl para mangibang bayan, agad akong kumilos para muli s'yang bawiin.
Sa tulong ng siyensya at kompyutasyon ay sa isang iglap, magbabago ang lahat.
Ipinuwesto ko ang lahat sa gusto kong mangyari at ilang sandali pa, nagising ako sa kaparehong kwarto, ngunit sa ibang dimensyon kung saan nawala si Harl ng 20 years. Ngunit hindi ito totoo at iba ang nangyari sa katotohanan.
Kaya't bago ako mamatay, gusto ko munang bawiin kung anong akin, gusto ko pang makasama si Harl nang matagal.