CHAPTER 08
***
Bakit kaya tumatawag to. Kakauwe lang natawag na agad.
"Oh, bakit miss mo ko agad?"
"Punta ka sa balcony ng kwarto mo."
"Ano meron?"
"Pumunta ka na lang Ash, dami tanong?"
Pumunta na lang ako sa balcony. Dun ko lang napansin na mag ka tapat lang pala yung kwarto namin.
"Oh ano meron? Pinapakita mo na mag ka tapat lang kwarto natin? Tapos sasabihin mo tinadhana tayo? Ayieeee" Pambibiro ko sa kanya.
Binaba niya yung call after nun. Kaya tinignan ko lang siya ng puno ng pag tataka, baka napikon e.
"Good night Ash! Thank you for today. I had a great time."
Sigaw niya na sapat lang para marinig ko at dali-dali siya pumasok sa kwarto niya at sinarhan ang pinto ng balcony niya pati ang blinds niya.
Habang ako naiwan dito ng nakakanganga at hindi man lang niya inintay ang sagot ko. Weird din nitong lalaki na to e.
Nag stay pa ko sa balcony. I watch the star's shinning so brightly. I wish heaven has a visiting hours.
Hindi ko na napansin na lumuluha na pala 'ko, ang tagal na nun pero yung sakit hindi na babawasan. I feel like na meron sa puso ko na hindi na mapupunan.
I just sat there for a few more minutes before I go to sleep.
Ang aga ko nagising ngayon at nakaramdam agad ako ng lungkot, pakiramdam ko ayoko bumangon. Pumapatak na naman ang luha ko sa hindi ko alam na dahilan.
It is one of those days na parang wala akong buhay.
Pumunta na agad ako sa CR para maligo pero napatigil ako ng makita ko ang sarili ko sa salamin. I don't like that girl in the mirror. She's weak. I hate her.
Nag ayos na ko at pinabayaan na lang ang nararamdaman. Kaya ayoko ng masyado akong masaya. Everytime na nagiging masaya 'ko kasunod nun ang matinding lungkot.
Parang my feelings say na I don't deserve to be happy after ng mga masasamang nangyari.
I'm just wearing my uniform at hinayaan ko lang na naka bagsak ang buhok ko. Wala akong gana na mag ayos ngayon.
Nag paalam na ko kay Inay na papasok na hindi na din ako kumain ng breakfast dahil wala akong gana.
I just grab my keys at hinayaang madama ang hangin. Hinihintay na mapawi din ang nararamdaman.
Mabilis akong nakapunta agad sa clinic. Bukas na yun pag dating ko. I saw Russel nakatingin lang siya sa malayo at hindi napapansin ang presensya ko.
Umupo lang ako sa may working area ko, wala ako plano na mapansin niya. I know my mind is somewhere else.
"Ash, okay ka lang?" bumalik lang ako sa katinuan nung may tumatapik na sakin. It's Russel. Tumingin lang ako sa kanya at lumalabo na ang mga mata dahil sa nag babadyang luha.
Eto na naman tong mga luha na to na bigla na lang pumapatak at hindi ko man lang malaman ang dahilan. Bigla niya ko hinila palapit sa kanya at niyakap.
"Hush..ilabas mo lang lahat. Andito lang ako. You have my shoulder to cry on."
I just cry my heart out to Russel. Hanggang sa maubos na yung luha ko. After nun umalis ako sa pag yakap niya.
"Thanks Russel."
He didn't even bother to ask kung ano ang iniiyakan ko. Nanatili lang siya at sapat na yun.
Nag ayos lang ako ng sarili ko para mag handa sa therapy session ng mga bata.
Handa akong isantabi kung ano man tong hindi malaman na nararamdaman ko para sa mga batang to. I will do anything just to make their life comfortable.
Tapos na ang session ko at wala pa din ako gana kumain ng lunch. I just drink coffee pag dating ng lunch.
Papunta kami sa site ni Russel sa batangas. Tahimik lang ako buong byahe kahit na madaming kwento si Russel. Parang wala ako naririnig sa mga sinasabi niya. Basta alam ko lang it hurts and I don't even know the fucking reason why.
Sinalubong kami ni Ryden sa site. Pero wala din ako sa mood na mamansin. Gusto ko na lang matapos to at umuwe na.
Tumingin sakin si Ryden ng may pag aalala pero umiwas na lang ako ng tingin. Hinayaan ko na sila ni Russel ang mag usap.
Nakaupo lang ako ngayon dito sa bench sa ilalim ng puno ng mag vibrate ang phone ko.
1 message receive from Ryden
"Galit ka ba?"
Tumingin lang ako sa kanya at nakitang naka tingin siya. Umiling lang ako at saka tumingin ulit sa malayo.
"Ash tara na okay na, ako na lang mag bigay ng feedback kay Sir Travis"
Tumayo na ko at nag lakad na para pumunta sa sasakyan ko. Nakita ko si Ryden na naka tayo malapit sa sasakyan ko may dalang back pack at mga blueprint.
Tumingin ako sa paligid at hinanap kung may dala siyang sasakyan. Napailing na lang ako ng hindi ko makita ang sasakyan niya.
"Sabay kana" sabi ko kay Ryden. Hinagis ko sa kanya ang susi ng sasakyan para siya na mag drive.
Sumakay ako sa likod at hinayaan si Russel na umupo sa shotgun.
"Engr. Drive thru tayo. Hindi pa kasi nakain si Ash e." rinig kong sinabi ni Russel.
"Wag na." sabi ko kay Ryden.
Pero 'di nakinig si Ryden at dumiretso pa din at nag drive thru. Siya na din ang nag order at bumili din sila ng kanila.
Tumigil sila sa parking para makakain ng ayos. Inabot nila sakin yun at walang gana ko kinuha yun. Hawak ko lang yun habang sila kumakain na.
"Kumain ka. Sayang naman" kinuha ni Ryden yung burger na hawak ko at binuksan yun bago ibalik sakin ulit.
Lumabas si Russel ng sasakyan at pumunta sa pinaka malapit na convenience store. Pag balik niya inabot niya sakin ang isang container ng Stick-O.
"Para sumaya kana, di ba paborito mo yan"
Bigla na naman tumulo yung luha ko dahil na touch ako sa effort nilang dalawa. Pakiramdam ko sobrang halaga kong tao.
"Ash, bakit ka na naman umiiyak?" tanong sakin ni Russel. Habang gulat na nakatingin din sakin si Ryden. Halata ang pagaalala sa kanilang dalawa.
Pinunasan ko ang luha ko at ngumiti sa kanila sabay kagat ng burger.
"Thank you sa inyong dalawa."
Nag drive na ulit si Ryden nung nakita niya ko na kumakain na. Binaba na lang namin si Russel sa sakayan niya pauwe.
"Ash, Engr. Ingat kayo. Call ka Ashley if you need me."
"Ingat din" sagot naman ni Ryden.
Inalok ko si Ryden na ako na mag drive pauwe, pero nag insist siya na siya na lang daw.
"May gusto sana ko puntahan e."
"Turo mo lang sakin yung daan. Sasamahan kita."
I'm coming to see you, just wait for me..
Habang nasa byahe kami bigla ko naalala ang lahat ng klase ng pain which I experience in the past. All my fears are coming back all at once. The memories of my crying nights. The feeling of being alone. The sleepless night. I want it to stop but I can't.
I heard Ryden calling my name and in just a snap I'm back in the reality. Hindi ko man lang naramdaman na tumigil kami sa gilid ng daan. I didn't even realize that my hands is trembling and tears keep falling.
I saw Ryden hands holding my hands to stop it for trembling. Nakita ko ang pag aalala sa mukha niya. Tatlong beses akong huminga ng malalim bago alisin ang kamay niya na nakahawak sa mga kamay ko.
"Okay na ko. You want me to drive now?" I give him a smile.
"In your dreams, your trembling and crying out for pete sake! Tapos sasabihin mo na okay ka? Siguro maloloko mo yung iba, maloloko mo sarili mo but not me Ashley. If you don't want to talk about it, fine but don't tell me your okay kahit na hindi naman. Hindi ako pinanganak kahapon. When you're ready to talk about it. I'm just one call away, always remember that."
Tumahimik na lang ako kasi tama naman siya. I always say that I'm okay even if it's not. I'm trying to deceive myself baka sakali na maging okay na talaga ko.
Lahat ata ng sabihin sakin ni Ryden somehow it gives me comfort. A comfort na hindi ko mabigay sa sarili ko.