''Bazı yıkılışlar daha parlak kalkışların teşvikçisidir.''
William Shakespeare
1. BÖLÜM
Bu soğuk kış sabahında küçük valizimi elime almış arabama doğru ilerliyordum. Sokağın başındaki arabamı gördüğümde cebimdeki anahtarı elime alıp arabanın bagajını açtım. Valiz küçük olduğu için kolaylıkla kavrayıp arabamın bagajına düzgün bir şekilde yerleştirdim. Arabamın arka kapısını açtığımda üzerimdeki beyaz montu çıkarıp elimdeki çanta ile beraber koltuğa bıraktım. Elime telefonu alıp ön koltuğa geçtiğimde gideceğim küçük oteli kolaylıkla bulabilmeyi diledim.
Bu kış için bir tatil planlamıştım. Tek başıma, kafamı dinleyebileceğim her şeyden uzak bir tatil. Huzurlu ve güzel geçmesini istiyordum çünkü tek başıma ilk kez tatile gidiyordum. Bundan öncesinde hep ailem ile gitmiştim.
Geldiğim yerin doğru yer olduğundan emin olmak için telefonumu elime alarak otelin adını bir kez daha kontrol ettim. Arabadan inip bagajı açtığımda valizimi elime alarak otelin kapısına doğru ilerledim. Ayağımın kaymaması için yere sağlam adımlarla basıyordum. Kapıdan içeriye girdiğimde resepsiyona doğru ilerledim. Oteldeki çoğu kişi ya dışarıdaydı ya da az kişi tarafından tercih edilen bir yerdi. Orta yaşlarda bir kadın bana yardımcı oldu ve odamın anahtarını verdi. İnsanları hemen tanıyamazdık biliyorum ama iyi birisine benziyordu. En azından iyi birisi gibi görünüyordu.
Ben, anahtarımı elime aldığımda arkamdan elinde valizi olan bir adam resepsiyona doğru yanında bir kız ile ilerliyordu. Onları arkamda bırakarak merdivenlere doğru ilerledim. Valiz ile çıkması zor oluyordu ama fazla ağır değildi zaten. Her ne kadar böyle desem bile kollarım ve ayaklarım, buna itiraz edercesine tökezlediğinde sol kolumda, bir eli bileğimde hissettim. Bu, az önce resepsiyonda gördüğüm adamdı. Mahcup bir tavır ile "Teşekkür ederim." Dediğimde bir kız arkadan, "Abi, ben anahtarları aldım gidelim mi?" Diye sordu. Çocuk bana bakarak "Dikkatli ol." Dedi ve kızın elindeki anahtarlardan birini alıp yanımdan uzaklaştı. Bende daha fazla beklemeyip odamın önüne doğru ilerledim. Elimdeki anahtarı kapının deliğine sokup sağa doru çevirdiğimde odanın kapısı açıldı. Valizimi bir kenara bıraktıktan sonra pencereye doğru ilerleyip önünde duran bej renkli koltuğa oturdum ve oturduğumda hala odayı inceliyordum. Arkamı dönüp camdan dışarı baktığımda resmen içime huzur dolmuştu. Ayağa kalkıp tekli koltuğu kenara doğru ittiğimde boydan olan pencereyi açtım. Yüzüme soğuk hava çarptığında bir elimi camdan dışarıya çıkardım ve elime düşen kar tanelerini seyrettim.
Merhaba sevgili okurum,
Bu benim ilk kitabım, devamının geleceğine inanıyorum. Bir sonraki bölüm için beklemede kalın.