Unicode
အမျိုးသမီးဆေးရုံကြီး၏Hallခန်းတစ်နေရာတွင် မိုးသားတို့အတန်းရှိသူငယ်ချင်းတစ်စု lectureအတွက်ပြင်ဆင်နေသောကြောင့်ဆူညံ့လျှက်ရှိသည်။
မိုးသားကတော့ ကော်ဖီဗူးကိုအပါထည့်ရသည်။
ဆရာဘုန်းပြည့်ကဒီလိုNight Dutyကျသည့်ညမျိုးဆို မနက်နှစ်နာရီအထိစာသင်လေ့ရှိသည်။
ထိုသို့ညမျိုးဆိုလျှင် မိုးသားတို့အားလုံး စာရေးစားပွဲနှင့်ခေါင်းနှင့် အကြိမ်ကြိမ်နှုတ်ဆက်လေ့ရှိကြသည်။
“ငါနဲ့နေရာလေးလဲပေးပါလားမိုးသား”
“မလဲပေးနိုင်ဘူး!”
မိမိအသံနှင့်မရှေးမနှောင်းပင်ထွက်လာသည့်လေသံမာမာကြောင့်နွယ်နီဦးဝေ မျက်နှာပျက်သွားလေသည်။
အခန်းထဲကတချို့သူတွေလဲ ရုတ်စုရုတ်စုနှင့်မိမိတို့ကိုအကဲခတ်သလိုကြည့်နေကြသည်။
“ငါ့နေရာကaircornနဲ့တည့်တည့်ကြီးမလို့ပါဟာ။ငါဖျားချင်သလိုဖြစ်နေလို့”
“နင့်ဘာသာဖျားဖျား,မဖျားဖျားငါစိတ်မဝင်စားဘူး။ငါ့နေရာကသာနင့်လွယ်အိတ်ဖယ်လိုက်”
“မိုးသား မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ပြိုင်ပြီးနင်အဲ့လောက်တွက်ကပ်စရာလား။
ငါတကယ်နေမကောင်းလို့ပြောနေတာကို”
“ငါ့နေရာကလွယ်အိတ်ကိုဖယ်လိုက်လို့ပြောနေတယ်နော်”
“ဒုန်း”
“မိုးသားရောင်!!”
အောက်ကိုပြုတ်ကျသွားသည့်လွယ်အိတ်နှင့် ပြန့်ကျဲသွားသောစာအုပ်များကြောင့် နွယ်နီအသားတဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ဒေါသထွက်လာရသည်။
အားလုံးကလည်းဝိုင်းကြည့်နေသည်မို့ ရှက်သည်။
မိုးသားရောင်ကအရင်တုန်းကထိုသို့မဟုတ်ပေ။
“အသေးလေး ဆရာ့ဆီခဏလာခဲ့ဦး”
ဘယ်အချိန်ထဲကအနောက်သို့ရောက်နေမှန်းမသိသည့်ဆရာ့ကြောင့် အခန်းထဲကလူတွေအားလုံးအသံတွေတိတ်ဆိတ်သွားသလို မိုးသားသည်လည်းဆတ်ခနဲတုန်သွားရသည်။
ဒေါသအလျောက်မိမိမှားသွားသည်ကိုသိသော်လည်းမိမိချစ်ရတဲ့သူတွေစိတ်ဆိုးမှာတော့ကြောက်ပါသည်။
တစ်လရှိပြီ။
အကိုရည်းစားရပြီးတစ်လအတွင်း မိုးသားကအရင်လိုသဘောကောင်းသည့်ကောင်လေးမဟုတ်တော့ပေ။
တစ်ခုခုဆိုစိတ်တိုလွယ်ပြီး ပေါက်ကွဲရန်အသင့်ဖြစ်နေသည့်ကောင်ငယ်လေးအသွင်ကူးပြောင်းသွားပြီဖြစ်သည်။
နောက်ဆုံးစာမေးပွဲအတွက်အကိုသည်လည်းပြင်ဆင်နေသည်ဖြစ်ရာမိုးသားနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်မဆုံဖြစ်တာကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
မိုးသားလည်းလက်တွေ့ဆင်းနေသည်မို့တနဂ်နွေဘုရားသန့်ရှင်းတွေမသွားဖြစ်တာကြောင့်လည်းပါပါလိမ့်မည်။
“ရော့....ဒီကော်ဖီပူပူလေးအရင်သောက်လိုက်ဦး။
စိတ်ကြည်သွားအောင်”
အခန်းထဲရောက်သည်နှင့်ဘာစကားမှမဆိုပဲ ကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုအရင်ဖျော်၍ပေးသည်မို့ မိုးသားယူသောက်လိုက်သည်။
“ဘာတွေခံစားနေရလဲဆရာ့ကိုပြောမပြချင်ဘူးလားအသေးလေး”
ဆရာ့ရှေ့ကခုံတွင်ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်လျက် ဆရာပေးသောကော်ဖီခွက်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဆရာဆက်ပြောမည့်စကားတို့ကိုသာနားစွင့်နေမိသည်။
“အသေးလေးကိုစရောက်ထဲကဆရာသတိထားမိတယ်။ပျော်ပျော်နေတတ်ပြီးသဘောကောင်းတဲ့ကောင်လေးလို့လေ။
ဒါပေမယ့် ဒီလအတွင်းမှာတွေ့ရတဲ့သားပုံစံကြောင့်ဆရာကိုယ့်အတွေးကိုယ်ပြန်ဆန်းစစ်နေမိတယ်။
ဆရာအမြင်များမှားခဲ့သလားလို့။
သားကချစ်စရာကောင်းတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ပါမိုးသား”
ဆရာ့စကားအဆုံးမိုးသားကိုယ်တွေတသိမ့်သိမ့်
တုန်၍စတင်ငိုရှိုက်မိသည်။
ပထမဆုံး။
ဒါဟာပထမဆုံးအကြိမ်အကိုရည်းစားရပြီးနောက်ပိုင်းသူငိုဖူးခြင်းပဲ။
ကိုညီကရောတခြားသူငယ်ချင်းတွေကပါ အရက်တိုက်၍သူ့ကိုငိုအောင်လုပ်ခဲ့သော်လည်းသူမငိုခဲ့ပေ။
ငိုချင်သော်လည်းမျက်ရည်မကျနိုင်တာဖြစ်သည်။
ဆရာကသူ့အိပ်ကပ်ထောင့်တွင်ထည့်ထားသည့်ပုဝါအားယူ၍မိမိကိုပေးသည်။
“သား....သားအရမ်းခံစားရတယ်ဆရာ အင့်”
“အကိုရည်းစားရသွားတယ်”
‘အကို’ဆိုသည့်အသုံးအနှုန်းကြောင့် ဘုန်းပြည့်အနည်းငယ်အံ့ဩမိသော်လည်း အမူအရာမပျက်ခင်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအရင်ပြန်ထိန်းနိုင်လိုက်သည်။
ဒီခေတ်မှာဒီလိုမျိုးကဆန်းမှမဆန်းပေပဲ။
“ဒီနှစ်နှစ်အတွင်းမှာ ကျွန်တော်ကအကို့ကြောင့်ဖွဲမီးလိုပဲတမြေ့မြေ့ နာကျင်ခဲ့စားခဲ့ရတယ်။
နာကျင်တာမှန်ပေမယ့်လည်း အကိုမရှိပဲမနေနိုင်တဲ့အတွက် အဲ့ဒီနာကျင်မှုကိုပဲပိုက်ပြီး အကို့နားနေခဲ့မိတာနှစ်နှစ်ရှိပြီဆရာ။
အကိုကကျွန်တော့သူငယ်ချင်းကိုကြိုက်နေတယ်။
ကျွန်တော့သူငယ်ချင်းကြောင့်ကျွန်တော့်ကိုထိုးတယ်။
ပြီးတော့ကျွန်တော့်ကိုချစ်တယ်ပြောတယ်။
တစ်ပတ်မပြည့်ဘူးသူချစ်သူရသွားတယ်။
ကျွန်တော်ဘယ်လိုနှလုံးသားနဲ့နားလည်ပေးရမှာလဲဆရာ”
ဆရာဟာသူပြောမည့်စကားကိုပဲတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့်ဆက်လက်နားစွင့်နေခဲ့သည်။
“အကိုရည်းစားရသွားတယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်ထွေထူးပြီးနာကျင်တယ်လို့မခံစားရဘူးဆရာ။
ရင်ထဲမှာတော့ဆို့ဆို့နင့်နင့်ကြီးဖြစ်နေတာအခုထိပဲ။
ပြီးတော့ အဲ့ကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ငိုတာဆရာ့ရှေ့မှာပထမဆုံးပဲ။
ကျွန်တော်ငိုချင်ပေမယ့် မျက်ရည်မထွက်ခဲ့တာကြာပြီ။
နောက်တစ်ခုကကျွန်တော်ရန်အရမ်းလိုလာတာပဲ။
ဆရာလည်းခုနကတွေ့မှာပါ။ကျွန်တော်ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ်ဘယ်လိုမှမထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး”
ဘုန်းပြည့်ခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ရင်းထိုကလေးစကားကိုထောက်ခံမိသည်။
“အသေးလေးတို့ကSecond Yearဆိုတော့mentalသင်ရပြီပေါ့နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
“အင်း...အသေးလေးကခုတလောအရမ်းရန်လိုနေတယ်လို့ပြောတော့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုaggressive behaviorsတွေထွက်နေမှန်းတော့ သတိထားမိမှာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
“level of painဘယ်နှစ်ခုရှိလဲသိလား”
“ယေဘုယျအားဖြင့်တော့ mild, moderate,severeဆိုပြီးသုံးခုပါဆရာ”
“ဟုတ်ပြီ။မိုးသားကအချိန်အကြာကြီးpainကိုတောက်လျှောက်ခံစားခဲ့ရတဲ့သူဆိုပြီးပြောတယ်နော်။
အခုမိုးသားလက်ရှိခံစားနေရတာကsevere pain levelကိုရောက်နေပြီ။
ဒီစကားလေးကိုကြားဖူးမှာပေါ့။
လူတွေကအနာကျင်ဆုံးအချိန်ရောက်တဲ့အခါ ဘာကိုမှမနာကျင်ကြတော့ဘူးတဲ့။
အဲ့ဒီအစား သူကaggressive behaviorsတွေအများကြီးထွက်လာတတ်တယ်။
ဥပမာ_ထိတာနဲ့ကိုက်မယ်ဆိုတဲ့မြွေဟောက်ပေါက်လေးတွေလိုပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
“ဒီလိုပြောလို့မိုးသားကိုဆရာကစိတ်ကျန်းမာရေးမကောင်းတော့ပါဘူး။အရူးကြီးပါလို့မဆိုလိုဘူးနော်။
ဆရာတို့လူသားအားလုံးဟာ တစ်နည်းမဟုတ်တစ်နည်းနဲ့စိတ်ရောဂါခံစားနေရတဲ့သူတွေပဲ။
မိုးသားကကိုယ့်ကိုယ်ကိုဘာဖြစ်နေမှန်းလဲသိတယ်ဆိုတော့ပိုကောင်းတာပေါ့”
“သားနားလည်ပါတယ်ဆရာ”
“အဲ့တော့သားရယ်။ဆရာ့အနေနဲ့ဆွေးနွေးချင်တာက တချို့အရာတွေကိုအတင်းဆုပ်ကိုင်မထားနဲ့။ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ကိုဖြေလျော့ပေးလိုက်ပါ။
ပြီးတော့ meditationများများလုပ်။Mental patientတွေမှာ တရားထိုင်တာကအကောင်းဆုံးကုထုံးပဲသား။
သီချင်းမြူးမြူးလေးတွေနားထောင်။အိပ်ရေးဝအောင်အိပ်ကြားလား”
“ဟုတ်”
“ဟုတ်ဆိုရင်လည်းခေါင်းကြီးငုံ့မထားနဲ့လေ။ဆရာ့ကိုမော့ကြည့်ပါဦး”
“အဟင်း”
မျက်ရည်တွေပေကျံနေသည့်မျက်နှာလေးနှင့် မိမိကိုမော့ကြည့်လျက် ပြုံးပြသည့်မျက်နှာလေးကြောင့် ဘုန်းပြည့်အသဲယားစွာဆံပင်တွေထိုးဖွပေးလိုက်သည်။
“ကြည့်ပါဦး။ငါ့သားလေးကဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတာ ဘယ်သူကများဒီလိုခံစားရအောင်လုပ်ပါလိမ့်။
ကဲ...သွားကြမယ်။
Lectureနောက်ကျနေပြီ။အတန်းထဲကျရင်သူငယ်ချင်းကိုတောင်းပန်လိုက်ဦးနော်”
ခေါင်းလေးအသာငြှိမ့်ပြ၍ ဆရာ့နဲ့အတူတူlectureခန်းသို့ဝင်လာလိုက်သည်။ပြီးသည်နှင့် နွယ်နီဦးဝေရှေ့သို့ခြေစုံသွားရပ်မိသည်။
အမှန်တိုင်းပြောရရင်ရှက်ပါသည်။
တောင်းပန်ရမှာရှက်သည်။ဖြစ်နိုင်ရင်မသိချင်ယောင်ဆောင်၍သာနေရာလဲပလိုက်ချင်သည်။
“ဟို....နေရာလဲချင်လဲလေ။ငါ...ငါဖယ်ပေးမယ်”
“မလိုပါဘူး အဖျားကြီးပြီးသေရင်လည်းသေပါစေ”
မိုးသားလက်သီးကိုတင်းအောင်ဆုပ်၍ ထိုမျက်စောင်းထိုး၍ နှုတ်ခမ်းထော်နေသော သူငယ်ချင်းအားပြေးထုချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရသည်။ဆရာအပါအဝင် အတန်းထဲရှိသူများကလည်း မိုးသားတို့လားကြည့်၍ရယ်ချင်စိတ်ကိုအတင်းထိန်းထားဟန်တူလေသည်။
“ကဲပါ...သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းစိတ်မဆိုးနဲ့တော့။
မြန်မြန်နေရာလဲလိုက်။ဆရာlectureစတော့မယ်”
နောက်ဆုံးမနေသာသည့်ဆရာကပင်ဝင်ရှင်းမှအသာတကြည်လက်ခံတော့သည်။
ဟူး.....ဘယ်အချိန်ထိခန့်ထည်ဝါကမိုးသားကိုစိတ်အနှောက်အယှက်ပေးနေပါမည်နည်း။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငိုလိုက်ရ၍ထင်သည်။
ထိုနေ့ကမိုးသားစိတ်လက်ပေါ့ပါး၍ နေရတာအဆင်ပြေသည်မို့ ဆရာ့ကိုကျေးဇူးထင်မိလေ သည်။
________________💚________________
ကိုယ်တကယ်တော့ဒီရက်ပိုင်းဖျားနေခဲ့တာ။ဒီficလေးကိုမြန်မြန်နှုတ်ဆက်ချင်တဲ့အတွက်ကြောင့်သာကိုယ်အားတင်းရေးနေရတာ။
အတိတ်တွေကကိုယ်ရုံးထွက်နိုင်ခဲ့တာကြာပြီဆိုပေမယ့်လည်း ဒီficကိုပြန်ရေးတော့ အဲ့ဒီတုန်းကအချိန်တွေဆီစိတ်ပြန်ရောက်ပြီး နာကျင်နေတဲ့ကိုယ့်ကိုမတွေ့ချင်တော့ဘူး။
ဒီficလေးကိုစတင်ထဲက တစ်ချိန်ကကိုယ့်ဘဝရဲ့အဖိုးတန်တဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့အဖိုးတန်တဲ့အချိန်တွေကိုဝတ္ထုလေးတစ်ပုဒ်အနေနဲ့သိမ်းဆည်းချင်ခဲ့မိလို့ပါ။
____________________💚____________________
Zawgyi
အမ်ိဳးသမီးေဆး႐ုံႀကီး၏Hallခန္းတစ္ေနရာတြင္ မိုးသားတို႔အတန္းရွိသူငယ္ခ်င္းတစ္စု lectureအတြက္ျပင္ဆင္ေနေသာေၾကာင့္ဆူညံ့လွ်က္ရွိသည္။
မိုးသားကေတာ့ ေကာ္ဖီဗူးကိုအပါထည့္ရသည္။
ဆရာဘုန္းျပည့္ကဒီလိုNight Dutyက်သည့္ညမ်ိဳးဆို မနက္ႏွစ္နာရီအထိစာသင္ေလ့ရွိသည္။
ထိုသို႔ညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ မိုးသားတို႔အားလုံး စာေရးစားပြဲႏွင့္ေခါင္းႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကသည္။
“ငါနဲ႕ေနရာေလးလဲေပးပါလားမိုးသား”
“မလဲေပးနိုင္ဘူး!”
မိမိအသံႏွင့္မေရွးမေႏွာင္းပင္ထြက္လာသည့္ေလသံမာမာေၾကာင့္ႏြယ္နီဦးေဝ မ်က္ႏွာပ်က္သြားေလသည္။
အခန္းထဲကတခ်ိဳ႕သူေတြလဲ ႐ုတ္စု႐ုတ္စုႏွင့္မိမိတို႔ကိုအကဲခတ္သလိုၾကည့္ေနၾကသည္။
“ငါ့ေနရာကaircornနဲ႕တည့္တည့္ႀကီးမလို႔ပါဟာ။ငါဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္ေနလို႔”
“နင့္ဘာသာဖ်ားဖ်ား,မဖ်ားဖ်ားငါစိတ္မဝင္စားဘူး။ငါ့ေနရာကသာနင့္လြယ္အိတ္ဖယ္လိုက္”
“မိုးသား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ၿပိဳင္ၿပီးနင္အဲ့ေလာက္တြက္ကပ္စရာလား။
ငါတကယ္ေနမေကာင္းလို႔ေျပာေနတာကို”
“ငါ့ေနရာကလြယ္အိတ္ကိုဖယ္လိုက္လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္”
“ဒုန္း”
“မိုးသားေရာင္!!”
ေအာက္ကိုျပဳတ္က်သြားသည့္လြယ္အိတ္ႏွင့္ ျပန႔္က်ဲသြားေသာစာအုပ္မ်ားေၾကာင့္ ႏြယ္နီအသားတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္လာရသည္။
အားလုံးကလည္းဝိုင္းၾကည့္ေနသည္မို႔ ရွက္သည္။
မိုးသားေရာင္ကအရင္တုန္းကထိုသို႔မဟုတ္ေပ။
“အေသးေလး ဆရာ့ဆီခဏလာခဲ့ဦး”
ဘယ္အခ်ိန္ထဲကအေနာက္သို႔ေရာက္ေနမွန္းမသိသည့္ဆရာ့ေၾကာင့္ အခန္းထဲကလူေတြအားလုံးအသံေတြတိတ္ဆိတ္သြားသလို မိုးသားသည္လည္းဆတ္ခနဲတုန္သြားရသည္။
ေဒါသအေလ်ာက္မိမိမွားသြားသည္ကိုသိေသာ္လည္းမိမိခ်စ္ရတဲ့သူေတြစိတ္ဆိုးမွာေတာ့ေၾကာက္ပါသည္။
တစ္လရွိၿပီ။
အကိုရည္းစားရၿပီးတစ္လအတြင္း မိုးသားကအရင္လိုသေဘာေကာင္းသည့္ေကာင္ေလးမဟုတ္ေတာ့ေပ။
တစ္ခုခုဆိုစိတ္တိုလြယ္ၿပီး ေပါက္ကြဲရန္အသင့္ျဖစ္ေနသည့္ေကာင္ငယ္ေလးအသြင္ကူးေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲအတြက္အကိုသည္လည္းျပင္ဆင္ေနသည္ျဖစ္ရာမိုးသားႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မဆုံျဖစ္တာၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
မိုးသားလည္းလက္ေတြ႕ဆင္းေနသည္မို႔တနဂ္ေႏြဘုရားသန႔္ရွင္းေတြမသြားျဖစ္တာေၾကာင့္လည္းပါပါလိမ့္မည္။
“ေရာ့....ဒီေကာ္ဖီပူပူေလးအရင္ေသာက္လိုက္ဦး။
စိတ္ၾကည္သြားေအာင္”
အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ဘာစကားမွမဆိုပဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုအရင္ေဖ်ာ္၍ေပးသည္မို႔ မိုးသားယူေသာက္လိုက္သည္။
“ဘာေတြခံစားေနရလဲဆရာ့ကိုေျပာမျပခ်င္ဘူးလားအေသးေလး”
ဆရာ့ေရွ႕ကခုံတြင္က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္လ်က္ ဆရာေပးေသာေကာ္ဖီခြက္ကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဆရာဆက္ေျပာမည့္စကားတို႔ကိုသာနားစြင့္ေနမိသည္။
“အေသးေလးကိုစေရာက္ထဲကဆရာသတိထားမိတယ္။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီးသေဘာေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလးလို႔ေလ။
ဒါေပမယ့္ ဒီလအတြင္းမွာေတြ႕ရတဲ့သားပုံစံေၾကာင့္ဆရာကိုယ့္အေတြးကိုယ္ျပန္ဆန္းစစ္ေနမိတယ္။
ဆရာအျမင္မ်ားမွားခဲ့သလားလို႔။
သားကခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ပါမိုးသား”
ဆရာ့စကားအဆုံးမိုးသားကိုယ္ေတြတသိမ့္သိမ့္တုန္၍စတင္ငိုရွိုက္မိသည္။
ပထမဆုံး။
ဒါဟာပထမဆုံးအႀကိမ္အကိုရည္းစားရၿပီးေနာက္ပိုင္းသူငိုဖူးျခင္းပဲ။
ကိုညီကေရာတျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကပါ အရက္တိုက္၍သူ႕ကိုငိုေအာင္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္းသူမငိုခဲ့ေပ။
ငိုခ်င္ေသာ္လည္းမ်က္ရည္မက်နိဳင္တာျဖစ္သည္။
ဆရာကသူ႕အိပ္ကပ္ေထာင့္တြင္ထည့္ထားသည့္ပုဝါအားယူ၍မိမိကိုေပးသည္။
“သား....သားအရမ္းခံစားရတယ္ဆရာ အင့္”
“အကိုရည္းစားရသြားတယ္”
‘အကို’ဆိုသည့္အသုံးအႏႈန္းေၾကာင့္ ဘုန္းျပည့္အနည္းငယ္အံ့ဩမိေသာ္လည္း အမူအရာမပ်က္ခင္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအရင္ျပန္ထိန္းနိုင္လိုက္သည္။
ဒီေခတ္မွာဒီလိုမ်ိဳးကဆန္းမွမဆန္းေပပဲ။
“ဒီႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ကအကို႔ေၾကာင့္ဖြဲမီးလိုပဲတေျမ့ေျမ့ နာက်င္ခဲ့စားခဲ့ရတယ္။
နာက်င္တာမွန္ေပမယ့္လည္း အကိုမရွိပဲမေနနိုင္တဲ့အတြက္ အဲ့ဒီနာက်င္မႈကိုပဲပိုက္ၿပီး အကို႔နားေနခဲ့မိတာႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီဆရာ။
အကိုကကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကိုႀကိဳက္ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္ကိုထိုးတယ္။
ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္တယ္ေျပာတယ္။
တစ္ပတ္မျပည့္ဘူးသူခ်စ္သူရသြားတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုႏွလုံးသားနဲ႕နားလည္ေပးရမွာလဲဆရာ”
ဆရာဟာသူေျပာမိစကားကိုပဲတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင့္ဆက္လက္နားစြင့္ေနခဲ့သည္။
“အကိုရည္းစားရသြားတယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေထြထူးၿပီးနာက်င္တယ္လို႔မခံစားရဘူးဆရာ။
ရင္ထဲမွာေတာ့ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ႀကီးျဖစ္ေနတာအခုထိပဲ။
ၿပီးေတာ့ အဲ့ကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ငိုတာဆရာ့ေရွ႕မွာပထမဆုံးပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ငိုခ်င္ေပမယ့္ မ်က္ရည္မထြက္ခဲ့တာၾကာၿပီ။
ေနာက္တစ္ခုကကြၽန္ေတာ္ရန္အရမ္းလိုလာတာပဲ။
ဆရာလည္းခုနကေတြ႕မွာပါ။ကြၽန္ေတာ္ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကိုဘယ္လိုမွမထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ခဲ့ဘူး”
ဘုန္းျပည့္ေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ရင္းထိုကေလးစကားကိုေထာက္ခံမိသည္။
“အေသးေလးတို႔ကSecond Yearဆိုေတာ့mentalသင္ရၿပီေပါ့ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
“အင္း...အေသးေလးကခုတေလာအရမ္းရန္လိုေနတယ္လို႔ေျပာေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုaggressive behaviorsေတြထြက္ေနမွန္းေတာ့ သတိထားမိမွာေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
“level of painဘယ္ႏွစ္ခုရွိလဲသိလား”
“ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ mild, moderate,severeဆိုၿပီးသုံးခုပါဆရာ”
“ဟုတ္ၿပီ။မိုးသားကအခ်ိန္အၾကာႀကီးpainကိုေတာက္ေလွ်ာက္ခံစားခဲ့ရတဲ့သူဆိုၿပီးေျပာတယ္ေနာ္။
အခုမိုးသားလက္ရွိခံစားေနရတာကsevere pain levelကိုေရာက္ေနၿပီ။
ဒီစကားေလးကိုၾကားဖူးမွာေပါ့။
လူေတြကအနာက်င္ဆုံးအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ဘာကိုမွမနာက်င္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့။
အဲ့ဒီအစား သူကaggressive behaviorsေတြအမ်ားႀကီးထြက္လာတတ္တယ္။
ဥပမာ_ထိတာနဲ႕ကိုက္မယ္ဆိုတဲ့ေႁမြေဟာက္ေပါက္ေလးေတြလိုေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
“ဒီလိုေျပာလို႔မိုးသားကိုဆရာကစိတ္က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ပါဘူး။အ႐ူးႀကီးပါလို႔မဆိုလိုဘူးေနာ္။
ဆရာတို႔လူသားအားလုံးဟာ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႕စိတ္ေရာဂါခံစားေနရတဲ့သူေတြပဲ။
မိုးသားကကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘာျဖစ္ေနမွန္းလဲသိတယ္ဆိုေတာ့ပိုေကာင္းတာေပါ့”
“သားနားလည္ပါတယ္ဆရာ”
“အဲ့ေတာ့သားရယ္။ဆရာ့အေနနဲ႕ေဆြးေႏြးခ်င္တာက တခ်ိဳ႕အရာေတြကိုအတင္းဆုပ္ကိုင္မထားနဲ႕။ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကိုေျဖေလ်ာ့ေပးလိုက္ပါ။
ၿပီးေတာ့ meditationမ်ားမ်ားလုပ္။Mental patientေတြမွာ တရားထိုင္တာကအေကာင္းဆုံးကုထုံးပဲသား။
သီခ်င္းျမဴးျမဴးေလးေတြနားေထာင္။အိပ္ေရးဝေအာင္အိပ္ၾကားလား”
“ဟုတ္”
“ဟုတ္ဆိုရင္လည္းေခါင္းႀကီးငုံ႕မထားနဲ႕ေလ။ဆရာ့ကိုေမာ့ၾကည့္ပါဦး”
“အဟင္း”
မ်က္ရည္ေတြေပက်ံေနသည့္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ မိမိကိုေမာ့ၾကည့္လ်က္ ၿပဳံးျပသည့္မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ ဘုန္းျပည့္အသဲယားစြာဆံပင္ေတြထိုးဖြေပးလိုက္သည္။
“ၾကည့္ပါဦး။ငါ့သားေလးကဒီေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ ဘယ္သူကမ်ားဒီလိုခံစားရေအာင္လုပ္ပါလိမ့္။
ကဲ...သြားၾကမယ္။
Lectureေနာက္က်ေနၿပီ။အတန္းထဲက်ရင္သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္းပန္လိုက္ဦးေနာ္”
ေခါင္းေလးအသာျငႇိမ့္ျပ၍ ဆရာ့နဲ႕အတူတူlectureခန္းသို႔ဝင္လာလိုက္သည္။ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏြယ္နီဦးေဝေရွ႕သို႔ေျခစုံသြားရပ္မိသည္။
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ရွက္ပါသည္။
ေတာင္းပန္ရမွာရွက္သည္။ျဖစ္နိုင္ရင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍သာေနရာလဲပလိုက္ခ်င္သည္။
“ဟို....ေနရာလဲခ်င္လဲေလ။ငါ...ငါဖယ္ေပးမယ္”
“မလိုပါဘူး အဖ်ားႀကီးၿပီးေသရင္လည္းေသပါေစ”
မိုးသားလက္သီးကိုတင္းေအာင္ဆုပ္၍ ထိုမ်က္ေစာင္းထိုး၍ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းအားေျပးထုခ်င္စိတ္ကိုမနည္းထိန္းထားရသည္။ဆရာအပါအဝင္ အတန္းထဲရွိသူမ်ားကလည္း မိုးသားတို႔လားၾကည့္၍ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုအတင္းထိန္းထားဟန္တူေလသည္။
“ကဲပါ...သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းစိတ္မဆိုးနဲ႕ေတာ့။
ျမန္ျမန္ေနရာလဲလိုက္။ဆရာlectureစေတာ့မယ္”
ေနာက္ဆုံးမေနသာသည့္ဆရာကပင္ဝင္ရွင္းမွအသာတၾကည္လက္ခံေတာ့သည္။
ဟူး.....ဘယ္အခ်ိန္ထိခန႔္ထည္ဝါကမိုးသားကိုစိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးေနပါမည္နည္း။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငိုလိုက္ရ၍ထင္သည္။
ထိုေန႕ကမိုးသားစိတ္လက္ေပါ့ပါး၍ ေနရတာအဆင္ေျပသည္မို႔ ဆရာ့ကိုေက်းဇူးထင္မိေလ သည္။
________________💚________________
ကိုယ္တကယ္ေတာ့ဒီရက္ပိုင္းဖ်ားေနခဲ့တာ။ဒီficေလးကိုျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္သာကိုယ္အားတင္းေရးေနရတာ။
အတိတ္ေတြကကိုယ္႐ုံးထြက္နိုင္ခဲ့တာၾကာၿပီဆိုေပမယ့္လည္း ဒီficကိုျပန္ေရးေတာ့ အဲ့ဒီတုန္းကအခ်ိန္ေတြဆီစိတ္ျပန္ေရာက္ၿပီး နာက်င္ေနတဲ့ကိုယ့္ကိုမေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒီficေလးကိုစတင္ထဲက တစ္ခ်ိန္ကကိုယ့္ဘဝရဲ႕အဖိုးတန္တဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႕အဖိုးတန္တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္အေနနဲ႕သိမ္းဆည္းခ်င္ခဲ့မိလို႔ပါ။
____________________💚____________________