____New day _____
ថេយ៉ុងបានធ្វើរៀបចំនាំជុងហ្គុកចេញពីមន្ទីរពេទ្យដើម្បីទៅលេងសមុទ្រតាមដែលនាយសុំ គ្រូពេទ្យមិនព្រមនោះទេ ព្រោះអ្នកជំងឺខ្សោយខ្លាំងពេក មិចអាចនាំចេញបានទៅ បើនៅបន្ទប់សង្រ្គោះបន្ទាន់នៅឡើយ តែថេយ៉ុងអង្វរទម្រាំតែបាន ថានឹងនាំនាយទៅតែប៉ុន្មានម៉ោងទេ នឹងត្រឡប់មកវិញហើយ ទើបគ្រូពេទ្យយល់ព្រម ។
" តោះជុង យើងអាចទៅបានហើយ " ថេយ៉ុងចូលមកញញឹមដាក់ជុងហ្គុកបន្តិច គ្រូពេទ្យក៍ដាក់នាយកម្លោះលើរទេះរុញ ព្រោះពេលនេះសម្បីតែកម្លាំងក្នុងការដើរក៍នាយគ្មានផង ។
ថេយ៉ុងរុុញរទេះនាំជុងហ្គុកមកដល់ឡាន ពួកគេទៅនេះគ្រួសារពួកគេគ្មានអ្នកណាដឹងទេ បើមិនចឹងពួកគាត់មិនយល់ព្រមជាដាច់ខាត ។
" អរគុណអ្នកគ្រូពេទ្យច្រើនហើយ " ថេយ៉ុងញញឹមអរគុណគ្រូពេទ្យបន្តិចដែលជួយនាំជុងហ្គុកចូលទៅក្នុងឡាន បន្ទាប់មកថេយ៉ុងក៍ឡើងទៅបើកឡានចេញទៅ ។
Skip
___ Sea ⛵___
ផ្ទៃសមុទ្រពណ៌ខៀវស្រងាត់ ខ្យល់បក់បរិសុទ្ធ សម្លេចទឹកសមុទ្របក់បោកនៅលើឆ្នេរខ្សាច់ អាចធ្វើអោយអ្នកគ្រប់គ្នាស្រស់ស្រាយបានមួយរំពេច។
ក្រឡេកមកមើលជុងហ្គុកនឹងថេយ៉ុងវិញ ពេលនេះពួកគេកំពុងអង្គុយនៅលើឆ្នេរមាត់សមុទ្រដោយជុងហ្គុកគេងលើភ្លៅរបស់ថេយ៉ុង ។
" យ៉ាងមិចដែរ បងពេញចិត្តហើយឬនៅ? " ថេយ៉ុងអោនមកសួរអ្នកដែលកំពុងគេងនៅលើភ្លៅខ្លួននោះ ។
" បាទ ស្រស់ស្រាយណាស់ " ជុងហ្គុកញញឹមយ៉ាងស្រស់ តែទាស់ថាមុខគេមិនបានស្រស់ជាមួយដោយសារពេលនេះគឺស្លេកស្លាំងអស់ទៅហើយ ។
" ហឹម អូនក៍ចឹងដែរ មានអារម្មណ៍ថាស្រឡះខួរក្បាលខ្លាំងណាស់ " ថេយ៉ុងញញឹមមើលទៅផ្ទៃសមុទ្រដ៍ធំធេង ។
" ថេយ៍ហា៎...អូនគិតថាវាគួរអោយអស់សំណើចទេ?" ជុងហ្គុកងើយករសួរទៅថេយ៉ុង ទើបរាងតូចងាកមកមើលនាយខាងនេះទាំងចម្ងល់គួរអោយអស់សំណើចរឿងអាអ្វីទៅ ?
" អស់សំណើចរឿងអីទៅ? " ថេយ៉ុងសួរទៅជុងហ្គុកវិញ ។
" គឺមិននឹកស្មានថាមនុស្សដូចជាបងអាចស្រលាញ់គីម ឆេវីបាននោះទេ...ហឹក...អោយតែនឹកគិតពីវាម្តងៗបងចង់តែសើចទេ...ហេតុអីពេលនោះបងបែរជាស្រលាញ់អូនខ្លាំងបែបនេះ ព្រោះបងស្អប់អូនខ្លាំងណាស់នៅពេលនោះ ..." ជុងហ្គុកញញឹមមុននឹងនិយាយឡើង ធ្វើអោយថេយ៉ុងក៍ញញឹមដូចគ្នា ។
" អូនក៍មិនយល់ដែរ...ថាហេតុអីអូនស្រលាញ់ខ្លាំងដែរនៅពេលនោះ...ព្រោះបងធ្វើបាបអូនមើលងាយថាអូនគ្រប់សារពើ...តែអូនបែរជាស្រលាញ់បងទៅវិញ..ហិហិ..ហេតុអីស្នេហារបស់ពួកយើងប្លែកបែបនេះ ...បងដឹងទេអូនត្រឡប់មកលើកនេះអូនតាំងចិត្តមកសងសឹកបង...ហាសហា...តែអូនសងសឹកបងមិនទាន់បានប៉ុន្មានផង ក៍បាក់ចិត្តស្រលាញ់បងម្តងទៀតបាត់ " ថេយ៉ុងនិយាយផងសើចផង មិនយល់ពីខ្លួនឯង ។
" អូនត្រឡប់មកលើកនេះគួរអោយស្រលាញ់ខ្លាំងណាស់ដឹងទេ...ទោះអូនប្លែកជាងពីមុនបន្តិចមែន...កាច..ឆ្នាស់បន្តិចមែន...តែបងពេញចិត្តអូនជាមនុស្សបែបនេះណាស់...ខឹក...ខឹក..." ជុងហ្គុកលើកដៃខ្ទប់មាត់ មុននឹងលេបឈាមម្តងទៀត មួយរយះនេះគេមិនដែលបង្ហាញឈាមអោយថេយ៉ុងឃើញនោះទេ គេលេបចូលវិញរហូត ។
" ហិហិ..បងក៍ប្លែកដែរ...ហេតុអីទៅជាស្លូតយ៉ាងនេះ...អោយធ្វើបាបកើត...ចន ជុងហ្គុកពីមុនមិនមែនចឹងទេ..." ថេយ៉ុងនិយាយផងសើចផង ព្រោះថារាងក្រាស់ពេលនេះគឺស្លូតជាងមុន ដូចចរឹកគ្នាចឹង ។
" មកពីអូននឹង...អូនធ្វើអោយបងផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុងតែម្តង...ផ្លាស់ប្តូរពីមនុស្សមិនចេះអោយតម្លែអ្នកណា....ក្លាយទៅជាមនុស្សចេះយោគយល់គេបែបនេះ...ឃើញអូនអស្ចារ្យទេថេយ៍...ខឹក...ខឹក..ហ្ហឹម " ជុងហ្គុកនិយាយដោយស្នាមញញឹម តែនាយស្រាប់តែក្អកថប់ដង្ហើមភ្លាមៗ ទើបឈាមដែរខំលេបទាំងប៉ុន្មានក៍ចេញមកវិញទាំងអស់ ។
" ជុង...!!! បងយ៉ាងមិចនឹង?...ឈាម!!!បងក្អូតឈាមទៀតហើយ...ហុឹក...ហុឹក...ជុង.." ថេយ៉ុងស្រាប់តែភ័យភ្លាម ទឹកភ្នែកហូរមកទៀតហើយ គេខ្លាចណាស់ខ្លាចទិដ្ឋភាពមួយនេះ មិនចង់ឃើញនាយនៅក្នុងសភាពបែបនេះទេ ។
" អូនយំទៀតហើយថេយ៍...ខឹក...ខឹក...អ្នកណាអោយអូនយំ...បងមិនចូលចិត្តអោយយំទេ...ឮទេ..ខឹក...ខឹក...អ៊ុប..." ដោយមិនអាចឃើញឈាមហូរមកបន្តទៀត ថេយ៉ុងក៍អោនទៅថើបបំបិទមាត់អ្នកខាងក្រោម លេបឈាមទាំងនោះអស់។
" ថេយ៍...នេះអូនធ្វើអី?..ហ្ហឹម...ខឹក..ខឹក...ថេយ៍..." នៅពេលថេយ៉ុងផ្តាច់បបូរមាត់ចេញវិញ នាយកម្លោះក៍ហូរឈាមមកបន្តទៀត ទឹកភ្នែកក៍ហូរស្រក់ចុះមក គេអាចដឹងហើយថាពេលកំណត់របស់គេមកដល់ហើយ ។
" ជុង..បងឈប់និយាយទៅ...អូននាំបងទៅមន្ទីរពេទ្យវិញឥលូវនេះ..ហុឹក...ហុឹក...បងឈប់និយាយទៅជុង...ទ្រាំបន្តិចណា..." ថេយ៉ុងប្រុងលើកនាយកម្លោះឡើង តែជុងហ្គុកចាប់ដៃគេជាប់ ។
" បានហើយថេយ៍...បងលែងទៅទីនោះទៀតហើយ...ខឹក..ខឹក...បងស្អប់ទីនោះណាស់...នៅទីនេះហើយ..ខឹក..ខឹក..." ជុងហ្គុកប្រឹងនិយាយទាំងលំបាក ព្រោះដង្ហើមរបស់គេដកមិនចង់ដល់គ្នាទេ ។
" ហុឹក..ហុឹក..អត់ទេ..អូនត្រូវនាំបងមន្ទីរពេទ្យវិញ...បងកុំបែបនឹងអីជុង...ហុឹក...ហុឹក.." ថេយ៉ុងមិនព្រមនៅតែចង់លើកជុងហ្គុកឡើង តែលើកក៍មិនរួចទៀត ព្រោះនាយធ្ងន់ជាង នៅទីនេះក៍មិនសូវមានមនុស្ស តើគេគួរធ្វើបែបណាទៅ?
" ថេយ៍...ថេយ៍ហា៎...កុំយំអី...សន្យាជាមួយបងណាថាមិនត្រូវយំទៀតទេ...ខឹក..ខឹក...មិនថាបងបាននៅក្បែរអូនឬអត់ទេ...សូមអូនកុំយំ...ខឹក..ខឹក..សន្យានឹងបងមកណា...ថេយ៍..ខឹក..ខឹក.." ជុងហ្គុកលើកដៃថេយ៉ុងយកមកដាក់លើកថ្ពាល់របស់ខ្លួន មុននឹងនិយាយឡើងដោយទឹកភ្នែកដូចគ្នា ។
" អត់ទេ!!!!....ហុឹក..ហុឹក..អូនមិនសន្យាទេ...បងមិនទៅណាទេ..ហុឹក...ហុឹក..អូនមិនសន្យា.. " ថេយ៉ុងក្រវីលក្បាលដាច់ខាតមិនសន្យានោះទេ នាយមិនទៅណានោះទេ ។
" ថេយ៍ហា៎...បងស្រលាញ់អូនណា...រស់នៅអោយមានក្តីសុខឮទេ?...ហុឹក...ហុឹក...បងធ្លាប់សន្យាជាមួយអូនហើយ...មិនថាជាតិណានោះទេ...បងនឹងស្រលាញ់អូនតែម្នាក់គត់...." ជុងហ្គុកខំប្រឹងបើកភ្នែកសម្លឹងមុខថេយ៉ុងមិនដាក់ភ្នែក នាយនឹងចាំមុខមាត់មួយនេះមិនថានាយទៅជាយ៉ាងណាមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងបេះដូងគេជារៀងរហូត ។
" ហុឹក..ហុឹក...ហ្ហឹម..ហុឹក." ថេយ៉ុងនិយាយអីមិនចេញមានតែយំឡើងរឹងខ្លួនអស់ហើយ ។
" ថេយ៍ហា៎...បងមានរឿងសុំអូនមួយទៀត...ខឹក..ខឹក...កុំភ្លេច...កុំភ្លេចបងបានទេ?..អូនកុំភ្លេចបងបានទេ...បានទេថេយ៍?..សន្យានឹងបងណាថានឹងមើលថែខ្លួនអោយល្អដឹងទេ...បងប្រហែលមិនបាននៅមើលថែអូនទៀតទេ..អូនត្រូវតែញញឹមរហូតណា..ព្រោះពេលអូនញញឹមស្អាតណាស់ដឹងទេ?..ខឹក..ខឹក...ហឹម...បងហត់ហើយថេយ៍...បងចង់គេងហើយ...ថេយ៍...បងស្រលាញ់អូន..." ជុងហ្គុកនិយាយទាំងដង្ហក់ដង្ហើម គ្រាន់តែនិយាយចប់ភ្លាមនាយកម្លោះក៍បិទភ្នែកបាត់ទៅ ។
" អត់ទេ!!!....ជុង..អូនមិនទាន់អនុញ្ញាតអោយបងគេងទេ...ហុឹក...ហុឹក...បើកភ្នែកវិញភ្លាម...ហុឹក..ហុឹក...កុំគេងអី...ប្រុសចម្គួត...បើកភ្នែកមក..ហុឹក..ហឹុក..." ថេយ៉ុងអោបនាយកម្លោះនៅក្នុងដៃអង្រួលនាយខ្លាំងៗប្រាប់អោយនាយបើកភ្នែក តែគេបែរជាគេងស្ងៀមទៅវិញ ។
" អូនសុំអង្វរ...ហុឹក..ហុឹក..កុំទាន់ទៅណាចោលអូនអី...ងើបមក...ងើបមកក្បែរអូនសិនមក...ហុឹក..ហុឹក...បងសន្យាជាមួយអូនហើយថានឹងនៅក្បែរអូន...កុំគេងបែបនេះអី..ក្រោកឡើងមក...ងើបមកនិយាយថាស្រលាញ់អូនទៀតមក..ហុឹក..ហុឹក...ជុង...អូនសុំអង្វរបងណា " ថេយ៉ុងស្រែកយំផងអោបនាយកម្លោះជាប់នឹងទ្រូង បេះដូងចិត្តកាយគេពេលនេះដូចកំពុងត្រូវកាប់បំផ្លាញ់យ៉ាងចឹង ។
" បើបងមិនក្រោកមកទេ...អូននឹងមិនចាំបងទេ..ហុឹក..ហុឹក...អូននឹងបំភ្លេចបង...បងឮទេ....ជុងហ្គុក..អូននឹងបំភ្លេចបងមិនខានទេ...ក្រោកមក..." ថេយ៉ុងស្រែកយំលាយឡំជាមួយនឹងទឹករលកបក់បោក រិតតែធ្វើអោយគេឈឺចាប់ ។
" បងគ្មានសិទ្ធិទៅណាទេ...ជុង..ហុឹក..ហុឹក..បងឈប់ស្រលាញ់អូនហើយមែនទេ....ជុងភ្ញាក់ឡើងមកណា..បងចង់ឃើញអូនយំំមែនទេ..ហុឹក..ហុឹក...អូនកំពុងយំហើយបងឃើញទេ...មនុស្សអាក្រក់ក្រោកឡើងមក...." ថេយ៉ុងយំឡើងទន់ខ្លួនស្ទើរតែមិនអាចស្រែកយំបន្តទៀត ដៃអោបនាយកម្លោះនៅក្នុងដៃមិនលែង ។
" អូនមិនព្រមអោយគេងទេចុះ..ក្រោកវិញភ្លាម...បងឮអូនហៅទេ? ជុង...ព្រូស* " ថេយ៉ុងនិយាយខ្សាវរហូតដល់ដួលសន្លប់ទៅលើវាលខ្សាច់បាត់ ដោយដៃនៅអោបជុងហ្គុកជាប់នឹងដៃនៅឡើយ ។
Skip
___1 ខែក្រោយមក____
ថេយ៉ុងកាន់ផ្កាពណ៍សរមួយបាច់ ទាំងទឹកភ្នែកដើរតម្រង់ទៅរកផ្នូរដែលដាក់តាំងរូបថតនឹងឈ្មោះមនុស្សម្នាក់ ។
" រយះពេល១ខែហើយ ដែលបងចាកចេញទៅចោលពួកយើង ហុឹក..ហុឹក.. បងនៅទីនោះសុខសប្បាយទេ? ពួកយើងពិតជានឹកបងណាស់...ហុឹក...ហុឹក...បងទៅចោលពួកយើងលឿនពេកហើយ " ថេយ៉ុងដាក់ផ្កានៅមុខផ្នូរមុននឹងនិយាយរៀបរាប់ឡើងដោយទឹកភ្នែកឡើងជោគថ្ពាល់ ។
ហិហិ អ្នកអានទាយមើលផ្នូររបស់អ្នកណា 😌😂
☞︎︎︎𝚃𝚘 𝚋𝚎 𝚌𝚘𝚗𝚝𝚒𝚗𝚞𝚎𝚍
[ 𝚎𝚗𝚢𝚘𝚢 𝚛𝚎𝚊𝚍𝚒𝚗𝚐 ♡︎✌︎]
❀✍︎𝑤𝑟𝑖𝑡𝑒 𝑏𝑦 𝑌𝑢𝑠ℎ𝑖𝑘𝑎 𝐸𝑙𝑖𝑛𝑎 シ︎✌︎