ក្រមហ៊ុនចម្រាញ់រ៉ែ អាល់ហ្វាណូ ....
បន្ទាប់ពីនាយសង្ហាបានមកដល់ក្រុមហ៊ុនវិញក៏រវល់វក់វីនឹងរៀបចំក្រុមហ៊ុនឲ្យមានរបៀបរាបរយជាងមុននឹងប្រព័ន្ធការងារសារជាថ្មីដែលមានភាពល្អប្រសើរជាងមុននឹងមិនរញ៉េរញ៉ៃហើយក៏សុវត្ថភាពជាងមុនក្រោយពីបានបញ្ជូនក្រុមគ្រួសាររបស់ លីធើរី នឹងជំនិតដែលក្បត់នាយនោះទៅកាត់ទោសរង់ចាំក៏ការសម្រេចសាលក្រមដាក់ទោសនៅថ្ងៃនេះប៉ុន្នឹង។
<តុក តុក>"អញ្ជើញចូល!"។ ណាមជូន កំពុងមមាញឹកនឹងការងារក៏ងើបមុខហើយអនុញ្ញាតពេលលឺសម្លេងគោះទ្វាតក៏ឃើញរាងសង្ហាដែលប្រាកដខ្លួននោះគ្មាននរណាក្រៅពី យ៉ុនហ្គី កម្លោះម៉ហ្វៀសង្ហាម្ចាស់ កាសីុណូ ដែលមកពីមើលការកាត់ទោសជនក្បត់ដែលចាប់បាននៅតុលាការទើបមកវិញប្រាប់ដំណឹងនេះដល់នាយ។
"រំខានការងារទេលោកអគ្គនាយក ជូន ?"។ យ៉ុនហ្គី ក៏ដាក់បង្គុយលើសាឡុងហើយ ណាមជូន ក៏ញញឹមបន្តិចបន្តួច។
"មានអីរំខានទៅ? ជាកិត្តិយសណាស់ដែលលោកម្ចាស់ កាសីុណូ ហ្វឺដីរ៉េស អញ្ជើញមកណា៎!"។ ណាមជូន ក៏បិទកុំព្យូទ័រហើយទើបតម្រង់មករកគេ។
"យ៉ាងម៉េចហើយបងរឿងនោះ?"។ ណាមជូន ក៏សួរហើយ យ៉ុនហ្គី ក៏ងក់ក្បាលមុននឹងប្រាប់គេ។
"រូចរាល់ហើយ! ពួកគេត្រូវជាប់គុករយៈ 20 ឆ្នាំ ពីបទលើទោសដែលយើងដាក់បណ្តឹងគេជាច្រើនហើយលើសពីនោះមានជាការផាកពិន័យលើទោសជាង 100 លានដុល្លារដែលបានបោកពីអ្នករកសីុបណ្តាក់ទុននោះបានយកពាក្យបណ្តឹងជាបន្តទៅដាក់ជាបន្តទៀតធ្វើឲ្យពួកវាម្នាក់ៗស្ទើរតែឆ្កួតទៅហើយតែអ្នកដែលជាប់បណ្តឹងរហូតដល់ទៅ 25 ឆ្នាំ នោះគឺ ស៊ូសាន ដោយសារតែនាងមានស្ថានទម្ងន់ទោសចាប់ជម្រិតនឹងប៉ុនប៉ងមនុស្សសឃាតដែលព្រៀងទុកជាមុន!!! គិតៗទៅពេលខ្លះក៏ស្តាយដែលមនុស្សស្រីមើលទៅមានអនាគតបែបនេះត្រូវដើរផ្លូវបែបនេះ! ចំណាយភាពយុវ័យដ៏ល្អក្នុងការឃុំឃាំង!'។ យ៉ុនហ្គី ក៏ដាក់ដៃត្រដាងលើសាឡុងហើយ ណាមជូន ទទួលស្តាប់ហើយគេក៏សម្លឹងមើល យ៉ុនហ្គី។
"បងចង់លើកលែងទោសឲ្យនាងមែនទេ! បន្ថយទោសហ៎?"។ ណាមជូន ក៏សួរហើយ យ៉ុនហ្គី ក៏ញញឹមចុងមាត់។
"បន្ថយ? នេះបើតាមបងនោះណា៎នឹងមានភស្តុតាងជាច្រើនមុខទៀតគ្រប់គ្រាន់នឹងដាក់គុកពួកគេឲ្យលើសពី 40 ឆ្នាំទៀតផងណា៎ ជូន ! កុំតែ ខារ៉ា ឃាត់បងថាវាល្មមហើយកុំអីបងនឹងប្រលះឲ្យចាស់ដៃហើយ! ឯងស្គាល់បងស្រាប់ហើយមិនចឹង? បើមនុស្សណាធ្វើកម្មអីមនុស្សនោះនឹងត្រូវសងមកវិញមិនឲ្យបាត់សូម្បីតែមួយ!!"។ យ៉ុនហ្គី តបដោយសម្លេងទាបអាចឃើញតាមកែវភ្នែកថាគេពិតជាកំណាចមិនធម្មតាដែលគ្រប់គ្នាស្មានមិនដល់ថាគេមានកាយវិការនៅខាងក្រៅធម្មតាហើយសម្តីមិននិយាយឡូឡាមិនសាំញាំុតែមឺុងម៉ាតហើយត្រជាក់។
"ក៏សមហើយដែលបងមាននាមជាម្ចាស់ កាសីុណូ នោះណា៎! សាហាវពិតៗទាំងចៅហ្វាយនឹងកូនចៅ!! ខ្ញុំស្ងើចខ្លាំងណាស់!"។ ណាមជូន ក៏ញញឹមមុននឹងគេចាកទឹកតែពីប៉ាន់តែដែើបារៀបចំនៅលើតុនោះក្តៅៗមកញាំុទើប យ៉ុនហ្គី សម្លឹងមើលគេ។
"ពេលណាទើបឯងសម្រេចចិត្តនិយាយប្រាប់នាងទៅ ជូន ?"។ សុខៗ យ៉ុនហ្គិ ក៏សួរបែបហើយ ណាមជូន ក៏ដាក់ពែងចុះមុននឹងមើលគេដោយចងចិិញ្ចើម។
"និយាយអីបង?"។ ណាមជូន ហាក់ចាប់ចំណុចគេមិនទើប យ៉ុនហ្គី ក្រពាត់ដៃមើលគេ។
"រឿង ចូដេន !! មិនគិតបកស្រាយប្រាបភរិយាខ្លះទេរឺ?"។ យ៉ុនហ្គី ក៏បញ្ជាក់ច្បាស់ៗហើយ ណាមជូន ក៏មើលគេដផយមុខភាំងៗ។
"ខ្ញុំនឹងប្រាប់គ្រាន់តែរកពេលល្អមិនទាន់បាន!"។ ណាមជូន និយាយហើយក៏អោនមុខចុះទើប យ៉ុនហ្គី ដកដង្ហើមធំមើលគេ។
"ឯងក៏ដឹងច្បាស់ជាងនរណាស្រាប់ថាបើ រីស្សាណា ដឹងរឿងដោយខ្លួនឯងនាងនឹងមានអារម្មណ៍បែបណា? រីស្សាណា ខុសពី ម៉ូលី ! បើគិតថានាងស្លូតបូតហើយមានចិត្តទន់ដូចជាប្រពន្ធ ថេយ៉ុង នោះគឺមិនអាចឡើយ! នាងទុកឪកាសឲ្យគេបានម្តងតែមិនបណ្តោយឲ្យមានលើកទីពីរទេ! និស្ស័យរបស់ រីណា បងដឹង! នាងរឹងមាំពេក ក្លាហានពេកហើយរឹងរូសនឹងកាចពេក! ហើយនាងក៏ចិត្តដាច់ជាងអ្វីដែលយើងស្មានណា៎ ជូន ! កុំគិតធម្មតាៗថានាងនឹងនិយាយធម្មតាហ់យដូចជាស្តាប់ឯងតែក្នុងចិត្តនាងប្រាកដជាមានចម្លើយផ្សេង!"។ យ៉ុនហ្គី ក៏និយាយបែបនេះប្រាប់គេហើយ ណាមជូន ក៏ទ្រឹងបន្តិចមុននឹងងាកមកមើលគេដោយមានការព្រួយបារម្ភ។
"ខ្ញុំដឹងតែខ្ញុំពិតជាមិនដឹងគួរយកពេលណាបកស្រាយនោះទេបង! វាពិតជាពិបាក! នាងមានបញ្ហាផ្លូវចិត្តស្រាប់ផងហើយសុខភាពមិនល្អក៏កំពុងមានកូនទៀត! ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យនាងមានអារម្មណ៍មិនល្អឡើយ!"។ ណាមជូន ក៏បកស្រាយទៅវិញហើយ យ៉ុនហ្គិ ក៏មើលគេ។
"ចុះដែលឯងទុកចម្ងល់ដែលគេតែងតែសួរនោះមិនតបរហូតចឹងគិតថានាងមិនខ្វល់ហេ៎? បងគ្រាន់តែផ្តល់យោបល់! ប្រឈមនឹងការពិតឲ្យបានមុនជាជាងឯងយកការកុហកមកទប់ទល់ព្រោះថាភ្លើងខ្ចប់ភ្លើងមិនជិតទេហើយ រីស្សាណា គេជាមនុស្សចិត្តដាច់ឯងគួរដឹង! បើនៅតែលាក់បាំងទៀតបងមិនដឹងមានលទ្ធផលបែបណាទេហើយបងមិនហ៊ាននិយាយទេតែប្រយ័ត្នជាឯងដែលស្តាយក្រោយណា៎ ជូន !"។ យ៉ុនហ្គី ក៏និយាយហើយក្រោកឈរទះស្មាគេមុននឹងជ្រែហោប៉ៅចាកចេញទៅទើប ណាមជូន ហាក់ភ្ញាក់ខ្លួនមុននឹងគេគិតថាសម្តីរបស់ យ៉ុនហ្គី ប្រហែលជាត្រឹមត្រូវ។
វីឡាត្រកូល អាល់ហ្វាណូ ...
"សួស្តីលោកប្រុស! អូ!! ផ្កាកុលាបស្អាតខ្លាំងណាស់! ជូនអ្នកនាងមែនលោកប្រុស!"។ ខណៈនេះនាយកម្លោះសង្ហា ណាមជូន ក៏វិលមកវិញហើយជាមួយបាច់ផ្កាកុលាបយ៉ាងក្រហមច្រាលជាមួយទឹកមុខញញឹមហើយក៏តម្រង់ទៅបន្ទប់ខាងលើជាប្រញាប់។
"រីណា! អេ៎! ភ្លើងបន្ទប់បិទលឿនម្ល៉េះ? រីណា! អូនគេងហើយមែនទេ?"។ នាយសង្ហាក៏រាវកុងតាក់មកបើកភ្លើងហើយក៏បើភ្លើងបន្ទប់សង្ឃឹមឃើញរាងកាយនោះលើគ្រែតែបែរជាទទេស្អាតធ្វើឲ្យគេត្រជាក់ចុងដៃជើងមុននឹងស្រវាយកផ្កាទៅទុក។
"រីណា? រីណា អូនងូតទឹកមែនទេ?"។ ណាមជូន ក៏បើកទ្វារបន្ទប់ទឹកតែឃើញតែភាពទទេស្អាតធ្វើឲ្យបេះដូងគេកាន់តែជ្រួលច្របល់។
"មិនអាចទេដឹង!"។ ពេលដែលគេស្ទុះមកបើកទូសម្លៀកបំពាក់នាយក៏ឃើញចន្លោះប្រហោងក្នុងទូសម្លៀកបំពាក់មនុស្សស្រីគ្មាមសល់មួយឈុតឡើយបានរើទាំងវ៉ាលីនឹងគ្រប់យ៉ាងដែលជារបស់នាងប្រើប្រាស់។
"រីណា!!! រីណា អូនទៅណានឹង?"។ ណាមជូន ក៏ទាញទូរស័ព្ទមកចុចទាក់ទងជាច្រើនលើកតែមានត្រឹមតែកាត់ផ្តាច់ពីពីលេខម្ខាងទៀតមិនអាចទាក់ទងបានហើយគេក៏ឃើញខ្សែវែងមួយនៅជាប់នឹងរបង វេរ៉ង់ដា ខាងមុខបន្ទប់ទើបគេកាន់វាមកមើលហើយក៏ដឹងហើយថានាងគេចខ្លួនតាមផ្លុវក្រោយទើបគ្មានរណាភ្ញាក់ផ្អើល។
"មិនមែននាងដឹងរឿងហើយទេដឹង? រីណា !!! សំបុត្រ? មែនហើយសំបុត្រ!"។ ណាមជូន ប្រញាប់រត់ទៅបើថតតុហើយអ្វីដែលគេប្រទះគឺសំបុត្រដែលបានហែករួចទៅហើយធ្វើឲ្យដៃគេក៏ញ័រមុនឹងទាញក្រដាសចេញពីក្នុងស្រោមសំបុត្ររហែកនោះមើល។
( លោកបោកប្រាស់ខ្ញុំមករហូត ណាមជូន អាល់ហ្វាណូ ! ពីពេលនេះតទៅយើងមិនបាច់ជួបគ្នារឺមានទំនាក់ទំនឹងអ្វីនឹងគ្នាឡើយ! បញ្ចប់គ្រប់យ៉ាងត្រឹមនឹងទៅ! កុំមករវល៊នឹងគ្រួសារខ្ញុំហើយកូននេះខ្ញុំមិនត្រូវការឲ្យលោកមកធ្វើជាឪពុកគេឡើយ! ចាំសម្តីខ្ញុំឲ្យច្បាស់ថាខ្ញុំស្អប់លោក! មួយជីវិតនេះខ្ញុំមិនចង់ឃើញលោកហើយមិនចង់ជួបលោកទៀតឡើយ ! មិនបាច់តាមរកខ្ញុំទេ! មិនបាច់យករឿងគ្រួសាររឺទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គ្រួសារខ្ញុំមករឹតខ្លួនខ្ញុំឡើយ! វាឆ្អែតឆ្អន់ហើយសម្រាប់ខ្ញុំ! លោកចង់យកអីក៏យកទៅតែសុំចងចាំផងថាខ្ញុំ រីស្សាណា ហ្វឺរីស លែងជាអ្វីនឹងលោកហើយ! ពីពេលនេះទៅពួកយើងជាអ្នកដទៃ! )
សំបុត្រដែលបានបញ្ចប់សេចក្តីត្រូវបានធ្លាក់ដល់ដីហើយ ណាមជូន ក៏ស្រុតជង្គង់ចុះមុននឹងកែវភ្នែកគេច្រាលទឹកភ្នែកមកហើយក៏យកដៃមកខ្ទប់មុខហើយក្រវីក្បាល។
"ទេ! យើងមិនអាចចប់គ្នាដោយបែបទេ រីណា ! ទេ...ហឹុក...ទេ...បងមិនព្រម! បងនឹងតាមរកអូនមកវិញមិនថាអូនទៅដល់ទីណាក៏ដោយ! មិនថាអូនស្អប់បងយ៉ាងណាតែបងមិនឲ្យអូនទៅឡើយ! ហឹុក...បងនឹងតាមអូនមកវិញ រីណា !"។ ណាមជូន ក៏ខ្សឹបខ្សួលយ៉ាងខ្លាំងហើយជាលើកដំបូងក្នុងជីវិតដែលគេយំព្រោះតែមនុស្សស្រីហើយគេដើម្បីនាងស្មោះចិត្តប្រគល់សូម្បីជីវិតនឹងបេះដូងឲ្យទៅនាងតែចុងក្រោយនាងក៏ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយគេដោយបែបនេះ។