តុក តុក
" ជុង!!! បងទៅធ្វើអីនៅក្នុងនោះ ឆាប់ចេញមកអូនមានរឿងចង់និយាយជាមួយបង " ថេយ៉ុងគោះទ្វារបន្ទប់ទឹកបណ្តើរស្រែកហៅរាងក្រាស់បណ្តើរ ។
ក្រាក
" ឯងនៅទីនេះទៀតហេស៎? ខ្ញុំប្រាប់ហើយថាខ្ញុំមិនស្គាល់ឯងទេ " ជុងហ្គុកចេញមកឃើញរាងតូចនៅឈរមើលមកគេភ្លឹងៗនៅឡើយ តើនាយគួរធ្វើយ៉ាងមិចទៅពេលនេះ ?
" ជុង !! បងចង់ទៅណា? " ថេយ៉ុងចូលទៅចាប់ដៃនាយកម្លោះពេលឃើញនាយរកបើកទ្វារដើរចេញ ។
" បើឯងនៅទីនេះ ក៍នៅទៅ ខ្ញុំទៅធ្វើការ " ជុងហ្គុកប្រលេះដៃរាងតូចចេញតែប្រលេះមិនបានព្រោះគេកាន់ជាប់ពេក ។
" បងពិតជាមិនចាំ មិនស្គាល់អូនមែនហេស៎? " ថេយ៉ុងសួរសំណួរដដែលទៅនាយ ព្រោះគេមិនជឿថាបែកគ្នាតែ១ អាទិត្យ សោះដល់ថ្នាក់ភ្លេចគ្នានោះទេ ។
" ពិតមែន ខ្ញុំប្រាប់ការពិតអស់ហើយ មិនដឹងប្រាប់ឯងថាមិចទៀត អោយជឿថាខ្ញុំមិនស្គាល់ឯងទេ " ជុងហ្គុកនិយាយដោយមុខស្មើ ទាំងក្នុងចិត្តរៀងសប្បាយចិត្តនៅពេលដែលមើលទៅថេយ៉ុងដូចជាជឿខ្លួន ។
" បងពិតជាមិនស្គាល់អូនមែនហេស៎? បានបងកុំថាអូនធ្វើជ្រុសអោយសោះ " ថេយ៉ុងនិយាយហើយ ក៍ចូលទៅចាប់អូសដៃរាងក្រាស់ដួលទៅលើគ្រែភ្លាមៗរកតែនាយខាងនេះទប់ជំហរមិនទាន់ ។
" ឯងចង់ធ្វើអី? " ជុងហ្គុកធ្វើមុខឡេឡឺ មិនដឹងថាគេចង់ធ្វើអីទេនៅពេលនេះ ។
" អូននឹងរំលឹកការចងចាំរបស់បងនោះអី...អ៊ុប " ថេយ៉ុងនិយាយចប់ ក៍អោនទៅថើបបំបិទមាត់អ្នកខាងក្រោម ជុងហ្គុកបើកភ្នែកធំៗមើលសកម្មភាពរបស់រាងតូចដែលកំពុងតែធ្វើនេះ គេចង់យ៉ាងមិចអោយប្រាកដទៅ?
ថេយ៉ុងថើបផងខាំផងនៅលើមាត់នាយ តែនាយខាងនោះនៅស្ងៀមមិនកម្រើកបបូរមាត់អីបន្តិច ។
ថេយ៉ុងមិនខ្វល់ បន្ទាប់ពីប៊ឺតជញ្ជក់មាត់អស់ចិត្ត ក៍អូសមកថើបលើថ្ពាល់នាយ រហូតមកដល់កញ្ចឹងកររបស់នាយកម្លោះអោយមានស្នាមក្រហមជាំតែម្តងដូចនឹកនាណាស់យ៉ាងចឹង ដៃតូចស្រលោនស្អាតដូចបន្លាក្រូចលូកដៃទៅប្រលេះលេវអាវនាយកម្លោះទាស់តែអស់ ។
" ឯងធ្វើបែបនេះហើយ គិតថាខ្ញុំនឹងចាំឯងចឹងហេស៎ ? " ជុងហ្គុកដែលនៅស្ងៀមអោយគេថើបមួយសន្ទុះក៍និយាយឡើង ធ្វើអោយរាងតូចខាងនេះឈប់សិន ហើយងើបមកមើលមុខនាយ ។
" អូនមិនជឿថាបងភ្លេចអូនទេ បងមិនបានបាត់ការចងចាំអីទេ តែបងធ្វើមិនស្គាល់អូន អូនមិនយល់ហេតុអីបងធ្វើមិនស្គាល់អូន? " ថេយ៉ុងសម្លឹងកែវភ្នែកនាយកម្លោះចំៗ សង្ឃឹមថានាយនឹងចេញចម្លើយ តែគេគិតខុសទាំងស្រុង ។
" ខ្ញុំនៅតែនិយាយពាក្យដដែល គឺខ្ញុំមិនស្គាល់ឯងទេ ឯងចង់ធ្វើយ៉ាងមិចក៍ដោយ ព្រោះខ្ញុំមិនស្គាល់មិនចាំឯងមែន " ជុងហ្គុកធ្វើទឹកមុខឡើងស្មើ មុននឹងឆ្លើយទៅរាងតូចវិញអោយប្រាកដប្រជា ។
" អូនមិនខ្វល់...អ៊ុប " ថេយ៉ុងអោនទៅបំបិទមាត់នាយក្រាស់ជាលើកទីពីរ លើកនេះគេថើបទាំងកម្រោលតែម្តង ធ្វើអោយរាងក្រាស់ខាងនេះចាប់ផ្តើមថប់ដង្ហើមដោយសារជំងឺធ្វើទុក្ខ ។
នាយខំដកដង្ហើមឡើងផឹងផតពោះចុះឡើងៗ ព្រោះវាថប់ខ្លាំងពេកចង់រុញរាងតូចចេញក៍មិនកើត នាយកម្លោះមិនអាចធ្វើអីបាន នាយក៍បិទភ្នែកតែម្តង ថេយ៉ុងប្រញាប់ផ្តាច់បបូរមាត់វិញភ្លាម នៅពេលឃើញរាងក្រាស់នៅស្ងៀម ហើយបេះដូងគេកំពុងលោតញាប់ខ្លាំងណាស់ ។
" ជុង !!!! ជុង បងយ៉ាងមិចនឹង? " ថេយ៍ហៅរាងក្រាស់តិចៗ តែរាងក្រាស់មិនមាត់បិទភ្នែកគេងស្ងៀម ធ្វើអោយអ្នកខាងភ័យ ។
" ខឹក..ខឹក..." ជុងហ្គុកបើកភ្នែកឡើងក៍ក្អកភ្លាម ទើបប្រញាប់ស្ទុះងើបទៅបន្ទប់ទឹកជាប្រញាប់ ថេយ៉ុងប្រុងរត់មកតាមតែត្រូវនាយបិទទ្វារបាត់ ។
" ខឹក..ខឹក...ហ្ហឹម..អ៊ួកៗ " លើកនេះមិនមែនត្រឹមតែក្អកនឹងថប់ដង្ហើមទេ ជុងហ្គុកក៍ចាប់ផ្តើមក្អួតថែមទៀត ហើយចេញមកសុទ្ធតែឈាមទាំងអស់ ។
" វាជិតដល់ពេលហើយមែនទេ? " ជុងហ្គុកសម្លឹងមើលទៅឈាមទាំងនោះ មុននឹងងើបមុខមើលទៅកញ្ចក់លើកដៃអង្អែលលើមាត់ខ្លួនឯងតិចៗ ទឹកភ្នែកក៍ស្រក់ចុះមក មួយរយៈនេះ នាយហូរទឹកភ្នែករហូត។
" ឯងយំទៀតហើយហេស៎? ចន ជុងហ្គុកពីមុនទៅណាបាត់ហើយ ? ហេតុអីក៍ឯងឧស្សាហ៍យំម្លេះឥលូវនេះ....ប្រហែលវាជាកម្មដែលឯងបានសាងឡើងហើយ...ហឹម.." ជុងហ្គុកញញឹមមើលមុខខ្លួនឯងបន្តិច ទើបដឹងថាពេលនេះគេខុសពីមុនឆ្ងាយណាស់ ធ្លាប់តែជាមនុស្សម្នាក់មានអំនួតខ្លាំង មិនចេះខ្លាច មិនខ្វល់ការឈឺចាប់អ្នកណា ពេលនេះបែរជាស្រក់ទឹកភ្នែករាល់ថ្ងៃទៅវិញ ។
បន្ទាប់ពីលុបលាងមាត់រួចរាល់ ជុងហ្គុកក៍ដើរចេញមកវិញតែនៅឃើញថេយ៉ុងនៅទីនេះនៅឡើយ ។
" ជុង !! បងកើតអីឬអត់ទេ? " ថេយ៉ុងដើរចូលមកសួរនាយដោយក្តីបារម្ភព្រោះមិញនេះឮសំឡេងនាយក្អូត ។
" មកពីឯងនឹង ខ្ញុំមិនទាន់ញុាំបាយទើបក្រពះវាធ្វើទុក្ខ " ជុងហ្គុកលើកជំងឺក្រពះមកដោះសារជាមួយរាងតូច ចំណែកអ្នកខាងនេះក៍ជឿ ប្រហែលជានាយមិនបានញុាំបាយមែនហើយ ។
" ចឹងចេញទៅក្រៅទៅណា ចាំអូនធ្វើអីអោយញុាំយ៉ាងមិចដែរ ? " ថេយ៉ុងញញឹមដើរចូលមកអោបដៃនាយ អោយអ្នកខាងនេះមើលមុខរាងតូចភ្លឹងៗ ហេតុអីមកធ្វើបែបនេះ នៅពេលនាយមានសភាពបែបនេះទៅវិញ ?
" មិនបាច់ទេ ខ្ញុំអាចធ្វើខ្លួនឯងបាន " ជុងហ្គុកនិយាយហើយក៍បើកទ្វារចេញមក ក៍ឃើញប៉ុន្មានអ្នកនោះឈរឡើងតម្រៀបមុខបន្ទប់នាយ ។
" កើតអីហេស៎? " ជុងហ្គុកសួរទៅពួកគេដោយមុខពេញដោយចម្ងល់ ។
" អត់មានអីទេ ចុះលោកមិនអីទេហេស៎? " មីនណាក្រវីលក្បាល មុននឹងសួរទៅនាយដោយចង់ដឹង ។
" គ្មានទេ បានហើយភ្ញៀវមកច្រើនណាស់នោះ ខ្ញុំទៅទទួលភ្ញៀវសិនហើយ " ជុងហ្គុកនិយាយហើយ ក៍ដើរទទួលភ្ញៀវដែលកំពុងចូលមកក្នុងហាង ។
" យ៉ាងមិចហើយ ម្ចាស់តូច ? " អុីខេសួរទៅអ្នកជាចាហ្វាយដែលទើបនឹងចេញមកម្តង ។
" គេថាគេមិនស្គាល់យើងទេ តែមិនអីទេ អ្នកនាងតើនៅទីនេះមានកន្លែងអោយធ្វើម្ហូបទេ ? " ថេយ៉ុងនិយាយជាមួយអុីខេហើយក៍ងាកមកសួរមីនណាម្តង ដើម្បីរកកន្លែងធ្វើអាហារអោយនាយកម្លោះញាុំ ។
" ចា៎ មាន ចាំខ្ញុំនាំទៅ " មីនណាញញឹមបន្តិច ទើបនាំថេយ៉ុងទៅចង្រ្គានបាយដែលមាននៅក្នុងហាង ។
" ជុងហ្គុកឆ្លើយថាមិនស្គាល់លោកតើត្រូវទេ? " មីនណានាំថេយ៉ុងមកដល់ហើយ ក៍ឆ្លៀតសួរថេយ៉ុងបន្តិច ។
" ត្រូវហើយ តើអ្នកនាងអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេហេតុអីគេមិនចាំ ? "ថេយ៉ុងសួរទៅមីនណាវិញដោយចង់ដឹងដូចគ្នា ថាជុងហ្គុកពិតជាមិនចាំមែនហេស៎?
" ចា៎ គឺគេពិតជាមិនចាំមែន តាមពិតខ្ញុំបានបើកឡានបុកគេនៅយប់នោះកាលពីមួយអាទិត្យមុន ទើបធ្វើអោយគេទៅជាបែបនេះ ទើបខ្ញុំអោយគេនៅជាមួយ " មីនណានិយាយរៀបរាប់ តាមអ្វីដែលជុងហ្គុកអោយប្រាប់ទៅថេយ៉ុង ។
" ពិតមែនហេស៎? តែខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថាគេមិនបានភ្លេចខ្ញុំទេ " ថេយ៉ុងនៅតែគិតនូវគំនិតដដែល ព្រោះអារម្មណ៍របស់គេប្រាប់មកបែបនេះ ។
" ខ្ញុំមិនដឹងថានឹងនិយាយប្រាប់លោកបែបណាទៀតទេ ចឹងខ្ញុំទៅមើលការខុសត្រូវក្នុងហាងវិញហើយណា" មីនណាញញឹមបន្តិច មុននឹងដើរចេញទៅវិញ។
ចំណែកថេយ៉ុងឈរធ្វើម្ហូបដែលនាយកម្លោះចូលចិត្ត យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ព្រោះគេមកលើកនេះមិនមែនសងសឹកទេ តែចង់ជានាគ្នាវិញ តែរាងក្រាស់បែបជាមិនស្គាល់គេ ។
" មីនណា !!! " គ្រាន់តែក្រឡេកឃើញមីនណាត្រឡប់មកវិញ ជុងហ្គុកប្រញាប់មកសួរនាងភ្លាម ។
" យ៉ាងមិចហើយ គេថាយ៉ាងមិចខ្លះ ? " ជុងហ្គុកសួរទៅមីនណាដោយការចង់ដឹង ថារាងតូចនឹងនិយាយយ៉ាងមិច ។
" គេនៅតែមិនជឿ ខ្ញុំថាលោកមិនគួរកុហសគេទេ ចុះបើដល់ពេលកំណត់នោះ បើគេដឹងថាលោកនឹង...ស្លាប់ តើគេនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាទៅ? " មីនណានិយាយឡើង ដោយសារនាងក៍តឹងទ្រូងដែលនៅពេលឃើញរាងក្រាស់ខំលាក់បែបនេះ ។
" យ៉ាងណាបើគេដឹងពេលនេះ ក៍គេនឹងឈឺចាប់ដូចគ្នា ខ្ញុំសុខចិត្តអោយគេដឹងនៅពេលខ្ញុំមិននៅវិញ " ជុងហ្គុកអោនមុខចុះ និយាយដោយស្រងូតស្រងាត់ គេមិនចង់ឲរាងតូចម្នាក់នេះឈឺចាប់ឬនឹកនាដល់គេទេ គេចង់អោយបាត់ខ្លួនគេទៅដោយរាងតូចនឹងមានក្តីសុខ ។
" ហឹម បានហើយ គេមកហើយនោះ " មីនណាប្រាប់ទៅជុងហ្គុកនៅពេលឃើញថេយ៉ុងដើរកាន់អាហារចេញមកជាអុីខេ ជុងហ្គុកប្រញាប់រៀបឥរិយាបថអោយស្រួលវិញ ។
" ជុង !!! ឆាប់មកញុាំមកអូនធ្វើរួចហើយណា " ថេយ៉ុងញញឹមស្រែកហៅរាងក្រាស់ តែនាយខាងនេះធ្វើមិនឮហើយប្រុងនឹងដើរចេញវិញ តែត្រូវរាងតូចចូលមកចាប់ដៃនាយជាប់ ។
" ចង់ទៅណា ក្រែងបងមិនទាន់ញុាំអីទេហេស៎? មោះ " ថេយ៉ុងអូសដៃជុងហ្គុកមកអង្គុយ ចំណែកអ្នកខាងនេះមុខឡើងស្មើធេង តែចិត្តកំពុងសប្បាយទៅវិញទេ ។
" មោះ ចាំអូនបញ្ចុក " ថេយ៉ុងដួលអាហារមកបញ្ចុកជុងហ្គុក នាយកម្លោះមើលមុខគេបន្តិច មុននឹងព្រមបើកមាត់អោយរាងតូចបញ្ចុក ។
" ថេយ៍!!! " ថេយ៉ុងបញ្ចុកអាហារជុងហ្គុកបានបន្តិច ក៍មានមនុស្សម្នាក់ចូលមកហៅកាត់អស់ ។
" បងសាងយូ !! បងមកទីនេះយ៉ាងមិចបាន? បងមកធ្វើអី? " ថេយ៉ុងប្តូរពីទឹកមុខញញឹមទៅស្មើវិញ នៅពេលឃើញមុខនាយកម្លោះខាងនេះ ។
" នេះអូនមកជួបវាហេស៎? ហើយឯងក្រែងថាដើរចេញពីគេហី? ហេតុអីក៍មករកគេវិញ ? " សាងយូមិនខ្វល់ពីទឹកមុខរបស់ថេយ៉ុង ចូលទៅក្របួចករអាវនាយកម្លោះជុងហ្គុកឡើងទាំងខឹង នៅពេលឃើញរាងតូចមកនៅជាមួយនាយបែបនេះ ។
" លោកជាអ្នកណា? ហេតុអីមកនិយាយបែបនេះ? " ជុងហ្គុកធ្វើមុខស្មើ មុននឹងសួរទៅនាយកម្លោះវិញ ។
" បងសាងយូ ឆាប់លែងដៃចេញពីករអាវជុងហ្គុកភ្លាម !!! " ថេយ៍និយាយឡើង នៅពេលឃើញសកម្មភាពរបស់សាងយូកំពុងធ្វើ ។
" ថេយ៍!! មោះទៅផ្ទះវិញជាមួយបង " សាងយូលែងជុងហ្គុកហើយក៍ចូលទៅចាប់ដៃថេយ៉ុងដើរចេញមកតែថេយ៉ុងមិនព្រម ។
" លែងដៃខ្ញុំ បងមានសិទ្ធអីមកធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំ? " ថេយ៉ុងប្រលេះដៃចេញពីនាយវិញ មុននឹងចងចិញ្ចើមសួនទៅនាយវិញ ។
" សិទ្ធិជាមនុស្សដែលអូនស្រលាញ់នោះអី អូនមិនចាំទេហេស៎? អូនថាអូនស្រលាញ់បងណា ចាំទេ? " សាងយូនិយាយឡើង ធ្វើអោយនាយកម្លោះខាងនេះនឹកឃើញដល់រឿងថ្ងៃមុន ។
" ហេតុអីក៍ឯងមានអារម្មណ៍ថាឈឺទៀតហើយ គេនិយាយត្រូវហើយ ថេយ៍ស្រលាញ់គេ " ជុងហ្គុកគិតនៅក្នុងចិត្ត មុននឹងងើបប្រុងដើរចេញតែថេយ៉ុងចាប់ដៃជាប់ ។
" បងចង់ទៅណា ? "
" ខ្ញុំមានការងារត្រូវធ្វើ ទៅសម្រួលជាមួយសង្សារឯងទៅ " ជុងហ្គុកប្រលេះដៃថេយ៉ុងចេញ តែថេយ៉ុងកាន់ជាប់ ។
" អត់ទេ អូនមិនលែង " ថេយ៉ុងក្រវីលក្បាលថាគេមិនព្រមលែងនោះទេ ។
" អូយ!!!! ជួយផង!!! មីនណាជួយខ្ញុំផង!! ខ្ញុំឈឺក្បាលណាស់ " ជុងហ្គុកមិនដឹងធ្វើយ៉ាងមិចក៍ធ្វើជាស្រែកឡើងថាឈឺក្បាល ដើម្បីអោយថេយ៉ុងកាន់តែជឿទៀតរឿងបាត់ការចងចាំនឹងគេចពីរាងតូចផង។
" ចា៎ មិនអីទេណា ចាំខ្ញុំនាំលោកទៅបន្ទប់វិញ " មីនណាយល់សាច់ការក៍ចូលមកគ្រានាយចេញពីថេយ៍ ហើយនាំទៅបន្ទប់ ។
" ជុង!!! លែងដៃខ្ញុំ ខ្ញុំទៅរកជុង!!! " ថេយ៉ុងប្រុងទៅតាមហើយ តែសាងយូចាប់ដៃគេជាប់ ទើបថេយ៉ុងងាកមកស្រែកដាក់សាងយូ ។
" ទៅតាមវាធ្វើអី? អូនត្រូវទៅវិញជាមួយបង " សាងយូនិយាយហើយក៍អូសដៃថេយ៉ុងដើរចេញទងថេយ៉ុងមិនព្រម ដោយកម្លាំងរបស់គេមិនឈ្នះនាយទេ។
________
" អរគុណអ្នកនាងហើយ ដែលបានជួយខ្ញុំ " ជុងហ្គុកញញឹមខ្សោះដាក់មីនណា ។
" មិនអីទេ ខ្ញុំយល់ហើយថាហេតុអីលោកខំលាក់គេយ៉ាងនេះ លោកសម្រាកទៅណា ខ្ញុំទៅក្រៅសិនហើយ " មីនណាញញឹមដាក់នាយហើយ ក៍ដើរចេញទៅបាត់ ។
" ហឹម...បងហត់ណាស់ថេយ៍...បងចង់សម្រាកអោយឆាប់ៗនេះណាស់...បងហត់...បងខំកាត់ចិត្តពីអូនតែអូនបែរជាមកអោយបងជួបមុខ...ហុឹក..ហុឹក..គេមានសិទ្ធិជាមនុស្សដែលអូនស្រលាញ់..ហាសហា..បងមិនមែននោះទេ " ជុងហ្គុកសើចចម្អក់អោយខ្លួនឯង នៅពេលនឹកឃើញដល់ពាក្យសាងយូនិយាយមិញនេះ ធ្វើអោយបេះដូងគេចាប់ផ្តើមឈឺទៀតហើយ នីពេលនឹកពាក្យនឹងកាយវិការរបស់ថេយ៉ុងនៅយប់នោះ ។
☞︎︎︎𝚃𝚘 𝚋𝚎 𝚌𝚘𝚗𝚝𝚒𝚗𝚞𝚎𝚍
[ 𝚎𝚗𝚢𝚘𝚢 𝚛𝚎𝚊𝚍𝚒𝚗𝚐 ♡︎✌︎]
❀✍︎𝑤𝑟𝑖𝑡𝑒 𝑏𝑦 𝑌𝑢𝑠ℎ𝑖𝑘𝑎 𝐸𝑙𝑖𝑛𝑎 シ︎✌︎