"អាឡូ រីណា ? នេះបងកំពុងតែចង់ខលទៅអូនល្មម!"។ ណាមជូន លើកទូរស័ព្ទដៃមកនិយាយយ៉ាងរីករាយខណៈ យ៉ុនហ្គី ក៏លួចមើលគេដោយរីករាយផងដែរ។
( ហឹស!!! ចឹងហេ៎? នេះក៏ជួបរឿងល្អតែម្តង ណាមជូន អាល់ហ្វាណូ !!) ។ សម្លេងតបតមកវិញជាសម្លេងនារីផ្សេងមិនមែនជាសម្លេងរបស់ រីស្សាណា ឡើយដែលនាំឲ្យនាយបើកភ្នែកធំៗហើយស្លន់ស្លោជាទីបំផុត។
"ន-នាង!!! ស៊ូសាន លីធើរី មែនទេ? ហេតុអីនាងកាន់ទូរស័ព្ទរបស់ រីណា ? ឯណា រីណា ? នាងកុំធ្វើអីផ្តេសផ្តាសឲ្យសោះណា៎!!"។ សម្លេងស្រែកតបរបស់នាយបានធ្វើឲ្យ យ៉ុនហ្គី នឹង ខារ៉ា ងាកមកម់លគេដោយស្រឡាំងកាំងដូចគ្នា។
( ចង់ជួបមែនទេ? និយាយទៅ! ប្តីនាងឯងចង់ជួប!!!! អឹស...កុំមកជួយខ្ញុំអី....កុំមកឲ្យសោះ! មិនបាច់ស្តាប់តាមវានោះទេ-អាយ៎!) ។ ក្រោយលឺសម្លេងភរិយាដែលស្តាប់ទៅហាក់ពិបាកនោះធ្វើឲ្យចិត្តរបស់ ណាមជូន កាន់តែច្របូកច្របល់ជាងមុនទៅទៀត។
"នាងចង់បានស្អី? នាងចង់ធ្វើស្អី?"។ ណាមជូន ក៏សួរដោយអន្ទះសារហើយទៅកាន់ ស៊ូសាន ។
( ឆាប់ទៅធានាដោះលែងបង មីតូ នឹងប៉ារបស់យើងមិនវិញឥឡូវនេះ! លុបចោលឯកសារទាំងអម្បាលម៉ាននោះឲ្យអស់ហើយនាំមេធាវីអះអាងក្តីថាជារឿងយ់ល់ច្រឡំដើម្បីនាំប៉ានឹងបង មីតូ មកវិញហើយនាំមកជួបយើងនៅទីនេះបើចង់បានមីប្រពន្ធឯងទៅវិញ!!! អ្នកណាក្បត់សន្យាយើងនឹងបាញ់បំបែកសន្ទុះក្បាលមីប្រពន្ធឯងហើយ! ក្នុងពេល 3 ម៉ោងនេះបើមិនបានសម្រេចទេយើងនឹងឲ្យឯងយកសាកសពទៅវិញហើយ! )។<ទូត~ទូត> សម្លេងទូរស័ព្ទក៏កាត់ផ្តាចហើយ ណាមជូន ក៏ភាំងស្មារតីទើប យ៉ុនហ្គី នឹង ខារ៉ា ចូលមកមើល។
"មានរឿងអីទៅ ជូន ? និយាយមកណា៎! បងនឹង ខារ៉ា នឹងប្រញាប់ជួយឯង!"។ យ៉ុនហ្គី ក៏សួរនាំហើយ ណាមជូន ក៏ងាកមកមើលគេដោយទឹកមុខមានសម្ពាធ។
"ស៊ូសាន ចាប់ជម្រិត រីណា ហើយបង យ៉ុន !!! នាងប្រាប់ថាក្នុងរយៈពេល 3 ម៉ោងបើយើងមិនធានាទោសឲ្យប៉ារបស់នាងនឹង មីតូ នៅក្រៅឃុំទេ! នាងនឹងសម្លាប់ រីណា ហើយ! នាងក៏ត្រូវការជួបពួកគេផ្ទាល់ទើបព្រមសោះដូរ រីណា មកវិញ! នេះយើងប្រញាប់ទៅតុលាការទៅ!!"។ ណាមជូន ក៏ស្ទុះស្ទាតែម្តងដោយអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ក្នុងខ្លួនកាលបើដឹងថាប្រពន្ធរបស់គេទៅជាបែបនេះហើយ យ៉ិនហ្គី ក៏ចាប់ស្មាគេ។
"សម្រួលស្មារតីសិនទៅ ជូន !!!! ស្លន់ស្លោពេកក៏មិនមែនជាការល្អដែរណា៎!!! តើយើងនឹងអាចធានាសុវត្ថិភាពរបស់ រីណា 100% ថាមិនអីក្នុងខណៈពេលដែលយើងដោះលែងគ្រួសារនាងនោះ? ថាមិនត្រូវគេខឹងឯងបែបនេះច្បាស់ជាបាតដៃជាខ្នងដៃនៅពេលណាមួយមិនខាន ជូន !!!"។ យ៉ុនហ្គី ក៏និយាយដាស់ស្មារតីដែលវង្វេងរបស់គេហើយ ណាមជូន ក៏ចងចិញ្ចើមមមុននឹងលើកដៃច្បូតមុខ។
"ខ្ញុំនឹកឃើញហើយ! ចាំខ្ញុំនឹងលោក ណាមជូន ទៅទីតាំងដែល ស៊ូសាន បានលាក់មនុស្សជាមួយគ្នាចុះហើយចៅហ្វាយទៅដោះស្រាយរឿងនៅឯតុលាការទៅ!!"។ ខារ៉ា ក៏ចេញមុខអះអាងហើយ យ៉ុនហ្គី ក៏ងាកមកចងចិញ្ចើមដាក់នាង។
"នេះវាមិនគ្រោះថ្នាក់ពេកទេរឺ ខារ៉ា ? ទៅពីរនាក់ទាំងមិនដឹងថាគ្នាច្រើនប៉ុណ្ណាផងនោះ!!! នេះខ្ញុំ-!" យ៉ុនហ្គិ ហាក់បារម្ភមុននឹងទ្រឹងសម្តីខណៈ ខារ៉ាស្រវាមកចាប់ដៃគេហើយសម្លឹងមើលគេដោយភាពជឿជាក់។
"បើចៅហ្វាយបារម្ភពីខ្ញុំ! ចៅហ្វាយត្រីវជឿជាក់លើខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនបានមើលងាយសត្រូវទេព្រោះមានជីវិតសំខាន់ៗដែលខ្ញុំត្រូវជួយសង្រ្គោះក្នុងដៃច្រើនណាស់! ចំំណែករឿងនៅឯតុលាការខ្ញុំនឹងឲ្យ អេឡិច ជូនចៅហ្វាយទៅគម្រោងការនឹងផែនការគេនឹងរៀបរាប់ជូនចៅហ្វាយតាមសំំណើរនៅតុលាហើយ! ដូច្នេះពេលនេះចៅហ្វាយនឹងយល់ពីគោលបំណងរបស់ខ្ញុំហើយ!"។ ខារ៉ា និយាយដោយមឺុងមាត់ហើយ យ៉ុនហ្គី ហាក់យល់ន័យរបស់នាងទើបគេដាក់ដៃមកក្តោបដៃនាងថ្នមៗ។
"សន្យា! នាងត្រូវតែមានសុវត្ថិភាព!"។ យ៉ុនហ្គី និយាយដោយសម្លឹងមើលនាងដោយក្តីបារម្ភហើយ ខារ៉ា ក៏ងក់ក្បាល។
"មិនអីទេ ជូន ! ពេលនេះមាន ខារ៉ា នៅជាមួយឯងហើយ! មានរឿងអីបងជឿថា ខារ៉ា នឹងជួយជ្រោមជ្រែងឯងបានណា៎! សុំឲ្យសុវត្ថិភាពទាំងអស់គ្នាណ៎! បងនឹងប្រញាប់ចាត់ការហើយដោះស្រាយរឿងរ៉ាវជាមួយពួកឯងតាមក្រោយ!"។ យ៉ុនហ្គី ក៏ដាក់ដៃលើស្មាគេហើយ ណាមជូន ក៏ងក់ក្បាល។
'អរគុណបង យ៉ុន ! តោះ ខារ៉ា!"។ ណាមជូន ក៏ប្រញាប់ចាកចេញទៅជាបន្ទាន់ហើយ យ៉ុនហ្គី ក៏បន្តរកផ្លូវទៅធ្វើកិច្ចការរបស់គេដូចគ្នា។
<ទឺង>"នេះជាទីតាំងដែល ស៊ូសាន បានទម្លាក់មកឲ្យខ្ញុំ!"។ ខណៈនៅក្នុងរថយន្តនោះក៏មានសារមួយផ្ញើចូលទើប ណាមជូន លើកមកបង្ហាញ ខារ៉ា ហើយពួកគេក៏ចេញដំណើរទៅយ៉ាងរហ័ស។
ឃ្លាំងចាស់ ....
"នាងឯងចង់សម្លាប់យើងក៏សម្លាប់ទៅ!!!! កុំមកធ្វើរឿងអត់បានការច្រើនពេក!!"។ ពេលនេះចំនងដៃចងរឹតដៃតូចរបស់នាងជាប់កៅអីយ៉ាងណែនហើយនាងក្រមុំក៏ប្រើកែវភ្នែកកាចមុតបើកសម្លឹង ស៊ូសាន ដោយកំហឹង។
"សម្តីនាងឯងបានខ្លាំងណាស់ រីស្សាណា ! ជិតចុលជ្រោះមរណៈហើយនៅមិនទាន់ដឹងខ្លួនទៀត!!!!"។ ស៊ូសាន ក៏ស្ទុះទៅចាប់បោចសក់របស់ រីស្សាណា ហើយភ្ញើយមុខនាងឡើងដែលសុទ្ធតែជាស្នាមរបួសដោយសារតែកាវាយដំរបស់ ស៊ូសាន មកលើនាង។
"លែងយើងមីថោកទាប!!!! នាងឯងខឹងស្អប់យើងចាប់យើងមកម្នាក់ឯងបានហើយ! លែង ចូដេន ទៅ!!! ហើយមកតទល់នឹងយើងទៅ!!! កុំបានតែល្បិចក្រោយខ្នងពេកមីអន់-អាយ៎!"។<ផាច់>កែវភ្នែកកំណាចបានសម្លក់ រីស្សាណា មុននឹងវាត់មួយដៃចូលផ្ទៃមុខដែលហើមនោះមួយដៃនាំឲ្យជ្រាបឈាម។
"ប្រយ័ត្នយើងយកដែកគោលមកដុំមាត់ឆ្កែនាងឯងណា៎ រីស្សាណា !!! យើស!!! នាងឯងកាលពីនៅផ្ទះនោះក៏ខ្លាំងដៃដាក់យើងសម្បើមណាស់!!! វៃយើង ជេរយើង ដៀលយើង! ចុះពេលនោះ? មាត់ដ៏ឆ្លែរបស់នាងឯងក៏នៅតែខ្លាំងដដែលណ៎!!! យើងចង់ប្រាប់ថាជីវិតនាងវារៀបនឹងដាច់ផឹងហើយមានដឹងខ្លួនទេ? ឆឹស! នៅមានមុខអង្វករជំបួសប្រុសសហាយនាងឯងទៀតណ៎? អេ៎! នេះយើងស្មានមិនដល់ថានាងឯងមើលទៅដូចជាស្រលាញ់ប្តីហើយប្រច័ណ្ឌប្តីណាស់ស្មានមិនដល់ជាស្រីកាកីចឹងសោះណា៎!! ហាស ហាស ហាស-អឹស!"។ <ភើយ>ខណៈពេលដែល ស៊ូសាន កំពុងតែសើចនោះក៏ត្រូវ រីស្សាណា ស្តោះទឹកមាត់ដាក់មុខនាំឲ្យនាង៏ត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលមុននឹងងាកមកមើលនាងដោយខឹងសម្បារ។
"ហាស ហាស ហាស ! សើចទៅ! ហាមាត់នាងឲ្យធំទៅអាលយើងបានខាកស្តោះកាកសំណល់ចូលក្រអូមមាត់ដ៏ស្អុយរបស់នាងឯង! អស្ចារ្យស្អីនា-អឺម!"។<ផាច់>ខណៈដែល រីស្សាណា សើចឌឺដងនោះ ស៊ូសាន ក៏ទាញស្កុតមកបិទមាត់នាងមុននឹងទះ រីស្សាណា មួយដៃទៀតដោយកំហឹង។
"នេះឯងជិតស្គាល់នរកហើយកុំមកបញ្ជួសយើងណា៎ រីស្សាណា !!!! កុំសម្លីខ្លាំងយើងពេកយល់ទេ! មុខនាងឯងនេះវាមិនចេះខ្លាចទេបើមិនឲ្យស្គាល់ថ្នាំខ្លាំង! ចាំយកដំបងវាយឆ្កែមកវាយឲ្យនាងឲ្យដឹងខ្លួនម្តងណា៎!!! ហឹស!"។ ស៊ូសាន ក៏តម្រង់ទៅទាញដំបងឈើយ៉ាងធំហើយកាន់វាតម្រង់មកកាន់ រីស្សាណា ដែលសម្លក់នាងហើយ ស៊ូសាន ក៏លើកដំបងនោះយារឡើងខ្ពស់មុននឹងទម្លាក់មកបម្រុងវាយនារីដែលបិទភ្នែកយ៉ាងជិតក្នុងភាវនាសង្ឃឹុំថាកូននាងដែលនៅក្នុងពោះុំិនកើតអីទៅចុះបើនាងពិតជាត្រូវគេសំពងមែននោះ។
<ប្រាវ>ដំបងឈើធំនោះបានបាក់ជាពីរកំណាត់ភ្លាមៗដោយកម្លាំងវាយមួយទំហឹងរបស់ ស៊ូសាន មកលើកអ្នកដែលនាងចង់វាយហើយ រីស្សាណា ឯណេះខំបិទភ្នែកបំណាច់ថានឹងទទួលការឈឹចាប់ដោយមិនអាចតវ៉ានាងបែរជាមិនមានអារម្មណ៍ថាឈឺទ់បខំបើកភ្នែកមកក៏ឃើញមានដងខ្លួនក្រាស់មួយមករងពីលើនាងហើយ រីស្សាណា ក៏ស្លន់ស្លោតែម្តងពេលដែលឃើញក្បាលគេស្រោបដោយឈាមជោកលើសំបត់នាងនោះ។
"ចូ-ចូដេន! ម៉េចក៏លោកធ្វើចឹងហា៎?"។ រីស្សាណា ក៏ហៅឈ្មោះបុរសម្នាក់ដែលរត់មកការពារនាងនោះយ៉ាងភ័យស្លន់ស្លោហើយគេក៏ងើបមកមើលនាងដោយទឹកមុខឈឺចាប់មុននឹងប្រឹងញោចស្នាមញញឹមដាក់នាង។