__ Night 🌃__
ក្រោយពីនៅក្នុងបន្ទប់ឡើងមួយល្ងាចរាងតូចក៍សម្រេចចិត្តចុះមកខាងក្រោក ។
" ថេយ៍!!/ ថេយ៍!! " គ្រាន់តែចុះមកដល់ភ្លាមក៍មានសំឡេងមនុស្សពីរនាក់ហៅឈ្មោះគេព្រមគ្នា ។
" ហិហិ បងសាងយូ នេះបងញុាំបាយហើយឬនៅ? " រាងតូចញញឹមញញែមដើរមកអោបដៃនាយកម្លោះសាងយូ ដោយមិញនេះជុងហ្គុកក៍បានហៅគេដែលតែគេបែបជាធ្វើមិនឮទៅវិញ ។
" នៅទេ " សាងយូញញឹមមុននឹងឆ្លើយជាមួយរាងតូចវិញ នៅពេលឃើញគេមកសិទ្ឋិស្នាលហើយធ្វើចរឹកគួរអោយស្រលាញ់បែបនេះ សាងយូមានអារម្មណ៍ថាគេមានសង្ឃឹមក្នុងការយកធ្វើថេយ៉ុងធ្វើជាមនុស្សរបស់ខ្លួន។ ( គេបញ្ឈឺប្តីគេទេបងអើយ😥)
" តោះចឹងយើងញុាំជាមួយគ្នាតែម្តងទៅ អូនក៍មិនទាន់បានញុាំដែរ " ថេយ៉ុងញញឹមអោបដៃសាងយូឡើងស្អិតបណ្តើរសាងយូទៅតុបាយ រាងតូចដើរបំបុកស្មានាយកម្លោះជុងហ្គុក ដោយមិនខ្ចីខ្វល់អីបន្តិច ។
" គេបញ្ឈឺខ្ញុំមែនទេ? ចុះបើគេមិនបានបញ្ឈឺនោះ " ជុងហ្គុកសម្លឹងមើលថេយ៉ុងមិនដាក់ភ្នែក ចាប់ផ្តើមគិតរឿងជាច្រើននៅក្នុងចិត្ត តែក៍ត្រូវជម្រះចោលវិញនៅពេលឮរាងតូចហៅ ។
" នែ ហេតុអីក៍នៅឈរដូចរូបចម្លាក់បែបនេះ មិនឃើញពួកខ្ញុំអង្គុយចាំទេហេស៎? ហេតុអីក៍មិនមកដួលបាយ ? " ថេយ៉ុងស្រែកសួរទៅកាន់នាយកម្លោះជុងហ្គុក ទាំងមុននេះអ្នកបម្រើផ្សេងទៀតដួលហើយតែគេមិនព្រម ។
" បាទ " ជុងហ្គុកញញឹមបន្តិចទើបចូលទៅដួលបាយ នាយកម្លោះខំប្រឹងញញឹមឡើងដាក់មនុស្សដែលនាយស្រលាញ់ តែពេលនេះមិនដឹងថាគេអាចនៅស្រលាញ់នាយឬអត់ទេ?
" បងសាកញុាំអានេះទៅណា អូនដឹងថាបងចូលចិត្តវា ចាំអូនបញ្ចុក " ថេយ៉ុងញញឹមដួលម្ហូបយកមកជិតមាត់សាងយូដោយនិយាយសម្តីផ្អែមល្ហែម សាងយូក៍ញញឹមបើកមាត់អោយរាងតូចបញ្ចុក ធ្វើអោយរាងក្រាស់ដែលកំពុងឈរមើលនេះមានអារម្មណ៍ថាអន់ចិត្តមានអារម្មណ៍ថាឈឺចាប់ ហេតុអីមិនមែនជាគេដែលអង្គុយអោយថេយ៉ុងបញ្ចុកបែបនេះ ?
" ត្រូវហើយ គេមិចនឹងអាចធ្វើបែបនេះដាក់ឯងដូចមុនទៅអាហ្គុក ពេលនេះគេត្រឡប់មកសងសឹកឯងមិនមែនស្រលាញ់ឯងទេ ហុឹក." ជុងហ្គុកសើចនៅក្នុងចិត្តចម្អក់អោយខ្លួនឯង ពេលនេះគេយល់អារម្មណ៍មួយនេះហើយអារម្មណ៍ច្រណែនអារម្មណ៍ហួងហែងតែធ្វើអីមិនបាន វាពិបាកខ្លាំងណាស់។
ប្រាវ 💢
ថេយ៉ុងយកដៃប៉ះអោយចានក្បែរនោះធ្លាប់បែកខ្ចាត់ខ្ចាយ មុននឹងស្រែកឡើង ៖
" ជុងហ្គុកមកសម្អាតទីនេះអោយស្អាត !!! តោះយូរៗយើងទៅអង្គុយមើលទូរទស្សន៍ទៅកុំនៅអង្គុយទីនេះអី " ថេយ៉ុងស្រែកហៅជុងហ្គុកអោយមកបោសសម្អាត មុននឹងងាកមកញញឹមដាក់សាងយូហើយអោបដៃគេទៅអង្គុយលើសាឡុង មួយថ្ងៃនេះឮតែសម្លេងរាងតូចហៅនាយកម្លោះជុងហ្គុកមិនឈប់ធ្វើអីក៍នាយ អ្នកបម្រើផ្សេងទៀតមិនខ្ចីហៅ ។
" បាទ " សាងយូញញឹមងើបដើរទៅអង្គុយលើសាឡុង
" ថេយ៍ នេះអូន..." សាងយូស្រាប់តែភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលថេយ៉ុងស្រាប់តែឡើងមកអង្គុយភ្លៅរបស់នាយ ចំណែកនាយកម្លោះជិងអង្គយកសម្លឹងមើលមកពួកគេដោយកែវភ្នែកដែលមិនអាចស្មានដឹងថាគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងមិច ។
" អូនមិនចង់អង្គុយសាឡុងទេ " ថេយ៉ុងធ្វើមុខជូៗនិយាយធ្វើមុខធ្វើមាត់គួរអោយស្រលាញ់ តែភ្នែកដៀងមកមើលអ្នកកម្លោះដែលកំពុងសម្អាតអំបែកចាននេះមិនឈប់ ។
សុឺត 💋 ថេយ៉ុងស្រាប់លេចស្នាមញញឹមឡើងពេលឃើញនាយកម្លោះងាកមកគេក៍ប្រញាប់អោនទៅថើបថ្ពាល់សាងយូភ្លាម
" អូយ !!! " ដោយតែរវល់តែងាកមើលថេយ៉ុងរហូត គ្រាន់តែឃើញថេយ៉ុងថើបសាងយូរភ្លាម នាយកម្លោះក៍ក្តាប់ដៃខ្លួនឯងឡើងណែនដោយភ្លេចថាគេកំពុងកាន់អំបែក ។
" យ៉ាងមិចហើយអ្នកកម្លោះ ? " ម៉ែដោះចូលមកសួរជុងហ្គុក នៅពេលឃើញដៃគេហូរឈាមចេញមកឡើងច្រើនហើយនៅមានកម្ទេចអំបែកជាប់នឹងដៃទៀត ព្រោះនាយក្តាប់ដៃ។
" មិនអីទេណាអ៊ំស្រី " ជុងហ្គុកញញឹមដាក់គាត់បន្តិច
តែញញឹមមិនសូវសមទេ ព្រោះវាឈឺតែក៍ឈឺមិនស្មើនឹងចិត្តហើយបេះដូងពេលនេះទេ ។
" រំអួយ!! ជាមនុស្សប្រុសទេមុតពិននឹងវាដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទេ ធ្វើការពិននឹងក៍មិនកើតចឹងបានរលាយមកធ្វើអ្នកបម្រើគេបែបនេះ " ថេយ៉ុងនិយាយឆ្លើយដោយប្រើពាក្យសម្តីពេបជ្រាយបែបនេះ មុននឹងអោបដៃសាងយូឡើងទៅខាងលើ តែភ្នែកចេះតែដៀងមើលដៃរបស់រាងក្រាស់មិនឈប់ ។
" ហុឹក..ឯងរំអួយណាស់អាហ្គុក...ហុឹក..វាសមនឹងទង្វើរបស់ឯងដែលធ្លាប់ធ្វើដាក់គេហើយ...ឯងត្រូវតែទទួលយកវាអោយបាន " ជុងហ្គុកញញឹមមើលដំណើររាងតូចដែលឡើងទៅខាងលើជាមួយសាងយូនោះ ។
" មោះ អ្នកកម្លោះអ៊ំលាងរបួសអោយ មើលចុះទុកយូរមិនបានទេឈាមច្រើនណាស់ " ម៉ែដោះកាន់ប្រអប់ថ្នាំមកលាងរបួសអោយនាយ តែជុងហ្គុកស្រាប់តែប្រកែក ។
" មិនអីទេណាអ៊ំ ចាំខ្ញុំចាត់ការខ្លួនឯងវិញអ៊ំទៅសម្រាកចុះណា " ជុងហ្គុកញញឹមយកប្រអប់ថ្នាំពីក្នុងដៃរបស់គាត់មុននឹងប្រកែក ។
" តាមចិត្តចុះចឹង អ៊ំទៅសម្រាកហើយ " ម៉ែដោះញញឹមដាក់គេបន្តិចទើបដើរទៅបន្ទប់សម្រាកទៅ ។
នាយកម្លោះជុងហ្គុកទុកប្រអប់ថ្នាំនៅលើតុចោលហើយក៍ដើរទៅបន្ទប់ ។
" ហុឹក ពេលនេះគេកំពុងបញ្ឈឺឬក៍ខ្ញុំជាចំណែកលើសទៅ ? ហុឹក....ត្រូវហើយ..ឯងចេះតែគិតថាគេបញ្ឈឺទៅកើត មនុស្សដូចឯងនឹងគេមិចនឹងអាចនៅមានចិត្តស្រលាញ់ឯងទៀតនោះ ឯងគិតតែខ្លួនឯង ហុឹក...ឯងត្រូវសងការឈឺចាប់គេវិញអោយអស់..សងហើយក៍ដល់ពេលឯងត្រូវចេញពីជិវិតគេដែរ..មនុស្សដូចឯងមិនសមនឹងគេទេ " ជុងហ្គុកសើចចម្អក់ខ្លួនឯងម្តងហើយម្តងទៀតមុននឹងនិយាយពាក្យឈឺចាប់ចេញមក ទឹកភ្នែកនៃការឈឺចាប់ក៍ស្រក់ចុះមកដោយមិនដឹងខ្លួន នាយកម្លោះប្រញាប់លើកដៃជូតចេញភ្លាម ។
" បើដឹងថាពេលបងរកអូនឃើញហើយ វាឈឺបែបនេះបងប្រហែលជាជ្រើសរើសយកមិនតាមរកអូនសុខចិត្តអង្គុយនឹកអូនម្នាក់ឯង ក៍មិនចង់មកឃើញទិន្នភាពឈឺចាប់អស់នេះដែរ បងសុខចិត្តធ្វើជាមនុស្សអាត្មានិយម " ជុងហ្គុកលើកទូរស័ព្ទមើលរូបថតរបស់រាងតូចមុននឹងលើកដៃទៅអង្អែលលើរូបនោះបន្តិច មុននឹងនិយាយឡើងដោយស្នាមញញឹមដែលឈឺចាប់បំផុត ។
នាយកម្លោះអង្គុយមើលមួយសន្ទុះក៍បិទភ្នែកគេងលក់ទៅដោយមិនដឹងខ្លួន។ នាយកម្លោះគេងលក់ដោយដៃនៅកាន់ទូរស័ព្ទជាប់នៅឡើយ របួសក៍មិនបានលាង បាយក៍មិនបានញុាំ ទឹកក៍មិនបានងូត ។
__________
ម៉ោង11យប់
កម្លោះតូចថេយ៉ុងដើរចុះពីលើបន្ទប់មក មុននឹងដើរទៅបន្ទប់នាយកម្លោះជុងហ្គុកតែមិនដឹងទៅធ្វើអី?
" ហឹម មិនបាច់ចូលទៅទេ កុំអោយគេដឹងថាយើងបារម្ភពីគេ " ថេយ៉ុងប្រុងនឹងលើកដៃបើកទ្វារចូលហើយ តែក៍ទម្លាក់ដៃវិញ បែរមុខត្រឡប់ទៅវិញតែក៍ត្រូវឈប់នៅពេលឮសំឡេងថ្ងូរចេញពីបន្ទប់នាយកម្លោះ
ក្រាក
" ជុង!!! " ថេយ៉ុងបើកទ្វារចូលមកឃើញនាយកម្លោះដេកអោបដៃហើយញើសឡើងជោគខ្លួន បបូរមាត់ឡើងស្លេក
" ហឹម រងារណាស់....ហឹមរងារ " ជុងហ្គុកគេងអោបដៃនិយាយពាក្យថារងារឡើងញ័របបូរមាត់
" ស្លាប់ហើយខ្លួនក្តៅខ្លាំងម្លេះ ? ជុង លោកយ៉ាងមិចហើយ " ថេយ៉ុងលើកដៃទៅស្ទាបខ្លួននាយ ទើបដឹងថាកម្តៅក្នុងខ្លួននាយឡើងខ្លាំងណាស់ ទើបប្រញាប់លើកគេអោយគេងអោយស្រួលបួលដកទូរស័ព្ទចេញពីដៃនាយ ទើបងាកមកសួរនាយកម្លោះ
" ប្រុសចង្រៃហេតុអីក៍មិនលាងរបួស ? " ថេយ៉ុងស្រាប់ក្រឡេកទៅឃើញដៃរបស់នាយដែលមានឈាមហូរចេញមករឹមៗនៅមានអំបែកជាប់នៅទីនោះមិនទាន់ដកទៀត រាងតូចមានអារម្មណ៍ថាខឹងផង បារម្ភផង
" ហឹម រងារណាស់....រងារ" ជុងហ្គុកនៅតែទន្ទេញពាក្យថារងា រាងតូចប្រញាប់ងើបទៅរកភួយរាងក្រាស់បន្តិចយកមកដណ្តប់អោយនាយ
" យ៉ាងមិចដែរ? ពិននឹងបាត់រងារខ្លះទេ ? " ថេយ៉ុងសួរទៅនាយកម្លោះដោយក្តីបារម្ភ គេត្រឡប់មកសងសឹកមែនតែចិត្តនិងបេះដូងរបស់គេនៅតែស្រលាញ់នាយមិនបានបាត់ទៅណាទេ ។
" ចាំបន្តិចណា ខ្ញុំទៅទឹកមកជូតខ្លួនអោយលោក" ថេយ៉ុងនិយាយហើយក៍ងើបចេញទៅ។
មួយសន្ទុះក្រោយមករាងតូចក៍ចូលមកវិញជាមួយនឹងទឹកមួយចានដែក និងប្រអប់ថ្នាំ។
" ហេតុអីក៍ទុកវាអោយក្លាយទៅជាបែបនេះ? ហឹម មើលចុះសុទ្ធតែកម្ទេចអំបែក ហុើយ " ថេយ៉ុងលើកដៃនាយមកមើលឃើញឈាមហូរឡើងកកទៅហើយនៅកម្ទេចអំបែកជាប់ឡើងពេញដៃទៀត នេះនាយមិនមានអារម្មណ៍ថាឈឺខ្លះទេហេស៎? បានទុកដល់ថ្នាក់នេះ ។
" ហឹម " ជុងហ្គុកក្រហឹមនៅក្នុងបំពងករនៅពេលទទួលដឹងថាមានអារម្មណ៍ផ្សារៗនៅកន្លែងរបួស តែនាយក៍បើកភ្នែកមិនរួចព្រោះអស់កម្លាំងខ្លាំងពេក ។
" ទ្រាំទៅណា ខ្ញុំលាងថ្នមៗទេ " នៅពេលមើលទៅនាយដូចជាឈឺរាងតូចក៍និយាយឡើងដោយដៃជូតផ្តិលនឹងដកអំបែកចេញពីដៃនាយថ្នមៗ
" នេះលោកនៅទុកវាទៀតហេស៎? " ថេយ៉ុងស្រាប់តែចាប់អារម្មណ៍នាឡិកាដែលនាយកំពុងពាក់ វាគឺជានាឡិកាដែលគេទិញអោយពេលថ្ងៃកំណើតនាយនោះ តែវាក៍ត្រូវនៅថ្ងៃដែលនាយប្រាប់ថាបោកប្រាស់គេដែរ ចុះហេតុអីនាយយកទៅជួសជុលមកពាក់ទៀត?
ក្រោយពីដកអំបែក លាងរបួសហើយរុំរបួសអោយនាយរួចហើយ ថេយ៉ុងក៍ជ្រលក់កន្សែងមកជូតខ្លួនអោយគេម្តងព្រោះកម្តៅគេពេលនេះមិនទាន់ស្រកទេ។
" ហុើយ វាថីឯងកាថេ ឯងក៍ធ្លាប់ឃើញខ្លួនគេដែរ វាមិនងាប់ទេ " ថេយ៉ុងលើកដៃមកប្រលេះលេវអាវនាយកម្លោះចេញដើម្បីជូតខ្លួន មុខគេកម្ក្តៅឡើងភាយៗ ចង់ខ្លាំងជាងអ្នកឈឺទៀត នៅពេលឃើញរាងកាយល្អឥតខ្ចោះមួយនេះ ទ្រូងហាប់ណែន មានអា៨កង់នោះទៀត អូយយយសង្ហាណាស់។
" លោក!!! " រាងតូចភ្ញាក់បះដៃបះជើងនៅពេលនាយកម្លោះចាប់អោបគេផ្អឹបនឹងទ្រូងរបស់នាយបែបនេះ
" ហឹម...បងសូមទោសណា...បងសូមទោសណា...បងស្រលាញ់អូន...កុំទៅណាចោលបងអីបានទេឆេវី..." ជុងហ្គុកបិទភ្នែកនិយាយមមើល តែក៍ធ្វើអោយរាងតូចនេះសងំស្ងៀមស្តាប់ពាក្យដែលនាយនិយាយដោយក្តីរំភើប ។
" ហឹម នេះគឺ....." ថេយ៉ុងក្រឡេកទៅឃើញទូរស័ព្ទនាយកម្លោះ ទើបគេឈោងយកមកបើកមើលហើយក៍មានអារម្មណ៍រំភើបជាខ្លាំងនៅពេលឃើញរូបនៅលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទរបស់នាយគឺជារូបរបស់ខ្លួនដែលអង្គុយញុាំបាយដោយមិនដឹងខ្លួន។
" លោកធ្លាប់លួចថតរូបខ្ញុំដែលហេស៎? " ថេយ៉ុងងាកមកមើលមុខអ្នកដែលកំពុងអោបខ្លួនជាប់ដោយក្តីរំភើប គេមិនដែលដឹងហើយរិតតែមិនដែលគិតថានាយថតរូបខ្លួនហើយយកមកដាក់លើអេក្រង់ទូរស័ព្ទបែបនេះ ។
☞︎︎︎𝚃𝚘 𝚋𝚎 𝚌𝚘𝚗𝚝𝚒𝚗𝚞𝚎𝚍
[ 𝚎𝚗𝚢𝚘𝚢 𝚛𝚎𝚊𝚍𝚒𝚗𝚐 ♡︎✌︎]
❀✍︎𝑤𝑟𝑖𝑡𝑒 𝑏𝑦 𝑌𝑢𝑠ℎ𝑖𝑘𝑎 𝐸𝑙𝑖𝑛𝑎 シ︎✌︎