# ថ្ងៃថ្មី
Hight School 🏫
នាយកម្លោះសង្ហារូបស្រស់ដើរចូលទៅក្នុងមហាវិទ្យាល័យទាំងទឹកមុខខុសពីរាល់ដង ព្រោះនាយមិនបានញញឹមញញែមដាក់ស្នេហ៍ស្រីៗទេ តែពេលនេះកំពុងភ្ជាប់មកជាមួយទឹកមុខស្មើ មិនដឹងថានាយមានរឿងអ្វី ?
" ជីមីន.! " នាយកម្លោះសង្ហាជុងហ្គុកហៅរាងតូចជីមីនដែលអង្គុយនៅក្នុងថ្នាក់នោះ ។
" Aww សិស្សច្បង មានការអីមែនទេ? " នៅពេលឮមានអ្នកហៅសព្វនាមខ្លួន ជីមីនក៍ងាកទៅមើលទើបឃើញអ្នកកម្លោះរូបនេះ ។
" គឺ ឆេវី មករៀនទេ ? " នាយកម្លោះសួរទាំងអេះអុញមិនហ៊ានសួរ នៅសុខមកសួររកគេបែបនេះ ទាំងពួកគេដឹងថាអ្នកទាំងពីរជាសង្សារនឹងគ្នា។
" Aww ខ្ញុំកំពុងតែចង់សួរសិស្សច្បងពីរឿងនេះ ព្រោះម្សិលមិញមិនឃើញគេមករៀន ចំណែកថ្ងៃនេះក៍មិនឃើញ ខ្ញុំប្រុងសួរសិស្សច្បងទៅហើយ តែពេលនេះបងមកសួរខ្ញុំវិញ " ដូចដែលជីមីននិយាយ ឆេវីមិនបានមករៀនតាំងពីម្សិញ គេប្រុងសួរនាយហើយ ក្រែងនាយដឹង។
" មិនអីទេណា បងទៅសិនហើយ " ជុងហ្គុកញញឹមដាក់គេបន្តិច ហើយដើរចេញទៅទាំងមុខស្រពោន ។
" តើឆេវីទៅណា? " ជីមីនបន្លឺឡើងទាំងបារម្ភពីមិត្ត។
" ឯងនៅឯណាទៅឆេវី? " ជុងហ្គុកមានអារម្មណ៍បារម្ភយ៉ាងមិច ព្រោះម្សិលមិញគេធ្វើរឿងជ្រុសខ្លាំងណាស់ មិនដឹងថាគេខូចចិត្តពិនណាទេ ( ពេលធ្វើមិនគិតទេ🌚)
Skip
ពេលនេះ ថេយ៉ុងត្រូវបានរៀបចំអោយទៅព្យាបាលនៅបរទេស ដោយមានសាងយូទៅជាមួយ ។
" ថេយ៍ កូនត្រូវតែរឹងមាំណា ហើយត្រឡប់មករកប៉ាម៉ាក់និងបងប្រុសវិញឮទេ? ពួកយើងស្រលាញ់កូន ហុឹក..ហុឹក " លោកស្រីគីមកាន់ដៃកូនប្រុស ហើយនិយាយទាំងទឹកភ្នែក ព្រោះកូនគាត់នឹងត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយពីគាត់ទៅហើយ មិនដឹងពេលណាបានជួបគ្នាវិញទេ ។
( ម៉ាក់កូនសូមទោស ម៉ាក់យំព្រោះតែកូនទៀតហើយ កូនលាហើយ កូនស្រលាញ់ម៉ាក់) ថេយ៉ុងនិយាយនៅក្នុងចិត្ត ព្រោះគេមិនអាចបើកភ្នែកមកនិយាយបាន បានត្រឹមតែបង្ហូរទឹកភ្នែកតែប៉ុណ្ណោះ គេពិតជាចង់ងើបមកជូតទឹកភ្នែកអោយម៉ាក់របស់គេណាស់ គេមានអារម្មណ៍ថាខុសណាស់ដែលធ្វើអោយគាត់យំបែបនេះ ។
" បានហើយអូន កូនដល់ពេលត្រូវចេញដំណើរហើយ
សាងយូ ពូផ្ញើផងណា ពូទុកចិត្តលើក្មួយហើយ " លោកគីមញញឹម និយាយទៅកាន់សាងយូ ។
" បាទ ជម្រាបលាលោកពូអ្នកមីង " បន្ទាប់ពីនិយាយហើយ គ្រូពេទ្យក៍រុញគ្រែអ្នកជំងឺរបស់ថេយ៉ុងដើរចូលទៅក្នុងយន្តហោះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ត្រកូលគីមព្រមជាមួយនឹងសាងយូ ។
មួយសន្ទុះក្រោយមកយន្តហោះក៍ចាប់ហោះឡើងយ៉ាងខ្ពស់ដើម្បីធ្វើដំណើរឆ្លងប្រទេស ។
( ចន ជុងហ្គុក អរគុណគ្រប់យ៉ាងដែលលោកបានបង្រៀនខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងចាំអ្វីដែលលោកធ្វើមកលើខ្ញុំមិនភ្លេចនោះទេ ហើយខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញម្តងទៀត អោយលោកសងនឹងការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំទាំងអស់) ថេយ៉ុងបង្ហូរទឹកភ្នែកមកជាលើកចុងក្រោយ គេសន្យាថាមិនយំព្រោះតែអ្នកណាទៀតទេ ហើយគេនឹងត្រឡប់វិញ ដើម្បីអោយមនុស្សប្រុសម្នាក់សងនៅអ្វីដែលនាយធ្លាប់ធ្វើមកលើគេ ។ ( បុិហ្គុកត្រៀម )
Skip
School 🏫
" អាហ្គុក សង្សារឯងទៅណាបាត់ហើយ? " យ៉ុនគីសួរទៅនាយកម្លោះដែលអង្គុយញុាំបាយស្ងៀម ។
" យើងបែកគ្នាហើយ " ជុងហ្គុកឆ្លើយទៅវិញ ធ្វើអោយ២នាក់នោះភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ជាពិសេសហូសុកគេមិនមែនភ្ញាក់ផ្អើលធម្មតាទេគឺខឹងតែម្តង។
" ឌឹប...អាចង្រៃ ឯងនិយាយស្អី? ហេតុអីក៍បែកគ្នា? ឯងដឹងទេឆេវីស្រលាញ់ឯងប៉ុណ្ណា ? ឯង ឌឹបៗ " ហូសុកស្ទុះទៅវ៉ៃជុងហ្គុកឡើង៤.៥ ដៃ តែលើកនេះជុងហ្គុកមិនតដៃទាស់តែសោះ ។
" បានហើយហូសុក បានហើយវ៉ៃគេខ្លាំងបែបនេះគេងាប់បាត់ឥលូវហើយ " យ៉ុនគីចូលមកចាំហូសុកចេញ មិនចឹងទេ គេមិនព្រមឈប់វ៉ៃទេ ហើយក៍ឆ្ងល់ថាមិចបានជុងហ្គុកអង្គុយអោយគេវ៉ៃស្រួលៗមិនងើបមកតតាំងដូចពីមុន ។
" យើងចង់វ៉ៃវាអោយងាប់ " ហូសុកនៅតែច្រឡោតចង់ចូលទៅវ៉ៃជុងហ្គុកទៀត តែជីមីនដែលទើបដើរមកដល់ក៍ចូលមកជួយចាប់គេដែរ ។
" សិស្សច្បងបានហើយ " ជីមីនជួយចាប់ទាញគេចេញមក ព្រោះមើលទៅគេខឹងខ្លាំងណាស់ មិនដឹងគេខឹងរឿងអីទេ ។
" ចេញពីយើង!!!" ហូសុកក្រវាត់ជីមីនដួលទៅម្ខាង ។
" អូយ " ជីមីនបន្លឺសម្លេងឈឺចាប់ឡើង ដោយសារគេដួលទៅពោះបុកនឹងជ្រុងតុមួយទំហឹង ។
" ជីមីន!!! អាចង្រៃ ឌឹបៗៗ " ដោយឃើញជីមីនដួលទៅបែបនេះ លើកនេះយ៉ុនគីមិនមែនចាប់គេទៀតទេ តែដាល់មុខនាយយកតែម្តង ខឹងដែលគេហ៊ានរុញជីមីនអោយដួល ។
" សិស្សច្បងធ្វើស្អីនឹង? ហេតុអីក៍វ៉ៃគាត់ ?សិស្សច្បងឆ្គួតមែនទេ? " ជីមីនខំប្រឹងងើបមកទាញយ៉ុនគីចេញពីហូសុក ទើបស្រែកអោយនាយខាងនោះដោយខឹង។
" សិស្សច្បងយ៉ាងមិចហើយ? " ជីមីនចូលទៅគ្រាហូសុកឡើងនឹងសួរនាំគេភ្ជាប់ជាមួយក្តីបារម្ភ ដោយមិនយល់ដល់ចិត្តអ្នកដែលមើលមកដូចយ៉ុនគីទេ ។ មិញនេះនាយខឹងដោយសារហូសុកធ្វើអោយជីមីនដួល ទើបយ៉ុនគីវ៉ៃហូសុកបែបនេះ តែជីមីនកាន់តែយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយនឹងហូសុក ហើយនៅស្រែកថាអោយគេទៀត ។
" តែគេធ្វើអោយឯងឈឺណា ហេតុអីក៍មកថាបងឆ្គួត?" យ៉ុនគីនិយាយទៅវិញដោយក្តីតូចចិត្តនៅក្នុងចិត្តជាពន់ពេក ហេតុអីជីមីនមើលមិនឃើញពីទង្វើគេខ្លះផង ហេតុអីស្រលាញ់នឹងយកចិត្តដាក់ជាមួយហូសុក ហេតុអីក៍មិនអាចធ្វើបែបនេះមកលើនាយផង ។
" បងជុង !! " រ៉ាហ្សារត់មកមើលនាយកម្លោះដែលបែកមុខបែកមាត់ដោយសារស្នាដៃហូសុក អង្គុយស្ងៀមមិនមាត់មិនករ ។
" បងយ៉ាងមិចហើយ? " រ៉ាហ្សាចូលមកអង្អែលមុខនាយ នឹងសួរនាំដោយក្តីបារម្ភ តែនាយនៅតែស្ងៀមដដែល ។
" បងជុង បងទៅណា ? " នៅពេលឃើញនាយកម្លោះងើបដើរចេញទៅ រ៉ាហ្សាក៍ប្រញាប់ស្រែកសួរនាយភ្លាម ។
" កុំមកតាមបង!!!" ជុងហ្គុកងាកមកប្រាប់នាង ដោយទឹកមុខស្មើ ឃើញបែបនេះស្រីស្រស់ក៍មិនហ៊ានទៅតាមព្រោះខ្លាចទឹកមុខរបស់នាយ ។
" មោះ ចាំខ្ញុំនាំសិស្សច្បងទៅលាងរបួស" ជីមីនគ្រាហូសុកដើរចេញទៅដោយមិនខ្ចីមើលមុខយ៉ុនគីអីបន្តិច ។
" ត្រូវហើយគេមិនបានស្រលាញ់យើងទេ អាយ៉ុនហេតុអីឯងឆ្គួតបែបនេះ ទៅស្រលាញ់មនុស្សដែលគេមិនបានស្រលាញ់យើង អាចង្រៃ!!!" យ៉ុនគីលើកដៃដាល់ជញ្ជាំងមួយដៃ ដោយក្តីឈឺចាប់ គេស្រលាញ់ជីមីនណាស់ តែជីមីនមិនដែលមើលឃើញពីក្តីស្រលាញ់គេទាស់តែសោះ ។ ( ស្នេហារញេរញៃណាស់ រឿងនេះ🌚😑)
___________
កម្លោះសង្ហាជុងហ្គុកមិនបានទៅណាទេ ពេលនេះគេមកអង្គុយនៅក្នុងតារាងបាល់ ។
" ឆេវី ឯងនៅទីណា? ហេតុអីបានយើងត្រូវមកអង្គុយនឹកឯងទៅវិញ ហិឹុក" ជុងហ្គុកសើចបន្តិច គេចង់ធ្វើបាបក្មេងម្នាក់នេះណាស់ តែពេលគេមិននៅ ខ្លួនបែរជានឹកគេទៅវិញ គួរឲអស់សំណើចណាស់ ។
" បើពេលនេះឯងនៅទីនេះ ឯងប្រាកដជាមកលាងរបួសអោយយើងមិនខាន " ជុងហ្គុកលើកដៃមកប៉ះកន្លែងដែលហូសុកវ៉ៃអប្បាយមិញ នាយក៍នឹកឃើញរូបភាពដែលថេយ៉ុងមកអង្គុយលាងរបួសអោយនាយ សួរនាយថាឈឺទេ តែពេលនេះថេយ៉ុងមិននៅទេ ។
" ហេតុអីយើងនឹកឯងបែបនេះ ? យើងស្រឡាញ់ឯងមែនទេ? " ជុងហ្គុកអង្គុយសម្លឹងមើលទៅលើមេឃ លើកដៃស្ទាបបេះដូងខ្លួនឯង ហេតុអីមានអារម្មណ៍ថាឈឺយ៉ាងនេះ ពេលដែលគ្មានរាងតូចនៅជិត នេះខ្លួនគេកំពុងធ្លាក់ចូលអន្លង់ស្នេហ៍ អ្នកដែលគេហៅថាក្មេងសម្រាមហើយមែនទេ? ( គេទៅបាត់ហើយបាច់នឹកទេ😑🌚)
☞︎︎︎𝚃𝚘 𝚋𝚎 𝚌𝚘𝚗𝚝𝚒𝚗𝚞𝚎𝚍
[ 𝚎𝚗𝚢𝚘𝚢 𝚛𝚎𝚊𝚍𝚒𝚗𝚐 ♡︎✌︎]
❀✍︎𝑤𝑟𝑖𝑡𝑒 𝑏𝑦 𝐽𝑒𝑜𝑛 𝑀𝑜𝑟𝑖𝑛 ☃︎❣︎