𝐑𝐔𝐍𝐍𝐈𝐍𝐆 𝐎𝐍 𝐄𝐌𝐏𝐓𝐘.
𝐏𝐀𝐆𝐄 𝐓𝐖𝐄𝐍𝐓𝐘-𝐅𝐎𝐔𝐑.
↞ 𝐉𝐀𝐃𝐄↠
Ήταν τρισήμιση η ώρα το μεσημέρι όταν φύγαμε από το σχολείο, και η Winona με είχε καλέσει στο σπίτι της για να διαβάσουμε. Τα διαγωνίσματα είχαν ευτυχώς τελειώσει και δεν είχαμε πολλά μαθήματα για την επόμενη μέρα, οπότε αποφασίσαμε να αναπληρώσουμε τον χαμένο μας χρόνο χασομερώντας στο σπίτι της με την πρόφαση του διαβάσματος. Η μητέρα μου εκείνες τις μέρες δούλευε πάρα πολύ, η Kat δεν είχε τελειώσει με τα διαγωνίσματα επομένως αφιέρωνε αρκετές ώρες στη μελέτη, και εγώ για πρώτη φορά μετά από καιρό ήμουν η πιο χαλαρή στην οικογένεια. Παρόλο που είχα λίγο άγχος και κατά βάθος φοβόμουν να επισκεφτώ το σπίτι της Winona λαμβάνοντας υπόψιν τα τραγικά γεγονότα που μου είχε περιγράψει ότι συνέβαιναν σε καθημερινή βάση, ήμασταν φίλες και όφειλα να εισέλθω κάποια στιγμή στον προσωπικό της χώρο.
Δεν είχαμε πάρει το λεωφορείο όπως συνήθως. Εκείνη είχε έρθει σχολείο με το ποδήλατό της, ένα σκουριασμένο Raleigh Bomber της δεκαετίας του '60 που έτριζε με κάθε της κίνηση, και ύστερα από το τέλος των μαθημάτων ανέβηκε στη σέλα για να οδηγήσει, με εμένα που ήμουν πολύ πιο μικροκαμωμένη να κάθομαι στη σχάρα και να την κρατάω σφιχτά από τη μέση για να μην πέσω. Ήταν μία κωμικοτραγική εμπειρία. Το ποδήλατο ήταν έτοιμο να σπάσει καθώς με δυσκολία σήκωνε το βάρος και των δύο μας, η Winona έτρεχε και οδηγούσε απρόσεχτα στη μέση του δρόμου με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε να τρακάρουμε, οι οδηγοί των υπόλοιπων οχημάτων μας κόρναραν εξοργισμένοι, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά εκείνη γελούσε με τα κρύα αστεία της μη βλέποντας που ακριβώς πηγαίναμε.
«Winona θα σκοτωθούμε!»της φώναξα και την έσφιξα λίγο περισσότερο καθώς ένιωθα να γλιστράω από τη σχάρα με τις απότομες στροφές που έπαιρνε.
«Κρατήσου γερά!»απάντησε εξίσου φωναχτά κι εκεί που νόμιζα ότι τα είχα δει όλα, περάσαμε από την οδό Lower Queen Anne με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ένιωσα όλη μου η ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Η Winona οδηγούσε πολύ απρόσεχτα. Υπερβολικά απρόσεχτα. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσα να αρνηθώ το γεγονός ότι απόλαυσα εκείνη την ποδηλατάδα με κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Κι ας κινδύνευα να πέσω φαρδιά πλατιά στην άσφαλτο. Τελικά σταμάτησε στην οδό Lower Queen Anne, για να συνειδητοποιήσω ότι έμενε εκεί και επρόκειτο να μπω σε μία από τις πιο κακόφημες και επικίνδυνες γειτονιές ολοκλήρου του Seattle. Την κοίταξα αλαφιασμένη και ξερόβηξα από την αμηχανία.
«Ε-εδώ μένεις;»ρώτησα με τη φωνή μου να στάζει πανικό. Η μητέρα μου θα γίνονταν έξαλλη αν μάθαινε που με είχε φέρει η Winona. Θα άρχιζε πάλι τις διαλέξεις για το πόσο επικίνδυνα ήταν, ότι υπήρχαν τρεις στις πέντε πιθανότητες να πέσω θύμα κλοπής, και ότι οι ναρκομανείς παραθέριζαν κάνοντας ανενόχλητοι τη δόση τους στα πεζοδρόμια. Το τρελό ήταν ότι δεν θα είχε άδικο, γιατί τα παραπάνω ήταν ακριβώς όλα όσα πρέσβευε εκείνη η γειτονιά.
«Ναι, είναι τραγικά το ξέρω.»
«Δ-δεν εννοούσα α-αυτό, απλά-»
«Jade σοβαρά προσπαθείς να απολογηθείς λες και δεν ξέρω τι συμβαίνει εδώ πέρα από τη μέρα που γεννήθηκα; Και τώρα μην μιλάς πολύ γιατί μπορεί να μην είναι βράδυ αλλά καλό είναι να μην τραβάμε την προσοχή. Ξέρεις, κινδυνεύουμε»είπε με μία ανατριχιαστική φυσικότητα και με πήρε από το χέρι κρατώντας το ποδήλατό της στο άλλο.
«Μην κοιτάξεις κανέναν στα μάτια. Τα πρεζάκια δεν σε πειράζουν, αλλά γίνονται ενοχλητικά και πάνω στα νεύρα τους μπορεί να γίνει κανένα μακελειό και δεν γουστάρω»συνέχισε ακάθεκτη και ένιωθα το άγχος μου να κορυφώνεται από στιγμή σε στιγμή. Μου ήταν αδύνατον να διανοηθώ το πως κάποιοι άνθρωποι έμεναν σε τέτοιες πολυκατοικίες και είχαν γίνει ένα με την τραγική αυτή κατάσταση.
Έριξα το κεφάλι μου πίσω για να κοιτάξω τον συννεφιασμένο ουρανό που ωστόσο δεν φαίνονταν έτοιμος να βρέξει, και την πολυκατοικία στην οποία έμενε η κοπέλα που αποκαλούσα φίλη μου. Στην όψη της το στομάχι μου δέθηκε κόμπος και ξεροκατάπια στην ιδέα ότι θα έμπαινα μέσα. Ήταν από εκείνες τις ατημέλητες πολυκατοικίες που όλοι φρόντιζαν να μην περνούν από μπροστά το βράδυ, και από μέσα ακούγονταν μονίμως τα φωναχτά των κατοίκων. Στην είσοδο βρίσκονταν πεταμένα σκουπίδια και σύριγγες, ενώ το εσωτερικό θύμιζε το σπίτι του τρόμου στο λούνα παρκ που πήγαινα κάθε Halloween. Η γειτονιά σε ένα γενικότερο πλαίσιο ήταν ατημέλητη και σε έκανε να αισθάνεσαι απόλυτα ανασφαλής. Δεν είχε καμία σχέση με τη δική μου η οποία ήταν εμφανέστατα πιο περιποιημένη, ασφαλής, και δεν κινδύνευες να χάσεις τα πάντα πάνω σου εάν έβγαινες από το το σπίτι.
Ήταν πολλές οι φορές που περπατούσα βράδυ στους δρόμους είτε γυρνώντας από τη δουλειά, είτε το καλοκαίρι σαν μια βόλτα για τον εαυτό μου, ακόμη κι όταν όλοι κοιμούνταν στο σπίτι και ήθελα να μείνω μόνη. Ωστόσο, ποτέ δεν περνούσα από εκεί για ευνόητους λόγους. Παρόλα αυτά, βρέθηκα στο σημείο να επισκεφτώ εκείνο το μέρος από δική μου θέληση καθώς αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της Winona. Και όφειλα να διεισδύσω στον κόσμο της όπως είχε διεισδύσει εκείνη στον δικό μου.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε τρελή εντύπωση ήταν το ότι δεν μπήκαμε από την κεντρική είσοδο, αλλά από τις σιδερένιες σκάλες έκτακτης ανάγκης στα πλαγιά του κτιρίου που βρίσκονταν εκεί σε περίπτωση φωτιάς ή σεισμού. Η Winona στο μεταξύ κουβαλούσε το ποδήλατο στο ένα της χέρι και περπατούσε σταθερά μπροστά μου σαν μια μητέρα που προστάτευε τα μικρά της. Δεν μπορούσα να κρύψω το πόσο άβολα αισθανόμουν. Ανεβήκαμε έξι ορόφους με τα πόδια και επαναλαμβάνω, με τη Winona να κουβαλάει ανενόχλητη το ποδήλατό της σε όλη αυτή τη διαδρομή, μέχρι που σταμάτησε και μου άνοιξε την πόρτα για να μπω μέσα. Ακολούθησε κι εκείνη, κλειδώνοντας το σκουριασμένο ποδήλατό της σε μία ειδική θέση, και έπειτα έβγαλε από την τσάντα της τα κλειδιά του σπιτιού. Από την εξώπορτα και μόνο μπορούσε κανείς να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο. Ήταν λευκή από ξύλινο υλικό, και γεμάτη γρατζουνιές και χτυπήματα. Μου φάνηκε τραγικά περίεργο το πως μια πόρτα σε πολυκατοικία μπορούσε να έχει τέτοια όψη και ο λόγος μου περνούσε αδιανόητος.
Όταν ξεκλείδωσε και μπήκαμε μέσα, ήρθα αντιμέτωπη με μία απαίσια μυρωδιά που με ανάγκασε να μορφάσω και να κουνήσω το κεφάλι μου. Ήταν όπως ακριβώς μου το είχε περιγράψει. Το σπίτι μύριζε αλκοόλ και θάνατο. Στο ξύλινο πάτωμα υπήρχαν πεταμένα μπουκάλια και σπασμένα κομμάτια γυαλιού, σε τέτοιο βαθμό όπου έπρεπε να κοιτάμε μονίμως κάτω για να βλέπουμε που πατάμε. Στα δεξιά βρίσκονταν μία μικροσκοπική κουζίνα με ένα παλιό τραπέζι που μετά βίας χωρούσε τρία άτομα, στα αριστερά ήταν τρεις πόρτες στη σειρά εκ των οποίων η μία ήταν ένα εξίσου μικροσκοπικό και ατημέλητο μπάνιο και η άλλη λογικά το δωμάτιο των γονιών της Winona. Το τρίτο υπέθεσα ότι θα ήταν το δικό της υπνοδωμάτιο. Για σαλόνι είχαν έναν παλιό ξεχαρβαλωμένο καναπέ γεμάτο σκόνη και κάτι άκυρα πεταμένα χαρτόκουτα. Οι τοίχοι ήταν λευκοί και είχαν ξεφλουδίσει από την υγρασία, ενώ μέσα μου δημιουργήθηκε μια έντονη επιθυμία να πάρω μια σκούπα και μία σφουγγαρίστρα, και να απαλλάξω εκείνο το ταλαίπωρο σπίτι από τη βρωμιά και τη δυστυχία του.
Πως μπορούσε κανείς να ζει εκεί;
Αυτομάτως έστρεψα την προσοχή μου σε εκείνη και προσπάθησα να μελετήσω τις εκφράσεις της. Το πρόσωπό της έκρυβε ντροπή, απογοήτευση και θυμό. Όμως, φαίνονταν ότι το είχε συνηθίσει. Δεν υπήρχε ίχνος σοκ ή ενόχλησης στο βλέμμα της. Γνώριζε, το είχε αποδεχτεί, και προχωρούσε παρακάτω. Το μυαλό μου έκανε εικόνα μία μικρή Winona να κρύβεται κάτω από το τραπέζι προκειμένου να προστατευτεί από τον αλκοολικό πατέρα και την αδιάφορη μητέρα της, η οποία έχωνε μια ένεση ηρωίνης στις φλέβες της πάνω στον ξεχαρβαλωμένο καναπέ. Μετά θα έτρεχε στο δωμάτιό της για να διαβάσει κρυφά κάποιο βιβλίο και στον ύπνο της θα έβλεπε όνειρα γεμάτα με τη Νέα Υόρκη. Το σώμα μου ανατρίχιασε και ήθελα τόσο πολύ να την αγκαλιάσω, να της εξηγήσω ότι το σπίτι και οι τρισάθλιοι γονείς της δεν θα άλλαζαν τίποτα στον τρόπο που την έβλεπα, πως ήταν από τα πιο δυνατά άτομα που είχα γνωρίσει ποτέ μου, πως η αξία της ήταν πολύ περισσότερη από ένα βρώμικο διαμέρισμα στην πιο κακόφημη γειτονιά του Seattle.
Για εμένα ήταν η Winona Davis. Το κορίτσι που με πλησίασε λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για την ώρα της λογοτεχνίας. Η κοπέλα που έκατσε μαζί μου στα διαλείμματα για να μιλήσουμε για τις ζωές μας, το μέλλον, και όλα όσα μας απασχολούσαν. Το άτομο που με υπερασπίστηκε όταν ο ίδιος ο καθηγητής με έκανε να αισθάνομαι σκουπίδι. Η Winona ποτέ δεν με έκρινε ή με έκανε να νιώθω άβολα. Με άκουγε, με έλουζε με την πικρή αλήθεια, όμως ό,τι έκανε ήταν για το καλό μου. Ήταν κάτι σαν την αδερφή που ευχόμουν να έχω. Μια αδερφή που θα ήξερε τα πάντα για εμένα και θα παρέμενε δίπλα μου για να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία μαζί. Που δεν θα με προσέβαλε και θα κατέκρινε την ύπαρξή μου.Γιατί με την Kat μπορεί να είχαμε τους ίδιους γονείς, το ίδιο αίμα, όμως οι διαφορετικές οπτικές γωνίες μας και οι εντελώς ανόμοιες προσωπικότητές μας δεν μας επέτρεπαν να συνυπάρξουμε αρμονικά.
Άξιζες πολλά, Winona.
Άξιζες πολλά περισσότερα από όσα σου είχε διαθέσει η ζωή.
«Συγγνώμη για την ακαταστασία. Δεν πρόλαβα να καθαρίσω χθες βράδυ.»δικαιολογήθηκε με την αμηχανία εμφανέστατη στον τόνο της φωνής της, και πείραξε τα μαύρα μαλλιά της. Άρπαξε ένα γυάλινο μπουκάλι από το πάτωμα και το πέταξε στον κάδο, κάνοντας μια απειροελάχιστη προσπάθεια να συμμαζέψει το αχούρι.
«Δεν πειράζει, δεν θα σας περάσω από επιθεώρηση!»είπα γελώντας για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα κι αυτή κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη.
«Λοιπόν, η μάνα μου παίζει χαρτιά αυτή τη στιγμή και ο πατέρας μου τα πίνει στο καφενείο. Λογικά θα αργήσουν να επιστρέψουν γιατί τέτοιες γιορτινές μέρες η πολυαγαπημένη μου μητέρα έχει βάλει στοίχημα όλη μας την 'περιουσία' και τα παίζει όλα για όλα μπας και βγάλει τίποτα αφού ήδη έχει χάσει το αμάξι μας, και ο γλυκύτατος μπαμπάς μου θα μεθάει μέχρι θανάτου και δεν πρόκειται να γυρίσει μέχρι το βράδυ»εξήγησε και πήρε μια βαθιά ανάσα για να κάνει μια παύση.
«Εάν όμως έρθουν μην φοβηθείς, η μία είναι καμμένη από την πρέζα και δεν θυμάται ούτε πως με λένε, και ο άλλος σπάει ό,τι βρει μπροστά του γιατί δεν μπορεί να σταθεί όρθιος από το μεθύσι. Για κλάματα, με λίγα λόγια»συνέχισε και συγκρατήθηκε να μην κλάψει. Αυτομάτως έτρεξα να την αγκαλιάσω κι εκείνη με έσφιξε με όλη της τη δύναμη. Δάκρυζε με λυγμούς, σφίγγοντας το μπουφάν μου και αναζητώντας καταφύγιο από τον πόλεμο μέσα στο μυαλό της.
Καμία λέξη δεν χωρούσε μπροστά στο μαρτύριο που περνούσε όχι μόνο η Winona, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Μερικοί άνθρωποι δεν άξιζαν να λέγονται γονείς. Ήταν τόσο οξύμωρο το πως κάποιοι παρακαλούσαν για να κάνουν παιδιά, ενώ άλλοι τα παρατούσαν και τους φέρονταν σαν σκουπίδια. Και το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι ουσιαστικό για να βοηθήσω πέρα από να προσφέρω παρηγοριά κι αυτό με σκότωνε ολοκληρωτικά. Τα λόγια ήταν ανούσια, κενά, δεν είχαν καμία σημασία. Μόνο οι πράξεις έκαναν και θα κάνουν πάντα την αλλαγή σε αυτόν τον κόσμο.
«Ηρέμησε»ψιθύρισα απαλά στο αυτί της κι εκείνη με έσφιξε ακόμη περισσότερο. Τόσο πολύ που ένιωθα ότι θα σκάσω.
«Πονάει, Jade. Πονάει πολύ»ψέλλισε αδύναμα και απομακρύνθηκα ελάχιστα για να την κοιτάξω κατάματα.
«Κοίτα τριγύρω σου»είπα χαμηλόφωνα κι αυτή υπάκουσε, κοιτώντας με τα υγρά μελί μάτια της το κακομοιριασμένο σπίτι.
«Δεν είσαι, και δεν θα γίνεις ποτέ αυτό το σπίτι. Το κατάλαβες; Δεν ανήκεις εδώ, ποτέ δεν άνηκες! Δεν είσαι οι δύο ανίκανοι γονείς σου. Πως να είσαι, δηλαδή; Ενώ αυτοί μπεκροπίνουν και χαρτοπαίζουν, εσύ γύρισες από το σχολείο με την καλύτερή σου φίλη έχοντας κάνει μια τεράστια πρόοδο από την αρχή της χρονιάς. Πως τολμάς έστω και να σκέφτεσαι ότι είσαι στην ίδια κατηγορία με αυτούς, Winona;»
«Δεν παύω να είμαι αίμα τους, Jade. Μέχρι να πεθάνω θα είμαι μία Davis. Είναι η οικογένειά μου όπως και να'χει. Κι αυτό δεν αλλάζει.»είπε με παράπονο. Κούνησα το κεφάλι μου και της χαμογέλασα.
«Λάθος κάνεις. Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που μας μεγαλώνουν, και γενικά αυτοί που νοιάζονται και θα έκαναν τα πάντα για εμάς. Όχι απλώς ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο.»
«Πως τα πετάς έτσι ρε Jade;»γέλασε μέσα στο κλάμα της και μου πείραξε τα μαλλιά όπως έκανε πάντα.
«Σκούπισε τα δάκρυά σου, σήκωσε το κεφάλι και πάμε να χαλαρώσουμε όπως μας αξίζει. Δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις. Ας είμαι εγώ η κλαψιάρα της παρέας.»
«Έλα, πάμε στο δωμάτιό μου. Ορκίζομαι ότι δεν είναι σαν το υπόλοιπο σπίτι»με τράβηξε από το χέρι, και άνοιξε την πόρτα του δωματίου της για να εισβάλλουμε σε έναν χώρο που κάθε σπιθαμή του φώναζε 'Winona'.
Ήταν ένα δωμάτιο που αν και μικρό, είχε χαρακτήρα και ήταν πεντακάθαρο. Οι τοίχοι ήταν ένα απαλό γκρι χρώμα που σε μερικά σημεία είχαν σκάσει από την υγρασία, ενώ ήταν γεμάτοι αφίσες από συγκροτήματα όπως Melvins, Sonic Youth και The Doors, με έναν σχεδόν ολόκληρο τοίχο αφιερωμένο στον Axl Rose. Ένα μικρό ξύλινο γραφείο γεμάτο βιβλία βρίσκονταν στα δεξιά σου μόλις άνοιγε η πόρτα, που για καρέκλα είχε ένα τελάρο μπύρας. Το κρεβάτι της δεν ήταν ακριβώς κρεβάτι, παρά ένα μονό στρώμα δίχως κεφαλάρι που καλύπτονταν από ριγέ πάπλωμα. Απέναντι ήταν μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία ψυχολογίας και κόμικ. Η όλη αισθητική του δωματίου είχε κάτι που μου άρεσε και με έκανε με έναν περίεργο τρόπο να αισθάνομαι άνετα, αν και τώρα που το σκέφτομαι, λογικά θα ευθύνονταν η παρουσία της Winona στον χώρο κι όχι τίποτα άλλο.
«Έχεις πολύ ωραίο δωμάτιο ρε!»είπα τόσο από ειλικρίνεια όσο για να την ενθαρρύνω, κι αυτή αφού πέταξε την τσάντα της στο πάτωμα ξάπλωσε στο κρεβάτι.
«Ναι, σίγουρα. Ειδικά το τελάρο είναι πολύ καλόγουστο.»γέλασε ειρωνικά.
«Που ξέρεις, μπορεί σε λίγα χρόνια να έχει γίνει της μόδας. Βέβαια εσύ τότε θα είσαι δισεκατομμυριούχος οπότε θα έχεις τις καλύτερες καρέκλες»έκατσα διστακτικά στο κρεβάτι δίπλα της.
«Jade έχω προσέξει κάτι τρελό σε εσένα»ξεστόμισε μετά από κάτι που φαίνονταν πολύωρη σκέψη.
«Τι πράγμα;»
«Όταν μιλάς στους άλλους δίνεις τις καλύτερες συμβουλές. Δεν κάνω πλάκα. Δεν είναι από εκείνες τις βαρετές που είναι ξεκάθαρο ότι ο άλλος δεν είχε τι να πει. Θες να βοηθήσεις έμπρακτα, και γενικά έχεις έναν τρόπο με τις λέξεις ρε παιδί μου. Όταν όμως πρόκειται για τον εαυτό σου γίνεσαι τόσο...κακιά, αυστηρή, δεν ξέρω καν πως να το περιγράψω.»
«Έχω απαιτήσεις από τον εαυτό μου, πολύ απλά. Δεν είναι κάποιο τρομερό μυστήριο που όλοι προσπαθείτε να λύσετε. Θέλω να είμαι αδύνατη, καλή μαθήτρια, πιο εξωστρεφής και να αποβάλλω αυτή τη στεναχώρια από μέσα μου»
«Αμάν! Αμάν πια με αυτό το αδυνάτισμα! Κοίτα λίγο-»εντελώς ξαφνικά, σηκώθηκε όρθια από το κρεβάτι, και με βιαστικές κινήσεις κατέβασε το ανθρακί τζιν παντελόνι της και το μπορντό κοντομάνικο μπλουζάκι της. Γούρλωσα τα μάτια μου.
Τι ακριβώς έκανε;
«Για κοίτα. Αδύνατη δεν είμαι; Βλέπεις τίποτα το απίθανο στο σώμα μου; Είναι ένα σώμα όπως το δικό σου. Επειδή νομίζεις ότι τα κιλά φέρνουν την ευτυχία, να σε ενημερώσω ότι σε τίποτα στη ζωή μου δεν με έχουν βοηθήσει. Έχω δύο εθισμένους γονείς, είμαι ένα παράσιτο της κοινωνίας και στο σχολείο όλοι είναι προκαταλειμμενοι απέναντί μου. Εσύ νομίζεις ότι θα χάσεις εκεί πέντε κιλά και θα ξυπνήσεις ευτυχισμένη. Ξύπνα και πάρε το χαμπάρι, Jade. Η ευτυχία είναι συναίσθημα. Δεν έχει εικόνα ούτε νούμερο. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι και κιλά να έχανες, θα εξακολουθούσες να έχεις ανασφάλειες. Γιατί το πρόβλημά σου δεν είναι τα κιλά, αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου»ξαναφόρεσε τα ρούχα της και έπεσε στο κρεβάτι με φόρα. Ήταν τόσο φυσικό όλο αυτό για εκείνη. Εγώ κάθε φορά που έβγαζα τα ρούχα μου ακόμη και για να αλλάξω, ένιωθα να σκίζεται η ψυχή μου. Η εικόνα του εαυτού μου μου προκαλούσε μια πληθώρα αρνητικών συναισθημάτων, με κυριότερο την απέχθεια. Μόνο έτσι μπορούσα να περιγράψω το σώμα μου.
Κι ενώ η Winona μου άνοιγε την ψυχή της, μιλώντας με πλήρη ωριμότητα και ενδιαφέρον για το ζήτημα των κιλών, εγώ αντί να την ακούω είχα μείνει να σκέφτομαι τον τρόπο που εξείχαν τα κόκαλα στους γοφούς και τα γόνατά της. Το πόσο λεπτά ήταν τα άκρα της. Το πόσο ψηλή ήταν. Ένιωθα απεριόριστες τύψεις που ζήλευα την εμφάνισή της. Όσα βουλιμικά επεισόδια κι αν είχα, ποτέ δεν θα μπορούσα να της μοιάσω. Ποτέ δεν θα χωρούσε το μπράτσο μου μέσα από τα δάχτυλά μου. Ποτέ δεν θα μπορούσα να διακρίνω τα κόκαλα στον λαιμό μου. Πάντα θα ήμουν η χοντρή Jade που πάλευε με τις θερμίδες για να μην πάρει γραμμάριο.
Όσο περνούσε ο καιρός, συνειδητοποιούσα ότι ήμουν από πάντα προβληματική. Κάτι πήγαινε λάθος μαζί μου, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Όταν στο δημοτικό πίεζα το στομάχι μου για να μπορέσω να αγγίξω τα κόκαλά μου, όταν έπαιρνα έναν χαμηλό βαθμό και έμενα νηστική για να τιμωρήσω τον εαυτό μου, όταν τοποθετούσα τους μαρκαδόρους ανά χρώμα και έβαζα τα κλάματα εάν δεν πήγαιναν με τη σωστή σειρά, ή όταν η νοσοκόμα μου έλεγε να κοιτάξω από την άλλη στις εξετάσεις αίματος, κι εγώ λάτρευα να κοιτάζω τη σύριγγα να γεμίζει με το αίμα μου. Ο εγκέφαλός μου λειτουργούσε με έναν περίεργο τρόπο. Με έναν τρόπο που ήμουν πεπεισμένη ότι κανένας δεν μπορούσε να αντιληφθεί.
Αν και, τώρα που το σκέφτομαι το είχαν όλοι αντιληφθεί. Όλοι εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό ο οποίος αρνούνταν κατηγορηματικά να ζητήσει βοήθεια.
«Δηλαδή θες να πεις ότι ποτέ δεν ασχολήθηκες με το πως δείχνει το σώμα σου;»ρώτησα έχοντας πραγματική περιέργεια.
«Στο λέω ειλικρινά, ποτέ δεν με ενδιέφερε το πως δείχνω. Δεν έχει να κάνει με κιλά ούτε με εμφάνιση. Είναι μία στάση ζωής. Κάνω ό,τι θέλω και δεν με νοιάζει. Μου άρεσε ένα ρούχο; Το φορούσα κι ας έδειχνε άθλιο ή γελοίο. Ήθελα να κάνω κάτι; Το έκανα. Χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες. Όσο για το σώμα μου, κατάλαβα από μικρή ότι έτσι είναι η κατασκευή του και δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Ίσως γιατί οι δικοί μου δεν ασχολήθηκαν με εμένα και θεώρησα κάποια πράγματα αυτονόητα. Η μάνα μου, δηλαδή, δεν ασχολείται με ρούχα κι όλα αυτά. Αλκοόλ να υπάρχει στο σπίτι κι όλα τα άλλα δεν τους νοιάζουν. Έτσι κι εγώ δεν είναι ότι με θεωρώ τέλεια, απλά δεν με απασχολεί τίποτα!»
«Με όλο τον σεβασμό, θεωρώ ότι βρίσκεσαι στο άλλο άκρο. Κάποια πράγματα έχουν σημασία και δεν είναι σωστό να τα αντιμετωπίζουμε όλα ως ανέκδοτα»απάντησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα για να μην παρεξηγηθεί, κι αυτή έκατσε οκλαδόν στο κρεβάτι.
«Το λες και μόνη σου, κάποια πράγματα. Πράγματα όπως η ψυχική και η σωματική υγεία, ένα πιάτο φαΐ, η συντροφιά. Αυτά όντως έχουν σημασία και γι'αυτό προσπαθώ να γίνω πιο συνεπής. Τώρα εάν θεωρείς λογικό το να παθαίνεις κρίση πανικού επειδή πήρες έναν χαμηλό βαθμό, ή γιατί έφαγες ένα γλυκό μέσα στην ημέρα και στένεψε το τζιν πάω πάσο.»
«Jade δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι. Κανόνισε να αλλάξεις σκεπτικό γιατί δεν θα έχεις πάντα κάποιον δίπλα σου να λέει τα αυτονόητα. Μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Ούτε τα ηρεμιστικά που ξέρω ότι χαπακώνεις σε κάθε διάλυμα θα σε σώσουν, ούτε η μάνα σου που φωνάζει όλη μέρα, ούτε ο River, ούτε εγώ κι ο Steven. Μόνο εσύ!»τόνισε και μου πείραξε τα μαλλιά όπως έκανε πάντα για να χαλαρώσει το κλίμα.
«Και τώρα πάω να πάρω το τηλέφωνο να παραγγείλουμε καμία πίτσα. Κερνάω»
«Μαργαρίτα δεν τρως;»
«Ναι, τα κλασικά»απάντησα με σκυμμένο το κεφάλι προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να μην σκεφτώ τις θερμίδες μίας πίτσας. Εκείνη δίχως να χάσει στιγμή, έφυγε με προορισμό το σαλόνι αφήνοντάς με μόνη μου στο δωμάτιό της.
{...}
Είχαν περάσει δύο ώρες και με τη Winona τρώγαμε πίτσα ενώ συγχρόνως κάναμε και τα μαθήματά μας. Βασικά περισσότερο μιλούσαμε και μασούσαμε παρά διαβάζαμε, αλλά τελικά καταφέραμε να ολοκληρώσουμε όσα μας είχαν αναθέσει. Η ώρα περνούσε τόσο γρήγορα όταν ήμουν μαζί της. Σχεδόν είχα ξεχάσει παντελώς την ύπαρξη των θερμίδων, τη στεναχώρια, όλα όσα με προβλημάτιζαν και ταλαιπωρούσαν το μυαλό μου. Με τη Winona ένιωθα αποδεκτή, αγαπητή, ελεύθερη. Κι ας διαγράφονταν όλα όταν θα βρισκόμουν μόνη μου. Άξιζε εκείνη η ψευδαίσθηση της ευτυχίας, έστω και για λίγες ώρες.
«Πιάστηκε η μέση μου εδώ που καθόμαστε τόση ώρα»τέντωσα τα χέρια μου και άφησα ένα χασμουρητό, ενώ τελείωνα το δεύτερο κομμάτι πίτσα και πήγαινα για το τρίτο.
«Όπα!»φώναξε εκείνη εντελώς ξαφνικά και την κοίταξα παραξενεμένη.
«Τι έπαθες;»
«Jade τι είναι αυτά τα σημάδια στον λαιμό σου;»
«Π-ποια σημάδια;»αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε και αντανακλαστικά ανέβασα το φερμουάρ της φαρδιάς μαύρης ζακέτας μου για να καλύψω τον λαιμό μου.
«Δεν μπορείς να μου κρυφτείς εμένα, Jade Wallace. Το είδα. Έχεις κάτι στον λαιμό σου»με πλησίασε και προσπάθησε να μου βγάλει τη ζακέτα, αλλά τραβήχτηκα απότομα.
Δεν ένιωθα άνετα να της δείξω τις πιπιλιές του River. Μετά από τις δύο-τρεις φορές που είχαμε φιληθεί και ρούφηξε τον λαιμό μου, είχα γεμίσει με έντονα μωβ σημάδια που μόνο με concealer και ζιβάγκο καλύπτονταν. Περίμενα να φύγουν την επόμενη μέρα, όμως κανένας δεν με είχε προειδοποιήσει ότι θα διαρκούσαν για αρκετό καιρό. Εκεί, στο δέρμα μου, να μου υπενθυμίζουν τις έντονες στιγμές μας. Ακόμη απορώ με το πως κατάφερα να τις κρύψω από τη μητέρα μου, και με πόση ευκολία τις αναγνώρισε η Winona.
«Κάηκα με το πιστολάκι»είπα την πιο χαζή δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό κι αυτή χασκογέλασε ρολάροντας τα μάτια της.
«Δεν είμαι χθεσινή δεσποινίς μου. Ξέρω να αναγνωρίζω τα σημάδια κι αυτά που έχεις στο λαιμό σου είναι σίγουρα πιπιλιές. Έλα, άσε με να δω!»με παρακάλεσε και διστακτικά, κατέβασα τη ζακέτα μου αφήνοντας σε κοινή θέα το αριστούργημα του River. Η Winona έμεινε με ανοιχτό το στόμα, καλύπτοντάς το από το σοκ και αφήνοντας μια κραυγή σοκ.
«Πιο σιγά. Μην μας ακούσει όλος ο κόσμος!»την μάλωσα αλλά αυτή συνέχισε να κάνει σαν τρελή.
«Ε όχι ρε φίλε, μπορώ κι επισήμως να πω ότι τα έχω δει όλα στη ζωή μου! Ο River; Το ξανθό ταπεινό χαμομηλάκι σου έκανε αυτό το πράγμα;»πέρασε το χέρι της από εκείνο το σημείο και εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω.
«Όχι, το έκανε ο Jon Bon Jovi. Βρισκόμαστε στα κρυφά και φασωνόμαστε με την πρώτη ευκαιρία»είπα σαρκαστικά κι αυτή με σκούντηξε, μη μπορώντας να συγκρατήσει τις φωνές της.
«Αυτός ρε βλάκα είναι ηλεκτρική σκούπα! Τι πήγε κι έκανε το άτομο, σαν να σε έχει τσιμπήσει μέδουσα είσαι. Καλά λένε ότι τα σιγανά ποταμάκια πρέπει να φοβάσαι. Μπράβο και δεν του το'χα!»
«Ούτε εγώ ξέρω πως έγινε, αλλά έγινε...»
«Ώστε έχετε φιληθεί κι εγώ δεν έμαθα τίποτα. Ευχαριστώ πολύ Jade!»χτύπησε παλαμάκια ειρωνικά.
«Κανένας δεν έμαθε τίποτα. Ντρεπόμουν να το παραδεχτώ εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Ήταν το πρώτο μου φιλί, Winona. Το πρώτο μου φιλί, μετά εξαφανίστηκε, έπειτα συναντηθήκαμε τυχαία στην ταράτσα του σχολείου, τσακωθήκαμε, και τέλος πέρασε από το Sonic Boom και φιληθήκαμε...πάλι. Είμαστε πολύ μπερδεμένοι. Βασικά δεν ξέρω καν τι είμαστε. Δεν μπορώ να τον αποκαλώ το αγόρι μου ούτε αυτός το κορίτσι του. Ακούγεται περίεργο, όταν μάλιστα είναι πολλά που δεν ξέρουμε ο ένας για τον άλλον. Είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα και δεν γνωρίζω πως να φερθώ»παραδέχτηκα και έκλεισα το πρόσωπό μου στις παλάμες μου.
«Σωστά...ήταν το πρώτο σου φιλί»είπε αόριστα και μείναμε σιωπηλές για μερικά λεπτά.
«Έλα, ρώτησέ με ό,τι θέλεις κι εγώ θα σε διαφωτίσω. Καιρός είναι να ενημερωθείς σε αυτό το θέμα»χοροπήδησε στο κρεβάτι ενθουσιασμένη, με τον τόνο της φωνής της να εκπέμπει σιγουριά και ωριμότητα.
«Πολλά θέματα έχω, από που να ξεκινήσουμε;»
«Αυτή τη στιγμή προέχει το θέμα 'σεξ'. Και τώρα που αρχίζεις να ξεπετάγεσαι πρέπει να είσαι ενημερωμένη και να μην μείνεις στον τόπο όταν έρθει η ώρα!»έσφιξε το χέρι μου και μου ξέφυγε ένα γελάκι.
«Μάλιστα...Ξεκίνα εσύ και βλέπουμε.»
«Τι θες να μάθεις δηλαδή;»ρώτησε τρίβοντας τα χέρια της μεταξύ τους, σαν παιδάκι που σκάρωνε κάποια σκανταλιά.
«Τα πάντα»ήταν το μόνο που χρειάζονταν να πω, κι εκείνη φάνηκε να καταλαβαίνει.
Εκείνη την εποχή το θέμα του σεξ και της αναπαραγωγής θεωρούνταν μεγάλο ταμπού. Τα παιδιά δεν ήμασταν τόσο ενημερωμένα και οι γονείς ήταν πολύ αυστηροί, με αποτέλεσμα να ωθούμαστε σε εναλλακτικές λύσεις για να πάρουμε τις απαντήσεις μας. Ένα μεγάλο ποσοστό απλώς έπραττε δίχως να γνωρίζει τις συνέπειες και τις προφυλάξεις, άλλοι αγόραζαν κρυφά περιοδικά από καταστήματα ενηλίκων, η πλειοψηφία συζητούσε με τις παρέες στα κρυφά για όλα τα στάδια που οδηγούσαν στην πράξη, και μετά υπήρχαν τα άτομα σαν κι εμένα που δεν γνώριζαν τίποτα γιατί δεν είχαν κάποιον να τα συζητήσουν. Ένιωθα σαν το μοναδικό άτομο σε μια παρέα που δεν είχε καταλάβει κάποιο αστείο. Δεν κρύβω πως είχα προσπαθήσει μόνη μου να μάθω περισσότερα, όμως ήταν τόσο βεβιασμένο που απλά δεν το συνέχισα. Κανένα άτομο δεν μου είχε ξυπνήσει κάποια ιδιαίτερη επιθυμία.
Μέχρι που γνώρισα τον River.
Και μέσα μου άλλαξε κάτι από την πρώτη στιγμή.
«Εσύ με τον Steven τι έχετε κάνει μέχρι στιγμής;»ρώτησα αμήχανα καθώς άρπαξα το τρίτο και τελευταίο κομμάτι πίτσα που έτρωγα πάντα.
«Στο πάρτυ που είχαμε πάει όλοι μαζί, όταν πήγαμε πάνω στα δωμάτια, μου έβαλε δάχτυλο και του πήρα πίπα»απάντησε με απόλυτη φυσικότητα και πνίγηκα με τη μπουκιά μου. Ξεκίνησα να βήχω και η Winona με χτύπησε στην πλάτη.
«Ηρέμησε μωρέ, αυτά είναι τα προκαταρκτικά. Τίποτα δηλαδή. Είναι η αρχή, το παιχνίδι να στο πω πιο απλά, που σε προετοιμάζει για τη συνουσία. Γιατί ξέρεις, δεν μπορείς μπαμ και κάτω να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις. Σε βοηθάει να νιώσεις πιο άνετα με τον άλλον και να είσαι πιο προετοιμασμένη για την επαφή»
«Πολύ ωραία...εκπληκτικά...»απάντησα αδιάφορα όμως μέσα μου έβραζα. Όλα ακούγονταν τόσο περίεργα και μου προκαλούσαν άγχος. Εκτός αυτού, ήμουν απόλυτα αμήχανη και δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε τέτοια θέση ούτε για αστείο.
«Καλά, το πιο τέλειο είναι όταν σε γλύφει ο άλλος. Με τον Steven το κάναμε πιο μετά, όμως ήταν υπέροχο. Δεν έχεις ιδέα πόσο θα σου αρέσει όταν θα συμβεί και σε εσένα. Όσο για τα αγόρια, το λατρεύουν όταν τους την-»
«Αχ Winona δεν μπορώ άλλο θα πεθάνω από αμηχανία!»έκλεισα τα αυτιά μου με τις παλάμες μου και έσφιξα τα μάτια μου, σαν μια απόπειρα για να ξεγράψω από τη μνήμη μου όσα είχα ακούσει. Ήταν πολλές πληροφορίες μαζεμένες και αδυνατούσα να τις επεξεργαστώ δίχως να αηδιάσω ή να νιώσω άβολα.
«Έι, έι, ηρέμησε!»κατέβασε τα χέρια μου και με κοίταξε στα μάτια.
«Jade ο έρωτας είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα στον κόσμο. Όταν είναι αμοιβαίος, όταν πηγάζει κατανόηση, σεβασμό, ανιδιοτέλεια, είναι κάτι το ονειρικό. Δεν πρέπει να αισθάνεσαι ντροπή ή κάτι τέτοιο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Κι όταν θα συμβεί σε εσένα γιατί πίστεψέ με, είναι αρκετά κοντά, θα καταλάβεις μόνη σου όλα όσα σε προβληματίζουν»μου χαμογέλασε στοργικά και χάιδεψε το μάγουλό μου.
«Φοβάμαι, Winona. Φοβάμαι ότι θα πληγωθώ. Και δεν ξέρω αν έχει απομείνει τίποτα ακέραιο μέσα μου για να το εμπιστευτώ στον River ώστε να το καταστρέψει κι άλλο»χαμήλωσα το κεφάλι και συγκρατήθηκα να μην δακρύσω.
«Πίστεψέ με, θα πληγωθείς. Όλοι πληγωνόμαστε. Γιατί έτσι λειτουργεί το παιχνίδι της αγάπης. Ποτέ μα ποτέ όμως δεν θα καταστραφείς. Και ξέρεις γιατί; Γιατί βγαίνεις από αυτό δυνατότερος. Είσαι πιο έμπειρος, πιο ζωντανός, πιο άνθρωπος. Κι αν δεν δουλέψει, μαθαίνεις να χειρίζεσαι καλύτερα τις επόμενες σχέσεις σου αλλά και όλες τις καταστάσεις στη ζωή σου»
Το γεγονός ότι μια κοπέλα σαν τη Winona είχε το θάρρος και τη δύναμη να αντιμετωπίζει το θέμα της αγάπης με τέτοιον τρόπο ήταν συγκινητικό και συνάμα ελπιδοφόρο. Λαμβάνοντας υπόψιν το βιασμό της, την αποτυχημένη σχέση της πριν τον Steven που σχεδόν τη διέλυσε και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, μπορούσα να καταλάβω ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. Η ζωή την είχε απογοητεύσει τόσο μα τόσο πολύ. Όμως είχε αυτό το χαμόγελο. Το χαμόγελο που σου υπενθύμιζε ότι όλα θα πάνε καλά. Τη φωνή που σου έδινε δύναμη ακόμη κι όταν είχες αγγίξει πάτο. Τα μάτια γεμάτα ζωντάνια και αγάπη για τη ζωή. Το μυαλό που δεν είχε πάψει να ονειρεύεται.
Γιατί αυτό ήταν η Winona.
Μια ατελείωτη πηγή χαράς, αγάπης και γέλιου.
«Winona μπορώ να σε αγκαλιάσω;»ρώτησα χαμηλόφωνα κι αντί για μια απάντηση με λόγια, αισθάνθηκα τα χέρια της να τυλίγονται γύρω μου. Μείναμε εκεί. Αγκαλιασμένες ανάμεσα από τέσσερις ραγισμένους τοίχους, προσπαθώντας να κολλήσουμε τα δικά μας σπασμένα κομμάτια. Δεν μιλούσαμε. Τα είχαμε πλέον πει όλα.
«Jade πάντα συνήθιζα να κατακρίνω τους σπασίκλες. Μέχρι που σε γνώρισα. Είσαι η εξαίρεση του κανόνα!»είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού, ξαπλώνοντας στο κρεβάτι της για να κοιτάξει το ταβάνι.
«Κι εγώ συνήθιζα να εξοργίζομαι με αυτούς που έγραφαν τα πάντα στα παλιά τους τα παπούτσια. Μέχρι που σε γνώρισα και σε λίγο θα αρχίσω κι εγώ να αδιαφορώ για τα πάντα»γέλασα και ξάπλωσα δίπλα της, αφήνοντας το λευκό ταβάνι να απλωθεί στο οπτικό μου πεδίο.
Στο παλιό πικάπ έπαιζε το Neon Knights των Black Sabbath και η μουσική ξεχύνονταν στους δρόμους από το ανοιχτό παράθυρο, τα φθαρμένα τζιν μας ήταν πολύ λεπτά για να μας προστατέψουν από το κρύο, και είχαμε μεθύσει από την αίσθηση της ελευθερίας.
Η ζωή ήταν ωραία, έστω και για λίγο.