មន្ទីរពេទ្យ ....
"អ្នកជម្ងឺគាត់អាចចេញពីមន្ទីរពេទ្យបានហើយ! នេះជាថ្នាំដែលគាត់គួរញាំុបន្ថែមដើម្បីឲ្យគាត់ឆាប់ជាសះពីរបួស!!! អ្នកនាងជួយឧស្សាហ៍រំលឹកគាត់ផងណា៎!!"។ ពេលនេះក៏ប្រទះឃើញ រីស្សាណា ឈរក្បែរកម្លោះសង្ហាដែលជាសម្លាញរបស់នាងកំពុងតែទទួលថ្នាំហើយស្តាប់ដុកទ័រដោយយកចិត្តទុកដាក់ទើបគាតដើរចេញទៅ។
"យ៉ាងម៉េចហើយ? បានធូរស្រាលខ្លះទេនឹង ចូដេន ?"។ រីស្សាណា ក៏គ្រាគេហើយ ចូដេន ក៏ងាកមកញញឹមដាក់នាង។
"មិនអីទេ! ធូរស្រាលច្រើនណាស់! សម្រាកពេទ្យមួយសប្តាហ៍ទៅហើយនៅរំខាន រីណា ឲ្យមកមើលថែមិនឈប់សោះ!!"។ ចូដេន ក៏និយាយហើយ រីស្សាណា ក៏ក្រវីក្បាលដែលថ្ងៃនេះនាងក៏មកទទួលគេទាំងព្រឹកព្រលឹមដើម្បីទៅផ្ទះ។
"នេះក៏មកពី ចូដេន ជួយខ្ញុំដែរ! ប៉ុន្នឹងទុកជាស្អីទៅ? បានហើយ!!! ប្រញាប់ទៅផ្ទះវិញហើយសម្រាកឲ្យបានច្រើនណា៎!"។ រីស្សាណា ក៏ផ្តែផ្តាំហើយ ចូដេន ក៏ញញឹមមុននឹងចងចិញ្ចើហើយភ្ញាក់ផ្អើលពេលនឹករឿងសំខាន់។
"អូ! នេះស្លាប់ហើយ! រវល់តែសម្រាកមិនបានគិតដល់រឿងហាងទេ! នេះមិនដឹងយ៉ាងម៉េចយ៉ាងម៉ាទៅហើយទេ?"។ ចូដេន ក៏ព្រួយបារម្មពីជំនួញគេហើយ រីស្សាណា ក៏ទះស្មាគេតិចៗ។
"កុំព្រួយ! នេះរយៈពេលប៉ុន្មានសប្តាហ៍នេះខ្ញុំក៏នឹងអាចឆ្លៀតទៅជួយមើលឲ្យបានបន្តិចដែរ! គឺមិនមានបញ្ហាអីទេណា៎! ឯងគិតតែសម្រាកចណា៎!!"។ រីស្សាណា ក៏ប្រាប់ទៅគេហើយ ចូដេន ក៏សម្លឹងមើលនាងដោយរំភើបចិត្ត។
"អា៎! នេះពិតមែនហី រីណា? ហើុយ! អរគុណឯងណាស់ណា៎!!! ឯងពិតជាគួរឲ្យស្រលាញល
់មែន!!"។ មិនត្រឹមតែនិយាយ ចូដេន ក៏ទាញនាងមកឪបយ៉ាងណែនធ្វើឲ្យ រីស្សាណា ស្ទើរថប់ខ្យល់។
"ក្រែងជា រីណា មែនទេ?"។ ខណៈនោះរូបភាពសិ្នទ្ធស្នាលរបស់គេបានធ្វើឲ្យកែវភ្នែករបស់កម្លោះសង្ហាម្នាក់ដែលសម្លឹងមើលពីចម្ងាយនោះភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង។
"បង ជីន !! បងនៅធ្វើអីទីនេះ? នេះពេទ្យគេចង់ឲ្យបងសីុញ៉េឯកសារខ្លះៗណា៎!"។ សម្លេងនារីម្នាក់ក៏បានហៅនាយកម្លោះ ស៊ុកជីន អាល់ហ្វាណូ ដែលសម្លឹងមើលឃើញប្អូនស្រីថ្លៃគេឪបគ្នាជាបុរសម្នាក់ដែលមិនមែនជាប្អូនប្រុសរបស់គេតែគេក៏ងាកមករក សូតា វិញព្រោះនាងបានស្រែកហៅគេ។
"អ៎!!! បងទៅហើយ!!!"។ ងាកមកខ្លួនមកវិញក៏បាត់ស្រមោលអ្នកទាំងពីរតែ ស៊ុកជីន ក៏កើតសេចក្តីមិនអស់ចិត្តខណៈគេឃើញច្បាស់ៗថានារីម្នាក់នោះជា រីស្សាណា មិនក្លែងក្លាយឡើយ។
"និយាយចឹង រីណា បើឯងទំនេរមិនមានការងារធ្វើនោះ! យើងអាចឲ្យឯងមកធ្វើជាអ្នកគ្របគ្រងហាងសម្លៀកបំពាក់ឲ្យយើងបានទេ? នេះឯងក៏ជាមនុស្សពូកែផ្នែកគ្រប់គ្រងស្រាប់ណា៎!!! យើងក៏មិនទាន់ជាសះ! បើបាន រីណា មកមើលហាងនេះខ្ញុំពេញចិត្តនឹងនៅសម្រាកឲ្យបានល្អខ្លាំងណាស់!"។ ចូដេន ក៏តបហើយ រីស្សាណ ក៏គិតបន្តិចមុននឹងញញឹម។
"អូខេ ក៏បាន!!! តែថាប្រាក់ខែខ្ពស់បន្តិចព្រមទេ?"។ រីស្សាណា ក៏និយាយលេងហើយ ចូដេន ក៏ញាក់ស្មា។
"កប់ពពកក៏បាន! ឲ្យតែបាន រីស្សាណា មកធ្វើការឲ្យនោះ! លក់ជីវិតក៏បាន!!"។ ចូដេន ក៏តបដោយញញឹមសង្ហាធ្វើឲ្យ រីស្សាណា អស់សំណើចក៏វៃគេមួយដៃ។
"និយាយផ្តាសណាស់យើងនៀក!!! ចឹងទៅផ្ទះកុំភ្លេចសម្រាកណា៎!! នេះញាំុថ្នាំផងដឹងទេ! ខ្ញុំទៅវិញហើយ! បាយ៎ បាយ៎!"។ រីស្សាណ ក៏លាដាក់គេហើយក៏តម្រង់ទៅចូលរថយន្តរបស់នាងនៅតែ ចូដេន ដែលសម្លឹងនាងដោយស្នាមញញឹមស្រស់។
"ហើុយ!!! នាងកាន់តែធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកធ្វើចិត្តបំភ្លេចនាងហើយណា៎ រីស្សាណា ! នាងធ្វើឲ្យខ្ញុំកាន់តែស្រលាញ់ហើយ!"។ ចូដេន និយាស្របនឹងដៃកាន់កញ្ចប់ថ្នាំនោះសម្លឹងមើលថ្នមៗហលយក៏ញញឹម។
វីឡាត្រកូល អាល់ហ្វាណូ ....
ពេលនេះរាងស្តើងក៏ធ្វលដំំណើរមកដល់គេហដ្ឋានវិញខណៈនេះនាងក៏សង្កេតឃើញ ណាមជូន កំពុងអង្គុយលើសាឡុងហើយមិនមែនម្នាក់ឯងតែមាន ស៊ូសាន ដែលកំពុងនៅកៀកគ្នាសម្លឹងអេក្រង់កុំព្យូទ័រយួរដៃនោះជាមួយគ្នាទើបនាងសម្លឹងពួកគេហើយក៏ធ្វើជាដើរហួសតែក៏មិនបានហួសពួកគេឡើយ។
"រីណា!!! អូនមកពីណា?"។ សម្លេងណាមជូន ក៏ហៅឃាត់ស្របនឹងគេក្រោកបែរមករកប្រពន្ធគេហើយនាងក្រមុំក៏ងាកមកមើលគេ។
"មកពីខាងក្រៅ!!"។ រីស្សាណា តបតែប៉ុន្នឹងក៏បោះជំហានទៅខាងលើតែ ណាមជូន ក៏ចងចិញ្ចើមមុននឹងងាកមករក ស៊ូសាន។
"នេះការងារខ្ញុំសង្ខេបខ្លះៗឲ្យ ស៊ូសាន ងាយស្រួលមើលណា៎! នេះមើលខ្លួនឯងសិនទៅ! ខ្ញុំមានរឿងចង់និយាយជាមួយប្រពន្ឌខ្ញុំខ្លះណា៎!"។ ណាមជូន និយាយហើយក៏ដើរតាម រីស្សាណា ហើយ ស៊ូសាន ក៏អើតសម្លឹងមុននឹងសញ្ជឹងគិតថាពួកគេមានរឿងអីទៅន៎។
បន្ទប់គេង ...
<ក្រាក>"អូនមកពីមន្ទីរពេទ្យមែនទេ រីណា ?"។ ទ្វារបើកឡើងស្របនឹងនាយកម្លោះក៏ចោទសំនួរទៅកាន់នារីដែលកំពុងដោះក្រវិលចេញអង្គុយលើតុសម្អាងហើយនាងក៏ចងចិញ្ចើមមើលគេ។
"នេះ ជូន ឲ្យគេតាមដានខ្ញុំហ៎?"។ រីស្សាណា ្៏ងាកមកសួរបកហើយ ណាមជូន ក៏លើកដៃជ្រែងហោប៉ៅ។
"បើអូនខ្លាចគេដឹងកុំប្រព្រឹត្ត!!"។ ណាមជូន ក៏បញ្ចេញទឹកមុខឹងសម្បារធ្វើឲ្យ រីស្សាណា កាន់តែឆ្ងល់។
"ប្រព្រឹត្ត? ខ្លាចស្អី? ខ្ញុំនេះរឺ? មែន! ខ្ញុំទៅមន្ទីរពេទ្យតែ ជូន មាន សួរទេថាខ្ញុំទៅធ្វើអី?"។ រីស្សាណា ក៏ក្រពាត់ដៃមកឈរតទល់ដោយមិនចុះចាញ់ហើយ ណាមជូន ក៏សម្លឹងនាងដោយខាំមាត់តិចៗ។
"គេម្នាក់នោះជានរណា? ម៉េចបានជាអូនទៅឪបគ្នាជាមួយគេ?"។ ណាមជូន ក៏សួរហើយ រីស្សាណា ហាក់ភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិចមុននឹងងឿងឆ្ងល់។
"ឪបគ្នា? អ្នកណាជាអ្នកប្រាប់?"។ រីស្សាណា ក៏សួរហើយ ណាមជូន ហាក់ខឹងក៏ចងចិញ្ចើម។
"អ្នកណាប្រាប់អូនខ្វល់ធ្វើអី? រអៀសខ្លួនហេ៎?"។ ណាមជូន ក៏ចាប់ផ្តើមច្រឡោតតិចៗ។
"បើ ជូន ចាប់ដឹងការពិតពីមាត់ខ្ញុំប្រាប់សិនថានរណាជាអ្នកណាជាប្រាប់!!!"។ រីស្សាណា ក៏តាំងចិត្តនិយាយដោយត្រជាក់ទើប ណាមជូន ក៏សម្រួលអារម្មណ៍មុននឹងតប។
"បង ជីន បានប្រាប់បងដោយផ្ទាល់តាមទូរស៍ព្ទ! ឃើញអូនព្រឹកនេះនៅមន្ទីពេទ្យដោយសារតែគាត់ជូនបងថ្កៃមកព្យាបាលជម្ងឺនៅទីនេះតាមការរៀបចំរបស់ ថេយ៉ុង ! គាត់ឃើញអូនដោយផ្ទាល់ភ្នែកជាមួយគេនោះឪបគ្នា!! គាត់សួរបងថាបងដឹងទេ? ហើយគេជានរណា?"។ ណាមជូន ក៏រៀបរាប៊ហើយ រីស្សាណា ស្តាប់ហើយក៏ញញឹមចុងមាត់មុននឹងតម្រង់ទៅអង្គុយលើពូក។
"ចឹងបងជួយប្រាប់បង ជូន ផងថាគេគឺជាសម្លាញ់របសខ្ញុំ! ចូដេន ហាលេត !!! អ្នកឌីហ្សាញសម្លៀកបំពាក់ដ៏ល្បីនៅទីនេះ!!! ខ្ញុំនឹងគេជាមិត្តភក្តីជិតដិតតាំងពីនៅរៀនសាកលវិទ្យាល័យឯ សហរដ្ឋអាមេរិច ម្លេះ! មានអីចង់ដឹងទៀតទេ?"។ រីស្សាណា ក៏សួរបន្ថែមហើយ ណាមជូន ក៏ស្ងាត់បន្តិចមុននឹងចងចិញ្ចើមដដែល។
"នេះគេគ្មានអ្នកណាមើលថែទេរឺទើបអូនត្រូវទៅមើលគេបែបនេះ?"។ ណាមជូន នៅតែមិនពេញចិត្តកាលបើបានលឺចម្លើយចេញពីមាត់គេហើយនាងក៏សើចបន្តិច។
"ជូន កំពុងតែសួរនាំធម្មតារឺតាំងចិត្តរករឿងខ្ញុំ?"។ រីស្សាណា មិនតបតែនាងក៏វាយបកសំណួរធ្វើឲ្យ ណាមជូន កាន់តែមិនត្រជាក់ចិត្ត។
"បងមិនបានរករឿងទេបងគ្រាន់តែចង់ដឹង! វាមិនចម្លែកទេរឺដែលអូនមានបងជាស្វាមីហើយទៅបែរជាមើលថែប្រុសដទៃក្រៅពីបងជាប្តី?"។ ណាមជូន ក៏មកជិតនាងមុននឹងចាប់ស្មានាងថ្នមៗហើយសម្លឹងមើលនាង។
"ណាមជូន អាល់ហ្វាណូ !! លោកជាមនុស្សដែលយល់តែពីខ្លួនឯង!!!!"។ នាងក្រមុំសម្លឹងគេដោយកែវភ្នែកមាំមុននឹងនិយាយបែបនេះដាកើគេធ្វើ ណាមជូន ចងចិិញ្ចើម។
"ម៉េចក៏អូននិយាយមែននេះដាក់បង? បងហួងហែងភរិយាខ្លួនឯងរឺបងខុស?"។ ណាមជូន ក៏តវ៉ាមុននឹង រីស្សាណា ច្រានគេចេញហើយក្រោកឈរសម្លក់គេ។
"ហួងហែង? ហួងហែងថ្នាក់យកស្រីផ្សេងមិនជាប់សាច់ញាតិមកនៅជាមួយខ្ញុំចឹងហេ៎ ជូន ? នេះរឺគេហៅថាហួងហែងហេ៎? ជូន គួរតែសួរខ្ញុំអ្វីខ្លះថាខ្ញុំបានជួបអ្វីមក? មូលហេតុអីក៏សម្លាញ៊ខ្ញុំត្រូវដេកពេទ្យ? ចុះបើខ្ញុំនិយាយថាគេដេកព្រោះខ្ញុំ ជូន មានអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េច?"។ រីស្សាណា ក៏ស្រែកដាក់នាយហើយ ណាមជូន ក៏ស្រឡាំងកាំងនឹងសម្តីនាងតែម្តង។