បន្ទាប់ពីស្រស់ស្រូបអាហារពេលព្រឹករួចមកពេលនេះកាយក្រាស់ហាក់រីករាយនឹងសកម្មភាពរបស់ប្រពន្ធជាខ្លាំងដែលយួរចានស្រាក់ដាក់ស៊ុបហើយបណ្តើរគេចេញមកដល់ខាងក្រៅហើយរាងក្រាស់ក៏ឪបចង្កេះនាងដូចគ្នា។
"បងទៅទៅធ្វើការហើយណា៎!!! នេះនៅផ្ទះមើលថែខ្លួនឲ្យបានល្អផងណា៎! យ៉ាងណាៗជួយមើល ស៊ូសាន ផងណា៎! អូនកុំប្រកាន់នឹងគេពេកអីណា៎!"។ ណាមជូន ផ្តែផ្តាំហាក់បារម្ភតិចតួចតែ រីស្សាណា បែរជាញញឹម។
"អឺម! អូនដឹងហើយ! នេះស៊ុបរបស់ ជូន ! កុំភ្លេចញាំុវាផងណា៎! ឆាប់ត្រលប់មកវិញណា៎!"។ រីស្សាណា ក៏តបហើយ ណាមជូន ហាក់រីករាយជាខ្លាំងកាលបានភរិយាផ្អែមល្ហែមបែបនេះដាក់គេក៏លោមកថើបថ្ងាសនាងមួយខ្សឺតទើបចូលរថយន្តហើយចាកចេញដោយមាន រីស្សាណា នៅឈរសម្លឹងមើល។
បន្ទាប់ពី ណានជូន ចេញផុតទឹ្មុខស្រទន់នឹងរីករាយនាងក៏ទម្លាក់មកជាស្មើហើយនាងក៏ងាកខ្លួនមកវិញតម្រង់ចូលវីឡាមុននឹងសង្កេតឃើញ ស៊ូសាន ដែលដើរបើុងខ្ញើងតិចៗនៅនេះមិនទាន់ទៅដល់បន្ទប់វិញឡើយ។
"មុខក្រាស់ណាស់ណ៎?"។ សម្លេងស្មើរបស់ រីស្សាណា ក៏បន្លឺឡើងស្របនឹងនាងក្រពាត់ដៃចោលកន្ទុយភ្នែកសម្លឹងមើល ស៊ួសាន ហើយ ស៊ូសាន ក៏បញ្ឈប់ដំណើរនាងហើយក៏ងាកមកសម្លឹង រីស្សាណា ដោយកែវភ្នែកមិនដឹងអី។
"នេះអ្នកនាង រីស្សាណា កំពុងតែនិយាយឲ្យអ្នកណាទៅ?"។ ស៊ូសាន ក៏ងាកនិយាយដោយសម្លេងស្រាលហើយ រីស្សាណា ក៏ញោចស្នាមចុងមាត់មុននឹងសម្លក់នាង។
"ឈរតទល់ពីរនាក់យើងរឺក៏យើងនិយាយថាឲ្យឆ្កែ?"។ រីស្សាណា ក៏ចោលសម្តីនេះមកលើនាងហើយ ស៊ូសាន ក៏អោនមុខចុះធ្វើទឹកមុខគួរឲ្យអាណិត។
"នៅជាមួយយើងតែពីរនាក់នាងមិនបាច់សម្តែងចរិតតួឯកនៅទីនេះទេណា៎ ស៊ូសាន !!! ល្មមឈប់សម្រាកបានហើយណា៎!!! មិនគិតសម្រាកខ្លះទេហ៎?"។ រីស្សាណា ក៏ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយលើកៅអីទល់លមុខនាងហើយក្រពាត់ដៃសម្លក់ ស៊ូសាន ។
"ខ្ញុំមិនយល់ទេថាអ្នកនាង រីស្សាណា និយាយអីមកកាន់ខ្ញុំ!!! នេះខ្ញុំមិនបានធ្វើអីអ្នកនាងទេ! ហើយខ្ញុំក៏មិនមានចិត្តចង់មកប៉ះពាល់អ្នកនាងឡើយព្រោះខ្ញុំដឹងថាអ្នកនាង រីស្សាណា មិនពេញចិត្តនឹងខ្ញុំទេ!!"។ ស៊ូសាន ក៏បញ្ចេញកែវភ្នែករលីងរលោងមកសម្លឹងមើល រីស្សាណា តែនាងក្រមុំយើងបានត្រឹមតែអស់សំណើចហើយសម្លឹង ស៊ូសាន ដោយកែវភ្នែកហួសចិត្ត។
"ចង់ទាក់ប្តីខ្ញុំហើយចង់ឲ្យខ្ញុំត្រូវមកអង្គុយយកចិត្តនាងទៀតហេ៎? នាងដូចជាជឿជាក់លើខ្លួនឯងពេកទេដឹង ស៊ូសាន ?"។ រីស្សាណ ក៏និយាយដោយមុខស្មើហើយ ស។ូសាន ក៏សម្លឹងនាងដោយកែវភ្នែកស្មើដូចគ្នាមុននឹងចងចិញ្ចើមចូលគ្នា។
"ខ្ញុំមិនបានទាក់ស្វាមីអ្នកនាងឡើយ! លោក ណាមជូន គាត់ជួយខ្ញុំហើយគាត់ក៏ជាអ្នកដែលស្នើឲ្យខ្ញុំមកនៅទីនេះនឹងជួយរកការងារឲ្យខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនដែលបានសុំរឺក៏មានគំនិតអីទាំងអស់! សម្តីអ្នកនាងសុទ្ធតែកំពុងចោទមកលើខ្ញុំហើយ!"។ ស៊ូសាន ក៏តវ៉ាទៅវិញខណៈនាងមិនដែលធ្លាប់ធ្វើបែបនេះចំពោះមុខ ណាមជូន ទេតែពេលនេះនាងក៏តវ៉ាវិញហើយ រីស្សាណា ក៏លើកចិញ្ចើម។
"គ្រាន់បើ!!! ខ្ញុំថានាងមិនអន់ទេ!! សម្តីនាងឡូយខ្លាំងណាស់តើហើយក៏ពូកែសម្តែងទៀតផង! ចឹងបានជា ជូន គេខ្នះខ្នែងបែបនឹងណ៎!"។ រីស្សាណា ក៏តបវិញដោយសម្តីឡកលើយហើយ ស៊ូសាន ក៏សម្លឹងនាងដោយមិនចុះចាញ់ដូចគ្នា។
"លោក ណាមជូន នឹងខ្នះខ្នែងជួយខ្ញុំព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សដែលមិនពុះកញ្រ្ជោលគ្មានក្បាលកន្ទុយដែលគិតតែសម្តីខ្លាំងនឹងកាចនោះទេ! គេហៅថាមនុស្សស្គាល់កាលៈទេសៈ!"។ ពេលនេះ ស៊ូសាន ក៏ហាក់ចោលសម្តីឌឺដងមកវិញខណៈ រីស្សាណា សម្លក់នាងហើយក៏ញញឹមចុងមាត់។
"ចឹង? នេះនាងកំពុងតែចង់និយាយថាយើងជាមនុស្សដែលគ្មានក្បាលកន្ទុយនោះហើយណ៎?"។ រីសស្សា ក៏សួរហើយ ស៊ូសាន ក៏ញញឹមដាក់វិញដោយធម្មតា។
"ខ្ញុំមិនបានបញ្ជាក់តែបើអ្នកនាងដឹងខ្លួនច្បាស់ក៏ល្អដែរ!"។ កែវភ្នែកនឹងទឹកមុខស្មើក៏បង្ហាញហើយ រីស្សាណា ក៏មើលនាងដោយមុខមាំ ។
"មនុស្សយើងយ៉ាងម៉េចគឺយើងស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់ជាងនាងមកវាយតម្លៃទៅទៀត! ហោចណាស់ក៏យើងជាមនុស្សទទួលស្គាល់ខ្លួនហើយឯងរស់នៅជាមួយការពិត!! មិនដូចនាងដែលពាក់ស្រោមមុខតួឯកសម្តែងជាស្លូតបូតតែការពិតនោះគឺដូចជាផ្លែល្វាទេ!"។ រីស្សាណា ក៏តបហើយ ស៊ូសាន ក៏ពេបមាត់សើច។
"នេះខ្ញុំមិនស្មានទេថាអ្នកនាងជាមនុស្សដែលចូលចិត្តចោទប្រកាន់គេ! នេះខ្ញុំពិតជាអាណិតលោក ណាមជូន ដែលត្រូវពិបាកចិត្តដោយសារអ្នកនាងណាស់!"។ ស៊ូសាន ក៏និយាយមកវិញហើយ រីស្សាណា ក៏សម្លក់នាង។
"ក៏ខិតខំប្រឹងប្រែងបន្តទៀតទៅណា៎ !! ក្រែងបានរបស់គេយកទៅជាកម្មសិទ្ធិដូចបំណងមែន!!"។ រីស្សាណា ក៏ចោលសម្តីបន្តហើយ ស៊ូសាន ក៏ញញឹម។
"របស់ល្អបើគេឃើញច្បាស់ជាមានគេយកហើយ! អរគុណបុំណងល្អដែលអ្នកនាងផ្តាំ! ខ្ញុំលាសិនហើយ!"។ ស៊ូសាន ក៏ដើរចេញតែ រីស្សាណា ក៏ក្រោកឈរក្រពា់តដៃសម្កឹងនាងមុននឹងតបសម្តី។
"តែខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឲ្យនាងដឹងថាមួយជារបស់ដែលគេតាមចាប់ហើយមួយទៀតជារបស់ដែលតាមចាប់គេ! តម្លៃវាមិនស្មើគ្នាឡើយ!!"។ រីស្សាណា ក៏ជាអ្នកដ់រចេញមុនវិញហើយឡើងទៅខាងលើមុននឹង ស៊ូសាន ងាកមកសម្លឹងនាងដោយកែវស្មើហើយក្តាប់ដៃទើបបន្តដំណើរទៅបន្ទប់របស់នាងវិញ។
ប្រទេស អង់គ្លេស , ទីក្រុង ឡុងដ៍ ....
វីឡាធំត្រកូល គ្រីហ្វីន ...
"បង ជីន មានរឿងអីបានជារកខ្ញុំដល់ផ្ទះ?"។ និយាយពីអ្នកខាង អង់គ្លេស នេះវិញពេលនេះក៏ឃើញកាយក្រាស់សង្ហាពីរនាក់អង្គុយទល់មុខគ្នាដោយកម្លោះម្នាក់មានមុខស្ងួតហើយកម្លោះម្នាក់ទៀតក៏មានទឹកមុខព្រួយបារម្ភផងដែរ។
"បងចង់និយាយរឿងរបស់ សូតា ប្រាប់ឯង!!"។ ស៊ុកជីន ក៏និយាយពីបំណងរបស់គេហើយ ថេយ៉ុង ក៏ងក់ក្បាលស្របនឹង ជូលៀ ក៏រត់មកឪប ថេយ៉ុង ។
"ប៉ាៗ អា៎- ជម្រាបសួរអ៊ំ ជីន ចា៎!!"។ នាងតូច ជូលៀ ក៏និយាយយ៉ាងរីករាយដាក់គេតែ ស៊ុកជីន ក៏បានត្រឹមងក់ក្បាលញញឹមទើបនាងតូចចម្លែកចិត្ត។
"កើតអីនឹងពូ ជីន ! រាល់ដងបើខ្ញុំហៅថាអ៊ំ ជូន នោះច្បាស់ជាពូប្រាកដណាស់ថាឡូឡាហើយ? នេះមានរឿងអីហ៎ពូ ជីន?"។ នាងតូចក៏សួរនាំហើយ ថេយ៉ុង ក៏អង្អែលក្បាលកូនស្រីគេ។
"ពូ ជីន មានរឿងមិនសប្បាយចិត្តទេណា ជូលៀ ! ចឹងកូនទៅមើល លីថេយ៍ នៅខាងលើទៅណា៎! កុំឲ្យម៉ាក់កូននៅមើលប្អូនតែឯងណា៎! ប៉ាមានការសំខាន់និយាយជាមួយគាត់!"។ ថេយ៉ុង ក៏ប្រាប់កូនស្រីឪ្យទៅមើលប្អូនប្រុសនាងដែលមានឈ្មោះថា លីថេយ៍ គ្រីហ្វីន ហើយនាងតូចក៏បម្រុងដើរទៅតែ ស៊ុកជីន ក៏ស្រវាចាប់ដៃតូចនាងមុននឹងទាញថង់នំមួយប្រអប់ហុចឲ្យនាង។
"នេះពូមិនបាននិយាយលេងជាមួយ ជូលៀ ទេ តែមីង សូតា បានផ្ញើនំមកឲ្យក្មួយញាំុដែរណា៎! យកទៅញាំុចុះ!"។ ស៊ុកជីន ក៏ប្រគល់ហើយហើយ ជូលៀ ក៏ទទួលមុននឹងញញឹមហើយអរគុណគេទើបចាកចេញទៅ។
"នេះមានរឿងដែលខ្ញុំជួយបងបានទេ បងជីន ?"។ ថេយ៉ុង ក៏សួរហើយ ស៊ុកជីន ក៏ធ្វើមុខស្ងួតតែម្តង។
"បងស្វែងរកការព្យាបាលឲ្យ សូតា មកគ្រប់ទីកន្លែងនឹងជុំវិញប្រទេសអស់ហើយ! តែគ្មានអ្នកណាដែលអាចជួយឲ្យ សូតា មានកូនបានទេ! គេប្រាប់បងថា សូតា មានសុខភាពខ្សោយណាស់ហើយស្បូននាងក៏មានសភាពខ្សោយដូចគ្នាពិបាកនឹងមានកូនខ្លាំងណាស់! បើចង់នឡគឹត្រូវតែធ្វើការវះកាត់គីមីដែលត្រូវធ្វើដោយគ្រូពេទ្យល្បីទើបបងនឹកដល់ឯងដែលមានមន្ទីរពេទ្យក្នុងដៃហើយប្រាកដជាអាចជួយស្វែងរកដុកទ័រកំពូលឲ្យបងបាន! នេះថ្លៃប៉ុន្មានក៏បានដែរ ថេ ! បងឃើញ សូតា ពុបាកចិត្តបងក៏មិនសប្បាយចិត្តដែរ! យ៉ាងណាបងមានតែរកឯងនោះទេ!"។ ស៊ុកជីន ក៏និយាយហើយ ថេយ៉ុង ក៏ងក់ក្បាល។
"មិនអីទេបង ជីន !!! នេះខ្ញុំមានសាខាមន្ទីរពេទ្យច្រើនគួរសមដែរ! ពេទ្យដែលពូកែភាពច្រើនមាននៅប៉ែកខាងប្រទេស អីុតាលី ចាំខ្ញុំប្រាប់ប្រធានទីនោះឲ្យណាត់ដុកទ័រកំពូលជូនបងតែម្តង!! បងកុំបារម្ភអី!"។ ថេយ៉ុង ក៏ដោះស្រាយភ្លាមៗហើយ ស៊ុកជីន ក៏ញញឹមមុននឹងគេហាក់ដូចជាធូរចិត្តបានមួយហៀប។