အခန္း(၄၄)Exam
႐ွီက်င္းမခံစားႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ tabletကိုပိတ္ခ်ကာ
လ်န္ကြၽင္း၏စာၾကည့္ခန္းသို႔ အေျပးသြားေတာ့သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ အေရးတႀကီးစာရြက္စာတမ္းမ်ားကို
စီမံေနေသာ္လည္း ႐ွီက်င္းမွာ
တစ္စုံတစ္ရာနဲ႔ေဆာင့္မိထားသလို
ဒယိမ္းဒယိုင္ဝင္လာသည္ကိုျမင္ေသာအခါ
ဖိုင္ကိုခ်ၿပီး စားပြဲေနာက္မွ ဝွီးခ်ဲကို
တြန္းထြက္လာကာ လူငယ္ေလး၏လက္ကို
ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေမးသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
႐ွီက်င္းမွာ အေတြးေပါင္းစုံႏွင့္ခ်ာခ်ာလည္ေနသျဖင့္
လက္အကိုင္ခံရသည္ကို သတိမထားမိေသာ္လည္း
မသိစိတ္အရ ျပန္ဆုပ္ေထြးလိုက္သည္။
သူ႔အေတြးမ်ားမွာ မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီပ်ံ႕လြင့္ေနၿပီး
လ်န္ကြၽင္းကို ဆိုဖာဆီဆြဲေခၚကာ ေျပာသည္။
"အေတြးလြန္ေနတာလို႔ပဲ ေမ်ွာ္လင့္မိတယ္....
ကြၽင္းေ႐ွာက္ အဲ့ဖိုင္ေတြကိုဖတ္ၿပီးၿပီမလား?
ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတာတစ္ခု႐ွိလို႔..
အဲ့တာျဖစ္ႏိုင္လားဆိုတာ ေက်းဇူးျပဳၿပီး
စဥ္းစားေပးပါ"
သူအခု ဒုတိယလူ၏ထင္ျမင္ခ်က္ကိုလိုအပ္ေနသည္။
မဟုတ္လ်ွင္ သူမြန္းၾကပ္၍ေသသြားႏိုင္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဒီအခ်က္အလက္မ်ားကို
႐ွာေပးသူျဖစ္႐ုံမက ဉာဏ္ေကာင္းကာ
သူ႔မိသားစုကိစၥမ်ားကိုလည္း သိထားသူျဖစ္သျဖင့္
သူ႔ကိုေမးျခင္းက အေကာင္းဆုံးပင္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္းလက္ကို
တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ သေဘာတူေသာအေနနဲ႔ ဝွီးခ်ဲကို ဆိုဖာေဘးသို႔ေရြ႔လာလိုက္သည္။
လက္ဖက္ရည္စားပြဲတြင္ထိုင္ကာ
႐ွီက်င္းအတြက္ေရေႏြးတစ္ခြက္ထည့္ေပးၿပီး
အေမႊးတိုင္ထြန္းလိုက္သည္။
ေလထုထဲ တျဖည္းျဖည္းပ်ံ႕ႏွံ႔လာေသာ
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ရနံ႔ေလးက
ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနေသာ႐ွီက်င္း၏ စိတ္ကို
တည္ၿငိမ္ေစသည္။သူ႔အေတြးမ်ားကို
အစဥ္တက်ျပန္ထားၿပီး သူ႔ထင္ေၾကးမ်ားကို
အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေသခ်ာ႐ွင္းျပကာ
လ်န္ကြၽင္းကိုေမ်ွာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
လ်န္ကြၽင္းနားေထာင္ၿပီးေသာအခါ
အခ်ိန္ခဏစဥ္းစားေနသည္။ထို႔ေနာက္
႐ွီက်င္းကိုၾကည့္ကာ
"မင္းေတြးပုံက အဓိပၸါယ္႐ွိတယ္...႐ွန္႔ခ်င္
ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်ရတဲ့အေသးစိတ္အခ်က္ေတြနဲ႔
႐ွီ႐ွင္းရြယ္ဘဝအေၾကာင္းကို ေသခ်ာစုံစမ္းဖို႔
ငါလူလႊတ္ေပးမယ္...
မင္းနဲ႔မင္းအေမႏွစ္ေယာက္လုံးနဲ႔
႐ုပ္ဆင္တဲ့လူ...အမ်ိဳးသား...ကို႐ွာၾကည့္ဖို႔"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ထိုဦးတည္ရာကို
ေျပာရျခင္းအေပၚ သေဘာမေတြ႔ဟန္
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
"အမ်ိဳးသမီးေရာပဲ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကြၽန္ေတာ္အထင္မွားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ
႐ွီ႐ွင္းရြယ္စိတ္ထဲကလူက အမ်ိဳးသမီးလည္း
ျဖစ္ႏိုင္တယ္"
႐ွီက်င္း ထပ္ေပါင္းေျပာသည္။
လ်န္ကြၽင္းေခါင္းညိတ္သည္။လူငယ္ေလး၏
စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနေသာအမူအရာကို
ၾကည့္ကာ ႏူးညံ့ေသာေလသံျဖင့္
ေျဖသိမ့္ေပးသည္။
"စုံစမ္းတာက အခ်ိန္ယူရမယ္..ဒါေၾကာင့္
တအားမေတြးဘဲ စိတ္ကိုေအးေအးထား—
အရင္မ်ိဳးဆက္ရဲ႕ျပႆနာေတြက
မင္းနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး...ဘာေတြျဖစ္ေနပါေစ
မင္းဘာလုပ္ခ်င္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ မင္းမွာငါ႐ွိတယ္၊
ငါအားလုံးေျဖ႐ွင္းေပးမွာမို႔ မေၾကာက္နဲ႔.."
မင္းမွာ ငါ႐ွိတယ္
ယုံၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ အထက္စီးဆန္စြာ
ဆိုလိုက္ေသာလ်န္ကြၽင္း၏ေနာက္ဆုံးစကားေၾကာင့္
႐ွီက်င္း ထိတ္လန္႔သြားသည္။
ဘယ္အရာကမွသူ႔အားမတုန္လႈပ္ႏိုင္သလို
တစ္ဖက္လူ၏အ႐ွိန္အဝါသည္
အင္အားႀကီးကာ မွီခိုအားထားစရာ
ေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
႐ွီက်င္း ေ႐ွာင္စစ္ကို လွမ္းေျပာမိသည္။
"အဲ့တာက ေျမေအာက္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ရဲ႕
အ႐ွိန္အဝါလား? 'မင္းမွာ ငါ႐ွိတယ္'
ငါ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဒူးေထာက္ကိုးကြယ္ခ်င္စိတ္
ေပါက္သြားၿပီ!"
<……>
႐ွီက်င္း၏ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာIQနဲ႔EQအတြက္
ေ႐ွာင္စစ္ အမွန္တကယ္စိတ္ပူလာသည္။
လူငယ္ေလးသည္ သူ႔အား ေလးစားသဖြယ္
တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ပေနေသာမ်က္လုံးမ်ားႏွင့္
ၾကည့္ေနသည္ကို လ်န္ကြၽင္းျမင္ေသာအခါ
အနီးသို႔တိုးကပ္ၿပီး ေလသံနဲ႔ေျပာလိုက္သည္။
"႐ွီက်င္း"
႐ွီက်င္းလည္း သူ၏ေပါက္ကရအေတြးမ်ားမွ
ႏိုးထလာသည္။သူႏွင့္အလြန္နီးကပ္ေနေသာ
လ်န္ကြၽင္း၏မ်က္ႏွာလွလွကို
တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။႐ွီက်င္းမွာ ၾကည့္ေလေလ
လ်န္ကြၽင္းသည္ အင္မတန္လိမၼာေသာ
ကေလးႏွင့္ တူသည္ဟု ပိုခံစားမိလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ မသိလိုက္ပါဘဲ
တစ္ဖက္လူ၏ကိုယ္ကိုေထြးပိုက္မိကာ
ေက်ာျပင္ကိုပုတ္ေပးရင္း ေျပာသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခင္ဗ်ား႐ွိတာ သိပါတယ္..
ခင္ဗ်ားမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္႐ွိတာကို
မေမ့နဲ႔ေနာ္!
ေနေကာင္းေအာင္ေနၿပီး အသက္႐ွည္႐ွည္
ေနရမယ္ေနာ္ လ်န္ကြၽင္း—ကြၽန္ေတာ္ကူညီမယ္!"
ခင္ဗ်ားရဲ႕ယူနစ္ဘားကို ႐ွင္းပစ္ဖို႔ကူညီမွာ..
အဲ့တာမွ ခင္ဗ်ားဘာအသက္အႏၱရာယ္မွ
မ႐ွိေတာ့မွာ!
ကြၽန္းေပၚ႐ွိအပူခ်ိန္မွာ ျမင့္မားေသာေၾကာင့္
ႏွစ္ဦးစလုံး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးသာ ဝတ္ဆင္ထား
ၾကသည္။႐ွီက်င္းသည္လည္း
စြပ္က်ယ္ပါးပါးသာဝတ္ထားသျဖင့္
လ်န္ကြၽင္းကိုဖက္လိုက္ေသာအခါ
သူ႔ကိုယ္အပူခ်ိန္ကို တစ္ဖက္လူက
သိသာစြာခံစားရသည္။
အရင္ကေပြ႔ဖက္သည္မ်ားမွာ ခဏသာျဖစ္ၿပီး
အဝတ္ထူထူမ်ားခံေနေသးသည္။ထို႔ေၾကာင့္
ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အရင္ကထက္
ပိုနီးကပ္ေနသလိုပင္။
လ်န္ကြၽင္းႏွလုံးခုန္ျမန္သြားသည္။
အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ သဘာဝက်စြာ
ေတာင့္ခဲမိေသာ္လည္း ခဏအၾကာတြင္
ေနသားက်သြားသည္။
႐ွီက်င္း၏အေႏြးဓာတ္ကိုခံစားရင္း
ပို၍နီးနီးကပ္ကပ္ျဖစ္ရန္ ဆြဲဖက္ဖို႔
မတြန္႔ဆုတ္ေတာ့ေပ။သူ႔ပုခုံးထက္
အနားယူေနေသာ႐ွီက်င္း၏ေခါင္းကို
တစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည့္ရာ ႐ွီက်င္းနားရြက္ေနာက္ရွိ
ဆံပင္က သူ႔ႏွာေခါင္းထိပ္ကို ယားယံေစသည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ပူပင္ေသာကကင္းစြာ
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ဆိုလိုက္သည္။
"အင္းပါ.."
ေသခ်ာတာေပါ့...သူအသက္႐ွည္႐ွည္ကို
ေနသြားရမယ္...လက္ေမာင္းၾကားထဲမွ
သူအလြန္...အလြန္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ဒီလူသားကို
ဘယ္သူ႔မွ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မ႐ွိေစရဘူး။
႐ွီက်င္းသည္ စကၠန္႔အနည္းငယ္အၾကာတြင္
ခြာဖို႔လုပ္သည္။သူလုပ္မိသည္ကို ျပန္ေတြးကာ
လ်န္ကြၽင္းစိတ္ဆိုးသြားမွာကို စိုးရိမ္ေသာ္လည္း
လ်န္ကြၽင္းက သူ႔ကိုျပန္ဖက္လိုက္မယ္လို႔မထင္ထားခဲ့။ ထို႔အျပင္ ေပြ႔ဖက္တာကိုအားေလ်ာ့ကာ
အေနာက္သို႔ဆုတ္မယ္ၾကံေသာ္လည္း
တစ္ဖက္လူက လႊတ္ေပးဖို႔ဆႏၵမ႐ွိေခ်။
လ်န္ကြၽင္း၏ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာနံ႔သင္းသင္းကို
႐ွဴရိွက္ရင္း ထိုသူပုခုံးထက္မွသူ႔ေခါင္းကို
နည္းနည္းေရြ႔လိုက္သည္။႐ွီက်င္းလည္း
မေနႏိုင္စြာ ေ႐ွာင္စစ္ကို လွမ္းေမးသည္။
"သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား?
ဘာလို႔မလႈပ္တာလဲ?"
ေ႐ွာင္စစ္သည္ သူတို႔ကို ေငးၾကည့္ရင္း
က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္စြာ ေျဖေပးသည္။
<မအိပ္ပါဘူး...ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းေနလို႔ျဖစ္မယ္၊
ဒါလင္က ဒီအဖြဲ႔အစည္းထဲမွာပဲ
ႀကီးျပင္းလာၿပီး အႏၱရာယ္က
လက္တစ္လုံးၾကားမွာမို႔ အရာရာမွာသတိ႐ွိဖို႔
သင္ျပခံခဲ့ရေတာ့...ဒီလိုမ်ိဳးတစ္ခါမွ
အဖက္မခံရဖူးဘူးေလ။က်င္းက်င္း...
ဒါလင္ရဲ႕ဘဝမွာ အေႏြးဓာတ္ကင္းမဲ့ေနတယ္
က်င္းက်င္း သူ႔ကို ပိုယုယုယယဆက္ဆံသင့္တယ္>
႐ွီက်င္းလည္း ဒီလိုဒုစ႐ိုက္အဖြဲ႔အစည္းၾကား
႐ွင္သန္ဖို႔ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ သနားစရာ
အထီးက်န္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေယာင္ၿပီး
သူ႔ႏွလုံးသားမွာ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာ့ေျပာင္းသြားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ပိုၿပီးတင္းၾကပ္စြာ
ေထြးဖက္လိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းက ေပြ႔ဖက္တာလိုအပ္ရင္
သူ႔ကို ႀကိဳက္သေလာက္ဖက္ႏိုင္တယ္...
လ်န္ကြၽင္းက သနားဖို႔ေကာင္းတယ္
ဘယ္သူမွ သူ႔ကိုဒီလိုမဖက္ၾကဘူး...
သနားစရာေလး
ထိုလႈပ္႐ွားမႈမ်ားက
လ်န္ကြၽင္းမ်က္စိေအာက္မွမလြတ္ေျမာက္ခဲ့။
သူသည္ ေခါင္းေစာင္းကာ
႐ွီက်င္း၏နားသယ္စပ္နားသို႔ ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ၿပီး
ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေကာ့တက္သြားေတာ့သည္။
အ႐ူးေလးက ဒီတစ္ႀကိမ္ေကာ စိတ္ထဲ
ဘာေတြေပါက္ကရေတြးေနလဲမသိ..
ေန႔လည္စာစားၿပီးေနာက္ လ်န္ကြၽင္းကို
အျပင္ေခၚထုတ္ခ်င္ေသာ ႐ွီက်င္း၏
ဆႏၵျပည့္ဝသြားသည္။
ေန႔လည္ခင္းေနပူ႐ွိန္မွာ ပူျပင္းလြန္းရာ
လ်န္ကြၽင္းအပူဓာတ္ကို မခံႏိုင္မွာစိုးသျဖင့္
႐ွီက်င္းသည္ ဝွီးခ်ဲကို ေက်ာက္ခင္းလမ္း
တစ္ေလ်ွာက္တြန္းလာသည္။ ပန္းခင္းမ်ားႏွင့္
သစ္ပင္ဝါးပင္မ်ားကိုျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီး
ကြၽန္း၏အဆုံးနားကေတာင္ကုန္းေပၚတြင္
႐ႈခင္းေကာင္းေသာ အပန္းေျဖေဆာင္ေလး
တစ္ခုကို ေတြ႕သည္။သစ္ပင္ရိပ္မ်ားေအာက္တြင္
သူနဲ႔လ်န္ကြၽင္းသည္ ဘုတ္ျပားဂိမ္းကို ကစားေနၾကသည္။လ်န္ကြၽင္းတြင္ မ႐ွိခဲ့ေသာ
ကေလးဘဝအမွတ္အရမ်ားကိုျပဳလုပ္ရန္
႐ွီက်င္းမေမ့ေသးေပ။
အပန္းေျဖအိမ္ေလးမွာ သစ္သားျဖင့္
တည္ေဆာက္ထားၿပီး
ပင္လယ္ခ႐ုခံြမ်ားသီကုံးထားကာ
အစြန္းတြင္ေခါင္းေလာင္းေလးမ်ား
ပါ႐ွိေသာႀကိဳးမ်ားလည္း႐ွိသည္။
ေလတစ္ခ်က္အေဝွ႔တိုင္း ခ်ိဳၿမိန္ေသာ
အသံေလးမ်ားထြက္လာေလသည္။
သူတို႔၏ေ႐ွ႕တြင္ မိုႏိုပိုလီဘုတ္ျပားႏွင့္
ကတ္မ်ား၊ပိုက္ဆံမ်ား၊အိမ္..ဟိုတယ္စေသာ
ကတ္ျပားမ်ားျပန္႔က်ဲေနသည္။သေရစာမ်ားကလည္း
လက္တစ္ကမ္းတြင္႐ွိကာ ေဆာ့ရင္း
စကားေျပာေနၾကသည္။တစ္ခါတစ္ေလ
ခ႐ုခြံမ်ားမွ အသံထြက္လာေသာအခါ
ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္မိၿပီး အခ်င္းခ်င္းျပန္ၾကည့္ကာ
ရယ္ေမာၾကသည္။ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ခင္းလုံး
ျဖတ္သန္းျဖစ္ေလသည္။
ေနေရာင္ျခည္၏ေတာက္ပမႈေၾကာင့္ တိမ္စိုင္မ်ား
လိေမၼာ္ေရာင္ဘက္သို႔ သန္းလာခ်ိန္တြင္
႐ွီက်င္းသည္ ပ်င္းေၾကာဆန္႔လ်က္
႐ႈပ္ပြေနေသာစားပြဲထက္သို႔ ေမွာက္ကာ
စိတ္ေက်နပ္စြာ သက္ျပင္းခ်သည္။
"အားလပ္တဲ့ဘဝက ေကာင္းလိုက္တာ..."
လ်န္ကြၽင္းက သူ႔နဖူးကိုလွမ္းပုတ္ကာ
"တစ္ေန႔ခင္းလုံး ငါနဲ႔ပဲေနေနတာ
မပ်င္းဘူးလား?"
႐ွီက်င္းသည္ ထိေတြ႔မႈေၾကာင့္
ခဏေၾကာင္အသြားေသာ္လည္း လ်န္ကြၽင္းကို
ေမာ့ၾကည့္ကာ ေခါင္းခါျပသည္။
"ဟင့္အင္း...မိုႏိုပိုလီေဆာ့ရတာေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ၊
ကြၽင္းေ႐ွာက္ေရာ ပ်င္းလား?"
"မပ်င္းပါဘူး ၊ ဒီလိုစိတ္အပန္းေျဖတာလည္း
ေကာင္းပါတယ္"
လူငယ္ေလး မပ်င္းဘူးဆိုတာေသခ်ာမွ
လ်န္ကြၽင္းသည္ စိတ္ေက်နပ္စြာ
႐ွီက်င္း၏နဖူးကို ျပန္ထိလိုက္သည္။
ထိုသူအျပဳအမူမ်ားကို စိတ္ထဲမထားေတာ့ဘဲ
႐ွီက်င္း ႐ုတ္တရက္တိုက္တြန္းသည္။
"ဒါဆို မနက္ျဖန္လည္း အျပင္ထြက္ၿပီး
ေဆာ့ရေအာင္"
လ်န္ကြၽင္းေမးေထာက္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ေကာင္းၿပီ"
႐ွီက်င္းမ်က္လုံးမ်ားအေရာင္ေတာက္သြားသည္။
လ်န္ကြၽင္းၾကည့္ရတာ စိတ္ၾကည္ေနသျဖင့္
ထပ္ေမးၾကည့္လိုက္သည္။
"အဲ့တာဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔အပတ္တိုင္း
အျပင္ထြက္ၾကမလား? မနားတမ္းအလုပ္လုပ္တာက
ေျခကုန္လက္ပန္းက်တယ္..အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔
အနားယူခ်ိန္ကို ဟန္ခ်က္ညီညီထားသင့္တယ္ေလ"
လ်န္ကြၽင္းႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ား
ေကြးၫြန္႔သြားကာ ေခါင္းထပ္ညိတ္ျပသည္။
"မင္းသေဘာ"
႐ွီက်င္းသက္ျပင္းမခ်ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့။
အဲ့အေျဖက သေဘာတူတယ္လို႔ေျပာတာမလား?
နည္းနည္းထူးဆန္းေနသလိုခံစားရတယ္..
မသိရင္ လူႀကီးက ကေလးရဲ႕
အႀကိဳက္ေဆာင္ေပးေနသလိုႀကီး
ေ႐ွာင္စစ္: <……>
လူႀကီးက ကေလးအႀကိဳက္ေဆာင္တယ္?
ဟမ္?
လ်န္ကြၽင္းရဲ႕တုံ႔ျပန္မႈကထူးဆန္းေနေသာ္လည္း
႐ွီက်င္း၏အေပ်ာ္ကို မေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္။
သူသည္ ေနာင္လာမဲ့အပတ္မ်ားတြင္လုပ္မည့္
အစီအစဥ္မ်ားကိုေတာင္ ပီတိျဖာစြာ
ခ်က္ခ်င္းေရးဆြဲေတာ့သည္။
ေလေျပအတိုက္ထြက္ေပၚလာေသာ
ဆည္းလည္းသံမ်ားႏွင့္အတူ အခ်ိန္သည္လည္း
တေရြ႔ေရြ႔ကုန္ဆုံးလာကာ
မတ္လေနာင္းပိုင္းသို႔ေရာက္လာသည္။
႐ွီက်င္းသည္ မစၥတာဖန္း၏
ခြင့္ျပဳခ်က္ကိုရယူၿပီး အတန္းလစ္ေတာ့သည္။
လ်န္ကြၽင္းကိုေတာ့ အသိမေပးေပ။
"မင္း ဒီေန႔ပ်က္ကြက္တာအတြက္
အစားျပန္ေပးရမယ္ေနာ္ သင္ခန္းစာေတြ
ေနာက္က်လို႔မရဘူး"
မစၥတာဖန္းသည္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္
ေျပာသည္။
႐ွီက်င္းသည္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္
ကတိေပးသည္။
"ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္...ညေနပိုင္းမွာ
အခ်ိန္ပို သင္မွာမလား? ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္သာလုပ္ပါ"
မစၥတာဖန္း၏မ်က္ႏွာမွာ အနည္းငယ္
ေျဖေလ်ာ့သြားၿပီး
"ေကာင္းၿပီ အဲ့လိုပဲလုပ္တာေပါ့"
ထို႔ေနာက္တြင္ Gua Liuအဆင္သင့္
ေစာင့္ေနေသာ ဗီလာႏွင့္အနီးဆုံးက
ထမင္းစားခန္းမဆီသြားၾကသည္။႐ွီက်င္းကို
ျမင္ေသာအခါ Gua Liuသည္ ေႏြးေထြးစြာ
ႀကိဳဆိုသည္။
"မီးဖိုေခ်ာင္က အသင့္ပဲ..ပါဝင္ပစၥည္းေတြလည္း
ျပင္ထားၿပီးၿပီ—မင္းလုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရတယ္၊
ပစၥည္းေနရာမသိရင္ တျခားသူေတြကိုေမးလိုက္
သူတို႔ျပေပးလိမ့္မယ္"
႐ွီက်င္းသည္ အိုေကလုပ္ျပကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ
ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္သြားသည္။
မစၥတာဖန္းသည္ ႐ွီက်င္းဝင္သြားသည္ကိုၾကည့္ရင္း သူ၏တင္းက်ပ္ေသာ အမူအရာလည္း
တျဖည္းျဖည္း ေျဖေလ်ာ့သြားသည္။
သူသည္ ထမင္းစားခန္းအတြင္း ပြက်ဲေနေသာ
အလွဆင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ဝတ္စုံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို
စိတ္႐ႈပ္စြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
Gua Liuမွ သတိထားမိရာ အနားကပ္ေျပာသည္။
"ေ႐ွာင္က်င္းက လိမၼာတဲ့ကေလးပါ..သူ႔အေပၚ
တအားႀကီးမတင္းက်ပ္ပါနဲ႔"
မစၥတာဖန္းသည္ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ
ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။
စာၾကည့္ခန္းထဲ ထိုင္ေနေသာလ်န္ကြၽင္းသည္
နာရီကိုလွမ္းၾကည့္သည္။ ႐ွီက်င္းအနားယူခ်ိန္
ေရာက္ေတာ့မည္ကိုျမင္ရာ သူဖတ္ေနေသာ
စာရြက္မ်ားကိုခ်ၿပီး စားပြဲေနာက္မွထြက္လာသည္။
ေရခဲေသတၱာေလးထဲမွ အေအးတစ္ဘူးကို
ထုတ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္စားပြဲေပၚမွ
သစ္သီးပန္းကန္ေဘးတြင္ထားလိုက္သည္။
ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ရပ္နားခ်ိန္ေရာက္ရန္
တစ္မိနစ္သာလိုေတာ့ေၾကာင္းေတြ႔လိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ စားပြဲဆီျပန္သြားကာ
စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။
တစ္မိနစ္သည္ ျမန္ျမန္ပဲကုန္ဆုံးသြားေသာ္လည္း
ၾကားေနက်တံခါးေခါက္သံကို မၾကားရေပ။
သူသည္ တံခါးကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး ႐ွီက်င္း
သန္႔စင္ခန္းဝင္ေနတာေၾကာင့္ျဖစ္မည္ဟုေတြးကာ
စာရြက္မ်ားကိုျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
မိနစ္အနည္းငယ္ကုန္ဆုံးသြားေသာ္လည္း
တံခါးေခါက္သံကိုမၾကားရေသး။လ်န္ကြၽင္း
ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္မေနႏိုင္ေတာ့ရာ
ဖတ္လက္စမ်ားကိုခ်ကာ အခန္းအျပင္သို႔
ထြက္လာၿပီး အခန္းငယ္ေလးဆီသို႔
လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ
အနားယူရမည့္မစၥတာဖန္းသည္
အခန္းေ႐ွ႕တြင္ထိုင္ကာ
သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းဖတ္ေနသည္ကို
ေတြ႔လိုက္ရသည္။
"ဆရာ?"
လ်န္ကြၽင္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔
ထိုသူေနာက္မွတံခါးကိုလွမ္းၾကည့္မိသည္။
မစၥတာဖန္းသည္ စဥ္းစားေနရာမွ
သတိဝင္လာၿပီး လ်န္ကြၽင္းအၾကည့္ေနာက္
လိုက္ၾကည့္ကာ ႐ွင္းျပသည္။
"မင္းကိုေျပာဖို႔ေမ့ေနတာ..႐ွီက်င္းအတြက္
စာေမးပြဲအေသးစားတစ္ခုစီစဥ္ထားတာ...
ဘာသာစုံဆိုေတာ့ ဒီေန႔နားခ်ိန္နည္းမယ္။
ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္ သူစိတ္လႈပ္႐ွားမွာစိုးလို႔
အျပင္ထြက္ထိုင္ေနတာ"
ေအာ္ သူ စာေမးပြဲ႐ွိေနတာကိုး..
လ်န္ကြၽင္းမ်က္ခုံးမ်ား တြန္႔ေကြးသြားေသာ္လည္း
ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"အဲ့တာဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္စာၾကည့္ခန္းမွာ
လာေနလို႔ရပါတယ္...ဆရာဒီလိုအျပင္မွာ
ထိုင္ေစာင့္ေနစရာမလိုပါဘူး"
"ရတယ္...ငါဒီမွာပဲေနရမွာ"
မစၥတာဖန္းသည္ လက္ခါကာ
႐ုပ္တည္ႀကီးျဖင့္ဆိုသည္။
"႐ွီက်င္း စာခိုးခ်ရင္ ဘယ္နဲ႔လုပ္မတုန္း?"
လ်န္ကြၽင္းသည္ လူငယ္ေလးဘက္မွ
ခ်က္ခ်င္းကာေျပာသည္။
"႐ွီက်င္းက အဲ့လိုမလုပ္ဘူး"
"မင္းမသိပါဘူး.."
မစၥတာဖန္းသည္ ေက်ာင္းသားေပါင္းစုံကို
ေတြ႔ဖူးခဲ့ေသာအမူအရာႏွင့္ ေခါင္းရမ္းသည္။
"စာညံ့တဲ့ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က
စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔အတြက္ ဘာမဆုိလုပ္ႏိုင္တယ္"
“……”
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္းက အမွန္တကယ္
စာညံ့တာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေသာ္လည္း
လူငယ္ေလး၏ေပါ့တီးေပါ့ပ်က္စ႐ိုက္ကို
ျပန္ေတြးမိကာ ပါးစပ္ပိတ္လိုက္ရသည္။
ဒီလိုနဲ႔ လ်န္ကြၽင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး
လွည့္စားႏိုင္ခဲ့သည္။
ေနာက္ထပ္အနားယူခ်ိန္သို႔ေရာက္ေသာအခါ
႐ွီက်င္းသည္ လုပ္လက္စကိုရပ္ကာ
ေအပရြန္ကိုခြၽတ္ၿပီး ဗီလာသို႔အျမန္ျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ လ်န္ကြၽင္း၏စာၾကည့္ခန္းကို
အခ်ိန္ကိုက္ တံခါးေခါက္လိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းတံခါးဖြင့္ကာ
အရင္ဆုံး ေကာင္ေလး၏စိတ္အေျခအေနကို
ေလ့လာလိုက္သည္။
အေျခအေနေကာင္းပုံပဲ...ဒါဆို သူ စာေမးပြဲ
ေျဖႏိုင္တယ္ေပါ့
လ်န္ကြၽင္းစိတ္ေအးသြားသည္။ထို႔ေနာက္
႐ွီက်င္းဆီမွ ခ်ိဳအီအီအနံ႔ထြက္လာၿပီး
လက္တြင္လည္း သၾကားမႈန္မ်ားကပ္ေနသည္ကို သတိထားမိသြားသည္။
"စာေမးပြဲေျဖရင္း မုန္႔စားေနတာလား?"
လ်န္ကြၽင္း ထိုသို႔သာ ေတြးမိသည္။
"အမ္.....အြန္း!"
႐ွီက်င္းသည္ တစ္ကၠန္႔ေလာက္ေအးခဲသြား
ေသာ္လည္း ခပ္သြက္သြက္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
သူသည္ သနားစရာေကာင္းေသာ
အမူအရာမ်ိဳးျပဳလုပ္ကာ သက္ျပင္းခ်သည္။
"အခ်ိန္အၾကာႀကီးဆိုေတာ့
ကြၽန္ေတာ့ဦးေႏွာက္ အရည္ေပ်ာ္ေတာ့မလိုပဲ၊
အဲ့တာေၾကာင့္ အခ်ိဳစားရင္း အားျပန္ျဖည့္တာ"
"စာေမးပြဲႀကီးမွမဟုတ္တာ...
တအားစိတ္မပူပါနဲ႔"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္းလက္ကိုယူကာ
သၾကားမႈန္မ်ားကိုသုတ္ေပးၿပီး ဆိုဖာဆီသို႔
ၫႊန္ျပသည္။
"ခဏနားလိုက္၊ မီးဖိုေခ်ာင္က
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အသီးတစ္ပန္းကန္
ပို႔ထားတယ္။ မစၥတာဖန္းေျပာတာ စာေမးပြဲက
တစ္ရက္လုံးဆို...ပင္ပန္းေနၿပီလား?"
႐ွီက်င္းသည္ တိတ္တခိုးသက္ျပင္းခ်ၿပီး
ထိုင္လိုက္သည္။သူ႔အမူအရာကို ဖုံးကြယ္ရန္
အသီးတစ္စိတ္ကို ပါးစပ္ထဲသြပ္ထည့္လိုက္သည္။
"ဟင့္အင္း..သင္ခန္းစာေတြကပိုလြယ္ပါတယ္။
အိမ္စာလည္းမ႐ွိဘူး"
႐ွီက်င္း အလ်င္စလိုစားေနသည္ကိုၾကည့္ရင္း
လ်န္ကြၽင္းမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။
သူသည္ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ ႐ွီက်င္းေခါင္းကို
ပုတ္လိုက္ၿပီး သေရစာမ်ားထပ္ယူရန္
တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြားသည္။
႐ွီက်င္းလည္း သူ႔ဆံပင္သူထိၾကည့္သည္။
ဒီေနာက္ပုိင္း...လ်န္ကြၽင္းက သူ႔ကိုကိုင္ရတာ
အေတာ္သေဘာက်ေနပုံပဲ။ထို႔ေနာက္
ေ႐ွာင္စစ္ေျပာေသာ ထိုသူ၏ဘဝမွာ
ေႏြးေထြးမႈလစ္ဟာခဲ့သည္ကိုျပန္ေတြးမိ၍
စိတ္ထဲမထားေတာ့ေပ။
အနားယူခ်ိန္ၿပီးသြားေသာအခါ ႐ွီက်င္းသည္
လ်န္ကြၽင္းမ်က္စိေအာက္တြင္ အခန္းေလးထဲ
ဝင္သြားလိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းစာၾကည့္ခန္းထဲ
ျပန္ဝင္သြားသည္ႏွင့္ ထပ္ခိုးထြက္ကာ
ထမင္းစားခန္းဆီ တန္းေျပးသည္။
ေန႔လည္ပိုင္းတြင္လည္း ထမင္းစားခန္းထဲ
တစ္ခုခုမသကၤာစရာမ်ား လ်န္ကြၽင္းေတြ႔သြားမည္ကို
႐ွီက်င္းစိုးရိမ္သျဖင့္ စာေမးပြဲေၾကာင့္
ပင္ပန္းလြန္း၍ ဗီလာတြင္သာ
ေန႔လည္စာစားရန္ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။
ဤသို႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားႏွင့္
တစ္ေနကုန္သြားေတာ့သည္။ ညေနပိုင္းမွ
႐ွီက်င္း၏လက္လုပ္ကိတ္မုန္႔ ၿပီးစီးသြားၿပီး
Gua Yiတို႔လည္း ထမင္းစားခန္းကို
အလွဆင္သည္မ်ား ၿပီးေျမာက္ေလသည္။
"ဟုတ္ၿပီ...ကြၽန္ေတာ္ကြၽင္းေ႐ွာက္ကို
သြားေခၚမယ္...ဒီဟင္းပြဲေတြ
တစ္ခ်က္ၾကည့္ေပးထားေနာ္"
႐ွီက်င္းသည္ ေအပရြန္ကိုခြၽတ္ရင္း
Gua Erကိုလွမ္းေျပာသည္။
လက္မွခရင္မ္မ်ားကို ေဆးခ်ၿပီး
ဗီလာဆီျပန္သြားသည္။
Gua Erသည္ ႐ွီက်င္းထြက္သြားသည္ကို
ၾကည့္ၿပီး တျခားသူမ်ားကို ျပန္ၾကည့္ကာ
သက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးခ်သည္။
"႐ွီက်င္းရဲ႕ဒီလိုလုပ္ပုံေတြနဲ႔ဆို
ကြၽင္းေ႐ွာက္ကေက်ာက္တုံးနဲ႔လုပ္ထားရင္ေတာင္
ေသခ်ာေပါက္အရည္ေပ်ာ္မွာပဲ..."
အားလုံးသည္ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၾကၿပီး
သူ႔စကားမ်ားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ
႐ွီက်င္းေျပာေသာဟင္းပြဲမ်ားကိုၾကည့္ရန္
လူစုခြဲသြားၾကသည္။
သူ႔ကိုယ္ေပၚမွခရင္မ္နံ႔မွာ တအားျပင္းလြန္းရာ
လ်န္ကြၽင္းရိပ္မိသြားမည္စိုးသျဖင့္
႐ွီက်င္းျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္
စာေမးပြဲေစာေစာၿပီးသြားသလို
သူ႔အခန္းထဲမွအျမန္ထြက္ကာ
လ်န္ကြၽင္းစာၾကည့္ခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး
ေအာ္ေျပာသည္။
"ကြၽင္းေ႐ွာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ
မင္ေတြေပကုန္လို႔ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္"
ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ပိတ္ကာ
မစၥတာဖန္းကိုထားခဲ့ၿပီး သူ႔အခန္းဆီ
ျပန္ေျပးသည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္းအသံၾကားသည္ႏွင့္
ခ်က္ခ်င္းထြက္လာေသာ္လည္း
စၾကၤန္လမ္းတြင္ေကာင္ေလး၏
အရိပ္အေယာင္တစမွမျမင္ရေတာ့သျဖင့္
မစၥတာဖန္းကို လွည့္ၾကည့္သည္။
လူအိုႀကီးသည္ မ်က္ႏွာ႐ႈံ့မဲ့ကာ မေက်မနပ္ေျပာသည္။
"သူကဆိုးပါတယ္လို႔ ငါေျပာသားပဲ၊
စာေမးပြဲမွာအမွားေတြအမ်ားႀကီး
လုပ္တဲ့အျပင္ သူ႔အေျဖလႊာကိုစစ္ေနတုန္း
ငါ့မင္ဘူးကိုေမွာက္ခ်လိုက္တာ
သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးေပကုန္ေရာ"
ခဏေလာက္တိတ္သြားၿပီးမွ လ်န္ကြၽင္းေမးလာသည္။
"မင္က ဘာတံဆိပ္လဲ? ဆရာဆီ
ေသတၱာတစ္လုံးစာပို႔ေပးဖို႔
ပို႔ေဆာင္ေရးဌာနဆီေျပာလိုက္ပါမယ္"
သူက ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္အစားျပန္ေပးမွာမို႔
႐ွီက်င္းက လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္လို႔ရတယ္လို႔
ေျပာခ်င္တာလား?
မစၥတာဖန္းသည္ လ်န္ကြၽင္းကို ေဒါသတႀကီး
စိုက္ၾကည့္ၿပီး အသက္႐ွဴၾကပ္မတတ္ျဖစ္သြားသည္။
"သူ႔ကို အလိုလိုက္လြန္းတယ္!"
ထို႔ေနာက္ ေျခေဆာင့္ကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ သူ၏သစၥာ႐ွိအမတ္
တစ္ပါး၏အၾကံေပးစကားကို မိုက္မဲစြာ
နားမေထာင္ေသာဘုရင္တစ္ပါးဟန္
တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။
"သူ႔က ငါ့လူေလ
ေသခ်ာေပါက္ အလိုလိုက္မွာေပါ့"
႐ွီက်င္း ေရခ်ိဳးၿပီးသည္ႏွင့္
အစီအစဥ္အတိုင္း လ်န္ကြၽင္းကို 'ညစာ'အတြက္
ထမင္းစားခန္းကိုေခၚသြားသည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ စားေမးပြဲေၾကာင့္
ပင္ပန္းေနမည္စိုးသျဖင့္
"အျပင္ထြက္စရာမလိုပါဘူး...
ေလသာေဆာင္မွာပဲ စားၾကမယ္ေလ"
"ဟင့္အင္း...ေန႔လည္တုန္းက စားၿပီးၿပီေလ။
တစ္ေနကုန္ အိမ္ထဲေအာင္းမေနသင့္ဘူး..
ညေနခင္းေလက ခံလို႔ေကာင္းတယ္"
႐ွီက်င္းျပန္ေျဖသည္။ထမင္းစားခန္းသို႔
ေရာက္ေသာအခါ ေမးလိုက္သည္။
"ကြၽင္းေ႐ွာက္ ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္ အျပင္ဘက္မွာ
ထိုင္ခ်င္တယ္...ရလား?"
လ်န္ကြၽင္းသည္ သဘာဝက်စြာ
သေဘာတူသည္။
"ရတာေပါ့"
႐ွီက်င္းသည္ ပင္လယ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သို႔
ဝွီးခ်ဲကိုေ႐ြ႕သြားလိုက္ၿပီး
"ဟိုနားက စားပြဲမွာ ထိုင္ရေအာင္လား"
ေနမဝင္ေသးသျဖင့္ အလင္းေရာင္႐ွိေသးသည္။
ထမင္းစားခန္း႐ွိမီးမ်ားမဖြင့္ထားသည္ကို
လ်န္ကြၽင္းလည္း ေထြေထြထူးထူးမေတြးေတာ့ဘဲ
႐ွီက်င္းတြန္းေပးရာ အျပင္ဘက္အစြန္နားဆီသို႔
လိုက္ပါသြားသည္။ ယူလိုက္သည့္ေနရာမွာ
အမွန္တကယ္႐ႈခင္းေကာင္းလွသျဖင့္
လူငယ္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးဖို႔လည္း မေမ့ေခ်။
႐ွီက်င္းသည္ စိတ္ေက်နပ္စြာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္
ထိုင္လိုက္ၿပီး ခါတိုင္းလိုပဲ
စားေနက်ဟင္းပြဲမ်ားမွာလိုက္သည္။
သူသည္ ေနဝင္ကာ ေကာင္းကင္ႀကီး
ေမွာင္မဲသြားသည္ထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ေတြေဝေသာ
အမူအရာျဖင့္ေျပာသည္။
"ဘာလို႔မီးမဖြင့္ထားတာလဲ?
မီးပ်က္ေနလို႔လား?"
(TN: ျမန္မာႏိုင္ငံမဟုတ္ပါ)
လ်န္ကြၽင္းလည္း မေသမခ်ာျဖစ္သြားသည္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚေမးဖို႔
လက္ေျမႇာက္လိုက္ေသာ္လည္း ႐ွီက်င္းမွ
လွမ္းတားသည္။
"မေခၚပါနဲ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပဲတစ္ခ်က္
သြားၾကည့္လိုက္မယ္၊ အေပါ့သြားခ်င္ေနတာနဲ႔
အေတာ္ပဲ"
လ်န္ကြၽင္းလည္း လက္ျပန္ခ်ကာ
ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ႐ွီက်င္းဝင္သြားသည္ကို
ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ေနဝင္ရီတေရာခ်ိန္မွ ညခ်မ္းဆီသို႔
ကူးေျပာင္းေနသလို ပင္လယ္ေလသည္ ညင္သာစြာ
တိုက္ခတ္လ်က္႐ွိသည္။လ်န္ကြၽင္းသည္
အၾကာႀကီးေစာင့္ေနေသာ္လည္း ႐ွီက်င္း
ျပန္မလာေပ။သူ သြားၾကည့္ရန္ျပင္စဥ္မွာပဲ
ထမင္းစားခန္းမွမီးမ်ားမွာ ႐ုတ္ခ်ည္း
ထလင္းေတာ့သည္။အျပင္ဘက္ပတ္ပတ္လည္မွ
ေရာင္စုံမီးလုံးမ်ားမွာလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း
တစ္လက္လက္ေတာက္ပလာရာ
ထီးမိုးထားေသာလ်န္ကြၽင္း၏စားပြဲဝိုင္းတြင္
လာေရာက္ဆုံစည္းၾကသည္။မီးမိွန္မိွန္ေလးမ်ားမွာ
ထီးအမိုးပတ္ပတ္လည္တြင္ပါ လင္းလက္လာသျဖင့္
ရင္သပ္ရႈေမာစရာေကာင္းစြာ
လွပေသာကိုယ္ပိုင္ကမၻာေလးတစ္ခုလို
ျဖစ္သြားသည္။
လ်န္ကြၽင္း တန္႔သြားကာ သူ႔ပတ္ပတ္လည္မွ
မီးေရာင္စုံမ်ားကိုၾကည့္မိသည္။
ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ေရးေရးေလး
သေဘာေပါက္လာသျဖင့္ တံခါးဝဆီသို႔
လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
စၾက၀ဠာထဲမွၾကယ္စင္မ်ားလို တဖ်တ္ဖ်တ္
ေတာက္ပေနေသာပုံရိပ္ေယာင္မ်ားၾကား
စားဖိုမွဴးဝတ္စုံဝတ္ထားေသာအေမႊးပြဝက္ဝံေလး
တစ္ေကာင္သည္ သုံးလႊာေမြးေန႔ကိတ္ေလး
ပါ႐ွိေသာစားစရာတြန္းလွည္းကိုတြန္းကာ
ထြက္လာေလသည္။
ပတ္ပတ္လည္တြင္ လက္ေဆာင္ဘူး
ေသးေသးႀကီးႀကီးမ်ား ဝန္းရံေနၿပီး
အလယ္တြင္ "Happy Birthday"
ဟုသီဆိုေနေသာကာတြန္း႐ုပ္ေလးပါေသးသည္။
ဤသည္မွာ ရယ္စရာေကာင္းသလို
ခ်စ္ဖို႔လည္းေကာင္းသည္။
လ်န္ကြၽင္းမ်က္လုံးမ်ားမွာ ၾကယ္ပြင့္မ်ားအလား
တလက္လက္ေတာက္ပလာသည္။ဝွီးခ်ဲကို
ဝက္ဝံ႐ွိရာသို႔ လိမ့္သြားၿပီး သူ၏အမူအရာမွာ
အလြန္ႏူးညံ့လ်က္႐ွိသည္။
ဘီးတပ္လွည္းမွာ သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ရပ္သြားသည္။
ဝက္ဝံေလးသည္ စကားမေျပာဘဲ
ေမြးေန႔ကိတ္ေပၚတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား စစိုက္သည္။
ထိုသို႔လုပ္ရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္
လက္ေဆာင္ဘူးမ်ားကိုယူကာ လ်န္ကြၽင္း
လက္ေမာင္းၾကားထဲထိုးထည့္ေပးသည္။
ဤသည္မွာ အေတာ္ရယ္စရာေကာင္းသည္။
လ်န္ကြၽင္းျပဳံးလိုက္သည္။ဘူးမ်ားေပၚတြင္
နံပါတ္မ်ားမွတ္ထားသည္ကို ေတြ႔သြားရာ
လွမ္းေမးလိုက္သည္။
"အားလုံးဆီကလား?"
ဝက္ဝံ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ဖေယာင္းတိုင္စိုက္လို႔ၿပီးသြားေသာအခါ
ကုန္းၿပီး တြန္းလွည္း၏ အျမင့္ကိုညိွ႔လိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းဖေယာင္းတိုင္မႈတ္လို႔ အဆင္ေျပမဲ့
အျမင့္အေနအထားေရာက္သည္အထိ
ကိတ္မုန္႔မွာ တျဖည္းၿဖည္းႏိွမ့္က်လာသည္။
ကိတ္မုန္႔သည္ အေဝးမွၾကည့္လ်ွင္
လွပုံေပၚေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်
နည္းနည္းၾကည့္ရဆိုးေၾကာင္း
လ်န္ကြၽင္းေတြ႔လိုက္ရသည္။ထို႔အျပင္
ကိတ္မုန္႔ေပၚက Happy Birthday ဆိုေသာ
စာလုံးမွာ မုန္႔လုပ္ကြၽမ္းက်င္သူေရးထားတာ
မဟုတ္ဘဲ ႐ွီက်င္းလက္ေရးမွန္းသိသာသည္။
လ်န္ကြၽင္းႏွလုံးခုန္သံမ်ားျမန္လာေတာ့သည္။
ယေန႔ ႐ွီက်င္း၏စာေမးပြဲႏွင့္သူ႔ဆီမွရေသာ
ခ်ိဳေမႊးေမႊးနံ႔တို႔ကို ျပန္ေတြးမိလိုက္ရာ
မတ္တတ္ရပ္ေနေသာဝက္ဝံကို ၾကည့္လိုက္သည္။
ထိုဝက္ဝံ၏လက္ဖဝါးကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း
ေမးသည္။
"မင္းလုပ္ထားတာလား?"
"ဆု-ေတာင္း-ၿပီး-ဖ-ေယာင္း-တိုင္-မႈတ္-ဖို႔-
အ-ခ်ိန္-တန္-ၿပီ"
ဝက္ဝံသည္ စက္႐ုပ္သံမ်ိဳး ေျဖသည္။
႐ွီက်င္းအသံကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ
လ်န္ကြၽင္း အရည္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
သူသည္ ဘာမွဆုေတာင္းမေနဘဲ
ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို တစ္ခါတည္းမႈတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဝွီးခ်ဲမွထကာ အေမႊးပြဝက္ဝံအား
ေပြ႔ဖက္လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးမိွတ္လ်က္
ႏွာေခါင္းမဲမဲေလးကို ညင္သာစြာနမ္းလိုက္ေလသည္။
႐ွီက်င္းခမ်ာ ထိတ္လန္႔လြန္းအားႀကီး၍
သူ႔မ်က္လုံးႏွစ္လုံးမွာ ေခါင္းစြပ္ထဲမွ
ထြက္က်မလိုျဖစ္သြားရသည္။
လ်န္ကြၽင္း သူ႔နားတျဖည္းျဖည္းကပ္လာကာ
မ်က္လုံးမိွတ္ၿပီး ဝက္ဝံႏွာေခါင္းေလးကို
ႏူးႏူးညံ့ညံ့နမ္းလိုက္သည္ကို ၾကည့္ရင္း
သူ႔ႏွလုံးခုန္သံမ်ား အရိုင္းဆန္စြာ
တုန္ခါလာသည္။ ႏွလုံးသားမွာ ရင္ဘက္ထဲမွ
ခုန္ထြက္လာေတာ့မလိုျမည္ဟီးေနရာ
တျခားဘာသံမွမၾကားႏိုင္ေတာ့ေပ။
မီးပန္းကိုင္ထားေသာGua Erသည္ တံခါးမွ
ထြက္လာမည္ၾကံေသာ္လည္း
ခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္ဆုတ္ကာ သူ႔ေနာက္မွ
အေပါင္းအပါမ်ားကိုတားလိုက္သည္။
အေနာက္ဆုံးတြင္ရပ္ေနေသာGua Jiuမွ
လွမ္းေမးသည္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ? ကြၽင္းေ႐ွာက္
ဖေယာင္းတိုင္မႈတ္ၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔က
ထြက္လာၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကိုတက္ႂကြေအာင္
လုပ္ေပးရမယ္ဆို?"
ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲကိုျမင္ေသာ
Gua Yiသည္လည္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္ကာ
ေျပာသည္။
"အခုငါတို႔ထြက္သြားရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို
တက္ႂကြရာမေရာက္ဘဲ ၿငိမ္းသက္သလို
ျဖစ္သြားမွာ...Gua San"
တစ္ဖက္လူေျပာခ်င္သည္ကို ခ်က္ခ်င္း
နားလည္ေသာGua Sanသည္
ေဝၚကီေတာ္ကီကိုထုတ္ၿပီးအမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
"မီးပန္းေတြစလႊတ္ေတာ့"
တစ္ေအာင့္အၾကာတြင္ ေကာင္းကင္ထက္သို႔
မီးပန္းမ်ား ပ်ံတက္သြားကာ က်ယ္ေလာင္စြာ
ေပါက္ကြဲထြက္လာသည္။
အံအား႐ႈေမာစရာေကာင္းစြာ လွပေသာ
မီးပန္းမ်ားသည္ ေကာင္းကင္အႏွံ႔ျပန္႔က်ဲလ်က္
ပင္လယ္ကမ္းစပ္တစ္ခုလုံးကို
အလင္းေပးေလသည္။
မီးပန္းသံမ်ားၾကားမွ လ်န္ကြၽင္းလည္း
ကိုယ္ကိုျပန္မတ္လိုက္သည္။ကမ္းေျခထက္
လင္းလက္ေနေသာမီးပန္းမ်ားကိုၾကည့္ကာ
သူ၏အျပဳံးမွာပို၍ပင္ ထင္႐ွားလာသည္။ထို႔ေနာက္
ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနေသာဝက္ဝံကို
ျပန္ၾကည့္ကာ ကိုယ္ကိုကိုင္း၍ ထပ္ဖက္လိုက္သည္။
ဝက္ဝံေခါင္းကို ပြတ္ေပးရင္း တိုးတိုးေလးဆိုသည္။
"ေက်းဇူးပါပဲ ကိုယ္တကယ္သေဘာက်တယ္"
ဝက္ဝံ႐ုပ္အတြင္းမွ ႐ွီက်င္းသည္ နဖူးတြင္
ေခြၽးမ်ားျပန္လာသည္။အပူဓာတ္ေၾကာင့္လား
သို႔မဟုတ္ သူ၏ခုန္ေပါက္ေနေသာ
ႏွလုံးသားေၾကာင့္လား မသိေတာ့။စိတ္ၿငိမ္ဖို႔
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူလိုက္ရၿပီး လ်န္ကြၽင္းကို
ညင္သာစြာျပန္ဖက္ကာ ေက်ာျပင္ကို
ပုတ္ေပးလိုက္သည္။
သူ႔စိတ္ထဲမွ ေ႐ွာင္စစ္ကိုလည္း
လွမ္းေမးသည္။
"လ်န္ကြၽင္းက ဝက္ဝံ႐ုပ္ဝတ္စုံကို
ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ေနပုံပဲ...ဒါေပမဲ့
သူဘာလို႔ဆုမေတာင္းရတာလဲ? ငါ့ကိတ္မုန္႔က
တအား႐ုပ္ဆိုးေနလို႔လား? ဒါမွမဟုတ္
လက္လုပ္မို႔လို႔ သူ႔ဆုေတာင္းနဲ႔မတန္လို႔မ်ားလား?"
အသံေသးအသံေၾကာင္ေအာ္ရန္ျပင္ေနေသာ
ေ႐ွာင္စစ္မွာ ႐ွီက်င္းစကားမ်ားေၾကာင့္
တစ္ဆို႔သြားသည္။တစ္ကၠန္႔ေလာက္
တိတ္ၿပီးမွ ထငိုေတာ့သည္။
<က်င္းက်င္း...ေ႐ွာင္စစ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...
ေ႐ွာင္စစ္အမွားပါ၊ က်င္းက်င္းရဲ႕IQေတြ
ျပန္ရေအာင္ ေ႐ွာင္စစ္အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားပါ့မယ္...ကတိေပးတယ္! ဝါး...ဝါး...ဝါးးး...>
႐ွီက်င္း: “……”
============================
အခန်း(၄၄)Exam
ရှီကျင်းမခံစားနိုင်တော့သဖြင့် tabletကိုပိတ်ချကာ
လျန်ကျွင်း၏စာကြည့်ခန်းသို့ အပြေးသွားတော့သည်။
လျန်ကျွင်းသည်အရေးတကြီးစာရွက်စာတမ်းများကို
စီမံနေသော်လည်း ရှီကျင်းမှာ
တစ်စုံတစ်ရာနဲ့ဆောင့်မိထားသလို
ဒယိမ်းဒယိုင်ဝင်လာသည်ကိုမြင်သောအခါ
ဖိုင်ကိုချပြီး စားပွဲနောက်မှ ဝှီးချဲကို
တွန်းထွက်လာကာ လူငယ်လေး၏လက်ကို
ဆုပ်ကိုင်ရင်းမေးသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ရှီကျင်းမှာ အတွေးပေါင်းစုံနှင့်ချာချာလည်နေသဖြင့်
လက်အကိုင်ခံရသည်ကို သတိမထားမိသော်လည်း
မသိစိတ်အရ ပြန်ဆုပ်ထွေးလိုက်သည်။
သူ့အတွေးများမှာ မိုင်ပေါင်းထောင်ချီပျံ့လွင့်နေပြီး
လျန်ကျွင်းကို ဆိုဖာဆီဆွဲခေါ်ကာပြောသည်။
"အတွေးလွန်နေတာလို့ပဲမျှော်လင့်မိတယ်....
ကျွင်းရှောက်အဲ့ဖိုင်တွေကိုဖတ်ပြီးပြီမလား?
ကျွန်တော်တွေးမိတာတစ်ခုရှိလို့..
အဲ့တာဖြစ်နိုင်လားဆိုတာကျေးဇူးပြုပြီး
စဉ်းစားပေးပါ"
သူအခု ဒုတိယလူ၏ထင်မြင်ချက်ကိုလိုအပ်နေသည်။
မဟုတ်လျှင်သူမွန်းကြပ်၍သေသွားနိုင်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်ဒီအချက်အလက်များကို
ရှာပေးသူဖြစ်ရုံမက ဉာဏ်ကောင်းကာ
သူ့မိသားစုကိစ္စများကိုလည်း သိထားသူဖြစ်သဖြင့်
သူ့ကိုမေးခြင်းက အကောင်းဆုံးပင်။
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်းလက်ကို
တစ်ချက်ကြည့်ကာ သဘောတူသောအနေနဲ့ ဝှီးချဲကို ဆိုဖာဘေးသို့ရွေ့လာလိုက်သည်။
လက်ဖက်ရည်စားပွဲတွင်ထိုင်ကာ
ရှီကျင်းအတွက်ရေနွေးတစ်ခွက်ထည့်ပေးပြီး
အမွှေးတိုင်ထွန်းလိုက်သည်။
လေထုထဲ တဖြည်းဖြည်းပျံ့နှံ့လာသော
ဖျော့တော့တော့ရနံ့လေးက
ကယောက်ကယက်ဖြစ်နေသောရှီကျင်း၏ စိတ်ကို
တည်ငြိမ်စေသည်။သူ့အတွေးများကို
အစဉ်တကျပြန်ထားပြီး သူ့ထင်ကြေးများကို
အကြောင်းပြချက်အမျိုးမျိုးနှင့်သေချာရှင်းပြကာ
လျန်ကျွင်းကိုမျှော်လင့်တကြီးစောင့်ကြည့်နေသည်။
လျန်ကျွင်းနားထောင်ပြီးသောအခါ
အချိန်ခဏစဉ်းစားနေသည်။ထို့နောက်
ရှီကျင်းကိုကြည့်ကာ
"မင်းတွေးပုံက အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်...ရှန့်ချင်
ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျရတဲ့အသေးစိတ်အချက်တွေနဲ့
ရှီရှင်းရွယ်ဘဝအကြောင်းကိုသေချာစုံစမ်းဖို့
ငါလူလွှတ်ပေးမယ်...
မင်းနဲ့မင်းအမေနှစ်ယောက်လုံးနဲ့
ရုပ်ဆင်တဲ့လူ...အမျိုးသား...ကိုရှာကြည့်ဖို့"
လျန်ကျွင်းသည်ထိုဦးတည်ရာကို
ပြောရခြင်းအပေါ် သဘောမတွေ့ဟန်
မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
"အမျိုးသမီးရောပဲ...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်
ကျွန်တော်အထင်မှားတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ
ရှီရှင်းရွယ်စိတ်ထဲကလူက အမျိုးသမီးလည်း
ဖြစ်နိုင်တယ်"
ရှီကျင်း ထပ်ပေါင်းပြောသည်။
လျန်ကျွင်းခေါင်းညိတ်သည်။လူငယ်လေး၏
စိတ်ကျဉ်းကျပ်နေသောအမူအရာကို
ကြည့်ကာ နူးညံ့သောလေသံဖြင့်
ဖြေသိမ့်ပေးသည်။
"စုံစမ်းတာက အချိန်ယူရမယ်..ဒါကြောင့်
တအားမတွေးဘဲ စိတ်ကိုအေးအေးထား—
အရင်မျိုးဆက်ရဲ့ပြဿနာတွေက
မင်းနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး...ဘာတွေဖြစ်နေပါစေ
မင်းဘာလုပ်ချင်ရင်ဖြစ်ဖြစ်မင်းမှာငါရှိတယ်၊
ငါအားလုံးဖြေရှင်းပေးမှာမို့မကြောက်နဲ့.."
မင်းမှာ ငါရှိတယ်
ယုံကြည်မှုအပြည့်ဖြင့်အထက်စီးဆန်စွာ
ဆိုလိုက်သောလျန်ကျွင်း၏နောက်ဆုံးစကားကြောင့်
ရှီကျင်း ထိတ်လန့်သွားသည်။
ဘယ်အရာကမှသူ့အားမတုန်လှုပ်နိုင်သလို
တစ်ဖက်လူ၏အရှိန်အဝါသည်
အင်အားကြီးကာ မှီခိုအားထားစရာ
ကောင်းသည်။ ထို့ကြောင့်
ရှီကျင်းရှောင်စစ်ကို လှမ်းပြောမိသည်။
"အဲ့တာကမြေအောက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ရဲ့
အရှိန်အဝါလား? 'မင်းမှာ ငါရှိတယ်'
ငါ ရုတ်တရက်ကြီး ဒူးထောက်ကိုးကွယ်ချင်စိတ်
ပေါက်သွားပြီ!"
<……>
ရှီကျင်း၏ပျောက်ဆုံးနေသောIQနဲ့EQအတွက်
ရှောင်စစ်အမှန်တကယ်စိတ်ပူလာသည်။
လူငယ်လေးသည် သူ့အားလေးစားသဖွယ်
တဖိတ်ဖိတ်တောက်ပနေသောမျက်လုံးများနှင့်
ကြည့်နေသည်ကိုလျန်ကျွင်းမြင်သောအခါ
အနီးသို့တိုးကပ်ပြီးလေသံနဲ့ပြောလိုက်သည်။
"ရှီကျင်း"
ရှီကျင်းလည်း သူ၏ပေါက်ကရအတွေးများမှ
နိုးထလာသည်။သူနှင့်အလွန်နီးကပ်နေသော
လျန်ကျွင်း၏မျက်နှာလှလှကို
တစ်ချက်ကြည့်မိသည်။ရှီကျင်းမှာ ကြည့်လေလေ
လျန်ကျွင်းသည်အင်မတန်လိမ္မာသော
ကလေးနှင့်တူသည်ဟု ပိုခံစားမိလာသည်။
ထို့ကြောင့်သူသည်မသိလိုက်ပါဘဲ
တစ်ဖက်လူ၏ကိုယ်ကိုထွေးပိုက်မိကာ
ကျောပြင်ကိုပုတ်ပေးရင်းပြောသည်။
"ကျွန်တော့်မှာ ခင်ဗျားရှိတာ သိပါတယ်..
ခင်ဗျားမှာလည်း ကျွန်တော်ရှိတာကို
မမေ့နဲ့နော်!
နေကောင်းအောင်နေပြီး အသက်ရှည်ရှည်
နေရမယ်နော်လျန်ကျွင်း—ကျွန်တော်ကူညီမယ်!"
ခင်ဗျားရဲ့ယူနစ်ဘားကို ရှင်းပစ်ဖို့ကူညီမှာ..
အဲ့တာမှ ခင်ဗျားဘာအသက်အန္တရာယ်မှ
မရှိတော့မှာ!
ကျွန်းပေါ်ရှိအပူချိန်မှာ မြင့်မားသောကြောင့်
နှစ်ဦးစလုံးပေါ့ပေါ့ပါးပါးသာ ဝတ်ဆင်ထား
ကြသည်။ရှီကျင်းသည်လည်း
စွပ်ကျယ်ပါးပါးသာဝတ်ထားသဖြင့်
လျန်ကျွင်းကိုဖက်လိုက်သောအခါ
သူ့ကိုယ်အပူချိန်ကို တစ်ဖက်လူက
သိသာစွာခံစားရသည်။
အရင်ကပွေ့ဖက်သည်များမှာ ခဏသာဖြစ်ပြီး
အဝတ်ထူထူများခံနေသေးသည်။ထို့ကြောင့်
ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ အရင်ကထက်
ပိုနီးကပ်နေသလိုပင်။
လျန်ကျွင်းနှလုံးခုန်မြန်သွားသည်။
အထိအတွေ့ကြောင့်သဘာဝကျစွာ
တောင့်ခဲမိသော်လည်း ခဏအကြာတွင်
နေသားကျသွားသည်။
ရှီကျင်း၏အနွေးဓာတ်ကိုခံစားရင်း
ပို၍နီးနီးကပ်ကပ်ဖြစ်ရန်ဆွဲဖက်ဖို့
မတွန့်ဆုတ်တော့ပေ။သူ့ပုခုံးထက်
အနားယူနေသောရှီကျင်း၏ခေါင်းကို
တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်ရာ ရှီကျင်းနားရွက်နောက်ရှိ
ဆံပင်က သူ့နှာခေါင်းထိပ်ကို ယားယံစေသည်။
လျန်ကျွင်းသည်ပူပင်သောကကင်းစွာ
နူးနူးညံ့ညံ့ဆိုလိုက်သည်။
"အင်းပါ.."
သေချာတာပေါ့...သူအသက်ရှည်ရှည်ကို
နေသွားရမယ်...လက်မောင်းကြားထဲမှ
သူအလွန်...အလွန်မြတ်နိုးရတဲ့ဒီလူသားကို
ဘယ်သူ့မှ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရှိစေရဘူး။
ရှီကျင်းသည်စက္ကန့်အနည်းငယ်အကြာတွင်
ခွာဖို့လုပ်သည်။သူလုပ်မိသည်ကို ပြန်တွေးကာ
လျန်ကျွင်းစိတ်ဆိုးသွားမှာကို စိုးရိမ်သော်လည်း
လျန်ကျွင်းက သူ့ကိုပြန်ဖက်လိုက်မယ်လို့မထင်ထားခဲ့။ ထို့အပြင်ပွေ့ဖက်တာကိုအားလျော့ကာ
အနောက်သို့ဆုတ်မယ်ကြံသော်လည်း
တစ်ဖက်လူက လွှတ်ပေးဖို့ဆန္ဒမရှိချေ။
လျန်ကျွင်း၏ရေချိုးဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းကို
ရှူရှိက်ရင်း ထိုသူပုခုံးထက်မှသူ့ခေါင်းကို
နည်းနည်းရွေ့လိုက်သည်။ရှီကျင်းလည်း
မနေနိုင်စွာရှောင်စစ်ကို လှမ်းမေးသည်။
"သူအိပ်ပျော်သွားတာလား?
ဘာလို့မလှုပ်တာလဲ?"
ရှောင်စစ်သည်သူတို့ကိုငေးကြည့်ရင်း
ကျိုးကြောင်းဆီလျော်စွာဖြေပေးသည်။
<မအိပ်ပါဘူး...ကြည့်ရတာ ပင်ပန်းနေလို့ဖြစ်မယ်၊
ဒါလင်က ဒီအဖွဲ့အစည်းထဲမှာပဲ
ကြီးပြင်းလာပြီး အန္တရာယ်က
လက်တစ်လုံးကြားမှာမို့ အရာရာမှာသတိရှိဖို့
သင်ပြခံခဲ့ရတော့...ဒီလိုမျိုးတစ်ခါမှ
အဖက်မခံရဖူးဘူးလေ။ကျင်းကျင်း...
ဒါလင်ရဲ့ဘဝမှာ အနွေးဓာတ်ကင်းမဲ့နေတယ်
ကျင်းကျင်း သူ့ကို ပိုယုယုယယဆက်ဆံသင့်တယ်>
ရှီကျင်းလည်း ဒီလိုဒုစရိုက်အဖွဲ့အစည်းကြား
ရှင်သန်ဖို့ ရုန်းကန်နေရတဲ့ သနားစရာ
အထီးကျန်ကလေးတစ်ယောက်ကို မြင်ယောင်ပြီး
သူ့နှလုံးသားမှာ ချက်ချင်းပျော့ပြောင်းသွားသည်။
ထို့ကြောင့်သူသည်ပိုပြီးတင်းကြပ်စွာ
ထွေးဖက်လိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းကပွေ့ဖက်တာလိုအပ်ရင်
သူ့ကို ကြိုက်သလောက်ဖက်နိုင်တယ်...
လျန်ကျွင်းက သနားဖို့ကောင်းတယ်
ဘယ်သူမှ သူ့ကိုဒီလိုမဖက်ကြဘူး...
သနားစရာလေး
ထိုလှုပ်ရှားမှုများက
လျန်ကျွင်းမျက်စိအောက်မှမလွတ်မြောက်ခဲ့။
သူသည်ခေါင်းစောင်းကာ
ရှီကျင်း၏နားသယ်စပ်နားသို့ ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်ပြီး
နှုတ်ခမ်းများကော့တက်သွားတော့သည်။
အရူးလေးက ဒီတစ်ကြိမ်ကော စိတ်ထဲ
ဘာတွေပေါက်ကရတွေးနေလဲမသိ..
နေ့လည်စာစားပြီးနောက်လျန်ကျွင်းကို
အပြင်ခေါ်ထုတ်ချင်သော ရှီကျင်း၏
ဆန္ဒပြည့်ဝသွားသည်။
နေ့လည်ခင်းနေပူရှိန်မှာ ပူပြင်းလွန်းရာ
လျန်ကျွင်းအပူဓာတ်ကို မခံနိုင်မှာစိုးသဖြင့်
ရှီကျင်းသည်ဝှီးချဲကိုကျောက်ခင်းလမ်း
တစ်လျှောက်တွန်းလာသည်။ ပန်းခင်းများနှင့်
သစ်ပင်ဝါးပင်များကိုဖြတ်ကျော်လာပြီး
ကျွန်း၏အဆုံးနားကတောင်ကုန်းပေါ်တွင်
ရှုခင်းကောင်းသော အပန်းဖြေဆောင်လေး
တစ်ခုကိုတွေ့သည်။သစ်ပင်ရိပ်များအောက်တွင်
သူနဲ့လျန်ကျွင်းသည်ဘုတ်ပြားဂိမ်းကို ကစားနေကြသည်။လျန်ကျွင်းတွင်မရှိခဲ့သော
ကလေးဘဝအမှတ်အရများကိုပြုလုပ်ရန်
ရှီကျင်းမမေ့သေးပေ။
အပန်းဖြေအိမ်လေးမှာ သစ်သားဖြင့်
တည်ဆောက်ထားပြီး
ပင်လယ်ခရုခွံများသီကုံးထားကာ
အစွန်းတွင်ခေါင်းလောင်းလေးများ
ပါရှိသောကြိုးများလည်းရှိသည်။
လေတစ်ချက်အဝှေ့တိုင်း ချိုမြိန်သော
အသံလေးများထွက်လာလေသည်။
သူတို့၏ရှေ့တွင်မိုနိုပိုလီဘုတ်ပြားနှင့်
ကတ်များ၊ပိုက်ဆံများ၊အိမ်..ဟိုတယ်စသော
ကတ်ပြားများပြန့်ကျဲနေသည်။သရေစာများကလည်း
လက်တစ်ကမ်းတွင်ရှိကာဆော့ရင်း
စကားပြောနေကြသည်။တစ်ခါတစ်လေ
ခရုခွံများမှ အသံထွက်လာသောအခါ
ပြိုင်တူလှည့်ကြည့်မိပြီး အချင်းချင်းပြန်ကြည့်ကာ
ရယ်မောကြသည်။ဒီလိုနဲ့တစ်နေ့ခင်းလုံး
ဖြတ်သန်းဖြစ်လေသည်။
နေရောင်ခြည်၏ေတာက်ပမှုကြောင့်တိမ်စိုင်များ
လိမ္မော်ရောင်ဘက်သို့ သန်းလာချိန်တွင်
ရှီကျင်းသည်ပျင်းကြောဆန့်လျက်
ရှုပ်ပွနေသောစားပွဲထက်သို့မှောက်ကာ
စိတ်ကျေနပ်စွာ သက်ပြင်းချသည်။
"အားလပ်တဲ့ဘဝကကောင်းလိုက်တာ..."
လျန်ကျွင်းက သူ့နဖူးကိုလှမ်းပုတ်ကာ
"တစ်နေ့ခင်းလုံး ငါနဲ့ပဲနေနေတာ
မပျင်းဘူးလား?"
ရှီကျင်းသည်ထိတွေ့မှုကြောင့်
ခဏကြောင်အသွားသော်လည်း လျန်ကျွင်းကို
မော့ကြည့်ကာခေါင်းခါပြသည်။
"ဟင့်အင်း...မိုနိုပိုလီဆော့ရတာပျော်ဖို့ကောင်းတယ်၊
ကျွင်းရှောက်ရော ပျင်းလား?"
"မပျင်းပါဘူး ၊ ဒီလိုစိတ်အပန်းဖြေတာလည်း
ကောင်းပါတယ်"
လူငယ်လေး မပျင်းဘူးဆိုတာသေချာမှ
လျန်ကျွင်းသည်စိတ်ကျေနပ်စွာ
ရှီကျင်း၏နဖူးကို ပြန်ထိလိုက်သည်။
ထိုသူအပြုအမူများကို စိတ်ထဲမထားတော့ဘဲ
ရှီကျင်း ရုတ်တရက်တိုက်တွန်းသည်။
"ဒါဆို မနက်ဖြန်လည်း အပြင်ထွက်ပြီး
ဆော့ရအောင်"
လျန်ကျွင်းမေးထောက်ကာခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"ကောင်းပြီ"
ရှီကျင်းမျက်လုံးများအရောင်တောက်သွားသည်။
လျန်ကျွင်းကြည့်ရတာ စိတ်ကြည်နေသဖြင့်
ထပ်မေးကြည့်လိုက်သည်။
"အဲ့တာဆို ကျွန်တော်တို့အပတ်တိုင်း
အပြင်ထွက်ကြမလား? မနားတမ်းအလုပ်လုပ်တာက
ခြေကုန်လက်ပန်းကျတယ်..အလုပ်ချိန်နဲ့
အနားယူချိန်ကို ဟန်ချက်ညီညီထားသင့်တယ်လေ"
လျန်ကျွင်းနှုတ်ခမ်းထောင့်များ
ကွေးညွန့်သွားကာခေါင်းထပ်ညိတ်ပြသည်။
"မင်းသဘော"
ရှီကျင်းသက်ပြင်းမချဘဲ မနေနိုင်တော့။
အဲ့အဖြေက သဘောတူတယ်လို့ပြောတာမလား?
နည်းနည်းထူးဆန်းနေသလိုခံစားရတယ်..
မသိရင်လူကြီးက ကလေးရဲ့
အကြိုက်ဆောင်ပေးနေသလိုကြီး
ရှောင်စစ်: <……>
လူကြီးက ကလေးအကြိုက်ဆောင်တယ်?
ဟမ်?
လျန်ကျွင်းရဲ့တုံ့ပြန်မှုကထူးဆန်းနေသော်လည်း
ရှီကျင်း၏အပျော်ကို မေဖျာက်ဖျက်နိုင်။
သူသည်နောင်လာမဲ့အပတ်များတွင်လုပ်မည့်
အစီအစဉ်များကိုတောင်ပီတိဖြာစွာ
ချက်ချင်းရေးဆွဲတော့သည်။
လေပြေအတိုက်ထွက်ပေါ်လာသော
ဆည်းလည်းသံများနှင့်အတူ အချိန်သည်လည်း
တရွေ့ရွေ့ကုန်ဆုံးလာကာ
မတ်လနောင်းပိုင်းသို့ရောက်လာသည်။
ရှီကျင်းသည်မစ္စတာဖန်း၏
ခွင့်ပြုချက်ကိုရယူပြီး အတန်းလစ်တော့သည်။
လျန်ကျွင်းကိုတော့ အသိမပေးပေ။
"မင်း ဒီနေ့ပျက်ကွက်တာအတွက်
အစားပြန်ပေးရမယ်နော်သင်ခန်းစာတွေ
နောက်ကျလို့မရဘူး"
မစ္စတာဖန်းသည်မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့်
ပြောသည်။
ရှီကျင်းသည်မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင်
ကတိပေးသည်။
"ကျွန်တော်သိပါတယ်...ညနေပိုင်းမှာ
အချိန်ပို သင်မှာမလား? ဆရာ့စိတ်ကြိုက်သာလုပ်ပါ"
မစ္စတာဖန်း၏မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်
ဖြေလျော့သွားပြီး
"ကောင်းပြီ အဲ့လိုပဲလုပ်တာပေါ့"
ထို့နောက်တွင်Gua Liuအဆင်သင့်
စောင့်နေသော ဗီလာနှင့်အနီးဆုံးက
ထမင်းစားခန်းမဆီသွားကြသည်။ရှီကျင်းကို
မြင်သောအခါ Gua Liuသည်နွေးထွေးစွာ
ကြိုဆိုသည်။
"မီးဖိုချောင်က အသင့်ပဲ..ပါဝင်ပစ္စည်းတွေလည်း
ပြင်ထားပြီးပြီ—မင်းလုပ်ချင်တာလုပ်လို့ရတယ်၊
ပစ္စည်းနေရာမသိရင်တခြားသူတွေကိုမေးလိုက်
သူတို့ပြပေးလိမ့်မယ်"
ရှီကျင်းသည်အိုကေလုပ်ပြကာ မီးဖိုချောင်ထဲ
ခပ်သုတ်သုတ်ဝင်သွားသည်။
မစ္စတာဖန်းသည်ရှီကျင်းဝင်သွားသည်ကိုကြည့်ရင်း သူ၏တင်းကျပ်သော အမူအရာလည်း
တဖြည်းဖြည်းဖြေလျော့သွားသည်။
သူသည်ထမင်းစားခန်းအတွင်း ပွကျဲနေသော
အလှဆင်ပစ္စည်းများနှင့်ဝတ်စုံအမျိုးမျိုးကို
စိတ်ရှုပ်စွာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
Gua Liuမှ သတိထားမိရာ အနားကပ်ပြောသည်။
"ရှောင်ကျင်းက လိမ္မာတဲ့ကလေးပါ..သူ့အပေါ်
တအားကြီးမတင်းကျပ်ပါနဲ့"
မစ္စတာဖန်းသည်သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ
ဘာမှပြန်မပြောဘဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။
စာကြည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေသောလျန်ကျွင်းသည်
နာရီကိုလှမ်းကြည့်သည်။ ရှီကျင်းအနားယူချိန်
ရောက်တော့မည်ကိုမြင်ရာသူဖတ်နေသော
စာရွက်များကိုချပြီး စားပွဲနောက်မှထွက်လာသည်။
ရေခဲသေတ္တာလေးထဲမှ အအေးတစ်ဘူးကို
ထုတ်ပြီး လက်ဖက်ရည်စားပွဲပေါ်မှ
သစ်သီးပန်းကန်ဘေးတွင်ထားလိုက်သည်။
ပြင်ဆင်ပြီးသောအခါ ရပ်နားချိန်ရောက်ရန်
တစ်မိနစ်သာလိုတော့ကြောင်းတွေ့လိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်စားပွဲဆီပြန်သွားကာ
စာဆက်ဖတ်နေလိုက်သည်။
တစ်မိနစ်သည်မြန်မြန်ပဲကုန်ဆုံးသွားသော်လည်း
ကြားနေကျတံခါးခေါက်သံကို မကြားရပေ။
သူသည်တံခါးကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ရှီကျင်း
သန့်စင်ခန်းဝင်နေတာကြောင့်ဖြစ်မည်ဟုတွေးကာ
စာရွက်များကိုပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
မိနစ်အနည်းငယ်ကုန်ဆုံးသွားသော်လည်း
တံခါးခေါက်သံကိုမကြားရသေး။လျန်ကျွင်း
ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်မနေနိုင်တော့ရာ
ဖတ်လက်စများကိုချကာ အခန်းအပြင်သို့
ထွက်လာပြီး အခန်းငယ်လေးဆီသို့
လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ
အနားယူရမည့်မစ္စတာဖန်းသည်
အခန်းရှေ့တွင်ထိုင်ကာ
သင်ရိုးညွှန်းတမ်းဖတ်နေသည်ကို
တွေ့လိုက်ရသည်။
"ဆရာ?"
လျန်ကျွင်းကြောင်တောင်တောင်နဲ့
ထိုသူနောက်မှတံခါးကိုလှမ်းကြည့်မိသည်။
မစ္စတာဖန်းသည် စဉ်းစားနေရာမှ
သတိဝင်လာပြီး လျန်ကျွင်းအကြည့်နောက်
လိုက်ကြည့်ကာ ရှင်းပြသည်။
"မင်းကိုပြောဖို့မေ့နေတာ..ရှီကျင်းအတွက်
စာမေးပွဲအသေးစားတစ်ခုစီစဉ်ထားတာ...
ဘာသာစုံဆိုတော့ ဒီနေ့နားချိန်နည်းမယ်။
စောင့်ကြည့်နေရင်သူစိတ်လှုပ်ရှားမှာစိုးလို့
အပြင်ထွက်ထိုင်နေတာ"
အော်သူ စာမေးပွဲရှိနေတာကိုး..
လျန်ကျွင်းမျက်ခုံးများ တွန့်ကွေးသွားသော်လည်း
ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"အဲ့တာဆိုလည်း ကျွန်တော့်စာကြည့်ခန်းမှာ
လာနေလို့ရပါတယ်...ဆရာဒီလိုအပြင်မှာ
ထိုင်စောင့်နေစရာမလိုပါဘူး"
"ရတယ်...ငါဒီမှာပဲနေရမှာ"
မစ္စတာဖန်းသည်လက်ခါကာ
ရုပ်တည်ကြီးဖြင့်ဆိုသည်။
"ရှီကျင်း စာခိုးချရင်ဘယ်နဲ့လုပ်မတုန်း?"
လျန်ကျွင်းသည်လူငယ်လေးဘက်မှ
ချက်ချင်းကာပြောသည်။
"ရှီကျင်းက အဲ့လိုမလုပ်ဘူး"
"မင်းမသိပါဘူး.."
မစ္စတာဖန်းသည်ကျောင်းသားပေါင်းစုံကို
တွေ့ဖူးခဲ့သောအမူအရာနှင့်ခေါင်းရမ်းသည်။
"စာညံ့တဲ့ကျောင်းသားတချို့က
စာမေးပွဲအောင်ဖို့အတွက်ဘာမဆိုလုပ်နိုင်တယ်"
“……”
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်းက အမှန်တကယ်
စာညံ့တာမဟုတ်ကြောင်းပြောပြချင်သော်လည်း
လူငယ်လေး၏ပေါ့တီးပေါ့ပျက်စရိုက်ကို
ပြန်တွေးမိကာ ပါးစပ်ပိတ်လိုက်ရသည်။
ဒီလိုနဲ့ လျန်ကျွင်းကိုကောင်းကောင်းကြီး
လှည့်စားနိုင်ခဲ့သည်။
နောက်ထပ်အနားယူချိန်သို့ရောက်သောအခါ
ရှီကျင်းသည်လုပ်လက်စကိုရပ်ကာ
အေပရွန်ကိုချွတ်ပြီး ဗီလာသို့အမြန်ပြန်သည်။
ထို့နောက်လျန်ကျွင်း၏စာကြည့်ခန်းကို
အချိန်ကိုက်တံခါးခေါက်လိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်ချက်ချင်းတံခါးဖွင့်ကာ
အရင်ဆုံးကောင်လေး၏စိတ်အခြေအနေကို
လေ့လာလိုက်သည်။
အခြေအနေကောင်းပုံပဲ...ဒါဆို သူ စာမေးပွဲ
ဖြေနိုင်တယ်ပေါ့
လျန်ကျွင်းစိတ်အေးသွားသည်။ထို့နောက်
ရှီကျင်းဆီမှ ချိုအီအီအနံ့ထွက်လာပြီး
လက်တွင်လည်း သကြားမှုန်များကပ်နေသည်ကို သတိထားမိသွားသည်။
"စာမေးပွဲဖြေရင်း မုန့်စားနေတာလား?"
လျန်ကျွင်း ထိုသို့သာတွေးမိသည်။
"အမ်.....အွန်း!"
ရှီကျင်းသည်တစ်က္ကန့်လောက်အေးခဲသွား
သော်လည်း ခပ်သွက်သွက်ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
သူသည်သနားစရာကောင်းသော
အမူအရာမျိုးပြုလုပ်ကာ သက်ပြင်းချသည်။
"အချိန်အကြာကြီးဆိုတော့
ကျွန်တော့ဦးနှောက်အရည်ပျော်တော့မလိုပဲ၊
အဲ့တာကြောင့်အချိုစားရင်း အားပြန်ဖြည့်တာ"
"စာမေးပွဲကြီးမှမဟုတ်တာ...
တအားစိတ်မပူပါနဲ့"
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်းလက်ကိုယူကာ
သကြားမှုန်များကိုသုတ်ပေးပြီး ဆိုဖာဆီသို့
ညွှန်ပြသည်။
"ခဏနားလိုက်၊ မီးဖိုချောင်က
လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်အသီးတစ်ပန်းကန်
ပို့ထားတယ်။ မစ္စတာဖန်းပြောတာ စာမေးပွဲက
တစ်ရက်လုံးဆို...ပင်ပန်းနေပြီလား?"
ရှီကျင်းသည်တိတ်တခိုးသက်ပြင်းချပြီး
ထိုင်လိုက်သည်။သူ့အမူအရာကို ဖုံးကွယ်ရန်
အသီးတစ်စိတ်ကို ပါးစပ်ထဲသွပ်ထည့်လိုက်သည်။
"ဟင့်အင်း..သင်ခန်းစာတွေကပိုလွယ်ပါတယ်။
အိမ်စာလည်းမရှိဘူး"
ရှီကျင်း အလျင်စလိုစားနေသည်ကိုကြည့်ရင်း
လျန်ကျွင်းမျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။
သူသည်ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ ရှီကျင်းခေါင်းကို
ပုတ်လိုက်ပြီး သရေစာများထပ်ယူရန်
တစ်ဖက်သို့ လှည့်သွားသည်။
ရှီကျင်းလည်း သူ့ဆံပင်သူထိကြည့်သည်။
ဒီနောက်ပိုင်း...လျန်ကျွင်းက သူ့ကိုကိုင်ရတာ
အတော်သဘောကျနေပုံပဲ။ထို့နောက်
ရှောင်စစ်ပြောသော ထိုသူ၏ဘဝမှာ
နွေးထွေးမှုလစ်ဟာခဲ့သည်ကိုပြန်တွေးမိ၍
စိတ်ထဲမထားတော့ပေ။
အနားယူချိန်ပြီးသွားသောအခါ ရှီကျင်းသည်
လျန်ကျွင်းမျက်စိအောက်တွင်အခန်းလေးထဲ
ဝင်သွားလိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းစာကြည့်ခန်းထဲ
ပြန်ဝင်သွားသည်နှင့်ထပ်ခိုးထွက်ကာ
ထမင်းစားခန်းဆီ တန်းပြေးသည်။
နေ့လည်ပိုင်းတွင်လည်း ထမင်းစားခန်းထဲ
တစ်ခုခုမသင်္ကာစရာများ လျန်ကျွင်းတွေ့သွားမည်ကို
ရှီကျင်းစိုးရိမ်သဖြင့်စာမေးပွဲကြောင့်
ပင်ပန်းလွန်း၍ ဗီလာတွင်သာ
နေ့လည်စာစားရန်တိုက်တွန်းလိုက်သည်။
ဤသို့ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးလှုပ်ရှားမှုများနှင့်
တစ်နေကုန်သွားတော့သည်။ ညနေပိုင်းမှ
ရှီကျင်း၏လက်လုပ်ကိတ်မုန့်ပြီးစီးသွားပြီး
Gua Yiတို့လည်း ထမင်းစားခန်းကို
အလှဆင်သည်များ ပြီးမြောက်လေသည်။
"ဟုတ်ပြီ...ကျွန်တော်ကျွင်းရှောက်ကို
သွားခေါ်မယ်...ဒီဟင်းပွဲတွေ
တစ်ချက်ကြည့်ပေးထားနော်"
ရှီကျင်းသည်အေပရွန်ကိုချွတ်ရင်း
Gua Erကိုလှမ်းပြောသည်။
လက်မှခရင်မ်များကိုဆေးချပြီး
ဗီလာဆီပြန်သွားသည်။
Gua Erသည်ရှီကျင်းထွက်သွားသည်ကို
ကြည့်ပြီး တခြားသူများကို ပြန်ကြည့်ကာ
သက်ပြင်းရှည်ကြီးချသည်။
"ရှီကျင်းရဲ့ဒီလိုလုပ်ပုံတွေနဲ့ဆို
ကျွင်းရှောက်ကကျောက်တုံးနဲ့လုပ်ထားရင်တောင်
သေချာပေါက်အရည်ပျော်မှာပဲ..."
အားလုံးသည်သူ့ကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်ကြပြီး
သူ့စကားများကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ
ရှီကျင်းပြောသောဟင်းပွဲများကိုကြည့်ရန်
လူစုခွဲသွားကြသည်။
သူ့ကိုယ်ပေါ်မှခရင်မ်နံ့မှာ တအားပြင်းလွန်းရာ
လျန်ကျွင်းရိပ်မိသွားမည်စိုးသဖြင့်
ရှီကျင်းပြန်ရောက်သည်နှင့်
စာမေးပွဲစောစောပြီးသွားသလို
သူ့အခန်းထဲမှအမြန်ထွက်ကာ
လျန်ကျွင်းစာကြည့်ခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပြီး
အော်ပြောသည်။
"ကျွင်းရှောက်ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်
မင်တွေပေကုန်လို့ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်"
ပြီးနောက်ချက်ချင်းပြန်ပိတ်ကာ
မစ္စတာဖန်းကိုထားခဲ့ပြီး သူ့အခန်းဆီ
ပြန်ပြေးသည်။
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်းအသံကြားသည်နှင့်
ချက်ချင်းထွက်လာသော်လည်း
စင်္ကြန်လမ်းတွင်ကောင်လေး၏
အရိပ်အယောင်တစမှမမြင်ရတော့သဖြင့်
မစ္စတာဖန်းကို လှည့်ကြည့်သည်။
လူအိုကြီးသည်မျက်နှာရှုံ့မဲ့ကာ မကျေမနပ်ပြောသည်။
"သူကဆိုးပါတယ်လို့ ငါပြောသားပဲ၊
စာမေးပွဲမှာအမှားတွေအများကြီး
လုပ်တဲ့အပြင်သူ့အဖြေလွှာကိုစစ်နေတုန်း
ငါ့မင်ဘူးကိုမှောက်ချလိုက်တာ
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးပေကုန်ရော"
ခဏလောက်တိတ်သွားပြီးမှ လျန်ကျွင်းမေးလာသည်။
"မင်က ဘာတံဆိပ်လဲ? ဆရာဆီ
သေတ္တာတစ်လုံးစာပို့ပေးဖို့
ပို့ဆောင်ရေးဌာနဆီပြောလိုက်ပါမယ်"
သူက ဘယ်လောက်ဖြစ်ဖြစ်အစားပြန်ပေးမှာမို့
ရှီကျင်းက လုပ်ချင်သလိုလုပ်လို့ရတယ်လို့
ပြောချင်တာလား?
မစ္စတာဖန်းသည်လျန်ကျွင်းကိုဒေါသတကြီး
စိုက်ကြည့်ပြီး အသက်ရှူကြပ်မတတ်ဖြစ်သွားသည်။
"သူ့ကို အလိုလိုက်လွန်းတယ်!"
ထို့နောက်ခြေဆောင့်ကာ ထွက်သွားတော့သည်။
လျန်ကျွင်းသည်သူ၏သစ္စာရှိအမတ်
တစ်ပါး၏အကြံပေးစကားကို မိုက်မဲစွာ
နားမထောင်သောဘုရင်တစ်ပါးဟန်
တည်ငြိမ်စွာပြောသည်။
"သူ့က ငါ့လူလေ
သေချာပေါက်အလိုလိုက်မှာပေါ့"
ရှီကျင်းရေချိုးပြီးသည်နှင့်
အစီအစဉ်အတိုင်း လျန်ကျွင်းကို 'ညစာ'အတွက်
ထမင်းစားခန်းကိုခေါ်သွားသည်။
လျန်ကျွင်းသည်စားမေးပွဲကြောင့်
ပင်ပန်းနေမည်စိုးသဖြင့်
"အပြင်ထွက်စရာမလိုပါဘူး...
လေသာဆောင်မှာပဲ စားကြမယ်လေ"
"ဟင့်အင်း...နေ့လည်တုန်းက စားပြီးပြီလေ။
တစ်နေကုန်အိမ်ထဲအောင်းမနေသင့်ဘူး..
ညနေခင်းလေကခံလို့ကောင်းတယ်"
ရှီကျင်းပြန်ဖြေသည်။ထမင်းစားခန်းသို့
ရောက်သောအခါမေးလိုက်သည်။
"ကျွင်းရှောက်ဒီနေ့ ကျွန်တော်အပြင်ဘက်မှာ
ထိုင်ချင်တယ်...ရလား?"
လျန်ကျွင်းသည်သဘာဝကျစွာ
သဘောတူသည်။
"ရတာပေါ့"
ရှီကျင်းသည်ပင်လယ်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်သို့
ဝှီးချဲကိုရွေ့သွားလိုက်ပြီး
"ဟိုနားက စားပွဲမှာ ထိုင်ရအောင်လား"
နေမဝင်သေးသဖြင့်အလင်းရောင်ရှိသေးသည်။
ထမင်းစားခန်းရှိမီးများမဖွင့်ထားသည်ကို
လျန်ကျွင်းလည်းထွေထွေထူးထူးမတွေးတော့ဘဲ
ရှီကျင်းတွန်းပေးရာ အပြင်ဘက်အစွန်နားဆီသို့
လိုက်ပါသွားသည်။ယူလိုက်သည့်နေရာမှာ
အမှန်တကယ်ရှုခင်းကောင်းလှသဖြင့်
လူငယ်လေးကို ချီးကျူးဖို့လည်း မမေ့ချေ။
ရှီကျင်းသည်စိတ်ကျေနပ်စွာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်
ထိုင်လိုက်ပြီး ခါတိုင်းလိုပဲ
စားနေကျဟင်းပွဲများမှာလိုက်သည်။
သူသည်နေဝင်ကာကောင်းကင်ကြီး
မှောင်မဲသွားသည်ထိစောင့်ပြီးမှတွေဝေသော
အမူအရာဖြင့်ပြောသည်။
"ဘာလို့မီးမဖွင့်ထားတာလဲ?
မီးပျက်နေလို့လား?"
(TN: မြန်မာနိုင်ငံမဟုတ်ပါ)
လျန်ကျွင်းလည်း မသေမချာဖြစ်သွားသည်။
တစ်ယောက်ယောက်ကိုခေါ်မေးဖို့
လက်မြှောက်လိုက်သော်လည်း ရှီကျင်းမှ
လှမ်းတားသည်။
"မခေါ်ပါနဲ့တော့ ကျွန်တော်ပဲတစ်ချက်
သွားကြည့်လိုက်မယ်၊ အပေါ့သွားချင်နေတာနဲ့
အတော်ပဲ"
လျန်ကျွင်းလည်း လက်ပြန်ချကာ
ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ရှီကျင်းဝင်သွားသည်ကို
ကြည့်နေလိုက်သည်။
နေဝင်ရီတရောချိန်မှ ညချမ်းဆီသို့
ကူးပြောင်းနေသလို ပင်လယ်လေသည်ညင်သာစွာ
တိုက်ခတ်လျက်ရှိသည်။လျန်ကျွင်းသည်
အကြာကြီးစောင့်နေသော်လည်း ရှီကျင်း
ပြန်မလာပေ။သူ သွားကြည့်ရန်ပြင်စဉ်မှာပဲ
ထမင်းစားခန်းမှမီးများမှာ ရုတ်ချည်း
ထလင်းတော့သည်။အပြင်ဘက်ပတ်ပတ်လည်မှ
ရောင်စုံမီးလုံးများမှာလည်း တစ်ပြိုင်နက်တည်း
တစ်လက်လက်တောက်ပလာရာ
ထီးမိုးထားသောလျန်ကျွင်း၏စားပွဲဝိုင်းတွင်
လာရောက်ဆုံစည်းကြသည်။မီးမှိန်မှိန်လေးများမှာ
ထီးအမိုးပတ်ပတ်လည်တွင်ပါ လင်းလက်လာသဖြင့်
ရင်သပ်ရှုမောစရာကောင်းစွာ
လှပသောကိုယ်ပိုင်ကမ္ဘာလေးတစ်ခုလို
ဖြစ်သွားသည်။
လျန်ကျွင်း တန့်သွားကာ သူ့ပတ်ပတ်လည်မှ
မီးရောင်စုံများကိုကြည့်မိသည်။
ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာရေးရေးလေး
သဘောပေါက်လာသဖြင့်တံခါးဝဆီသို့
လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
စကြ၀ဠာထဲမှကြယ်စင်များလို တဖျတ်ဖျတ်
တောက်ပနေသောပုံရိပ်ယောင်များကြား
စားဖိုမှူးဝတ်စုံဝတ်ထားသောအမွှေးပွဝက်ဝံလေး
တစ်ကောင်သည်သုံးလွှာမွေးနေ့ကိတ်လေး
ပါရှိသောစားစရာတွန်းလှည်းကိုတွန်းကာ
ထွက်လာလေသည်။
ပတ်ပတ်လည်တွင်လက်ဆောင်ဘူး
သေးသေးကြီးကြီးများ ဝန်းရံနေပြီး
အလယ်တွင်"Happy Birthday"
ဟုသီဆိုနေသောကာတွန်းရုပ်လေးပါသေးသည်။
ဤသည်မှာ ရယ်စရာကောင်းသလို
ချစ်ဖို့လည်းကောင်းသည်။
လျန်ကျွင်းမျက်လုံးများမှာ ကြယ်ပွင့်များအလား
တလက်လက်တောက်ပလာသည်။ဝှီးချဲကို
ဝက်ဝံရှိရာသို့လိမ့်သွားပြီး သူ၏အမူအရာမှာ
အလွန်နူးညံ့လျက်ရှိသည်။
ဘီးတပ်လှည်းမှာ သူ့ရှေ့တွင်ရပ်သွားသည်။
ဝက်ဝံလေးသည်စကားမပြောဘဲ
မွေးနေ့ကိတ်ပေါ်တွင်ဖယောင်းတိုင်များ စစိုက်သည်။
ထိုသို့လုပ်ရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့်
လက်ဆောင်ဘူးများကိုယူကာ လျန်ကျွင်း
လက်မောင်းကြားထဲထိုးထည့်ပေးသည်။
ဤသည်မှာ အတော်ရယ်စရာကောင်းသည်။
လျန်ကျွင်းပြုံးလိုက်သည်။ဘူးများပေါ်တွင်
နံပါတ်များမှတ်ထားသည်ကိုတွေ့သွားရာ
လှမ်းမေးလိုက်သည်။
"အားလုံးဆီကလား?"
ဝက်ဝံခေါင်းညိတ်ပြသည်။
ဖယောင်းတိုင်စိုက်လို့ပြီးသွားသောအခါ
ကုန်းပြီး တွန်းလှည်း၏ အမြင့်ကိုညှိ့လိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းဖယောင်းတိုင်မှုတ်လို့ အဆင်ပြေမဲ့
အမြင့်အနေအထားရောက်သည်အထိ
ကိတ်မုန့်မှာ တဖြည်းဖြည်းနှိမ့်ကျလာသည်။
ကိတ်မုန့်သည်အဝေးမှကြည့်လျှင်
လှပုံပေါ်သော်လည်း တကယ်တမ်းကျ
နည်းနည်းကြည့်ရဆိုးကြောင်း
လျန်ကျွင်းတွေ့လိုက်ရသည်။ထို့အပြင်
ကိတ်မုန့်ပေါ်က Happy Birthday ဆိုသော
စာလုံးမှာ မုန့်လုပ်ကျွမ်းကျင်သူရေးထားတာ
မဟုတ်ဘဲ ရှီကျင်းလက်ရေးမှန်းသိသာသည်။
လျန်ကျွင်းနှလုံးခုန်သံများမြန်လာတော့သည်။
ယနေ့ ရှီကျင်း၏စာမေးပွဲနှင့်သူ့ဆီမှရသော
ချိုမွှေးမွှေးနံ့တို့ကို ပြန်တွေးမိလိုက်ရာ
မတ်တတ်ရပ်နေသောဝက်ဝံကို ကြည့်လိုက်သည်။
ထိုဝက်ဝံ၏လက်ဖဝါးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း
မေးသည်။
"မင်းလုပ်ထားတာလား?"
"ဆု-တောင်း-ပြီး-ဖ-ယောင်း-တိုင်-မှုတ်-ဖို့-
အ-ချိန်-တန်-ပြီ"
ဝက်ဝံသည်စက်ရုပ်သံမျိုးဖြေသည်။
ရှီကျင်းအသံကိုကြားလိုက်ရသောအခါ
လျန်ကျွင်း အရည်ပျော်သွားတော့သည်။
သူသည်ဘာမှဆုတောင်းမနေဘဲ
ဖယောင်းတိုင်များကို တစ်ခါတည်းမှုတ်လိုက်သည်။
ထို့နောက်ဝှီးချဲမှထကာ အမွှေးပွဝက်ဝံအား
ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်လျက်
နှာခေါင်းမဲမဲလေးကို ညင်သာစွာနမ်းလိုက်လေသည်။
ရှီကျင်းခမျာ ထိတ်လန့်လွန်းအားကြီး၍
သူ့မျက်လုံးနှစ်လုံးမှာခေါင်းစွပ်ထဲမှ
ထွက်ကျမလိုဖြစ်သွားရသည်။
လျန်ကျွင်း သူ့နားတဖြည်းဖြည်းကပ်လာကာ
မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ဝက်ဝံနှာခေါင်းလေးကို
နူးနူးညံ့ညံ့နမ်းလိုက်သည်ကို ကြည့်ရင်း
သူ့နှလုံးခုန်သံများ အရိုင်းဆန်စွာ
တုန်ခါလာသည်။ နှလုံးသားမှာ ရင်ဘက်ထဲမှ
ခုန်ထွက်လာတော့မလိုမြည်ဟီးနေရာ
တခြားဘာသံမှမကြားနိုင်တော့ပေ။
မီးပန်းကိုင်ထားသောGua Erသည်တံခါးမှ
ထွက်လာမည်ကြံသော်လည်း
ချက်ချင်းနောက်ပြန်ဆုတ်ကာ သူ့နောက်မှ
အပေါင်းအပါများကိုတားလိုက်သည်။
အနောက်ဆုံးတွင်ရပ်နေသောGua Jiuမှ
လှမ်းမေးသည်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ? ကျွင်းရှောက်
ဖယောင်းတိုင်မှုတ်ပြီးတာနဲ့ ငါတို့က
ထွက်လာပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတက်ကြွအောင်
လုပ်ပေးရမယ်ဆို?"
ဘာတွေဖြစ်နေသလဲကိုမြင်သော
Gua Yiသည်လည်းနောက်ပြန်ဆုတ်ကာ
ပြောသည်။
"အခုငါတို့ထွက်သွားရင်ပတ်ဝန်းကျင်ကို
တက်ကြွရာမရောက်ဘဲ ငြိမ်းသက်သလို
ဖြစ်သွားမှာ...Gua San"
တစ်ဖက်လူပြောချင်သည်ကို ချက်ချင်း
နားလည်သောGua Sanသည်
ဝေါ်ကီတော်ကီကိုထုတ်ပြီးအမိန့်ပေးလိုက်သည်။
"မီးပန်းတွေစလွှတ်တော့"
တစ်အောင့်အကြာတွင်ကောင်းကင်ထက်သို့
မီးပန်းများ ပျံတက်သွားကာ ကျယ်လောင်စွာ
ပေါက်ကွဲထွက်လာသည်။
အံအားရှုမောစရာကောင်းစွာ လှပသော
မီးပန်းများသည်ကောင်းကင်အနှံ့ပြန့်ကျဲလျက်
ပင်လယ်ကမ်းစပ်တစ်ခုလုံးကို
အလင်းပေးလေသည်။
မီးပန်းသံများကြားမှ လျန်ကျွင်းလည်း
ကိုယ်ကိုပြန်မတ်လိုက်သည်။ကမ်းခြေထက်
လင်းလက်နေသောမီးပန်းများကိုကြည့်ကာ
သူ၏အပြုံးမှာပို၍ပင်ထင်ရှားလာသည်။ထို့နောက်
တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေသောဝက်ဝံကို
ပြန်ကြည့်ကာ ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ထပ်ဖက်လိုက်သည်။
ဝက်ဝံခေါင်းကို ပွတ်ပေးရင်း တိုးတိုးလေးဆိုသည်။
"ကျေးဇူးပါပဲ ကိုယ်တကယ်သဘောကျတယ်"
ဝက်ဝံရုပ်အတွင်းမှ ရှီကျင်းသည်နဖူးတွင်
ချွေးများပြန်လာသည်။အပူဓာတ်ကြောင့်လား
သို့မဟုတ်သူ၏ခုန်ပေါက်နေသော
နှလုံးသားကြောင့်လား မသိတော့။စိတ်ငြိမ်ဖို့
အချိန်တော်တော်ယူလိုက်ရပြီး လျန်ကျွင်းကို
ညင်သာစွာပြန်ဖက်ကာကျောပြင်ကို
ပုတ်ပေးလိုက်သည်။
သူ့စိတ်ထဲမှရှောင်စစ်ကိုလည်း
လှမ်းမေးသည်။
"လျန်ကျွင်းက ဝက်ဝံရုပ်ဝတ်စုံကို
တော်တော်သဘောကျနေပုံပဲ...ဒါပေမဲ့
သူဘာလို့ဆုမတောင်းရတာလဲ? ငါ့ကိတ်မုန့်က
တအားရုပ်ဆိုးနေလို့လား? ဒါမှမဟုတ်
လက်လုပ်မို့လို့ သူ့ဆုတောင်းနဲ့မတန်လို့များလား?"
အသံသေးအသံကြောင်အော်ရန်ပြင်နေသော
ရှောင်စစ်မှာ ရှီကျင်းစကားများကြောင့်
တစ်ဆို့သွားသည်။တစ်က္ကန့်လောက်
တိတ်ပြီးမှ ထငိုတော့သည်။
<ကျင်းကျင်း...ရှောင်စစ်တောင်းပန်ပါတယ်...
ရှောင်စစ်အမှားပါ၊ ကျင်းကျင်းရဲ့IQတွေ
ပြန်ရအောင်ရှောင်စစ်အကောင်းဆုံး ကြိုးစားပါ့မယ်...ကတိပေးတယ်! ဝါး...ဝါး...ဝါးးး...>
ရှီကျင်း: “……”
============================