အခန္း(၃၅)စႏိုက္ပါ
ႏွစ္သစ္ကူးအႀကိဳေန႔မွာ စိတ္လႈပ္႐ွား
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာရက္တစ္ရက္
ျဖစ္သည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ လူေနအိမ္ရာ၏
မနီးမေဝးရင္ျပင္က်ယ္တစ္ခုတြင္
ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ထားေသာလည္စီးဖဲျပားႏွင့္
အေမႊးပြဝက္ဝံတစ္ေကာင္သည္
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွစြာ ေခါင္းကို
ဘယ္ၾကည့္လိုက္ညာၾကည့္လိုက္ျဖင့္
ပတ္ဝန္းက်င္ကို စပ္စုေနသည္။
လည္ပတ္ၾကည္႐ႈသူမ်ားမွာ သူ႔အား
လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပင္ သတိျပဳမိသြားရာ
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
လာၾကည့္ၾကသည္။တက္ႂကြေသာ
ကေလးငယ္တစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း
စိတ္လႈပ္ရွားစြာေအာ္ဟစ္ေလသည္။
"ဝက္ဝံႀကီး ! ဝက္ဝံႀကီး !"
သူတို႔၏မိဘမ်ားလက္ကိုဆြဲကာ
ထိုဝက္ဝံႀကီးအား ေပြ႔ဖက္ရန္
တာဆူေနၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔အနားမေရာက္ခင္မွာပဲ
ထိုအေမႊးပြဝက္ဝံသည္ ရင္ျပင္ေထာင့္စြန္းမွ
ပ်ံက်ေစ်းသည္မ်ားဆီသို႔ေျပးသြားကာ
ေဘာလုံးေရာင္းေနေသာလူအိုႀကီးေ႐ွ႕တြင္
ရပ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ တစ္ခုခုေျပာလိုက္ကာ
သူ၏ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွေငြစကၠဴအထပ္လိုက္ကို
ထုတ္ၿပီး ထိုလူလက္ထဲ ကတိုက္က႐ိုက္
ထိုးေပးလိုက္သည္။
လူအိုႀကီးမွာရင္မွာခံစားသြားရေသာ အမူအရာျဖင့္
ဝက္ဝံႀကီးအား ဦးၫြတ္ေက်းဇူးတင္ၿပီး
ေဘာလုံးမ်ားခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သုံးဘီးစက္ဘီးကို
ထားခဲ့ကာ ပလတ္စတစ္ေခြးေျခခုံႏွင့္
ပိုက္ဆံေသတၱာကိုကိုင္ကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ အေမႊးပြဝက္ဝံမွာ
သူ၏ေက်ာပိုးအိတ္ကို အေနာက္မွ
ပစၥည္းထည့္စင္ထဲထည့္ကာ စက္ဘီးေပၚ
တက္လိုက္ၿပီး လမ္းေဘးေစ်းဆိုင္မ်ားတစ္ေလ်ွာက္
ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္စီးႏွင္းသြားေတာ့သည္။
ေဘးမွၾကည့္ေနေသာလူအုပ္ႀကီး : "..."
ေဟး....ဒါက အေမႊးပြဝက္ဝံတစ္ေကာင္ရဲ႕
လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ပုံစံ မဟုတ္ဘူးေလ..
"သၾကားလုံး၊မီးပန္း၊အလွစကၠဴမီးပုံး၊
ႏွစ္သစ္စာတန္းေတြ...စိတ္ဝင္စားစရာေတြ
အမ်ားႀကီးပဲ။ ၿမိဳ႕ထဲကႏွစ္သစ္အႀကိဳေန႔က
အျမဲဒီလိုပဲစည္ကားတာလား..? "
ဝက္ဝံ႐ုပ္ဝတ္စုံထဲမွ႐ွီက်င္းသည္
စိတ္ေအးသက္သာေနဟန္ေပၚေသာ္လည္း
အတြင္းစိတ္မွာမူအဆက္မျပတ္တက္ေနေသာ
ယူနစ္ဘားေၾကာင့္ အ႐ူးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနရသည္။
႐ွီက်င္း ရင္ျပင္က်ယ္ကိုေရာက္စဥ္တည္းက
တိတ္ဆိတ္ေနေသာေ႐ွာင္စစ္မွ ႐ုတ္တရက္
ထေျပာသည္။
<႐ွာေတြ႔ၿပီ ! ဒါလင္က အိမ္ရာထဲမဝင္ရေသးဘူး ၊
ဂိတ္ေပါက္နားမွာ ရပ္ေနတယ္ ! >
႐ွီက်င္း၏မ်က္လုံးမ်ား ေတာက္ပသြားသည္။
သူသည္ အနီးအနားက မီးပန္းမ်ား
ေရာင္းေနေသာေစ်းသည္ဆီ ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္
ပစ္ေပးကာ ႐ွိသမ်ွမီးပန္းေျဗာက္အိုးမ်ားကို
အေနာက္မွပစၥည္းထည့္စင္ထဲ
သြန္ထည့္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ေ
ဘာလုံးမ်ား၊သၾကားလုံးမ်ား၊မီးပန္းမ်ားႏွင့္
ပစၥည္းေပါင္းစုံျပည့္ႏွက္ေနေသာ
သုံးဘီးစက္ဘီးျဖင့္ ေလေပြတစ္ခုအလား
လူေနအိပ္ရာဘက္သို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။
ေဘးမွၾကည့္ေနသူမ်ား : "..."
ဝက္ဝံႀကီးဆီသြားရန္
စိတ္အားထက္သန္ေနေသာကေလးမ်ားမွာ
"ဝူး. . ဝါး . .ဝါး....ဝက္ဝံႀကီး
ထြက္ေျပးသြားၿပီ ! ဝက္ဝံႀကီးလိုခ်င္တယ္ ! "
'Solidarity'ဟုအမည္ရေသာအိမ္ရာတြင္
ခ်န္ခ်င္ ညစာစားရန္ဖိတ္ၾကားထားျခင္း
ျဖစ္သည္။အိမ္ရာမွာ မက်ယ္ဝန္းေသာ္လည္း
အေတာ္အတန္ေဟာင္းႏြမ္းေနသည္။
အတြင္းပိုင္းမွာ အလွစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ
အပင္မ်ား၊ျခံဳပုတ္မ်ားႏွင့္လမ္းက်ဥ္းေလးမ်ားအျပင္
ကားပါကင္ေနရာတခ်ိဳ႕႐ွိသည္။
ဝင္ေပါက္မွာ ႏွစ္လမ္းသြား
ၿမိဳ႕ေဟာင္းလမ္းမႏွင့္မ်က္ႏွာမူထားသည္။
Gua Yiသည္ အိမ္ရာအနီးမွ
လမ္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ရပ္တန္႔ကာ
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုစူးစမ္းလိုက္သည္။
"ဧရိယာအေနအထားက ျပႆနာမ်ားတာပဲ ၊
ဘယ္ေနရာကမဆို ေခ်ာင္းတိုက္ႏိုင္ၿပီး
အတိုက္ခံရတဲ့သူကလည္း ေျပးဖို႔ခက္တယ္"
ေဘးခုံတြင္ထိုင္ေနေသာ Gua Erမွ
ထပ္ေျပာသည္။
"အိမ္ရာက ေဟာင္းေနၿပီး အေဆာက္အဦး
အတြင္းပိုင္းေတြက ႐ႈပ္ေနေကာ
ဓာတ္ေလွကားလည္းမ႐ွိဘူး။
Black Roseရဲ႕ေခါင္းေဆာင္က
စိတ္ေရာမွန္ရဲ႕လား ?
ခ်န္ခ်င္ကို ဒီလိုေနရာမ်ိဳးအား ညစာစားဖို႔
ဖိတ္ခိုင္းတယ္__ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံသယဝင္မွာ
သူမေၾကာက္ဘူးလား ? "
လ်န္ကြၽင္းသည္ လမ္းေပၚတြင္
ေယာက္ယတ္ခတ္သြားလာေနေသာလူမ်ားကို
ၾကည့္ကာ ေမးသည္။
"အားလုံး ေနရာယူၿပီးၿပီလား ? "
ဘယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ထိုင္ေနေသာ
Gua Sanသည္tabletကို
အႀကိမ္အနည္းငယ္တို႔ထိလိုက္ၿပီး
"ခ်န္ခ်င္မိသားစုကိုကယ္ဆယ္မဲ့အဖြဲ႔က
အခ်ိန္မေရြးလႈပ္႐ွားဖို႔အသင့္ပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔လူေတြနဲ႔အစိုးရဘက္ကလူေတြက
အိမ္ရာကို ဝိုင္းထားၿပီး အနီးအနားက
မသကၤာစရာလူနဲ႔ကားေတြကို စစ္ေဆးေနပါတယ္၊
အိမ္ရာထဲကအေျခအေနကိုေတာ့
မသိရေသးပါဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရးသမားေတြ
သတင္းျပန္ပို႔မွာကို ေစာင့္ေနဆဲပါ "
လ်န္ကြၽင္းေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အခ်ိန္ကိုၾကည့္ကာ
ခ်န္ခ်င္၏ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏိွပ္လိုက္ေတာ့သည္။
လ်န္ကြၽင္း၏ညာဘက္တြင္ထိုင္ေနေသာ
Gua Jiuသည္လည္း ခ်န္ခ်င္၏
တည္ေနရာကိုဖုန္းအဝင္မွတဆင့္ ေျခရာခံရန္
ခ်က္ခ်င္းျပင္ဆင္လုိက္သည္။
တစ္ဖက္မွ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုင္လာၿပီး
ပုံမွန္ေလသံအတိုင္း ေမးသည္။
{မေရာက္ေသးဘူးလား လ်န္ကြၽင္း ?
စြပ္ျပဳတ္ကက်က္ေတာ့မယ္။ဒီတစ္ခါက
ငါ့လက္ရာကို မင္းျမည္းရမွာေနာ္...
ငါ့စြပ္ျပဳတ္က ပါဝင္ပစၥည္းေတြမ်ားလို႔
ပ်စ္တယ္လို႔ေျပာၾကတယ္ ၊ ငါက
အဲ့တာေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့လဝက္တည္းက
ခူးထားတာေလ }
လဝက္တည္းက...
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဆက္စပ္ေနေသာအပိုင္းကို
ဆြဲထုတ္ၾကည့္သည္။ထိုအခ်ိန္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္႐ွိဆိုင္ခန္း၏ျပတင္းေပါက္တြင္
ႏွစ္သစ္ကူးအဆင္တန္ဆာမ်ား
အလွဆင္ထားသည္ကိုျမင္လိုက္ရာ
ႏွင္းလူသားအား ရႊင္ျမဴးစြာ
ျကည့္ေနေသာ႐ွီက်င္း၏ပုံရိပ္ေလးသည္
သူ၏စိတ္ထဲ ထင္ဟပ္လာသည္။
အခ်ိန္ခဏအာ႐ုံလြင့္မိသြားေသာအခါ
ေခါင္းကိုခါရမ္းလိုက္ၿပီး လက္႐ွိအခ်ိန္ကို
ျပန္အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္။
"အဲ့လိုဆိုေတာ့လည္း ျမည္းၾကည့္ရမွာေပါ့
ေရာက္ေတာ့မေရာက္ေသးဘူး..
လမ္းကက်ဥ္းၿပီး ႏွင္းေတြလည္းမ႐ွင္းရေသးေတာ့
ကားကျဖတ္လို႔မရလို႔ နည္းနည္းေနာက္က်မယ္
ထင္တယ္"
{ရပါတယ္..မင္းကိုေတြ႔ခ်င္ေဇာႀကီးၿပီး
ဒီအခ်ိန္ လမ္းေတြဘယ္ေလာက္က်ပ္လဲဆိုတာ
ေမ့သြားတယ္ }
ခ်န္ခ်င္သည္ အားတုံ႔အားနာဆိုသည္။
သူ၏စကားသံမွာ ဟင္းအိုးအား
ထိခတ္သြားေသာေယာက္ဇြန္းသံႏွင့္
တီဗြီမွဆူညံသံမ်ားၾကား လုံးေထြးထြက္လာသျဖင့္
အင္မတန္လက္ေတြ႔ဆန္လွၿပီး
မသိလ်ွင္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သူကိုယ္တိုင္
ခ်က္ျပဳတ္ေနသေယာင္ပင္။
{လမ္းမွာဂ႐ုစိုက္ဦး ေလာစရာမလိုဘူး ၊
ေရာက္ခါနီးရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္။
ဘယ္အေဆာက္အအုံလဲဆိုတာ ေျပာျပမယ္}
ထိုအခါ လ်န္ကြၽင္းသည္ အခြင့္အေရးကို
အမိအရဆုပ္ကိုင္ကာ
"ေအာက္ဆင္းၿပီးလာႀကိဳေပးႏိုင္မလား ?
ေရာက္ရင္ ဂိတ္ေပါက္မွာ ေစာင့္ေနမယ္"
ခ်န္ခ်င္ဘက္မွ တခဏ တိတ္ဆိတ္သြားေသာ္လည္း
ပုံမွန္အတိုင္း ျပန္ေျဖသည္။
{ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ရင္ဖုန္းဆက္လိုက္ေလ
အခုေတာ့ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္၊
စြပ္ျပဳတ္ကို အၿပီးသတ္ရဦးမွာမို႔ }
ထို႔ေနာက္ ဖုန္းခ်သြားေတာ့သည္။
Laptopကီးဘုတ္တစ္ေလ်ွာက္
ကူးလူးကခုန္ေနေသာ Gua Jiu၏လက္မ်ားမွာ
ရပ္တန္႔သြားၿပီးမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
"ဖုန္းတည္ေနရာက အိမ္ရာအထဲတစ္ေနရာက
မွန္းေတာ့ ေျခရာခံမိၿပီ။ဒါေပမဲ့
ဖုန္းေျပာခ်ိန္ကတိုေတာင္းလြန္းေတာ့
ဘယ္အေဆာက္အအုံကမွန္း မဆုံးျဖတ္ႏိုင္ဘူး"
"သူအထဲမွာတကယ္႐ွိရင္ လုံေလာက္ၿပီ"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဖုန္းကိုခ်ကာ
Gua Sanဘက္လွည့္လိုက္သည္။
"Black Roseက ဒီအစီအစဥ္ကို
လြန္ခဲ့တဲ့လဝက္ေလာက္တည္းက
ျပင္ဆင္ခဲ့တာ။ဒါေၾကာင့္
အေဆာက္အဦးထဲကပုံမွန္ေနထိုင္သူေတြကိုလည္း
အစားထိုးၿပီးသားျဖစ္မယ္ ။
အားလုံးကိုသတိ႐ွိ႐ွိစုံစမ္းဖို႔ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ "
Gua Sanသည္ ေခါင္းညိတ္ျပကာ
ေနာက္လိုက္မ်ားဆီသို႔ မက္ေဆ့စ္မ်ား
ပို႔လိုက္သည္။
ဆယ္မိနစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ေစာင့္ၿပီးေသာအခါ
ေထာက္လွမ္းေရးဘက္မွအေၾကာင္းျပန္လာသည္။
[အားလုံး ပုံမွန္ပဲ]
တနည္းအားျဖင့္ လ်န္ကြၽင္း၏ခန္႔မွန္းေခ်မွာ
မွန္ေနပုံေထာက္သည္။ ေနထိုင္သူအမ်ားစုမွာ
႐ုပ္ဖ်က္ထားေသာBlack Roseအဖြဲ႔သားမ်ား
ျဖစ္သည္။
ကားအတြင္း႐ွိ လူတိုင္းမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဒူးေပၚသို႔ လက္ေခ်ာင္း
တစ္ေတာက္ေတာက္ေခါက္ကာ
ေတြးေတာၿပီးမွ အိမ္ရာေ႐ွ႔သို႔
အေရာက္ေမာင္းရန္ Gua Yiအား
အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္
ခ်န္ခ်င္ကို ဆက္သြယ္လိုက္သည္။
ခ်န္ခ်င္သည္ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုင္လာသည္။
ထိုအခါ လ်န္ကြၽင္းသည္ အိမ္ရာဂိတ္ဝသို႔
ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ရာ လာႀကိဳေပးရန္
ေမးျမန္းလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ ခ်န္ခ်င္သည္
႐ုတ္တရက္ဗိုက္ေအာင့္လာသျဖင့္
ဗိုက္ျပႆနာေျဖ႐ွင္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
အေၾကာင္းျပကာ ျငင္းဆန္လာသည္။
သူသည္ အိမ္လိပ္စာအတိအက်ကိုေျပာျပကာ
ေလာ့ဖြင့္ထားေပးၿပီး လ်န္ကြၽင္းမွ
အလြယ္တကူဝင္လာႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ကားအတြင္း႐ွိ လူမ်ား : "..."
"အခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ ? ဝင္မွာလား
ေစာင့္မွာလား ? "
Gua Erမွ ထေမးသည္။
"ငါတို႔ဆက္ေစာင့္ေနရင္ ခ်န္ခ်င္က
ဝမ္းခ်ဳပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိမ့္မယ္"
Gua Sanျဖတ္ေျပာသည္။
ထိုအခါ Gua Jiuဝင္ေျပာျပန္သည္။
"ဒါေပမဲ့ ဝင္သြားရင္လည္း က်ားပါးစပ္ထဲ
တည့္တည့္ခုန္ခ်သလိုျဖစ္ေနမွာေပါ့"
ထို႔ေၾကာင့္ အားလုံး၏မ်က္လုံးမ်ားမွာ
အဆုံးအျဖတ္ေပးမည့္လ်န္ကြၽင္းဆီသို႔
ေရာက္သြားေတာ့သည္။
"ေစာင့္မယ္"
လ်န္ကြၽင္းသည္ တည္ၿငိမ္ျပတ္သားစြာ
ေျပာလိုက္သည္။
"Black Roseက ငါတို႔ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ
က်ဖို႔စိတ္အားထက္သန္ေနၾကတာ။အကယ္၍
ငါတို႔သာမလႈပ္႐ွားရင္ သူတို႔
ေသခ်ာေပါက္ညိွ႔ႏိႈင္းၿပီး ခ်န္ခ်င္ကို
ထြက္ေတြ႔ခိုင္းလိမ့္မယ္။
အိမ္ရာထဲကအေျခအေနက မေရာရာတာေၾကာင့္
အထဲမဝင္ဘူး။ မဟုတ္ရင္
သူတို႔လက္ခုပ္ထဲေရာက္သြားလိမ့္မယ္"
လ်န္ကြၽင္းမွ ထိုသို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည့္အတြက္
သူတို႔လည္း တိတ္တဆိတ္
ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
သုံးမိနစ္...ငါးမိနစ္....ဆယ္မိနစ္ခန္႔
ၾကာျမင့့္သြားေသာ္လည္း ခ်န္ခ်င္ဘက္မွ
ဖုန္းမဆက္ေသးေပ။လ်န္ကြၽင္းသည္လည္း
ေခၚဆိုဖို႔စိတ္ကူးမ႐ွိေခ်။
အေျခအေနမွာ တိုးမသာဆုတ္မသာ
ျဖစ္ေနေလသည္။သို႔ေသာ္ အျပင္ဘက္႐ွိ
ၿမိဳ႕ေဟာင္း လမ္းမႀကီးမွာ ႏွစ္သစ္ကူး
အေငြ႔အသက္မ်ားျဖင့္စည္းကားသိုက္ၿမိဳက္ေနၿပီး
လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားလည္း
အခ်ိန္အခါအားေလ်ာ္စြာ ကူးလူးျဖတ္သန္း
ေနၾကရာ ကားျပတင္းေပါက္မွာ
မတူညီေသာေလာကႀကီးႏွစ္ခုအား
ျခားနားထားသေယာင္ပင္။
"လီးလိုပဲ!"
လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းမွ ဆိုင္ခန္းအေပၚထပ္႐ွိ
အခန္းထဲတြင္ Black Rose၏
ေခါင္းေဆာင္ဝမ္ေမ့သည္ နားၾကပ္ကို
ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး စားပြဲခံုကိုေဒါသတႀကီးထုကာ
ဟိန္းေဟာက္သည္။
"လ်န္ကြၽင္းဆိုတဲ့အေကာင္က ငါးရွဥ့္လိုမ်ိဳး
အျမဲေခ်ာ္ထြက္ၿပီး ဖမ္းရခက္ခ်က္ !
သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းကိုလာေတြ႔တာေတာင္
သတိကႀကီးေနလိုက္တာ ! "
ေဘးတြင္႐ွိေသာလက္ေထာက္မွာလည္း
လ်န္ကြၽင္းထိုမ်ွႏိုးႏိုးၾကားၾကား႐ွိလိမ့္မည္ဟု
မထင္မွတ္ထားသျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ
ေျပာသည္။
"ေဘာ့စ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အခုဘာလုပ္ၾကမလဲ ?
သူ႔ကိုဒီတိုင္းေစာင့္ခိုင္းထားမွာလား ? "
"ငါ့ဖင္ႀကီးကို ဒီတိုင္းေစာင့္ခိုင္း ! အဲ့လူ
တန္ဖိုးအထားဆုံးအရာက သူ႔အသက္ပဲ။
သူက ငါတို႔ပိုက္ဆံ႐ွာတာထက္ ပိုၿပီး
ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကိုျမင္ဖူးတယ္ကြ။
ငါတို႔ဒီလိုေႏွာင့္ေႏွးေနရင္ သူကခ်ိန္းဆိုတာကို
ဖ်က္ၿပီး သူ႔သားရဲတြင္းထဲ ျပန္ဝင္ေအာင္း
သြားလိမ့္မယ္ ! "
ဝမ္ေမ့သည္ ေဒါသစိတ္ကိုထိန္းကာ
ျပတင္းေပါက္နားသို႔ေလ်ွာက္သြားၿပီး
လမ္းတစ္ဖက္မွ လ်န္ကြၽင္း၏ကားကို
လွမ္းၾကည့္လ်က္ အံျကိတ္ေျပာသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ ! ခ်န္ခ်င္ကို လ်န္ကြၽင္းဆီ
ဖုန္းဆက္ၿပီး အိမ္ရာထဲဝင္ခဲ့ဖို႔ ေျဖာင္းဖ်ခိုင္း၊
အကယ္၍ စည္းရံုးလို႔မရရင္လည္း ခ်န္ခ်င္ကိုသာ
သြားႀကိဳခိုင္းလိုက္ေတာ့ ! "
လက္ေထာက္ျဖစ္သူမွာ တုံ႔ဆိုင္းသြားၿပီး
စိုးရိမ္တႀကီးေျပာသည္။
"အကယ္၍ ခ်န္ခ်င္ထြက္ေခၚတာေတာင္
လ်န္ကြၽင္းကဝင္ဖို႔ ျငင္းေနေသးရင္ေကာ?
သူက ခ်န္ခ်င္ကို တျခားေနရာမွာစားဖို႔ေတာင္
ေခၚထုတ္သြားႏိုင္တယ္ "
ဤသည္မွာ အေရးမပါေသာပူပန္မႈမ်ိဳး
မဟုတ္ေခ်။လ်န္ကြၽင္းသတိႀကီးပုံကို
ၾကည့္လ်ွင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား
ခ်က္ျပဳတ္ထားသည့္ ညစာကို
လက္ေလ်ာ့ခိုင္းၿပီး ၎ပိုင္နက္မွ
စားေသာက္ဆိုင္တြင္စားဖို႔ ေခၚသြားႏိုင္ေခ် ႐ွိသည္။
ထိုသို႔ႏွင့္ ခ်န္ခ်န္သာ လ်န္ကြၽင္းလက္ထဲ
ေရာက္သြားလ်ွင္ Black Rose၏
ကစားပြဲလည္းၿပီးဆုံးသြားႏိုင္သည္။
ဝမ္ေမ့၏အမူအရာမွာ ပ်က္ယြင္းလာၿပီး
လ်န္ကြၽင္း၏ကားကို ၾကည့္ေနေသာ
သူ၏မ်က္လုံးမ်ားမွာ နက္ေမွာင္သြားသည္။
အံဆြဲအတြင္းမွေသနတ္ကိုဆြဲထုတ္ကာ
စိမ္ေျပနေျပသုတ္ရင္း ေျပာသည္။
"ခ်န္ခ်င္ကို လ်န္ကြၽင္းဆီ အပါခံလို႔မျဖစ္ဘူး။
သူ႔ကေလးေတြက အခုဘယ္သူ႔လက္ထဲမွာလဲ
ဆိုတာ သတိေပးလိုက္။ လ်န္ကြၽင္းကို
အထဲမေခၚႏိုင္ရင္ ဒီေနရာမွာပဲအျပတ္႐ွင္းမယ္ !
ခ်န္ခ်င္ကိုေျပာလိုက္ ၊ အိမ္ရာထဲေရာက္ေအာင္
မသိမ္းသြင္းႏိုင္ရင္ အနည္းဆုံးေတာ့
ကားထဲကထြက္ေအာင္ျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္
ကားျပတင္းေပါက္ဖြင့္ေအာင္ပဲ ရေအာင္လုပ္လို႔။
လ်န္ကြၽင္းသာ ဒီေန႔မေသရင္
သူ႔ကေလးေတြကို မနက္ျဖန္က်
အသက္႐ွင္လ်က္ေတြ႔ရမွာ
မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ သတိေပးလိုက္ ! "
လက္ေထာက္မွာ စိတ္မေအးေသးဟန္
"ဒါေပမဲ့..."
"ဒါေပမဲ့ မလိုခ်င္ဘူး ! "
ဝမ္ေမ့သည္ ထိုသူအား ခ်ိန္ရြယ္ကာ
ဟိန္းေဟာက္လိုက္သည္။
"မင္းက လ်န္ကြၽင္းကို ဒီအတိုင္းျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး
ငါ့အစီအစဥ္ေတြအားလုံးကို အလဟာသ
ျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလား?
ငါ့လက္ေအာက္မွာ သတၱိေၾကာင္တဲ့
လူတစ္ေယာက္မွမ႐ွိဘူးကြ"
ၿခိမ္းေျခာက္ခံလိုက္ရေသာလက္ေထာက္လည္း
ပါးစပ္ေပါက္ခ်က္ခ်င္းပိတ္ကာ အဖြဲ႔သားမ်ားဆီ
အေၾကာင္းၾကားလိုက္သည္။
ကားထဲတြင္ Gua Yiသည္ ပတ္ပတ္လည္မွ
ေျမျပင္အေနအထားကို စစ္ေဆးရင္း
ဆိုသည္။
"အနီးတဝိုက္မွာ စႏိုက္ပါသမား
စုစုေပါင္းငါးေနရာ႐ွိတယ္၊ အနီးဆုံးေတြက
ကြၽန္ေတာ္တို႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ႐ွိတဲ့
ဆိုင္ခန္းဒုတိယလႊာနဲ႔ ကားအေနာက္ဘက္ျခမ္းပဲ။
တစ္ခုက မီးမိွတ္ထားလို႔ အထဲကိုမျမင္ရဘူး။
ေနာက္တစ္ေနရာမွာက် မီးဖြင့္ထားပင္မဲ့
လိုက္ကာေတြခ်ထားတယ္။ႏွစ္ေနရာလုံးက
မသကၤာစရာပဲ "
"စစ္ေဆးဖို႔ လူလႊတ္လိုက္"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဖုန္းကိုဆုပ္ကိုင္လ်က္
ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႐ုတ္တရက္
ထေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ? "
ေနာက္လိုက္မ်ားအားလုံး သတိ႐ွိသြားၾကသည္။
Tabletအားၾကည့္ေနေသာGua Sanသည္
နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ျပန္ေျဖသည္။
"၆နာရီခြဲပါၿပီ"
သူတို႔သည္ ငါးနာရီတြင္ထြက္ခြာလာခဲ့ၿပီး
ဤေနရာသို႔ေရာက္ရန္ နာရီဝက္သာ ၾကာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္ပင္
အခ်ိန္ဆြဲေနျခင္းျဖစ္ရာ ယခုဆိုလ်ွင္
အျပင္ဘက္တြင္လုံးဝေမွာင္မိုက္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး
လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားလည္း
သိသိသာသာက်ဲသြားသည္။
တိုက္ပြဲစရန္ အခ်ိန္ေကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ အေျခအေနကို
နားလည္ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ကာ
အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
"ငါတို႔လူေတြကို ဒီဘက္ျခမ္းဆီ
ခ်ဥ္းကပ္လာဖို႔ၫႊန္ၾကားၿပီး ဂိတ္ေပါက္အနီး
အပစ္အခတ္အတြက္ အသင့္ျပင္ခိုင္းထား။
အစိုးရဘက္က အရာ႐ွိေတြက
လမ္းေပၚကျပည္သူေတြမထိခိုက္ေအာင္
လူ႐ွင္းထားဖို႔အေၾကာင္းၾကားလိုက္ "
Gua Sanမွ နားလည္ေၾကာင္းေျပာကာ
အမိန္႔နာခံလိုက္သည္။
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ထျမည္ေသာဖုန္းသံက
ကားအတြင္း႐ွိလူတိုင္း၏အာ႐ုံကို
ဖမ္းစားလိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို
လွမ္းၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
"ခ်န္ခ်င္ဆက္တာ"
ခ်န္ခ်င္သည္ လ်န္ကြၽင္းအဘယ္ေၾကာင့္
မေရာက္ေသးေၾကာင္း ေမးျမန္လာသည္။
လ်န္ကြၽင္းကလည္း ယခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူဆီ လက္ဗလာႏွင့္လာရန္
မသင့္ေတာ္သျဖင့္ သစ္သီးဝယ္ေနေၾကာင္း
ေျပာလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
အေဆာက္အဦးပုံစံမ်ားမွာ ႐ႈပ္ေထြးလွသျဖင့္
မည္သည့္လမ္းမွလာရမွန္းမသိရာ
တစ္ေယာက္ေယာက္အား လာႀကိဳခိုင္းဖို႔
လိုအပ္သည္ဟုေျပာသည္။
ခ်န္ခ်င္ဟာ ရယ္ေမာလ်က္ လ်န္ကြၽင္းအား
စေနာက္လိုက္ၿပီး အေၾကာင္းျပခ်က္
ထပ္ေပးကာလ်န္ကြၽင္းကိုယ္တိုင္လာေရာက္ဖို႔
ေမ်ွာ္လင့္စြာ တည္ေနရာက္ို အေသးစိတ္
လမ္းၫႊန္ေပးျပန္သည္။
လ်န္ကြၽင္းကလည္း သူ၏ဦးတည္ခ်က္အျမင္
မေကာင္းပုံကို ညည္းညဴၿပီး
လမ္းေပ်ာက္ေနေၾကာင္း ဆိုသည္။
လူႏွစ္ဦးမွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးနားလည္ေသာ
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ားလိုျပဳမူေနၾကရာ
ခိုးနားေထာင္ေနေသာဝမ္ေမ့မွာ
ေသြးအန္မတတ္ေဒါပြလာကာ
ေပါက္တတ္ကရမ်ားေလ်ွာက္ေျပာေနေသာ
လ်န္ကြၽင္းအား က်ိန္ဆဲေလသည္။
ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကမ်ား လ်န္ကြၽင္းလိုလူက
သာမန္လူေတြလို က်င့္ဝတ္ထုံးစံေတြ
အမူအက်င့္ေတြကို ေလ့လာလိုက္တာလဲ?
သစ္သီးဝယ္ေနလို႔ ?
အသီးအႏွံဆိုင္က ဘယ္လိုပုံလဲဆိုတာေတာင္
သိရဲ႕လား? သစ္သီးဝယ္ေနတယ္လို႔
လိမ္မယ္ဆိုရင္လည္း အနည္းဆုံးေတာ့
အဲ့ေသာက္ကားေပၚက ဆင္းေလ !
"ေတာ္သင့္ၿပီ ! ခ်န္ခ်င္ကိုသာ
သြားႀကိဳခိုင္းလိုက္ေတာ့။
အားလုံးတိုက္ခိုက္ဖို႔အသင့္ျပင္ထား...
မင္းက ကားစက္သြားႏိႈးထားလိုက္။ ၿပီးတာနဲ႔
ခ်က္ခ်င္းျပန္ဆုတ္မယ္ ! "
ဝမ္ေမ့သည္ ေနာက္ဆုံးေတာ့
စိ္တ္႐ွည္မႈအတိုင္းအတာကုန္ဆုံးသြားၿပီျဖစ္၍
အမိန္႔ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ကားေပၚတြင္
လ်န္ကြၽင္းထိုင္ေနေလာက္မည့္ေနရာကို
ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။
အဆုံး၌ ခ်န္ခ်င္သည္ တစ္ေယာက္တည္း
ထြက္လာေတာ့သည္။သူသည္
ရယ္စရာေကာင္းလွေသာေအပရြန္ကို
ဝတ္ဆင္ထား၍ဖုံးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေသာ္လည္း
ပို၍သိသာေလျဖစ္သည္။
သူသည္ ကားအနီးသို႔ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာလူမ်ားမွ
သူ႔မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရေသာအခ်ိန္တြင္
လ်န္ကြၽင္းဆီသို႔ ပါးစပ္လႈပ္ျပသည္။
ဒီမွာတိုက္မွာ ၊ ေသနတ္ေတြ႐ွိၾကတယ္ ။
အနီးမွာ စႏိုက္ပါေတြပုန္းေနတယ္ ၊
ကားထဲကမထြက္လာနဲ႔။
လ်န္ကြၽင္းသည္နားလည္ေၾကာင္း
ေခါင္းညိတ္ျပကာ ဆိုသည္။
"အခုလိုတကူးတကထြက္ႀကိဳခိုင္းရတာ
အားေတာ့နာပါတယ္"
"အားနာစရာမလိုပါဘူး...ဒီေနရာက
အိမ္႐ွာရခက္တာကို ငါေမ့ေနတာ "
ခ်န္ခ်င္သည္ ျပဳံးလ်က္ေျပာေနေသာ္လည္း
စိတ္အတြင္း ပူေလာင္လ်က္႐ွိသည္။
သူေၾကာက္ရြံ႔မိသည္။
သူကိုကယ္ဆယ္ဖို႔ႏွင့္ လ်န္ကြၽင္းကိုယ္တိုင္
အႏၱရာယ္ၾကားထဲေရာက္သြားမည္ကို
ေၾကာက္ရြံ႔မိသည္။အမွန္က သူ႔ကိုယ္သူပင္
လက္ေလ်ာ့ထားၿပီးျဖစ္သည္။ သူလိုခ်င္ေသာ
အရာတစ္ခုတည္းက သူ႔ကေလးမ်ားကို
လ်န္ကြၽင္းကယ္ၿပီး ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္အတူ
ေဘးကင္းရာသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးရန္သာျဖစ္သည္။
သူ႔ကိုယ္ပိုင္လုံျခံဳမႈအတြက္ ဂ႐ုမထားေပ။
မင္းေသဆုံးသြားလ်ွင္ ေသရမည္။
ေျမေအာက္ေလာကတြင္ေလ်ွာက္လွမ္းရင္း
လမ္းတစ္ဝက္ႏွင့္စြန္႔ခြာသြားသူတိုင္း၏
ႏွလုံးသားထဲတြင္ တစ္ေန႔က် အေမွာင္ထုထဲ
သူတို႔ျပန္ဆြဲေခၚခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
သိ႐ွိနားလည္ၿပီးသားျဖစ္သည္။
ခ်န္ခ်င္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အနည္းငယ္က
သာမန္ဘဝလိုေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္
သူေက်နပ္တင္းတိမ္ၿပီးျဖစ္သည္။
ထို႔အျပင္ လ်န္ကြၽင္းသာ သူ႔ကို
မကာကြယ္ေပးႏိုင္လ်ွင္ တစ္သက္လုံး
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရဖို႔ မေသခ်ာေတာ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ေနာက္ဆုံးဆႏၵမွာ သူ႔ေၾကာင့္
လ်န္ကြၽင္းထိခိုက္မည္ကို မလိုလားေပ။
ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၿပီးေနာက္
ခ်န္ခ်င္သည္ဝမ္ေမ့အမိန္႔ေပးထားသလို
ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္မည့္အစား ေျခတစ္လွမ္း
ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
လ်န္ကြၽင္းအားထြက္သြားရန္ႏွင့္
သူ႔အတြက္စိတ္မပူရန္ မ်က္စိျဖင့္
အခ်က္ျပလိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ
ေခါင္းခါလိုက္သည္။ Gua Erအား
တံခါးဖြင့္ၿပီး ခ်န္ခ်င္ကိုကားထဲသို႔ဆြဲေခၚကာ
အကာအကြယ္ေပးရန္ လက္ဟန္ျပလိုက္သည္။
သူသည္ခိုးနားေထာင္ေနေသာ
ဝမ္ေမ့ၾကားရန္ စကားက်ယ္က်ယ္ေျပာဖို႔လည္း
မေမ့ေပ။
"ခဏေလးေနာ္ ၊ ငါဆင္းခဲ့မယ္...
ဂိတ္ေပါက္ကက်ဥ္းေတာ့ ကားက
အထဲဝင္မရဘူး "
ခ်န္ခ်င္သည္ လ်န္ကြၽင္းအမွန္တကယ္
ကားထဲမွထြက္လာေတာ့မည္ထင္၍
အေ႐ွ႕သို႔ ေျခလွမ္းကာ ေပးမဖြင့္ဘဲ
ကားတံခါးကိုဖိကိုင္ထားသည္။
သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုေတာ့ အမွားမခံႏိုင္ေပ။
"ခ်ီးလိုပဲ ! ခ်န္ခ်င္က ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ?
တံခါးကိုမဖြင့္ဘဲ ပိတ္ရပ္ေနတယ္ !
သူ႔ကေလးေတြအသက္ကို ေခါင္းထဲမထားေတာ့ဘူးလား?!"
ဝမ္ေမ့မွာ ေဒါသူပုန္ထလြန္း၍ ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္
ခ်န္ခ်င္ကိုဖယ္ရွားကာ သူ႔ေသနတ္လမ္းေၾကာင္း
ေပၚသို႔ လ်န္ကြၽင္းကိုဆြဲေခၚလိုက္ခ်င္သည္။
ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာလက္ေထာက္သည္
႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး
အေလာတလ်ွင္ ေျပာသည္။
"ေဘာ့စ္ မေကာင္းေတာ့ဘူး..ကြၽန္ေတာ္တို႔
အဝိုင္းခံထားရၿပီ ! အျပင္ဘက္ဧရိယာက
အဖြဲ႔သားေတြနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္
ျပတ္သြားၿပီ ! "
ဝမ္ေမ့၏မ်က္ႏွာမွာ ခ်က္ခ်င္းအ႐ုပ္ဆိုး
သြားေတာ့သည္။ သူ၏အၾကံအစည္ကို
လ်န္ကြၽင္းမွအေစာႀကီးတည္းက သိ႐ွိေနၿပီး
သူ႔ေထာင္ေခ်ာက္သူ ျပန္မိေနမွန္း
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သေဘာေပါက္လိုက္ရသည္။
မ်က္ႏွာထက္ ရက္စက္ေသာအမူအရာ
ထင္ဟပ္လာၿပီး ခ်န္ခ်င္းဘက္သို႔ ေသနတ္ကို
ခ်ိန္ရြယ္ကာ ပစ္မွတ္ဦးတည္ရာ
ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။အရင္ဆုံး
အဲ့အမိႈက္ထုပ္ကို ႐ွင္းပစ္ရမည္။
ကလစ္!
ဝမ္ေမ့ က်ည္ဆံထည့္လိုက္သည္။
ေဂ်ာက္!
Gua Erသည္လည္း ကားတံခါးကိုဟကာ
ခ်န္ခ်င္အား ဆြဲသြင္းရန္ အသင့္ျပင္ေနသည္။
အေမွာင္ထဲပုန္းေနေသာ စႏိုက္ပါသမားမ်ားကလည္း
လ်န္ကြၽင္း၏ကားကိုခ်ိန္ရြယ္ထားၾကသည္။
အနီးအနားတြင္ေစာင့္ၾကပ္ေနေသာ
Black Roseအဖြဲ႔သားမ်ားႏွင့္
ဂိတ္ေပါက္ဆီသို႔ ျဖတ္သားျဖတ္လာမ်ားဟန္
တျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္လာေသာ
လ်န္ကြၽင္း၏ လူမ်ားအားလုံးသည္ ကားဆီသို႔သာ
အာ႐ုံစိုက္ထားၾကသည္။ အေျခအေနမွာ
အတင္းမာဆုံးေသာအထြတ္အထိပ္ကို
ေရာက္႐ွိေနၿပီး လူတိုင္းမွာ တိုက္ပြဲအခ်က္ျပသံကို
ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။
အာားးးးးး !!!!!!!!!!
႐ွီက်င္းမွာ သုံးဘီးစက္ဘီးကို အသည္းအသန္
နင္းေနသည္။
လ်န္ကြၽင္း၏အမွတ္မွာ၉၉၉.၅သို႔
ခုန္တက္သြားေသာအခါ ႏွလုံးေရာဂါပင္
ရေတာ့မလိုျဖစ္သည္။ထိုအခ်ိန္
သူ၏မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ ရင္းႏွီးလွေသာ
အနက္ေရာင္ကားကိုျမင္လိုက္ေသာအခါ
ဘရိတ္ကိုေဆာင့္နင္းလိုက္ၿပီး
ကိုယ္ကိုလွည့္ကာ ပစၥည္းထည့္စင္အတြင္းမွ
မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ားကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။
ေ႐ွာင္စစ္ဆီမွ အင္အားbuffကိုရၿပီးသည္ႏွင့္
ထိုအရာမ်ားကို မီးညိွ႔ကာ အားပါပါ
ပစ္ေပါက္လိုက္ေတာ့သည္။
ဖုန္း !
႐ွဴး ! ႐ွဴး ! ႐ွဴး ...
မီးပန္းမ်ားမွာ လမ္းမႀကီးအလယ္တြင္
ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားေလသည္။
ေပါက္ထြက္လာေသာေရာင္စုံဖဲႀကိဳးမ်ား၊
စကၠဴစမ်ားႏွင့္ ဝါစိမ္းနီျပာ မီးခိုးလုံးႀကီးမ်ားမွာ
တလိပ္လိပ္တက္လာကာ ေနရာတစ္ခုလုံးကို
လႊမ္းျခံဳသြားသည္။
ကလစ္ !
႐ွီက်င္းသည္ သူ၏ဝက္ဝံလက္သည္းျဖင့္
စက္ဘီးေပၚတြင္ပါလာေသာ ေလာ္စပီကာကို
အသံအျမင့္ဆုံးထိတင္ကာ ဖြင့္ခ်လိုက္သည္။
“မဂၤလာ႐ွိေသာ ႏွစ္သစ္ေလးျဖစ္ပါေစ~ ♪
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွေသာ ႏွစ္သစ္ကေလးကို
ပိုင္ဆိုင္ပါေစ~ ♫
ေဘာလုံးေတြေရာင္းတယ္ !
ခ်စ္စရာေဘာလုံးေလးေတြ !
ကံေကာင္းျခင္းေတြ လာပါလာပါ~ ♬
ကံဆိုးျခင္းေတြ ေဝးေဝးကိုသြားပါ~ ♪“
ေလာ္စပီကာေဟာင္းဆီမွ ထြက္လာေသာ
အက္ကြဲကြဲသီခ်င္းသံႏွင့္ေစ်းေရာင္းသံမွာ
ညအခ်ိန္ ေကာင္းကင္ယံဆီသို႔ စူး႐ွစြာ
ဟိန္းတက္သြားသည္။လူတိုင္း၏
နားစည္မ်ားမွာကြဲထြက္မတတ္
အူသြားေတာ့သည္။
ဘယ္...လိုေတာင္လား ?
လူအားလုံးမွာ ေတာင့္ခဲသြားၿပီး
ဘာမွမတုံျပန္ႏိုင္ခင္မွာပဲ ေပါက္ကြဲသံမ်ား
ထပ္မံထြက္ေပၚလာသည္။
မီးခိုးေဘာလုံးအေျမာက္အမ်ားကို
ပစ္က်ဲလိုက္ရာ တစ္ခ်ဳိ႔မွာ
အိမ္ရာဝင္ေပါက္ဆီက်သြားၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕မွာ
လမ္းတစ္ဖက္မွဆိုင္၏ဆိုင္းဘတ္ကို
ထိမွန္ကုန္သည္။ အမ်ားအျပားမွာေတာ့
ဂိတ္ေပါက္ဝတြင္ ျဖစ္သည္။
ေရာင္စုံစကၠဴစမ်ားႏွင့္ မီးခိုးတိမ္တိုက္ႀကီးမွာ
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကို ျမဴဆိုင္းေဝဝါးေစကာ
အိပ္မက္ကမၻာႀကီးအလား ေျပာင္းလဲသြားသည္။
ဝမ္ေမ့သည္လည္း ၾကက္ေသေသသြားသည္။
သူ၏မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ ဒ႑ာရီပံုျပင္ဆန္ဆန္
ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ေပၚထြက္လာရာ
ေသနတ္ေမာင္းတံကိုပင္ ညစ္မိမလိုျဖစ္သြားသည္။
ပစ္မွတ္အား ထိမွန္ဖို႔မဆိုႏွင့္။
ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ရေတာ့ျခင္းပင္
ျဖစ္ေလသည္။
ကားတံခါးဖြင့္ရန္ တန္းလန္းျဖစ္ေနေသာ
Gua Erမွာလည္း ေက်ာက္႐ုပ္ပမာ
ျဖစ္သြားရသည္။ သို႔ေသာ္
ခ်က္ခ်င္းသတိျပန္ကပ္လာကာ ထိုသို႔
ဖ႐ိုဖရဲအေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ
တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ေျမႀကီးေပၚခ်ကာ
အားယူၿပီး ခ်န္ခ်င္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္သည္။
ကားထိုင္ခုံကို အေနာက္သို႔တြန္းဆုတ္ကာ
ခ်န္ခ်င္ကို အထဲသို႔ဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေမွာက္ေစသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္
ေျခေထာက္ကိုျပန္သြင္းကာ တံခါးပ္ိတ္လိုက္သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလုံးမွာ
အခ်ိန္ငါးစကၠန္႔သာၾကာျမင့္ခဲ့ေလသည္။
"ေမာင္းေတာ့..ျမန္ျမန္ ! "
Gua Erသည္ ေအာ္ေျပာလိုက္ရင္း
သီခ်င္းသံလာရာဘက္သို႔
ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ကားေမာင္းရေသာGua Yiမွလြဲ၍
အားလုံးသည္ ထိုနည္းအတိုင္း
ၾကည့္မိလိုက္ၾကသည္။
အေမႊးပြဝက္ဝံတစ္ေကာင္သည္
ပ်ံ႔လြင့္ေနေသာေရာင္စုံမီးခိုးမ်ားအလယ္တြင္
သုံုးဘီးစက္ဘီးေလးျဖင့္ သၾကားလုံးမ်ား၊
မီးပန္းေျဗာက္အိုးမ်ားကို ပစ္က်ဲရင္း
ကခုန္ေနေလသည္။
ပါလာေသာေဘာလုံးမ်ားကိုလည္း
ေကာင္းကင္ထက္သို႔ လႊင့္တင္ေနလိုက္ေသးသည္။
ထိုဝက္ဝံမွာ အမွန္တကယ္ကို
'ကေလးဆိုး'ဟုေခၚထိုက္ေပသည္။
"ေသာက္ႀကိဳးနည္း ! အဲ့ကေလးက
ဘယ္ကေပၚလာတာလဲ ? ႏွစ္သစ္အႀကိဳေန႔မွာ
ဒီလိုစေနာက္ရဲတာ ဒါတကယ္....တကယ္ကို
အႏၱရာယ္မ်ားတာပဲ ! သူကကြၽန္ေတာ္တို႔ကို
ကယ္လိုက္တာပဲ "
Gua Erမွာ မေနႏိုင္စြာ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုလိုက္သည္။
Gan Sanသည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ကာ
"သူက Black Roseရဲ႕အစီအစဥ္ကို
ဖ်က္ဆီးမိလိုက္ၿပီ၊ သူ႔ဆီကို အမ်က္ပုံခ်တာ
ခံရမွာစိုးတယ္။ အဲ့ကေလးကိုကာကြယ္ဖို႔
တစ္ေယာက္ေယာက္လႊတ္ေပးဖို႔ လိုတယ္"
"အဲ့တာဆိုလည္း လုပ္လိုက္ ! "
Gua Yiသည္ အၾကံျပဳကာ စတီယာတိုင္ကို
လွည့္ၿပီး Black Roseအဖြဲ႔သားမ်ား
ေၾကာင္အေနစဥ္တြင္ ကားဖင္ဆုတ္ကာ
ေမာင္းထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
လ်န္ကြၽင္း၏အၾကည့္သည္
ေရာင္စုံတိမ္တိုက္မ်ားဆီမွ မခြဲခြာေသးဘဲ
သူ၏မ်က္လုံးမ်ားမွာက်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္။
သူ႔စိတ္ထင္၍လားမသိ
အေမႊးပြဝက္ဝံ၏ပစၥည္းမ်ားပစ္က်ဲေနေသာ
လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို တစ္ေနရာတြင္ျမင္ဖူးသလို
ရင္းႏွီးေနေလသည္။
"လ်န္ကြၽင္း..."
အေ႐ွ႕ခုံၾကမ္းျပင္တြင္ လဲက်ေနေသာ
ခ်န္ခ်င္မွ႐ုတ္တရက္ေခၚလိုက္သည္။
ထိုအခါမွ လ်န္ကြၽင္းလည္း စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ
႔ျပန္ကပ္လာကာ အေနာက္တြင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ
ျမင္ကြင္းဆီမွအၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး
မေရရာေသာအေတြးမ်ားကို
ေဘးခ်ိတ္ထားလိုက္သည္။
ေသမင္းႏႈတ္ခမ္းဝနားမွ သီသီေလးလြတ္လာကာ
ကို္ယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယုံၾကည္ႏိုင္စြာ
အံ့အားသင့္ေနေသာခ်န္ခ်င္ကို ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။
"စိတ္မပူပါနဲ ့ ၊ ကေလးေတြေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့
အင္အားကနည္းတယ္ ။ သူတို႔မၾကာခင္
လြတ္လာေတာ့မွာပါ "
ခ်န္ခ်င္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သူသည္
Gua Erအကူအညီျဖင့္ထထိုင္လိုက္ကာ
ထိုင္ခုံကိုဆုပ္ကိုင္လ်က္ လ်န္ကြၽင္းအား
ေက်းဇူးတင္စြာ ဦးၫြတ္လိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့
မေအာင္ျမင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးထားတာ.."
လ်န္ကြၽင္းသည္ ထိုသူအား
စကားအနည္းငယ္ေျပာကာ
ေျဖသိမ့္ေပးသည္။ထိုစဥ္ ကလပ္တြင္
တစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ႐ွီက်င္းကို
သတိရသြားကာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္
႐ွင္းမျပတတ္စြာ သူရင္ထဲေလးလံလာသည္။
လူေနအိမ္ရာ၏ဂိတ္ေပါက္ဝတြင္။
လ်န္ကြၽင္းထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္
ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားအျဖစ္
ဟန္ေဆာင္ထားေသာလ်န္ကြၽင္း၏လူမ်ားႏွင့္
Black Roseအဖြဲ႔သားမ်ားမွာ
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုအျပန္အလွန္
ပစ္ခတ္ၾကေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အစိုးရတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား
အလုံးအရင္းဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ဝမ္ေမ့သည္ အၾကံအစည္က်ဆုံးမႈအေပၚ
အမ်က္သည္းလြန္းကာ တစ္ခန္းလုံးကို
ပစ္ခြဲဖ်က္ဆီးေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ လက္ေထာက္ျဖစ္သူမွ
တပ္ဆုတ္ရန္ အတင္းတိုက္တြန္းလိုက္ရသည္။
ဝမ္ေမ့သည္ကားထဲသို႔ လံုလံုျခံဳျခဳံေရာက္ရိွ
သြားေသာ္လည္း အရႈံးအား အခဲမေၾက
ျဖစ္ေနေသးသည္။
"စႏိုက္ပါေတြက မဆုတ္နဲ႔ဦး !
အဲ့ဝက္ဝံစုတ္ကိုရွာၿပီး သတ္ပစ္စမ္း ! "
လက္ေထာက္မွာ ထိတ္လန႔္သြားၿပီး
မသက္မသာဆိုသည္။
"အခုက ဧရိယာတစ္ခုလံုးကို
အစိုးရတပ္ဖဲြ႔ေတြနဲ႔ပ်က္သုဥ္းျခင္းအဖဲြ႔က
လူေတြ ဝင္စီးထားေနၿပီ..
လူခ်န္ထားခိုင္းတာက အႏၲရာယ္မ်ားလြန္းတယ္"
"မင္းကေဘာ့စ္လား ငါကေဘာ့စ္လား ?
ငါေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ ! "
ဝမ္ေမ့သည္ေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္
တစ္ဖက္လူကိုေသနတ္ျဖင့္ေထာက္ကာ
ဟိန္းေဟာက္ေတာ့သည္။
"ဒီေန႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ေသရမယ္လို႔
ငါေျပာထားတယ္...အဲ့တာမင္းျဖစ္သြားခ်င္လား ? "
ေနာက္လိုက္မွာ ခက္ခက္ခဲခဲတံေထြးၿမိဳခ်ကာ
ေခါင္းခါသည္။သူ႔ေဘာ့စ္၏စူးရွေသာ
အၾကၫ့္မ်ားေအာက္တြင္ဖုန္းကိုထုတ္ကာ
စႏိုက္ပါအဖဲြ႔ကို ဆက္သြယ္လိုက္သည္။
ရွီက်င္းသည္ ထိုကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေနေသာ
လမ္းမထက္မွ ျဖစ္ႏိုင္သမ်ွျမန္ျမန္
ထြက္ေျပးခ်င္သျဖင့္ စက္ဘီးကို အရိွန္ျပင္းစြာ
နင္းေလသည္။
ဟိုေနရာၾကၫ့္ၾကၫ့္ဒီေနရာၾကၫ့္ၾကၫ့္
သာမန္လမ္းသြားလမ္းလာဟူ၍ မရိွဘဲ
ဒုစရိုက္အဖဲြ႔သားမ်ားႏွင့္အစိုးရတပ္သားမ်ားသာ
ျမင္ေနရသည္။ထို႔ေျကာင့္ ရွီက်င္းလည္း
တိုက္ပဲြၾကားမွေျမစာပင္အျဖစ္မခံလိုေပ။
<က်င္းက်င္း! အမွတ္တက္လာျပန္ၿပီ ! >
ေရွာင္စစ္မွ ရုတ္တရက္ထေအာ္သည္။
ရွီက်င္း လန႔္ျဖန႔္ၿပီး စက္ဘီးေျခနင္းပင္
ေခ်ာ္နင္းမိကာ
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ !? သူ႔အမွတ္ကက်သြားရမွာ
မဟုတ္ဘူးလား ? "
<ဒါလင့္အမွတ္မဟုတ္ဘူး...က်င္းက်င္းဟာ !
က်င္းက်င္းရဲ့ဘားတန္းက တက္လာတာ !
တအားျမန္တယ္! >
ေရွာင္စစ္သည္အသံမ်ားျပာသည္အထိ
ထိတ္လန႔္ေနသည္။
ရွီက်င္းလည္း သူ႔ဘားတန္းကို
လွမ္းၾကၫ့္လိုက္သည္။တစ္စကၠန႔္တိုင္း
၁၀မွတ္တက္လာကာ
၉၀၀ဆီသို႔ပင္ေရာက္ရိွေနၿပီျဖစ္ရာ
သူ၏ႏွလံုးသားေလး နစ္မြန္းရေလသည္။
သူသည္တစ္ခုခုကိုေတြးမိလိုက္ၿပီး
ပတ္ဝန္းက်င္အား ဘယ္ၾကၫ့္လိုက္
ညာၾကၫ့္လိုက္စစ္ေဆးေလသည္။
စႏိုက္ပါသမားမ်ား၏တည္ေနရာကို
ခန႔္မွန္းမိဖို႔ စကၠန႔္အနည္းငယ္
အခ်ိန္ယူလိုက္ရသည္။သူ၏အမွတ္၉၈၀သို႔
ေရာက္႐ွိလာေသာအခါ
စက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုလႊတ္ကာ ခုန္ခ်လိုက္ၿပီး
ဆန႔္က်င္ဘက္အရပ္သို႔ လိမ့္ဆင္းလိုက္သည္။
ေဖာက္!
က်ည္ဆံသည္ေလထုကိုၿဖိဳခြင္းကာ
မနီးမေဝးမွေျမၾကီးကို ထိမွန္သြားသည္။
==========================
အခန်း(၃၅)စနိုက်ပါ
နှစ်သစ်ကူးအကြိုနေ့မှာ စိတ်လှုပ်ရှား
ပျော်ရွှင်မှုများနှင့်ပြည့်နှက်နေသောရက်တစ်ရက်
ဖြစ်သည်။ထိုအချိန်တွင်လူနေအိမ်ရာ၏
မနီးမဝေးရင်ပြင်ကျယ်တစ်ခုတွင်
ကျောပိုးအိတ်လွယ်ထားသောလည်စီးဖဲပြားနှင့်
အမွှေးပွဝက်ဝံတစ်ကောင်သည်
ချစ်ဖို့ကောင်းလှစွာခေါင်းကို
ဘယ်ကြည့်လိုက်ညာကြည့်လိုက်ဖြင့်
ပတ်ဝန်းကျင်ကို စပ်စုနေသည်။
လည်ပတ်ကြည်ရှုသူများမှာ သူ့အား
လျင်လျင်မြန်မြန်ပင်သတိပြုမိသွားရာ
တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်
လာကြည့်ကြသည်။တက်ကြွသော
ကလေးငယ်တစ်ချို့မှာလည်း
စိတ်လှုပ်ရှားစွာအော်ဟစ်လေသည်။
"ဝက်ဝံကြီး ! ဝက်ဝံကြီး !"
သူတို့၏မိဘများလက်ကိုဆွဲကာ
ထိုဝက်ဝံကြီးအားပွေ့ဖက်ရန်
တာဆူနေကြသည်။
သို့သော်သူတို့အနားမရောက်ခင်မှာပဲ
ထိုအမွှေးပွဝက်ဝံသည်ရင်ပြင်ထောင့်စွန်းမှ
ပျံကျဈေးသည်များဆီသို့ပြေးသွားကာ
ဘောလုံးရောင်းနေသောလူအိုကြီးရှေ့တွင်
ရပ်လိုက်သည်။ထို့နောက်တစ်ခုခုပြောလိုက်ကာ
သူ၏ကျောပိုးအိတ်ထဲမှငွေစက္ကူအထပ်လိုက်ကို
ထုတ်ပြီး ထိုလူလက်ထဲ ကတိုက်ကရိုက်
ထိုးပေးလိုက်သည်။
လူအိုကြီးမှာရင်မှာခံစားသွားရသော အမူအရာဖြင့်
ဝက်ဝံကြီးအား ဦးညွတ်ကျေးဇူးတင်ပြီး
ဘောလုံးများချိတ်ဆွဲထားသော သုံးဘီးစက်ဘီးကို
ထားခဲ့ကာ ပလတ်စတစ်ခွေးခြေခုံနှင့်
ပိုက်ဆံသေတ္တာကိုကိုင်ကာ ထွက်သွားတော့သည်။
ထို့နောက်တွင်အမွှေးပွဝက်ဝံမှာ
သူ၏ကျောပိုးအိတ်ကို အနောက်မှ
ပစ္စည်းထည့်စင်ထဲထည့်ကာ စက်ဘီးပေါ်
တက်လိုက်ပြီး လမ်းဘေးဈေးဆိုင်များတစ်လျှောက်
ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်စီးနှင်းသွားတော့သည်။
ဘေးမှကြည့်နေသောလူအုပ်ကြီး : "..."
ဟေး....ဒါက အမွှေးပွဝက်ဝံတစ်ကောင်ရဲ့
လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်ပုံစံ မဟုတ်ဘူးလေ..
"သကြားလုံး၊မီးပန်း၊အလှစက္ကူမီးပုံး၊
နှစ်သစ်စာတန်းတွေ...စိတ်ဝင်စားစရာတွေ
အများကြီးပဲ။ မြို့ထဲကနှစ်သစ်အကြိုနေ့က
အမြဲဒီလိုပဲစည်ကားတာလား..? "
ဝက်ဝံရုပ်ဝတ်စုံထဲမှရှီကျင်းသည်
စိတ်အေးသက်သာနေဟန်ပေါ်သော်လည်း
အတွင်းစိတ်မှာမူအဆက်မပြတ်တက်နေသော
ယူနစ်ဘားကြောင့်အရူးတစ်ပိုင်းဖြစ်နေရသည်။
ရှီကျင်း ရင်ပြင်ကျယ်ကိုရောက်စဉ်တည်းက
တိတ်ဆိတ်နေသောရှောင်စစ်မှ ရုတ်တရက်
ထပြောသည်။
<ရှာတွေ့ပြီ ! ဒါလင်က အိမ်ရာထဲမဝင်ရသေးဘူး ၊
ဂိတ်ပေါက်နားမှာ ရပ်နေတယ်! >
ရှီကျင်း၏မျက်လုံးများတောက်ပသွားသည်။
သူသည်အနီးအနားက မီးပန်းများ
ရောင်းနေသောဈေးသည်ဆီ ပိုက်ဆံအထပ်လိုက်
ပစ်ပေးကာ ရှိသမျှမီးပန်းဗြောက်အိုးများကို
အနောက်မှပစ္စည်းထည့်စင်ထဲ
သွန်ထည့်လိုက်သည်။ထို့နောက်ေ
ဘာလုံးများ၊သကြားလုံးများ၊မီးပန်းများနှင့်
ပစ္စည်းပေါင်းစုံပြည့်နှက်နေသော
သုံးဘီးစက်ဘီးဖြင့်လေပွေတစ်ခုအလား
လူနေအိပ်ရာဘက်သို့ ဦးတည်လိုက်သည်။
ဘေးမှကြည့်နေသူများ : "..."
ဝက်ဝံကြီးဆီသွားရန်
စိတ်အားထက်သန်နေသောကလေးများမှာ
"ဝူး. . ဝါး . .ဝါး....ဝက်ဝံကြီး
ထွက်ပြေးသွားပြီ ! ဝက်ဝံကြီးလိုချင်တယ်! "
'Solidarity'ဟုအမည်ရသောအိမ်ရာတွင်
ချန်ချင်ညစာစားရန်ဖိတ်ကြားထားခြင်း
ဖြစ်သည်။အိမ်ရာမှာ မကျယ်ဝန်းသော်လည်း
အတော်အတန်ဟောင်းနွမ်းနေသည်။
အတွင်းပိုင်းမှာ အလှစိုက်ပျိုးထားသော
အပင်များ၊ခြုံပုတ်များနှင့်လမ်းကျဉ်းလေးများအပြင်
ကားပါကင်နေရာတချို့ရှိသည်။
ဝင်ပေါက်မှာ နှစ်လမ်းသွား
မြို့ဟောင်းလမ်းမနှင့်မျက်နှာမူထားသည်။
Gua Yiသည်အိမ်ရာအနီးမှ
လမ်းထောင့်တစ်နေရာတွင်ရပ်တန့်ကာ
ပတ်ဝန်းကျင်ကိုစူးစမ်းလိုက်သည်။
"ဧရိယာအနေအထားက ပြဿနာများတာပဲ ၊
ဘယ်နေရာကမဆိုချောင်းတိုက်နိုင်ပြီး
အတိုက်ခံရတဲ့သူကလည်းပြေးဖို့ခက်တယ်"
ဘေးခုံတွင်ထိုင်နေသော Gua Erမှ
ထပ်ပြောသည်။
"အိမ်ရာကဟောင်းနေပြီး အဆောက်အဦး
အတွင်းပိုင်းတွေက ရှုပ်နေကော
ဓာတ်လှေကားလည်းမရှိဘူး။
Black Roseရဲ့ခေါင်းဆောင်က
စိတ်ရောမှန်ရဲ့လား ?
ချန်ချင်ကို ဒီလိုနေရာမျိုးအား ညစာစားဖို့
ဖိတ်ခိုင်းတယ်__ ကျွန်တော်တို့ သံသယဝင်မှာ
သူမကြောက်ဘူးလား ? "
လျန်ကျွင်းသည်လမ်းပေါ်တွင်
ယောက်ယတ်ခတ်သွားလာနေသောလူများကို
ကြည့်ကာမေးသည်။
"အားလုံးနေရာယူပြီးပြီလား ? "
ဘယ်ဘက်ခြမ်းတွင်ထိုင်နေသော
Gua Sanသည်tabletကို
အကြိမ်အနည်းငယ်တို့ထိလိုက်ပြီး
"ချန်ချင်မိသားစုကိုကယ်ဆယ်မဲ့အဖွဲ့က
အချိန်မေရွးလှုပ်ရှားဖို့အသင့်ပါပဲ။
ကျွန်တော်တို့လူတွေနဲ့အစိုးရဘက်ကလူတွေက
အိမ်ရာကို ဝိုင်းထားပြီး အနီးအနားက
မသင်္ကာစရာလူနဲ့ကားတွေကို စစ်ဆေးနေပါတယ်၊
အိမ်ရာထဲကအခြေအနေကိုတော့
မသိရသေးပါဘူး၊ထောက်လှမ်းရေးသမားတွေ
သတင်းပြန်ပို့မှာကိုစောင့်နေဆဲပါ "
လျန်ကျွင်းခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ထို့နောက်အချိန်ကိုကြည့်ကာ
ချန်ချင်၏ဖုန်းနံပါတ်ကို နှိပ်လိုက်တော့သည်။
လျန်ကျွင်း၏ညာဘက်တွင်ထိုင်နေသော
Gua Jiuသည်လည်း ချန်ချင်၏
တည်နေရာကိုဖုန်းအဝင်မှတဆင့်ခြေရာခံရန်
ချက်ချင်းပြင်ဆင်လိုက်သည်။
တစ်ဖက်မှ ချက်ချင်းဖုန်းကိုင်လာပြီး
ပုံမှန်လေသံအတိုင်းမေးသည်။
{မရောက်သေးဘူးလား လျန်ကျွင်း ?
စွပ်ပြုတ်ကကျက်တော့မယ်။ဒီတစ်ခါက
ငါ့လက်ရာကို မင်းမြည်းရမှာနော်...
ငါ့စွပ်ပြုတ်က ပါဝင်ပစ္စည်းတွေများလို့
ပျစ်တယ်လို့ပြောကြတယ်၊ ငါက
အဲ့တာတွေကို လွန်ခဲ့တဲ့လဝက်တည်းက
ခူးထားတာလေ }
လဝက်တည်းက...
လျန်ကျွင်းသည်ဆက်စပ်နေသောအပိုင်းကို
ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ထိုအချိန်
မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိဆိုင်ခန်း၏ပြတင်းပေါက်တွင်
နှစ်သစ်ကူးအဆင်တန်ဆာများ
အလှဆင်ထားသည်ကိုမြင်လိုက်ရာ
နှင်းလူသားအား ရွှင်မြူးစွာ
ကြည့်နေသောရှီကျင်း၏ပုံရိပ်လေးသည်
သူ၏စိတ်ထဲ ထင်ဟပ်လာသည်။
အချိန်ခဏအာရုံလွင့်မိသွားသောအခါ
ခေါင်းကိုခါရမ်းလိုက်ပြီး လက်ရှိအချိန်ကို
ပြန်အာရုံစိုက်လိုက်သည်။
"အဲ့လိုဆိုတော့လည်း မြည်းကြည့်ရမှာပေါ့
ရောက်တော့မရောက်သေးဘူး..
လမ်းကကျဉ်းပြီး နှင်းတွေလည်းမရှင်းရသေးတော့
ကားကဖြတ်လို့မရလို့ နည်းနည်းနောက်ကျမယ်
ထင်တယ်"
{ရပါတယ်..မင်းကိုတွေ့ချင်ဇောကြီးပြီး
ဒီအချိန်လမ်းတွေဘယ်လောက်ကျပ်လဲဆိုတာ
မေ့သွားတယ်}
ချန်ချင်သည်အားတုံ့အားနာဆိုသည်။
သူ၏စကားသံမှာ ဟင်းအိုးအား
ထိခတ်သွားသောယောက်ဇွန်းသံနှင့်
တီဗွီမှဆူညံသံများကြား လုံးထွေးထွက်လာသဖြင့်
အင်မတန်လက်တွေ့ဆန်လှပြီး
မသိလျှင်မီးဖိုချောင်ထဲ သူကိုယ်တိုင်
ချက်ပြုတ်နေသယောင်ပင်။
{လမ်းမှာဂရုစိုက်ဦးလောစရာမလိုဘူး ၊
ရောက်ခါနီးရင်ဖုန်းဆက်လိုက်။
ဘယ်အဆောက်အအုံလဲဆိုတာပြောပြမယ်}
ထိုအခါ လျန်ကျွင်းသည်အခွင့်အရေးကို
အမိအရဆုပ်ကိုင်ကာ
"အောက်ဆင်းပြီးလာကြိုပေးနိုင်မလား ?
ရောက်ရင်ဂိတ်ပေါက်မှာစောင့်နေမယ်"
ချန်ချင်ဘက်မှ တခဏ တိတ်ဆိတ်သွားသော်လည်း
ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ဖြေသည်။
{ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ရောက်ရင်ဖုန်းဆက်လိုက်လေ
အခုတော့ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်၊
စွပ်ပြုတ်ကို အပြီးသတ်ရဦးမှာမို့ }
ထို့နောက်ဖုန်းချသွားတော့သည်။
Laptopကီးဘုတ်တစ်လျှောက်
ကူးလူးကခုန်နေသော Gua Jiu၏လက်များမှာ
ရပ်တန့်သွားပြီးမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
"ဖုန်းတည်နေရာက အိမ်ရာအထဲတစ်နေရာက
မှန်းတော့ခြေရာခံမိပြီ။ဒါပေမဲ့
ဖုန်းပြောချိန်ကတိုတောင်းလွန်းတော့
ဘယ်အဆောက်အအုံကမှန်း မဆုံးဖြတ်နိုင်ဘူး"
"သူအထဲမှာတကယ်ရှိရင်လုံလောက်ပြီ"
လျန်ကျွင်းသည်ဖုန်းကိုချကာ
Gua Sanဘက်လှည့်လိုက်သည်။
"Black Roseက ဒီအစီအစဉ်ကို
လွန်ခဲ့တဲ့လဝက်လောက်တည်းက
ပြင်ဆင်ခဲ့တာ။ဒါကြောင့်
အဆောက်အဦးထဲကပုံမှန်နေထိုင်သူတွေကိုလည်း
အစားထိုးပြီးသားဖြစ်မယ်။
အားလုံးကိုသတိရှိရှိစုံစမ်းဖို့ အကြောင်းကြားလိုက်"
Gua Sanသည်ခေါင်းညိတ်ပြကာ
နောက်လိုက်များဆီသို့ မက်ဆေ့စ်များ
ပို့လိုက်သည်။
ဆယ်မိနစ်ဝန်းကျင်လောက်စောင့်ပြီးသောအခါ
ထောက်လှမ်းရေးဘက်မှအကြောင်းပြန်လာသည်။
[အားလုံး ပုံမှန်ပဲ]
တနည်းအားဖြင့်လျန်ကျွင်း၏ခန့်မှန်းချေမှာ
မှန်နေပုံထောက်သည်။နေထိုင်သူအများစုမှာ
ရုပ်ဖျက်ထားသောBlack Roseအဖွဲ့သားများ
ဖြစ်သည်။
ကားအတွင်းရှိ လူတိုင်းမျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။
လျန်ကျွင်းသည်ဒူးပေါ်သို့ လက်ချောင်း
တစ်တောက်တောက်ခေါက်ကာ
တွေးတောပြီးမှ အိမ်ရာရှေ့သို့
အရောက်မောင်းရန်Gua Yiအား
အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင်
ချန်ချင်ကို ဆက်သွယ်လိုက်သည်။
ချန်ချင်သည်ချက်ချင်းဖုန်းကိုင်လာသည်။
ထိုအခါ လျန်ကျွင်းသည်အိမ်ရာဂိတ်ဝသို့
ရောက်နေပြီဖြစ်ရာ လာကြိုပေးရန်
မေးမြန်းလိုက်သည်။သို့သော်ချန်ချင်သည်
ရုတ်တရက်ဗိုက်အောင့်လာသဖြင့်
ဗိုက်ပြဿနာဖြေရှင်းရမည်ဖြစ်ကြောင်း
အကြောင်းပြကာ ငြင်းဆန်လာသည်။
သူသည်အိမ်လိပ်စာအတိအကျကိုပြောပြကာ
လော့ဖွင့်ထားပေးပြီး လျန်ကျွင်းမှ
အလွယ်တကူဝင်လာနိုင်ကြောင်းပြောသည်။
ကားအတွင်းရှိ လူများ : "..."
"အခုဘယ်လိုလုပ်မလဲ ? ဝင်မှာလား
စောင့်မှာလား ? "
Gua Erမှ ထမေးသည်။
"ငါတို့ဆက်စောင့်နေရင်ချန်ချင်က
ဝမ်းချုပ်နေတယ်ဆိုပြီးပြောလိမ့်မယ်"
Gua Sanဖြတ်ပြောသည်။
ထိုအခါ Gua Jiuဝင်ပြောပြန်သည်။
"ဒါပေမဲ့ ဝင်သွားရင်လည်း ကျားပါးစပ်ထဲ
တည့်တည့်ခုန်ချသလိုဖြစ်နေမှာပေါ့"
ထို့ကြောင့်အားလုံး၏မျက်လုံးများမှာ
အဆုံးအဖြတ်ပေးမည့်လျန်ကျွင်းဆီသို့
ရောက်သွားတော့သည်။
"စောင့်မယ်"
လျန်ကျွင်းသည်တည်ငြိမ်ပြတ်သားစွာ
ပြောလိုက်သည်။
"Black Roseက ငါတို့ထောင်ချောက်ထဲ
ကျဖို့စိတ်အားထက်သန်နေကြတာ။အကယ်၍
ငါတို့သာမလှုပ်ရှားရင်သူတို့
သေချာပေါက်ညှိ့နှိုင်းပြီး ချန်ချင်ကို
ထွက်တွေ့ခိုင်းလိမ့်မယ်။
အိမ်ရာထဲကအခြေအနေက မရောရာတာကြောင့်
အထဲမဝင်ဘူး။ မဟုတ်ရင်
သူတို့လက်ခုပ်ထဲရောက်သွားလိမ့်မယ်"
လျန်ကျွင်းမှ ထိုသို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည့်အတွက်
သူတို့လည်း တိတ်တဆိတ်
စောင့်ကြည့်နေလိုက်တော့သည်။
သုံးမိနစ်...ငါးမိနစ်....ဆယ်မိနစ်ခန့်
ကြာမြင့့်သွားသော်လည်း ချန်ချင်ဘက်မှ
ဖုန်းမဆက်သေးပေ။လျန်ကျွင်းသည်လည်း
ခေါ်ဆိုဖို့စိတ်ကူးမရှိချေ။
အခြေအနေမှာ တိုးမသာဆုတ်မသာ
ဖြစ်နေလေသည်။သို့သော်အပြင်ဘက်ရှိ
မြို့ဟောင်း လမ်းမကြီးမှာ နှစ်သစ်ကူး
အငွေ့အသက်များဖြင့်စည်းကားသိုက်မြိုက်နေပြီး
လမ်းသွားလမ်းလာများလည်း
အချိန်အခါအားလျော်စွာ ကူးလူးဖြတ်သန်း
နေကြရာ ကားပြတင်းပေါက်မှာ
မတူညီသောလောကကြီးနှစ်ခုအား
ခြားနားထားသယောင်ပင်။
"လီးလိုပဲ!"
လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းမှ ဆိုင်ခန်းအပေါ်ထပ်ရှိ
အခန်းထဲတွင်Black Rose၏
ခေါင်းဆောင်ဝမ်မေ့သည်နားကြပ်ကို
ဆွဲဖြုတ်ပြီး စားပွဲခုံကိုဒေါသတကြီးထုကာ
ဟိန်းဟောက်သည်။
"လျန်ကျွင်းဆိုတဲ့အကောင်က ငါးရှဉ့်လိုမျိုး
အမြဲချော်ထွက်ပြီး ဖမ်းရခက်ချက်!
သူငယ်ချင်းဟောင်းကိုလာတွေ့တာတောင်
သတိကကြီးနေလိုက်တာ ! "
ဘေးတွင်ရှိသောလက်ထောက်မှာလည်း
လျန်ကျွင်းထိုမျှနိုးနိုးကြားကြားရှိလိမ့်မည်ဟု
မထင်မှတ်ထားသဖြင့်မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ
ပြောသည်။
"ဘော့စ်ကျွန်တော်တို့အခုဘာလုပ်ကြမလဲ ?
သူ့ကိုဒီတိုင်းစောင့်ခိုင်းထားမှာလား ? "
"ငါ့ဖင်ကြီးကို ဒီတိုင်းစောင့်ခိုင်း ! အဲ့လူ
တန်ဖိုးအထားဆုံးအရာက သူ့အသက်ပဲ။
သူက ငါတို့ပိုက်ဆံရှာတာထက်ပိုပြီး
ထောင်ချောက်တွေကိုမြင်ဖူးတယ်ကွ။
ငါတို့ဒီလိုနှောင့်နှေးနေရင်သူကချိန်းဆိုတာကို
ဖျက်ပြီး သူ့သားရဲတွင်းထဲ ပြန်ဝင်အောင်း
သွားလိမ့်မယ်! "
ဝမ်မေ့သည်ဒေါသစိတ်ကိုထိန်းကာ
ပြတင်းပေါက်နားသို့လျှောက်သွားပြီး
လမ်းတစ်ဖက်မှ လျန်ကျွင်း၏ကားကို
လှမ်းကြည့်လျက် အံကြိတ်ပြောသည်။
"ကောင်းပြီလေ ! ချန်ချင်ကို လျန်ကျွင်းဆီ
ဖုန်းဆက်ပြီး အိမ်ရာထဲဝင်ခဲ့ဖို့ဖြောင်းဖျခိုင်း၊
အကယ်၍ စည်းရုံးလို့မရရင်လည်း ချန်ချင်ကိုသာ
သွားကြိုခိုင်းလိုက်တော့ ! "
လက်ထောက်ဖြစ်သူမှာ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး
စိုးရိမ်တကြီးပြောသည်။
"အကယ်၍ ချန်ချင်ထွက်ခေါ်တာတောင်
လျန်ကျွင်းကဝင်ဖို့ ငြင်းနေသေးရင်ကော?
သူက ချန်ချင်ကို တခြားနေရာမှာစားဖို့တောင်
ခေါ်ထုတ်သွားနိုင်တယ်"
ဤသည်မှာ အရေးမပါသောပူပန်မှုမျိုး
မဟုတ်ချေ။လျန်ကျွင်းသတိကြီးပုံကို
ကြည့်လျှင်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအား
ချက်ပြုတ်ထားသည့် ညစာကို
လက်လျော့ခိုင်းပြီး ၎င်းပိုင်နက်မှ
စားသောက်ဆိုင်တွင်စားဖို့ခေါ်သွားနိုင်ချေ ရှိသည်။
ထိုသို့နှင့်ချန်ချန်သာ လျန်ကျွင်းလက်ထဲ
ရောက်သွားလျှင်Black Rose၏
ကစားပွဲလည်းပြီးဆုံးသွားနိုင်သည်။
ဝမ်မေ့၏အမူအရာမှာ ပျက်ယွင်းလာပြီး
လျန်ကျွင်း၏ကားကို ကြည့်နေသော
သူ၏မျက်လုံးများမှာ နက်မှောင်သွားသည်။
အံဆွဲအတွင်းမှသေနတ်ကိုဆွဲထုတ်ကာ
စိမ်ပြေနပြေသုတ်ရင်းပြောသည်။
"ချန်ချင်ကို လျန်ကျွင်းဆီ အပါခံလို့မဖြစ်ဘူး။
သူ့ကလေးတွေက အခုဘယ်သူ့လက်ထဲမှာလဲ
ဆိုတာ သတိပေးလိုက်။ လျန်ကျွင်းကို
အထဲမခေါ်နိုင်ရင်ဒီနေရာမှာပဲအပြတ်ရှင်းမယ်!
ချန်ချင်ကိုပြောလိုက်၊ အိမ်ရာထဲရောက်အောင်
မသိမ်းသွင်းနိုင်ရင်အနည်းဆုံးတော့
ကားထဲကထွက်အောင်ဖြစ်ဖြစ်ဒါမှမဟုတ်
ကားပြတင်းပေါက်ဖွင့်အောင်ပဲ ရအောင်လုပ်လို့။
လျန်ကျွင်းသာ ဒီနေ့မသေရင်
သူ့ကလေးတွေကို မနက်ဖြန်ကျ
အသက်ရှင်လျက်တွေ့ရမှာ
မဟုတ်ဘူးဆိုတာပါ သတိပေးလိုက်! "
လက်ထောက်မှာ စိတ်မအေးသေးဟန်
"ဒါပေမဲ့..."
"ဒါပေမဲ့ မလိုချင်ဘူး ! "
ဝမ်မေ့သည်ထိုသူအား ချိန်ရွယ်ကာ
ဟိန်းဟောက်လိုက်သည်။
"မင်းက လျန်ကျွင်းကို ဒီအတိုင်းပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး
ငါ့အစီအစဉ်တွေအားလုံးကို အလဟာသ
ဖြစ်စေချင်နေတာလား?
ငါ့လက်အောက်မှာ သတ္တိကြောင်တဲ့
လူတစ်ယောက်မှမရှိဘူးကွ"
ခြိမ်းခြောက်ခံလိုက်ရသောလက်ထောက်လည်း
ပါးစပ်ပေါက်ချက်ချင်းပိတ်ကာ အဖွဲ့သားများဆီ
အကြောင်းကြားလိုက်သည်။
ကားထဲတွင်Gua Yiသည်ပတ်ပတ်လည်မှ
မြေပြင်အနေအထားကို စစ်ဆေးရင်း
ဆိုသည်။
"အနီးတဝိုက်မှာ စနိုက်ပါသမား
စုစုပေါင်းငါးနေရာရှိတယ်၊ အနီးဆုံးတွေက
ကျွန်တော်တို့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာရှိတဲ့
ဆိုင်ခန်းဒုတိယလွှာနဲ့ ကားအနောက်ဘက်ခြမ်းပဲ။
တစ်ခုက မီးမှိတ်ထားလို့ အထဲကိုမမြင်ရဘူး။
နောက်တစ်နေရာမှာကျ မီးဖွင့်ထားပင်မဲ့
လိုက်ကာတွေချထားတယ်။နှစ်နေရာလုံးက
မသင်္ကာစရာပဲ "
"စစ်ဆေးဖို့ လူလွှတ်လိုက်"
လျန်ကျွင်းသည်ဖုန်းကိုဆုပ်ကိုင်လျက်
ပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက်ရုတ်တရက်
ထမေးလိုက်သည်။
"ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ? "
နောက်လိုက်များအားလုံး သတိရှိသွားကြသည်။
Tabletအားကြည့်နေသောGua Sanသည်
နာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ ပြန်ဖြေသည်။
"၆နာရီခွဲပါပြီ"
သူတို့သည်ငါးနာရီတွင်ထွက်ခွာလာခဲ့ပြီး
ဤနေရာသို့ရောက်ရန်နာရီဝက်သာ ကြာခဲ့သည်။
ထို့နောက်တစ်နာရီလောက်ပင်
အချိန်ဆွဲနေခြင်းဖြစ်ရာ ယခုဆိုလျှင်
အပြင်ဘက်တွင်လုံးဝမှောင်မိုက်နေပြီဖြစ်ပြီး
လမ်းသွားလမ်းလာများလည်း
သိသိသာသာကျဲသွားသည်။
တိုက်ပွဲစရန်အချိန်ကောင်းပင်ဖြစ်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်အခြေအနေကို
နားလည်ကြောင်းခေါင်းညိတ်ကာ
အမိန့်ပေးလိုက်သည်။
"ငါတို့လူတွေကို ဒီဘက်ခြမ်းဆီ
ချဉ်းကပ်လာဖို့ညွှန်ကြားပြီး ဂိတ်ပေါက်အနီး
အပစ်အခတ်အတွက်အသင့်ပြင်ခိုင်းထား။
အစိုးရဘက်က အရာရှိတွေက
လမ်းပေါ်ကပြည်သူတွေမထိခိုက်အောင်
လူရှင်းထားဖို့အကြောင်းကြားလိုက်"
Gua Sanမှ နားလည်ကြောင်းပြောကာ
အမိန့်နာခံလိုက်သည်။
ရုတ်တရက်ဆိုသလို ထမြည်သောဖုန်းသံက
ကားအတွင်းရှိလူတိုင်း၏အာရုံကို
ဖမ်းစားလိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကို
လှမ်းကြည့်ကာပြောသည်။
"ချန်ချင်ဆက်တာ"
ချန်ချင်သည်လျန်ကျွင်းအဘယ်ကြောင့်
မရောက်သေးကြောင်းမေးမြန်လာသည်။
လျန်ကျွင်းကလည်း ယခုလိုအချိန်မျိုးတွင်
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဆီ လက်ဗလာနှင့်လာရန်
မသင့်တော်သဖြင့်သစ်သီးဝယ်နေကြောင်း
ပြောလိုက်သည်။ထို့နောက်
အဆောက်အဦးပုံစံများမှာ ရှုပ်ထွေးလှသဖြင့်
မည်သည့်လမ်းမှလာရမှန်းမသိရာ
တစ်ယောက်ယောက်အား လာကြိုခိုင်းဖို့
လိုအပ်သည်ဟုပြောသည်။
ချန်ချင်ဟာ ရယ်မောလျက်လျန်ကျွင်းအား
စနောက်လိုက်ပြီး အကြောင်းပြချက်
ထပ်ပေးကာလျန်ကျွင်းကိုယ်တိုင်လာရောက်ဖို့
မျှော်လင့်စွာ တည်နေရာက်ို အသေးစိတ်
လမ်းညွှန်ပေးပြန်သည်။
လျန်ကျွင်းကလည်း သူ၏ဦးတည်ချက်အမြင်
မကောင်းပုံကို ညည်းညူပြီး
လမ်းပျောက်နေကြောင်း ဆိုသည်။
လူနှစ်ဦးမှာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးနားလည်သော
သူငယ်ချင်းကောင်းများလိုပြုမူနေကြရာ
ခိုးနားထောင်နေသောဝမ်မေ့မှာ
သွေးအန်မတတ်ဒေါပွလာကာ
ပေါက်တတ်ကရများလျှောက်ပြောနေသော
လျန်ကျွင်းအား ကျိန်ဆဲလေသည်။
ဘယ်အချိန်တုန်းကများ လျန်ကျွင်းလိုလူက
သာမန်လူတွေလို ကျင့်ဝတ်ထုံးစံတွေ
အမူအကျင့်တွေကိုလေ့လာလိုက်တာလဲ?
သစ်သီးဝယ်နေလို့ ?
အသီးအနှံဆိုင်က ဘယ်လိုပုံလဲဆိုတာတောင်
သိရဲ့လား? သစ်သီးဝယ်နေတယ်လို့
လိမ်မယ်ဆိုရင်လည်း အနည်းဆုံးတော့
အဲ့သောက်ကားပေါ်က ဆင်းလေ !
"တော်သင့်ပြီ ! ချန်ချင်ကိုသာ
သွားကြိုခိုင်းလိုက်တော့။
အားလုံးတိုက်ခိုက်ဖို့အသင့်ပြင်ထား...
မင်းက ကားစက်သွားနှိုးထားလိုက်။ ပြီးတာနဲ့
ချက်ချင်းပြန်ဆုတ်မယ်! "
ဝမ်မေ့သည်နောက်ဆုံးတော့
စိ်တ်ရှည်မှုအတိုင်းအတာကုန်ဆုံးသွားပြီဖြစ်၍
အမိန့်ပေးလိုက်တော့သည်။
ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက်ကားေပ်ါတွင်
လျန်ကျွင်းထိုင်နေလောက်မည့်နေရာကို
ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။
အဆုံး၌ ချန်ချင်သည်တစ်ယောက်တည်း
ထွက်လာတော့သည်။သူသည်
ရယ်စရာကောင်းလှသောအေပရွန်ကို
ဝတ်ဆင်ထား၍ဖုံးကွယ်ဖို့ကြိုးစားနေသော်လည်း
ပို၍သိသာလေဖြစ်သည်။
သူသည်ကားအနီးသို့ချဉ်းကပ်လာသည်။
အမှောင်ထဲတွင်စောင့်ကြည့်နေသောလူများမှ
သူ့မျက်နှာကိုမမြင်ရသောအချိန်တွင်
လျန်ကျွင်းဆီသို့ ပါးစပ်လှုပ်ပြသည်။
ဒီမှာတိုက်မှာ ၊သေနတ်တွေရှိကြတယ်။
အနီးမှာ စနိုက်ပါတွေပုန်းနေတယ်၊
ကားထဲကမထွက်လာနဲ့။
လျန်ကျွင်းသည်နားလည်ကြောင်း
ခေါင်းညိတ်ပြကာ ဆိုသည်။
"အခုလိုတကူးတကထွက်ကြိုခိုင်းရတာ
အားတော့နာပါတယ်"
"အားနာစရာမလိုပါဘူး...ဒီနေရာက
အိမ်ရှာရခက်တာကို ငါမေ့နေတာ "
ချန်ချင်သည်ပြုံးလျက်ပြောနေသော်လည်း
စိတ်အတွင်း ပူလောင်လျက်ရှိသည်။
သူကြောက်ရွံ့မိသည်။
သူကိုကယ်ဆယ်ဖို့နှင့်လျန်ကျွင်းကိုယ်တိုင်
အန္တရာယ်ကြားထဲရောက်သွားမည်ကို
ကြောက်ရွံ့မိသည်။အမှန်က သူ့ကိုယ်သူပင်
လက်လျော့ထားပြီးဖြစ်သည်။ သူလိုချင်သော
အရာတစ်ခုတည်းက သူ့ကလေးများကို
လျန်ကျွင်းကယ်ပြီး ဇနီးဖြစ်သူနှင့်အတူ
ဘေးကင်းရာသို့ ပို့ဆောင်ပေးရန်သာဖြစ်သည်။
သူ့ကိုယ်ပိုင်လုံခြုံမှုအတွက်ဂရုမထားပေ။
မင်းသေဆုံးသွားလျှင်သေရမည်။
မြေအောက်လောကတွင်လျှောက်လှမ်းရင်း
လမ်းတစ်ဝက်နှင့်စွန့်ခွာသွားသူတိုင်း၏
နှလုံးသားထဲတွင်တစ်နေ့ကျ အမှောင်ထုထဲ
သူတို့ပြန်ဆွဲခေါ်ခံရမည်ဖြစ်ကြောင်း
သိရှိနားလည်ပြီးသားဖြစ်သည်။
ချန်ချင်းသည်လွန်ခဲ့သောနှစ်အနည်းငယ်က
သာမန်ဘဝလိုနေထိုင်နိုင်ခဲ့သည့်အတွက်
သူကျေနပ်တင်းတိမ်ပြီးဖြစ်သည်။
ထို့အပြင်လျန်ကျွင်းသာ သူ့ကို
မကာကွယ်ပေးနိုင်လျှင်တစ်သက်လုံး
အေးအေးချမ်းချမ်းနေရဖို့ မသေချာတော့ပေ။
ထို့ကြောင့်သူ၏နောက်ဆုံးဆန္ဒမှာ သူ့ကြောင့်
လျန်ကျွင်းထိခိုက်မည်ကို မလိုလားပေ။
သေသေချာချာစဉ်းစားပြီးနောက်
ချန်ချင်သည်ဝမ်မေ့အမိန့်ပေးထားသလို
ကားတံခါးကိုဆွဲဖွင့်မည့်အစားခြေတစ်လှမ်း
နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်
လျန်ကျွင်းအားထွက်သွားရန်နှင့်
သူ့အတွက်စိတ်မပူရန်မျက်စိဖြင့်
အချက်ပြလိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ
ခေါင်းခါလိုက်သည်။ Gua Erအား
တံခါးဖွင့်ပြီး ချန်ချင်ကိုကားထဲသို့ဆွဲခေါ်ကာ
အကာအကွယ်ပေးရန်လက်ဟန်ပြလိုက်သည်။
သူသည်ခိုးနားထောင်နေသော
ဝမ်မေ့ကြားရန်စကားကျယ်ကျယ်ပြောဖို့လည်း
မမေ့ပေ။
"ခဏလေးနော်၊ ငါဆင်းခဲ့မယ်...
ဂိတ်ပေါက်ကကျဉ်းတော့ ကားက
အထဲဝင်မရဘူး "
ချန်ချင်သည်လျန်ကျွင်းအမှန်တကယ်
ကားထဲမှထွက်လာတော့မည်ထင်၍
အရှေ့သို့ခြေလှမ်းကာပေးမဖွင့်ဘဲ
ကားတံခါးကိုဖိကိုင်ထားသည်။
သူ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုတော့ အမှားမခံနိုင်ပေ။
"ချီးလိုပဲ ! ချန်ချင်က ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ?
တံခါးကိုမဖွင့်ဘဲ ပိတ်ရပ်နေတယ်!
သူ့ကလေးတွေအသက်ကိုခေါင်းထဲမထားတော့ဘူးလား?!"
ဝမ်မေ့မှာဒေါသူပုန်ထလွန်း၍ ဖြစ်နိုင်လျှင်
ချန်ချင်ကိုဖယ်ရှားကာ သူ့သေနတ်လမ်းကြောင်း
ပေါ်သို့ လျန်ကျွင်းကိုဆွဲခေါ်လိုက်ချင်သည်။
ဘေးတွင်ရပ်နေသောလက်ထောက်သည်
ရုတ်ချည်းဆိုသလို ဖုန်းချလိုက်ပြီး
အလောတလျှင်ပြောသည်။
"ဘော့စ်မကောင်းတော့ဘူး..ကျွန်တော်တို့
အဝိုင်းခံထားရပြီ ! အပြင်ဘက်ဧရိယာက
အဖွဲ့သားတွေနဲ့လည်း အဆက်အသွယ်
ပြတ်သွားပြီ ! "
ဝမ်မေ့၏မျက်နှာမှာ ချက်ချင်းအရုပ်ဆိုး
သွားတော့သည်။ သူ၏အကြံအစည်ကို
လျန်ကျွင်းမှအစောကြီးတည်းကသိရှိနေပြီး
သူ့ထောင်ချောက်သူ ပြန်မိနေမှန်း
ချက်ချင်းဆိုသလို သဘောပေါက်လိုက်ရသည်။
မျက်နှာထက်ရက်စက်သောအမူအရာ
ထင်ဟပ်လာပြီး ချန်ချင်းဘက်သို့သေနတ်ကို
ချိန်ရွယ်ကာ ပစ်မှတ်ဦးတည်ရာ
ပြောင်းလဲလိုက်သည်။အရင်ဆုံး
အဲ့အမှိုက်ထုပ်ကို ရှင်းပစ်ရမည်။
ကလစ်!
ဝမ်မေ့ ကျည်ဆံထည့်လိုက်သည်။
ဂျောက်!
Gua Erသည်လည်း ကားတံခါးကိုဟကာ
ချန်ချင်အား ဆွဲသွင်းရန်အသင့်ပြင်နေသည်။
အမှောင်ထဲပုန်းနေသော စနိုက်ပါသမားများကလည်း
လျန်ကျွင်း၏ကားကိုချိန်ရွယ်ထားကြသည်။
အနီးအနားတွင်စောင့်ကြပ်နေသော
Black Roseအဖွဲ့သားများနှင့်
ဂိတ်ပေါက်ဆီသို့ ဖြတ်သားဖြတ်လာများဟန်
တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်လာသော
လျန်ကျွင်း၏ လူများအားလုံးသည်ကားဆီသို့သာ
အာရုံစိုက်ထားကြသည်။ အခြေအနေမှာ
အတင်းမာဆုံးသောအထွတ်အထိပ်ကို
ရောက်ရှိနေပြီး လူတိုင်းမှာ တိုက်ပွဲအချက်ပြသံကို
စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။
အာားးးးးး !!!!!!!!!!
ရှီကျင်းမှာ သုံးဘီးစက်ဘီးကို အသည်းအသန်
နင်းနေသည်။
လျန်ကျွင်း၏အမှတ်မှာ၉၉၉.၅သို့
ခုန်တက်သွားသောအခါ နှလုံးရောဂါပင်
ရတော့မလိုဖြစ်သည်။ထိုအချိန်
သူ၏မျက်စိရှေ့တွင်ရင်းနှီးလှသော
အနက်ရောင်ကားကိုမြင်လိုက်သောအခါ
ဘရိတ်ကိုဆောင့်နင်းလိုက်ပြီး
ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ ပစ္စည်းထည့်စင်အတွင်းမှ
မီးရှူးမီးပန်းများကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။
ရှောင်စစ်ဆီမှ အင်အားbuffကိုရပြီးသည်နှင့်
ထိုအရာများကို မီးညှိ့ကာ အားပါပါ
ပစ်ပေါက်လိုက်တော့သည်။
ဖုန်း !
ရှူး ! ရှူး ! ရှူး ...
မီးပန်းများမှာ လမ်းမကြီးအလယ်တွင်
ပေါက်ကွဲသံနှင့်အတူ ပျံ့နှံ့သွားလေသည်။
ပေါက်ထွက်လာသောရောင်စုံဖဲကြိုးများ၊
စက္ကူစများနှင့်ဝါစိမ်းနီပြာ မီးခိုးလုံးကြီးများမှာ
တလိပ်လိပ်တက်လာကာနေရာတစ်ခုလုံးကို
လွှမ်းခြုံသွားသည်။
ကလစ်!
ရှီကျင်းသည်သူ၏ဝက်ဝံလက်သည်းဖြင့်
စက်ဘီးပေါ်တွင်ပါလာသောလော်စပီကာကို
အသံအမြင့်ဆုံးထိတင်ကာ ဖွင့်ချလိုက်သည်။
“မင်္ဂလာရှိသော နှစ်သစ်လေးဖြစ်ပါစေ~ ♪
ပျော်ရွှင်စရာကောင်းလှသော နှစ်သစ်ကလေးကို
ပိုင်ဆိုင်ပါစေ~ ♫
ဘောလုံးတွေရောင်းတယ်!
ချစ်စရာဘောလုံးလေးတွေ !
ကံကောင်းခြင်းတွေ လာပါလာပါ~ ♬
ကံဆိုးခြင်းတွေဝေးဝေးကိုသွားပါ~ ♪“
လော်စပီကာဟောင်းဆီမှ ထွက်လာသော
အက်ကွဲကွဲသီချင်းသံနှင့်ဈေးရောင်းသံမှာ
ညအချိန်ကောင်းကင်ယံဆီသို့ စူးရှစွာ
ဟိန်းတက်သွားသည်။လူတိုင်း၏
နားစည်များမှာကွဲထွက်မတတ်
အူသွားတော့သည်။
ဘယ်...လိုတောင်လား ?
လူအားလုံးမှာတောင့်ခဲသွားပြီး
ဘာမှမတုံပြန်နိုင်ခင်မှာပဲပေါက်ကွဲသံများ
ထပ်မံထွက်ပေါ်လာသည်။
မီးခိုးဘောလုံးအမြောက်အများကို
ပစ်ကျဲလိုက်ရာ တစ်ချို့မှာ
အိမ်ရာဝင်ပေါက်ဆီကျသွားပြီး တစ်ချို့မှာ
လမ်းတစ်ဖက်မှဆိုင်၏ဆိုင်းဘတ်ကို
ထိမှန်ကုန်သည်။ အများအပြားမှာတော့
ဂိတ်ပေါက်ဝတွင်ဖြစ်သည်။
ရောင်စုံစက္ကူစများနှင့်မီးခိုးတိမ်တိုက်ကြီးမှာ
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကို မြူဆိုင်းဝေဝါးစေကာ
အိပ်မက်ကမ္ဘာကြီးအလားပြောင်းလဲသွားသည်။
ဝမ်မေ့သည်လည်း ကြက်သေသေသွားသည်။
သူ၏မျက်စိရှေ့တွင်ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်ဆန်ဆန်
မြင်ကွင်းမျိုးပေါ်ထွက်လာရာ
သေနတ်မောင်းတံကိုပင်ညစ်မိမလိုဖြစ်သွားသည်။
ပစ်မှတ်အား ထိမှန်ဖို့မဆိုနှင့်။
ဘာဆိုဘာမှ မမြင်ရတော့ခြင်းပင်
ဖြစ်လေသည်။
ကားတံခါးဖွင့်ရန်တန်းလန်းဖြစ်နေသော
Gua Erမှာလည်းကျောက်ရုပ်ပမာ
ဖြစ်သွားရသည်။ သို့သော်
ချက်ချင်းသတိပြန်ကပ်လာကာ ထိုသို့
ဖရိုဖရဲအခြေအနေကို အခွင့်ကောင်းယူကာ
တံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ထို့နောက်
ခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုမြေကြီးပေါ်ချကာ
အားယူပြီး ချန်ချင်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။
ကားထိုင်ခုံကို အနောက်သို့တွန်းဆုတ်ကာ
ချန်ချင်ကို အထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှောက်စေသည်။ ပြီးသည်နှင့်
ခြေထောက်ကိုပြန်သွင်းကာ တံခါးပ်ိတ်လိုက်သည်။
ထိုအဖြစ်အပျက်တစ်ခုလုံးမှာ
အချိန်ငါးစက္ကန့်သာကြာမြင့်ခဲ့လေသည်။
"မောင်းတော့..မြန်မြန်! "
Gua Erသည်အော်ပြောလိုက်ရင်း
သီချင်းသံလာရာဘက်သို့
ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ကားမောင်းရသောGua Yiမှလွဲ၍
အားလုံးသည်ထိုနည်းအတိုင်း
ကြည့်မိလိုက်ကြသည်။
အမွှေးပွဝက်ဝံတစ်ကောင်သည်
ပျံ့လွင့်နေသောရောင်စုံမီးခိုးများအလယ်တွင်
သုံးဘီးစက်ဘီးလေးဖြင့်သကြားလုံးများ၊
မီးပန်းဗြောက်အိုးများကို ပစ်ကျဲရင်း
ကခုန်နေလေသည်။
ပါလာသောဘောလုံးများကိုလည်း
ကောင်းကင်ထက်သို့ လွှင့်တင်နေလိုက်သေးသည်။
ထိုဝက်ဝံမှာ အမှန်တကယ်ကို
'ကလေးဆိုး'ဟုခေါ်ထိုက်ပေသည်။
"သောက်ကြိုးနည်း ! အဲ့ကလေးက
ဘယ်ကပေါ်လာတာလဲ ? နှစ်သစ်အကြိုနေ့မှာ
ဒီလိုစနောက်ရဲတာ ဒါတကယ်....တကယ်ကို
အန္တရာယ်များတာပဲ ! သူကကျွန်တော်တို့ကို
ကယ်လိုက်တာပဲ "
Gua Erမှာ မနေနိုင်စွာ ချီးကျူးစကားဆိုလိုက်သည်။
Gan Sanသည်မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ကာ
"သူက Black Roseရဲ့အစီအစဉ်ကို
ဖျက်ဆီးမိလိုက်ပြီ၊ သူ့ဆီကို အမျက်ပုံချတာ
ခံရမှာစိုးတယ်။ အဲ့ကလေးကိုကာကွယ်ဖို့
တစ်ယောက်ယောက်လွှတ်ပေးဖို့ လိုတယ်"
"အဲ့တာဆိုလည်း လုပ်လိုက်! "
Gua Yiသည်အကြံပြုကာ စတီယာတိုင်ကို
လှည့်ပြီး Black Roseအဖွဲ့သားများ
ကြောင်အနေစဉ်တွင်ကားဖင်ဆုတ်ကာ
မောင်းထွက်သွားလိုက်တော့သည်။
လျန်ကျွင်း၏အကြည့်သည်
ရောင်စုံတိမ်တိုက်များဆီမှ မခွဲခွာသေးဘဲ
သူ၏မျက်လုံးများမှာကျဉ်းမြောင်းသွားသည်။
သူ့စိတ်ထင်၍လားမသိ
အမွှေးပွဝက်ဝံ၏ပစ္စည်းများပစ်ကျဲနေသော
လှုပ်ရှားမှုများကို တစ်နေရာတွင်မြင်ဖူးသလို
ရင်းနှီးနေလေသည်။
"လျန်ကျွင်း..."
အရှေ့ခုံကြမ်းပြင်တွင်လဲကျနေသော
ချန်ချင်မှရုတ်တရက်ခေါ်လိုက်သည်။
ထိုအခါမှ လျန်ကျွင်းလည်း စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ
့ပြန်ကပ်လာကာ အနောက်တွင်ကျန်ရစ်ခဲ့သော
မြင်ကွင်းဆီမှအကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး
မရေရာသောအတွေးများကို
ဘေးချိတ်ထားလိုက်သည်။
သေမင်းနှုတ်ခမ်းဝနားမှ သီသီလေးလွတ်လာကာ
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မယုံကြည်နိုင်စွာ
အံ့အားသင့်နေသောချန်ချင်ကို နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။
"စိတ်မပူပါနဲ့ ၊ ကလေးတွေစောင့်ကြပ်နေတဲ့
အင်အားကနည်းတယ်။ သူတို့မကြာခင်
လွတ်လာတော့မှာပါ "
ချန်ချင်ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သူသည်
Gua Erအကူအညီဖြင့်ထထိုင်လိုက်ကာ
ထိုင်ခုံကိုဆုပ်ကိုင်လျက်လျန်ကျွင်းအား
ကျေးဇူးတင်စွာ ဦးညွတ်လိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့
မအောင်မြင်တော့ဘူးလို့တွေးထားတာ.."
လျန်ကျွင်းသည်ထိုသူအား
စကားအနည်းငယ်ပြောကာ
ဖြေသိမ့်ပေးသည်။ထိုစဉ်ကလပ်တွင်
တစ်ယောက်တည်းကျန်ရစ်ခဲ့သောရှီကျင်းကို
သတိရသွားကာ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့်
ရှင်းမပြတတ်စွာ သူရင်ထဲလေးလံလာသည်။
လူနေအိမ်ရာ၏ဂိတ်ပေါက်ဝတွင်။
လျန်ကျွင်းထွက်ခွာသွားပြီးနောက်
ဖြတ်သွားဖြတ်လာများအဖြစ်
ဟန်ဆောင်ထားသောလျန်ကျွင်း၏လူများနှင့်
Black Roseအဖွဲ့သားများမှာ
ချက်ချင်းဆိုသလိုအပြန်အလှန်
ပစ်ခတ်ကြတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ အစိုးရတပ်ဖွဲ့ဝင်များ
အလုံးအရင်းဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။
ဝမ်မေ့သည်အကြံအစည်ကျဆုံးမှုအပေါ်
အမျက်သည်းလွန်းကာ တစ်ခန်းလုံးကို
ပစ်ခွဲဖျက်ဆီးတော့သည်။
နောက်ဆုံးတွင်လက်ထောက်ဖြစ်သူမှ
တပ်ဆုတ်ရန်အတင်းတိုက်တွန်းလိုက်ရသည်။
ဝမ်မေ့သည်ကားထဲသို့ လုံလုံခြုံခြုံရောက်ရှိ
သွားသော်လည်း အရှုံးအား အခဲမကြေ
ဖြစ်နေသေးသည်။
"စနိုက်ပါတွေက မဆုတ်နဲ့ဦး !
အဲ့ဝက်ဝံစုတ်ကိုရှာပြီး သတ်ပစ်စမ်း ! "
လက်ထောက်မှာ ထိတ်လန့်သွားပြီး
မသက်မသာဆိုသည်။
"အခုက ဧရိယာတစ်ခုလုံးကို
အစိုးရတပ်ဖွဲ့တွေနဲ့ပျက်သုဉ်းခြင်းအဖွဲ့က
လူတွေ ဝင်စီးထားနေပြီ..
လူချန်ထားခိုင်းတာက အန္တရာယ်များလွန်းတယ်"
"မင်းကဘော့စ်လား ငါကဘော့စ်လား ?
ငါပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်! "
ဝမ်မေ့သည်ဒေါသထွက်လွန်းသဖြင့်
တစ်ဖက်လူကိုသေနတ်ဖြင့်ထောက်ကာ
ဟိန်းဟောက်တော့သည်။
"ဒီနေ့ တစ်ယောက်ယောက်သေရမယ်လို့
ငါပြောထားတယ်...အဲ့တာမင်းဖြစ်သွားချင်လား ? "
နောက်လိုက်မှာ ခက်ခက်ခဲခဲတံထွေးမြိုချကာ
ခေါင်းခါသည်။သူ့ဘော့စ်၏စူးရှသော
အကြည့်များအောက်တွင်ဖုန်းကိုထုတ်ကာ
စနိုက်ပါအဖွဲ့ကို ဆက်သွယ်လိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်ထိုကံဆိုးမိုးမှောင်ကျနေသော
လမ်းမထက်မှ ဖြစ်နိုင်သမျှမြန်မြန်
ထွက်ပြေးချင်သဖြင့်စက်ဘီးကို အရှိန်ပြင်းစွာ
နင်းလေသည်။
ဟိုနေရာကြည့်ကြည့်ဒီနေရာကြည့်ကြည့်
သာမန်လမ်းသွားလမ်းလာဟူ၍ မရှိဘဲ
ဒုစရိုက်အဖွဲ့သားများနှင့်အစိုးရတပ်သားများသာ
မြင်နေရသည်။ထို့ကြောင့်ရှီကျင်းလည်း
တိုက်ပွဲကြားမှမြေစာပင်အဖြစ်မခံလိုပေ။
<ကျင်းကျင်း! အမှတ်တက်လာပြန်ပြီ ! >
ရှောင်စစ်မှ ရုတ်တရက်ထအော်သည်။
ရှီကျင်း လန့်ဖြန့်ပြီး စက်ဘီးခြေနင်းပင်
ချော်နင်းမိကာ
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ !? သူ့အမှတ်ကကျသွားရမှာ
မဟုတ်ဘူးလား ? "
<ဒါလင့်အမှတ်မဟုတ်ဘူး...ကျင်းကျင်းဟာ !
ကျင်းကျင်းရဲ့ဘားတန်းက တက်လာတာ !
တအားမြန်တယ်! >
ရှောင်စစ်သည်အသံများပြာသည်အထိ
ထိတ်လန့်နေသည်။
ရှီကျင်းလည်း သူ့ဘားတန်းကို
လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။တစ်စက္ကန့်တိုင်း
၁၀မှတ်တက်လာကာ
၉၀၀ဆီသို့ပင်ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်ရာ
သူ၏နှလုံးသားလေး နစ်မွန်းရလေသည်။
သူသည်တစ်ခုခုကိုတွေးမိလိုက်ပြီး
ပတ်ဝန်းကျင်အား ဘယ်ကြည့်လိုက်
ညာကြည့်လိုက်စစ်ဆေးလေသည်။
စနိုက်ပါသမားများ၏တည်နေရာကို
ခန့်မှန်းမိဖို့ စက္ကန့်အနည်းငယ်
အချိန်ယူလိုက်ရသည်။သူ၏အမှတ်၉၈၀သို့
ရောက်ရှိလာသောအခါ
စက်ဘီးလက်ကိုင်ကိုလွှတ်ကာ ခုန်ချလိုက်ပြီး
ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်သို့ လိမ့်ဆင်းလိုက်သည်။
ဖောက်!
ကျည်ဆံသည်လေထုကိုဖြိုခွင်းကာ
မနီးမဝေးမှမြေကြီးကို ထိမှန်သွားသည်။
==========================