ទីក្រុង រ៉ូម , ប្រទេស អីុតាលី ....
មកដល់ទឹកដីនៃចក្រភព រ៉ូម ដែលជាតំបន់ទីក្រុងល្បីឈ្មោះទីមួយប្រចាំ អីុតាលី នេះដែលទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរមិនតិចលាននាក់ពីជុំវិញពិភពលោកឲ្យមកទស្សនាឡើយហើយវាបានទាក់ក្រសែភ្នែកស្រីស្អាតស្ថិតក្នុងរថយន្តទំនើបក្បែរកម្លោះសង្ហានេះជាខ្លាំង។
"យ៉ាងម៉េច? ស្អាតទេ? នេះ រ៉ូម នេះគឺពោរពេញដោយសំណង់បុរាណចាស់ៗហើយស្អាតៗខ្លាំងណាស់! បើចង់ដើរលេងពេលណាក៏ប្រាប់បងបានណា៎!"។ ណាមជូន អង្គុយក្បែរនាងក៏និយាយហើយ រីស្សាណា ក៏ងាកមកសម្លឹងគេវិញ។
"លោកមកដល់ទីនេះក៏គួរតែដោះស្រាយការងារ! ខ្ញុំក៏ហត់នឿយចង់សម្រាកដែរ! ប្រញាប់ទៅផ្ទះទៅ!"។ នាងក្រមុំក៏លាក់ភាពររំភើបមុននឹងផ្អែកខ្លួនក្រពាត់ដៃមកវិញហើយ ណាមជូន ក៏លួចញញឹមពេលដឹងថានាងកុហកដែលមិនចង់ឲ្យគេគិតថានាងសប្បាយចិត្ត។
វីឡាត្រកូល អាល់ហ្វាណូ ....
ផ្ទះដ៏ធំស្កឹមស្កៃនៅចំកណ្តាលទីក្រុងបានរំលេចឡើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់គ្រួសារ អាល់ហ្វាណូ ដែលមានឥទ្ធិពលផ្នែកខាងកាន់កាន់ការចម្រាញ់នឹងចែកចាយរ៉ែធម្មជាតិជាប្រភពធាតុដើមនោះឯងដែលនាំឲ្យ រីស្សាណា បានត្រឹមភ្ញាក់ផ្អើលពេលបានឃើញ។
"សួស្តីលោកប្រុស ! សួស្តីអ្នកនាង! នាងខ្ញុំជា មេការប្រចាំនៅទីនេះឈ្មោះ ម៉ាលីស ! ខ្ញុំបានប្រាប់ឲ្យអ្នកបម្រើយើងឲ្យរៀបចំបន្ទប់ជូនលោកប្រុសនឹងអ្នកនាងរួចរាល់ហើយចា៎! អាហារក៏ធ្វើក្តៅៗជូនមករង់ចាំលោកប្រុសនឹងអ្នកនាងដល់វីឡាចា៎!"។ មេការចំណាស់ ម៉ាលីស ដែលប្រចាំនៅទីនេះក៏ចេញមករាក់ទាក់តាមដោយស្រីបម្រើជាច្រើននាក់ដែលអោនគោរពពួកគេដូចជាអ្នកមានអំណាចមហាសាលទៅហើយ។
"ចឹងនាំពួកខ្ញុំទៅ! រីណា ប្រាប់ថាហត់! ឆាប់នាំទៅរកកន្លែងសម្រាកក៏ល្អដែរ!"។ ណាមជូន ក៏បញ្ជាហើយមេការក៏ញញឹមមុននឹងនាំផ្លូវពួកគេមកជាន់ខាងលើហើយបង្ហាញបន្ទប់គេងយ៉ាងធំទូលាយហើយក៏តុបតែងវាស្រស់ស្អាតដូចជារាជវាំងទៅហើយ។
"អញ្ជើញលោកប្រុសនឹងអ្នកនាងសម្រាកខ្លួនខ្លះចុះ! មានអ្វីអាចចុចទូរស័ព្ទលើតុហៅនាងខ្ញុំបានណា៎!!"។ មេការនិយាយបហើយក៏ទាញទ្វារបិទទើបនាងក្រមុំនឹងកម្លោះសង្ហានៅក្នុងបន្ទប់តែពីរនាក់។
"ហើុយ! ជិះយន្តហោះយូរម៉ោងខ្លាំងណាស់!"។ កាយក្រាស់ក៏សំដៅទៅប្រេះខ្លួនគេងលើពូកធំទូលាយនោះដោយនឿយហត់ហើយនាងក្រមុំនេះក៏ឈរសម្លឹងជុំវិញបន្ទប់រហូតត្រូវងាកមកសួរគេ។
" ណាមជូន !"។ រីស្សាណា ក៏ហៅគេទើប ណាមជូន ក្រោកឡើងហើយលើកចិញ្ចើម។
"មានអីរឺ? អូនត្រូវការអីហ៎?"។ នាយកម្លោះក៏ជ្រែងហោប៉ៅដើរមកក្បែរនាងហើយ រីស្សាណា ក៏ចងចិញ្ចើម។
"នេះជាបន្ទប់អ្នកណា? របស់លោករឺក៏ខ្ញុំ?"។ រីស្សាណា ក៏សួរបែបនេះហើយ ណាមជូន ក៏ចងចិិញ្ចើមមកវិញ។
"ស្អីគេ? នេះអូននឹកឃើញអីសួរចឹង? បន្ទប់បងបន្ទប់អូនអីទៅ! នេះអូនឃើញគ្រែនេះវាជាប្រភេន ឃីងសាយ ទេ? ការដេគ័រទីនេះមានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បន្ទប់ប្តីប្រពន្ធប្រើប្រាស់រួមគ្នា! យល់ទេថាជាបន្ទប់ប្តីប្រពន្ធគេគេងជាមួយគ្នា!"។ ណាមជូន ក៏អោនមកប្រាប់ធ្វើឲ្យ រីស្សាណា ងើបមុខសម្លក់គេដោយមិនសុខចិត្ត។
"ស្អី? បន្ទប់ប្តីប្រពន្ធឆ្កួតស្អី? អត់ទេ! ខ្ញុំមិនព្រមគេងបន្ទប់តែមួយជាមួយលោកដាច់ខាត!"។ រីស្សាណា ក៏តវ៉ាហើយ ណាមជូន ក៏ចងចិញ្ចើម។
"ហេតុអី? ក្រែងយើងជាប្តីប្រពន្ធគេងបន្ទប់តែមួយជារឿងដែលគួរយូរណាស់មកហើយមិនចឹងហី? នេះមានបញ្ហាអីរឺ?"។ ណាមជូន តបដូចគ្មានរឿងតែ រីស្សាណា ក៏នៅតែសម្លក់គេ។
"រឿងធំប៉ុនមេឃណា៎ ណាមជូន អាល់ហ្វាណូ! ខ្គុំអាចឲ្យលោកមកគេងជាមួយខ្ញុំបានយ៉ាងម៉េច? លោកជាប្រុសខ្ញុំជាស្រីណា៎!"។ រីស្សាណា ក៏ប្រកែកហើយ ណាមជូន កាន់តែរីករាយកាលបើឃើញនាងខឹងមុខក្រហមមើលទៅគួរឲ្យស្រលាញ់។
"អ៎! បងដឹងតើថាបងជាប្រុសអូនជាស្រី! មួយលើមួយក្រោម!"។ ណាមជូន ក៏បេះបួយធ្វើឲ្យ រីស្សាណា ខាំមាត់លើកដៃមកវៃគឹតែនាយក៏គេចបានលឿនទើបនាងក្រមុំខាំមាត់សម្លក់គេ។
"ឈ្លើយ!!! នេះលោកចេញទៅ!"។ នាងក្រមុំក៏យកដៃច្រានគេតែ ណាមជូន ក៏ចាប់ជាប់មុននឹងទាញនាងមកនៅក្បែរដើមទ្រូងវិញធ្វើឲ្យនាងរើមិនកើត។
"ចេញទៅណាបើនេះជាបន្ទប់របស់បងដែរមិនចឹង?"។ ណាមជូន ក៏ញាក់ចិញ្ចើមហើយ រីស្សាណា ក៏រលាស់ដៃចេញហើយរុញគេ។
"បើលោកមិនចេញហើយចចេសចង់ដេកនៅនឹងក៏ដេកតែឯងទៅ! ខ្ញុំទៅកក់សណ្ឋាគារនៅក្រៅគេងវិញ!"។ រីស្សាណា ក៏និយាយបែបនេះមុននឹងបែរខ្នងបម្រុងចេញទៅតែ ណាមជូន ក៏ឃាត់គេ។
"អូននេះប្រញាប់តែខឹង! នេះគ្រាន់តែបងនៅជាមួយដែរក៏អូនមិនពេញចិត្តដល់ម្លឹងហេ៎?"។ ណាមជូន ក៏សួរហើយ រីស្សាណា ក៏សម្លឹងគេមុខគេយ៉ាងស្មើ។
"ពេញចិត្ត? លោកមើលមកខ្ញុំដូចជាពេញចិត្តនឹងលោកម្តងណាទេ ណាមជូន អាល់ហ្វាណូ? ខ្ញុំប្រាប់លោកថាខ្ញុំមិនដែលពេញចិត្តនឹងលោកសោះឡើយ! សូម្បីតែពិនចុងក្រចកក៏មិនបានពេញចិត្តនឹងនៅក្បែរលោកដែរ! ឃើញមុខលោកមួយនាទីដូច 10 ឆ្នាំ! ខ្ញុំទ្រាំមករាល់ថ្ងៃណា៎មានដឹងទេ?"។ រីស្សាណា ក៏តបមកគ្មានការអាសូរដល់បេះដូងបុរសម្នាក់ដែសម្លឹងម់លនាងដោយហួសចិត្ត។
"អូននៅតែស្អប់បងចឹងរឺ?"។ កែវភ្នែកគេហាក់លែងរីករាយដូចមុនហើយក៏បានបាញ់សម្លឹងមើលនារីចិត្តដាច់នោះដោយសង្វែក។
"ក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំមិនដែលមានពាក្យថាស្រលាញ់លោកសូម្បីតែ 1 %! ដូច្នេះ 100% លើ 100% គឺខ្ញុំស្អប់លោកពេញបេះដូងរហូតដល់ខួរក្បាល! សូម្បីយល់សប្តិក៏ខ្គុំស្អប់លោកដែរ!"។ មិនត្រឹមនិយាយដោយចិត្ត្រជាក់ទេតែកែវភ្នែកនាងកំពុងតែបង្ហាញពីភាពស្អប់ខ្ពើម ណាមជូន មកប្រាកដមែនធ្វើឲ្យបេះដូងប្រុសម្នាក់នេះដូចគេជាន់កម្ទេច។
"បើថ្ងៃណាមួយបងបាត់ពីមុខពីអូនទៅនោះ! តើអូននឹងសប្បាយចិត្តទេ?"។ សុខៗក្នុងភាពស្ងប់ស្ងាត់ក៏លឺប្រយោគនេះចេញមកហើយ រីស្សាណា ក៏សម្លឹងមើលគេបន្តិចមុននឹងញោចស្នាមញញឹមចុងមាត់។
"អាចប្រើពាក្យថាមានសុភមង្គលណាស់បើគ្មានលោកនោះ!"។ សម្លេងស្មើនឹងប្រយោគកាត់បេះដូងនេះធ្វើឲ្ត ណាមជូន ស្ទើរស្រុតជង្គង់ហើយនាយកម្លោះក៏អោនមុខចុះបន្តិចហើយងើបមុខញញឹមបែបមិនសម។
"ចឹងអូនសម្រាកនៅទីនេះចុះ! បងចេញទៅដោះស្រាយការងារប្រហែលជាយប់ទើបមកវិញ! ហើយកុំបារម្ភ! បងមិនរំខានអូនទេ! បន្ទប់មួយនេះគឺជារបស់អូន! ពេលអូនសម្រាកឆ្អែតហើយកុំភ្លេចញាំុអាហារពេលយប់ផង! កុំអត់អាហារវាមិនល្អចំពោះសុខភាពអូនទេ!"។ ណាមជូន បែបជាធ្វើមុខធម្មតាហាក់មិនឈឺចាប់អីសោះនៅនិយាយសម្តីផ្តែផ្តាំចំពោះនារីដែលមានទឹកមុខស្មើនេះមុននឹងបើកទ្វារចាកចេញទៅ។
ទឹកមុខមាំរបស់ រីស្សាណា ក៏ប្រែមកជាស្រពោនបន្តុចពេលគេចាកចេញទៅហើយនាងក៏ឈរសម្លឹងទៅទ្វារដោយចងចិិញ្ចើមជាបតែម្តង។
"លោកគួរតែខឹងខ្ញុំហើយស្រែកដាក់ខ្ញុំ! មិនមែននិយាយល្អចឹងជាមួយខ្ញុំចឹងទេ ណាមជូន ! ខ្ញុំចង់ឲ្យលោកខឹងហើយស្អប់ខ្ញុំ! ធ្វើដូចដែលខ្ញុំថាធ្វើដាក់លោកមិនបានទេរឺ? ហេតុអីក៏លោកជ្រើសរើសធ្វើបាបខ្លួនឯង?"។ រីស្សាណា និយាយតិចៗជាមួយខ្លួនឯងដោយការវិលវល់។
ក្នុងរថយន្ត ....
"ចេញដំណើរទៅក្រុមហ៊ុនរ៉ែឥឡូវនេះទៅ!"។ ណាមជូន តម្រង់មករថយន្ដហើយសូហ្វរឡានក៏ចាត់ចែងបើកទ្វារជញនគេមុននឹងចូលមកបើកបររថយន្តចេញទៅ។
រាងកាយក្រាស់អង្គុយដោយទឹកមុខស្មើហើយក្នុងចិត្តគេក៏បង្ហាញថាគេមានការឈឺចាប់ផង អន់ចិត្តផង មិនមែនតិចដងទេតែវាច្រើនលើសលប់រហូតគេអាចស្អប់រឺសម្លាប់មនុស្សម្នាក់បានភ្លាមៗបើជាអ្នកដទៃតែនេះគឺជានារីម្នាក់ដែលគេស្រលាញ់ត្រឹមលឺឈ្មោះថា រីស្សាណា ហ្វឺរីស បេះដូងគេក៏ប្រែជាទន់ជ្រាយហើយគេមិនអាចសូម្បីនឹងបញ្ជាឲ្យបេះដូងខឹងនាងបាន។
"អូនចង់ឲ្យបងស្អប់អូន! បងដឹងហើយក៏យល់! តែបងប្រាប់ថាបងធ្វើមិនបានពិតមែន! ទោះបីបងស្លាប់ក៏បងមិនអាចស្អប់អូនឡើយព្រោះជាអូនដែលធ្វើឲ្យបងដឹងថាស្រលាញ់មនុស្សម្នាក់ដោយស្មោះវាឈឺបែបណា៎!"។ នាយកម្លោះនិយាយពាក្យទាំងនេះក្នុងចិត្តដោយទឹកមុខសោកសៅហើយកែវភ្នែកល៏សម្លឹងមើលទៅក្រៅរហូតចុងកន្ទុយភ្នែកគេក៏មានជ្រាបតំណក់ទឹកភ្នែកដែលពីតូចដល់ធំគេជាបុរសរឹងមាំជាងអ្នកណាទាំងអស់តែពេលនេះគេបែរជាស្រក់ទឹកភ្នែកព្រោះស្រីម្នាក់ដែលគ្មាមេត្តាឲ្យគេសូម្បីបន្តិចទៅវិញ។