Η Μπόνι κι ο Κλάιντ δεν θα έμεναν για πάντα κρυμμένοι από τα μίντια, αυτό το γνώριζαν εξ αρχής.
Όσο ο καιρός περνά, με τις ληστείες της ομάδας να πολλαπλασιάζονται και τις επιτυχημένες αποστολές να δίνουν και να παίρνουν, τόσο πιο γωνστοί γίνονται, με την ομάδα κλεφτών να γίνονται θέμα συζήτησης. Είτε ψιθυριστά, μέσα σε σπίτια, σε παρέες είτε φανερά, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα μέσα επικοινωνίας.
Η τηλεόραση έχει βουίξει! Οι παρουσιαστές σκαλίζουν όσο μπορούν το θέμα, οι τίτλοι δίνουν και παίρνουν και με κάθε νέα εξέλιξη στην έρευνα εκείνης της τόσο καλά οργανωμένης ομάδας κλεφτών, ένα νέο έκτακτο δελτίο ειδήσεων ξεκινά.
«Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματος για να αναφέρουμε μια νέα ληστεία στην οικία του μεγάλου εφοπλιστή Ντόναλντ Τζόουνς. Οι δράστες είναι ακόμη άγνωστης ταυτότητας όμως όλα οδηγούν στους συνήθεις, αγνώστους και πάλι, υπόπτους. Μια ομάδα κλεφτών, χωρίς ταυτοποίηση ακόμη και μετά από τόσο καιρό, οργώνουν την Ουάσιγκτον και αποτελούν κίνδυνο για τα στελέχη της υψηλής κοινωνίας –όπως δηλώνουν οι αρχές. Η αστυνομία οφείλει να επιστρατεύσει κάθε δύναμη για να δώσει τέλος σε αυτή την παρωδία!»
Ο Κάπτεν κοιτάει τον Μπλου κι αυτός με την σειρά του την Σκάι η οποία λοξοκοιτά τον Μπλοκ. Ο Σέβεν ανασηκώνει το φρύδι του και δεν δίνει βάση, η Αμούρ κάπως θέλει να γελάσει, και η τριάδα Λέμον, Γκριν, Πινκ ψιθυρίζουν μεταξύ τους διάφορα επί του θέματος.
Όλοι τους, όμως, όταν οι επικεφαλής γελούν ανακουφιστικά, λύνονται και συνοδεύουν στην χαλαρή ατμόσφαιρα μερικών γέλιων.
«Στο τσακ είμαστε λέτε;» ρωτά ο Μπλοκ, που ενώ γελάει έχει ακόμη κάποιες αμφιβολίες για τις επόμενες αποστολές.
«Θα πρέπει να βρούμε διαφορετικό τρόπο δράσης, να αποπροσανατολίσουμε τις αρχές για λίγο, μέχρι να χάσουν τα χνάρια μας.» Ο Κάπτεν μοιάζει να το έχει φιλοσοφήσει και μάλιστα αρκετά γιατί όλοι σπεύδουν να συμφωνήσουν.
Οι διοικητές δεν είναι αντίθετοι, αλίμονο!
«Ας χαλαρώσουμε για τον επόμενο μήνα, ας βρούμε λύσεις και ας επιστρέψουμε δυνατότεροι. Έχουμε όλοι λεφτά στην άκρη για να περάσουμε τον μήνα, φαντάζομαι!»
Ο Φλέημ σαν να διαβάζει τις σκέψεις όλων, με τα λόγια του, βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις αντιδράσεις όλων. Έτσι, έχοντας όλοι ένα πρόχειρο προς το παρόν, πλάνο στο μυαλό τους, κάθονται, παραγγέλνουν φαγητό, ποτά, αναψυκτικά και απολαμβάνουν εκείνο το δελτίο ειδήσεων, και άλλα ακόμη στην τηλεόραση που εξυμνούν την διακριτικότητα και την επιδεξιότητά τους.
Ύστερα, βάζουν μια ταινία, ο Κάπτεν διάλεξε για αρχή μια εφηβική, αναγκάζοντας τους να δουν την πρώτη από την τριλογία της και έπειτα όλοι μαζί σχολίασαν πόσο κακό γούστο έχει ο κλέφτης. Τελικά είδαν μια με τον Γουίλ Σμιθ και την Μάργκοτ Ρόμπι, να υποδύονται τους κλέφτες. Κάποιοι κατάλαβαν τον λόγο που ο ένας εκ των τριών διοικητών θέλησε να δουν εκείνη την ταινία. Άλλοι δεν έδωσαν τόση σημασία, πέρα από το γεγονός πως οι πρωταγωνιστές ίσως και να έμοιαζαν ελάχιστα στο ζεύγος.
Ο Μπλου δεν έδωσε σημασία σε τίποτα από τα δύο.
Κυρίως γιατί είχε το νου του στην κοπέλα του, την Σκάι, η οποία κρατούσε με νύχια και με δόντια από όλη την ομάδα πως είναι έγκυος. Υποσχέθηκε όμως στον Μπλου πως θα τον αφήσει να το πει εκείνος.
Και η κοπέλα νόμιζε πως είχε ετοιμάσει κάτι ξεχωριστό. Αλλά η ανακοίνωση έγινε γρήγορα, αναπάντεχα και με τους τίτλους τέλους της ταινίας να παίζουν καθώς ο Μπλου φωνάζει «Η Σκάι είναι έγκυος!».
Για εκείνους μιλούσαν κάθε ώρα και στιγμή, όχι μόνο σε έκτακτα δελτία ειδήσεων. Το κανονικό πρόγραμμα κάθε καναλιού είχε εντάξει στις ειδήσεις των 3 και των 8 μια διαφορετική ενότητα για εκείνος και κάθε φορά είχαν και κάτι άλλο να προσθέσουν.
Όμως ένα τυχαίο μεσημέρι μιας τυχαίας μέρας μέσα στην εβδομάδα, η ενότητα που αφορούσε την ομάδα τους γέμισε με μια νέα είδηση.
«Ποιος το περίμενε πως στο προσκήνιο εμφανίζεται μια δεύτερη συμμορία κλεφτών η οποία βαδίζει στα χνάρια της πρώτης; Η μεγάλη διαφορά της με την πρώτη είναι η έλλειψη επιδεξιότητάς και κάλυψης. Ο αρχηγός της ομάδας έχει ήδη οδηγηθεί στο τμήμα για καταθέσεις και το όνομα του έγινε γνωστό ήδη στο ευρύ κοινό. Ο Μπι Στίλσον ή, με το κωδικό του όνομα, Λέτερ, θα έρθει αντιμέτωπος με τον ανακριτή και πλέον εκείνος με την νεοσύστατη ομάδα του δεν αποτελούν απειλή για την κοινωνία!»
Ο παλιός του φίλος κάθεται στο επισκεπτήριο και τον περιμένει να φανεί. Η δίκη του είναι σε μερικές μέρες, εκεί θα πληρώσει για να γλιτώσει την φυλακή μα στο κρατητήριο μέχρι να πάρει η επίσημη δίκη του αναστολή, θα κάτσει κάποιες μέρες.
Ο Σίλβερ τον κοιτά που κάθεται στην απέναντι μεριά.
Πιάνει το ακουστικό και το βάζει διστακτικά στο αφτί του.
«Λυπάμαι που είσαι εδώ.»
ΟΛέτερ γελάει. «Δεν λυπάσαι καθόλου.»
«Λυπάμαι πάρα πολύ. Αλλά τα ήθελες και τα έπαθες. Προκαλούσες με την συμπεριφορά σου, προσπάθησα να σε προειδοποιήσω αλλά νόμιζες ότι τα κάνω όλα λόγω αντιπαλότητας των ομάδων μας. Αν με είχες ακούσει τώρα θα ήταν αλλιώς όλα.»
«Έπρεπε να σε είχα ακούσει αλλά δε το έκανα. Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι.»
Τώρα ο Σίλβερ χαμογελά. «Όταν βγεις από εδώ έλα να με βρεις.»
«Γιατί;» Εύλογη η απορία του. Εκείνος δεν τον έδιωξε; Βέβαια, θυμάται σωστά! Εκείνος τον έδιωξε λέγοντάς του πόσο τοξικός είναι για την ομάδα. Τι άλλαξε τώρα; Η ελπίδα να τους πρόδωσε ο Κλάιντ και να τον χρειάζεται ανθίζει μέσα του.
«Γιατί θέλω να κλείσουμε αυτή τη φιλία πιο όμορφα από έναν τσακωμό. Επίσης, έχεις ξεχάσει μερικά πράγματα σπίτι. Να έρθεις να τα πάρεις.»
Ο νεαρός κατσουφιάζει. «Και εγώ που νόμιζα πως θα ήθελες επανένωση...»
«Δυστυχώς δεν ταιριάζουμε πια, παλιόφιλε. Σε αγαπώ όμως, το ξέρεις.»
Ο ξανθός πρώην επικεφαλής και πρώην αδερφικός του φίλος σηκώνεται και αφήνει το ακουστικό στην θέση του. Τον χαιρετά διακριτικά και γυρίζει τη πλάτη του για να φύγει. Καθώς απομακρύνεται, με ένα νόημα των χεριών του, του δίνει να καταλάβει πως εκείνος δεν θα πει τίποτε.
Δεν θα προδώσει τον φίλο του. Ακόμη κι αν μάλωσαν.
Στην δίκη θα μιλήσει για την ομάδα που εκείνος δημιούργησε. Εξάλλου δεν έχει νόημα να τον πληγώσει...
Όσο η ομάδα έκανε πιο μεγάλα και σταθερά βήματα, οι τίτλοι γίνονταν πιο ευφάνταστοι και οι παρουσιαστές έμοιαζαν παραπάνω έντρομοι απ' όσο θα ήθελαν οι αρχισυντάκτες.
«Μια νέα κίνηση κατάρριψης των κρατικών αρχείων και δεδομένων συντάραξε τις αρχές. Στην διερεύνηση έχει φανεί η CIA ενώ ακόμη ψάχνουν να βρουν τους υπαίτιους. Υψηλά στελέχη της αστυνομίας μιλούν για τεράστιες συμμορίες που σύντομα θα ταράξουν την ησυχία της κοινωνίας.»
Η Περλ χοροπηδά εύθυμα και χορεύει ρυθμικά στην μουσική μιας νίκης τρομερής, μιας νίκης με τον εαυτό της.
Αν δουλειά που την κάνει μονάχα ένα άτομο μοιάζει σε όλους για ολόκληρη συμμορία, τότε μπορεί να νιώσει περήφανη για την ίδια.
Ο Κλάιντ που την κοιτά να κάνει τόσο σημαντικά και ασφαλή βήματα θέλει να της θυμίσει πως όλα αυτά τα κατάφερε μόνη της. Αντ' αυτού, επειδή είναι και δύσκολος με τα λόγια, την παίρνει αγκαλιά και την ενθαρρύνει να συνεχίσει να κάνει όσα της χαροποιούν. Και ξέρει ότι σαν χάκερ, μπορεί να πάει μπροστά.
«Δεν είμαι κλέφτρα εγώ, εγώ είμαι χάκερ!»
«Να δω πως θα το πεις στην μάνα μου αυτό με τέτοια περηφάνεια!»
«Εντάξει, το σκέφτηκα πολύ αυτό. Θα της πω ότι ασχολούμαι με την πληροφορική, ίσως να μην το καταλάβει.»
Ο Κλάιντ γελά. «Η Μαριάν είναι έξυπνη.»
«Φαίνεται. Για να βγεις εσύ έτσι, θα έπρεπε να έχει ένας από τους δύο γονείς σου μυαλό!» Η κοπέλα γελάει, ο κλέφτης μένει να την κοιτά χαμογελώντας με απορία στο βλέμμα.
«Είναι η μαμά σου τόσο έξυπνη για να βγεις εσύ;»
«Όχι, εγώ είμαι η εξαίρεση. Οι γονείς μου είναι άχρηστοι και οι δύο. Ο ένας πιο ηλίθιος από τον άλλον. Η μάνα μου από την μέρα που ήρθα εδώ, στην Ουάσιγκτον, εξαφανίστηκε από την ζωή μου... και ο μπαμπάς με παράτησε εδώ και έφυγε.»
«Έχουμε ο ένας τον άλλον, το ξέρεις αυτό;»
«Ναι αμέ! Θα γνωρίσω και την οικογένειά σου, θα είναι ωραία. Έτσι;»
Ο Κλάιντ γνέφει και την αγκαλιάζει. Μα στο μυαλό του τριγυρνά εκείνος, που τόλμησε να παρατήσει ένα ακόμη παιδί.
Για τον Τζον δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Έφυγε, ελπίζοντας να τον ακολουθήσει η κόρη του μα εκείνη θέλησε να μείνει εκεί. Έτσι, έφυγε, μην αφήνοντας την επιλογή να κρατήσουν επαφές... Έφυγε κλείνοντας κεφάλαια. Βασικά, κλείνοντας το μοναδικό κεφάλαιο που απέμενε ανοιχτό στην ζωή του.
Τον κολλητό του.
Δεν του το είπε αλλά με την αγκαλιά που του έδωσε κατάφερε να τον κάνει να καταλάβει πως αυτή η αγκαλιά ήταν η τελευταία που θα αντάλλαζαν ποτέ.
«Θα τα πούμε σύντομα;» ρωτάει ο Λέο, ξέροντας πως αυτό δεν θα γίνει.
«Εννοείται! Θα σου τηλεφωνήσω όταν φτάσω σπίτι. Θα σου κλείσω εισιτήρια να έρθεις, εντάξει;»
Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο του πρώτου. Ο Τζον δε το περίμενε. «Εντάξει, θα το περιμένω» απαντά ο Λέο σκουπίζοντας τα δάκρυα. Μπορεί σαν κεφάλαιο να τον πλήγωσε μα... ήταν κάτι τεράστιο για εκείνον.
Μια τελευταία αγκαλιά και ο Τζον μπήκε στο αμάξι.
Και όσο το αμάξι απομακρύνεται, το κεφάλαιο κλείνει. Το βιβλίο παίρνει την γραμμή του την στιγμή που χάνεται στον ορίζοντα.
Για εκείνους μίλησαν και οι εφημερίδες! Δεν το περίμεναν, ο Σέβεν τους έφερε εφημερίδες με το αντίστοιχο άρθρο και πρωτοσέλιδο όλο δικό τους. Κάποιοι κοιτούν υπερήφανα καθώς διαβάζουν....
«Απίστευτο το πόσα περιστατικά ληστειών κατάφεραν να ταυτιστούν με την ίδια συμμορία. Τα «κρούσματα» αυτού του «ιού» πολλαπλασιάζονται συνεχώς!»
Η Φράνσις φαίνεται να τους αποδοκιμάζει καθώς το διαβάζει μέσω ίντερνετ στον Λέο. Εκείνος βέβαια ορθώνεται περήφανος στην θέση του και πίνει το ρόφημά του μπροστά από το παράθυρο της καφετέριας επάνω στον ουρανοξύστη που βρίσκονται.
«Τα παιδιά κάνουν θραύση, άστους!»
«Κάνουν θραύση κλέβοντας!»
«Είναι τα γονίδια...»
«Τουλάχιστον ας μην τους πιάσουν, όπως τον καημένο τον Λέτερ...»
Ο Λέο ξεφυσά. «Δεν πρόσεχε, λογικό να τον πιάσουν. Τα παιδιά προσέχουν περισσότερο, έτσι βλέπω.»
Η γυναίκα ξεκουράζει την πλάτη της στο κάθισμά της. Εντάξει, δεν μπορεί να αγνοήσει πόσο καλή είναι σαν ομάδα μα ακόμη φοβάται. Αναρωτιέται αν η Μαριάν έχει το ίδιο θέμα με τον Κλάιντ... Ο σύντροφός της την κοιτά καλά-καλά. Σχεδόν βλέπει τις ανησυχίες να συσσωρεύονται όλες στα σμιχτά φρύδια της.
«Μην το σκέφτεσαι τόσο.»
«Γίνεται να μην το σκέφτομαι;»
«Σκέψου κάτι άλλο κι εσύ! Απόλαυσε την θέα, το ρόφημά σου... Α, βρήκα! Σκέψου το ταξίδι για Ιαπωνία την επόμενη εβδομάδα! Τόσο καιρό το κανονίζουμε, σκέψου πόσο ωραία θα περάσουμε...»
Η Φράνσις αμέσως χαμογελά. Κοκκινίζει και κοιτά ξανά έξω από το μεγάλο παράθυρο. Η θέα της πόλης είναι μαγευτική μα πιο μαγευτικό είναι εκείνο το αίσθημα που ξύπνησε μέσα τους μετά από τόσα χρόνια, όταν η αμφιβολία σβήστηκε από το μυαλό του άνδρα και αναπτέρωσε τα αισθήματα της γυναίκας.
Ο Λέο σκύβει μπροστά, παίρνει το χέρι της στο δικό του και την τραβά σε ένα μικρό, απαλό φιλί. Πόσα χρόνια κρύβονται εκεί μέσα;
Πολλά! Χαμένα χρόνια, που θα τα αναπληρώσουν με τον καιρό...
Και οι εφημερίδες δεν σταματούν να γράφουν για εκείνους!
«Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε! Όποιος και να κρύβεται ωστόσο πίσω από αυτή την καλά οργανωμένη συμμορία που θερίζει τις περιουσίες της υψηλής κοινωνίας και των στελεχών της, ίσως έχει έναν απώτερο σκοπό. Τι κι αν οι επίδοξοι κλέφτες αναπαριστούν μια πιο σύγχρονη μορφή του Ρομπέν των Δασών; Σε κάθε περίπτωση, κι αν η ιστορία επαναλμβάνεται ή απλώς ομοιοκαταληκτεί, το συμπέρασμα μπορεί να μας οδηγεί σε ύποπτους όχι και τόσο άγνωστους τελικά!...»
Η Μαριάν δυσκολεύεται να πιστέψει πως όλες οι εφημερίδες που διαβάζει εκείνη και οι συνάδελφοί της μιλούν για μια ομάδα στην οποία ηγείται (και) ο γιος της.
Της κακοφάνηκε στην αρχή όταν ο Μπλέικ κάθισε μπροστά της, με τα χέρια σταυρωμένα και με εκτυπωμένους μερικούς τίτλους που φάνηκαν στην τηλεόραση της είπε: «Μάνα, εγώ είμαι πίσω από αυτά. Μαζί με τον Σίλβερ και την Μπόνι. Μην μου πεις τίποτα, απλώς πρέπει να σε ενημερώσω για οτιδήποτε και αν συμβεί. Να ξέρεις, να μην εκπλαγείς.»
Ήθελε να του πει πολλά όμως εν τέλει, απλώς τον φίλησε στο μέτωπο και του είπε να προσέχει. Εφόσον όλα όσα κάνει είναι για έναν μοναδικό καλό σκοπό, να βοηθάει τους ανθρώπους γύρω του, τότε όσο κι αν ηθικά λάθος της μοιάζει, δεν θέλει να πει τίποτε άλλο.
Τώρα που ο καιρός πέρασε και κάπως το χώνεψε, δυσκολεύεται να συνηθίσει τον κίνδυνο γύρω από τις πράξεις τους.
Ο Μάικ από τον καναπέ που την περιμένει για να ξεκινήσει την ταινία την κοιτά παραξενευμένος. «Τι διαβάζεις;» την ρωτά.
Η Μαριάν κλείνει την εφημερίδα ήρεμα, χωρίς να κινεί υποψίες.
«Ήθελα να δω κάτι για την έκθεση σύγχρονης τέχνης της άλλης εβδομάδας. Να πάμε;»
Ο Μάικ, ο λίγο μήνων σύντροφός της, χαμογελά και την αγκαλιάζει. «Εννοείται και να πάμε!» κοιτά λίγο καλύτερα την διεύθυνση του πολιτιστικού κέντρου και έπειτα γυρίζει να της μιλήσει και πάλι. «Εκεί κοντά έχει και ένα ωραίο καφέ με πολύ νόστιμα γλυκά; Θες να πάμε;»
Ο νεότερος εαυτός της χαζογελά και θέλει να χοροπηδήσει. Τόσα χαμένα χρόνια που δεν έκανε όλα εκείνα που οι συνομήλικοι της έκαναν... Ωστόσο, τώρα, στα σαρανταπέντε της έχει την ευκαιρία να εκπληρώσει όνειρα και να καλύψει απωθημένα.
«Θέλω.»
Ο Μάικ την αγκαλιάζει και την φιλά στοργικά στον κρόταφο.
Η γυναίκα χαμογελά και ξεκουράζει το κεφάλι της στο στέρνο του.
Κλείνοντας τα μάτια της απολαμβάνει περισσότερο εκείνη την στιγμή.
Την στιγμή που καταλαβαίνει πως η ώρα έφτασε, οι μέρες για τις οποίες όλοι της μιλούσαν είναι εκεί.
Είναι, τώρα πια, ευτυχισμένη... και πλήρης!
Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είχαν βουίξει. Κάθε εκπομπή αφιέρωνε και δύο με τρία λεπτά σε αυτό το θέμα, στην τεράστια ομάδα που οργώνει την Ουάσιγκτον!
«Οι φήμες οργιάζουν! Όλο και περισσότεροι γνωστοί στον χώρο της σόου-μπιζ μπαίνουν στο στόχαστρο των αρχών. Ποιος ενορχηστρώνει όλες αυτές τις ληστείες; Κανένας δεν ξέρει! Μα οι έρευνες οδηγούν σε αρχηγούς, τρεις, που η ταυτοποίηση τους είναι ακόμη αδύνατη... Προσωπικά, ακούω τρεις κλέφτες που οδηγούνται στην φιλανθρωπία κατακερματίζοντας το κεφάλαιο και τις περιουσίες του... Μου φαίνεται σαν μια καλή κίνηση εμένα!»
Στο οικογενειακό δείπνο, όλοι γελούν με το τελευταίο σχόλιο της κοπέλας που σχολιάζει σχεδόν θετικά την κίνησή τους.
«Μήπως να μπει κι εκείνη στην ομάδα;»
Η Μπόνι αμέσως διαφωνεί. «Γιατί να μπει εκείνη; Τι θα μας προσφέρει;»
«Γιατί, ο αρχηγός της αστυνομίας τι μας προσφέρει;»
«Κάλυψη; Προστασία;»
«Ναι, έχεις δίκιο αλλά και μια δημοσιογράφος είναι ένας ακόμη άνθρωπος στην διεύρυνση αυτού του κύκλου.»
Ο Σίλβερ πετάγεται. «Απλώς πρέπει να προσέξουμε καλά που θα ανοίξουμε τα πλοκάμια μας. Ο Αρχηγός της αστυνομίας μας πλησίασε, εκείνη πως θα την πλησιάσουμε;»
Ο Κλάιντ χαμογελά στραβά.
«Ούτε που να το σκέφτεσαι!» τον μαλώνει η Μπόνι.
«Γιατί; Κακή του πέφτει;»
Η Πέιτον από την άλλη μεριά του τραπεζιού προσπαθεί να μην δίνει σημασία. Τι κι αν σχεδιάζουν μπροστά της να ριχτεί ο Σίλβερ στην ραδιοφωνική παραγωγό Ρίτα για να την φέρουν με το μέρος τους; Σιγά, σιγά τα ωά!
Δεν ζηλεύει, δεν θέλει να ορμήξει, δεν θέλει να του φωνάξει πως τον θέλει ακόμα, όχι! Είναι χαζή, είναι ηλίθια, το φωνάζει στον εαυτό της κάθε μέρα... Μα πέρασαν τόσοι μήνες από τότε που του είπε πως «ξενέρωσε!»... δεν μπορεί να πάει, να τον ταράξει. Έτσι, μένει σιωπηλή και τον βλέπει να γίνεται ολοένα περισσότερο χαρούμενος από πριν.
Δεν θέλει να τον ρίξει ξανά στον βάλτο που είχε πέσει και κατάφερε να βγει.
Λυπάται για τα λάθη που έκανε, λυπάται που νόμιζε πως εκείνοι οι δύο θα γίνονταν κάτι τοξικό... Μα γίνεται να το πίστευε αυτό; Ξεφυσά.
«Πέιτον, όλα καλά;» την ρωτά ο αδερφός της.
«Εξαιρετικά όλα! Απλώς νομίζω ότι δεν έβαλα αρκετό μπούκοβο στο φαϊ.»
Ο Σίλβερ την κοίταξε ελπιδοφόρα. Κάπως ανάσανε όταν σκέφτηκε πως ίσως η κοπέλα ζήλεψε, μα από την απάντησή της μόνο να απογοητευτεί κατάφερε. Όμως, αν κοιτούσε λίγο καλύτερα θα έβλεπε την αλήθεια.
Η Μπόνι το βλέπει, το βλέπει και ο Κλάιντ. Όταν η κοπέλα σηκώνεται για να φέρει το γλυκό που έφτιαξε, ο αδερφός της την ακολουθεί και Μπόνι-Σίλβερ μένουν για λίγο μόνοι τους.
«Είσαι τυφλός;»
Την κοιτά παραξενευμένος. «Τι εννοείς;»
«Δεν βλέπεις ότι η κοπέλα λιώνει για εσένα;»
«Μην λες βλακείες!»
Τον χτυπά δυνατά στο κεφάλι όπως όταν ήταν μικροί. «Ζήτησέ της να βγείτε ραντεβού. Εκείνη φοβάται να το κάνει.»
«Κι εγώ φοβάμαι. Κι αν πληγωθώ ξανά;»
«Τι σημασία έχει αν δεν το ρισκάρεις; Έλα Σίλβερ, κάνε το βημ-»
Η Πέιτον και ο Κλάιντ μπαίνουν ξανά στο δωμάτιο και η συζήτησή τους τελειώνει. Η Μπόνι κοιτά τον κλέφτη της και ανταλλάσσουν βλέμματα κουράγιου και υπομονής.
Ο Σίλβερ μιλάει, σπάζοντας την σιωπή. «Εντάξει, λοιπόν. Πως θα κανονίσουμε συνάντηση με εκείνη;» Η Μπόνι θέλει να χτυπήσει το κεφάλι της στον τοίχο, και ο Μπλέικ το ίδιο. Ωστόσο, εκείνος εξακολουθεί να του λέει ένα πρόχειρο σχέδιο που έχει στο μυαλό του.
Η Πέιτον μασουλάει απλώς τον κορμό που έφτιαξε και δεν σχολιάζει τίποτα.
Απλώς κοιτά τον άνδρα που ερωτεύτηκε να προχωρά την ζωή του ενώ η ίδια έχει μείνει στάσιμη σε εκείνον. Αν ήξερε, ή αν είχε το θάρρος να μάθει, θα καταλάβαινε πόσο λάθος είναι.
Μα δεν γνωρίζει και έτσι αφήνει τα βέλη του θεού Έρωτα να μολύνουν το αίμα τους. Βλέπουν μια ζωή να περνά και να τους αφήνει στάσιμους σε απωθημένα ενός έρωτα και ενώ βρίσκουν συντροφιά σε άλλους, το μυαλό τους μένει εκεί.
Το έκτακτο δελτίο ειδήσεων της ημέρας εκείνης βρήκε τους πάντες –πέραν από δύο– να αγχώνονται μπροστά από μια οθόνη.
«Οι έρευνες των αρχών σχετικά με την πολυσυζητημένη συμμορία φέρεται να απέδωσαν καρπούς. Όλα οδηγούν σε ένα ζευγάρι, μια ιστορία αγάπης που αγγίζει την σύγχρονη μορφή των Μπόνι και Κλάιντ, με τον μανδύα των ηρώων αυτή τη φορά. Η ταυτότητά τους παραμένει άγνωστη ακόμη. Μέχρι που θα φτάσουν εκείνοι; Θα ακολουθήσουν άραγε την πορεία των προπατόρων τους; Ή η δικαίωση για εκείνους έχει άλλη χροιά; Ερωτήματα που θα μείνουν για λίγο καιρό ακόμη αναπάντητα!»
Τα τηλέφωνά τους δεν σταμάτησαν να χτυπούν ώσπου τα απενεργοποίησαν.
Η Ρίτα τους είχε ειδοποιήσει από την προηγούμενη ημέρα πως η είδηση ξεκίνησε να τρέχει στον «χώρο». Ο αρχηγός της αστυνομίας δεν επικροτούσε αυτό το νεό στοιχείο που μόνοι τους πρότειναν να βγει στην δημοσιότητα αλλά τελικά κατάφερε να τραβήξει τα φώτα από πάνω του για εμπλοκή του στο έγκλημα.
Κοιτώντας τους τίτλους σε άρθρα και ιστοσελίδες κατάλαβαν πως η κίνησή τους ήταν τελικά σωστή.
Ο Κλάιντ ανάβει τσιγάρο και πέφτει ξαπλωμένος πάνω στο τεράστιο τραπεζομάντηλο που άπλωσε η Μπόνι για να μην λερωθούν τα ρούχα τους από το γρασίδι της εξοχής.
«Τα καταφέραμε...» ψιθυρίζει εκπνέοντας τον καπνό στην ατμόσφαιρα.
«Πράγματι.»
«Είμαστε καλύτεροι από εκείνους.»
«Ποιους;»
«Από την Μπόνι και τον Κλάιντ. Εμείς δεν το κάνουμε για εμάς.»
Η γκριζομάλλα γελάει. «Είμαστε; Η ιστορία θα το δείξει!»
Ξαπλώνει κι εκείνη μαζί του, δίπλα του, κοιτώντας τον γαλανό ουρανό της άνοιξης. «Είσαι αγχωμένος, αναστατωμένος, ή μπερδεμένος;» τον ρωτά κοιτώντας το τσιγάρο στο στόμα του.
Ο κλέφτης γελάει. «Τίποτα από όλα αυτά.»
«Πέτα το το ρημάδι τότε!»
«Ξεχνάς, μωρό μου, ότι καπνίζω και όταν είμαι ερωτευμένος.»
Το τσιγάρο εν τέλει το σβήνει και πέφτει πάνω της φιλώντας το πρόσωπό της παντού. Φτάνοντας στα χείλη της επιμένει στο φιλί του. Και όταν τα δέρματά τους αποχωρίζονται, η κοπέλα γελάει.
Δε ξέρει γιατί απλώς αφήνει τον εαυτό της να ξεσπάσει σε ένα γάργαρο, λυτρωτικό γέλιο που παρασέρνει και εκείνον μαζί της.
Αφήνουν τον ήλιο να τους χαϊδεύει, το αεράκι να τους δροσίζει, τις μυρωδιές της άνοιξης να τους ταξιδεύουν και το χώμα να γίνει πρόσφορο για τον έρωτά τους. Να φυτέψουν εκεί τις ρίζες του για να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο, μεγαλύτερο... ιδανικό για εκείνους.
Και το ιδανικό για τον καθένα είναι διαφορετικό.
Για εκείνους, όμως, περιλαμβάνει δύο πρόσωπα.
Δύο αριθμούς, φίλιους, αγαπημένους.
Ένα ολάκερο συναίσθημα.
Και δύο αγκαλιές που θα το χωρέσουν ατόφιο.
Ξαπλώνουν και πάλι στο γρασίδι. Ο θόρυβος από τους χιλιάδες πηχυαίους τίτλους που αφορούσαν εκείνους φτάνει μέχρι εκείνη την απομακρυσμένη εξοχή.
Μπορούσαν ήδη να προβλέψουν όσα λέγονταν. Τώρα όλοι θα ήξεραν κάτι. Κάποιον θα υποψιάζονταν, θα δημιουργούσαν ιστορίες για εκείνους. «Εκείνος ήταν δολοφόνος...», «την έκλεψε και έφυγαν μακριά...», «ο έρωτάς τους είναι άγριος», «δεν είναι έρωτας αυτός, αυτό είναι τοξίνη» και άλλα τόσα...
Όλοι τους θα διαβάσουν κάτι, αλήθεια ή ψέμα για εκείνους δεν έχει σημασία. Εγώ, εσύ, αυτός, εκείνοι... όλοι θα βρούν μια ιστορία να πιστέψουν.
Αν χρειάζεσαι όμως κάτι πιο συγκεκριμένο, αν θέλεις κάτι πιο πιστευτό και αληθινό για εκείνους, για την Μπόνι και τον Κλάιντ... κράτα την ιστορία τους πλασμένη από την αρχή μέχρι το τέλος εξ ολοκλήρου από τους ίδιους.
Άκουσες για όλες εκείνες τις φορές που έκλεψαν, έσπειραν και έδωσαν δικαιοσύνη, το ξέρω ότι το άκουσες. Διάβασες για τα θύματα τους, διάβασες για το έργο τους...
Αλλά δεν διάβασες πουθενά για τον έρωτά τους.
Δεν διάβασες για την πρώτη γνωριμία τους.
Δεν άκουσες από πουθενά για το πρώτο τους φιλί, για την πρώτη τους αποστολή, για το πρώτο τους χάδι.
Δεν είδες το τατουάζ στο στέρνο του, δεν ένιωσες τον πόνο στην βελόνα.
Δεν πόνεσες με την αλήθεια, δεν αισθάνθηκες με το ψέμα...
Δεν αισθάνθηκες την προδοσία, δεν γεύτηκες την λύτρωση.
Ούτε αφέθηκες στην ηδονή, ξέχασες να απολαύσεις τον έ ρ ω τ α.
Δεν πειράζει, σε συγχωρούν και οι δύο τους γι' αυτό. Γιατί εκείνο που θέλουν να θυμάσαι από την Μπόνι και τον Κλάιντ είναι το μελάνι που ζωγράφισε τις ψυχές τους, όχι απλώς την σάρκα τους.
Το μελάνι που τελικά τους ένωσε.
ΑΚΟΛΟΥΘΟΎΝ ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ
ή τέλος πάντων μια προσπάθεια για ένα όμορφο κλείσιμο σε ετούτο το ταξίδι.
Η ιστορία τους έφτασε στο τέλος της και νιώθω ένα κομμάτι μου να με χαιρετά και να φεύγει παρέα με εκείνους. Είναι ακόμη μια ιστορία που ωρίμασα, ακόμη ενα παιδι που ειδα να μεγαλώνει, να αγαπιέται και τελικα να φτερουγίζει μακριά μου.
ΕΝΤΑΞΕΙ σταματώ γιατί θα βάλω τα κλάματα and I'm an ugly crier.
Πριν περάσω στις ευχαριστίες και σε μια ξεχωριστή αφιέρωση, έρχομαι να ρωτήσω...
Ποια ήταν η αγαπημένη σας σκηνή ετούτου του βιβλίου;
Ποιος χαρακτήρας σας έμεινε περισσότερο; ίσως τον αγαπήσατε, τον μισήσατε;
Τι κρατάτε από το τέλος;
Τι κρατάτε από την Μπόνι; Από τον Κλάιντ;
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να μου πείτε; Να προσθέσετε;
Εγώ μόνο ευχαριστώ μπορώ να πω.
Ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν πλάι μου από το ξεκίνημα, από την μέση, από το τέλος, από όπου κι αν πιάσατε ετούτο το βιβλίο να ξέρετε πως έχετε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Special thanks σε όσους άκουγαν το rant μου κάθε τρεις και λίγο για την Μπόνι και τον Κλάιντ, ακομα πιο ξεχωριστά ευχαριστώ σε αυτούς που συμμετείχαν σε αυτό.
Ενθουσιασμένη αφιέρωση ευγνωμοσύνης στην Orxidea39 που κάθε φορά τα σχόλια της ήταν εύστοχα και φοβερά και τρομερά και με έκαναν να χαίρομαι μόνη μου. Ευχαριστώ για οοοολα!
Πριν κλείσω να αναφέρω πως θα ανέβει ένα QnA στον λογαριασμό μου στο Instagram (Για ερωτήσεις σχετικά με την ιστορία αλλά και άσχετες) οπότε αν έχεις κάτι να ρωτήσεις, πήγαινε να με βρεις εκεί @pseudargyross το γιουσερνέημ μου.
Πολλή πολλή αγάπη. Πολλά φιλιά. Τα λέμε σε επόμενα βιβλία (Bulletproof, here I am!)...
-Φέικ Σίλβερ-