အခန္း(၃၁)ေဒါသ
နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းသည္ ျမစ္ကမ္းပါးၿပိဳသလို
႐ုတ္တရက္ေပၚလာေသာ္လည္း
ပိုးခ်ည္မွ်င္ငင္သလို ေပ်ာက္ကင္းဖို႔ေႏွးေကြးလွသည္။
႐ွီက်င္း၏အဖ်ားမွာ ေတာမီးသကဲ့သို႔
အ႐ွိန္အဟုန္အျပည့္ျဖင့္ ပူျပင္းလ်က္႐ွိသည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ကိုယ္ပူမက်ေပ။
ဦးေလးလုံသည္ ထိုအခ်ိန္တိုင္း
အဖ်ားက်ေဆးထိုးေပးေသာ္လည္း
နာရီအနည္းငယ္သည္ႏွင့္
ကိုယ္ပူျပန္တက္လာျမဲျဖစ္သည္။ထို႔သို႔
ႀကိမ္ဖန္မ်ားလာေသာအခါ လ်န္ကြၽင္းသည္
စိုးရိမ္စြာႏွင့္ ဦးေလးလုံအား
ေဆးစစ္ခိုင္းသည္။ သို႔ေသာ္
လူငယ္ေလးသည္ အဖ်ားႀကီးေနသည္မွလြဲလို႔
ဘာေရာဂါလကၡဏာမွမ႐ွိဘဲ
အေကာင္းႀကီး႐ွိေသးေၾကာင္း
အေျဖထြက္လာသည္။
အဆုံးမွာေတာ့ ဦးေလးလုံသည္ ႐ွီက်င္း
ေဆးထိုးႀကိမ္မ်ားလြန္း၍ စိတ္႐ူးေပါက္သြားမွာ
စိုးရိမ္သျဖင့္ ႐ိုးရာနည္း ေျပာင္းကုဖို႔
ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ရက္အေတာ္ၾကာ ဘာမွမစားဘဲ
သတိေမ့ေမ်ာေနၿပီး ပဋိဇီ၀ေဆးႏွင့္သာ
အသက္ဆက္ေနရသျဖင့္ ႐ွီက်င္းသည္ ပိန္ပါး
ျဖဴေဖ်ာ့ကာ အစားစားခ်င္စိတ္မ႐ွိေခ်။
ေျခလွမ္းအနည္းငယ္လွမ္းလိုက္တိုင္း
မူးေဝလာကာ စကားပင္မဆိုႏိုင္ေပ။
သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ လ်န္ကြၽင္းထက္ပင္
နာတာ႐ွည္ေရာဂါသည္ပုံေပါက္ေနသည္။
ေ႐ွာင္စစ္သည္လည္း အျပစ္မကင္းသလို
ခံစားရကာ ေသခ်င္ေစာ္နံေနေလသည္။
႐ွီက်င္းအားၾကည့္ေလ သူ၏မဆင္မျခင္
လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အျပစ္တင္မိေလျဖစ္သည္။႐ွီက်င္းဆီသို႔
ေဒတာမ်ားအားလုံး တစ္ႀကိမ္တည္း
ထည့္ေပးလိုက္မည့့္အစား ေဖာက္သည္စာရင္းကို
အရင္႐ွာေဖြလိုက္သင့္ေပသည္။
ဆန္႔က်င္ဘက္အေနႏွင့္ ႐ွီက်င္းကေတာ့
အျပစ္မတင္ေပ။ေနမေကာင္းျဖစ္လိုက္တာေၾကာင့္
နားရက္ရသြားသျဖင့္ အဆိုးထဲမွ
အေကာင္းျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္သိမ့္ေလသည္။
အိပ္ယာထဲ ရက္အေတာ္ၾကာ အနားယူၿပီးေနာက္
မနက္ႏိုးထလာေသာအခါ
ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာႏွင့္မူးေဝျခင္းမွာ
သိသိသာသာသက္သာသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
ခံစားမိလိုက္သည္။အခ်က္အလက္မ်ား
လက္ခံရာမွရ႐ွိေသာအက်ိဳးဆက္မ်ား
ၿပီးဆံုးေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ယာထဲမွခုန္ထြက္ကာ
ကိုယ္လက္သန္႔စင္လိုက္သည္။သူ႔အား
ရစ္ပတ္ထားေသာအဝတ္အထပ္ထပ္ကို
ျဖည္ခ်ကာယိုင္တိုင္တိုင္ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္
လ်န္ကြၽင္း၏စာၾကည့္ခန္းဆီသို႔
ဦးတည္လိုက္သည္။
႐ွီက်င္းဖ်ားနာေနစဥ္အတြင္း လ်န္ကြၽင္းသည္
ေန႔တိုင္းလာၾကည့္႐ႈေသာ္လည္း ႐ွီက်င္းမွာ
အျမဲတေစအိပ္ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ သူ႔အားမျမင္မိေပ။
ေ႐ွာင္စစ္ျပန္ေျပာျပမွသာ သူသိေလရာ
ႏိုးထလာတိုင္း စိတ္႐ႈပ္ေထြးမိသည္။
ယခုဆို ႐ွီက်င္းသည္ ေနထိုင္ေကာင္းခါစ
ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ လ်န္ကြၽင္းနားကပ္ကာ
စိတ္ဆိုးေနေသးသလား စစ္ေဆးရန္
ၾကံစည္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ရႊီခြ်မ္အေၾကာင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
စကားေျပာဖို႔လိုအပ္သျဖင့္ ႐ွီေဝခ်ဳံးႏွင့္
သြားေတြ႔ရန္ အျပင္ထြက္ခြင့္ေတာင္းၾကည့္မည္။
စာၾကည့္ခန္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ
လ်န္ကြၽင္းသည္ Gua Yiႏွင့္အျခားသူမ်ားကို
စကားေျပာေနေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။
အခန္းအတြင္း႐ွိေလထုမွာ တနည္းနည္းျဖင့္
ေလးလံေနေလရာ ေဆြးေႏြးေနသည့္
အေၾကာင္းအရာမွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ
မဟုတ္ႏိုင္ေပ။
ထိုအေျခအေနအား ျမင္ေသာအခါ
႐ွီက်င္းလည္း လိမၼာပါးနပ္စြာ
အေႏွာင့္အယွက္မေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး
တံခါးဖြင့္ေပးေသာGua Erကိုႏႈတ္ဆက္ကာ
အခန္းသို႔သာျပန္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ျငား ႐ွီက်င္းကို သတိျပဳမိၿပီးေသာ
လ်န္ကြၽင္းသည္ Gua Yiအား ခဏရပ္ဖို႔
အခ်က္ျပၿပီး လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
" ႐ွီက်င္း "
႐ွီက်င္းလည္း တန္႔သြားၿပီး တံခါးဆီသို႔
လွည့္ၾကည့္ကာ ျပဳံးလ်က္ဆိုသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခ်က္လာၾကည့္႐ုံပါ...
အလုပ္မ်ားေနေတာ့ ေနာက္မွထပ္လာခဲ့ပါမယ္"
"မလိုဘူး , ဝင္လာခဲ့လို႔ရတယ္"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္းကို အထဲသို႔ဝင္လာရန္
ေျပာၿပီး ဆိုဖာခုံသို႔ၫႊန္ျပလိုက္သည္။
"ထိုင္ၿပီးနားေထာင္ေန "
႐ွီက်င္းလည္း ခုံတြင္အတည္တက်ေနရာယူၿပီး
နာခံစြာနားေထာင္လိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ Gua Erကို ႐ွီက်င္းအတြက္
ေသာက္စရာတစ္ခုခုယူလာခိုင္းလိုက္ရင္း
သူ႔ေစာင္ကို ႐ွီက်င္းဆီသို႔လွမ္းေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ Gua Yiႏွင့္ ပုံမွန္အတိုင္း
စကားဆက္ေျပာေနလိုက္သည္။
ထို႔ျဖစ္စဥ္ကိုေတာ့ တျခားသူမ်ားမ်က္စိေအာက္မွ
မလြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါေခ်။သူတို႔သည္
အခ်င္းခ်င္း မသိမသာအၾကည့္ခ်င္း
ဖလွယ္ၾကကာ ဘာမွမျမင္လိုက္သည့္အလား
ဆက္လက္ေနလိုက္ၾကသည္။
ေဆြးေႏြးေနသည့္အေၾကာင္းမွာ ခ်န္ခ်င္၏
အေရးကိစၥျဖစ္သည္။စုံစမ္းၿပီးသည့္ေနာက္
Gua Yiသည္ ထိုသူမိသားစု၏တည္ေနရာကို
႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိခဲ့ၿပီး အလ်င္မီကယ္တင္လို႔
ရႏိုင္ေသာ္လည္း ကိစၥမ်ားမွာ
ထင္သေလာက္မ႐ိုး႐ွင္းေပ။ကေလးမ်ားကို
ကယ္တင္ျခင္းမွာ လြယ္ကူႏိုင္ေသာ္လည္း
ခ်န္ခ်င္ကိုယ္တိုင္၏အသက္အႏၱရာယ္ကိုေတာ့
စိတ္မခ်ရေပ။
ခ်န္ခ်င္၏ကေလးမ်ားမွာ လူသူကင္းမဲ့ေသာ
ေနရာတြင္ လူအနည္းငယ္ေစာင့္ျကည့္လ်က္
ဖမ္းဆီးခံထားရသည္။ခ်န္ခ်င္သည္ ရန္သူ၏
အသုံးခ်ႀကိဳးကိုင္ျခင္းကိုခံထားရသျဖင့္
ရန္သူစခန္းအတြင္း ထိန္းသိမ္းခံထားရသည္။
သူ႔အား ကယ္တင္ဖို႔ဆိုလ်ွင္ အေတာ္အႏၱရာယ္
မ်ားလွေသာရန္သူ႔နယ္ေျမထဲဝင္တိုးဖို႔
လိုအပ္ေနသည္။
ကိစၥရပ္တစ္ခုလုံးအား ႀကိဳးကိုင္ထားသည့္
ရန္သူကိုလည္း ေဖာ္ထုတ္ၿပီးျဖစ္သည္။
၎မွာ 'Black Rose'ဟုအမည္တြင္ေသာ
အင္အားက်ဆင္းေနသည့္ တရားဝင္ဒုစ႐ိုက္
အဖြဲ႔တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ထိုအဖြဲ႔အစည္းမွာ
တစ္ခ်ိန္က ပ်က္သုဥ္းျခင္းအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္
တန္းတူရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ခဲ့သည္အထိ
အင္အားႀကီးမားခဲ့ၿပီး အစိုးရဘက္မွ
ပံ့ပိုးသူလည္း႐ွိခဲ့သည္။သို႔ေသာ္
ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ထိုပံ့ပိုးသူမွာ
ရာထူးမွျပဳတ္သြားၿပီး အဖြဲ႔အစည္းသည္
ဥပေဒအရ တရားဝင္အျဖစ္
စာရင္းသြင္းထားၿပီးသည့္တိုင္
ေငြမဲလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ငွါးရမ္းခံရဆဲ
ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာပိုင္မ်ားသည္
ထိုအဖြဲ႔အားဖိအားေပးထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္။
အဖြဲ႔အစည္း၏တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို
ကန္႔သတ္ထားသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း
အင္အားက်ဆင္းလာခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ျငား Black Roseမွာ ထိုမ်ွႏွင့္
လက္မေလ်ာ့ခဲ့ၾကေပ။အဖြဲ႔သားမ်ားမွာ
အံ့ျသဖြယ္ဉာဏ္ရည္မ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ထားၾက၍လား
မသိေခ်။သူတို႔၏လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို
႐ွင္းလင္းျပဳျပင္မည့္အစား ေလ်ာ့နည္းသြားေသာ
သူတို႔၏အင္အားမ်ားကို ျပန္စုစည္းကာ
လ်န္ကြၽင္းအား အျပစ္တင္ၾကသည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္
ပူးေပါင္းကာ သူတို႔၏ပံ့ပိုးသူအား ဖယ္႐ွားၿပီး
စီးပြားေရးကိုတုတ္နဲ႔ထိုးသည္ဟု
မွတ္ယူထားၾကသျဖင့္ လ်န္ကြၽင္းအား
လက္စားေခ်ဖို႔အျမဲႀကိဳးစားေနၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္ကတည္းက Black Roseသည္
လ်န္ကြၽင္းကို ပစ္မွတ္ထားခဲ့ေသာ္ျငား
အႀကိမ္တိုင္းမွာ အ႐ႈံးႏွင့္ရင္ဆိုင္ရၿပီး
လ်န္ကြၽင္းကလည္း သူတို႔အား အမိဖမ္းရန္
အခြင့္အလမ္းအျမဲ႐ွာသည္။
ယခုBlack Rose၏ လ်န္ကြၽင္းအေပၚ
ၾကံစည္အားထုတ္မႈသည္ ဒီႏွစ္အေတာအတြင္း
ေအာင္ျမင္ဖို႔အနီးစပ္ဆုံးတစ္ခုျဖစ္သည္။
"အရင္ဆုံး လူအင္အားကို ေသခ်ာစီစဥ္ ၊
ၿပီးရင္ ကေလးေတြကိုကယ္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထား။
ခ်န္ခ်င္ဘက္ျခမ္းအတြက္လည္း
စဥ္းစားထားၾက...အဲ့အေၾကာင္းကို
ေနာက္က် ေသခ်ာေဆြးေႏြးမယ္"
လ်န္ကြၽင္းသည္ အစည္းအေဝးကို
အဆုံးသတ္လိုက္ၿပီး လူစုခြဲရန္
လက္ဟန္ျပလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဝွီးခ်ဲကို ႐ွီက်င္းနံေဘးသို႔ေရြ႔လာကာ
နဖူးကို လွမ္းစမ္းလိုက္သည္။
႐ွီက်င္းသည္လည္း ခ်န္ခ်င္းကိုမည္သို႔ကယ္ရမလဲ
ေတြးေတာေနသျဖင့္ ကိုယ္သည္
မသိလိုက္စြာ ေဘးသို႔အနည္းငယ္ေစာင္းေနမိသည္။
က်န္သူမ်ားထြက္ခြာသြားသည္ကိုသတိမမူမိရာ
သူ႔နဖူးထက္မွ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္သာ
သတိဝင္လာ၍ ေခါင္းေမာ့လိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ လက္ကိုျပန္႐ုတ္ၿပီး
႐ွီက်င္း၏မ်က္ႏွာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကိုၾကည့္ကာ ေမးသည္။
"ေနလို႔ေကာင္းရဲ႕လား ? "
"မဆိုးပါဘူး၊ အဖ်ားလည္းမ႐ွိေတာ့ဘူး. . .
ေခါင္းလည္းမမူးေတာ့ဘူး"
လူငယ္ေလးသည္ မတ္မတ္ထိုင္ကာ
ျပန္ေျဖသည္။႐ွီက်င္းသည္ ေစာင္ကို
လ်န္ကြၽင္း၏ေျခေထာက္မ်ားေပၚသို႔
ျပန္ျခံဳေပးကာ ေျပာသည္။
"ဒီရက္အေတာအတြင္း
ေကာင္းေကာင္းစားရဲ႕လား ? "
လ်န္ကြၽင္း၏အသံမွာအနည္းငယ္အက္႐ွေနကာ
႐ွီက်င္းေမးသည္ကို မေျဖဘဲ
ေစာင္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရင္း
"ဒါေမးဖို႔ လာတာလား ? "
"အဲ့တာေၾကာင့္ပဲ.. မဟုတ္ပါဘူး. . .
ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီမလား ?
ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္၊ တူတူစားရေအာင္ "
လ်န္ကြၽင္း၏အသံမွာ ယေန႔ထူးထူးျခားျခား
ႏူးညံ့ေနသလို ခံစားမိေသာ္လည္း
သက္သာကာစလူနာအား စိုးရိမ္ပူပန္သည္ဟုသာ
ယူဆမိသျဖင့္ ေထြေထြထူးထူးမေတြးေတာ့ေပ။
ထိုအစား တျခားအေၾကာင္းအရာသာ
ေျပာလိုက္သည္။
"ခ်န္ခ်င္ကိုကယ္ဆယ္ဖို႔ အခက္အခဲ႐ွိေနတာလား ? "
“ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမားမဟုတ္ပါဘူး "
လ်န္ကြၽင္းသည္ သူ႔နဖူးကို ထပ္စမ္းၾကည့္သည္။
အဖ်ားက်သြားသည္ကို ေသခ်ာစမ္းသပ္ၿပီးမွ
လက္ကိုျပန္႐ုတ္ကာ ဝွီးခ်ဲကိုလွည့္ရင္း ေျပာသည္။
"စားဖို႔အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ.. ထမင္းစားခန္းကို
သြားမယ္ "
႐ွီက်င္းသည္ လ်န္ကြၽင္း၏ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္
ထိေတြ႔မႈေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းေနေလရာ သူ၏
အမူအရာမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္
မတ္တပ္ထရပ္ကာ ဝွီးခ်ဲလက္ကိုင္ကို
ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကူတြန္းေပးသည္။
သူသည္ ေ႐ွာင္စစ္အား ေပ်ာ္ျမဴးစြာ
ေမးလိုက္သည္။
"လ်န္ကြၽင္းက ငါ့အတြက္ အဲ့ေလာက္
စိတ္ပူေပးေနမွာေတာ့ သူငါ့ကို
စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေနာ္ ?
ငါ့အစ္ကိုေတြေျပာတာကို
ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီထင္တယ္ ? "
ေ႐ွာင္စစ္သည္ စကားမဆိုဘဲ မသိမသာ
'အြန္း'ဟုသာ အသံျပဳသည္။
သူ႔စကားကို သေဘာတူသည္ဟု ခံစားမိသျဖင့္
႐ွီက်င္းသည္ ပို၍ပင္ ၾကည္ႏူးလာကာ
ပါးစပ္ပိတ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူဖ်ားေနစဥ္က
ဦးေလးလုံျပဳလုပ္ေသာ အျပဳအမူဆိုးမ်ားကို
လ်န္ကြၽင္းအား တက္တက္ႂကြႂကြေျပာျပေလသည္။
ေန႔လည္စာဟင္းလ်ာမ်ားမွာ
အေရာင္အေသြးစုံလင္လွၿပီး ပုံမွန္ထက္ပင္
ပို၍အရသာ႐ွိေနသည္။ေ႐ွ႕ရက္မ်ားတြင္
ဦးေလး႐ႈလုပ္ေပးေသာ ေဆး႐ုံစာမ်ားသာ
စားခဲ့ရသျဖင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔လ်ွာေပၚမွ
ေဆးခါးမ်ား၏အရသာကို စားေသာက္ရင္း
ေဆးေၾကာႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။
႐ွီက်င္းသည္ ေနာက္ဆုံးေသာ
အသားေၾကာ္တုံးေလးကို ပါးစပ္ထဲသြင္းကာ
သူ႔ဗိုက္ကို စိတ္ေက်နပ္စြာပြတ္သပ္ၿပီး ေျပာသည္။
"အားယား...အရသာ႐ွိလိုက္တာ..
သိုးသားမစားရတာၾကာၿပီပဲ။ဟုတ္သား !
ကြၽင္းေ႐ွာက္, ကြၽန္ေတာ္ မစ္႐ွင္မသြားခင္က
ျပန္လာရင္ သိုးေကာင္လုံးကင္ေကြၽးမယ္လို႔
ကတိေပးထားတယ္မလား? သိုးတစ္ေကာင္လုံးေနာ္...စကားမတည္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ ? "
ေရေသာက္ေနေသာလ်န္ကြၽင္းသည္ သူ႔ကို
တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
လူငယ္ေလး၏မ်က္ႏွာမွာ တည္တံ့မႈအျပည့္ျဖင့္
သူ႔အားစြပ္စြဲေနေသာအခါ ခြက္ကိုစားပြဲေပၚသို႔
ျဖည္းညႇင္းစြာ တင္လိုက္ၿပီးဆိုသည္။
"ငါ ကတိမေပးခဲ့ပါဘူး "
လ်န္ကြၽင္း၏ေလသံမူမမွန္သည္ကို သတိထားမိရာ
႐ွီက်င္း၏ေလာေလာလတ္လတ္ယုံၾကည္မႈမ်ားမွာ
ျပန္လည္လြင့္ပ်ံသြားေတာ့ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုမတ္မတ္ထိုင္ကာ
ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လွစြာ စကားေခါင္းစဥ္
ေျပာင္းလိုက္သည္။
"ကြၽင္းေ႐ွာက္ , ခ်န္ခ်င္ကိစၥအဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္မယ္
စိတ္ကူးထားလဲ ? သူ႔ကိုကယ္ဖို႔
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တကယ္ႀကီး ရန္သူစခန္းထဲ
ေဖာက္ဝင္မွာလား ? "
"...ဟင့္အင္း"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္းကို ကန္႔ကြက္ေသာ
အၾကည့္မ်ိဳးဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ
ပါးစပ္သုတ္ရန္ လက္ကိုင္ပဝါကိုလွမ္းယူရင္း
"Black Roseရဲ႕ေခါင္းေဆာင္အသစ္က
ရန္လိုတတ္တဲ့စ႐ိုက္မ်ိဳး႐ွိၿပီး ဖိအားေပးခံရတာကို
မုန္းတဲ့လူ...ငါတို႔သာ
သူ႔စခန္းကိုတိုက္႐ိုက္တိုက္ခိုက္လိုက္ရင္
သူေသကိုယ္ေသတိုက္ပြဲျဖစ္သြားမွာ။
အခုေတာ့ ခ်န္ခ်င္ကိုကယ္ဖို႔
နည္းလမ္းႏွစ္မ်ိဳး႐ွိတယ္ : Black Roseက
ခ်န္ခ်င္ကို ကိုယ္လုံးထပ္ထြက္ခိုင္းေအာင္
လုပ္ရမယ္၊ ေနာက္တစ္နည္းက သူတို႔နဲ႔
တိုက္႐ိုက္ေဆြးေႏြးညိွႏိႈင္းမယ္။
ဘယ္နည္းလမ္းက သင့္ေတာ္မယ္လို႔
မင္းထင္လဲ ?
႐ွီက်င္းသည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ခ်က္ခ်င္း
ျပန္ေျဖသည္။
"ခ်န္ခ်င္ကို Black Roseက ထပ္အသုံးခ်ေအာင္
လႈံ႔ေဆာ္တာက ပိုေကာင္းမယ္။အခုပုံစံတိုင္းဆို
သူတို႔နဲ႔ေဆြးေႏြးဖို႔ႀကိဳးစားရင္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့
ေတာင္းဆိုမႈေတြ သူတို႔ေျပာလိမ့္မယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ရင္ေတာင္
သူတို႔က အက်ိဳးအျမတ္ကိုျဖတ္စားၿပီး
လူကိုလႊတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို
တစ္ပတ္႐ိုက္သြားလိမ့္မယ္ "
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္း၏စကားကို
ေထာက္ခံသည့္အေနနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"သြားနားေတာ့ ၊ ခ်န္ခ်င္ကိစၥကို Gua Yiက
တာဝန္ယူလိမ့္မယ္...မင္းက
ေနျပန္ေကာင္းေအာင္သာ ဂ႐ုစိုက္ "
လ်န္ကြၽင္းထြက္သြားေတာ့မည္ကို
ျမင္ေသာအခါ႐ွီက်င္းလည္း
လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ထကာ
လက္ေအာက္ငယ္သားေကာင္းပီသစြာ
ဝွီးခ်ဲကိုကူတြန္းေပးၿပီး ေျပာသည္။
"ဟို...ကြၽင္းေ႐ွာက္ ကြၽန္ေတာ္လည္း
ေတာ္ေတာ္သက္သာေနၿပီဆိုေတာ့. . .
အျပင္ခဏေလာက္ထြက္လို႔ရမလားဟင္ ? "
လ်န္ကြၽင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားကာ
"ဘယ္သြားခ်င္လို႔လဲ ? "
"အစ္ကိုႀကီးဆီ သြားလည္မလို႔ပါ "
႐ွီက်င္း ျပန္ေျဖသည္။
"သူနဲ႔မိသားစုကိစၥနည္းနည္းပါးပါးေျပာခ်င္လို႔ပါ။
အေရးႀကီးတာေလးေပါ့..."
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဝွီးခ်ဲကိုရပ္ကာ
႐ွီက်င္းဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။
႐ွီက်င္းလည္း ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ
လ်န္ကြၽင္း၏လက္ကိုဆြဲယူၿပီး
သူ႔နဖူးေပၚတင္လိုက္သည္။
"ၾကည့္..ကြၽန္ေတာ္တကယ္...အဖ်ားမ႐ွိေတာ့ဘူး..
ေခါင္းလည္းမကိုက္ေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္သြားခြင့္ျပဳပါေနာ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး..
ျမန္ႏိုင္သမ်ွျမန္ျမန္ျပန္လာမယ္လို႔ ကတိေပးတယ္ "
လ်န္ကြၽင္း၏လက္ေမာင္းမွာ ေတာင့္တင္းသြား
ေသာ္လည္း လက္ကိုျပန္မ႐ုတ္ေတာ့ဘဲ
႐ွီက်င္း၏လႈပ္႐ွားမႈအတိုင္းလိုက္ကာ နဖူးကို
ဂ႐ုတစိုက္ထိလိုက္သည္။အစကေတာ့
ခြင့္မျပဳခ်င္လွေသာ္ျငား ေခြးေပါက္ေလးလို
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တလက္လက္ႏွင့္ၾကည့္ေနေလရာ
စိတ္ကူးေျပာင္းလိုက္ရေတာ့သည္။
"ေကာင္းၿပီ ၊ ဒါပင္မဲ့ Gua Erကိုပါေခၚသြားရမယ္
ညစာစားခ်ိန္မတိုင္ခင္ ျပန္ေရာက္ရမယ္ "
"ကြၽင္းေ႐ွာက္သည္သာ အေကာင္းဆုံးပဲ ! "
႐ွီက်င္းသည္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ထိုသူအား
စိတ္လိုက္မာန္ပါဖက္လိုက္မိသည္။
လ်န္ကြၽင္း၏ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္ခဲခဲျဖစ္သြားမွ
သူလုပ္မိသြားသည့္အရာကို သတိရကာ
တံေထြးၿမိဳခ်မိလိုက္သည္။ထို႔ေၾကာင့္
အေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္ၿပီး တစ္ဖက္လူကို
တည့္တည့္မၾကည့္ရဲစြာ
႐ွက္တက္တက္ရယ္ရင္းဆိုသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ Gua Erကို သြား႐ွာလိုက္ဦးမယ္ "
ျပီးေနာက္ အေနာက္သို႔ပင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ
တစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးေတာ့သည္။
Gua Erခမ်ာ လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားကို
ပစ္ထားခဲ့ရၿပီး ႐ွီက်င္း၏ဒ႐ိုက္ဘာ
လုပ္ရျပန္သည္။
"မင္းဆိုတဲ့ ဟာေလးကေတာ့... "
ကားစက္ႏိႈးရင္း ႐ွီက်င္းအား
မ်က္ေစာင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ထိုးကာ တိုးတိုးဆိုသည္။
"ကြၽင္းေ႐ွာက္ရဲ႕စြပ္ျပဳတ္ထဲ ေဆးေတြ
ဘာေတြမ်ားခပ္ထားတာလား ? "
႐ွီက်င္းမွာ ခါးပတ္ပတ္ေနသျဖင့္ သူ႔စကားမ်ားကို
ေသခ်ာမၾကားလိုက္ရာ
"ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ? "
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
Gua Erသည္ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးေနာက္
ပို၍ပင္အူေၾကာင္ၾကားႏိုင္သြားေသာ
႐ွီက်င္း၏မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
"ၾကည့္ရတာ အ႐ူးေတြက ကံေကာင္းပုံပဲ "
႐ွီက်င္းသည္ သူ႔အား မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ကာ
"ခင္ဗ်ားကသာ အ႐ူး ! ကြၽန္ေတာ္လည္း
ဘာမွမလုပ္ဘဲ လူကိုအလကားေနရင္း
အမ်ိဳးမ်ိဳး နာမည္တပ္ေနတယ္ ! "
Gua Er : “…”
ရင္ေမာတယ္ ရင္ေမာတယ္...
ညေနခင္းၾကားရက္ျဖစ္သည့္အတြက္
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ ေသခ်ာေပါက္အိမ္မွာ႐ွိမည္
မဟုတ္ေပ။အလုပ္မွာ႐ွိေၾကာင္း
ေသခ်ာေအာင္ဖုန္ဆက္ၿပီးမွ Gua Erကို
ကုမၸဏီဆီ ေမာင္းပို႔ခိုင္းလိုက္သည္။ၿပီးမွ
သူ႔အစ္ကိုအားဖုန္းထပ္ဆက္လိုက္သည္။
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ အေဆာက္အအုံထဲမွ
ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
႐ွီက်င္းႏွင့္Gua Erတို႔ ဝင္ေပါက္ေ႐ွ႕တြင္
ေစာင့္ေနသည္ကိုျမင္ေသာအခါ အထဲသို႔ဝင္လာရန္
ေ႐ွ႕မွလမ္းၫႊန္ေပးၿပီး ႐ွီက်င္း၏မ်က္ႏွာကို
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္ကာေျပာသည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီးေရာက္လာတာလဲ?
ေရာက္ရင္လည္း အထဲမဝင္လာဘဲ
ဘာလို႔အျပင္မွာရပ္ေစာင့္ေနရတာလဲ ?
မင္းၾကည့္ရတာ ေနလို႔လည္းေကာင္းပုံမေပၚဘူး"
"အရင္ရက္ေတြတုန္းက အဖ်ားဝင္ခဲ့လို႔ပါ
အခုေကာင္းသြားပါၿပီ "
႐ွီေဝခ်ဳံး၏အမူအရာကို အကဲခတ္ရင္း
ျပဳံးလ်က္ေျဖလိုက္သည္။ညီျဖစ္သူက
မေျပာမဆိုေရာက္႐ွိလာျခင္းကို
ေဒါသထြက္မည့့္အစား သူ႔အေပၚစိတ္ပူေနပုံ
ရသည္။လူႀကီး၏လက္႐ွိအျပဳအမူမ်ားမွာ
ဟန္ေဆာင္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ အမွန္တကယ္
စိတ္ရင္းနဲ႔ စိုးရိမ္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသျဖင့္ ႐ွီက်င္းမွာ
အသက္႐ွဴအနည္းငယ္ေခ်ာင္သြားေလသည္။
"ေပါေတာေတာ ျပဳံးျပမေနနဲ႔ မင္းမ်က္ႏွာက
အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ ရဲရဲနီေနၿပီ "
႐ွီေဝခ်ဳံးမွာ စိတ္ပင္မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
သူသည္ Gua Erကို ေခါင္းညိတ္ႏႈတ္ဆက္
လိုက္ကာ ဓာတ္ေလွကားဆီသို႔
ဦးေဆာင္ေခၚသြားရင္းေမးလိုက္သည္။
"ေနလည္စာ စားၿပီးၿပီလား? ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ဖ်ားခဲ့တာလဲ ? "
"စားထားတာ မၾကာေသးပါဘူး။ အစ္ကိုေကာ
စားၿပီးၿပီလား ? "
႐ွီက်င္းမွျပန္ေမးလိုက္သည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ အေမးကိုျပန္မေျဖဘဲ
ဓာတ္ေလွကားထဲဝင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ႐ုတ္တရက္
လက္ေျမႇာက္ကာ ႐ွီက်င္း၏နဖူးကို
စမ္းလိုက္သည္။
႐ွီက်င္းသည္ လ်န္ကြၽင္း၏အျပဳအမူမ်ိဳးကို
က်င့္သားရေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ သိပ္မလန္႔သြားေတာ့ေပ။
႐ွီေဝခ်ဳံး၏မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္စြန္းတို႔
ထိကပ္လုနီးပါးျဖစ္ေနသည္ကိုျမင္ေသာအခါ
သူ၏ႏွလုံးသားေလး အနည္းငယ္
ေႏြးေထြးသြားၿပီး ရယ္ေမာကာ
ေမးလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့နဖူးက ကိုင္လို႔ေကာင္းလား ? "
"ျဖစ္ရမယ္. . .အဖ်ား႐ွိေသးတာကို
လတ္လ်ားလတ္လ်ားေလ်ွာက္သြားေနတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ လုံးဝနားမလည္ပါလား"
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ လက္ျပန္႐ုတ္ကာ ဆူေတာ့သည္။
"ငါ့ကိုေတြ႔ခ်င္ရင္ ဖုန္းေခၚလိုက္ေလ၊
ခ်က္ခ်င္းလာေတြ႔မွာေပါ့. .
ဒီထိလာစရာေတာင္ မလိုဘူး "
႐ွီက်င္းက ျပဳံးျပဳံးႀကီး ျပန္ေျဖသည္။
"ကြၽန္ေတာ္လည္း အားယားေနေတာ့.."
႐ွီေဝခ်ဳံး၏အမူအရာမွာ အလိုမက်ေၾကာင္း
ျပသလ်က္႐ွိေသးသည္။
ဓာတ္ေလွကားရပ္သြားၿပီးေနာက္ သူ႔႐ုံးခန္းဆီသို႔
ဦးတည္ေခၚသြားၿပီး သူတို႔အတြက္
ေသာက္စရာယူလာေပးရန္ အတြင္းေရးမႉးကို
မွာလိုက္သည္။
႐ွီက်င္းသည္ အစ္ကိုျဖစ္သူႏွင့္
မိသားစုအေရးကိစၥေဆြးေႏြးမည္ကို
Gua Erနားလည္သျဖင့္ ေျခေထာက္
အေညာင္းအညာေျပလမ္းေလ်ွာက္လိုသည္ဟု
ဆိုကာ အလိုက္တသိေ႐ွာင္ေပးလိုက္သည္။
Gua Erထြက္သြားသည္ႏွင့္ ႐ွီေဝခ်ဳံးသည္
႐ွီက်င္း၏မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ထိုင္ကာ
ေမးလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကိုလာတာလဲ ေ႐ွာင္က်င္း ?
တခုခုမ်ားျဖစ္လို႔လား ? "
႐ွီက်င္းလည္း ေကြ႔ဝိုက္မေနေတာ့ဘဲ
"အစ္ကိုႀကီး ကြၽန္ေတာ္ စတုတၳအစ္ကိုနဲ႔အတူ
မစ္႐ွင္တစ္ခုလုပ္တာကို သိတယ္မလား။
အဲ့ကျပန္လာေတာ့ ရခဲ့တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို
စစ္ေဆးၾကည့္တာ မသကၤာတာတစ္ခု
႐ွာေတြ႔ခဲ့တယ္ "
"ဘာမ်ားလဲ? "
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ စားပြဲေပၚသို႔ သေရစာမုန္႔မ်ိဳးစုံ
တင္ေပးေနရင္း ေမးလိုက္သည္။
႐ွီက်င္းသည္ သူ၏လႈပ္႐ွားပုံႏွင့္
မ်က္ႏွာထားကိုၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ခဏေလာက္
စကားစီကာ Werewolfႏွင့္
အလုပ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပေလသည္။
"ပစ္မွတ္လ်ိဳယြမ္က တစ္ခါေျပာဖူးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္က ျပန္ေပးဆြဲရမဲ့
လူစာရင္းကိုရခဲ့ပင္မဲ့ ေပါက္ၾကားသြားတယ္တဲ့။
ေနာက္က် အဲ့စာရင္းကို ကြၽန္ေတာ္
အမွတ္မထင္ေတြ႔လိုက္တာ ပစ္မွတ္ေတြထဲက
တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ပုံရတယ္ "
မုန္႔မ်ားျပင္ဆင္ေပးေနေသာ ႐ွီေဝခ်ဳံး၏
လႈပ္႐ွားမႈမ်ားရပ္တန္႔သြားကာ အမူအရာမွာ
အ႐ုပ္ဆိုးသြားသည္။
"ေသခ်ာလား ? "
"ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ထင္ေျကးသက္သက္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေဖာက္သည္စာရင္းကို စီစစ္ၾကည့္ေတာ့
ရႊီခြၽမ္ဆိုတဲ့ ရင္းႏွီးေနတဲ့နာမည္ကို
႐ွာေဖြခဲ့တယ္"
႐ွီက်င္းသည္ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာကို
ေသခ်ာၾကည့္ရင္း ေျဖသည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ သိသာစြာ
ေတာင့္တင္းသြားသည္။ေ႐ွာ့ရေနၿပီး
ခဏအၾကာက် သူ႔စိတ္ထဲတစ္ခုခုကို
ေတြးမိသလို အမူအရာမွာ ေမွာင္မိုက္သြားသည္။
ဖုန္းကိုဆြဲထုတ္ကာ
နံပါတ္တစ္ခုကိုႏိွပ္လိုက္ေသာ္လည္း
မေခၚခင္ စိတ္ေျပာင္းသြားကာ
႐ွန္႔အာ့ထင္ဆီသာ ဆက္လိုက္သည္။
႐ွန္႔အာ့ထင္သည္ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုင္လိုက္ၿပီး
မေရမရာ ေမးသည္။
{တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား အစ္ကိုႀကီး }
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ ႐ွီက်င္းေျပာသမ်ွကို
ျပန္ေျပာျပၿပီး လ်ိဴယြမ္ေျပာေသာစာရင္းထဲ
႐ွီက်င္းနာမည္ပါမပါ ေသခ်ာေအာင္
နည္းလမ္း႐ွာရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။
ဖုန္းတစ္ဖက္မွအသံသည္လည္း
ေလးနက္သြားကာ
{ကြၽန္ေတာ္ အခုခ်က္ခ်င္း ေဆာင္ရြက္လိုက္ပါမယ္}
ထို႔ေနာက္ ဖုန္းခ်လိုက္သည္။
သူတို႔ေျပာေနသည္မ်ားကို ႐ွီက်င္း
နားေထာင္ရင္း သူ၏စိတ္ပူပန္မႈမ်ားမွာ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ...႐ွီေဝခ်ဳံးက
ျပန္ေပးဆြဲတဲ့ကိစၥကို လုံးဝမသိဘူး
ႀကိဳးကိုင္တဲ့လူကသက္သက္႐ွိတယ္. . .
ငါလူကဲခတ္မမွားခဲ့ဘူး..
ဖုန္းေခၚဆိုမႈအၿပီးမွာ ႐ွီေဝခ်ဳံးသည္
႐ွီက်င္းကိုၾကည့္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးသည္။
"ေ႐ွာင္က်င္း မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္။အစ္ကိုႀကီးက
ဒီကိစၥကို အျမစ္ကေနဆြဲႏုတ္ပစ္မွာမို႔
ဘယ္သူမွ မင္းကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္
မထိေစရဘူး "
႐ွီက်င္းသည္ ပီတိျဖာစြာျပဳံးလ်က္
ေခါင္းညိတ္သည္။
"အစ္ကိုႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို
ကူညီမွာေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး . . ."
႐ွီက်င္း၏အျပဳံးေၾကာင့္ လူႀကီး၏အမူအရာမွာလည္း
အနည္းငယ္သက္သာရာရသြားကာ မေနႏိုင္စြာ
လက္လွမ္းၿပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး၏ေခါင္းကို
ပြတ္ေပးလိုက္သည္။
ႏွစ္ရက္ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္ ႐ွီက်င္းလည္း
လုံးဝေနေကာင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။ထို႔ေနာက္
သူ႔အစ္ကိုမ်ားဆီမွလည္း သတင္းရ႐ွိခဲ့သည္။
႐ွီက်င္းအားျပန္ေပးဆြဲဖို႔စီစဥ္ရန္ ရႊီခြၽမ္သည္
Werewolfႏွင့္ေတြ႔ခဲ့ေၾကာင္း လ်ိဳယြမ္မွ
ဝန္ခံလာသျဖင့္ အာဏာပိုင္မ်ားသည္
ေ႐ွ႕ေနအား လူလႊတ္ဖမ္းဆီးၿပီး
စုံစမ္းစစ္ေဆးေနသည္။
ကိစၥမ်ားမွာ ဤမ်ွေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔
ၿပီးသြားလိမ့္မည္ဟု မထင္မွတ္ထားခဲ့ေပ။
႐ွီေဝခ်ဳံးႏွင့္႐ွန္႔အာ့ထင္သည္ လ်ိဳယြမ္ကို
တိုက္႐ိုက္ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး က်န္တာကို
အရာ႐ွိမ်ားအား လက္လႊဲေပးလိုက္ကာ ထိုသုိ႔
ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ေဆာင္လိမ့္မည္ဟု
မေတြးမိခဲ့ေပ။
"အစ္ကိုေတြဆီက အခ်စ္ခံရတဲ့ခံစားခ်က္က
အဲ့လိုမ်ိဳးကိုး..."
႐ွီက်င္းသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိုးတီးဆိုရင္း
အိပ္မက္မဟုတ္ေၾကာင္းေသခ်ာရန္
ဆြဲဆိတ္ၾကည့္ရသည္။
ေ႐ွာင္စစ္သည္ပင္ အိပ္မက္အလားခံစားမိ၍
<မထင္မွတ္ထားဘဲ ႐ွီေဝခ်ဳံးက စစ္မွန္တဲ့
အစ္ကိုတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာပဲ...>
လူတစ္ေယာက္ႏွင့္စစ္စတန္တစ္ခုမွာ
အတိုင္အေပါက္ညီစြာ အမွန္တကယ္
ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကို မယုံႏိုင္ေသးသည့္အလား
ေတြးေတာအံ့ျသေနၾကေနသည္။သို႔ေသာ္
သူတို႔သည္ အေရးပါေသာကိစၥတစ္ရပ္ကို
ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကေလသည္။
လ်ိဳယြမ္အားဖမ္းဆီးဖို႔လုပ္ေဆာင္သည့္
မစ္႐ွင္သည္ ပ်က္သုဥ္းျခင္းအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္ေလရာ အစိုးရဘက္မွ
သတင္းမွန္သမ်ွသည္ သူတို႔ဆီသို႔လည္း
ေရာက္႐ွိေၾကာင္းျဖစ္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဖုန္းခ်ခ်ၿပီးခ်င္း Gua Erကို
ေခၚကာ ႐ွီက်င္းအား သူ႔ဆီေခၚလာရန္
အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
လ်န္ကြၽင္း၏ထိုသို႔မ်က္ႏွာမ်ိဳးကို
မျမင္တာၾကာၿပီျဖစ္သည့္ Gua Erသည္
သံသယစိတ္တို႔ျဖင့္ ႐ွီက်င္း၏အခန္းသို႔
သြားလိုက္သည္။စာၾကည့္ခန္းသို႔
လမ္းေလ်ွာက္လာစဥ္ Gua Erမွ
တိုးတိုးေမးလိုက္သည္။
"မင္း ကြၽင္းေ႐ွာက္ကို စိတ္တိုေအာင္လုပ္မိေသးလား? သူၾကည့္ရတာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူးေနာ္"
႐ွီက်င္း အံျသသြားသည္။လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က
လ်န္ကြၽင္းကို ႐ုတ္ခ်ည္းဖက္လိုက္မိသည္ကို
ျပန္ေတြးမိကာ အျပစ္မကင္းသည့္
စိတ္ကိုဖုံးလ်က္ ဆိုသည္။
"ဟင့္အင္း ကြၽင္းေ႐ွာက္က ထမင္းစားခ်ိန္မွာလည္း
ပုံမွန္အတိုင္းပါပဲ၊ စိတ္ဆိုးေနပုံမေပၚပါဘူး "
ေျပာရလ်ွင္ လ်န္ကြၽင္းသည္
ယခင္ကထက္ပင္ေဖာ္ေရြလာၿပီး
သူႏွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို
အာလပသလာပစကားမ်ားေတာင္ ေျပာလာသည္။
Gua Erသည္ ႐ွီက်င္းအား ၾကည့္႐ုံႏွင့္သိသျဖင့္
သူ႔ပုခုံးေပၚလက္တင္ကာ
ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္သည္။
"ဝန္ခံေနာ္ မဟုတ္ရင္ ဒီအစ္ကိုႀကီးက
ကူညီႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ကြၽင္းေ႐ွာက္
အဲ့ေလာက္ ေဒါသထြက္ပုံမ်ိဳး
မျမင္ရတာၾကာၿပီေနာ္။ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္က
Gua Siကသစၥာေဖာက္မွန္း
Gua Yi႐ွာေဖြသြားတုန္းကပဲ "
ထို႔သို႔ၾကားေသာအခါ ႐ွီက်င္း
နည္းနည္းလန္႔လာသည္။ခဏတြန္႔ဆုတ္ၿပီးမွ
အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္
ကြၽင္းေ႐ွာက္ကို. . ဖက္မိသြားလို႔ပါ. . .
ခဏေလးပါပဲ ျပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း
ျပန္လႊတ္လိုက္တာပါ က်ိန္ေျပာရဲတယ္ ! "
Gua Erသည္ သူ႔လက္ကိုျဖည္းညင္းစြာ
ျပန္႐ုတ္ကာ အေနာက္သို႔ ေျခလွမ္းက်ယ္က်ယ္
ႏွစ္လွမ္းဆုတ္ကာ ႐ွီက်င္းႏွင့္
အကြာအေဝး ျခားလိုက္ေလသည္။
"ေ႐ွာင္အာ့. . .ခင္ဗ်ားကူညီရမယ္ေလ ! "
႐ွီက်င္းသည္ သူ႔ဆီအေျပးကပ္ကာ
ဖက္တြယ္ေလသည္။
Gua Erသည္ သူ႔အား မၾကည့္ဝံ့ေသာ
အမူအရာျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ဆြဲခြာကာ
"က်င္းက်င္းေလး . . .မင္းကငါ့ကိုမ်ား
အကူအညီေတာင္းရဲေသးတယ္...
ငါမင္းအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိသြားၿပီ_
မင္းက ရဲတင္းၿပီးအေရထူတဲ့
အယုတ္တမာေလးပဲ ! "
႐ွီက်င္း၏ႏွလုံးသားမွာ ေရစုံေမ်ာေလသည္။
"တကယ္ႀကီးေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ႐ွိေတာ့ဘူးလား"
"လုံးဝပဲ"
လူငယ္ေလး၏ခါးသက္သက္အမူအရာကို
ၾကည့္ရင္း ေခါင္းခါျပသည္။ထို႔ေနာက္
႐ွီက်င္းအေပၚထားသည့္ လ်န္ကြၽင္း၏
ထူးဆန္းေသာသေဘာထားကို ျပန္ေတြးမိကာ
"ဒါေပမဲ့ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ကြြၽင္းေ႐ွာက္က
စိတ္ရင္းေကာင္းတယ္ေလ။မင္းသာ အမွားကို
႐ိုး႐ိုးသားသားဝန္ခံၿပီး ေကာင္းေကာင္း
ေတာင္းပန္လိုက္ရင္ မင္းအေပၚ
သက္ညႇာေပးေလာက္မွာပါ "
႐ွီက်င္း၏ႏွလုံးသားမွာ ပို၍ပင္
ႏွစ္မြန္းသြားရသည္။
စာၾကည့္ခန္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ
လ်န္ကြြၽင္းသည္ ခါတိုင္းလို စားပြဲတြင္
စာရြက္စာတမ္းမ်ားဖတ္႐ႈေနျခင္းမ႐ွိဘဲ
တံခါးေပါက္နဲ႔တည့္တည့္မွဆိုဖာတြင္
ထိုင္ေနၿပီးေပါင္ေပၚတြင္ စာရြက္မ်ား
အထပ္လိုက္႐ွိသည္။
ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ႐ွီက်င္းအလာကို
ေစာင့္ေနမွန္းသိသာလွသည္။
လ်န္ကြၽင္း၏မ်က္ႏွာထားမွာ
Gua Erေျပာသည့္အတိုင္းတစ္ထပ္တည္း
ျဖစ္သျဖင့္ ႐ွီက်င္းသည္လွည့္ေျပးခ်င္စိတ္ပင္
ေပါက္လာသည္။သူ၏မ်က္ႏွာမွာ
အမူအရာကင္းမဲ့ကာ မ်က္ဝန္းထဲ
ေႏြးေထြးမႈတစိုးတစိမွမ႐ွိဘဲ သူတို႔ပထမဦးအႀကိမ္
စေတြ႔စဥ္ကအတိုင္း ေလာကႀကီးအား
စိတ္ကုန္ေနေသာ ဗလာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖစ္သည္။
"႐ွီက်င္းေနခဲ့ ၊ Gua Erက အျပင္မွာ
ေစာင့္ေန"
လ်န္ကြၽင္းအမိန္႔ေပးလိုက္ရာ အသံမွာ
ေအးစက္လွသည္။
Gua Erသည္ ႐ွီက်င္းအား
'မင္းဘာသာမင္းၾကည့္လုပ္ေတာ့ ေကာင္ေလးေရ
ကံေကာင္းပါေစ' ဟုအၾကည့္ျဖင့္ဆိုကာ
အခန္းထဲမွ လွည့္ထြက္သြားသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ကာ
လ်န္ကြၽင္းေ႐ွ႕သို႔ေလးလံေသာေျခလွမ္းတစ္ခ်ိဳ႕
လွမ္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမ်ားကိုအားတင္းျပဳံးရင္း
ေမးလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာလို႔႐ွာတာလဲ ကြၽင္းေ႐ွာက္?"
"ထိုင္"
လ်န္ကြၽင္းမွ အမိန္႔ေပးသည္။
႐ွီက်င္းလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ နာခံစြာ
ထိုင္လိုက္သည္။သူသည္ တခဏေတြးၿပီးေနာက္
အရင္ေတာင္းပန္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ကာ
"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽင္းေ႐ွာက္..
ကြၽန္ေတာ္မွားသြားပါတယ္ "
တစ္ဖက္လူ၏အမူအရာမွာ အ႐ုပ္ဆိုးဆဲျဖစ္ကာ
"ဘယ္လိုမွားတာလဲ ?"
"ကြၽန္ေတာ္ ကြၽင္းေ႐ွာက္အေပၚ မ႐ိုမေသ
မလုပ္ခဲ႔သင့္ပါဘူး..."
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးသည္ ေခါင္းငုံ႔လ်က္ဆိုသည္။
ထိုအခါ လ်န္ကြၽင္း၏အမူအရာမွာ
ပို၍ဆိုးရြားသြားၿပီး ႐ွီက်င္း၏အေ႐ွ႕သို႔
စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ေဒါသတႀကီး
ပစ္ေပးလိုက္ကာ ေျပာသည္။
"အဲ့တာေတြက အာဏာပိုင္ဘက္က ငါ့ကို
လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္တာေတြပဲ။ ဖတ္ၾကည့္
ၿပီးရင္ မင္းဘာမွားလဲ ငါကိုျပန္ေျပာ "
အစိုးရဘက္က စာတမ္းေတြ?
ထိုအခါမွ လ်န္ကြၽင္းေဒါသထြက္ေနသည္မွာ
တျခားျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားမိသည္။
႐ွီက်င္းသည္ မူးေဝစြာ စာရြက္မ်ားကို
ေကာက္ၿပီးၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ၏
မ်က္ဝန္းမ်ားျပဴးက်ယ္သြားေလသည္။
ထိုအရာမွာရႊီခြၽမ္တြင္အျပစ္႐ွိေၾကာင္း
လ်ိဳယြမ္မွဝန္ခံခ်က္ႏွင့္ Werewolf၏
လွိ်ဳ႕ဝွက္ကုဒ္အားလုံးျဖည္ထားၿပီးေသာ
ေဖာက္သည္စာရင္းျဖစ္ေလသည္။
"႐ွင္းျပစမ္း"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္း၏အမူအရာ
ေျပာင္းလဲသြားပုံႏွင့္ စာရြက္ပါ
အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုရင္းႏွီးေနျပီးေၾကာင္း
သေဘာေပါက္ေလသည္။ ယုံၾကည္ျခင္း
မခံရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ
စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈမ်ားကို ျမဳိသိပ္ကာ
ဆက္ေျပာသည္။
"မင္း မစ္႐ွင္ၿပီးေျမာက္ၿပီးျပန္လာတဲ့ေန႔တုန္းက
အလုပ္အေၾကာင္းျပန္ေျပာျပခိုင္းခဲ့တာကို
ငါမွတ္မိတယ္။အဲ့စာရင္းထဲမွာ
မင္းနာမည္ပါတယ္ဆိုတာ ဘာလို႔မေျပာခဲ့တာလဲ?
ငါ့ကိုေျပာမဲ့အစား ႐ွီေဝခ်ဳံးနဲ႔႐ွန္႔အာထင္ဆီကို
ေနမေကာင္းျဖစ္လ်က္နဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး
ဘာလို႔အကူအညီေတာင္းရတာလဲ ?
အစိုးရဘက္က ငါ့ဆီ ဒီသတင္းသာမပို႔ခဲ့ရင္
မင္းဘယ္အခ်ိန္အထိ ဖုံးကြယ္ထားဖို႔
စိတ္ကူးတာလဲ ? "
============================
အခန်း(၃၁)ဒေါသ
နာမကျန်းဖြစ်ခြင်းသည်မြစ်ကမ်းပါးပြိုသလို
ရုတ်တရက်ပေါ်လာသော်လည်း
ပိုးချည်မျှင်ငင်သလိုပျောက်ကင်းဖို့နှေးကွေးလှသည်။
ရှီကျင်း၏အဖျားမှာတောမီးသကဲ့သို့
အရှိန်အဟုန်အပြည့်ဖြင့်ပူပြင်းလျက်ရှိသည်။
အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ကိုယ်ပူမကျပေ။
ဦးလေးလုံသည်ထိုအချိန်တိုင်း
အဖျားကျဆေးထိုးပေးသော်လည်း
နာရီအနည်းငယ်သည်နှင့်
ကိုယ်ပူပြန်တက်လာမြဲဖြစ်သည်။ထို့သို့
ကြိမ်ဖန်များလာသောအခါ လျန်ကျွင်းသည်
စိုးရိမ်စွာနှင့်ဦးလေးလုံအား
ဆေးစစ်ခိုင်းသည်။ သို့သော်
လူငယ်လေးသည်အဖျားကြီးနေသည်မှလွဲလို့
ဘာရောဂါလက္ခဏာမှမရှိဘဲ
အကောင်းကြီးရှိသေးကြောင်း
အဖြေထွက်လာသည်။
အဆုံးမှာတော့ ဦးလေးလုံသည်ရှီကျင်း
ဆေးထိုးကြိမ်များလွန်း၍ စိတ်ရူးပေါက်သွားမှာ
စိုးရိမ်သဖြင့်ရိုးရာနည်းပြောင်းကုဖို့
ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ရက်အတော်ကြာ ဘာမှမစားဘဲ
သတိမေ့မျောနေပြီး ပဋိဇီဝဆေးနှင့်သာ
အသက်ဆက်နေရသဖြင့်ရှီကျင်းသည်ပိန်ပါး
ဖြူဖျော့ကာ အစားစားချင်စိတ်မရှိချေ။
ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းလိုက်တိုင်း
မူးဝေလာကာ စကားပင်မဆိုနိုင်ပေ။
သူ့ကြည့်ရသည်မှာ လျန်ကျွင်းထက်ပင်
နာတာရှည်ရောဂါသည်ပုံပေါက်နေသည်။
ရှောင်စစ်သည်လည်း အပြစ်မကင်းသလို
ခံစားရကာသေချင်စော်နံနေလေသည်။
ရှီကျင်းအားကြည့်လေ သူ၏မဆင်မခြင်
လုပ်ရပ်ကြောင့်ကိုယ့်ကိုယ်ကို
အပြစ်တင်မိလေဖြစ်သည်။ရှီကျင်းဆီသို့
ဒေတာများအားလုံး တစ်ကြိမ်တည်း
ထည့်ပေးလိုက်မည့့်အစားဖောက်သည်စာရင်းကို
အရင်ရှာဖွေလိုက်သင့်ပေသည်။
ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနှင့်ရှီကျင်းကတော့
အပြစ်မတင်ပေ။နေမကောင်းဖြစ်လိုက်တာကြောင့်
နားရက်ရသွားသဖြင့်အဆိုးထဲမှ
အကောင်းဖြစ်ကြောင်း နှစ်သိမ့်လေသည်။
အိပ်ယာထဲ ရက်အတော်ကြာ အနားယူပြီးနောက်
မနက်နိုးထလာသောအခါ
ခေါင်းကိုက်ဝေဒနာနှင့်မူးဝေခြင်းမှာ
သိသိသာသာသက်သာသွားပြီဖြစ်ကြောင်း
ခံစားမိလိုက်သည်။အချက်အလက်များ
လက်ခံရာမှရရှိသောအကျိုးဆက်များ
ပြီးဆုံးတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် အိပ်ယာထဲမှခုန်ထွက်ကာ
ကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်သည်။သူ့အား
ရစ်ပတ်ထားသောအဝတ်အထပ်ထပ်ကို
ဖြည်ချကာယိုင်တိုင်တိုင်ခြေထောက်များဖြင့်
လျန်ကျွင်း၏စာကြည့်ခန်းဆီသို့
ဦးတည်လိုက်သည်။
ရှီကျင်းဖျားနာနေစဉ်အတွင်း လျန်ကျွင်းသည်
နေ့တိုင်းလာကြည့်ရှုသော်လည်း ရှီကျင်းမှာ
အမြဲတစေအိပ်ပျော်နေသဖြင့်သူ့အားမမြင်မိပေ။
ရှောင်စစ်ပြန်ပြောပြမှသာ သူသိလေရာ
နိုးထလာတိုင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးမိသည်။
ယခုဆို ရှီကျင်းသည်နေထိုင်ကောင်းခါစ
ဖြစ်နေပြီဖြစ်သဖြင့်လျန်ကျွင်းနားကပ်ကာ
စိတ်ဆိုးနေသေးသလား စစ်ဆေးရန်
ကြံစည်လေသည်။
ထို့နောက်ရွှီချွမ်အကြောင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်
စကားပြောဖို့လိုအပ်သဖြင့်ရှီဝေချုံးနှင့်
သွားတွေ့ရန်အပြင်ထွက်ခွင့်တောင်းကြည့်မည်။
စာကြည့်ခန်းသို့ရောက်သောအခါ
လျန်ကျွင်းသည်Gua Yiနှင့်အခြားသူများကို
စကားပြောနေကြောင်းတွေ့လိုက်ရသည်။
အခန်းအတွင်းရှိလေထုမှာ တနည်းနည်းဖြင့်
လေးလံနေလေရာဆွေးနွေးနေသည့်
အကြောင်းအရာမှာ စိတ်ချမ်းသာစရာ
မဟုတ်နိုင်ပေ။
ထိုအခြေအနေအား မြင်သောအခါ
ရှီကျင်းလည်း လိမ္မာပါးနပ်စွာ
အနှောင့်အယှက်မပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး
တံခါးဖွင့်ပေးသောGua Erကိုနှုတ်ဆက်ကာ
အခန်းသို့သာပြန်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။
သို့သော်ငြား ရှီကျင်းကို သတိပြုမိပြီးသော
လျန်ကျွင်းသည်Gua Yiအား ခဏရပ်ဖို့
အချက်ပြပြီး လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
" ရှီကျင်း "
ရှီကျင်းလည်း တန့်သွားပြီး တံခါးဆီသို့
လှည့်ကြည့်ကာ ပြုံးလျက်ဆိုသည်။
"ကျွန်တော်တစ်ချက်လာကြည့်ရုံပါ...
အလုပ်များနေတော့နောက်မှထပ်လာခဲ့ပါမယ်"
"မလိုဘူး , ဝင်လာခဲ့လို့ရတယ်"
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်းကို အထဲသို့ဝင်လာရန်
ပြောပြီး ဆိုဖာခုံသို့ညွှန်ပြလိုက်သည်။
"ထိုင်ပြီးနားထောင်နေ "
ရှီကျင်းလည်း ခုံတွင်အတည်တကျနေရာယူပြီး
နာခံစွာနားထောင်လိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်Gua Erကို ရှီကျင်းအတွက်
သောက်စရာတစ်ခုခုယူလာခိုင်းလိုက်ရင်း
သူ့စောင်ကို ရှီကျင်းဆီသို့လှမ်းပေးလိုက်သည်။
ထို့နောက်Gua Yiနှင့်ပုံမှန်အတိုင်း
စကားဆက်ပြောနေလိုက်သည်။
ထို့ဖြစ်စဉ်ကိုတော့ တခြားသူများမျက်စိအောက်မှ
မလွတ်မြောက်ခဲ့ပါချေ။သူတို့သည်
အချင်းချင်း မသိမသာအကြည့်ချင်း
ဖလှယ်ကြကာ ဘာမှမမြင်လိုက်သည့်အလား
ဆက်လက်နေလိုက်ကြသည်။
ဆွေးနွေးနေသည့်အကြောင်းမှာ ချန်ချင်၏
အရေးကိစ္စဖြစ်သည်။စုံစမ်းပြီးသည့်နောက်
Gua Yiသည်ထိုသူမိသားစု၏တည်နေရာကို
ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ပြီး အလျင်မီကယ်တင်လို့
ရနိုင်သော်လည်း ကိစ္စများမှာ
ထင်သလောက်မရိုးရှင်းပေ။ကလေးများကို
ကယ်တင်ခြင်းမှာ လွယ်ကူနိုင်သော်လည်း
ချန်ချင်ကိုယ်တိုင်၏အသက်အန္တရာယ်ကိုတော့
စိတ်မချရပေ။
ချန်ချင်၏ကလေးများမှာ လူသူကင်းမဲ့သော
နေရာတွင်လူအနည်းငယ်စောင့်ကြည့်လျက်
ဖမ်းဆီးခံထားရသည်။ချန်ချင်သည်ရန်သူ၏
အသုံးချကြိုးကိုင်ခြင်းကိုခံထားရသဖြင့်
ရန်သူစခန်းအတွင်း ထိန်းသိမ်းခံထားရသည်။
သူ့အား ကယ်တင်ဖို့ဆိုလျှင်အတော်အန္တရာယ်
များလှသောရန်သူ့နယ်မြေထဲဝင်တိုးဖို့
လိုအပ်နေသည်။
ကိစ္စရပ်တစ်ခုလုံးအား ကြိုးကိုင်ထားသည့်
ရန်သူကိုလည်းဖော်ထုတ်ပြီးဖြစ်သည်။
၎င်းမှာ 'Black Rose'ဟုအမည်တွင်သော
အင်အားကျဆင်းနေသည့်တရားဝင်ဒုစရိုက်
အဖွဲ့တစ်ခုဖြစ်ပေသည်။ထိုအဖွဲ့အစည်းမှာ
တစ်ချိန်က ပျက်သုဉ်းခြင်းအဖွဲ့အစည်းနှင့်
တန်းတူရင်ဘောင်တန်းနိုင်ခဲ့သည်အထိ
အင်အားကြီးမားခဲ့ပြီး အစိုးရဘက်မှ
ပံ့ပိုးသူလည်းရှိခဲ့သည်။သို့သော်
နှစ်အနည်းငယ်အကြာတွင်ထိုပံ့ပိုးသူမှာ
ရာထူးမှပြုတ်သွားပြီး အဖွဲ့အစည်းသည်
ဥပဒေအရ တရားဝင်အဖြစ်
စာရင်းသွင်းထားပြီးသည့်တိုင်
ငွေမဲလုပ်ငန်းများတွင်ငှါးရမ်းခံရဆဲ
ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့်အာဏာပိုင်များသည်
ထိုအဖွဲ့အားဖိအားပေးထိန်းချုပ်နေရသည်။
အဖွဲ့အစည်း၏တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးမှုကို
ကန့်သတ်ထားသဖြင့်တဖြည်းဖြည်း
အင်အားကျဆင်းလာခဲ့ရသည်။
သို့သော်ငြား Black Roseမှာ ထိုမျှနှင့်
လက်မလျော့ခဲ့ကြပေ။အဖွဲ့သားများမှာ
အံ့သြဖွယ်ဉာဏ်ရည်မျိုး ပိုင်ဆိုင်ထားကြ၍လား
မသိချေ။သူတို့၏လုပ်ဆောင်မှုများကို
ရှင်းလင်းပြုပြင်မည့်အစားလျော့နည်းသွားသော
သူတို့၏အင်အားများကို ပြန်စုစည်းကာ
လျန်ကျွင်းအား အပြစ်တင်ကြသည်။
လျန်ကျွင်းသည်အာဏာပိုင်များနှင့်
ပူးပေါင်းကာ သူတို့၏ပံ့ပိုးသူအား ဖယ်ရှားပြီး
စီးပွားရေးကိုတုတ်နဲ့ထိုးသည်ဟု
မှတ်ယူထားကြသဖြင့်လျန်ကျွင်းအား
လက်စားချေဖို့အမြဲကြိုးစားနေကြသည်။
ထိုအချိန်ကတည်းက Black Roseသည်
လျန်ကျွင်းကို ပစ်မှတ်ထားခဲ့သော်ငြား
အကြိမ်တိုင်းမှာ အရှုံးနှင့်ရင်ဆိုင်ရပြီး
လျန်ကျွင်းကလည်း သူတို့အား အမိဖမ်းရန်
အခွင့်အလမ်းအမြဲရှာသည်။
ယခုBlack Rose၏ လျန်ကျွင်းအပေါ်
ကြံစည်အားထုတ်မှုသည်ဒီနှစ်အတောအတွင်း
အောင်မြင်ဖို့အနီးစပ်ဆုံးတစ်ခုဖြစ်သည်။
"အရင်ဆုံး လူအင်အားကိုသေချာစီစဉ်၊
ပြီးရင်ကလေးတွေကိုကယ်ဖို့ အသင့်ပြင်ထား။
ချန်ချင်ဘက်ခြမ်းအတွက်လည်း
စဉ်းစားထားကြ...အဲ့အကြောင်းကို
နောက်ကျသေချာဆွေးနွေးမယ်"
လျန်ကျွင်းသည်အစည်းအဝေးကို
အဆုံးသတ်လိုက်ပြီး လူစုခွဲရန်
လက်ဟန်ပြလိုက်သည်။
ထို့နောက်ဝှီးချဲကို ရှီကျင်းနံဘေးသို့ရွေ့လာကာ
နဖူးကို လှမ်းစမ်းလိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်လည်း ချန်ချင်းကိုမည်သို့ကယ်ရမလဲ
တွေးတောနေသဖြင့်ကိုယ်သည်
မသိလိုက်စွာဘေးသို့အနည်းငယ်စောင်းနေမိသည်။
ကျန်သူများထွက်ခွာသွားသည်ကိုသတိမမူမိရာ
သူ့နဖူးထက်မှ အထိအတွေ့ကြောင့်သာ
သတိဝင်လာ၍ခေါင်းမော့လိုက်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်လက်ကိုပြန်ရုတ်ပြီး
ရှီကျင်း၏မျက်နှာဖျော့ဖျော့ကိုကြည့်ကာမေးသည်။
"နေလို့ကောင်းရဲ့လား ? "
"မဆိုးပါဘူး၊ အဖျားလည်းမရှိတော့ဘူး. . .
ခေါင်းလည်းမမူးတော့ဘူး"
လူငယ်လေးသည်မတ်မတ်ထိုင်ကာ
ပြန်ဖြေသည်။ရှီကျင်းသည်စောင်ကို
လျန်ကျွင်း၏ခြေထောက်များပေါ်သို့
ပြန်ခြုံပေးကာပြောသည်။
"ဒီရက်အတောအတွင်း
ကောင်းကောင်းစားရဲ့လား ? "
လျန်ကျွင်း၏အသံမှာအနည်းငယ်အက်ရှနေကာ
ရှီကျင်းမေးသည်ကို မဖြေဘဲ
စောင်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း
"ဒါမေးဖို့ လာတာလား ? "
"အဲ့တာကြောင့်ပဲ.. မဟုတ်ပါဘူး. . .
နေ့လည်တောင်ရောက်နေပြီမလား ?
ကျွန်တော်စောင့်နေမယ်၊ တူတူစားရအောင်"
လျန်ကျွင်း၏အသံမှာ ယနေ့ထူးထူးခြားခြား
နူးညံ့နေသလို ခံစားမိသော်လည်း
သက်သာကာစလူနာအား စိုးရိမ်ပူပန်သည်ဟုသာ
ယူဆမိသဖြင့်ထွေထွေထူးထူးမတွေးတော့ပေ။
ထိုအစား တခြားအကြောင်းအရာသာ
ပြောလိုက်သည်။
"ချန်ချင်ကိုကယ်ဆယ်ဖို့ အခက်အခဲရှိနေတာလား ? "
“ပြဿနာကြီးကြီးမားမားမဟုတ်ပါဘူး "
လျန်ကျွင်းသည်သူ့နဖူးကို ထပ်စမ်းကြည့်သည်။
အဖျားကျသွားသည်ကိုသေချာစမ်းသပ်ပြီးမှ
လက်ကိုပြန်ရုတ်ကာ ဝှီးချဲကိုလှည့်ရင်းပြောသည်။
"စားဖို့အချိန်ရောက်နေပြီ.. ထမင်းစားခန်းကို
သွားမယ်"
ရှီကျင်းသည်လျန်ကျွင်း၏နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင်
ထိတွေ့မှုကြောင့်တောင့်တင်းနေလေရာ သူ၏
အမူအရာမှာကြောင်တောင်တောင်ဖြင့်
မတ်တပ်ထရပ်ကာ ဝှီးချဲလက်ကိုင်ကို
ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကူတွန်းပေးသည်။
သူသည်ရှောင်စစ်အားပျော်မြူးစွာ
မေးလိုက်သည်။
"လျန်ကျွင်းက ငါ့အတွက်အဲ့လောက်
စိတ်ပူပေးနေမှာတော့ သူငါ့ကို
စိတ်မဆိုးတော့ဘူးဆိုတဲ့သဘောပေါ့နော်?
ငါ့အစ်ကိုတွေပြောတာကို
မေ့ပစ်လိုက်ပြီထင်တယ်? "
ရှောင်စစ်သည်စကားမဆိုဘဲ မသိမသာ
'အွန်း'ဟုသာ အသံပြုသည်။
သူ့စကားကို သဘောတူသည်ဟု ခံစားမိသဖြင့်
ရှီကျင်းသည်ပို၍ပင်ကြည်နူးလာကာ
ပါးစပ်ပိတ်မနေနိုင်တော့ဘဲ သူဖျားနေစဉ်က
ဦးလေးလုံပြုလုပ်သော အပြုအမူဆိုးများကို
လျန်ကျွင်းအား တက်တက်ကြွကြွပြောပြလေသည်။
နေ့လည်စာဟင်းလျာများမှာ
အရောင်အသွေးစုံလင်လှပြီး ပုံမှန်ထက်ပင်
ပို၍အရသာရှိနေသည်။ရှေ့ရက်များတွင်
ဦးလေးရှုလုပ်ပေးသောဆေးရုံစာများသာ
စားခဲ့ရသဖြင့်နောက်ဆုံးတော့ သူ့လျှာပေါ်မှ
ဆေးခါးများ၏အရသာကို စားသောက်ရင်း
ဆေးကြောနိုင်ပြီဖြစ်သည်။
ရှီကျင်းသည်နောက်ဆုံးသော
အသားကြော်တုံးလေးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းကာ
သူ့ဗိုက်ကို စိတ်ကျေနပ်စွာပွတ်သပ်ပြီးပြောသည်။
"အားယား...အရသာရှိလိုက်တာ..
သိုးသားမစားရတာကြာပြီပဲ။ဟုတ်သား !
ကျွင်းရှောက်, ကျွန်တော်မစ်ရှင်မသွားခင်က
ပြန်လာရင်သိုးကောင်လုံးကင်ကျွေးမယ်လို့
ကတိပေးထားတယ်မလား? သိုးတစ်ကောင်လုံးနော်...စကားမတည်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်? "
ရေသောက်နေသောလျန်ကျွင်းသည်သူ့ကို
တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
လူငယ်လေး၏မျက်နှာမှာ တည်တံ့မှုအပြည့်ဖြင့်
သူ့အားစွပ်စွဲနေသောအခါ ခွက်ကိုစားပွဲပေါ်သို့
ဖြည်းညှင်းစွာ တင်လိုက်ပြီးဆိုသည်။
"ငါ ကတိမပေးခဲ့ပါဘူး "
လျန်ကျွင်း၏လေသံမူမမှန်သည်ကို သတိထားမိရာ
ရှီကျင်း၏လောလောလတ်လတ်ယုံကြည်မှုများမှာ
ပြန်လည်လွင့်ပျံသွားတော့လေသည်။
ထို့ကြောင့်ကိုယ်ကိုမတ်မတ်ထိုင်ကာ
ကိုးရိုးကားယားနိုင်လှစွာ စကားခေါင်းစဉ်
ပြောင်းလိုက်သည်။
"ကျွင်းရှောက်, ချန်ချင်ကိစ္စအဖို့ ဘယ်လိုလုပ်မယ်
စိတ်ကူးထားလဲ ? သူ့ကိုကယ်ဖို့
ကျွန်တော်တို့ တကယ်ကြီး ရန်သူစခန်းထဲ
ဖောက်ဝင်မှာလား ? "
"...ဟင့်အင်း"
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်းကို ကန့်ကွက်သော
အကြည့်မျိုးဆက်မကြည့်တော့ဘဲ
ပါးစပ်သုတ်ရန်လက်ကိုင်ပဝါကိုလှမ်းယူရင်း
"Black Roseရဲ့ခေါင်းဆောင်အသစ်က
ရန်လိုတတ်တဲ့စရိုက်မျိုးရှိပြီး ဖိအားပေးခံရတာကို
မုန်းတဲ့လူ...ငါတို့သာ
သူ့စခန်းကိုတိုက်ရိုက်တိုက်ခိုက်လိုက်ရင်
သူသေကိုယ်သေတိုက်ပွဲဖြစ်သွားမှာ။
အခုတော့ ချန်ချင်ကိုကယ်ဖို့
နည်းလမ်းနှစ်မျိုးရှိတယ်: Black Roseက
ချန်ချင်ကို ကိုယ်လုံးထပ်ထွက်ခိုင်းအောင်
လုပ်ရမယ်၊နောက်တစ်နည်းက သူတို့နဲ့
တိုက်ရိုက်ဆွေးနွေးညှိနှိုင်းမယ်။
ဘယ်နည်းလမ်းက သင့်တော်မယ်လို့
မင်းထင်လဲ ?
ရှီကျင်းသည်မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ချက်ချင်း
ပြန်ဖြေသည်။
"ချန်ချင်ကို Black Roseက ထပ်အသုံးချအောင်
လှုံ့ဆော်တာက ပိုကောင်းမယ်။အခုပုံစံတိုင်းဆို
သူတို့နဲ့ဆွေးနွေးဖို့ကြိုးစားရင်မဖြစ်နိုင်တဲ့
တောင်းဆိုမှုတွေ သူတို့ပြောလိမ့်မယ်။
ကျွန်တော်တို့ကဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ရင်တောင်
သူတို့က အကျိုးအမြတ်ကိုဖြတ်စားပြီး
လူကိုလွှတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော်တို့ကို
တစ်ပတ်ရိုက်သွားလိမ့်မယ်"
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်း၏စကားကို
ထောက်ခံသည့်အနေနဲ့ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"သွားနားတော့ ၊ ချန်ချင်ကိစ္စကို Gua Yiက
တာဝန်ယူလိမ့်မယ်...မင်းက
နေပြန်ကောင်းအောင်သာ ဂရုစိုက်"
လျန်ကျွင်းထွက်သွားတော့မည်ကို
မြင်သောအခါရှီကျင်းလည်း
လျင်လျင်မြန်မြန်ထကာ
လက်အောက်ငယ်သားကောင်းပီသစွာ
ဝှီးချဲကိုကူတွန်းပေးပြီးပြောသည်။
"ဟို...ကျွင်းရှောက်ကျွန်တော်လည်း
တော်တော်သက်သာနေပြီဆိုတော့. . .
အပြင်ခဏလောက်ထွက်လို့ရမလားဟင်? "
လျန်ကျွင်း မျက်မှောင်ကြုတ်သွားကာ
"ဘယ်သွားချင်လို့လဲ ? "
"အစ်ကိုကြီးဆီ သွားလည်မလို့ပါ "
ရှီကျင်း ပြန်ဖြေသည်။
"သူနဲ့မိသားစုကိစ္စနည်းနည်းပါးပါးပြောချင်လို့ပါ။
အရေးကြီးတာလေးပေါ့..."
လျန်ကျွင်းသည်ဝှီးချဲကိုရပ်ကာ
ရှီကျင်းဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။
ရှီကျင်းလည်း ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ
လျန်ကျွင်း၏လက်ကိုဆွဲယူပြီး
သူ့နဖူးပေါ်တင်လိုက်သည်။
"ကြည့်..ကျွန်တော်တကယ်...အဖျားမရှိတော့ဘူး..
ခေါင်းလည်းမကိုက်တော့ဘူး။
ဒါကြောင့်သွားခွင့်ပြုပါနော်ကျေးဇူးပြုပြီး..
မြန်နိုင်သမျှမြန်မြန်ပြန်လာမယ်လို့ ကတိပေးတယ်"
လျန်ကျွင်း၏လက်မောင်းမှာတောင့်တင်းသွား
သော်လည်း လက်ကိုပြန်မရုတ်တော့ဘဲ
ရှီကျင်း၏လှုပ်ရှားမှုအတိုင်းလိုက်ကာ နဖူးကို
ဂရုတစိုက်ထိလိုက်သည်။အစကတော့
ခွင့်မပြုချင်လှသော်ငြားခွေးပေါက်လေးလို
မျှော်လင့်ချက်တလက်လက်နှင့်ကြည့်နေလေရာ
စိတ်ကူးပြောင်းလိုက်ရတော့သည်။
"ကောင်းပြီ ၊ ဒါပင်မဲ့ Gua Erကိုပါခေါ်သွားရမယ်
ညစာစားချိန်မတိုင်ခင်ပြန်ရောက်ရမယ်"
"ကျွင်းရှောက်သည်သာ အကောင်းဆုံးပဲ ! "
ရှီကျင်းသည်မျက်နှာချိုသွေးကာ ထိုသူအား
စိတ်လိုက်မာန်ပါဖက်လိုက်မိသည်။
လျန်ကျွင်း၏ခန္ဓာကိုယ်တောင့်ခဲခဲဖြစ်သွားမှ
သူလုပ်မိသွားသည့်အရာကို သတိရကာ
တံထွေးမြိုချမိလိုက်သည်။ထို့ကြောင့်
အနောက်သို့ဆုတ်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်လူကို
တည့်တည့်မကြည့်ရဲစွာ
ရှက်တက်တက်ရယ်ရင်းဆိုသည်။
"ကျွန်တော်Gua Erကို သွားရှာလိုက်ဦးမယ်"
ပြီးနောက်အနောက်သို့ပင်လှည့်မကြည့်ဘဲ
တစ်ချိုးတည်းပြေးတော့သည်။
Gua Erခမျာ လုပ်လက်စအလုပ်များကို
ပစ်ထားခဲ့ရပြီး ရှီကျင်း၏ဒရိုက်ဘာ
လုပ်ရပြန်သည်။
"မင်းဆိုတဲ့ ဟာလေးကတော့... "
ကားစက်နှိုးရင်း ရှီကျင်းအား
မျက်စောင်းအကြိမ်ကြိမ်ထိုးကာ တိုးတိုးဆိုသည်။
"ကျွင်းရှောက်ရဲ့စွပ်ပြုတ်ထဲဆေးတွေ
ဘာတွေများခပ်ထားတာလား ? "
ရှီကျင်းမှာ ခါးပတ်ပတ်နေသဖြင့်သူ့စကားများကို
သေချာမကြားလိုက်ရာ
"ဘာပြောလိုက်တာလဲ ? "
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး"
Gua Erသည်နေမကောင်းဖြစ်ပြီးနောက်
ပို၍ပင်အူကြောင်ကြားနိုင်သွားသော
ရှီကျင်း၏မျက်နှာကိုကြည့်ကာပြောသည်။
"ကြည့်ရတာ အရူးတွေက ကံကောင်းပုံပဲ "
ရှီကျင်းသည်သူ့အား မိုက်ကြည့်ကြည့်ကာ
"ခင်ဗျားကသာ အရူး ! ကျွန်တော်လည်း
ဘာမှမလုပ်ဘဲ လူကိုအလကားနေရင်း
အမျိုးမျိုး နာမည်တပ်နေတယ်! "
Gua Er : “…”
ရင်မောတယ်ရင်မောတယ်...
ညနေခင်းကြားရက်ဖြစ်သည့်အတွက်
ရှီဝေချုံးသည်သေချာပေါက်အိမ်မှာရှိမည်
မဟုတ်ပေ။အလုပ်မှာရှိကြောင်း
သေချာအောင်ဖုန်ဆက်ပြီးမှ Gua Erကို
ကုမ္ပဏီဆီမောင်းပို့ခိုင်းလိုက်သည်။ပြီးမှ
သူ့အစ်ကိုအားဖုန်းထပ်ဆက်လိုက်သည်။
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ
ရှီဝေချုံးသည်အဆောက်အအုံထဲမှ
ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
ရှီကျင်းနှင့်Gua Erတို့ ဝင်ပေါက်ရှေ့တွင်
စောင့်နေသည်ကိုမြင်သောအခါ အထဲသို့ဝင်လာရန်
ရှေ့မှလမ်းညွှန်ပေးပြီး ရှီကျင်း၏မျက်နှာကို
မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်ကာပြောသည်။
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ရုတ်တရက်ကြီးရောက်လာတာလဲ?
ရောက်ရင်လည်း အထဲမဝင်လာဘဲ
ဘာလို့အပြင်မှာရပ်စောင့်နေရတာလဲ ?
မင်းကြည့်ရတာနေလို့လည်းကောင်းပုံမပေါ်ဘူး"
"အရင်ရက်တွေတုန်းက အဖျားဝင်ခဲ့လို့ပါ
အခုကောင်းသွားပါပြီ "
ရှီဝေချုံး၏အမူအရာကို အကဲခတ်ရင်း
ပြုံးလျက်ဖြေလိုက်သည်။ညီဖြစ်သူက
မပြောမဆိုရောက်ရှိလာခြင်းကို
ဒေါသထွက်မည့့်အစား သူ့အပေါ်စိတ်ပူနေပုံ
ရသည်။လူကြီး၏လက်ရှိအပြုအမူများမှာ
ဟန်ဆောင်ထားခြင်းမဟုတ်ဘဲ အမှန်တကယ်
စိတ်ရင်းနဲ့ စိုးရိမ်နေကြောင်းတွေ့ရသဖြင့်ရှီကျင်းမှာ
အသက်ရှူအနည်းငယ်ချောင်သွားလေသည်။
"ပေါတောတော ပြုံးပြမနေနဲ့ မင်းမျက်နှာက
အအေးဓာတ်ကြောင့်ရဲရဲနီနေပြီ "
ရှီဝေချုံးမှာ စိတ်ပင်မတည်ငြိမ်နိုင်တော့ပေ။
သူသည်Gua Erကိုခေါင်းညိတ်နှုတ်ဆက်
လိုက်ကာ ဓာတ်လှေကားဆီသို့
ဦးဆောင်ခေါ်သွားရင်းမေးလိုက်သည်။
"နေလည်စာ စားပြီးပြီလား? ဘယ်လောက်ကြာကြာ
ဖျားခဲ့တာလဲ ? "
"စားထားတာ မကြာသေးပါဘူး။ အစ်ကိုကော
စားပြီးပြီလား ? "
ရှီကျင်းမှပြန်မေးလိုက်သည်။
ရှီဝေချုံးသည်အမေးကိုပြန်မဖြေဘဲ
ဓာတ်လှေကားထဲဝင်ပြီးပြီးချင်း ရုတ်တရက်
လက်မြှောက်ကာ ရှီကျင်း၏နဖူးကို
စမ်းလိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်လျန်ကျွင်း၏အပြုအမူမျိုးကို
ကျင့်သားရနေပြီဖြစ်သဖြင့်သိပ်မလန့်သွားတော့ပေ။
ရှီဝေချုံး၏မျက်ခုံးနှစ်ဖက်စွန်းတို့
ထိကပ်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်ကိုမြင်သောအခါ
သူ၏နှလုံးသားလေး အနည်းငယ်
နွေးထွေးသွားပြီး ရယ်မောကာ
မေးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့နဖူးက ကိုင်လို့ကောင်းလား ? "
"ဖြစ်ရမယ်. . .အဖျားရှိသေးတာကို
လတ်လျားလတ်လျားလျှောက်သွားနေတယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဂရုစိုက်ဖို့ လုံးဝနားမလည်ပါလား"
ရှီဝေချုံးသည်လက်ပြန်ရုတ်ကာ ဆူတော့သည်။
"ငါ့ကိုတွေ့ချင်ရင်ဖုန်းခေါ်လိုက်လေ၊
ချက်ချင်းလာတွေ့မှာပေါ့. .
ဒီထိလာစရာတောင်မလိုဘူး "
ရှီကျင်းက ပြုံးပြုံးကြီး ပြန်ဖြေသည်။
"ကျွန်တော်လည်း အားယားနေတော့.."
ရှီဝေချုံး၏အမူအရာမှာ အလိုမကျကြောင်း
ပြသလျက်ရှိသေးသည်။
ဓာတ်လှေကားရပ်သွားပြီးနောက်သူ့ရုံးခန်းဆီသို့
ဦးတည်ခေါ်သွားပြီး သူတို့အတွက်
သောက်စရာယူလာပေးရန်အတွင်းရေးမှူးကို
မှာလိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်အစ်ကိုဖြစ်သူနှင့်
မိသားစုအရေးကိစ္စဆွေးနွေးမည်ကို
Gua Erနားလည်သဖြင့်ခြေထောက်
အညောင်းအညာပြေလမ်းလျှောက်လိုသည်ဟု
ဆိုကာ အလိုက်တသိရှောင်ပေးလိုက်သည်။
Gua Erထွက်သွားသည်နှင့်ရှီဝေချုံးသည်
ရှီကျင်း၏မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ထိုင်ကာ
မေးလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့ ဒီကိုလာတာလဲရှောင်ကျင်း ?
တခုခုများဖြစ်လို့လား ? "
ရှီကျင်းလည်းကွေ့ဝိုက်မနေတော့ဘဲ
"အစ်ကိုကြီး ကျွန်တော်စတုတ္ထအစ်ကိုနဲ့အတူ
မစ်ရှင်တစ်ခုလုပ်တာကို သိတယ်မလား။
အဲ့ကပြန်လာတော့ ရခဲ့တဲ့အချက်အလက်တွေကို
စစ်ဆေးကြည့်တာ မသင်္ကာတာတစ်ခု
ရှာတွေ့ခဲ့တယ်"
"ဘာများလဲ? "
ရှီဝေချုံးသည်စားပွဲပေါ်သို့ သရေစာမုန့်မျိုးစုံ
တင်ပေးနေရင်းမေးလိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်သူ၏လှုပ်ရှားပုံနှင့်
မျက်နှာထားကိုကြည့်ပြီး အချိန်ခဏလောက်
စကားစီကာ Werewolfနှင့်
အလုပ်အကြောင်းကိုပြောပြလေသည်။
"ပစ်မှတ်လျိုယွမ်က တစ်ခါပြောဖူးတယ်။
လွန်ခဲ့တဲ့လအနည်းငယ်က ပြန်ပေးဆွဲရမဲ့
လူစာရင်းကိုရခဲ့ပင်မဲ့ပေါက်ကြားသွားတယ်တဲ့။
နောက်ကျ အဲ့စာရင်းကို ကျွန်တော်
အမှတ်မထင်တွေ့လိုက်တာ ပစ်မှတ်တွေထဲက
တစ်ယောက်က ကျွန်တော်ဖြစ်ပုံရတယ်"
မုန့်များပြင်ဆင်ပေးနေသော ရှီဝေချုံး၏
လှုပ်ရှားမှုများရပ်တန့်သွားကာ အမူအရာမှာ
အရုပ်ဆိုးသွားသည်။
"သေချာလား ? "
"ဒါက ကျွန်တော့်ထင်ကြေးသက်သက်ပါပဲ။
ဒါပေမဲ့ဖောက်သည်စာရင်းကိုစီစစ်ကြည့်တော့
ရွှီချွမ်ဆိုတဲ့ ရင်းနှီးနေတဲ့နာမည်ကို
ရှာဖွေခဲ့တယ်"
ရှီကျင်းသည်အစ်ကို့မျက်နှာကို
သေချာကြည့်ရင်းဖြေသည်။
ရှီဝေချုံးသည်သိသာစွာ
တောင့်တင်းသွားသည်။ရှော့ရနေပြီး
ခဏအကြာကျ သူ့စိတ်ထဲတစ်ခုခုကို
တွေးမိသလို အမူအရာမှာမှောင်မိုက်သွားသည်။
ဖုန်းကိုဆွဲထုတ်ကာ
နံပါတ်တစ်ခုကိုနှိပ်လိုက်သော်လည်း
မခေါ်ခင်စိတ်ပြောင်းသွားကာ
ရှန့်အာ့ထင်ဆီသာဆက်လိုက်သည်။
ရှန့်အာ့ထင်သည်ချက်ချင်းဖုန်းကိုင်လိုက်ပြီး
မရေမရာမေးသည်။
{တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား အစ်ကိုကြီး }
ရှီဝေချုံးသည်ရှီကျင်းပြောသမျှကို
ပြန်ပြောပြပြီး လျိူယွမ်ပြောသောစာရင်းထဲ
ရှီကျင်းနာမည်ပါမပါသေချာအောင်
နည်းလမ်းရှာရန်တောင်းဆိုလိုက်သည်။
ဖုန်းတစ်ဖက်မှအသံသည်လည်း
လေးနက်သွားကာ
{ကျွန်တော်အခုချက်ချင်းဆောင်ရွက်လိုက်ပါမယ်}
ထို့နောက်ဖုန်းချလိုက်သည်။
သူတို့ပြောနေသည်များကို ရှီကျင်း
နားထောင်ရင်း သူ၏စိတ်ပူပန်မှုများမှာ
ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။
ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ...ရှီဝေချုံးက
ပြန်ပေးဆွဲတဲ့ကိစ္စကို လုံးဝမသိဘူး
ကြိုးကိုင်တဲ့လူကသက်သက်ရှိတယ်. . .
ငါလူကဲခတ်မမှားခဲ့ဘူး..
ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုအပြီးမှာ ရှီဝေချုံးသည်
ရှီကျင်းကိုကြည့်ကာ နှစ်သိမ့်ပေးသည်။
"ရှောင်ကျင်း မကြောက်နဲ့နော်။အစ်ကိုကြီးက
ဒီကိစ္စကို အမြစ်ကနေဆွဲနုတ်ပစ်မှာမို့
ဘယ်သူမှ မင်းကို လက်ဖျားနဲ့တောင်
မထိစေရဘူး "
ရှီကျင်းသည်ပီတိဖြာစွာပြုံးလျက်
ခေါင်းညိတ်သည်။
"အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော့်ကို
ကူညီမှာတော့ မကြောက်ပါဘူး . . ."
ရှီကျင်း၏အပြုံးကြောင့်လူကြီး၏အမူအရာမှာလည်း
အနည်းငယ်သက်သာရာရသွားကာ မနေနိုင်စွာ
လက်လှမ်းပြီး ဆယ်ကျော်သက်လေး၏ခေါင်းကို
ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
နှစ်ရက်ခန့်ကြာပြီးနောက်ရှီကျင်းလည်း
လုံးဝနေကောင်းသွားပြီဖြစ်သည်။ထို့နောက်
သူ့အစ်ကိုများဆီမှလည်း သတင်းရရှိခဲ့သည်။
ရှီကျင်းအားပြန်ပေးဆွဲဖို့စီစဉ်ရန်ရွှီချွမ်သည်
Werewolfနှင့်တွေ့ခဲ့ကြောင်း လျိုယွမ်မှ
ဝန်ခံလာသဖြင့်အာဏာပိုင်များသည်
ရှေ့နေအား လူလွှတ်ဖမ်းဆီးပြီး
စုံစမ်းစစ်ဆေးနေသည်။
ကိစ္စများမှာ ဤမျှချောချောမွေ့မွေ့
ပြီးသွားလိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်ထားခဲ့ပေ။
ရှီဝေချုံးနှင့်ရှန့်အာ့ထင်သည်လျိုယွမ်ကို
တိုက်ရိုက်မေးခွန်းထုတ်ပြီး ကျန်တာကို
အရာရှိများအား လက်လွှဲပေးလိုက်ကာ ထိုသို့
ထိထိရောက်ရောက်လုပ်ဆောင်လိမ့်မည်ဟု
မတွေးမိခဲ့ပေ။
"အစ်ကိုတွေဆီက အချစ်ခံရတဲ့ခံစားချက်က
အဲ့လိုမျိုးကိုး..."
ရှီကျင်းသည်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တိုးတီးဆိုရင်း
အိပ်မက်မဟုတ်ကြောင်းသေချာရန်
ဆွဲဆိတ်ကြည့်ရသည်။
ရှောင်စစ်သည်ပင်အိပ်မက်အလားခံစားမိ၍
<မထင်မှတ်ထားဘဲ ရှီဝေချုံးက စစ်မှန်တဲ့
အစ်ကိုတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာပဲ...>
လူတစ်ယောက်နှင့်စစ်စတန်တစ်ခုမှာ
အတိုင်အပေါက်ညီစွာ အမှန်တကယ်
ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို မယုံနိုင်သေးသည့်အလား
တွေးတောအံ့သြနေကြနေသည်။သို့သော်
သူတို့သည် အေရးပါသောကိစ္စတစ်ရပ်ကို
မေ့လျော့နေကြလေသည်။
လျိုယွမ်အားဖမ်းဆီးဖို့လုပ်ဆောင်သည့်
မစ်ရှင်သည်ပျက်သုဉ်းခြင်းအဖွဲ့အစည်းနှင့်
ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ခြင်းဖြစ်လေရာ အစိုးရဘက်မှ
သတင်းမှန်သမျှသည်သူတို့ဆီသို့လည်း
ရောက်ရှိကြောင်းဖြစ်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်ဖုန်းချချပြီးချင်း Gua Erကို
ခေါ်ကာ ရှီကျင်းအား သူ့ဆီခေါ်လာရန်
အမိန့်ပေးလိုက်သည်။
လျန်ကျွင်း၏ထိုသို့မျက်နှာမျိုးကို
မမြင်တာကြာပြီဖြစ်သည့်Gua Erသည်
သံသယစိတ်တို့ဖြင့်ရှီကျင်း၏အခန်းသို့
သွားလိုက်သည်။စာကြည့်ခန်းသို့
လမ်းလျှောက်လာစဉ်Gua Erမှ
တိုးတိုးမေးလိုက်သည်။
"မင်း ကျွင်းရှောက်ကို စိတ်တိုအောင်လုပ်မိသေးလား? သူကြည့်ရတာ ပုံမှန်မဟုတ်ဘူးနော်"
ရှီကျင်း အံသြသွားသည်။လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က
လျန်ကျွင်းကို ရုတ်ချည်းဖက်လိုက်မိသည်ကို
ပြန်တွေးမိကာ အပြစ်မကင်းသည့်
စိတ်ကိုဖုံးလျက်ဆိုသည်။
"ဟင့်အင်း ကျွင်းရှောက်က ထမင်းစားချိန်မှာလည်း
ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ၊ စိတ်ဆိုးနေပုံမပေါ်ပါဘူး "
ပြောရလျှင်လျန်ကျွင်းသည်
ယခင်ကထက်ပင်ဖော်ရွေလာပြီး
သူနှင့်အတူ သူငယ်ချင်းများလို
အာလပသလာပစကားများတောင်ပြောလာသည်။
Gua Erသည်ရှီကျင်းအား ကြည့်ရုံနှင့်သိသဖြင့်
သူ့ပုခုံးပေါ်လက်တင်ကာ
ခြိမ်းခြောက်လိုက်သည်။
"ဝန်ခံနော်မဟုတ်ရင်ဒီအစ်ကိုကြီးက
ကူညီနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ကျွင်းရှောက်
အဲ့လောက်ဒေါသထွက်ပုံမျိုး
မမြင်ရတာကြာပြီနော်။နောက်ဆုံးအကြိမ်က
Gua Siကသစ္စာဖောက်မှန်း
Gua Yiရှာဖွေသွားတုန်းကပဲ "
ထို့သို့ကြားသောအခါ ရှီကျင်း
နည်းနည်းလန့်လာသည်။ခဏတွန့်ဆုတ်ပြီးမှ
အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်တော့သည်။
"ဘာရယ်လို့မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော်
ကျွင်းရှောက်ကို. . ဖက်မိသွားလို့ပါ. . .
ခဏလေးပါပဲ ပြီးတော့ကျွန်တော်ချက်ချင်း
ပြန်လွှတ်လိုက်တာပါ ကျိန်ပြောရဲတယ်! "
Gua Erသည်သူ့လက်ကိုဖြည်းညင်းစွာ
ပြန်ရုတ်ကာ အနောက်သို့ခြေလှမ်းကျယ်ကျယ်
နှစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ရှီကျင်းနှင့်
အကွာအဝေး ခြားလိုက်လေသည်။
"ရှောင်အာ့. . .ခင်ဗျားကူညီရမယ်လေ ! "
ရှီကျင်းသည်သူ့ဆီအပြေးကပ်ကာ
ဖက်တွယ်လေသည်။
Gua Erသည်သူ့အား မကြည့်ဝံ့သော
အမူအရာဖြင့်ရက်ရက်စက်စက်ဆွဲခွာကာ
"ကျင်းကျင်းလေး . . .မင်းကငါ့ကိုများ
အကူအညီတောင်းရဲသေးတယ်...
ငါမင်းအကြောင်းကောင်းကောင်းသိသွားပြီ_
မင်းက ရဲတင်းပြီးအရေထူတဲ့
အယုတ်တမာလေးပဲ ! "
ရှီကျင်း၏နှလုံးသားမှာရေစုံမျောလေသည်။
"တကယ်ကြီးမျှော်လင့်ချက်မရှိတော့ဘူးလား"
"လုံးဝပဲ"
လူငယ်လေး၏ခါးသက်သက်အမူအရာကို
ကြည့်ရင်းခေါင်းခါပြသည်။ထို့နောက်
ရှီကျင်းအပေါ်ထားသည့်လျန်ကျွင်း၏
ထူးဆန်းသောသဘောထားကို ပြန်တွေးမိကာ
"ဒါပေမဲ့ မင်းသိတဲ့အတိုင်း ကျွင်းရှောက်က
စိတ်ရင်းကောင်းတယ်လေ။မင်းသာ အမှားကို
ရိုးရိုးသားသားဝန်ခံပြီးကောင်းကောင်း
တောင်းပန်လိုက်ရင်မင်းအပေါ်
သက်ညှာပေးလောက်မှာပါ "
ရှီကျင်း၏နှလုံးသားမှာ ပို၍ပင်
နှစ်မွန်းသွားရသည်။
စာကြည့်ခန်းသို့ရောက်သောအခါ
လျန်ကျွင်းသည်ခါတိုင်းလိုစားပွဲတွင်
စာရွက်စာတမ်းများဖတ်ရှုနေခြင်းမရှိဘဲ
တံခါးပေါက်နဲ့တည့်တည့်မှဆိုဖာတွင်
ထိုင်နေပြီးပေါင်ပေါ်တွင်စာရွက်များ
အထပ်လိုက်ရှိသည်။
ကြည့်လိုက်သည်နှင့်ရှီကျင်းအလာကို
စောင့်နေမှန်းသိသာလှသည်။
လျန်ကျွင်း၏မျက်နှာထားမှာ
Gua Erပြောသည့်အတိုင်းတစ်ထပ်တည်း
ဖြစ်သဖြင့်ရှီကျင်းသည်လှည့်ပြေးချင်စိတ်ပင်
ပေါက်လာသည်။သူ၏မျက်နှာမှာ
အမူအရာကင်းမဲ့ကာ မျက်ဝန်းထဲ
နွေးထွေးမှုတစိုးတစိမှမရှိဘဲ သူတို့ပထမဦးအကြိမ်
စတွေ့စဉ်ကအတိုင်းလောကကြီးအား
စိတ်ကုန်နေသော ဗလာမျက်ဝန်းများဖြစ်သည်။
"ရှီကျင်းနေခဲ့ ၊ Gua Erက အပြင်မှာ
စောင့်နေ"
လျန်ကျွင်းအမိန့်ပေးလိုက်ရာ အသံမှာ
အေးစက်လှသည်။
Gua Erသည်ရှီကျင်းအား
'မင်းဘာသာမင်းကြည့်လုပ်တော့ကောင်လေးရေ
ကံကောင်းပါစေ' ဟုအကြည့်ဖြင့်ဆိုကာ
အခန်းထဲမှ လှည့်ထွက်သွားသည်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ထိန်းချုပ်ကာ
လျန်ကျွင်းရှေ့သို့လေးလံသောခြေလှမ်းတစ်ချို့
လှမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းများကိုအားတင်းပြုံးရင်း
မေးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့်ကိုဘာလို့ရှာတာလဲ ကျွင်းရှောက်?"
"ထိုင်"
လျန်ကျွင်းမှ အမိန့်ပေးသည်။
ရှီကျင်းလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်နာခံစွာ
ထိုင်လိုက်သည်။သူသည်တခဏတွေးပြီးနောက်
အရင်တောင်းပန်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ကာ
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်ကျွင်းရှောက်..
ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ်"
တစ်ဖက်လူ၏အမူအရာမှာ အရုပ်ဆိုးဆဲဖြစ်ကာ
"ဘယ်လိုမှားတာလဲ ?"
"ကျွန်တော်ကျွင်းရှောက်အပေါ် မရိုမသေ
မလုပ်ခဲ့သင့်ပါဘူး..."
ဆယ်ကျော်သက်လေးသည်ခေါင်းငုံ့လျက်ဆိုသည်။
ထိုအခါ လျန်ကျွင်း၏အမူအရာမှာ
ပို၍ဆိုးရွားသွားပြီး ရှီကျင်း၏အရှေ့သို့
စာရွက်စာတမ်းများကိုဒေါသတကြီး
ပစ်ပေးလိုက်ကာပြောသည်။
"အဲ့တာတွေက အာဏာပိုင်ဘက်က ငါ့ကို
လွှဲပြောင်းပေးလိုက်တာတွေပဲ။ ဖတ်ကြည့်
ပြီးရင်မင်းဘာမှားလဲ ငါကိုပြန်ပြော "
အစိုးရဘက်က စာတမ်းတွေ?
ထိုအခါမှ လျန်ကျွင်းဒေါသထွက်နေသည်မှာ
တခြားဖြစ်ကြောင်း သဘောပေါက်သွားမိသည်။
ရှီကျင်းသည်မူးဝေစွာ စာရွက်များကို
ကောက်ပြီးကြည့်လိုက်ချိန်မှာတော့ သူ၏
မျက်ဝန်းများပြူးကျယ်သွားလေသည်။
ထိုအရာမှာရွှီချွမ်တွင်အပြစ်ရှိကြောင်း
လျိုယွမ်မှဝန်ခံချက်နှင့်Werewolf၏
လျှို့ဝှက်ကုဒ်အားလုံးဖြည်ထားပြီးသော
ဖောက်သည်စာရင်းဖြစ်လေသည်။
"ရှင်းပြစမ်း"
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်း၏အမူအရာ
ပြောင်းလဲသွားပုံနှင့်စာရွက်ပါ
အကြောင်းအရာများကိုရင်းနှီးနေပြီးကြောင်း
သဘောပေါက်လေသည်။ ယုံကြည်ခြင်း
မခံရသောကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာသော
စိတ်ပျက်အားငယ်မှုများကို မြိုသိပ်ကာ
ဆက်ပြောသည်။
"မင်းမစ်ရှင်ပြီးမြောက်ပြီးပြန်လာတဲ့နေ့တုန်းက
အလုပ်အကြောင်းပြန်ပြောပြခိုင်းခဲ့တာကို
ငါမှတ်မိတယ်။အဲ့စာရင်းထဲမှာ
မင်းနာမည်ပါတယ်ဆိုတာ ဘာလို့မပြောခဲ့တာလဲ?
ငါ့ကိုပြောမဲ့အစားရှီဝေချုံးနဲ့ရှန့်အာထင်ဆီကို
နေမကောင်းဖြစ်လျက်နဲ့ သွားတွေ့ပြီး
ဘာလို့အကူအညီတောင်းရတာလဲ ?
အစိုးရဘက်က ငါ့ဆီ ဒီသတင်းသာမပို့ခဲ့ရင်
မင်းဘယ်အချိန်အထိ ဖုံးကွယ်ထားဖို့
စိတ်ကူးတာလဲ ? "
============================