"សុវត្ថិភាពតាមផ្លូវណា៎លោកប្រុស អ្នកនាង! សូមធ្វើដំណើរប្រកបដោយសំណាងល្អ! ពេលទៅដល់ជួយរំខានលោកប្រុសទាក់ទងមកប្រាប់មេការឲ្យបានដឹងផងចា៎! ពួកខ្ញុំនៅទីនេះបារម្ភ!"។ មេការចំណាស់ក៏ដូចជាអ្នកមើលថែនៅទីនេះក៏ផ្តែផ្តាំទៅក្រមុំកម្លោះដែលឈរញញឹមដាក់គាត់ដោយមានមនុស្សកំពុងជួយរៀបចំវ៉ាលីដាក់ឡានឲ្យជាស្រេច។
"បាទ! មេការទុកចិត្តចុះ! ចាំខ្ញុំនឹងទាក់ទងមកណា៎!"។ ណាមជូន ក៏តបហើយ រីស្សាណា ក៏ចូលទៅចាប់ដៃគាត់។
"ចឹងខ្ញុំទៅហើយ! អរគុណការមើលថែដល់ល្អរបស់មេការកន្លងមក! ថែសុខភាពផងណា៎ ខ្ញុំលាសិនហើយ!"។ រីស្សាណ ក៏តបហើយមេការក៏រលីងរលោងទឹកភ្នែកមុននឹងសម្លឹងមើលម្ចាស់ប្រុសម្ចាស់ស្រីគេចាកចេញអី។
នៅក្នុងរថយន្តទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់គ្មានពន្លឺនេះបានបង្ហាញមកដោយនាងអង្គុយក្បែរបង្អួចរថយន្តហើយក៏សម្លឹងមើលទៅក្រៅមិនមាត់លរអីឡើយរីឯកម្លោះ ណាមជូន ក៏មើលនាងដោយទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ដូចគ្នាមុននឹងលើកដៃខ្លួនឯងមកដាក់ពីលើដៃស្រឡូនម្ខាងរបស់នាងដែលដាក់លើភ្លៅរបស់នាងធ្វើឲ្យ រីស្សាណា ងាកមកសម្លឹងគេ។
"ពេលទៅដល់ អីុតាលី អូនចង់ទៅលេងកំសាន្តទីណាទេ? បងនាំអូនដើរឲ្យរសាយចិត្តខ្លះណា៎!"។ ណាមជូន សួរហើយនាងក្រមុំក៏សម្លឹងមើលគេបន្តិច។
"ក្រែងមានការងារហេ៎?"។ រីស្សាណា ក៏សួរបកបែបនេះមុននឹងរលាស់ដៃគេចេញហើយក៏យកមកក្រពាត់នឹងដើមទ្រូងខ្លួនឯងវិញ។
"ការងារបងមានតែក៏អាចឆ្លៀតជូនអូនដើរលេងបាន! នឹកថាយើងជាប្តីប្រពន្ធហើយគួរណាតែនាំគ្នាធ្វើដំណើរកំសាន្តក្រេបទឹកឃ្មុំដែរណា៎! ណាមួយបងឃើញអូនមានមុខស្រពោន! ចង់ឲ្យអូនបានរីករាយខ្លះណា៎!"។ ណាមជូន ពោលដោយទន់ភ្លន់ហើយ រីស្សាណា ក៏ងាកមកសម្លក់គេបន្តិចមុននឹងញោចស្នាមញញឹមបែបអស់សំណើចចុងមាត់។
"ហឹស! កោតមែនទែនដែលនិយាយចឹងៗទៅរួច! ឲ្យខ្ញុំរីករាយ? នេះខ្ញុំចាកចេញពីកន្លែងដែលមានម្តាយខ្ញុំរស់នៅហើយថែមទាំងគាត់នៅជាប់ឃុំសុខទុក្ខយ៉ាងណាក៏លែងបានដឹងហើយលោកមកអង្គុយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យរីករាយ? ខួរក្បាលមានបញ្ហាទេ? ខ្ញុំរាល់ថ្ងៃនេះស្ទើរតែចង់ច្របាច់កររបស់លោកឲ្យស្លាប់ទៅហើយមានដឹងខ្លួនខ្លះទេ? កុំមកនិយាយយកល្អធ្វើដូចជាលោកស្រលាញ់ខ្ញុំអី ណាមជូន អាល់ហ្វាណូ! ខ្ញុំនៀកវាខ្ពើម!"។ ពាក្យសម្តីគ្រោតគ្រាតក៏ចេញពីមាត់ស្រីស្រស់ម្តងទៀតហើយ ណាមជូន បានត្រឹមចងចិិញ្ចើមហើយក៏អោនមុខចុះនិយាយមិនចេញ។
"អ៎! ខ្ញុំយល់ហើយ! និយាយថាតិចទៀតបង ស៊ុកជីន នឹងបង សូតា មកជូនដំណើរពួកយើងមែនទេ? លោកចង់ឲ្យខ្ញុំញញឹមដើម្បីកុំឲ្យគេគិតថាលោកធ្វើបាបខ្ញុំត្រូវអត់?"។ នាងក្រមុំក៏និយាយបែបនេះមកកាន់ ណាមជូន ហើយគេក៏ក្រវីក្បាលព្រោះនេះមិនមែនជាបំណងគេទេ។
"បងមិនបានគិតបែបនឹងទេ រីណា!"។ ណាមជូន ក៏ប្រកែកតែ រីស្សាណា ក៏ពេបមាត់។
"កុំមកប្រកែក! មនុស្សស្រលាញ់មុខមាត់ កិត្តិយស បែបនេះខ្ញុំយល់បានច្បាស់ហើយ! កុំភ័យ! ខ្ញុំមិនទៅបំបាក់មុខលោកនៅកន្លែងសាធារណៈទេ!"។ រីស្សាណា ក៏តបបែបនេះហើយក៏បែរមុខចេញមិនសម្លឹងមើលគេធ្វើឲ្យ ណាមជូន កាន់តែទាស់ទាល់ចិត្តពេលដែលនាងមិនធ្លាប់បានគិតអ្វីល្អខ្លះសូម្បី 1% មកលើគេ។
ព្រលានយន្តហោះទីក្រុង ឡុងដ៍ ....
"ណាមជូន រីស្សាណា !"។ មកដល់ព្រលានយន្តដ៏ធំទូលាយនេះមានបុរសស្រ្តីជាគូស្នេហ៍ដល់ស្រស់ស្អាតឈរក្រវីដៃដាក់កម្លោះក្រមុំទាំងពីរនាក់ក៏ប្រញាប់ដើរទៅរកតែម្តង។
"ពួកបងមកមុនពួកខ្ញុំជាអ្នកទៅក្រៅប្រទេសទៅទៀតនៀក!"។ ណាមជូន ក៏ពោលហើយ ស៊ុកជីន នឹង សូតា ក៏សើច។
"ខ្លាចយឺតនឹងអី! យ៉ាងណាក៏មកមុនក្រែងបាននិយាយគ្នាខ្លះ! ទៅឆ្ងាយចឹងមើលថែគ្នាឲ្យល្អណា៎! រីស្សាណា ក៏ចឹងដែរណា៎! ធ្វើចិត្តឲ្យរីករាយចុះណា៎! ម៉ាក់អូននៅទីនេះគឺមានពួកបងជួយទៅមើលគាត់ហើយណា៎! មិនអីទេ!"។ សូតា ក៏ចូលមកកាន់ដៃ រីស្សាណា ហើយនាងក៏ញញឹម។
"អរគុណបង សូតា ខ្លាំងណាស់ហើយ! ហើយក៏សុំទោសពួកបងដែរ! នេះមិនបាននៅចូលរួមមង្គលការបស់ពួកបង! ពិតជាស្តាយណាស់!"។ រីស្សាណា ក៏តបហើយ ស៊ុកជីន ក៏ញញឹមមុននឹងលើកសៃមកឪបស្មាអនាគតភរិយាវិញ។
"នៅសល់ 20 នាទីទៀតជើងហោះហើរទៅ អីុតាលី នឹងចេញដំណើរហើយ! សូមអ្នកដំណើររដែលជិះជើងហោះហើរទៅ អីុតាលី រៀបចំត្រៀមលិខិតមកត្រួតពិនិត្យចា៎!"។ សម្លេងបុគ្គលិកប្រកាសហើយនាយកម្លោះក៏រុះរាន់ទាញលិខិតហើយនាងក្រមុំក៏ដូចគ្នាមុននឹងញញឹមដាក់សកវាមីភរោយាយដែលត្រៀមរៀបការឆាប់ៗនេះ។
"ចឹងពួកខ្ញុំរៀបចំទៅហើយណា៎!"។ ណាមជូន ក៏ពោលតែ ស៊ុកជីន នឹង សូតា ក៏ឃាត់ព្រមគ្នា។
"នេះចាំតិចសិនទៅណា៎! មានអ្នកមកជូនដំណើរ ពួកឯងទៀត! អូ! មកដល់ហើយ!"។ ស៊ុកជីន ក៏និយាយខណៈដៃក៏លើកចង្អុលធ្វើឲ្យ ណាមជូន នឹង រីស្សាណា ងាកព្រមគ្នា។
"សុំទោសឲ្យអ្នកទាំងពីរចាំយូរ!"។ រាងខ្ពស់ស្រឡះកែវភ្នែកខ្មៅមុតថ្លាបានតម្រង់មកដោយស្នាមញញឹមហើយធ្វើដំនើរមកជាមួយនឹងគ្រួសារគេមាននារីរូបស្រស់ដែលមានផ្ទៃពោះដៃម្ខាងក៏កាន់ដៃកូនស្រីបណ្តូលចិត្តមកដែរ។
"បង ថេយ៉ុង !!"។ អ្នកដែលភ្ញាក់ផ្អើលជាងគេគឺ រីស្សាណា ព្រោះនាងនឹកមិនដល់ថាគេមកនោះទេធ្វើឲ្យដៃដែលកាន់លិខិតនោះជ្រុះធ្លាក់ទៅដីើយនាងក៏ឈរគាំងស្ងៀមនៅវិនាទីដែលរាងក្រាស់នោះដើរមកក្បែរហើយយរើសលិខិតឲ្យគេមុននឹងញញឹមដាក់នាង។
"ក្មេងល្ងង់! ទៅ អីុតាលី ទាំងមូលលម៉េចក៏មិនប្រាប់បងប្រុសម្នាក់នេះមួយម៉ាត់ផង? ឯងលែងចាំថាបងជាបងប្រុសជីដូនមួយរបស់ឯងហើយមែនទេ រីណា?"។ ថេយ៉ុង លើកដៃញីក្បាលនាងតិចៗហើយ រីស្សាណា ក៏រលីងរលោងថ្នាក់រំជួលចិត្តទើប ថេយ៉ុង ទាញនាងមកឪបធ្វើឲ្យអ្នកមើលជុំវិញមានក្តីរំភើបជំនួស។
"ខ្ញុំសុំទោស! ហឹុក...អរគុណបងប្រុស! ខ្ញុំពិតជាស្រលាញ់បងខ្លាំងណាស់! អរគុណគ្របយ៉ាងណា៎បង ថេ !"។ រីស្សាណា ក៏រឹតរង្វង់ដៃហើយ ថេយ៉ុង ក៏អង្អែលក្បាលនាង។
"បងក៏ស្រលាញ់ឯង! ត្រូវចាំថាឯងមានបញ្ហាអីក៏ឯងនៅតែមានបងប្រុសដែរណា៎! មករកបងពេលណាក៏បានហាមមានអារម្មណ៍ទើសទាល់នឹងបន្ទោសខ្លួនឯងណា៎ដឹងទេក្មេងល្ងង់! កុំតែបានបងថ្លៃឯងប្រាប់បងនោះកុំអីបងមិនដឹងថាឯងចាកចេញនោះទេ!"។ ថេយ៉ុង ក៏លែងដៃចេញហើយរៀបរាប់ឲ្យនាងស្តាប់ទើបនាងក្រមុំលើកដៃជូតទឹកភ្នែក។
"សុំទោសផងណា៎បងប្រុស! ហើយក៏អរគុណដល់បង ម៉ូ ដូចគ្នា! ខ្ញុំស្រលាញ់អ្នកទាំងអស់គ្នាណាស់! អរគុណដែលបានផ្តល់ភាពកក់ក្តៅឲ្យខ្ញុំ! ខ្ញុំនឹងនឹកនាអ្នកទាំងអស់គ្នាខ្លាំងណាស់!"។ រីស្សាណា ក៏និយាយដោយរីករាយហើយ ណាមជូន ក៏ចូលមកឪបស្មានាង។
"ទុកចិត្តលើខ្ញុំចុះ! ខ្ញុំនឹងមើលថែ រីណា ឲ្យបានល្អ! អរគុណគ្រប់គ្នាដែលបានមក! ចឹងពួកយើងលាសិនហើយ! ថែខ្លួនផង!"។ ណាមជូន ក៏និយាយហើយ រីស្សាណា ក៏ញញឹមមុននឹងលើកដៃក្រវីដាក់គ្នាដោយក្តីរីករាយ។
"នេះ ថេយ៉ុង មិនបាច់បារម្ភទេ! ឯងក៏ដឹងថា ជូន ជាប់មនុស្សយ៉ាងណាមែនទេ?"។ ស៊ុកជីន ក៏ទះស្មារបស់ ថេយ៉ុង ហើយ ថេយ៉ុង ក៏ញញឹម។
"សង្ឃឹមចឹងចុះ!"។ ថេយ៉ុង ក៏តបហើយគ្រប់គ្នាក៏ញញឹមដាក់គ្នាទៅមក។
នៅលើយន្តហោះ ....
បន្ទាប់ពីរៀបចំរួចរាល់ពេលនេះពួកគេក៏កំពុងតែស្ថិតលើបក្សីស្លាបដែកដែលសំកាងខ្លួនលើអាកាសនាំពួកកេទៅតំបន់ផ្សេងដែលឆ្ងាយពីគ្នាមួយប្រទេសហើយ។
"អ្នកនាងត្រូវការអីទេ?"។ នារីអូតេសក៏រុញរទេះអាហារមកហើយ រីស្សាណា ដែលអង្គុយនេះក៏ងាកមកញញឹមខណៈងាកទៅសម្លឹងអ្នកអង្គុយក្បែរដៃនាងតែនាងក៏ភ្ញាក់ផ្អើលពេលឃើញគេគេងលក់បាត់ទៅហើយ។
"ខ្ញុំសុំជាភួយមួយសម្រាប់តើបានទេ? គេគេងលក់បាត់ហើយ!"។ នាងក្រមុំក៏ងាកមកស្នើសំភារៈហើយនារីអូតេសក៏ងក់ក្បាលមុននឹងដើរចេញ។
"លោកហត់នឿយណាស់មែនទេដែលត្រូវតតាំងនឹងខ្ញុំគ្រប់ពេល? ម៉េចក៏លោកមិនលែងដៃទៅ ណាមជូន?"។ នាងសម្លឹងគេដោយនិយាយពាក្យនេះពីក្នុងចិត្តមុននឹងឈោងដៃទទួលភួយហើយក៏លាចេញមកគ្របឲ្យគេទោះបីនាងស្អប់គេយ៉ាងណាតែនាងនៅតែមានចិត្តបារម្ភតិចតួចលាយលំដែរ។