ភូមិគ្រឹះត្រកូល គ្រីហ្វីន ...
ពេលនេះនៅឯវីឡាដ៏ស្កឹមស្កៃរបស់អ្នកមានអំណាចលំដាប់នេះវិញគឺមានភាពស្រស់ស្រាយមកជាប់រហូតព្រោះយើងក៏មើលឃើញថាម្ចាស់ប្រុសម្ចាសស្រីផ្ទះនេះមានសុភមង្គលប៉ុណ្ណាក្រោយពីឆ្លងព្យុះភ្លៀងជាមួយគ្នាមកច្រើន។
នារីរូបស្រស់ដែលមានទឹកមុខស្រស់បស់ហើយសម្រស់កាន់ស្រស់ស្អាតក៏បានចុះមកពីលើបន្ទប់ជាមួយនឹងនាងតូចដែលជាកូនស្រីនាងហើយក៏មិនភ្លេចយកដៃមកអង្អែលពោះដែលចាប់ផ្តើមប៉ោងនោះដោយសារតែមានផ្ទៃពោះបាន 6 ខែមកហើយក៏រហ័សមករកកម្លោះសង្ហាដែលកំពុងតែចតរថយន្តក្នុងវីឡានោះ។
"ប៉ាៗ! ហិហិហិ ! ប៉ាៗមកហើយ!"។ ជូលៀ នាងតូចយើងក៏រត់ប្រុយពីដៃម្តាយទៅរកនាយសង្ហាដែលបន្ទន់ជង្គង់ហើយក៏លើកពរនាងឡើងធ្វើឲ្យនាងក្រមុំជាភរិយាញញឹម។
"នឹកប៉ាៗទេ? សុំថើបមួយណា៎! ជុប៎!"។ នាយកម្លោះ ថេយ៉ុង ក៏បីត្រកងនាងតូចមកថើបនាងដោយក្តីស្រលាញ់ជាឪពុកហើយក៏បោះជំហានមករក ម៉ូលី ហើយក៏មិនភ្លេចញញឹមដាក់គ្នាយ៉ាងផ្អែមល្ហែម។
"បងមកវិញអូនសម្លាញ់! ប៉ាមកវិញហើយកូន លីថេយ៍!"។ ថេយ៉ុង ក៏និយាយមក ម៉ូលី មុននឹងថើបនាងមួយខ្យឺតហើយកអោនមករកកូនក្នុងពោះដែលជាកូនប្រុសរបស់នាយដែលគេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យរួចជាស្រេចថា លីថេយ៍ គ្រីហ្វីន ។
"បងទៅងូតទឹកសិនទៅ ថេ ! ហើយកូន ជូ ចុះពីលើខ្លួនប៉ាៗសិនមកណា៎កូន! ប៉ាហត់ហើយកុំទៅឲ្យប៉ាលើកពរនាំឲ្យប៉ាកាន់ហត់អីណា៎កូនល្អ!"។ ម៉ូលី ក៏ឈោងដៃទៅអង្អែលក្បាលនាងហើយ ជូលៀ ក៏ញញឹមបម្រុងចុះតែ ថេយ៉ុង ក៏ឪបនាងណែនមុននឹក្រវីក្បាល។
"បងទៅហត់អីប៉ុន្នឹង! ជូ គេនឹកបង! ចង់ឲ្យបងពរក៏មិនជាបញ្ហាអីទេសម្រាប់ព្រះនាងរបស់ប៉ានោះ! គឺប៉ាធ្វើជូនបានគ្រប់យ៉ាងណា៎!"។ នាយកម្លោះនិយាយហើយក៏ញីចុងច្រមុះលើថ្ងាសនាងហើយ ជូលៀ ក៏សើច។
"កាន់ជើងកូនណាស់បងឯងនៀក!"។ ម៉ូលី ក៏សើចនឹងការបណ្តោយរបស់ ថេយ៉ុង ហើយស្រាប់តែនាយក៏ឈោងដៃម្ខាងយករបស់ម្យ៉ាងចេញពីហោប៉ៅហើយហុចឲ្យនាងក្រមុំ ម៉ូលី ទើបនាងចងចិញ្ចើម។
"ស្អីនឹងបង? ពិធីមង្គលការបង ស៊ុកជីន ចឹងរឺ?"។ បន្ទាប់បីមើលរួចរាលហើយ ម៉ូលី ក៏ពោលដោយបើកភ្នែកធំៗដាក់ ថេយ៉ុង ហើយគេក៏ងក់ក្បាល។
"បងក៏ភ្ញាក់មិនចាញ់អូនដែរ ម៉ូ ! ឃើញហើយស្ទើរដាច់ផ្ញារពីលើកៅអី! នេះស្មានមិនដល់ថារៀបការទាន់ហន់ចឹងទេណា៎! នេះបងនឹកឃើញកាដូសម្រាប់ជូនបង ជីន ហើយនៅឡើយតែកាដូសម្រាប់ប្រពន្ធបង ជីន ! គាត់ជាស្រីចឹងបងមិនដឹងត្រូវជូនអីទេទើបនឹកដល់អូនជានារីដូចគ្នាហើយក៏ឧស្សាហ៍បាននិយាយជាមួយនឹងគាត់ច្រើនប្រហែលជាយល់ថាទិញអ្វីជូនគាត់សមណា៎!"។ ថេយ៉ុង ក៏រៀបរាប់ហើយនាងក្រមុំក៏ងក់ក្បាលមុននឹងកាន់ស្មាប្តីនាង។
"អឺម! ទុកចិត្តលើអូនចុះ! ចាំស្អែកអូនទៅផ្សារទំនើបជាមួយ ជូលៀ ណា៎! កូនក៏មិនរៀនដែរថ្ងៃស្អែក! ចាំអូនជាអ្នករើសចុះ! បងមិនបាច់បារម្ភទេណា៎!"។ ម៉ូលី ក៏តបហើយ ថេយ៉ិង ក៏ញញឹមមុននឹងងើបមុខមកថើបថ្ងាសប្រពន្ធធ្វើឲ្យ ជូលៀ លើកដៃបិទភ្នែកដោយសារតែអៀននឹងឪពុកម្តាយនាង។
"បានហើយ! មើលកូនអៀនហើយ! នេះពូ ជីន រៀបការហើយណា៎!"។ ម៉ូលី ក៏ងាកមកប្រាប់ ជូលៀ ហើយនាងតូចក៏ញញឹម។
"មែនហ៎? ជាមួយអ្នកគ្រូ សូតា មែនទេ?"។ នាងតូចក៏តែងតែហៅអនាគតភរិយារបស់ ស៊ុកជីន ថាអ្នកគ្រូដោយសារតែនាងចូលចិត្តញាំុនំនៅទីនោះក៏មានបំណងរៀនធ្វើនំពី សូតា ដែរពេលដែលនាងធំជាងនេះបន្តិច។
"ចា៎! គឺមែនហើយ! ចឹងស្អែកទៅ ស៊បភីង ជាមួយម៉ាក់រើសកាដូជូនអ្នកគ្រូកូននឹងពូ ជីន ល្អទេ?"។ ម៉ូលី ក៏និយាយហើយ ជូលៀ ក៏ងក់ក្បាលដោយរីករាយហើយពួកគេក៏នាំគ្នាបញ្ចាប់ការជជែកដោយនាំគ្នាទីពិសារអាហារយ៉ាងមានសុភមង្គលតាមទម្លាប់រាល់ថ្ងៃរបស់គេវិញ។
ផ្ទះលំហែរបស់ ណាមជូន ...
ថ្ងៃថ្មីបានចូលមកដល់តែមើលមកជីវិតស្រីស្អាតដែលឈរឪបដៃសម្លឹងមើលសមុទ្រនេះហាក់មិនមានអ្វីប្លែកសោះឡើយថាដោយសរតែនាងមានទឹកមុខស្រងេះស្រងោចមករហូតមិមឈប់។
"ចូលក្នុងផ្ទះវិញមក រីណា ! អូននៅខាងក្រៅបែបនេះប្រយ័ត្នផ្តាសាយណា៎!"។ ណាមជូន ដែលដើរតាមពីក្រោយក៏យកអាវរងាគ្របឲ្យនាងតែត្រូវ រីស្សាណា ទាញបោះទម្លាក់ទៅលើខ្សាច់វិញ។
"កុំមករំខានខ្ញុំបានទេ? លោកមានស្អីក៏ទៅរវល់រឿងលោកទៅ! ខ្ញុំធុញ!"។ រីស្សាណា ក៏តបដោយគំរោះគំរើយហើយ ណាមជូន ក៏អោនមុខចុះ។
"បងគ្រាន់តែបារម្ភខ្លាចអូនឈឺ!"។ ណាមជូន តបដោយទឹកមុខបារម្ភហើយ រីស្សាណា ក៏ញញឹមចុងមាត់បែបចំអក។
"ខ្លាចខ្ញុំឈឺ? រឺរាល់ថ្ងៃនេះលោកមើលឃើញថាខ្ញុំមានរបួសតិចពេក? ប៉ុន្នឹងហើយខ្ញុំឈឺមិនគ្រប់គ្រាន់មែនទេ ណាមជូន ?"។ រីស្សាណា ក៏បញ្ចើចសម្តីដាក់គេហើយនាយកម្លោះក៏បានត្រឹមដកដង្ហើមធំព្រោះតែសម្តីនិយាយមកក៏ទាស់គ្នាឲ្យរាល់តែលើក។
"អូខេ! បងសុំទោសអូន! និយាយចឹងបងមានរឿងចង់ប្រាប់អូន!"។ ណាមជូន ក៏ដើរមកក្បែរ រីស្សាណា ហើយនាងក៏ងាកមកសម្លឹងគេបន្តិចមុនឹងមើលទៅសមុទ្រវិញ។
"អ្វីទៅ?"។ នាងតបកំបុតៗហើយនាយកម្លោះក៏ជ្រែងហោប៉ៅតបត។
"គឺ 2 សប្តាហ៍ទៀតបង ជីន នឹងរៀបការជាមួយបង សូតា ហើយ!"។ ណាមជូន ក៏ប្រាប់ពីដំណឹងរៀបការរបស់បងប្រុសគេមកកាន់នាងហើយ រីស្សាណា ក៏សម្លឹងគេហើយក៏ញញឹមបន្តិច។
"ចឹងជួយអបអរគាត់ផង!"។ រីស្សាណា ក៏តបប៉ុន្នឹងតែ ណាមជូន នៅសម្លឹងមើលនាងទើបនាងងាកមកចងចិញ្ចើមដាក់គេ។
"មានអីទៀត?"។ រីស្សាណា ក៏សួរហើយ ណាជូន ក៏ងក់ក្បាល។
"គឺថាពួកយើងនឹងចាកចេញទៅ អីុតាលី ហើយថ្ងៃស្អែក! បងក៏ប្រាប់បង ជីន រួចហើយថាមិនបានចូលរួមមង្គលការគាត់ទេហើយគាត់ក៏យល់ដែរទើបបងគិតថានឹងរកទិញអ្វីទៅផ្ញើគាត់ជាចំណងដៃតែថ្ងៃនេះបងរវល់ត្រូវទៅដោះស្រាយការងារបញ្ចប់ឲ្យអស់មុននឹងទៅ អីុតាលី ទើបបងចង់សួរថាអូនថ្ងៃនេះអាចជួយទៅរើសកាដូបានទេ?"។ ណាមជូន ក៏សួរនាងដោយរអៀសចិត្តតិចៗហើយ រីស្សាណា ក៏ក្រពាត់ដៃសម្លឹងគេដោយមុខស្មើ។
"រឿងប៉ុន្នឹងទេរឺ? ចុះម៉េចក៏មិនប្រាប់ពីយូរឲ្យហើយមក! រៀបចំសូហ្វ័រឡានលោកទៅ! ជូនខ្ញុំទភទីក្រុងបន្តិចទៅ! ទីនេះមាននោះផ្សារទំនើបទើបងាយស្រួលទិញកាដូ!"។ នាងក្រមុំនិយាយហើយក៏ដើរទៅក្នុងមុនហើយ ណាមជូន ក៏ញញឹមហើយដើរតាមពីក្រោយខ្នងនាង។
"ចាំបងជូនអូនទៅណា៎!"។ ណាមជូន តបដោយរីករាយហើយនាងក្រមុំក៏មិនតបឡើយមានតែទៅរៀបចំខ្លួនត្រៀមចេញទៅតាមការស្នើសុំរបស់ ណាមជូន ។
ផ្សារទំនើបនៅទីក្រុង ឡុងដ៍ ...
នៅទីនេះធំទូលាយហើយពោរពេញទៅដោយហាងសីុវិល័យជាច្រើនក៏មាននារីពោះធំម្នាក់ជាមួយនាងតូចតុបតែងខ្លួនយ៉ាងស្អាតបានបណ្តើរគ្នាដោយមានអង្គរក្សបួននាក់ដើរតាមការពារនឹងយួរឥវ៉ាន់ឲ្យដោយសារតែជាបញ្ជារបស់ម្ចាស់ប្រុសគេថាដាច់ខាតត្រូវតែតាមការពារភរិយាសំណព្វចិត្តគេឲ្យបានល្អជាដាច់ខាត។
"នេះពួកលោកចាំនៅក្រៅទៅណា៎!"។ ម៉ូលី ក៏ប្រាប់មកអង្គរក្សហើយពួកគេក៏អោនគោរពនាង។
នាងក្រមុំក៏ចូលហាងលក់គ្រឿងអលង្ហារហើយក៏ដើររកមើលខ្សែកមួយខ្សែដើម្បីជាចំណងដៃរហូតនាងប៉ះនឹងម៉ូតខ្សែកមួយខ្សែដែលដាំពេជ្រជុំវិញនោះវាទាក់ភ្នែកក៏ប្រាប់បុគ្គលិក។
"ខ្សែកនេះមានអ្នកយកហើយរឺនៅ?"។ ម៉ូលី ក៏សួរនាំហើយបុគ្គលិកក៏តបហើយញញឹម។
"ចា៎! គ្មានទេអ្នកនាង! បើអ្នកនាងត្រូវការខ្ញុំខ្ទប់ជូន! ចាំខ្ញុំយកម៉ូតថ្មីនៅក្នុងប្រអប់ឲ្យអ្នកនាងចា៎!"។ បុគ្គលិកក៏និយាយហើយ ម៉ូលី ក៏ងក់ក្បាល។
"អេ៎ អ្នកនាង! ម៉ូតនេះស្អាតណាស់! មានសល់មួយឈុតទៀតទេ?"។ ខណៈនោះឯងដែលសម្លេងនារីម្នាក់បានបន្លឺឡើងហើយ ម៉ូលី ក៏ងាកក្រោយទើបភ្ញាក់ផ្អើលតែម្តង។
"អ្នកនាង រីស្សាណា !!"។ ម៉ូលី ក៏ភ្ញាក់ផ្អើលហើយ រីស្សាណា ក៏ដូចគ្នាមុននឹងអ្នកទាំងក៏ញញឹមដាក់គ្នាវិញក្រោយពីខានជួបគ្នាមកយូរពេលគួរសមហើយក៏ចៃដន្យឃើញគ្នានៅទីនេះតែម្តង។