CHAPTER 49:
Zack's point of view:
(THE STAGE)
Walang nagbago sa character ko. I guess, Claire and I will never be together. She is destined to somebody else.
Nasa stage ako at nasa harap ng coffee shop na pinagtratrabahuan niya. I am contented seeing her from a far, I'm happy as long as she's happy.
Saan ba ako galing at kailangang mapadpad ako dito ng ganitong oras ng gabi?
Nakahawak ang dalawang kamay ko sa strap ng bagpack na nasa likod ko at tinitingnan ang reflection ko sa salaming nasa tapat ko. Naka-white shirt at na pinatungan ng light blue na polo ang suot ko.
Talagang gusto ng writer na magmukha akong good boy. Tsk.
Maya-maya pa ay napansin kong papalabas na ng coffee shop si Claire. Kahit na simpleng jeans at blouse lang suot niya ay napakaganda pa rin niya.
"Claire!" Bati ko at masayang lumapit sa kanya.
"Zack? Anong ginagawa mo dito?" She also gave me a smile. The way she caress her hair melted me.
Muli pa akong natawa bago nagsalita. "Wala, napadaan lang ako. Gusto mo ihatid na kita? Wala naman akong ibang gagawin?"
She just nodded her head and looked away.
Sa totoo lang ngayon ko lang malalaman ang bahay nila, pabor na rin sa'kin ang ganito. Solo ko si Claire kahit sandali lang. I can stare at her for a while.
"Masaya ako para sa inyo ni Jackston," I said that sincerely. Even we're on stage, I meant it.
"Mmm, salamat. Masaya rin ako na unti-unti na kayong nagkakausap ni Jaxton," she replied.
Hindi ito 'yung Claire na nakilala ko kamailan lang, nahanap niya na 'yung sarili niya but still she don't have any control just like the rest of us.
"Nandito na tayo sa bahay namin. Salamat sa paghatid, mag-iingat ka Zack." At humakbang na siya papalapit sa mismong gate ng bahay at saka nakangiting kumaway.
Hinihintay ko siyang pumasok at nanatiling nasa tapat ng bahay niya.
Isang liwanag ang nakapagtinag sa aming dalawa ni Claire. Isang motor ang huminto sa gitna naming dalawa.
Agad itong bumaba ng motor at nagtanggal ng helmet at saka dali-daling nilapitan para yakapin si Claire.
"Thank you for taking care of my woman, Zack." Si Jaxton. He said that possesively.
Lumapit naman ako sa kanya at tumingin rin ng nakakaloko.
"Tss," ungot ko. "I guess you are not capable of doing your duties? Akala ko ba girlfriend mo si Claire?" I smirked and look at Claire again for the last time.
Naglakad na ako papalayo at hindi na sila nilingon pa.
(STAGE ENDS)
Bigla akong natigilan, dali-dali ko silang binalikan ng tingin ngunit pinigilan ko ang sarili kong magsalita ng kahit ano. I saw how they loved each other. Jackston kissed Claire on her forehead.
"Masaya talaga ako para sa inyo, Jaxton. Tsk, I didn't know you can be this sweet." I chuckled and go on way. I don't want to disturbed them.
Alora's point of view:
(STAGE BEGINS)
"Sa wakas, at nagising ka na, Alora.." Boses ni Dad ang narinig ko, bigla kong naimulat ang mga mata nang makitang nasa kama ako. Tiningnan ko ang nasa kabuuan ko.
Nasa Ospital na naman ba 'ko?
Nasa ospital nga ako ng maramdamang may mabigat sa kanang braso ko. May nakakabit palang swero sa akin. Nakaupo si Dad sa gilid ko at hawak ang isang kamay ko.
Hindi ko maintindihan? Anong nangyayari?
"D-Dad.." Pinilit kong itayo ang sarili ko pero hindi ko kaya. "Where am I?"
It's clear, that you are on stage Alora!
"Mas mabuti raw sa kalagayan mo kung matutuloy ang operasyon mo. This is for your health, Alora." Mas hinigpitan ni Dad ang hawak sa kamay ko.
Tuloy na tuloy pa rin pala ang operasyon ko, pero paano si Hiro? Gagaling na ba ako sa sakit ko o katapusan ko na?
Natinag kami ni Dad nang may biglang kumatok sa pintuan sa labas. Nasilip ko mula sa glass na nasa gitna ng pintuan si Dr. Vin at ang nurse. Pakiramdam ko ay mas lalong nanghina ang katawan ko.
Ngumiti si Dr. Vin sa amin ni Daddy habang patuloy na lumapit ang nurse sa akin nang tuluyan silang pumasok sa kwarto. Dala-dala ng nurse ang mga gamot at iba pang tools sa isang tray. May kung ano siyang ini-inject sa dextrose IV bag na nakasabit sa dextrose stand na nasa gilid ng kama ko.
"I'll inject your meds na po, relax lang po kayo miss," anang nurse at itinurok sa dextrose bag ang isang gamot na nasa tray.
"Your operation will be scheduled today, Alora. We'll do everything we can, so don't worry too much okay?" Dr. Vin comforted me. He interrupted there conversation with my dad.
I don't know what happened next. I don't have any controls in my self right now. I feel like time jumps up again.
I just see myself laying on the operating table, with doctors and nurses surround me. The lights blinding my eyes, all I can hear are voices, all I feel is my heart beating very slowly.
I suddenly shut down my eyes..
(STAGE ENDS)
Two weeks later...
"Dad, I gotta go! Trevor's waiting for me, hihi." I chuckled. Hinagkan ko si Dad bago ako tuluyang lumabas ng bahay.
Paglabas ko ng gate, kotse nina Trevor ang sumalubong sa akin. Inilagay ko ang bahagi ng buhok ko sa tainga ko at kumaway kay Trevor na nasa loob ng sasakyan.
Something happened to me and I don't know what.
He also gave a smile while opening the car's door for me. Pareho kaming nasa back seat at ang daddy naman niya ang nasa tabi ng driver's seat.
"Are you sure, you're fine?" He still concerned about me. He also held my hand, and squeeze it gently.
I simply nodded my head and lean my head on his shoulders.
Pagpasok namin ng school ay magkasama pa rin kaming naglalakad, His eyes are all over my face. I didn't know he admired me that much.
"Wala ka ba talagang naalala, Alora?" He squinted his eyes a little bit. I don't know what he's trying to say.
"Ha? Anong dapat kong maalala? Your birthday? Our wedding soon?" I asked.
"Hiro..." He mentioned the name our classmate.
"Okay? What about him? I just knew that you are friends with him. May problema ba?"
Napayuko siya at napakagat labi. It's strange of him. Is there something wrong?
"No, nothing. I'm glad you are mine again." Inakbayan ni Trevor at sabay naming inakyat ang staircase papasok ng building.
Nang makapasok kami sa classroom ay umupo ako sa seat ko at binati sina Becky at Karl. I bet they missed me.
"Alora! Sa wakas nandito ka na ulit!" Nagulat ako ng yakapin ako ni Hiro sa likuran ko.
Bigla ko siyang tinaboy at nagtaka sa ginawa niya. What's his deal? Are we related or something?
"Anong ginagawa mo? Bakit ka nangyayakap ng basta-basta?" I sounded irritated a little bit.
Lumayo siya at napayuko. "Anong nangyari sa'yo, Alora?" I feel the sadness on the tone of his voice.
Napatayo ako ng de oras ng lapitan kami ni Trevor. Masama ang tingin nito kay Hiro.
"Don't touch her. Hindi ka na parte ng buhay niya mula ngayon, layuan mo na si Alora." Nakita ko na naman ang matikas at maangas na Trevor sa harapan ko.
"Anong nangyari sa kanya?" Hinawakan ni Hiro ang magkabilang balikat ni Trevor at tinulak papalayo sa harapan ko.
I don't understand what's happening between them. I just feel sorry about Hiro over nothing. Why does my heart still remembers pain even though, my heart disease is already cured?
TO BE CONTINUED...
Author's note:
Last chapter and Epilogue will be available sooner. Salamat sa mga totoong sumuporta, I appreciate you all.