❦︎Unicode version❦︎
FOLLOW ME-8
.
.
.
.
"ကျွန်တော်ရောက်ပြီ!..."
"ကျစ်!...ဒီအရှုပ်ထုတ်ကတော့..."
ကားစီအပြေးလေးရောက်လာသည့်ရိပေါ်ကိုတွေ့တော့ဝမ်ချွန်းကစိတ်ပျက်ဟန်စိတ်တချက်သပ်သည့်တိုင်နောက်ခန်းမှာခေါင်းမော့ရင်ကော့ကာထိုင်နေသည့်ဝမ်ရှန့်ကလည်းထို့နည်းတူရိပေါ်ကိုမျက်စောင်းတခဲခဲ။
"ကျောင်းလေးတခါအပ်တာအဲ့လောက်တောင်ကြာရလားဟဲ့!...ငါတို့ပြီးလို့နင့်ထိုင်စောင့်နေတာဖင်တောင်ဂျွတ်တက်တော့မယ်..."
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်မငယ်...centerမှာလူအရမ်းကြပ်နေတာနဲ့..."
"တိတ်စိမ်း!...မဆူရဲဘူးဆူလိုက်တာနဲ့အဲ့မျက်ရည်ကတစမ်းစမ်းနဲ့...ဘယ်လိုဟာလေးမှန်းကိုမသိဘူး..."
"အင့်!..."
ဆူရင်းငေါက်ရင်းနားထင်ကိုလက်ညှိုးနဲ့အားပါပါလာထောက်သည့်ဝမ်ရှန့်ကြောင့်ရိပေါ်ကိုယ်လေးယိုင်ခနဲ။ဒါလည်းအထွန့်မတက်သည့်ကောင်လေးခမျာမျက်နှာလေးမဲ့ရှုံ့သွားရုန်ကလွဲကားမှန်တဖက်ကိုတိုးကပ်လို့ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲ။
"ဦးလေးကြီး သွားမယ်လေ...အိမ်ကိုမောင်းတော့!..."
ဝမ်ချွန်းအမိန့်ပေးလိုက်သည်နှင့်driverဦးလေးကြီးကရှန်ဟိုင်းတက္ကသိုလ်ရှေ့ကကားလေးမောင်းထွက်လာလိုက်တော့တယ်။ဒီလိုအမတွေနဲ့သာဆိုကျောင်းတက်တဲ့တလျှောက်လုံးကောင်လေးဒုက္ခခံရဦးမယ်ထင်ပါရဲ့။
္ကျွီ!
"ဆင်း!..."
"ဗျာ!...မကြီးကျွန်တော့်ကိုဘာလို့..."
အိမ်မရောက်သေးဘဲတနေရာမှာကားရပ်ခိုင်းပြီးပြီးချင်းဆင်းဆိုကာအမိန့်ပေးလာသည့်ဝမ်ချွန်းကြောင့်ကောင်လေးခမျာကြောင်နန။
"ဟဲ့!...ဘာတွေအဲ့လောက်တောင်ဖြစ်ပျက်ပြနေတာလဲ...နင့်ကိုခိုင်းစရာရှိလို့ဆင်းခိုင်းတာ...ရော့!...ငါတို့ရေခဲမှုန့်စားချင်လို့ သွားဝယ်ပေးချည်..."
ပြောရင်းရိပေါ်လက်ထဲယွမ်ပိုက်ဆံအနည်းငယ်ထည့်ပေးလာသည့်ဝမ်ရှန့်။ညီအမနှစ်ယောက်တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လို့အထာပေါက်နေကျပုံအပြုံးတို့ကအမြင်ကတ်ဖွယ်အတိ။
"အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့တူမကြီးတို့ရယ်...ရေခဲမှုန့်စားချင်ဦးလေးသွားဝယ်ပေးမယ်...ဝမ်လေးကိုတော့တစ်ယောက်တည်းမလွှတ်လိုက်ပါနဲ့..."
မနေနိုင်ကြားဝင်တားမိသည့်driverဦးလေးကြီးကြောင့်ဝမ်ချွန်းနဲ့ဝမ်ရှန့်မျက်နှာမဲခနဲ။နှစ်ယောက်သားအံတကြိတ်ကြိတ်နဲ့ဓားကြိမ်းကြိမ်းဟန်ပြတာမို့ဦးလေးကြီးခမျာအလုပ်သမားပီပီခေါင်းရှောင်သွားရတယ်။ဒီကလေးမတွေဘယ်လောက်ကောက်ကျစ်မှန်းသူသိသည်လေ။
"ရပါတယ်...ဦးကြီး ကျွန်တော်ပဲသွားဝယ်ပေးလိုက်ပါ့မယ်...မကြာဘူး ခဏပဲစောင့်နော်မကြီးနဲ့မငယ်္..."
"အင်း...မြန်မြန်သွားရိပေါ်..."
စာနာတတ်သည့်ကောင်လေးကdriverဦးလေးကြီးကိုအခက်မတွေ့စေချင်ဟန်ကားထဲကခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားတာမို့ဝမ်ချွန်းနဲ့ဝမ်ရှန့်တို့ရဲ့မသူတော်အပြုံးတွေပိုမိုပီပြင်လာတော့တယ်။ဒီချစ်စရာကောင်းလွန်းနေတဲ့ဟာလေးကိုသူမတို့ကဘယ်တော့မှကြည့်ရတာမဟုတ်။
ရိပေါ်ကားထဲဆင်းပြီးလက်သေးသေးလေးတစ်ဖက်ကယွမ်ပိုက်ဆံရွက်လေးတွေစုတ်လို့လမ်းတဖက်ကရေခဲမှုန့်ဆိုင်လေးစီကူးသွားလိုက်တယ်။သူ့အမတွေစိတ်ကျေနပ်ဖို့ကောင်လေးကတော့အနိုင်ကျင့်သမျှကိုပေတေလို့ခံဦးမည်။
"စတော်ဘယ်ရီနဲ့ချောကလတ်..."
"ရပြီကောင်လေး..."
"ကျေးဇူးပါ..."
ရေခဲမှုန့်ခွက်လေးနှစ်ခွက်ကိုတဖက်စီကိုင်လို့ရိပေါ်ကားရပ်ထားတဲ့စီခပ်မြန်မြန်ပြန်လျှောက်လာလိုက်တယ်။ဒီထက်ကြာရင်မကြီးနဲ့မငယ်စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်နေရဦးမည်။
"ဟင်!..."
ခုနကားရပ်ထားသည့်နေရာအရောက်ရပ်ထားသည့်အတိုင်းရှိမနေတော့ဘဲပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားသည့်ကားကြောင့်ရိပေါ်ရင်ထဲနင့်ခနဲ။အမှတ်သည်းခြေမရှိမကြီးနဲ့မငယ်ကိုသူမေတ္တာထားမိတာ။
အနိုင်ကျင့်ချင်မှန်းသိပေမဲ့ဒီလိုပစ်ထားရက်မယ်လို့ရိပေါ်မတွေးမိရိုးအမှန်။သွေးသားအရင်းမဟုတ်သည့်တိုင်သူတို့ကမောင်နှမတွေပဲမဟုတ်လား။သူ့မှာပိုက်ဆံမကျန်တော့မှန်းသိလို့တမင်ထားခဲ့ကြတာ။
"ဟင့်!..."
လက်ထဲကအရည်ပျော်စပြုလာသည့်ရေခဲမှုန့်ခွက်တွေကိုကြည့်ပြီးရိပေါ်ငိုချင်စိတ်ပေါက်လာရတယ်။တဆက်တည်းတက္ကသိုလ်လမ်းနဲ့အိမ်လမ်းခုမှကူးလူးဖူးသည်မို့ကိုယ့်ဘာသာလည်းမပြန်တတ်။ကြောက်စိတ်ကြောင့်ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်းလက်ထဲကရေခဲမှုန့်ခွက်တွေလည်းဘယ်ပစ်လိုက်မိမှန်းမသိ။
နာရီဝက်သာကုန်သွားတယ်။အိမ်ကကားပြန်ရောက်မလာတာမို့ပုခုံးထက်လွယ်ထားသည့်ဘတ်အိပ်ကြိုးလေးကိုလက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့ဖြစ်ညှစ်ရင်းငိုမဲ့မဲ့ကောင်လေးခမျာကားလမ်းနဘေးမှာငုတ်တုတ်လေး။
ကျွီ!
"ဝမ်လေး!..."
ကားရပ်သံနဲ့အတူအထိတ်တလန့်ခေါ်သံကြောင့်ရိပေါ်ခေါင်းလေးငုပ်လို့ငိုရှိုက်နေရာမှမော့ကြည့်လိုက်မိတော့ရီလျှမ်းနဲ့အတူdriver seatကနေရီလျှမ်းကိုကျော်ပြီးရိပေါ်ကိုကြည့်နေသည့်ရှောင်းကျန့်။
"တီလေး...အီး...ဟီး...ဟီး...အင့်!..."
သူ့ကိုအသည်းတယားယားကြည့်နေသည့်ဦးငယ်ကိုဂရုမစိုက်အားရိပေါ်မှာကယ်တင်ရှင်ရသွားသည့်နှယ်ကားထဲကဆင်းလာသည့်ရီလျှမ်းရင်ခွင်ထဲကလေးတစ်ယောက်လိုတိုးဝင်ကာငိုချပလိုက်တယ်။
"ဝမ်လေး...ဘာဖြစ်တာလဲ...ဒီမှာတစ်ယောက်တည်းဘာလုပ်နေတာလဲ...တီလေးရင်ပူလိုက်တာကွယ်..."
ရီလျှမ်းကလည်းရိပေါ်ကျောပြင်လေးကိုပွတ်သပ်ချော့မြူးလို့အမှန်တကယ်စိုးရိမ်နေဟန်။သူ့တူလေးမျက်ရည်တွေမြင်ရင်ရီလျှမ်းရင်ထဲသိပ်ကိုစိုးထိတ်ရပါသည်။
ရှောင်းကျန့်ကတော့ကားထဲကမဆင်းပဲရီလျှမ်းရင်ခွင်ထဲငိုရိုနေသည့်ကောင်လေးကိုမျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်တယ်။သူ့ကြောင့်မဟုတ်သည့်ချာတိတ်မျက်ရည်တွေဆိုသူလည်းသိပ်မုန်းပါသည်။
္္.................
"တီလေး...မလုပ်ပါနဲ့...ကျွန်တော်ဒီမှာနေလို့အဆင်ပြေပါတယ်..."
"တီလေးကိုတားဖို့မကြိုးစားနဲ့ဝမ်လေး...ဝမ်လေးကိုဒီအိမ်မှာတီလေးမထားခဲ့နိုင်ဘူး...သည်းခံတယ်ဆိုတာအတိုင်းအတာရှိတယ်!...ဝမ်လေးသည်းခံနိုင်တောင်တီလေးမကြည့်ရက်နိုင်ဘူး!..."
Luggageထဲအဝတ်တွေအစောတလျင်ထိုးသိပ်ထည့်ရင်းတပြစ်တောက်တောက်ပြောနေသည့်ရီလျှမ်းကအတော်ဒေါသထွက်နေဟန်။
ဝမ်ချွန်းနဲ့ဝမ်ရှန့်၏ရိပေါ်အပေါ်နိုင့်ထက်စီးနင်းအပြုအမူတွေသိပြီးကတည်းကရိပေါ်ကိုခေါ်သွားမယ်ချည်းတကဲကဲဖြစ်နေသည့်ခယ်မဖြစ်သူကိုဝမ်ပါးလည်းမဟန့်တားမိ။သူ့ထက်ရီလျှမ်းစီမှာရိပေါ်ရှိနေတာပိုစိတ်အေးနိုင်သည်လေ။
"ဝမ်လေး လာ...တီလေးအိမ်လိုက်ခဲ့!..."
ရိပေါ်အဝတ်တွေနဲ့luggageအိပ်တဖက်ဆွဲခုနကထိငိုရိုနေရင်းဘတ်အိပ်လေးလွယ်လျှက်ရပ်နေသည့်ရိပေါ်လက်ကိုတဖက်ကဆွဲကာဧည့်ခန်းဘက်ထွက်လာသည့်ရီလျှမ်းကြောင့်ရိပေါ်မှာရီလျှမ်းလက်ထဲတလိမ့်လိမ့်ပါသွားရတယ်။
"ဝမ်လေးကိုကျွန်မခေါ်သွားမယ်..."
"တီလေး!..."
"မင်းတီလေးနဲ့လိုက်သွားလိုက်သားငယ်..."
"ပါးပါး!..."
တီလေးကိုတားမရဆီးမရဖြစ်နေရတဲ့အထဲဝမ်ပါးကပါကြည်ကြည်ဖြူဖြူထည့်ပေးနေသည်မို့ရိပေါ်အကြပ်ရိုက်လာရတယ်။တီလေးအိမ်သွားလိုက်နေတာအရေးမဟုတ် သူကိုယ်တိုင်ကျားလှောင်အိမ်ထဲတိုးဝင်သလိုဖြစ်သွားမှာ။
ဝမ်ချွန်းနဲ့ဝမ်ရှန့်ကတော့ဧည့်ခန်းထဲကsofaမှာခြေချိတ်ထိုင်လို့သူတို့အပြစ်မလုပ်ထားသလိုအေးအေးလူလူပင်။ရိပေါ်မရှိရင်အိမ်မှာအနိုင်ကျင့်ရမယ့်သူမရှိတော့တာကလွဲသူတို့အတွက်စိုပြေနေဆဲမဟုတ်လား။
"သားငယ်...ပါးပါးပြောတာနားထောင်...တီလေးရီလျှမ်းနဲ့ခဏသွားနေနော်...ကျောင်းနဲ့လည်းပိုနီးတော့အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား...ပါးပါးကသားငယ်ကိုအချိန်တိုင်းကြည့်မနေနိုင်တာသားငယ်လည်းသိရက်နဲ့...သားငယ်တီလေးနဲ့ဆိုဒီအိမ်မှာရှိနေတာထက်သားငယ်ကိုပါးပါးပိုစိတ်ချတယ်..."
ဝမ်ပါး၏အဓိပ္ပါယ်ပါပါအပြောကြောင့်ရီလျှမ်းကစိတ်ပျက်ဟန်မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။တမျိုးလုံးကသဲသဲလှုပ်ချစ်ရတဲ့သူ့တူလေးကိုနောက်မှရောက်လာတဲ့ကပ်ပါးလိုဟာတွေအနိုင်ကျင့်ရအောင်မျက်နှာလွှဲခဲပစ်ထားသည့်ခဲအိုဖြစ်သူကိုသူမ လုံးဝမကျေနပ်။
"ရီလျှမ်း ငါသားငယ်ကိုစိတ်ချမယ်နော်..."
"အဟက်!...ခဲအိုအိမ်မှာထက်တော့ဝမ်လေးကကျွန်မစီမှာပိုအန္တရာယ်ကင်းတယ်!..."
လက်ပိုက်လျှက်မကျေမချမ်းပြောလာသည့်ရီလျှမ်းကြောင့်ဝမ်ပါးကသက်ပြင်းရှည်ကြီးချတယ်။ရီလျှမ်းစိတ်ဆိုးလည်းဆိုးချင်စရာကောင်းလောက်အောင်သူသားငယ်ကိုစောင့်မှမစောင့်ရှောက်နိုင်ပဲ။ဒီအဖေကအသုံးမကျပါဘူးသားငယ်ရယ်။
"ပါးပါး!...အင့်!..."
ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာသည့်ရိပေါ်ခေါင်းလုံးလေးကိုငုပ်နမ်းရင်းဝမ်ပါးကအသံတိတ်မျက်ရည်ကျတယ်။နုနယ်လွန်းသည့်သားငယ်ကသူတို့နဲ့တခါမှခွဲနေဖူးတာမဟုတ်။
"သားငယ်...ပါးပါးကိုသတိရရင်ရုံးကိုလာခဲ့...မုန့်ဖိုးလိုလည်းပါးပါးစီလာတောင်း...သားငယ်ကိုပါးပါးချစ်တယ်နော်..."
"ဟင့်!...ပါးပါးးး..."
ရင်ခွင်ထဲကခေါင်းလေးတဆက်ဆက်ငြိမ့်ပြသည့်ကောင်လေးကြောင့်ဝမ်ပါးကဖွဖွပြုံးတယ်။
"လိမ္မာတယ်...စာကြိုးစားနော်သားငယ်..."
"ပါးပါး...ကျွန်တော့်စီခဏခဏလာလည်ရမယ်နော်..."
ဝမ်ပါးကိုနှုတ်ဆက်မဆဲဖြစ်နေသည့်ရိပေါ်ကြောင့်ဝမ်ချွန်းနဲ့ဝမ်ရှန့်ကအာရုံနောက်လိုက်တာဆိုကာရေရွတ်လို့ဧည့်ခန်းထဲကထထွက်သွားတယ်။
ထောင်းခနဲဒေါသထွက်သွားသည့်ရီလျှမ်းလည်းဝမ်ပါးရင်ခွင်ထဲကရိပေါ်ကိုဆွဲခေါ်ကာခြံရှေ့ရပ်ထားသည့်ကားစီသွပ်သွပ်လျှောက်သွားလိုက်တယ်။မဟုတ်ရင်အဆင့်မရှိတဲ့ဟာတွေနဲ့သူမရန်ဖြစ်မိတော့မည်။
"မ!...ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ..."
တီလေးရီလျှမ်းစီကluggageအိပ်လက်လွှဲယူရင်းမသိသလိုမေးလာသည့်ဦးငယ်ကြောင့်ရိပေါ်အငိုမတိတ်သေးဘဲဦးငယ်ကိုဘုကြည့်ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။ဦးငယ်ဒီရုံမြင်လို့ဒီချုံထွင်တာမသိရင်ခက်မယ်။
"ဝမ်လေးကိုရီလျှမ်းတို့နဲ့အတူခေါ်ထားမလို့...အလောတကြီးနဲ့မောင့်ကိုတောင်မတိုင်ပင်လိုက်မိဘူး...အဆင်ပြေတယ်မလားမောင်..."
ရီလျှမ်းအမေးကြောင့်ရှောင်းကျန့်ကကားနောက်ခန်းထဲluggageအိပ်ထည့်ရင်းလှစ်ခနဲပြုံးတယ်။ချာတိတ်လေးပဲမို့သူ့အတွက်အဆင်မပြေစရာရှိမလားလေ။
"အင်း...ကျွန်တော်ကကိစ္စမရှိပါဘူး...ချာတိတ်အိမ်မှာလာနေတော့ပိုတောင်ကောင်းသေးတယ်...အဟင်း!..."
စကားအဆုံးရိပေါ်ကိုမျက်လုံးတဖက်မှိတ်ပြလို့driver seatမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည့်ဦးငယ်။တီလေးရီလျှမ်းအမြင်မှာတော့ဦးငယ်ကသဘောထားပြည့်ဝသူကြီး။ရိပေါ် အမြင်မှာတော့ဦးငယ်ကသိုးရေခြုံထားတဲ့ကြောက်မက်ဖွယ်ဝံပုလွေကြီးသာ။
တပူပေါ်တပူဆင့်ဆိုသလိုမကြီးနဲ့မငယ်ကအပူတပူဆိုဦးငယ်ကလည်းထို့နည်းတူပင်။ဦးငယ်ရယ် တီလေးရယ် သူရယ် တအိမ်တည်းမှာဘယ်လိုစခန်းသွားရမှာလဲ။
................
ဂျလောက်!
အိပ်ခန်းတံခါးကိုအသံမထွက်အောင်ပိတ်လို့ရိပေါ်ခြေဖော့နင်းကာမီးဖိုဆောင်ဘက်လျှောက်လာလိုက်တယ်။အမှောင်ကြောက်တတ်တဲ့အပြင် ညဥ့်နက်သန်းခေါင်းဗိုက်ဆာတတ်သည့် သူ့အတွက်တီလေးကတညလုံးမီးတွေဖွင့်ထားပေးသည်မို့အဆင်ပြေသည်။
ဦးငယ်တို့အိပ်ခန်းဘက်တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ပကတိဆိတ်ငြိမ်လျှက်။အချိန်ကလည်းမနည်းတော့တာမို့အိပ်နေကြပြီလို့ထင်လိုက်ပေမဲ့
"ဟင်!..."
မီးဖိုဆောင်ထဲဝင်ဝင်ချင်းမြင်လိုက်ရသည့်ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကြောင့်ရိပေါ်မှာကြက်သည်းမွှေးညှင်းများပင်ထသွားရတယ်။ဦး ဦးငယ်ကမအိပ်သေးဘဲဒီချိန်ကြီးဘာထိုင်လုပ်နေလဲမသိ။
ရိပေါ်ကိုကျောပေးထိုင်လျှက်ထမင်းစားပွဲမှာယမကာခွက်နဲ့ရစ်မူးနေသည်ကရှောင်းကျန့်။ကြောက်စိတ်ကြောင့်ဗိုက်ဆာတာကိုအသာထကာဦးငယ်မသိဘူးအထင်နဲ့ရိပေါ်အိပ်ခန်းဘက်ပြန်လှည့်လာလိုက်တယ်။အမှောင်ယံကြီးစိုးသည့်ဒီအခြေနေမှာသူနဲ့ဦးငယ်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့လို့မဖြစ်။
"အင့်!...ဦး ဦးငယ်..."
အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်ဖို့အလုပ်အခန်းရှေ့လာရပ်ရင်းလက်တစ်ဖက်နဲ့တံခါးကိုတွန်းထားသည့်ရှောင်းကျန့်ကြောင့်ရိပေါ်မျက်လုံးလေးတွေပြုးကျယ်သွားတယ်။
ရီဝေဝေဖြစ်နေသည့်ဦးငယ်ပုံစံ နဂိုကတည်းကအစိုးမရသည့်ဦးငယ်အပြုမူတွေ ပိုဆိုးသည်ကတဖက်ခန်းမှာတီလေးရီလျှမ်းရှိနေခြင်း။
"ချာတိတ်...ကိုယ်နဲ့စကားပြောပေး..."
အနည်းငယ်မူးရုန်ကလွဲရှောင်းကျန့်ကအသိစိတ်ကပ်နေသေးသည်။
"ဟအင်း!...ကျွန်တော်အိပ်ချင်ပြီ...ဦးငယ်သွားပါတော့...အင့်!...ဦးငယ်!..."
မပြောမဆိုရုတ်တရက်တကိုယ်လုံးသိုင်းဖက်ခံလိုက်ရတာမို့ရိပေါ်မှာရှောင်းကျန့်ကိုယ်ကြီးနဲ့အတူအိပ်ခန်းထဲလုံးလုံးကျရောက်သွားရတယ်။ရုုန်းလေပိုတိုးဖက်လေ အသံသဲ့သဲ့သာပြုလို့ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေရာမှရှောင်းကျန့်ပယောဂကြောင့်မွေ့ယာထက်ရိပေါ်ကိုယ်လေးပုံခနဲ။
"ဦးငယ်...ဟင့်!...တောင်းပန်ပါတယ်နော်...ကျွန်တော့်ကိုချမ်းသာပေးပါ...အီး...ဟီး...ဟီး...အဟင့်!...ကျွန်တော်အရမ်းကြောက်လို့ပါ...ဟင့်!..."
အတင်းချုပ်ဖက်ထားသည့်ရှောင်းကျန့်ကြောင့်ရိပေါ်မှာမျက်ရည်နဲ့မျက်ခွပ်အတော်ကြောက်နေလေပြီ။ဒီအချိန်မှာဦးငယ်သူ့ကိုအတင်းယူရင်သူဘာမှမတက်နိုင်တာမို့တဖွဖွတောင်းပန်နေမိတယ်။
"အဟွန်း!...ချာတိတ်ကိုငိုအောင်ကိုယ်လုပ်လိုက်မိတာလား...ရွှတ်!..."
"အင့်!..."
ရီဝေဝေငုပ်ကြည့်ရင်းပါးတဖက်ကိုတိုးနမ်းလာသည့်ဦးငယ်ကြောင့်လှုပ်မရသည့်ရိပေါ်ခန္ဓာလေးပိုသေးကြုံးသွားရတယ်။
နှာခေါင်းထဲတိုးဝင်လာသည့်ပေါင်ဒါနံ့သင်းသင်းကိုသဘောတွေ့တာမို့ရှောင်းကျန့်ကတော့ရိပေါ်ပါးထက်နှာခေါင်းနှစ်ထားရင်းခဏငြိမ်နေလိုက်တယ်။သူ့စီကalcoholနံ့ပျင်းပျင်းကိုတော်ချာတိတ်လေးခံနိုင်ကောင်းပါရဲ့။
"ချာတိတ်ရှိနေတာကိုယ်ဘယ်လိုလုပ်အိပ်လို့ပျော်မှာလဲကွာ!...အဟွန့်!..."
"ဟင့်အင်း!..."
လည်တိုင်လေးကိုနမ်းရှုံ့ရင်းပြောတော့ချာတိတ်ကရုန်းချင်ပုံရသည်။အိပ်ခန်းတွင်းကဝါကျင်ကျင်မီးအိမ်လေးကြောင့်ချာတိတ်ပါးပြင်နဲ့မျက်တောင်လေးတွေမှာရွှေရောင်ဖျော့ဖျော့မျက်ရည်စလေးတွေခိုတွဲနေတာအတိုင်းသားမြင်နေရတယ်။သူလေးကအငိုသန်လေးပဲ။
"လှရက်လွန်းတယ်ချာတိတ်ရာ...ကိုယ်အရမ်း အရမ်းကို...တကယ်ပါကွာ..."
ကြောက်သွားမည်စိုး၍ရူးချင်သည်ဆိုသည့်စကားကိုထိန်ချိန်လို့ရှောင်းကျန့်မှာအသည်းထဲတမြေ့မြေ့။
တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေတာမို့ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားရုန်ကလွဲရှောင်းကျန့်ရှေ့ဆက်ဖို့မတွေးတော့။ရာဂစိတ်အတွက်နဲ့ချာတိတ်သူ့ကိုမုန်းရွံသွားမှာသူမလိုလား။
"အိပ်ချင်ပြီဆို..."
"ဟင့်!...ဦးငယ်ပြန်..."
ဇွဲမလျော့ပဲနှင်လွှတ်နေသည့်ချာတိတ်ကြောင့်ရှောင်းကျန့်နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုန်လေးပြုံးလိုက်မိတယ်။
"ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...ကိုယ်ကချာတိတ်ကိုတညလုံးဖက်အိပ်ချင်တာ..."
"ဦးငယ်မှာတီ တီလေးရှိနေတာပဲ..."
"ဘယ်သူ့ကိုဖက်အိပ်ရအိပ်ရကိုယ်အဆင်ပြေမယ်ထင်လို့လား..."
ငြိမ်ကျသွားသည့်ချာတိတ်ကခဏကြာတော့ရင်ခွင်ထဲကမျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လာတယ်။
"မင်းနဲ့မှဖြစ်မှာ...မင်းကိုပဲလိုအပ်တာချာတိတ်..."
သူ့စကားကြောင့်စိုးရိမ်ရိပ်တွေကြားကဖြတ်ပြေးသွားသည့်ချာတိတ်မျက်နှာထက်ကကြည်နူးရိပ်လေး။စိတ်လိုလက်ရပါးပြင်နုနုပေါ်ကမျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးရင်းနှဖူးပြေပြေလေးကိုဖိနမ်းလိုက်တယ်။
"မစိုးရိမ်ပါနဲ့...ချာတိတ်အိပ်ပျော်သွားရင်ကိုယ်အခန်းပြင်ထွက်သွားပေးမယ်...အိပ်ပျော်အောင်အိပ်လိုက်..."
"ဦးငယ်!..."
"အိပ်တော့...လိမ္မာတယ်္..."
"အင့်!..."
ခေါင်းလုံးလေးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်တော့မသက်သာလို့ငြိမ်သွားပုံရသည်။ပြန်မဖက်ထားပဲရင်ဘတ်နားလာတွန်းထားသည့်လက်ကလေးတွေကြောင့်ခပ်လျော့လျော့သာဖက်တွယ်ထားရတယ်။
ဝါကျင်ကျင်မီးအိမ်လေးရယ် ရင်ခွင်ထဲကချစ်သူလေးရယ်။အသက်ရှူသံမျှင်မျှင်လေးကိုနားဆင်ရင်းရှောင်းကျန့်ရင်ထဲအနွေးလှိုင်းလေးဖြတ်စီးတယ်။
ကိုယ်တို့နီးစပ်မှုကမသင့်တော်ခြင်းတွေနဲ့ပူလောင်ကောင်းပူလောင်နိုင်တယ်။ဒါပေမဲ့မင်းစီရောက်ရင်အရာအားလုံးငြိမ်းတယ်။မင်းကကိုယ့်အတွက်တော့Oasiaလေးပဲချာတိတ်။
#Tbc
I need your feedback and voting:
အားလုံးဘေးကင်းကြပါစေနော်❦︎
_____________
❦︎Zawgyi version❦︎
FOLLOW ME-8
.
.
.
.
"ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ၿပီ!..."
"က်စ္!...ဒီအရႈပ္ထုတ္ကေတာ့..."
ကားစီအေျပးေလးေရာက္လာသည့္ရိေပၚကိုေတြ႕ေတာ့ဝမ္ခြၽန္းကစိတ္ပ်က္ဟန္စိတ္တခ်က္သပ္သည့္တိုင္ေနာက္ခန္းမွာေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ကာထိုင္ေနသည့္ဝမ္ရွန့္ကလည္းထို႔နည္းတူရိေပၚကိုမ်က္ေစာင္းတခဲခဲ။
"ေက်ာင္းေလးတခါအပ္တာအဲ့ေလာက္ေတာင္ၾကာရလားဟဲ့!...ငါတို႔ၿပီးလို႔နင့္ထိုင္ေစာင့္ေနတာဖင္ေတာင္ဂြၽတ္တက္ေတာ့မယ္..."
"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္မငယ္...centerမွာလူအရမ္းၾကပ္ေနတာနဲ႕..."
"တိတ္စိမ္း!...မဆူရဲဘူးဆူလိုက္တာနဲ႕အဲ့မ်က္ရည္ကတစမ္းစမ္းနဲ႕...ဘယ္လိုဟာေလးမွန္းကိုမသိဘူး..."
"အင့္!..."
ဆူရင္းေငါက္ရင္းနားထင္ကိုလက္ညွိုးနဲ႕အားပါပါလာေထာက္သည့္ဝမ္ရွန့္ေၾကာင့္ရိေပၚကိုယ္ေလးယိုင္ခနဲ။ဒါလည္းအထြန့္မတက္သည့္ေကာင္ေလးခမ်ာမ်က္ႏွာေလးမဲ့ရႈံ႕သြား႐ုန္ကလြဲကားမွန္တဖက္ကိုတိုးကပ္လို႔ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ။
"ဦးေလးႀကီး သြားမယ္ေလ...အိမ္ကိုေမာင္းေတာ့!..."
ဝမ္ခြၽန္းအမိန့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္driverဦးေလးႀကီးကရွန္ဟိုင္းတကၠသိုလ္ေရွ႕ကကားေလးေမာင္းထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္။ဒီလိုအမေတြနဲ႕သာဆိုေက်ာင္းတက္တဲ့တေလွ်ာက္လုံးေကာင္ေလးဒုကၡခံရဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ၠြၽီ!
"ဆင္း!..."
"ဗ်ာ!...မႀကီးကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာလို႔..."
အိမ္မေရာက္ေသးဘဲတေနရာမွာကားရပ္ခိုင္းၿပီးၿပီးခ်င္းဆင္းဆိုကာအမိန့္ေပးလာသည့္ဝမ္ခြၽန္းေၾကာင့္ေကာင္ေလးခမ်ာေၾကာင္နန။
"ဟဲ့!...ဘာေတြအဲ့ေလာက္ေတာင္ျဖစ္ပ်က္ျပေနတာလဲ...နင့္ကိုခိုင္းစရာရွိလို႔ဆင္းခိုင္းတာ...ေရာ့!...ငါတို႔ေရခဲမႈန့္စားခ်င္လို႔ သြားဝယ္ေပးခ်ည္..."
ေျပာရင္းရိေပၚလက္ထဲယြမ္ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ထည့္ေပးလာသည့္ဝမ္ရွန့္။ညီအမႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လို႔အထာေပါက္ေနက်ပဳံအၿပဳံးတို႔ကအျမင္ကတ္ဖြယ္အတိ။
"အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႕တူမႀကီးတို႔ရယ္...ေရခဲမႈန့္စားခ်င္ဦးေလးသြားဝယ္ေပးမယ္...ဝမ္ေလးကိုေတာ့တစ္ေယာက္တည္းမလႊတ္လိုက္ပါနဲ႕..."
မေနနိုင္ၾကားဝင္တားမိသည့္driverဦးေလးႀကီးေၾကာင့္ဝမ္ခြၽန္းနဲ႕ဝမ္ရွန့္မ်က္ႏွာမဲခနဲ။ႏွစ္ေယာက္သားအံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႕ဓားႀကိမ္းႀကိမ္းဟန္ျပတာမို႔ဦးေလးႀကီးခမ်ာအလုပ္သမားပီပီေခါင္းေရွာင္သြားရတယ္။ဒီကေလးမေတြဘယ္ေလာက္ေကာက္က်စ္မွန္းသူသိသည္ေလ။
"ရပါတယ္...ဦးႀကီး ကြၽန္ေတာ္ပဲသြားဝယ္ေပးလိုက္ပါ့မယ္...မၾကာဘူး ခဏပဲေစာင့္ေနာ္မႀကီးနဲ႕မငယ္္..."
"အင္း...ျမန္ျမန္သြားရိေပၚ..."
စာနာတတ္သည့္ေကာင္ေလးကdriverဦးေလးႀကီးကိုအခက္မေတြ႕ေစခ်င္ဟန္ကားထဲကခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားတာမို႔ဝမ္ခြၽန္းနဲ႕ဝမ္ရွန့္တို႔ရဲ႕မသူေတာ္အၿပဳံးေတြပိုမိုပီျပင္လာေတာ့တယ္။ဒီခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေနတဲ့ဟာေလးကိုသူမတို႔ကဘယ္ေတာ့မွၾကည့္ရတာမဟုတ္။
ရိေပၚကားထဲဆင္းၿပီးလက္ေသးေသးေလးတစ္ဖက္ကယြမ္ပိုက္ဆံ႐ြက္ေလးေတြစုတ္လို႔လမ္းတဖက္ကေရခဲမႈန့္ဆိုင္ေလးစီကူးသြားလိုက္တယ္။သူ႕အမေတြစိတ္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္ေလးကေတာ့အနိုင္က်င့္သမွ်ကိုေပေတလို႔ခံဦးမည္။
"စေတာ္ဘယ္ရီနဲ႕ေခ်ာကလတ္..."
"ရၿပီေကာင္ေလး..."
"ေက်းဇူးပါ..."
ေရခဲမႈန့္ခြက္ေလးႏွစ္ခြက္ကိုတဖက္စီကိုင္လို႔ရိေပၚကားရပ္ထားတဲ့စီခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ဒီထက္ၾကာရင္မႀကီးနဲ႕မငယ္စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနရဦးမည္။
"ဟင္!..."
ခုနကားရပ္ထားသည့္ေနရာအေရာက္ရပ္ထားသည့္အတိုင္းရွိမေနေတာ့ဘဲေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားသည့္ကားေၾကာင့္ရိေပၚရင္ထဲနင့္ခနဲ။အမွတ္သည္းေျခမရွိမႀကီးနဲ႕မငယ္ကိုသူေမတၱာထားမိတာ။
အနိုင္က်င့္ခ်င္မွန္းသိေပမဲ့ဒီလိုပစ္ထားရက္မယ္လို႔ရိေပၚမေတြးမိရိုးအမွန္။ေသြးသားအရင္းမဟုတ္သည့္တိုင္သူတို႔ကေမာင္ႏွမေတြပဲမဟုတ္လား။သူ႕မွာပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့မွန္းသိလို႔တမင္ထားခဲ့ၾကတာ။
"ဟင့္!..."
လက္ထဲကအရည္ေပ်ာ္စျပဳလာသည့္ေရခဲမႈန့္ခြက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီးရိေပၚငိုခ်င္စိတ္ေပါက္လာရတယ္။တဆက္တည္းတကၠသိုလ္လမ္းနဲ႕အိမ္လမ္းခုမွကူးလူးဖူးသည္မို႔ကိုယ့္ဘာသာလည္းမျပန္တတ္။ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ရင္းလက္ထဲကေရခဲမႈန့္ခြက္ေတြလည္းဘယ္ပစ္လိုက္မိမွန္းမသိ။
နာရီဝက္သာကုန္သြားတယ္။အိမ္ကကားျပန္ေရာက္မလာတာမို႔ပုခုံးထက္လြယ္ထားသည့္ဘတ္အိပ္ႀကိဳးေလးကိုလက္ကေလးႏွစ္ဖက္နဲ႕ျဖစ္ညွစ္ရင္းငိုမဲ့မဲ့ေကာင္ေလးခမ်ာကားလမ္းနေဘးမွာငုတ္တုတ္ေလး။
ကြၽီ!
"ဝမ္ေလး!..."
ကားရပ္သံနဲ႕အတူအထိတ္တလန့္ေခၚသံေၾကာင့္ရိေပၚေခါင္းေလးငုပ္လို႔ငိုရွိုက္ေနရာမွေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ရီလွ်မ္းနဲ႕အတူdriver seatကေနရီလွ်မ္းကိုေက်ာ္ၿပီးရိေပၚကိုၾကည့္ေနသည့္ေရွာင္းက်န့္။
"တီေလး...အီး...ဟီး...ဟီး...အင့္!..."
သူ႕ကိုအသည္းတယားယားၾကည့္ေနသည့္ဦးငယ္ကိုဂ႐ုမစိုက္အားရိေပၚမွာကယ္တင္ရွင္ရသြားသည့္ႏွယ္ကားထဲကဆင္းလာသည့္ရီလွ်မ္းရင္ခြင္ထဲကေလးတစ္ေယာက္လိုတိုးဝင္ကာငိုခ်ပလိုက္တယ္။
"ဝမ္ေလး...ဘာျဖစ္တာလဲ...ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းဘာလုပ္ေနတာလဲ...တီေလးရင္ပူလိုက္တာကြယ္..."
ရီလွ်မ္းကလည္းရိေပၚေက်ာျပင္ေလးကိုပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴးလို႔အမွန္တကယ္စိုးရိမ္ေနဟန္။သူ႕တူေလးမ်က္ရည္ေတြျမင္ရင္ရီလွ်မ္းရင္ထဲသိပ္ကိုစိုးထိတ္ရပါသည္။
ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ကားထဲကမဆင္းပဲရီလွ်မ္းရင္ခြင္ထဲငိုရိုေနသည့္ေကာင္ေလးကိုမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္တယ္။သူ႕ေၾကာင့္မဟုတ္သည့္ခ်ာတိတ္မ်က္ရည္ေတြဆိုသူလည္းသိပ္မုန္းပါသည္။
္္.................
"တီေလး...မလုပ္ပါနဲ႕...ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာေနလို႔အဆင္ေျပပါတယ္..."
"တီေလးကိုတားဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႕ဝမ္ေလး...ဝမ္ေလးကိုဒီအိမ္မွာတီေလးမထားခဲ့နိုင္ဘူး...သည္းခံတယ္ဆိုတာအတိုင္းအတာရွိတယ္!...ဝမ္ေလးသည္းခံနိုင္ေတာင္တီေလးမၾကည့္ရက္နိုင္ဘူး!..."
Luggageထဲအဝတ္ေတြအေစာတလ်င္ထိုးသိပ္ထည့္ရင္းတျပစ္ေတာက္ေတာက္ေျပာေနသည့္ရီလွ်မ္းကအေတာ္ေဒါသထြက္ေနဟန္။
ဝမ္ခြၽန္းနဲ႕ဝမ္ရွန့္၏ရိေပၚအေပၚနိုင့္ထက္စီးနင္းအျပဳအမူေတြသိၿပီးကတည္းကရိေပၚကိုေခၚသြားမယ္ခ်ည္းတကဲကဲျဖစ္ေနသည့္ခယ္မျဖစ္သူကိုဝမ္ပါးလည္းမဟန့္တားမိ။သူ႕ထက္ရီလွ်မ္းစီမွာရိေပၚရွိေနတာပိုစိတ္ေအးနိုင္သည္ေလ။
"ဝမ္ေလး လာ...တီေလးအိမ္လိုက္ခဲ့!..."
ရိေပၚအဝတ္ေတြနဲ႕luggageအိပ္တဖက္ဆြဲခုနကထိငိုရိုေနရင္းဘတ္အိပ္ေလးလြယ္လွ်က္ရပ္ေနသည့္ရိေပၚလက္ကိုတဖက္ကဆြဲကာဧည့္ခန္းဘက္ထြက္လာသည့္ရီလွ်မ္းေၾကာင့္ရိေပၚမွာရီလွ်မ္းလက္ထဲတလိမ့္လိမ့္ပါသြားရတယ္။
"ဝမ္ေလးကိုကြၽန္မေခၚသြားမယ္..."
"တီေလး!..."
"မင္းတီေလးနဲ႕လိုက္သြားလိုက္သားငယ္..."
"ပါးပါး!..."
တီေလးကိုတားမရဆီးမရျဖစ္ေနရတဲ့အထဲဝမ္ပါးကပါၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴထည့္ေပးေနသည္မို႔ရိေပၚအၾကပ္ရိုက္လာရတယ္။တီေလးအိမ္သြားလိုက္ေနတာအေရးမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္က်ားေလွာင္အိမ္ထဲတိုးဝင္သလိုျဖစ္သြားမွာ။
ဝမ္ခြၽန္းနဲ႕ဝမ္ရွန့္ကေတာ့ဧည့္ခန္းထဲကsofaမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္လို႔သူတို႔အျပစ္မလုပ္ထားသလိုေအးေအးလူလူပင္။ရိေပၚမရွိရင္အိမ္မွာအနိုင္က်င့္ရမယ့္သူမရွိေတာ့တာကလြဲသူတို႔အတြက္စိုေျပေနဆဲမဟုတ္လား။
"သားငယ္...ပါးပါးေျပာတာနားေထာင္...တီေလးရီလွ်မ္းနဲ႕ခဏသြားေနေနာ္...ေက်ာင္းနဲ႕လည္းပိုနီးေတာ့အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား...ပါးပါးကသားငယ္ကိုအခ်ိန္တိုင္းၾကည့္မေနနိုင္တာသားငယ္လည္းသိရက္နဲ႕...သားငယ္တီေလးနဲ႕ဆိုဒီအိမ္မွာရွိေနတာထက္သားငယ္ကိုပါးပါးပိုစိတ္ခ်တယ္..."
ဝမ္ပါး၏အဓိပၸါယ္ပါပါအေျပာေၾကာင့္ရီလွ်မ္းကစိတ္ပ်က္ဟန္မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။တမ်ိဳးလုံးကသဲသဲလႈပ္ခ်စ္ရတဲ့သူ႕တူေလးကိုေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ကပ္ပါးလိုဟာေတြအနိုင္က်င့္ရေအာင္မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ထားသည့္ခဲအိုျဖစ္သူကိုသူမ လုံးဝမေက်နပ္။
"ရီလွ်မ္း ငါသားငယ္ကိုစိတ္ခ်မယ္ေနာ္..."
"အဟက္!...ခဲအိုအိမ္မွာထက္ေတာ့ဝမ္ေလးကကြၽန္မစီမွာပိုအႏၲရာယ္ကင္းတယ္!..."
လက္ပိုက္လွ်က္မေက်မခ်မ္းေျပာလာသည့္ရီလွ်မ္းေၾကာင့္ဝမ္ပါးကသက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်တယ္။ရီလွ်မ္းစိတ္ဆိုးလည္းဆိုးခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္သူသားငယ္ကိုေစာင့္မွမေစာင့္ေရွာက္နိုင္ပဲ။ဒီအေဖကအသုံးမက်ပါဘူးသားငယ္ရယ္။
"ပါးပါး!...အင့္!..."
ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လာသည့္ရိေပၚေခါင္းလုံးေလးကိုငုပ္နမ္းရင္းဝမ္ပါးကအသံတိတ္မ်က္ရည္က်တယ္။ႏုနယ္လြန္းသည့္သားငယ္ကသူတို႔နဲ႕တခါမွခြဲေနဖူးတာမဟုတ္။
"သားငယ္...ပါးပါးကိုသတိရရင္႐ုံးကိုလာခဲ့...မုန့္ဖိုးလိုလည္းပါးပါးစီလာေတာင္း...သားငယ္ကိုပါးပါးခ်စ္တယ္ေနာ္..."
"ဟင့္!...ပါးပါးးး..."
ရင္ခြင္ထဲကေခါင္းေလးတဆက္ဆက္ၿငိမ့္ျပသည့္ေကာင္ေလးေၾကာင့္ဝမ္ပါးကဖြဖြၿပဳံးတယ္။
"လိမၼာတယ္...စာႀကိဳးစားေနာ္သားငယ္..."
"ပါးပါး...ကြၽန္ေတာ့္စီခဏခဏလာလည္ရမယ္ေနာ္..."
ဝမ္ပါးကိုႏႈတ္ဆက္မဆဲျဖစ္ေနသည့္ရိေပၚေၾကာင့္ဝမ္ခြၽန္းနဲ႕ဝမ္ရွန့္ကအာ႐ုံေနာက္လိုက္တာဆိုကာေရ႐ြတ္လို႔ဧည့္ခန္းထဲကထထြက္သြားတယ္။
ေထာင္းခနဲေဒါသထြက္သြားသည့္ရီလွ်မ္းလည္းဝမ္ပါးရင္ခြင္ထဲကရိေပၚကိုဆြဲေခၚကာၿခံေရွ႕ရပ္ထားသည့္ကားစီသြပ္သြပ္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။မဟုတ္ရင္အဆင့္မရွိတဲ့ဟာေတြနဲ႕သူမရန္ျဖစ္မိေတာ့မည္။
"မ!...ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ..."
တီေလးရီလွ်မ္းစီကluggageအိပ္လက္လႊဲယူရင္းမသိသလိုေမးလာသည့္ဦးငယ္ေၾကာင့္ရိေပၚအငိုမတိတ္ေသးဘဲဦးငယ္ကိုဘုၾကည့္ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။ဦးငယ္ဒီ႐ုံျမင္လို႔ဒီခ်ဳံထြင္တာမသိရင္ခက္မယ္။
"ဝမ္ေလးကိုရီလွ်မ္းတို႔နဲ႕အတူေခၚထားမလို႔...အေလာတႀကီးနဲ႕ေမာင့္ကိုေတာင္မတိုင္ပင္လိုက္မိဘူး...အဆင္ေျပတယ္မလားေမာင္..."
ရီလွ်မ္းအေမးေၾကာင့္ေရွာင္းက်န့္ကကားေနာက္ခန္းထဲluggageအိပ္ထည့္ရင္းလွစ္ခနဲၿပဳံးတယ္။ခ်ာတိတ္ေလးပဲမို႔သူ႕အတြက္အဆင္မေျပစရာရွိမလားေလ။
"အင္း...ကြၽန္ေတာ္ကကိစၥမရွိပါဘူး...ခ်ာတိတ္အိမ္မွာလာေနေတာ့ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္...အဟင္း!..."
စကားအဆုံးရိေပၚကိုမ်က္လုံးတဖက္မွိတ္ျပလို႔driver seatမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည့္ဦးငယ္။တီေလးရီလွ်မ္းအျမင္မွာေတာ့ဦးငယ္ကသေဘာထားျပည့္ဝသူႀကီး။ရိေပၚ အျမင္မွာေတာ့ဦးငယ္ကသိုးေရၿခဳံထားတဲ့ေၾကာက္မက္ဖြယ္ဝံပုေလြႀကီးသာ။
တပူေပၚတပူဆင့္ဆိုသလိုမႀကီးနဲ႕မငယ္ကအပူတပူဆိုဦးငယ္ကလည္းထို႔နည္းတူပင္။ဦးငယ္ရယ္ တီေလးရယ္ သူရယ္ တအိမ္တည္းမွာဘယ္လိုစခန္းသြားရမွာလဲ။
................
ဂ်ေလာက္!
အိပ္ခန္းတံခါးကိုအသံမထြက္ေအာင္ပိတ္လို႔ရိေပၚေျခေဖာ့နင္းကာမီးဖိုေဆာင္ဘက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။အေမွာင္ေၾကာက္တတ္တဲ့အျပင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္းဗိုက္ဆာတတ္သည့္ သူ႕အတြက္တီေလးကတညလုံးမီးေတြဖြင့္ထားေပးသည္မို႔အဆင္ေျပသည္။
ဦးငယ္တို႔အိပ္ခန္းဘက္တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ပကတိဆိတ္ၿငိမ္လွ်က္။အခ်ိန္ကလည္းမနည္းေတာ့တာမို႔အိပ္ေနၾကၿပီလို႔ထင္လိုက္ေပမဲ့
"ဟင္!..."
မီးဖိုေဆာင္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္းျမင္လိုက္ရသည့္ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ရိေပၚမွာၾကက္သည္းေမႊးညွင္းမ်ားပင္ထသြားရတယ္။ဦး ဦးငယ္ကမအိပ္ေသးဘဲဒီခ်ိန္ႀကီးဘာထိုင္လုပ္ေနလဲမသိ။
ရိေပၚကိုေက်ာေပးထိုင္လွ်က္ထမင္းစားပြဲမွာယမကာခြက္နဲ႕ရစ္မူးေနသည္ကေရွာင္းက်န့္။ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ဗိုက္ဆာတာကိုအသာထကာဦးငယ္မသိဘူးအထင္နဲ႕ရိေပၚအိပ္ခန္းဘက္ျပန္လွည့္လာလိုက္တယ္။အေမွာင္ယံႀကီးစိုးသည့္ဒီအေျခေနမွာသူနဲ႕ဦးငယ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕လို႔မျဖစ္။
"အင့္!...ဦး ဦးငယ္..."
အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္ဖို႔အလုပ္အခန္းေရွ႕လာရပ္ရင္းလက္တစ္ဖက္နဲ႕တံခါးကိုတြန္းထားသည့္ေရွာင္းက်န့္ေၾကာင့္ရိေပၚမ်က္လုံးေလးေတြျပဳးက်ယ္သြားတယ္။
ရီေဝေဝျဖစ္ေနသည့္ဦးငယ္ပုံစံ နဂိုကတည္းကအစိုးမရသည့္ဦးငယ္အျပဳမူေတြ ပိုဆိုးသည္ကတဖက္ခန္းမွာတီေလးရီလွ်မ္းရွိေနျခင္း။
"ခ်ာတိတ္...ကိုယ္နဲ႕စကားေျပာေပး..."
အနည္းငယ္မူး႐ုန္ကလြဲေရွာင္းက်န့္ကအသိစိတ္ကပ္ေနေသးသည္။
"ဟအင္း!...ကြၽန္ေတာ္အိပ္ခ်င္ၿပီ...ဦးငယ္သြားပါေတာ့...အင့္!...ဦးငယ္!..."
မေျပာမဆို႐ုတ္တရက္တကိုယ္လုံးသိုင္းဖက္ခံလိုက္ရတာမို႔ရိေပၚမွာေရွာင္းက်န့္ကိုယ္ႀကီးနဲ႕အတူအိပ္ခန္းထဲလုံးလုံးက်ေရာက္သြားရတယ္။႐ုုန္းေလပိုတိုးဖက္ေလ အသံသဲ့သဲ့သာျပဳလို႔႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနရာမွေရွာင္းက်န့္ပေယာဂေၾကာင့္ေမြ႕ယာထက္ရိေပၚကိုယ္ေလးပုံခနဲ။
"ဦးငယ္...ဟင့္!...ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်မ္းသာေပးပါ...အီး...ဟီး...ဟီး...အဟင့္!...ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္လို႔ပါ...ဟင့္!..."
အတင္းခ်ဳပ္ဖက္ထားသည့္ေရွာင္းက်န့္ေၾကာင့္ရိေပၚမွာမ်က္ရည္နဲ႕မ်က္ခြပ္အေတာ္ေၾကာက္ေနေလၿပီ။ဒီအခ်ိန္မွာဦးငယ္သူ႕ကိုအတင္းယူရင္သူဘာမွမတက္နိုင္တာမို႔တဖြဖြေတာင္းပန္ေနမိတယ္။
"အဟြန္း!...ခ်ာတိတ္ကိုငိုေအာင္ကိုယ္လုပ္လိုက္မိတာလား...႐ႊတ္!..."
"အင့္!..."
ရီေဝေဝငုပ္ၾကည့္ရင္းပါးတဖက္ကိုတိုးနမ္းလာသည့္ဦးငယ္ေၾကာင့္လႈပ္မရသည့္ရိေပၚခႏၶာေလးပိုေသးႀကဳံးသြားရတယ္။
ႏွာေခါင္းထဲတိုးဝင္လာသည့္ေပါင္ဒါနံ႕သင္းသင္းကိုသေဘာေတြ႕တာမို႔ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ရိေပၚပါးထက္ႏွာေခါင္းႏွစ္ထားရင္းခဏၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။သူ႕စီကalcoholနံ႕ပ်င္းပ်င္းကိုေတာ္ခ်ာတိတ္ေလးခံနိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။
"ခ်ာတိတ္ရွိေနတာကိုယ္ဘယ္လိုလုပ္အိပ္လို႔ေပ်ာ္မွာလဲကြာ!...အဟြန့္!..."
"ဟင့္အင္း!..."
လည္တိုင္ေလးကိုနမ္းရႈံ႕ရင္းေျပာေတာ့ခ်ာတိတ္က႐ုန္းခ်င္ပုံရသည္။အိပ္ခန္းတြင္းကဝါက်င္က်င္မီးအိမ္ေလးေၾကာင့္ခ်ာတိတ္ပါးျပင္နဲ႕မ်က္ေတာင္ေလးေတြမွာေ႐ႊေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ရည္စေလးေတြခိုတြဲေနတာအတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။သူေလးကအငိုသန်ေလးပဲ။
"လွရက္လြန္းတယ္ခ်ာတိတ္ရာ...ကိုယ္အရမ္း အရမ္းကို...တကယ္ပါကြာ..."
ေၾကာက္သြားမည္စိုး၍႐ူးခ်င္သည္ဆိုသည့္စကားကိုထိန္ခ်ိန္လို႔ေရွာင္းက်န့္မွာအသည္းထဲတေျမ့ေျမ့။
တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနတာမို႔ခပ္တင္းတင္းဖက္ထား႐ုန္ကလြဲေရွာင္းက်န့္ေရွ႕ဆက္ဖို႔မေတြးေတာ့။ရာဂစိတ္အတြက္နဲ႕ခ်ာတိတ္သူ႕ကိုမုန္း႐ြံသြားမွာသူမလိုလား။
"အိပ္ခ်င္ၿပီဆို..."
"ဟင့္!...ဦးငယ္ျပန္..."
ဇြဲမေလ်ာ့ပဲႏွင္လႊတ္ေနသည့္ခ်ာတိတ္ေၾကာင့္ေရွာင္းက်န့္ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုန္ေလးၿပဳံးလိုက္မိတယ္။
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...ကိုယ္ကခ်ာတိတ္ကိုတညလုံးဖက္အိပ္ခ်င္တာ..."
"ဦးငယ္မွာတီ တီေလးရွိေနတာပဲ..."
"ဘယ္သူ႕ကိုဖက္အိပ္ရအိပ္ရကိုယ္အဆင္ေျပမယ္ထင္လို႔လား..."
ၿငိမ္က်သြားသည့္ခ်ာတိတ္ကခဏၾကာေတာ့ရင္ခြင္ထဲကမ်က္လုံးေလးလွန္ၾကည့္လာတယ္။
"မင္းနဲ႕မွျဖစ္မွာ...မင္းကိုပဲလိုအပ္တာခ်ာတိတ္..."
သူ႕စကားေၾကာင့္စိုးရိမ္ရိပ္ေတြၾကားကျဖတ္ေျပးသြားသည့္ခ်ာတိတ္မ်က္ႏွာထက္ကၾကည္ႏူးရိပ္ေလး။စိတ္လိုလက္ရပါးျပင္ႏုႏုေပၚကမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးရင္းႏွဖူးေျပေျပေလးကိုဖိနမ္းလိုက္တယ္။
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႕...ခ်ာတိတ္အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ကိုယ္အခန္းျပင္ထြက္သြားေပးမယ္...အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္လိုက္..."
"ဦးငယ္!..."
"အိပ္ေတာ့...လိမၼာတယ္္..."
"အင့္!..."
ေခါင္းလုံးေလးကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္ေတာ့မသက္သာလို႔ၿငိမ္သြားပုံရသည္။ျပန္မဖက္ထားပဲရင္ဘတ္နားလာတြန္းထားသည့္လက္ကေလးေတြေၾကာင့္ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့သာဖက္တြယ္ထားရတယ္။
ဝါက်င္က်င္မီးအိမ္ေလးရယ္ ရင္ခြင္ထဲကခ်စ္သူေလးရယ္။အသက္ရႉသံမွ်င္မွ်င္ေလးကိုနားဆင္ရင္းေရွာင္းက်န့္ရင္ထဲအေႏြးလွိုင္းေလးျဖတ္စီးတယ္။
ကိုယ္တို႔နီးစပ္မႈကမသင့္ေတာ္ျခင္းေတြနဲ႕ပူေလာင္ေကာင္းပူေလာင္နိုင္တယ္။ဒါေပမဲ့မင္းစီေရာက္ရင္အရာအားလုံးၿငိမ္းတယ္။မင္းကကိုယ့္အတြက္ေတာ့Oasiaေလးပဲခ်ာတိတ္။
#Tbc
I need your feedback and voting:
အားလုံးေဘးကင္းၾကပါေစေနာ္❦︎