"Anong oras ba tayo aalis? Alam n'yo kasi guys hindi dapat sinasayang ang oras ng mga kagaya kong Certified Public Accountant na," yamot na wika ni Trisha kaya nagtawanan kaming lahat. Alam naman kasi namin na nagbibiro lang siya.
"Tangina! Ang yabang ha? Mabuti ako lowkey lang. Kahit kailan ay hindi ko ipinagmayabang na naging topnotcher ako sa LET exam last year..." pasimpleng pagyayabang din naman ni Terrence na halatang ayaw din magpatalo.
Bahagya akong natawa ngunit agad din iyong napalitan ng pagkunot ng noo nang may maalala. "Akala ko ba hindi ka mag-ta-take ng board exam, Trish?" tanong ko.
Ngumuso naman siya at nagkibit-balikat.
"Nandito na rin naman tayo eh, edi might as well na mag-take na rin ako. Ayos din naman kasi pumasa ako. Medyo nahirapan lang ako sa pag-a-apply ng trabaho dahil hinahanapan ako ng experience. Eh tangina naman, kaya nga ako nag-a-apply para magka-experience!"
"Sabagay. May point ka naman!" Humalakhak ako kaya mas lalo siyang nalukot ang kaniyang mukha.
"Ewan ko ba! Ayos lang naman sanang taasan ang standards ng mga kompanya na 'yan kung mataas din sila magpasahod! Mas malaki pa yata ang kita ng mga mata ko kaysa sa kita ng bulsa ko eh..." patuloy na litanya niya.
Napailing na lang ako at lumabas ng bahay para silipin kung nandiyan na ba ang van na gagamitin namin. Nang makita itong paparating ay sinabihan ko na agad sina Nanay na maghanda na.
Papunta kami ngayong Batangas para mag-celebrate. At isa pa, isasabay na rin ang pa-despedida para sa nalalapit na pagsampa ulit ni Reyster sa barko.
It's been years now since that thing happened. Marami na ang napagtanto at nabago. Ni minsan ay hindi ko inakalang aabot kami sa ganito. Masaya, mapayapa, at kontento. Buong akala ko'y habang-buhay na kaming malulugmok sa kadiliman... pero mali ako.
I admit that I was wrong for questioning His capability, for doubting His existence, and for not trusting Him enough. Masiyado akong nagpadala sa nararamdaman ko at maging Siyang nasa itaas ay pinagdudahan ko. Marami akong natutunan sa loob ng ilang taong lumipas at marami rin akong nais ipagpasalamat.
Pinagpatuloy ni Eunice ang pag-aaral niya at ngayong taon nga ay naka-graduate na siya sa Senior High School. Hindi naman siya kaagad bumalik dahil kinailangan muna niyang alagaan at bantayan ang anak niya. Si Nanay naman ay maayos na ang kalagayan. Hindi na nawala ang maintenance niyang gamot pero kahit papaano'y malakas at malusog na siya. Si Albert at Marie ay pareho nang nasa high school.
Ako ang tumataguyod sa pag-aaral nilang dalawa. Nag-tra-trabaho ako sa mall bilang isang saleslady at kung day-off naman ay ume-extra ako ng trabaho sa Aloha. Wala akong problema sa pag-aaral ni Eunice dahil ang pamilya ni Reyster ang nagpapa-aral sa kaniya.
Ipapagpapatuloy niya ang pag-aaral sa kolehiyo. Sa katunayan nga ay nakakuha rin siya ng scholarship sa isang sikat na unibersidad sa Maynila. Hindi man natupad ang pangarap na kurso para sa akin ni Nanay ay wala namang problema dahil si Eunice na ang magpapatuloy no'n.
BS Accountancy ang kinuha niyang kurso. Hindi namin siya pinilit. Sariling desisyon at kagustuhan niya iyon. Hindi dahil malaki ang sahod, kundi dahil iyon talaga ang pangarap niyang maging. Sa susunod na buwan ay luluwas na siya ng Maynila kasama ang boyfriend niya. Si Rhys.
Wala akong ideya kung paano sila nagkahulugan ng loob at kung paano naging sila. Halos himatayin pa kami ni Reyster nang bigla itong umuwi sa bahay kasama si Rhys at walang prenong pinagtapat sa amin na boyfriend na niya ang lalaki.
Tawang-tawa pa ako noon sa reaksyon ng boyfriend ko dahil umandar na naman ang pagiging Kuya niya sa mga kapatid ko. OA kung maka-react at talagang hindi nilubayan ng madilim na tingin si Rhys.
"Hindi ba talaga sasama sina Shaeynna at Kean?" tanong ni Reyster pagkapasok namin sa loob ng van.
Umiling ako. "Hindi eh. Hindi raw kasi sila makakauwi..."
Kahit ako ay bahagyang nalungkot nang sabihin nila iyon. Noong una kasi ay sumang-ayon sila at nangakong paglalaanan ito ng oras, ngunit noong isang araw lang ay biglang nag-chat si Kean na hindi na raw sila makakasama pa sa amin dahil tambak sila ng trabaho. Wala namang kaso sa akin iyon. Naiintidihan ko naman. Natutuwa nga ako dahil sabay nilang naabot ang pangarap nila tapos ngayon ay magkasama na sila sa iisang bahay.
"Sayang naman. Mas masaya sana kung kasama sila." Parang batang ngumuso si Reyster.
Kinuha niya ang dalawang travel pillow sa malaki niyang bag. Ipinatong muna niya ang isa sa kaniyang hita. Maingat niyang tinipon ang buhok ko gamit ang isang kamay at ipinatong iyon sa aking kaliwang balikat. Palihim akong ngumisi nang mapalunok ito habang nakatitig sa aking maputing leeg at batok. Huminga siya nang malalim at mariing kinagat ang labi habang inilalagay ang asul na travel pillow sa batok ko.
"Talaga ba? Asul sa akin, pink sa 'yo?" natatawang usal ko at inirapan niya 'ko.
"Bakit? Anong masama? Favorite mo ang blue at favorite ko naman ang pink!" asik niya.
Maingay ngunit masaya ang byahe namin patungo sa Batangas. Panay ang tawanan at kuwentuhan namin. Labing-dalawang tao ang capacity ng van. Nasa pinakadulong upuan kaming dalawa ni Reyster, kasama namin si Albert at Marie. Sa unahan namin ay si Nanay, Tita Carolyn, Eunice, at si Rhys na kalong si baby Amara, anak ng kapatid ko. Sa unahan nila ay sina Trisha at Jolo na kanina pa nagbabangayan. Doon din nakaupo kanina si Terrence kaso mukhang nainis yata sa ingay noong dalawa kaya lumipat ito sa tabi ng driver na nirentahan din namin.
Tanghali na nang makarating kami sa isang kilalang resort rito sa Batangas This is just an overnight stay kaya naman wala kaming sinayang na oras. Indeed, the whole place is breathtakingly beautiful. It seems like we're in Santorini, Greece. We took a lot of pictures. Kung anu-anong pinaggagawa namin sa buong maghapon at nang sumapit ang gabi ay nag-decide silang mag-inuman. Kaming mga kabataan lang naman ang uminom dahil sina Nanay at Tita Carolyn ay nakikisali lang sa usapan.
"Bakit ba ayaw mo sa 'kin? Mabait naman ako at gwapo," pagdra-drama ni Jolo kay Trisha.
"Kung ganiyan lang din naman ang depinisyon ng gwapo, wala na sigurong pangit sa mundo," Trisha fired back at umalingawngaw ang malakas na tawanan naming lahat.
Jolo squealed. "Ang pangit pangit ng ugali mo!"
"Ang pangit pangit mo!" Trisha uttered with conviction and rolled her eyes.
Wala na yatang plano na magkasundo pa ang dalawa. For Pete's sake, simula nang magkakilala sila ay panay na ang bangayan nila sa isa't isa. Napapailing na lang ako dahil sa totoo lang ay ako ang napapagod sa sigawan nila.
A cold breeze lingered on my skin when I decided to take a walk near the shore. Balak ko sanang namnamin ang ganda ng mapayapang gabi nang mag-isa ngunit hindi iyon nangyari dahil may matikas na braso na pumulupot sa aking katawan.
Natigilan ako sa paglalakad at awtomatikong sumilay ang matamis na ngisi sa labi ko. Sa amoy pa lang ng matapang nitong pabango ay hindi ko na kailangang mangamba kung sino iyon. Nanatili ang mga mata ko sa malawak na karagatan. Ang malakas na alon at ang bayolenteng paghampas nito sa mga bato ay labis na nagbibigay kapayapaan sa aking pandinig.
Nakontento kami sa matinding katahimikan sa pagitan naming dalawa. Ang tanging maririnig lang ay ang palitan namin ng malalim na paghinga. Mula rito sa kinatatayuan namin ay dinig na dinig namin ang malakas na tawanan ng mga kasama namin. Gano'n sila kaingay.
I heard him heaved a soft sigh. Mas lalo pang humigpit ang yakap nito sa akin mula sa likuran. Ikiniling ko naman ang aking leeg upang maipatong niya ang kaniyang baba sa aking balikat.
"Malapit na ulit akong umalis..." aniya at hindi nakatakas sa akin ang lungkot sa kaniyang tinig.
Dumiin ang tingin ko sa dagat. Kumurap-kurap upang pigilan ang namumuong luha sa gilid ng mga mata. Hindi naman ito ang unang beses na umalis siya ngunit itong lungkot na nararamdaman ko ay para bang bago pa rin sa akin ang lahat.
Nanghihina akong tumango. "O-Oo nga..."
Tanda ko pa kung paano ako humagulhol ng iyak noong unang beses siyang sumampa ng barko. Grabe, hindi sa pagiging OA pero ilang araw talaga akong nagkulong no'n sa kwarto. Fourth year college siya no'n at kailangan na niyang sumampa bilang parte ng OJT niya. Hindi naman siya gano'n katagal pero ngayong natanggap na siya sa trabaho sa isang shipping agency ay tiyak na matagal-tagal ito bago muling makabalik.
"Mamimiss talaga kita. Hay naku, huwag ka nang malungkot dyan dahil kapag nakaipon na naman ako para sa future natin ay hindi na ako aalis..." pampalubag-loob pa niya sa akin.
"Baka naman may babae roon tapos hintay ako nang hintay dito hindi ka na babalik?!"
"What?" Nagpakawala siya ng malutong na tawa. "Ano ka ba? Kung anu-anong iniisip mo! Ang tagal tagal na natin tapos ngayon mo pa ako pag-iisipan ng ganiyan?"
Napanguso ako at inisip ang sinabi. Okay, may point nga naman siya. Bukod sa tantrums at pagiging toyoin niya ay wala na naman kaming naging matinding pag-aaway. Wala naman siyang record ng pambababae. Sus, kunwari pa na ako raw ang patay na patay sa kaniya pero obvious naman na siya.
"Basta babalik ka ha? Behave ka lang ro'n. Mag-iingat ka palagi, may katangahan ka pa naman minsan..." I smirked.
"Yes, captain! Basta utos mo, susundin ko. Nanginginig pa." He crouched a bit. Nanggigigil niyang kinagat ang aking pisngi kaya naman napadaing ako sa sakit. "Ang cute cute naman ng bebe ko na 'yan." Hindi pa nakontento ang loko at pinupog pa ng halik ang aking mukha.
I smiled widely. My heart is so full right now. Parang sasabog ang puso ko sa saya. Hindi ko alam pero sobrang nakakamangha lang na walang pinagbago ang Reyster na nakilala ko noong nasa elementarya at Reyster na kayakap ko ngayon. Kung mayroon mang nagbago, iyon ay para sa mas ikabubuti naming dalawa.
We grow individually... together. We become the best version of ourselves... together. And I couldn't ask for more. Ngayon ko lang sasabihin pero siguradong-sigurado na talaga ako. Nasa tamang tao na ako.
But sadly, he needs to leave me right now for our future. Nakanguso ako, pinipigilan na naman ang paghagulhol habang pinapanood siyang magpaalam sa kaniyang ina. Matapos noon ay saka siya bumaling sa akin.
Mapungay ang nangingintab niyang mga mata. Alam kong naiiyak din siya pero pinipigilan lang niya. Yumuko ako at bumagsak ang tingin ko sa aking nanginginig na kamay. I really hate this kind of feeling! Hinihiling ko na mabilis sanang lumipas ang araw para makabalik siya agad!
"Aalis na ako," aniya sa mahina at malambing na tinig.
I didn't give him any response. Sa halip ay kinagat ko lang ang aking pang-ibabang labi upang pigilan ang panginginig noon. He pulled me closer to give me a warm and tight hug. Agad kong pinulupot ang aking braso sa kaniya at ibinaon ko ang aking mukha sa kaniyang dibdib.
"Huwag kang umiyak, Tol. Naiiyak din kasi ako. Baka hindi na ako makaalis at mag-iyakan na lang tayo rito..."
"N-Nalulungkot lang ako," I said, my voice was shaking.
"Babalik din ako, okay? Mabilis lang 'to." pangungumbinsi pa niya ngunit imbis na gumaan ang pakiramdam ay naging sanhi iyon para tuluyang magbagsakan ang luhang kanina ko pa pinipigilan.
Ang tagal bago niya ako mapatahan. Kung hindi pa susulpot si Nanay para sabihing kanina pa naghihintay ang tricycle sa labas ay hindi pa kami bibitaw sa isa't isa.
Reyster gave me a soft kiss on my lips as he bid his goodbyes. Marami siyang sinasabi sa akin na hindi ko naman masundan pero tumatango ako. Basta ang malinaw lang ay ang salitang binitawan niya bago siya tuluyang bumitiw sa yakap at maglakad palabas ng bahay.
"Mahal kita simula pa noong una. Mahal kita hanggang sa aking huling hininga,"
We were 24 years old that time...