Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να πέσει από τους ώμους μου και ακούω τα ουρλιαχτά από το δωμάτιο να δυναμώνουν. Σχεδόν υπνοβατώντας φτάνω στην κουζίνα και βάζω ένα ποτήρι καφέ.
Πηγαίνω προς το δωμάτιο και βλέπω την Λίλα να παρακαλάει θεούς και δαίμονες να πάρει ξανά ο ύπνος το μωρό. Με κοιτάει με μάτια γεμάτα απελπισία...
"Είμαι ξύπνια από τις πέντε το πρωί...." κλαψουρίζει και τη νιώθω. Φέρνω τη κούπα με τον καφέ στα χείλη μου, πίνω μια γουλιά και της τον δίνω.
"Εσύ το χρειάζεσαι περισσότερο... Δώσε μου τον δαίμονα....χθες με φρόντισες εσύ, σήμερα είναι η σειρά μου!"
Και παρόλο τον απίστευτο πονοκέφαλο και την πιο εφιαλτική νύχτα που έχω περάσει, η κολλητή μου με χρειάζεται πολύ περισσότερο από ότι τη χρειάζομαι εγώ... Εγώ τον μαλάκα μπορώ να τον ξεφορτωθώ χωρίς τύψεις... Εκείνη δεν μπορεί να αφήσει ένα κομμάτι του εαυτού της να σφαδάζει ούτε καν για να ικανοποιήσει τις βασικές της ανάγκες... Να πάει τουαλέτα χωρίς να έχει το μωρό δίπλα της στο ριλαξ.
Μου δίνει το μικρό συναγερμό κοιτώντας με με λατρεία!
"Είσαι άγγελος να το ξέρεις!"
"Πάνε να κάνεις μπάνιο! Μα το θεό μπορώ να κάνω σαλάτα από το λάδι στα μαλλιά σου! Εγώ και ο φίλος μου θα πάμε βόλτα!"
Η Λίλα παίρνει τον καφέ και μπαίνει στο μπάνιο, γεμίζει τη μπανιέρα και με αφήνει με το παιδί της...
"Μάλλον πρέπει να βάλουμε κάτι πιο ζεστό για να βγούμε έτσι σκατούλι?" τον ρωτάω με πλήρη γνώση του ότι δεν μπορεί να απαντήσει!
Του φοράω ένα υπέροχο κίτρινο φορμάκι και ντύνομαι και εγώ στα γρήγορα. Τον βάζω στο μάρσιπο και βγαίνουμε τσάρκα στη γειτονιά!
Νιώθω ότι με κοιτάζουν όλοι με λύπηση... 'κοίτα την καημένη μόλις γέννησε και δεν έχει χάσει ακόμα τα κιλά της εγκυμοσύνης'....
Και πώς να το κρύψω? Ναι είμαι χοντρή... Για το ύψος μου θα έπρεπε να είμαι είκοσι κιλά λιγότερο... Αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ να κρατηθώ μακριά από το φαγητό...
Είναι ένας φαύλος κύκλος... Οταν αγχώνομαι τρώω και όταν βλέπω τα κιλά μου στη ζυγαριά αγχώνομαι!
Το κινητό μου χτυπάει ξανά για τριακοστή όγδοη φορά σήμερα και η φωτογραφία που είχαμε βγάλει δίπλα στο καταρράκτη στην Έδεσσα φωτίζει την οθόνη. Δεν θέλω να του μιλήσω... Ξέρω ότι θέλει απλά να γυρίσω πίσω γιατί με έχει δεδομένη...
Το μυαλό μου πάει ξανά στη σκηνή με το κρεβάτι.
Η κοπέλα ίσα που ζύγιζε πενήντα κιλά... Κοιλιακούς, μακριά ξανθά μαλλιά, υπέροχη μέσα στα σεξι εσώρουχα της... Και εγώ μία φορά που είχα πει να βάλω δικτυωτό καλσόν και τα πόδια μου έμοιαζαν με ρόλο στη γάστρα...
"Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω... Πες μου και εσύ μια συμβουλή... Τι σκατα φίλος είσαι? Τι να κάνω μαζί του?"
Το ότι μιλάω στο μωρό και προσπαθώ να μου κάνει ψυχανάλυση είναι από μόνο του σημάδι ότι πολλά πράγματα δεν πάνε καλά με τον εγκέφαλο μου... Αλλά παρόλα αυτά η σοφία αυτού του μωρού με ξεπερνάει! Με κοιτάζει ευθεία στα μάτια, γίνεται κόκκινος για μια στιγμή, στραβομουτσουνιάζει... Και χέζει όσο δεν έχεσε από χθες το βράδυ!
Η απάντηση που περίμενα ήρθε.
"Να τον χέσω λοιπόν οκ! Αλλά και εσύ να κοιμηθείς τώρα που θα σε αλλάξω μπας και κάνουμε καμία δουλειά με τη μάνα σου, ναι?"
Ανεβαίνω τα σκαλιά ευτυχώς ήμασταν ήδη δίπλα στο σπίτι όταν τα έκανε ο μικρός. Μπαίνω στο μπάνιο να τον πλύνω και αντικρίζω το πιο αστείο θέαμα που έχω δει μέχρι στιγμής στη ζωή μου!
Η Λίλα έχει κοιμηθεί με το ποτήρι του καφέ στο χέρι, ξαπλωμένη στη μπανιέρα που πάω στοίχημα ότι το νερό έχει πια παγώσει!
Πλένω και αλλάζω το μωρό, τον βάζω στη κούνια του και πάω να πάρω ένα μπουρνούζι από τη ντουλάπα...
"Ξύπνα ωραία κοιμωμένη... Γιατί σε βλέπω να γίνεσαι άλλη πριγκίπισσα της Disney σε λίγο..."
Με κοιτάζει νυσταγμένη...
"Τι έγινε??? Έπαθε τίποτα το παιδί?" τη βλέπω να αλλάζει από νύστα σε πανικό σε λιγότερο από κλάσμα του δευτερολέπτου...
"Τίποτα δεν έχει το παιδί! Μια χαρά κοιμάται του καλού καιρού. Να κάνει την ανάγκη του ήθελε το δόλιο... Εγώ για εσένα λέω... θα βγάλεις λέπια σε λίγο και από Ωρόρα θα γίνεις Άριελ!"
Της δίνω το μπουρνούζι και παίρνω πίσω τη κούπα με τον παγωμένο πια καφέ.
"Τελικά τι θα κάνεις, έβγαλες καμία άκρη?" με ρωτάει ενώ κάθετε δίπλα μου στον καναπέ με τον φρέσκο καφέ στη μεγαλύτερη κούπα που έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα!
"Ο γιος σου πάντως λέει να τον αφήσω και να προχωρήσω μπροστά..." απαντάω
"Ο γιος μου είναι δύο μηνών! Πώς ακριβώς σου έδωσε τη συμβουλή του?"
"Άστα αυτά τώρα... Πες μου τι θα κάνω? Πώς θα πάω ξανά σε εκείνο το σπίτι? Με τι μούτρα θα μαζέψω όλα μου τα πράγματα? Και πες ότι τα μαζεύω, που σκατά να τα πάω? Που θα μείνω Λίλα?"
Νιώθω τη κρίση πανικού να έρχεται και το άσθμα μου δεν βοηθάει τη κατάσταση καθόλου... Βγάζω τον αναπνευστήρα μου και κάνω δύο εισπνοές...
"Θα πάμε μαζί... Θα πάρω τηλέφωνο ένα φίλο μου που έχει φορτηγάκι και θα πάρουμε ότι σου ανήκει από εκεί μέσα..."
"Λίλα σχεδόν όλα τα πράγματα εκεί μέσα είναι δικά μου... Δεν θα χωρέσουν σε ένα φορτηγάκι..."
"Θα πάρουμε μεταφορική τότε! Και θα του πάρουμε τα πάντα του σόγαμπρου...που ακόμα και ο Κεν της Barbie περισσότερα πράγματα είχε όταν μετακόμισε μαζί της!"
Γελάω μέσα στα δάκρυα και κάνω εικόνα στο μυαλό μου το διαμέρισμα άδειο και τη φάτσα του μόλις μπει μέσα από την πόρτα!
"Πολύ καλά... Αλλά θα πάρουμε μαζί μας και ένα τσεκούρι!"
Λέω και η Λίλα με κοιτάζει με απορία.
"Έχω μια ιδέα...." συνεχίζω και γελάω χερέκακα από μέσα μου ενώ ο σατανικός μου εαυτός τρίβει τα χέρια του!