CHAPTER 42:
"Your heart is now weaker than expected, Alora. I suggest that you may undergo on a heart surgery..."
Parang akong tanga na paulit-ulit na iniisip at pumapasok sa tenga ko ang mga salitang 'yon. Matamlay akong naglalakad sa school grounds, I can't believe my set-up as a sick girl is still the same, no, much worse.
"Alora," a voice suddenly makes my heart feel better a little bit.
Napalingon ako at nakitang papalapit si Hiro sa kinatatayuan ko. Paakyat na sana ako ng staircase, ngunit huminto upang hintayin siya.
He never uttered a single word, but rather held my hand. Nabigla ako at hindi rin makapagsalita, he simply gave me his smile, he makes my pound, parang sasabog na sa sobrang saya.
Hindi ko alam ang magiging reaksyon ko, kaya naman agad kong inialis ang kamay ko sa kanya. Tiningnan niya lang ako, napayuko ako sa ginawa ko.
Aiissh, Alora! Anong ginagawa mo?
Marahan kong kinaltukan ang sarili ko para magising. Why am I embarassed at him, all of a sudden?
"Mmm, ayos lang. Mas gusto ko pa ring hawakan ang kamay mo," saad niya na parang walang kahirap-hirap.
Hinawakan niya ang kamay ko mas mahigpit at nakakulong ang mga daliri namin sa isa't-isa na parang ayaw niyang pakawalan.
Magtutuloy-tuloy na sana kami sa pag-akyat ng biglang may kumaway sa amin sa malayo. It's Zack, he always spotting us together, sana naman wala siyang mapansin na kakaiba.
"Hey," bati nito nang makalapit sa amin. "W-Wait, did you two just hold hands now?"
Bigla kong hinatak ang kamay ko at awkward na lumayo kay Hiro. Hindi ko napansin na magkahawak pa rin kami ng kamay ng makalapit si Zack, I can't get back to my senses.
Napatakip pa kunwari si Zack at direstsong nakatingin sa'ming dalawa, ayaw ko maging awkward kaya naman ay mas pinili kong umaktong normal.
"H-Ha? Holding hands, psh.." Nasabi ko lang at pareho kong kinuha ang mga braso nila. "Ayan oh, tatlo na tayong magkakahawak, happy?" Aniya ko at pareho silang binitawan.
Maya-maya pa'y yumakap na si Zack kay Hiro, ngayon lang ulit kami nagkasama-sama ng ganito matapos ang mga nangyari. Tumingin si Hiro sa'kin pero tinangu-tanguan ko lang siya.
"Grabe," Zack uttered when after he hug Hiro. "Talagang ikaw na talaga 'yan. Paanong nangyaring nawalan ka ng ala-ala?" Usisa pa nito habang nakapamulsa.
"Mmm, pero hindi ko rin alam. Nang mawala ang mga ala-ala ko... Si Alora lang ang tanging nasa isip ko," Hiro replied as he smiled at me again.
Alam kong napansin 'yun ni Zack kaya naman tinitigan niya kami ulit. Nagdududa na siya dahil palagi kaming magkasama.
"Hiro, 'wag mo sabihing..." Putol ni Zack, at halos manlaki naman ang paningin ko sa sasabihin niya.
Hiro step up a little bit, and hold my hand again. Napatingin lang ako sa ginawa niya at muling bumaling kay Zack na nakangiti na parang ewan.
"Tama ka," sagot ni Hiro. "Girlfriend ko si Alora."
Mas lumakas ang tibok ng puso ko, he's confident in every words he say. I want to scream, but I can't. Pinilit ko ring huwag magpakita ng ngiti, my eyes still went big.
"B-Bye, Zack!" I wave my hands a little bit at hinatak na si Hiro paakyat sa staircase.
Habang naglalakad kami sa hallway ay hindi niya talaga binitawan ang kamay ko. I also felt I like it that way, hindi na ako nagsalita pa at hinayaang nakahawak ang kamay ko sa kanya.
He seems surprisingly odd these day compare before, he is overprotective and always looking for me. I wonder if he already knew about my condition, I don't wanna ask, I just want to treasure my days with him if I am really gonna die soon.
Papasok na kami sa loob ng room, at siya pa talaga ang nagbukas ng pinto para sa'kin, he is also don't let others hurt me even slightest.
"Uy, Hiro!" Bati ni Wilson. Ka-team mate siya ni Hiro at ni Trevor sa tennis. "Kasama mo pala si Alora," dagdag pa nito. "May practice tayo mamaya nila Trevor, 'wag kang male-late ah."
Bigla akong iniiwas ni Hiro nang dadaan na si Wilson sa gilid ko. Paakbay niya akong hinatak, we make another eye contact. I don't know if I kept blushing in front of him.
"Ayos ka lang ba?" Tanong niya bago ialis ang braso na nakapalibot sa akin.
I clear my throat, and push him a little bit. Naisukbit ko rin sa magkabilang tenga ang nakalugay kong buhok at dire-diretsong tumungo sa upuan ko. Sinampal-sampal ko rin ang pisngi ko, I need to get back from my senses. He is extra sweet today and I can't deny it.
Come to think of it, we never even kissed, right?
Pinalo ko ang sarili ko sa naisip, bakit nakukuha ko pang mag-isip ng ganyan ngayon. Imbis na malungkot sa mga nangyari o mangyayari, ay inilabas ko ang phone ko at pinagmasdan ang mga pictures naming dalawa ni Hiro. This is one of the best memories I will have on him until the day I die.
Nang matapos school hours, ay nagpaalam pa ako kay Hiro bago tuluyang umuwi kahit bukas lang ay magkikita pa naman kami. I'm so lucky I met him.
Kinagabihan, hindi ako makatulog kakaisip sa kanya. Ilang sandali pa ay binuksan ko ang cellphone ko at nagnotes nang posibleng pwedeng gawin ko kasama si Hiro.
"Hmm? What should I note first?" Tanong ko sa sarili at saka nag-type ng mga goals at mga activities na gusto kong masunod. Who knows maybe we can do these things in a month or two before my operation.
Habang nagnonotes ako ay hindi ko namalayang unti-unti na akong inaantok hanggang sa tuluyan ko nang maipikit ang mga mata ko.
Kinabukasan...
"Alora!"
Halos sabay na sabay akong sinalubong ni Becky at Karl nang makapasok ako sa loob ng room. Hinagkan pa ako ni Becy bago ako makaupo sa arm chair ko.
"Wait lang ah? I'll just go talk with Hiro." Paalam ko sa kanila at masayang binati si Hiro sa pwesto niya.
Umupo ako sa arm chair na nasa harapan niya at lumapit sa kanya, he just look to me in the eye with such gentleness.
"May ipapakita ako sa'yo!" Excited kong saad at saka ini-unlock ang phone ko at pinabasa ang notes na nakatype doon.
"Ano 'to?" His eyes are on my phone now. Kinuha niya ang cellphone ko at binasa ang mga notes ko na may check na at wala pang check.
"That's my last wishes, kaya mo ba i-fullfill?" I want to give him a hint now about my condition.
"M-Meeting?" He uttered.
"Oh? Gusto kong magkita tayo dito sa school, doon sa matandang puno nasa center ng school. Tapos isa sa pinakamahalaga---" I suddenly interrupted by him.
"Kiss, a hundred times?" Nabigla ako sa pagkakabasa niya, I never expect he will read it aloud.
"H-Ha? Kiss? Ha, Ano kasi... Hindi ako nagsulat niyan, promise. Nandyan n-na 'yan." Iniwasan kong magkabulol-bulol sa sasabihin.
"Oo naman, gagawin natin lahat 'yan.." He stands up and caress my hair. "Babaguhin rin natin ang kapalaran mo, hindi ko hahayaang burahin ka ng writer. I will save you.."
For the first time too, he talk with me with english, after niyang mawalan ng memories, nagbago ang attitude niya at kung paano siya magsalita, malamang na-adapt niya na ngayon 'yun.
"Hiro..." I don't know what to say.
"Ililigtas kita, Alora."
AUTHOR'S NOTE:
Thank you and sorry for waiting. I am still hoping that old readers may comeback and support this story, lovelots!😚💙