Op een klein weggetje bij Amuleun zaten drie mensen in een huifkar, een man, een vrouw en hun dochter van tien. Ze waren handelaren die van dorp naar dorp reisten. Ze waren bijna het bos uit toen de wagen werd omringd door een groep van twintig bewapende mannen. De mannen dwongen de familie uit te stappen onder het motto:"Dit is een overval, handen omhoog en kom rustig naar buiten." In de huifkar keken moeder en dochter mekaar even aan en liepen naar buiten. Achter hun man/ vader aan. De aanvoerder gaf zes sterke mannnen opdracht het gezin te bewaken, drie andere om hun sporen uit te wissen en de rest moest de huifkar doorzoeken, naar wapens die daar ongetwijfeld zouden liggen. Toen de mannen weer compleet waren en er tien wapens bij hadden keerdde de leider zich met een gemene grijns naar het gezin en zei:"Deze overval is veranderd in een ontvoering. Mond dicht of je zal nooit meer praten.
Toen klonk er een schreeuw. Die van de Elfenprins Samuel om precies te zijn. Hij schrok wakker uit zijn droom of nachtmerrie. Hij pakte zijn schetsblok en begon de ontvoering te tekenen, de wagen, het gezin, de ontvoerders, de grijns van de aanvoerder, alles verscheen op het perkament. Hij had dit soort dromen nu al vier weken. Elke keer hetzelfde maar toch een beetje anders. Met een ander gezin, een ander wagen, maar altijd op de zelfde plek en met dezelfde ontvoerders. Het was vreemd dat hij zulke dromen had, maar het was nog vreemder dat het leek alsof zijn vader er van wist. Samuel had nog nooit iemand over zijn dromen verteld en al helemaal zijn vader, de koning niet. Hij vertrouwd David ( spreek je uit als deevit), zijn vader niet.
"Prins Samuel, komt u ontbijten?" Vroeg de bedienden die opdracht had gekregen Samuel op te halen." Ja ik kom eraan nog even dit afmaken." Antwoorde Samuel. Hij keek nog een keer naar de tekeningen en veranderde nog een paar details. Daarna pakte hij zijn mantel en ging naar beneden waar zijn vader al aan het ontbijten was.