အခန္း(၂၀)ရန္ပြဲ
႐ွီက်င္းသည္ သူ႔တတိယအစ္ကိုအား
ဆက္သြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ ဖုန္းလည္းမကိုင္သလို
စာလည္းျပန္မပို႔ေပ။႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးေနထိုင္သည့္
အိမ္ရာဂိတ္ေပါက္၏လုံျခံဳေရးစနစ္သည္
ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ဧည့္သည္အဝင္အထြက္
မ႐ွိသည္အထိ တင္းက်ပ္သည္။
႐ွီက်င္းသည္လည္း ဂိတ္ေပါက္ကျဖတ္ဖို႔
စိတ္ကူးမ႐ွိသျဖင့္ Gua Erႏွင့္အတူ
နံရံအား ေက်ာ္တက္သည္။
"ဒီေနရာက လုံျခဳံေရးေခ်ာင္မွန္း
မင္းဘယ္လိုသိတာလဲ"
Gua Erသည္ အံ့အားသင့္စြာေမးသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ အရင္ကေရာက္ဖူးလို႔"
႐ွီက်င္းသည္ အကၤ်ီမွဖုန္မ်ားကို ခါခ်ကာ
မ်က္ေတာင္မခတ္လိမ္ေျပာလိုက္သည္။
သူသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ရင္းႏွီးေအာင္
လုပ္လိုက္ၿပီး Gua Erကို အိမ္ရာျခံဝန္း၏
အေဝးဆုံး ေခ်ာင္က်ေသာေနရာသို႔ ဦးေဆာင္
ေခၚသြားသည္။
Gua Erလည္း ႐ွီက်င္း၏စကားအား
ယုံၾကည္စြာ သူ႔ေနာက္လိုက္ရင္း ေမးသည္။
"႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးက ဖုန္းမကိုင္ဘူးဆို
သူဒီမွာ႐ွိတာ ေသခ်ာရဲ႕လား"
"မ႐ွိရင္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာတာေပါ့"
႐ွီက်င္းသည္ အေႂကြး႐ွင္ေလသံျဖင့္
ေျဖသည္။
Gua Erသည္ မ်က္ခုံးကိုပင့္တင္ကာ
"နံရံကိုထပ္တြယ္တက္ၿပီးလား?"
"သူ ဖုန္းမကိုင္ေသးရင္ေတာ့
အဲ့လိုပဲလုပ္ရမွာေပါ့မဟုတ္ဘူးလား"
႐ွီက်င္း အခ်က္က်က်ေျဖသည္။
Gua Er လက္မေထာင္ျပသည္။
အိမ္ရာ၏အေဝးဆုံးဆိတ္ၿငိမ္ရာေဒသသို႔
ေရာက္ေသာအခါ တံတိုင္းငယ္တစ္ခု
ကာရံထားေသာ အိမ္ရာတစ္ခုေ႐ွ႕သို႔
ရပ္လိုက္ကာ ျခံတံခါးေဘး႐ွိ ဘဲလ္အား
ႏိွပ္လိုက္သည္။
အခ်ိန္ခဏၾကာေတာ့ ဝင္ေပါက္ေနရာက
ဗီဒီယိုမ်က္ႏွာျပင္က လင္းလာကာ
စပီကာမွတဆင့္ ႐ုန္က်ိဳးက်ံဳး၏အသံ
ထြက္လာသည္။
{ဘယ္သူလဲ}
႐ွီက်င္းသည္ ကင္မရာအနီးသို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို
ကပ္ျပသည္။
တစ္ဖက္လူမွာ စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္
တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္ ခ်ိတ္ဆက္မႈ
ျပတ္ေတာက္သြားကာ ႁခံတံခါးသည္
ခ်က္ကနဲ ဖြင့္လာသည္။
႐ွီက်င္းအထဲသို႔မဝင္ခင္ Gua Erမွ
တားလိုက္ကာ အနီးအနားပတ္ပတ္လည္သို႔
ေသခ်ာၾကည္႐ႈၿပီးမွ ဝင္ခြင့္ေပးလိုက္သည္။
အိမ္တံခါးသည္လည္း ေသာ့ဖြင့္ထားသည္။
႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးသည္ ဝင္ေပါက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္႐ွိ
ဆိုုဖာခုံေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည္။သူသည္
ညအိပ္ဝတ္႐ုံ႐ွည္ဝတ္ဆင္ထားကာ
ဆံပင္မ်ားအနည္းငယ္ပြေနၿပီး ပ်င္းတြဲတြဲ
အမူအရာေၾကာင့္ အခုမွ အိပ္ယာကထလာပုံ
ရသည္။႐ွီက်င္းဝင္လာတာ ျမင္သည္ႏွင့္
စိတ္႐ႈပ္ေသာေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
႐ုန္က်ိဳးက်ဳံး ထိုသို႔ဆက္ဆံလာမည္ကို
ႀကိဳေတြးၿပီးသားျဖစ္သျဖင့္ လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ စားပြဲေပၚသို႔ သခြားသီးဖက္လုံးကို
တင္ကာ ေျပာသည္။
"ဒါျပန္လာေပးတာပါ"
ဝတၳဳထဲတြင္ ႐ွီက်င္းအေပၚ အသိသာဆုံး
သေဘာထားေျပာင္းလဲသြားေသာအစ္ကိုမွာ
႐ုန္က်ိဳးက်ဳံး ျဖစ္သည္။သူတို႔အေဖ
အသက္႐ွိေနစဥ္အခ်ိန္က မူလ႐ွီက်င္းအေပၚ
ဂ႐ုစိုက္ျပေသာ္လည္း အမွန္တကယ္
တအားႀကီးလည္း ခ်စ္မျပခဲ့ေပ။သူသည္
အျမဲတမ္း မုန္႔ဖိုး မ်ားသာ လွမ္းပို႔ကာ
အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ဖုန္းပင္မကိုင္ခဲ့ေပ။
႐ွီ႐ွင္းရြယ္ ဆုံးပါးၿပီးေနာက္မွာေတာ့
ဟန္ေဆာင္တာကိုရပ္လိုက္သည့္
ပထမဆုံးအစ္ကို တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
သူ၏စိတ္မ႐ွည္မႈမ်ားႏွင့္ ရွီက်င္းအား
မႏွစ္ျမိဳ႕မႈမ်ားကို ဖုံးကြယ္မေနေတာ့ဘဲ
႐ွီက်င္းအား စကားေျပာသည့္အခြင့္အေရး
ရတိုင္း သူ႔အေျပာမ်ားမွာ ဓားသြားပမာ
နာက်င္လွသည္။႐ုန္က်ိဳးက်ံဳး၏ပါးစပ္သည္
အမွန္တကယ္ကို အဆိပ္ျပင္းလွသည္။
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ ဖက္လုံးအား
တစ္ခ်က္ၾကည့့္ကာ ေမးသည္။
"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒါေပးတုန္းကေျပာခဲ့တယ္၊
ကြၽန္ေတာ္ဝလာရင္ ၾကည္႔ရဆုိးမွာမို႔
အသီးအရြက္ပိုစားသင့္ၿပီး ဂ်ီးမမ်ားေအာင္
သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ဆိုၿပီးေလ"
႐ွီက်င္း၏မ်က္ႏွာႏွင့္အသံမွာ ခံစားခ်က္မ်ား
ကင္းမဲ့ေနသည္။
"ဒါပင္မဲ့ အခုေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့
အဲ့တာကအလိမ္အညာႀကီးမွန္း
သေဘာေပါက္သြားတယ္။အမွန္တကယ္က
ကြၽန္ေတာ့္ကို မုန္းလို႔ေပးခဲ့တာ"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ မ်က္ခုံးကိုပင့္ကာ
႐ွီက်င္းအား အေပၚေအာက္စံုျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျပဳံးလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအျပဳံးကႏွစ္လိုစရာမေကာင္းေပ။
"ဒီလိုဝက္က ဦးေႏွာက္သုံးလာမဲ့ေန႔
႐ွိလိမ့္မယ္လို႔ ငါထင္ေတာင္မထင္ထားဘူး၊
အစ္ကိုႀကီးေျပာတာ မွန္တယ္၊မင္း တကယ္
ေျပာင္းလဲသြားတာပဲ"
႐ွီက်င္းမွာ ထိုစကားအားၾကားေသာအခါ
ႏွလုံးခုန္သံပင္ ရပ္တန္႔သြားမလိုျဖစ္သြားသည္။
ထိုစကားမ်ားအရ ႐ွီေဝခ်ဳံးႏွင့္႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္
သူ႔အေၾကာင္းေျပာထားၾကပုံရသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္က ဝက္တစ္ေကာင္လို
တုံးအခဲ့ပါတယ္။အစ္ကိုနဲ႔အစ္ကိုႀကီးတို႔က
အေပၚယံဟန္ေဆာင္အတုအေယာင္ေတြဆိုတာ
တစ္ခါမွေတာင္ မေတြးၾကည္႔့ခဲ့ဖူးဘူး"
႐ွီက်င္းသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလွာင္ျပဳံးျပဳံး
လိုက္ေသာ္လည္း ႐ုတ္ခ်ည္းခံစားခ်က္မ႐ွိသလို
ျပန္ျဖစ္ကာ ေလသံမာမာျဖင့္ေျပာသည္။
"ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အမွန္တရားကို
သေဘာေပါက္ဖို႔ သိပ္ေနာက္မက်ခဲ့ပါဘူး"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ 'အဲ့ေတာ့ မင္းက
ဘာလုပ္ခ်င္လဲ'ဟူေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး
ျပဳလုပ္ထားကာ ႐ွီက်င္းေျပာခ်င္သည္မ်ားကို
ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာဖို႔ အခ်က္ျပသည္။
ထိုသူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ႏိွမ့္ခ်ခံထားရသလို မႏွစ္ၿမိဳ႕မႈမ်ားအျပည့္ႏွင့္
ေသခ်ာၾကည့္လ်ွင္ျဖင့္ အနည္းငယ္သနားရိပ္မ်ား
ေရာယွက္ေနသည္။
႐ွီက်င္းသည္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
အခ်ိန္ခဏၾကာေတာ့ ေလးေလးနက္နက္
ေမးလိုက္သည္။
" ကြၽန္ေတာ့္ကို ညီေလးတစ္ေယာက္လို
တစ္ခါမွ မေတြးၾကည့္ဖူးဘူးလား"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ အရယ္ရဆုံးဟာသတစ္ခုအား
ၾကားလိုက္ရသလို ေအာ္ရယ္ေတာ့သည္။
႐ွီက်င္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ဆက္ေျပာသည္။
"ဒါဆို အတိတ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို
ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြအားလုံးက.."
"အစ္ကိုႀကီးက တစ္ျခားလူေတြကို
ကူေရြးခိုင္းထားတာေတြ"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳး၏ေျပာင္႐ွင္း႐ွင္းစကားေတြက
႐ွီက်င္း၏ရင္ကို တည့္တည့္စိုက္မွန္သည္။
"ငါေရြးခဲ့တဲ့တစ္ခုတည္းေသာလက္ေဆာင္က
အဲ့ဖက္လုံးပဲ။အေၾကာင္းအရင္းကိုလည္း
မင္းသိၿပီးၿပီမလား"
"...."
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးကို ပိတ္႐ိုက္ဖို႔လိုလာၿပီလို႔
ငါဘာလို႔႐ုတ္တရက္ေတြးမိရတာလဲ
"ေျပာလို႔ၿပီးၿပီလား? ၿပီးရင္ ထြက္သြားေတာ့၊
မင္းနဲ႔အတူ ေမးခြန္းႏွစ္ဆယ္ေျဖတမ္း
ကစားဖို႔ စိတ္လည္းမဝင္စားသလို အခ်ိန္လည္း
မ႐ွိဘူး"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ ထရပ္ကာ အခန္းဆီသို႔
ေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။
သခြားသီးဖက္လုံးအား ဆိုဖာေဘးမွ
အမႈိက္ပုံးထဲပစ္ထည့့္ဖို႔လည္း မေမ့သြားေပ။
Gua Erသည္ တစ္ခ်ိန္လုံး ေဘးတြင္
တိတ္တဆိတ္နားေထာင္ေနေသာ္လည္း
ဒီအခ်င္းအရာအား မ်က္ျမင္ေတြ႔ေသာအခါ
မ်က္ႏွာမွာ ေမွာင္မဲသြားကာ ႐ွီက်င္း ထို႔သို
ဆက္ဆံခံစရာမလိုေၾကာင္း ခံစားရ၍
အေ႐ွ႕သို႔တိုးလာသည္။သို႔ေသာ္
မထင္မွတ္စြာ ႐ွီက်င္းသည္ ေသနတ္ကို
ထုတ္လိုက္ကာ ႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးထံ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။
"ထိုင္ေန, ကြၽန္ေတာ္ေျပာလို႔မၿပီးေသးဘူး"
႐ွီက်င္း ေအးစက္စြာ ဆိုသည္။
Gua Er၏ေျခလွမ္းမ်ား တြန္႔ဆုတ္သြားကာ
႐ွီက်င္းအား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
တင္းမာေနေသာအမူအရာကိုျမင္ေတာ့
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ တိတ္တိတ္ျပန္
ေနလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္အပန္းမႀကီးစြာ
အနီးအနားက လိုက္ကာမ်ားႏွင့္
သူတို႔ဝင္လာေသာ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးကိုပင္
လိုက္ပိတ္ေနလိုက္သည္။
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးလည္း ရပ္တန္႔သြားကာ
ျပန္လွည့့္ၾကည့္သည္။ေသနတ္ခ်ိန္ထားေသာ
႐ွီက်င္းလက္အား လွမ္းၾကည့္ကာ
သေရာ္ဟန္ျပဳံးလ်က္ ဆိုသည္။
"လာေနာက္ေနတာလား? အဲ့ကစားစရာေလးနဲ႔
မင္းဘယ္သူ႔ကိုလာၿခိမ္းေျခာက္ေနတာလဲ"
ဘန္း!
ထိုသူမ်က္ေတာင္မခတ္ခင္ဘဲ ႐ွီက်င္းသည္
ဆိုဖာေဘးမွ အမိႈက္ပုံးအား ေပါက္ထြက္ေအာင္
ပစ္ခတ္လိုက္သည္။
"စိတ္ဝင္စားစရာပဲ"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ မ်က္ႏွာတြင္
အျပဳံးတစ္ခုခ်ိတ္ဆြဲကာ ျပန္ထိုင္လိုက္ေသာ္လည္း
ထိုသူမ်က္လုံးမ်ားမွာ ေသြးေအးလ်က္႐ွိသည္။
သူသည္ ေမးေမာ့ကာ ဆိုသည္။
"အခု မင္းဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲသြားလဲ
ဆိုတာ ငါတကယ္သိခ်င္ေနၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္မေျပာင္းလဲပါဘူး၊
တျခားလူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာ႐ုံတင္ပါ"
႐ွီက်င္း ေသနတ္ကိုခ်လိုက္ၿပီး ေ႐ွာင္စစ္အား
ေမးလိုက္သည္။
"ငါ့အမွတ္တက္လာၿပီလား"
<ဟင့္အင္း ၉၀၀မွာပဲ >
ေ႐ွာင္စစ္ ျပန္ေျဖသည္။
မေျပာင္းလဲဘူး?
႐ွီက်င္း အနည္ငယ္အံ့အားသင့္သြားသည္။
ေခ်ာေမာလွပၿပီး လက္တုံ႔ျပန္စိတ္
ျပင္းထန္သည္ဟု လူသိမ်ားေသာ
႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးသည္ သူ႔အားေသနတ္နဲ႔ရြယ္ၿပီး
ၿခိမ္းေျခာက္ခံရတာေတာင္ သတ္ခ်င္စိတ္
အျပည့္အဝမ႐ွိဘူးေပါ့။ဒါမွမဟုတ္
႐ွီက်င္းရဲ႕ေရႊေရာင္ေျခသလုံး၏
ဟန္႔တားႏိုင္စြမ္းက အဲ့ေလာက္ႀကီးသလား။
႐ွီက်င္း နားမလည္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္
ဒီထက္ပိုနည္းနည္းေ႐ွ႕ဆက္တိုးဖို႔
ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
သူသည္ ႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးအား ျကည့္ကာ
ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။
"အကဗီဒီယိုကို ရည္ရြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိ
တင္လိုက္တာလား၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မွန္း
မွတ္မိခဲ့လား"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ ထိုေမးခြန္းေမးမည္ဟု
မထင္မွတ္ထားေပ။႐ွီက်င္းမ်က္ႏွာအား
တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းသည္ဟု
ခံစားလိုက္ရသည္။
"သံသယျဖစ္႐ုံေလးပါ၊ အဲ့ပို႔စ္က
တျခားဗီဒီယိုေတြ႐ွာေတြ႔ဖို႔ အကူအညီျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ"
"ကြၽန္ေတာ့္မွန္း ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ"
ထိုအရာက ႐ွီက်င္းစိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္
အျဖစ္ေနဆုံးျဖစ္သည္။
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳး ႏွာမႈတ္ကာ ေျပာသည္။
"မင္းကိုေခါင္းေကာင္းလာၿပီလို႔ေျပာ႐ုံ႐ွိေသး၊
႐ွီက်င္း, မင္းနဲ႔မင္းအေမက
႐ုပ္ဘယ္ေလာက္ဆင္လဲ မင္းမသိဘူးလား"
မူရင္း႐ွီက်င္းရဲ႕အေမ?
အေျဖက အဲ့တာေၾကာင့္လား?
႐ွီက်င္းလည္း အံႁသသြားကာ မ်က္ေမွာင္
အနည္းကယ္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
မူရင္းဝတၳဳ ထဲမွာ ေ႐ွ႕မ်ိဳးဆက္အေၾကာင္းကို
အနည္းငယ္သာေရးသားထားသည္။
႐ွီ႐ွင္းရြယ္သည္ ဝတၳဳအစပိုင္းတည္းက
ေသဆုံးသြားၿပီး အစ္ကိုငါးေယာက္၏
အေမမ်ားကလည္း လုံးဝမေပၚလာခဲ့ေပ။
႐ွီက်င္း၏အေမသည္လည္း ႐ွီက်င္းအား
မီးဖြားၿပီးခ်ိန္တြင္ဆုံးပါးသြားၿပီး အိမ္တြင္
သူမ၏ဓာတ္ပုံတစ္ပုံမွမ႐ွိ၍
သူမမည္သို႔ပုံ႐ွိေၾကာင္း ႐ွီက်င္းမသိေခ်။
ထိုမူလ႐ွီက်င္း၏မွတ္ဉာဏ္အားရ႐ွိထားေသာ
႐ွီက်င္းလည္း ေသခ်ာေပါက္မသိေပ။
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ ႐ွီက်င္းအား သူ႔အေမႏွင့္
တူသည္ဟု အခိုင္အမာေျပာေနပုံအရ
သူအရင္က သူမအား ျမင္ဖူးထားသည္လား။
႐ွီက်င္းေသခ်ာေစရန္ ေမးလိုက္သည္။
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳး၏အမူအရာမွာ အနည္းငယ္
ေျဖေလ်ာ့သြားၿပီး တစ္ခုခုအား လြမ္းေဆြးသလို
ေငးငိႈင္သြားကာ ေျဖသည္။
"ေသခ်ာေပါက္ေတြ႔ဖူးတာေပါ့၊မင္းကလြဲၿပီး
လူတိုင္း သူ႔ကိုေတြ႔ဖူးတယ္။႐ွီ႐ွင္းရြယ္က
တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမားႀကီးေလ သူ
မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုႀကိဳက္တာနဲ႔ တျခားသူေတြ
အားလုံးကို အဲ့မိန္းမနဲ႔လာေတြ႔ခိုင္းၾကတယ္။
မင္းေမးလို႔ၿပီးၿပီလား။ၿပီးရင္ ျပန္ေတာ့
ငါအိပ္ေရးဝဝအိပ္ဖို႔လိုအပ္လို႔"
႐ွီက်င္း၏မသိစိတ္က ေျပာေနသည္။
ဒါအကုန္မဟုတ္ဘဲ ႐ုန္က်ိဳးက်ံဳး တစ္ခုခုကို
ေ႐ွာင္ခ်င္ေနပုံရသည္။သူပိုၿပီးႏိႈက္ထုတ္ခ်င္ပင္မဲ့
တစ္ဖက္လူ၏စိတ္မ႐ွည္ေသာ
မ်က္ႏွာအေနအထားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္
သူဘာမွထပ္သိရမွာမဟုတ္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွီက်င္းသည္ ထိုအေတြးကို
ခ်ိဳးႏွိမ္ကာ မူလအစီအစဥ္အတိုင္း
ေ႐ွ႕ဆက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္သည္။
"တတိယအစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို
မနာလိုျဖစ္ေနတာပဲ"
"ဘာ!"
႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးသည္ သူ လုံးဝအဓိပၸါယ္မ႐ွိေသာ
စကားအား ၾကားလိုက္ရပုံေပၚကာ
သူ၏ပူေဆြးေနေသာအရိပ္အေယာင္မ်ားမွာ
တစြန္းတစပင္မက်န္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး
႐ွီက်င္းအား ႐ူးႏွမ္းသြားၿပီလား ဟူေသာ
အၾကည့္ျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အေဖက ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ၿပီးသူ႔အနားမွာ
ထားထားတာကို အစ္ကိုမနာလိုတာ။အရင္
အိမ္အကူအေဒၚႀကီးေျပာတာကို ျကားဖူးတယ္။
ကြၽန္ေတာ္မေမြးလာခင္အထိ အစ္ကိုက
အေဖအခ်စ္ဆုံးကေလးတဲ့။တတိယအစ္ကို,
ကြၽန္ေတာ္အရာအားလုံး လုယူသြားေတာ့
ေနလို႔မွေကာင္းရဲ႕လား။အေဖ့မ်က္ႏွာသာရဖို႔
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေဖာ္လန္ဖားလုပ္ေနရေတာ့
ပိုၿပီးခံစားရခက္မွာပဲေနာ္၊
အစ္ကို အႏုပညာေလာကမွာ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားၿပီး
ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာတာေတာင္
အေဖ့ဆီကအၾကည့္တစ္ခ်က္မရခဲ့ဘူး။
မီဒီယာေတြက အစ္ကိုအတိတ္အေၾကာင္းေျပာရင္
အစ္ကို႔အေဖကို unknownလို႔ပဲ
သတ္မွတ္ၾကတယ္....အစ္ကိုစဥ္းစားမိရဲ႕လား
အစ္ကိုရဲ႕ရန္သူေတြက ေနာက္ကြယ္မွာ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေလွာင္ရယ္ေနၾကမလဲဆိုတာ"
႐ွီက်င္းစကားမ်ားသည္ ေသခ်ာေပါက္
႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးအား ေဒါသျဖစ္ဖို႔ လုံေလာက္သည္။
သူသည္ ဆိုဖာမွ ထရပ္ကာ ေအာ္ေျပာသည္။
"႐ွီက်င္း! မင္းပါးစပ္ပိတ္လိုက္တာ
ပိုေကာင္းမယ္!"
"ကြၽန္ေတာ္ဘာလို႔ ပိတ္ရမွာလဲ? ခင္ဗ်ားက
ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္လွစြာေသာအစ္ကိုအျဖစ္ ဆ
ယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ဒါေတာင္
ကြၽန္ေတာ့့္ရင္ကို နင္းေခ်ဖို႔ နည္းနည္းေလးေတာင္
မတြန္႔ဆုတ္ခဲ့ဘူး။အဲ့တာကို
ပါးစပ္ပိတ္ဖို႔ေျပာတယ္?!"
႐ွီက်င္းသည္လည္း မတ္တပ္ထကာ
ေ႐ွ႕သို႔ကိုင္းၿပီး ႐ုန္က်ိဳးက်ံဳး၏အကၤ်ီေကာ္လံအား
ဆြဲလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ထိုသူ႔မ်က္လုံးအား
စိုက္ၾကည့္ကာ စက္ဆုပ္ရြံ႐ွာစြာ ေျပာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုစိတ္ပူလို႔
ဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ေလွာင္ေျပာင္ေနလား
၊ႏွစ္တိုင္း ခင္ဗ်ားအတြက္ အေကာင္းဆုံး
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကို ႀကိဳးစားေပးခဲ့ပင္မဲ့
ယခုကလိုမ်ိဳး အမိႈက္ပုံးထဲ လႊင့္ပစ္ခဲ့တာလား?
ခင္ဗ်ား လာလည္မွာေတြ၊ဖုန္းေခၚတာေတြ၊
ခင္းဗ်ားဆီကႏူးညံ့တဲ့စကားတစ္လုံး ႏွစ္လုံး
ၾကားရဖို႔အတြက္ ေမ်ွာ္လင့္ေနမိခဲ့တာ ဒါပင္မဲ့
ခင္ဗ်ားတို႔အားလုံးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္
ေနာက္ကြယ္မွာ ေလွာင္ရယ္ေန၊
လွည့္စားေန၊ႀကိတ္ၾကံစည္ေနၾကတယ္။
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳး,လူသားတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ
လႈပ္ခုန္ေနတဲ့ႏွလုံးသား႐ွိတယ္။ဒါပင္မဲ့
ခင္ဗ်ားတို႔ကေတာ့ မတူဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရင္ထဲမွာ
လူသတ္ခ်င္တဲ့့အမုန္းတရားေတြျပည့္ေနတဲ့
ဓားေတြပဲ႐ွိေနၿပီး ကိုယ့္ထက္
အားနည္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါထိုးသတ္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့
တန္ဖိုးမ႐ွိတဲ့ သတၱိေၾကာင္တဲ့လူေတြ!"
"မင္းဘာသိလို႔လဲ!"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ ေဒါသျဖစ္လြန္း၍
သူ႔ေကာ္လံအားကိုင္ထားေသာ႐ွီက်င္း၏လက္ကို
ဆုပ္ကိုင္ကာ သူ႔အားလႊတ္ရန္ အေနာက္သို႔
တြန္းထုတ္သည္။
"အခုမွလာၿပီး မင္းက လုံးလုံးအျပစ္ကင္းတဲ့
လူတစ္ေယာက္လို လာဟန္ေဆာင္ျပမေနနဲ႔
ဝက္လိုေကာင္! ငါကအစ္ကိုေကာင္း
တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးဆို မင္းကေကာ?
မင္းပဲ သနားစရာေကာင္းၿပီး ႀကီးျမတ္တယ္လို႔
ေျပာခ်င္တာလား၊အဲ့အဘိုးႀကီးက မင္းကို
ဘာေတြသင္ေပးထားလဲဆိုတာ
ငါတို႔မသိဘူးမ်ားထင္ေနတာလား?
'အဲ့လူငါးေယာက္က မင္းအစ္ကိုေတြမဟုတ္ဘူး၊
မင္းအတြက္ ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့
လက္ပါးေစေတြ။ဒါေၾကာင့္ မင္း သူတို႔ကို
တကယ္ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူး၊
အလိုက္သင့္ေလးသာ ေကာင္းေကာင္း
ဆက္ဆံလိုက္' ဟား! အဲ့စကားကိုရင္းႏွီးရဲ႕လား?
အဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းကျပန္ေျဖတယ္
'ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္ ေဖေဖ' တဲ့။
မင္းမွတ္မိေသးရဲ႕လား!"
႐ွီက်င္းသည္ ဇာတ္ေၾကာင္းအား
ခ်က္ခ်င္းစီစစ္ၿပီး မူလ႐ွီက်င္း၏မွတ္ဉာဏ္မွာ
႐ွာေဖြလိုက္ရာ ထိုစကားေျပာခန္းအား
႐ုတ္ခ်ည္း သတိရသြားသည္။႐ွီက်င္း
မယုံသကၤာျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
"အဲ့တာကို အတည္ယူေနတာလား?
အဲ့တုန္းက ကြၽန္ေတာ္က ကိုးႏွစ္ပဲ
႐ွိေသးတာ၊အဲ့ကိစၥေလးနဲ႔အခုလို
အၿငိဳးထားစရာလား"
"ဒါဆို မင္းမွတ္မိတာပဲ!"
႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးသည္ ႐ွီက်င္း၏စကားမ်ားက
သူ႔ကို စိတ္ဖိစီးေစဖို႔ အေတာ္လုံေလာက္ေနၿပီမို႔
ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္။
"ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕က အခုခ်က္ခ်င္း
ထြက္သြားေတာ့!မင္းကိုဝင္ခြင့္ေပးလိုက္တဲ့
ငါကိုက အ႐ူးပါ!"
႐ွီက်င္း ဒီကိုလာရသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္က
အျပည့္အဝမေရာက္ေသးေပ။ထို႔ေၾကာင့္
ထိုသူအား ေသခ်ာေပါက္ ထြက္သြားခြင့္
မျပဳႏိုင္ေသးေပ။သူ၏ယူနစ္ဘားသည္လည္း
အခုထိမတက္ေသးေသာေၾကာင့္ အဆုံးထိ
သြားဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ႐ွီက်င္းသည္
႐ုန္က်ိဳးက်ဳံး၏မ်က္ႏွာအား လက္သီးတစ္လုံး
ပစ္ထိုးကာ ဟိန္းေဟာက္ေတာ့သည္။
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ဘယ္တုန္းက ခင္ဗ်ားကို
အေစခံတစ္ေယာက္လို႔ ဆက္ဆံခဲ့ဖူးလို႔လဲ
ခ်ီးထုပ္ေကာင္! ခင္းဗ်ားကသာ
ဘဝင္ေလဟပ္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို
ဖုန္မႈန္႔ေလးလို ဆက္ဆံေနတာ!"
အထိုးခံထိသြားေသာ ႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးသည္
တခဏ အံ့ျသသြားသည္။ထို္႔ေနာက္ သူ
႔အားအမ်က္ေဒါသက လႊမ္းမိုးသြားကာ
႐ွီက်င္းအား ျပန္ထိုးလိုက္သည္။
"မင္းေသခ်င္ေနၿပီထင္တယ္!"
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား
စတင္ထိုးႀကိတ္ၾကေတာ့သည္။သူတို႔၏
ရန္ပြဲမွာအမွန္တကယ္ ျပင္းထန္ပုံရေသာ္လည္း
ႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ ဘာအတိုက္အခိုက္ပညာမွ
လုံးဝထုတ္မသုံးၾကဘဲ ကေလးမ်ား
ရန္ျဖစ္သလို အခ်င္းခ်င္း ႐ိုက္ပုတ္ေနၾကသည္။
Gua Erသည္ အေဝးတစ္ေနရာမွ
စြံ႔အစြာၾကည့္ေနမိသည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူလည္း
နံရံကိုမွီကာ ထိုရန္ပြဲအား ဆက္ၾကည့္ဖို႔
ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ထိုလုံးေထြးသတ္ပုတ္ျခင္းသည္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔
ၾကာ႐ွည္သည္။႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးသည္
ေဒါသထြက္ေနေသးေသာ္လည္း
အတိုက္အခိုက္ေလ့က်င့္ထားေသာ႐ွီက်င္းအား
ဆက္မ႐ိုက္ႏိုင္ေတာ့။
အဆုံး၌ ႐ွီက်င္းသည္ သူ႔အား
သိကၡာတစ္စက္မွမက်န္ေအာင္ ျကမ္းျပင္ေပၚ
မ်က္ႏွာအပ္ အ႐ႈံးေပးေစသည္။
"႐ွီက်င္း, ငါမင္းကိုသတ္မယ္!"
သူသည္ ေဒါသတႀကီး ဆိုသည္။
"ဒါဆိုလည္း လုပ္လိုက္ေလ!"
႐ွီက်င္းသည္ ထိုသူအား ပက္လက္လန္ေစကာ
ေသနတ္ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး ႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးလက္
အတြင္းသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
သူ႔လည္ပင္းဆီသို႔ ေထာက္ခိုင္းကာ ေျပာသည္။
"ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံး၊ ဒီမွာက ေလႁပြန္၊
လုပ္လိုက္ေလ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အခုသတ္လိုက္ပါ!"
ေသနတ္အား အတင္းဆုပ္ကိုင္ခံေနရေသာ
႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးသည္ အံကိုတင္းေနေအာင္
ႀကိတ္ကာ ႐ွီက်င္းအား စူးရဲစြာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
႐ုတ္တရက္ပင္ ေသနတ္အား
ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လက္ကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္ၿပီး
ၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ေစသည္။သူ႔အေပၚမွ
႐ွီက်င္းအား အားျဖင့္တြန္းထုတ္ကာ
သြားမ်ားႀကိတ္လ်က္ ေျပာသည္။
"မင္း လုံးဝ႐ူးေနၿပီပဲ! အခုခ်က္ခ်င္း
ထြက္သြား...ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါေ႐ွ႕ကို
ဘယ္ေတာ့မွထပ္မေပၚလာပါနဲ႔ေတာ့!"
႐ွီက်င္းလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ
ပက္လက္လွဲခ်လိုက္ကာ မလႈပ္ဘဲ ေ႐ွာင္စစ္ကို
တိတ္တိတ္ေလးေမးလိုက္သည္။
"ယူနစ္ဘားအေျခအေန?"
႐ွီက်င္း၏ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသေအာင္
လုပ္သည့္အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္
ေ႐ွာင္စစ္ ေသမလိုေၾကာက္လန္႔ခဲ့ရေသာ္လည္း
စိတ္႐ႈပ္မႈမ်ားႏွင့္ မယုံႏိုင္ျဖစ္ေနေသာ
အရိပ္အေယာင္မ်ားကို သူ၏တုန္ယင္ေနေသာ
အသံမွတဆင့္ သိႏိုင္သည္။
<က်င္းက်င္း,ယူနစ္ဘားက ၈၉၀ကို က်သြားၿပီ>
"ဟမ္?"
==============================
အခန်း(၂၀)ရန်ပွဲ
ရှီကျင်းသည်သူ့တတိယအစ်ကိုအား
ဆက်သွယ်ဖို့ကြိုးစားသော်လည်း
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်ဖုန်းလည်းမကိုင်သလို
စာလည်းပြန်မပို့ပေ။ရုန်ကျိုးကျုံးနေထိုင်သည့်
အိမ်ရာဂိတ်ပေါက်၏လုံခြုံရေးစနစ်သည်
ခွင့်ပြုချက်မရဘဲ ဧည့်သည်အဝင်အထွက်
မရှိသည်အထိ တင်းကျပ်သည်။
ရှီကျင်းသည်လည်း ဂိတ်ပေါက်ကဖြတ်ဖို့
စိတ်ကူးမရှိသဖြင့်Gua Erနှင့်အတူ
နံရံအားကျော်တက်သည်။
"ဒီနေရာကလုံခြုံရေးချောင်မှန်း
မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ"
Gua Erသည်အံ့အားသင့်စွာမေးသည်။
"ကျွန်တော်အရင်ကရောက်ဖူးလို့"
ရှီကျင်းသည်အင်္ကျီမှဖုန်များကို ခါချကာ
မျက်တောင်မခတ်လိမ်ပြောလိုက်သည်။
သူသည်ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်ရင်းနှီးအောင်
လုပ်လိုက်ပြီး Gua Erကို အိမ်ရာခြံဝန်း၏
အဝေးဆုံးချောင်ကျသောနေရာသို့ ဦးဆောင်
ခေါ်သွားသည်။
Gua Erလည်း ရှီကျင်း၏စကားအား
ယုံကြည်စွာ သူ့နောက်လိုက်ရင်းမေးသည်။
"ရုန်ကျိုးကျုံးက ဖုန်းမကိုင်ဘူးဆို
သူဒီမှာရှိတာသေချာရဲ့လား"
"မရှိရင်လည်းနောက်တစ်ခေါက်ပြန်လာတာပေါ့"
ရှီကျင်းသည်အကြွေးရှင်လေသံဖြင့်
ဖြေသည်။
Gua Erသည်မျက်ခုံးကိုပင့်တင်ကာ
"နံရံကိုထပ်တွယ်တက်ပြီးလား?"
"သူ ဖုန်းမကိုင်သေးရင်တော့
အဲ့လိုပဲလုပ်ရမှာပေါ့မဟုတ်ဘူးလား"
ရှီကျင်း အချက်ကျကျဖြေသည်။
Gua Er လက်မထောင်ပြသည်။
အိမ်ရာ၏အဝေးဆုံးဆိတ်ငြိမ်ရာဒေသသို့
ရောက်သောအခါ တံတိုင်းငယ်တစ်ခု
ကာရံထားသော အိမ်ရာတစ်ခုရှေ့သို့
ရပ်လိုက်ကာ ခြံတံခါးဘေးရှိ ဘဲလ်အား
နှိပ်လိုက်သည်။
အချိန်ခဏကြာတော့ ဝင်ပေါက်နေရာက
ဗီဒီယိုမျက်နှာပြင်က လင်းလာကာ
စပီကာမှတဆင့်ရုန်ကျိုးကျုံး၏အသံ
ထွက်လာသည်။
{ဘယ်သူလဲ}
ရှီကျင်းသည်ကင်မရာအနီးသို့ သူ့မျက်နှာကို
ကပ်ပြသည်။
တစ်ဖက်လူမှာ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက်
တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက်ချိတ်ဆက်မှု
ပြတ်တောက်သွားကာ ခြံတံခါးသည်
ချက်ကနဲ ဖွင့်လာသည်။
ရှီကျင်းအထဲသို့မဝင်ခင်Gua Erမှ
တားလိုက်ကာ အနီးအနားပတ်ပတ်လည်သို့
သေချာကြည်ရှုပြီးမှ ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။
အိမ်တံခါးသည်လည်းသော့ဖွင့်ထားသည်။
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်ဝင်ပေါက်မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ
ဆိုဖာခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသည်။သူသည်
ညအိပ်ဝတ်ရုံရှည်ဝတ်ဆင်ထားကာ
ဆံပင်များအနည်းငယ်ပွနေပြီး ပျင်းတွဲတွဲ
အမူအရာကြောင့်အခုမှ အိပ်ယာကထလာပုံ
ရသည်။ရှီကျင်းဝင်လာတာ မြင်သည်နှင့်
စိတ်ရှုပ်သောလေသံဖြင့်မေးလိုက်သည်။
"ဘာလာလုပ်တာလဲ"
ရုန်ကျိုးကျုံး ထိုသို့ဆက်ဆံလာမည်ကို
ကြိုတွေးပြီးသားဖြစ်သဖြင့်လျစ်လျူရှုပြီး
မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ထိုင်ချလိုက်သည်။
ထို့နောက်စားပွဲပေါ်သို့ သခွားသီးဖက်လုံးကို
တင်ကာပြောသည်။
"ဒါပြန်လာပေးတာပါ"
ဝတ္ထုထဲတွင်ရှီကျင်းအပေါ် အသိသာဆုံး
သဘောထားပြောင်းလဲသွားသောအစ်ကိုမှာ
ရုန်ကျိုးကျုံး ဖြစ်သည်။သူတို့အဖေ
အသက်ရှိနေစဉ်အချိန်က မူလရှီကျင်းအပေါ်
ဂရုစိုက်ပြသော်လည်း အမှန်တကယ်
တအားကြီးလည်း ချစ်မပြခဲ့ပေ။သူသည်
အမြဲတမ်း မုန့်ဖိုး များသာ လှမ်းပို့ကာ
အချိန်အတော်များများ ဖုန်းပင်မကိုင်ခဲ့ပေ။
ရှီရှင်းရွယ်ဆုံးပါးပြီးနောက်မှာတော့
ဟန်ဆောင်တာကိုရပ်လိုက်သည့်
ပထမဆုံးအစ်ကို တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။
သူ၏စိတ်မရှည်မှုများနှင့်ရှီကျင်းအား
မနှစ်မြို့မှုများကို ဖုံးကွယ်မနေတော့ဘဲ
ရှီကျင်းအား စကားပြောသည့်အခွင့်အရေး
ရတိုင်း သူ့အပြောများမှာ ဓားသွားပမာ
နာကျင်လှသည်။ရုန်ကျိုးကျုံး၏ပါးစပ်သည်
အမှန်တကယ်ကို အဆိပ်ပြင်းလှသည်။
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်ဖက်လုံးအား
တစ်ချက်ကြည့့်ကာမေးသည်။
"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ကျွန်တော့်ကို ဒါပေးတုန်းကပြောခဲ့တယ်၊
ကျွန်တော်ဝလာရင်ကြည့်ရဆိုးမှာမို့
အသီးအရွက်ပိုစားသင့်ပြီးဂျီးမများအောင်
သတိပေးတဲ့အနေနဲ့ဆိုပြီးလေ"
ရှီကျင်း၏မျက်နှာနှင့်အသံမှာ ခံစားချက်များ
ကင်းမဲ့နေသည်။
"ဒါပင်မဲ့ အခုသေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့
အဲ့တာကအလိမ်အညာကြီးမှန်း
သဘောပေါက်သွားတယ်။အမှန်တကယ်က
ကျွန်တော့်ကို မုန်းလို့ပေးခဲ့တာ"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်မျက်ခုံးကိုပင့်ကာ
ရှီကျင်းအား အပေါ်အောက်စုံပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
ထို့နောက်ရုတ်တရက်ကြီး ပြုံးလိုက်သည်။
သို့သော်ထိုအပြုံးကနှစ်လိုစရာမကောင်းပေ။
"ဒီလိုဝက်က ဦးနှောက်သုံးလာမဲ့နေ့
ရှိလိမ့်မယ်လို့ ငါထင်တောင်မထင်ထားဘူး၊
အစ်ကိုကြီးပြောတာ မှန်တယ်၊မင်း တကယ်
ပြောင်းလဲသွားတာပဲ"
ရှီကျင်းမှာ ထိုစကားအားကြားသောအခါ
နှလုံးခုန်သံပင်ရပ်တန့်သွားမလိုဖြစ်သွားသည်။
ထိုစကားများအရ ရှီဝေချုံးနှင့်ရုန်ကျိုးကျုံးသည်
သူ့အကြောင်းပြောထားကြပုံရသည်။
"ဟုတ်ပါတယ်ကျွန်တော်က ဝက်တစ်ကောင်လို
တုံးအခဲ့ပါတယ်။အစ်ကိုနဲ့အစ်ကိုကြီးတို့က
အပေါ်ယံဟန်ဆောင်အတုအယောင်တွေဆိုတာ
တစ်ခါမှတောင်မတွေးကြည့့်ခဲ့ဖူးဘူး"
ရှီကျင်းသည်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလှောင်ပြုံးပြုံး
လိုက်သော်လည်း ရုတ်ချည်းခံစားချက်မရှိသလို
ပြန်ဖြစ်ကာလေသံမာမာဖြင့်ပြောသည်။
"ကံကောင်းစွာနဲ့ အမှန်တရားကို
သဘောပေါက်ဖို့ သိပ်နောက်မကျခဲ့ပါဘူး"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်'အဲ့တော့ မင်းက
ဘာလုပ်ချင်လဲ'ဟူသော မျက်နှာမျိုး
ပြုလုပ်ထားကာ ရှီကျင်းပြောချင်သည်များကို
ခပ်မြန်မြန်ပြောဖို့ အချက်ပြသည်။
ထိုသူ၏မျက်ဝန်းများမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို
နှိမ့်ချခံထားရသလို မနှစ်မြို့မှုများအပြည့်နှင့်
သေချာကြည့်လျှင်ဖြင့် အနည်းငယ်သနားရိပ်များ
ရောယှက်နေသည်။
ရှီကျင်းသည်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်ကာ
အချိန်ခဏကြာတော့လေးလေးနက်နက်
မေးလိုက်သည်။
" ကျွန်တော့်ကို ညီလေးတစ်ယောက်လို
တစ်ခါမှ မတွေးကြည့်ဖူးဘူးလား"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်အရယ်ရဆုံးဟာသတစ်ခုအား
ကြားလိုက်ရသလိုအော်ရယ်တော့သည်။
ရှီကျင်း မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ဆက်ပြောသည်။
"ဒါဆို အတိတ်တုန်းက ကျွန်တော့်ကို
ပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေအားလုံးက.."
"အစ်ကိုကြီးက တစ်ခြားလူတွေကို
ကူရွေးခိုင်းထားတာတွေ"
ရုန်ကျိုးကျုံး၏ပြောင်ရှင်းရှင်းစကားတွေက
ရှီကျင်း၏ရင်ကို တည့်တည့်စိုက်မှန်သည်။
"ငါရွေးခဲ့တဲ့တစ်ခုတည်းသောလက်ဆောင်က
အဲ့ဖက်လုံးပဲ။အကြောင်းအရင်းကိုလည်း
မင်းသိပြီးပြီမလား"
"...."
ရုန်ကျိုးကျုံးကို ပိတ်ရိုက်ဖို့လိုလာပြီလို့
ငါဘာလို့ရုတ်တရက်တွေးမိရတာလဲ
"ပြောလို့ပြီးပြီလား?ပြီးရင်ထွက်သွားတော့၊
မင်းနဲ့အတူမေးခွန်းနှစ်ဆယ်ဖြေတမ်း
ကစားဖို့ စိတ်လည်းမဝင်စားသလို အချိန်လည်း
မရှိဘူး"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်ထရပ်ကာ အခန်းဆီသို့
လျှောက်သွားလိုက်သည်။
သခွားသီးဖက်လုံးအား ဆိုဖာဘေးမှ
အမှိုက်ပုံးထဲပစ်ထည့့်ဖို့လည်း မမေ့သွားပေ။
Gua Erသည်တစ်ချိန်လုံး ဘေးတွင်
တိတ်တဆိတ်နားထောင်နေသော်လည်း
ဒီအချင်းအရာအား မျက်မြင်တွေ့သောအခါ
မျက်နှာမှာမှောင်မဲသွားကာ ရှီကျင်း ထို့သို
ဆက်ဆံခံစရာမလိုကြောင်း ခံစားရ၍
အရှေ့သို့တိုးလာသည်။သို့သော်
မထင်မှတ်စွာ ရှီကျင်းသည်သေနတ်ကို
ထုတ်လိုက်ကာ ရုန်ကျိုးကျုံးထံ ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။
"ထိုင်နေ, ကျွန်တော်ပြောလို့မပြီးသေးဘူး"
ရှီကျင်းအေးစက်စွာ ဆိုသည်။
Gua Er၏ခြေလှမ်းများ တွန့်ဆုတ်သွားကာ
ရှီကျင်းအား လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
တင်းမာနေသောအမူအရာကိုမြင်တော့
မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ တိတ်တိတ်ပြန်
နေလိုက်သည်။ထို့နောက်အပန်းမကြီးစွာ
အနီးအနားက လိုက်ကာများနှင့်
သူတို့ဝင်လာသော အိမ်ရှေ့တံခါးကိုပင်
လိုက်ပိတ်နေလိုက်သည်။
ရုန်ကျိုးကျုံးလည်း ရပ်တန့်သွားကာ
ပြန်လှည့့်ကြည့်သည်။သေနတ်ချိန်ထားသော
ရှီကျင်းလက်အား လှမ်းကြည့်ကာ
သရော်ဟန်ပြုံးလျက်ဆိုသည်။
"လာနောက်နေတာလား? အဲ့ကစားစရာလေးနဲ့
မင်းဘယ်သူ့ကိုလာခြိမ်းခြောက်နေတာလဲ"
ဘန်း!
ထိုသူမျက်တောင်မခတ်ခင်ဘဲ ရှီကျင်းသည်
ဆိုဖာဘေးမှ အမှိုက်ပုံးအားပေါက်ထွက်အောင်
ပစ်ခတ်လိုက်သည်။
"စိတ်ဝင်စားစရာပဲ"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်မျက်နှာတွင်
အပြုံးတစ်ခုချိတ်ဆွဲကာ ပြန်ထိုင်လိုက်သော်လည်း
ထိုသူမျက်လုံးများမှာသွေးအေးလျက်ရှိသည်။
သူသည်မေးမော့ကာ ဆိုသည်။
"အခု မင်းဘယ်လောက်ပြောင်းလဲသွားလဲ
ဆိုတာ ငါတကယ်သိချင်နေပြီ"
"ကျွန်တော်မပြောင်းလဲပါဘူး၊
တခြားလူတစ်ယောက်ဖြစ်လာရုံတင်ပါ"
ရှီကျင်း သေနတ်ကိုချလိုက်ပြီးရှောင်စစ်အား
မေးလိုက်သည်။
"ငါ့အမှတ်တက်လာပြီလား"
<ဟင့်အင်း ၉၀၀မှာပဲ >
ရှောင်စစ်ပြန်ဖြေသည်။
မပြောင်းလဲဘူး?
ရှီကျင်း အနည်ငယ်အံ့အားသင့်သွားသည်။
ချောမောလှပပြီး လက်တုံ့ပြန်စိတ်
ပြင်းထန်သည်ဟု လူသိများသော
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်သူ့အားသေနတ်နဲ့ရွယ်ပြီး
ခြိမ်းခြောက်ခံရတာတောင်သတ်ချင်စိတ်
အပြည့်အဝမရှိဘူးပေါ့။ဒါမှမဟုတ်
ရှီကျင်းရဲ့ရွှေရောင်ခြေသလုံး၏
ဟန့်တားနိုင်စွမ်းက အဲ့လောက်ကြီးသလား။
ရှီကျင်း နားမလည်နိုင်သေးသောကြောင့်
ဒီထက်ပိုနည်းနည်းရှေ့ဆက်တိုးဖို့
ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သူသည်ရုန်ကျိုးကျုံးအား ကြည့်ကာ
မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
"အကဗီဒီယိုကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ
တင်လိုက်တာလား၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်မှန်း
မှတ်မိခဲ့လား"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်ထိုမေးခွန်းမေးမည်ဟု
မထင်မှတ်ထားပေ။ရှီကျင်းမျက်နှာအား
တစ်ချက်ကြည့်ကာ ငြီးငွေ့စရာကောင်းသည်ဟု
ခံစားလိုက်ရသည်။
"သံသယဖြစ်ရုံလေးပါ၊ အဲ့ပို့စ်က
တခြားဗီဒီယိုတွေရှာတွေ့ဖို့ အကူအညီဖြစ်ခဲ့တယ်လေ"
"ကျွန်တော့်မှန်း ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ"
ထိုအရာက ရှီကျင်းစိတ်ထဲ စနိုးစနောင့်
အဖြစ်နေဆုံးဖြစ်သည်။
ရုန်ကျိုးကျုံး နှာမှုတ်ကာပြောသည်။
"မင်းကိုခေါင်းကောင်းလာပြီလို့ပြောရုံရှိသေး၊
ရှီကျင်း, မင်းနဲ့မင်းအမေက
ရုပ်ဘယ်လောက်ဆင်လဲ မင်းမသိဘူးလား"
မူရင်းရှီကျင်းရဲ့အမေ?
အဖြေက အဲ့တာကြောင့်လား?
ရှီကျင်းလည်း အံသြသွားကာ မျက်မှောင်
အနည်းကယ်ကြုတ်လိုက်သည်။
မူရင်းဝတ္ထု ထဲမှာရှေ့မျိုးဆက်အကြောင်းကို
အနည်းငယ်သာရေးသားထားသည်။
ရှီရှင်းရွယ်သည်ဝတ္ထုအစပိုင်းတည်းက
သေဆုံးသွားပြီး အစ်ကိုငါးယောက်၏
အမေများကလည်း လုံးဝမပေါ်လာခဲ့ပေ။
ရှီကျင်း၏အမေသည်လည်း ရှီကျင်းအား
မီးဖွားပြီးချိန်တွင်ဆုံးပါးသွားပြီး အိမ်တွင်
သူမ၏ဓာတ်ပုံတစ်ပုံမှမရှိ၍
သူမမည်သို့ပုံရှိကြောင်း ရှီကျင်းမသိချေ။
ထိုမူလရှီကျင်း၏မှတ်ဉာဏ်အားရရှိထားသော
ရှီကျင်းလည်းသေချာပေါက်မသိပေ။
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်ရှီကျင်းအား သူ့အမေနှင့်
တူသည်ဟု အခိုင်အမာပြောနေပုံအရ
သူအရင်က သူမအား မြင်ဖူးထားသည်လား။
ရှီကျင်းသေချာစေရန်မေးလိုက်သည်။
ရုန်ကျိုးကျုံး၏အမူအရာမှာ အနည်းငယ်
ဖြေလျော့သွားပြီး တစ်ခုခုအား လွမ်းဆွေးသလို
ငေးငှိုင်သွားကာဖြေသည်။
"သေချာပေါက်တွေ့ဖူးတာပေါ့၊မင်းကလွဲပြီး
လူတိုင်း သူ့ကိုတွေ့ဖူးတယ်။ရှီရှင်းရွယ်က
တစ်ကိုယ်ကောင်းသမားကြီးလေ သူ
မိန်းမတစ်ယောက်ကိုကြိုက်တာနဲ့ တခြားသူတွေ
အားလုံးကို အဲ့မိန်းမနဲ့လာတွေ့ခိုင်းကြတယ်။
မင်းမေးလို့ပြီးပြီလား။ပြီးရင်ပြန်တော့
ငါအိပ်ရေးဝဝအိပ်ဖို့လိုအပ်လို့"
ရှီကျင်း၏မသိစိတ်ကပြောနေသည်။
ဒါအကုန်မဟုတ်ဘဲ ရုန်ကျိုးကျုံး တစ်ခုခုကို
ရှောင်ချင်နေပုံရသည်။သူပိုပြီးနှိုက်ထုတ်ချင်ပင်မဲ့
တစ်ဖက်လူ၏စိတ်မရှည်သော
မျက်နှာအနေအထားကို ကြည့်ခြင်းဖြင့်
သူဘာမှထပ်သိရမှာမဟုတ်ပေ။
ထို့ကြောင့်ရှီကျင်းသည်ထိုအတွေးကို
ချိုးနှိမ်ကာ မူလအစီအစဉ်အတိုင်း
ရှေ့ဆက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်သည်။
"တတိယအစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို
မနာလိုဖြစ်နေတာပဲ"
"ဘာ!"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်သူ လုံးဝအဓိပ္ပါယ်မရှိသော
စကားအား ကြားလိုက်ရပုံပေါ်ကာ
သူ၏ပူဆွေးနေသောအရိပ်အယောင်များမှာ
တစွန်းတစပင်မကျန်ပျောက်ကွယ်သွားပြီး
ရှီကျင်းအား ရူးနှမ်းသွားပြီလား ဟူသော
အကြည့်ဖြင့်မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်လိုက်သည်။
"အဖေက ကျွန်တော့်ကိုချစ်ပြီးသူ့အနားမှာ
ထားထားတာကို အစ်ကိုမနာလိုတာ။အရင်
အိမ်အကူအဒေါ်ကြီးပြောတာကို ကြားဖူးတယ်။
ကျွန်တော်မမွေးလာခင်အထိ အစ်ကိုက
အဖေအချစ်ဆုံးကလေးတဲ့။တတိယအစ်ကို,
ကျွန်တော်အရာအားလုံး လုယူသွားတော့
နေလို့မှကောင်းရဲ့လား။အဖေ့မျက်နှာသာရဖို့
ကျွန်တော့်ကိုဖော်လန်ဖားလုပ်နေရတော့
ပိုပြီးခံစားရခက်မှာပဲနော်၊
အစ်ကို အနုပညာလောကမှာ ရုန်းကန်ကြိုးစားပြီး
နောက်ဆုံးအောင်မြင်ကျော်ကြားလာတာတောင်
အဖေ့ဆီကအကြည့်တစ်ချက်မရခဲ့ဘူး။
မီဒီယာတွေက အစ်ကိုအတိတ်အကြောင်းပြောရင်
အစ်ကို့အဖေကို unknownလို့ပဲ
သတ်မှတ်ကြတယ်....အစ်ကိုစဉ်းစားမိရဲ့လား
အစ်ကိုရဲ့ရန်သူတွေကနောက်ကွယ်မှာ
ဘယ်လောက်တောင်လှောင်ရယ်နေကြမလဲဆိုတာ"
ရှီကျင်းစကားများသည်သေချာပေါက်
ရုန်ကျိုးကျုံးအားဒေါသဖြစ်ဖို့လုံလောက်သည်။
သူသည်ဆိုဖာမှ ထရပ်ကာအော်ပြောသည်။
"ရှီကျင်း! မင်းပါးစပ်ပိတ်လိုက်တာ
ပိုကောင်းမယ်!"
"ကျွန်တော်ဘာလို့ ပိတ်ရမှာလဲ? ခင်ဗျားက
ကျွန်တော့်ချစ်လှစွာသောအစ်ကိုအဖြစ်ဆ
ယ်နှစ်ကျော်ဟန်ဆောင်ခဲ့တယ်။ဒါတောင်
ကျွန်တော့့်ရင်ကို နင်းချေဖို့ နည်းနည်းလေးတောင်
မတွန့်ဆုတ်ခဲ့ဘူး။အဲ့တာကို
ပါးစပ်ပိတ်ဖို့ပြောတယ်?!"
ရှီကျင်းသည်လည်း မတ်တပ်ထကာ
ရှေ့သို့ကိုင်းပြီး ရုန်ကျိုးကျုံး၏အင်္ကျီကော်လံအား
ဆွဲလိုက်သည်။ထို့နောက်ထိုသူ့မျက်လုံးအား
စိုက်ကြည့်ကာ စက်ဆုပ်ရွံရှာစွာပြောသည်။
"ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုစိတ်ပူလို့
ဖုန်းဆက်တဲ့အချိန်တိုင်းလှောင်ပြောင်နေလား
၊နှစ်တိုင်း ခင်ဗျားအတွက်အကောင်းဆုံး
မွေးနေ့လက်ဆောင်ကို ကြိုးစားပေးခဲ့ပင်မဲ့
ယခုကလိုမျိုး အမှိုက်ပုံးထဲ လွှင့်ပစ်ခဲ့တာလား?
ခင်ဗျား လာလည်မှာတွေ၊ဖုန်းခေါ်တာတွေ၊
ခင်းဗျားဆီကနူးညံ့တဲ့စကားတစ်လုံး နှစ်လုံး
ကြားရဖို့အတွက်မျှော်လင့်နေမိခဲ့တာ ဒါပင်မဲ့
ခင်ဗျားတို့အားလုံးကတော့ ကျွန်တော့်
နောက်ကွယ်မှာလှောင်ရယ်နေ၊
လှည့်စားနေ၊ကြိတ်ကြံစည်နေကြတယ်။
ရုန်ကျိုးကျုံး,လူသားတိုင်းရဲ့ရင်ထဲမှာ
လှုပ်ခုန်နေတဲ့နှလုံးသားရှိတယ်။ဒါပင်မဲ့
ခင်ဗျားတို့ကတော့ မတူဘူး၊ ခင်ဗျားတို့ရင်ထဲမှာ
လူသတ်ချင်တဲ့အမုန်းတရားတွေပြည့်နေတဲ့
ဓားတွေပဲရှိနေပြီး ကိုယ့်ထက်
အားနည်းတဲ့လူတစ်ယောက်ကို
အကြိမ်ကြိမ်အခါခါထိုးသတ်ဖို့ ဝန်မလေးတဲ့
တန်ဖိုးမရှိတဲ့ သတ္တိကြောင်တဲ့လူတွေ!"
"မင်းဘာသိလို့လဲ!"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်ဒေါသဖြစ်လွန်း၍
သူ့ကော်လံအားကိုင်ထားသောရှီကျင်း၏လက်ကို
ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့အားလွှတ်ရန်အနောက်သို့
တွန်းထုတ်သည်။
"အခုမှလာပြီး မင်းက လုံးလုံးအပြစ်ကင်းတဲ့
လူတစ်ယောက်လို လာဟန်ဆောင်ပြမနေနဲ့
ဝက်လိုကောင်! ငါကအစ်ကိုကောင်း
တစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးဆို မင်းကကော?
မင်းပဲ သနားစရာကောင်းပြီး ကြီးမြတ်တယ်လို့
ပြောချင်တာလား၊အဲ့အဘိုးကြီးက မင်းကို
ဘာတွေသင်ပေးထားလဲဆိုတာ
ငါတို့မသိဘူးများထင်နေတာလား?
'အဲ့လူငါးယောက်က မင်းအစ်ကိုတွေမဟုတ်ဘူး၊
မင်းအတွက်လေ့ကျင့်ပေးထားတဲ့
လက်ပါးစေတွေ။ဒါကြောင့်မင်း သူတို့ကို
တကယ်ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူး၊
အလိုက်သင့်လေးသာကောင်းကောင်း
ဆက်ဆံလိုက်' ဟား! အဲ့စကားကိုရင်းနှီးရဲ့လား?
အဲ့အချိန်မှာ မင်းကပြန်ဖြေတယ်
'ကျွန်တော်သိပါတယ်ဖေဖေ' တဲ့။
မင်းမှတ်မိသေးရဲ့လား!"
ရှီကျင်းသည်ဇာတ်ကြောင်းအား
ချက်ချင်းစီစစ်ပြီး မူလရှီကျင်း၏မှတ်ဉာဏ်မှာ
ရှာဖွေလိုက်ရာ ထိုစကားပြောခန်းအား
ရုတ်ချည်း သတိရသွားသည်။ရှီကျင်း
မယုံသင်္ကာဖြင့်မေးလိုက်သည်။
"အဲ့တာကို အတည်ယူနေတာလား?
အဲ့တုန်းက ကျွန်တော်က ကိုးနှစ်ပဲ
ရှိသေးတာ၊အဲ့ကိစ္စလေးနဲ့အခုလို
အငြိုးထားစရာလား"
"ဒါဆို မင်းမှတ်မိတာပဲ!"
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်ရှီကျင်း၏စကားများက
သူ့ကို စိတ်ဖိစီးစေဖို့ အတော်လုံလောက်နေပြီမို့
အော်ဟစ်တော့သည်။
"ငါ့မျက်စိရှေ့က အခုချက်ချင်း
ထွက်သွားတော့!မင်းကိုဝင်ခွင့်ပေးလိုက်တဲ့
ငါကိုက အရူးပါ!"
ရှီကျင်း ဒီကိုလာရသည့်ရည်ရွယ်ချက်က
အပြည့်အဝမရောက်သေးပေ။ထို့ကြောင့်
ထိုသူအားသေချာပေါက်ထွက်သွားခွင့်
မပြုနိုင်သေးပေ။သူ၏ယူနစ်ဘားသည်လည်း
အခုထိမတက်သေးသောကြောင့်အဆုံးထိ
သွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ရှီကျင်းသည်
ရုန်ကျိုးကျုံး၏မျက်နှာအား လက်သီးတစ်လုံး
ပစ်ထိုးကာ ဟိန်းဟောက်တော့သည်။
"ဒါဆို ကျွန်တော်ဘယ်တုန်းက ခင်ဗျားကို
အစေခံတစ်ယောက်လို့ ဆက်ဆံခဲ့ဖူးလို့လဲ
ချီးထုပ်ကောင်! ခင်းဗျားကသာ
ဘဝင်လေဟပ်နေပြီး ကျွန်တော့်ကို
ဖုန်မှုန့်လေးလို ဆက်ဆံနေတာ!"
အထိုးခံထိသွားသော ရုန်ကျိုးကျုံးသည်
တခဏ အံ့သြသွားသည်။ထို့်နောက်သူ
့အားအမျက်ဒေါသက လွှမ်းမိုးသွားကာ
ရှီကျင်းအား ပြန်ထိုးလိုက်သည်။
"မင်းသေချင်နေပြီထင်တယ်!"
ထို့နောက်မှာတော့ နှစ်ယောက်သား
စတင်ထိုးကြိတ်ကြတော့သည်။သူတို့၏
ရန်ပွဲမှာအမှန်တကယ်ပြင်းထန်ပုံရသော်လည်း
နှစ်ဖက်စလုံးမှာ ဘာအတိုက်အခိုက်ပညာမှ
လုံးဝထုတ်မသုံးကြဘဲ ကလေးများ
ရန်ဖြစ်သလို အချင်းချင်း ရိုက်ပုတ်နေကြသည်။
Gua Erသည်အဝေးတစ်နေရာမှ
စွံ့အစွာကြည့်နေမိသည်။ထို့ကြောင့်သူလည်း
နံရံကိုမှီကာ ထိုရန်ပွဲအား ဆက်ကြည့်ဖို့
ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ထိုလုံးထွေးသတ်ပုတ်ခြင်းသည်ဆယ်မိနစ်ခန့်
ကြာရှည်သည်။ရုန်ကျိုးကျုံးသည်
ဒေါသထွက်နေသေးသော်လည်း
အတိုက်အခိုက်လေ့ကျင့်ထားသောရှီကျင်းအား
ဆက်မရိုက်နိုင်တော့။
အဆုံး၌ ရှီကျင်းသည်သူ့အား
သိက္ခာတစ်စက်မှမကျန်အောင်ကြမ်းပြင်ပေါ်
မျက်နှာအပ်အရှုံးပေးစေသည်။
"ရှီကျင်း, ငါမင်းကိုသတ်မယ်!"
သူသည်ဒေါသတကြီး ဆိုသည်။
"ဒါဆိုလည်း လုပ်လိုက်လေ!"
ရှီကျင်းသည်ထိုသူအား ပက်လက်လန်စေကာ
သေနတ်ကိုဆွဲထုတ်ပြီး ရုန်ကျိုးကျုံးလက်
အတွင်းသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ထို့နောက်
သူ့လည်ပင်းဆီသို့ထောက်ခိုင်းကာပြောသည်။
"ဒီမှာ ကျွန်တော့်နှလုံး၊ ဒီမှာကလေပြွန်၊
လုပ်လိုက်လေ၊ ကျွန်တော့်ကို အခုသတ်လိုက်ပါ!"
သေနတ်အား အတင်းဆုပ်ကိုင်ခံနေရသော
ရုန်ကျိုးကျုံးသည်အံကိုတင်းနေအောင်
ကြိတ်ကာ ရှီကျင်းအား စူးရဲစွာစိုက်ကြည့်နေသည်။
ရုတ်တရက်ပင်သေနတ်အား
ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်လက်ကိုဖြေလျော့လိုက်ပြီး
ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျစေသည်။သူ့အပေါ်မှ
ရှီကျင်းအား အားဖြင့်တွန်းထုတ်ကာ
သွားများကြိတ်လျက်ပြောသည်။
"မင်း လုံးဝရူးနေပြီပဲ! အခုချက်ချင်း
ထွက်သွား...ကျေးဇူးပြုပြီး ငါရှေ့ကို
ဘယ်တော့မှထပ်မပေါ်လာပါနဲ့တော့!"
ရှီကျင်းလည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်
ပက်လက်လှဲချလိုက်ကာ မလှုပ်ဘဲရှောင်စစ်ကို
တိတ်တိတ်လေးမေးလိုက်သည်။
"ယူနစ်ဘားအခြေအနေ?"
ရှီကျင်း၏ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတ်သေအောင်
လုပ်သည့်အခြေအနေများကြောင့်
ရှောင်စစ်သေမလိုကြောက်လန့်ခဲ့ရသော်လည်း
စိတ်ရှုပ်မှုများနှင့်မယုံနိုင်ဖြစ်နေသော
အရိပ်အယောင်များကို သူ၏တုန်ယင်နေသော
အသံမှတဆင့်သိနိုင်သည်။
<ကျင်းကျင်း,ယူနစ်ဘားက ၈၉၀ကို ကျသွားပြီ>
"ဟမ်?"
==============================