အခန္း(၁၈)ေပြ႔ဖက္မႈ
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ႐ွီက်င္းသည္
ဖဲႀကိဳးစမ်ားဖုံးလ်က္ စကားတစ္လုံးမေျပာႏိုင္ဘဲ
မတ္တပ္သာရပ္ေနမိသည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္လည္း သူ႔ေဘးတြင္
တိတ္တဆိတ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ေ႐ွာင္စစ္သည္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ေျပာေသာ္လည္း အနည္းငယ္လည္း
စိတ္ပူေနပုံရသည္။
<က်င္းက်င္း,ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္>
႐ွီက်င္းႏွင့္မူလ႐ွီက်င္းတို႔သည္ ေမြးေန႔လည္း
တူတာေၾကာင့္ ဒါက ႐ွီက်င္းအတြက္
အမွန္တကယ္ ေမြးေန႔surpriseျဖစ္ေၾကာင္း
ေ႐ွာင္စစ္သိသည္။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
ေ႐ွာင္စစ္၏အသံၾကားေသာအခါ ႐ွီက်င္း
ျပန္လည္ သတိဝင္လာခဲ့သည္။သူ႔လက္ကို
ေျမႇာက္ကာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးသုတ္လိုက္ၿပီး
ေခါင္းေပၚမွဖဲျကိဳးမ်ားကို ရယ္လ်က္ ခါခ်သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ စာအိတ္နီအား
ျမင္ေသာအခါ လ်န္ကြ်င္းဘက္သို႔
လွည့္ၾကည့့္ကာ ဆိုသည္။
"ကြၽင္းေ႐ွာက္,ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာေပးတာလဲ?
ေငြသားမဟုတ္ဘဲ ဘာလို႔ cardျဖစ္ေနရတာလဲ"
လ်န္ကြၽင္းသည္ သူ႔အားတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့့္ၿပီး
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဧည့္ခန္းအတြင္းသို႔
ဝင္ရန္ ဝွီးခ်ဲကိုေရြ႔လိုက္သည္။
႐ွီက်င္းသည္ လက္ကိုင္ကိုဖမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး
အတင့္ရဲစြာ ဝွီးခ်ဲကို အေနာက္သို႔ျပန္ဆြဲသည္။
သူသည္ ေ႐ွ႕သို႔ကုန္းကာ လ်န္ကြၽင္းဆီသို႔
လက္လွမ္းၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားသည္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္လ်က္
ေမးလိုက္သည္။
"ကြၽင္းေ႐ွာက္ကို...ကြၽန္...ကြၽန္ေတာ္
ဖက္လို႔ရမလား"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္းအား စိတ္မပါစြာ
ၾကည့့္လိုက္သည္။
"ဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔ေလ...
မရဘူးလား..ဟင္..."
႐ွီက်င္းသည္ အ႐ွက္မ႐ွိစြာ ေမြးေန႔႐ွင္အျဖစ္ကို
အားကိုးယူလ်က္ ေျပာသည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ သူ႔အားတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ
ျငင္းလို႔ရမည္မဟုတ္မွန္း သိေသာအခါ
မတတ္ႏိုင္ေပ။သူ၏လက္ကိုေျမႇာက္ကာ
႐ွီက်င္းပုခုံးေပၚသို႔တင္လိုက္ၿပီး ေ႐ွ႕သို႔
အနည္းငယ္ကုန္းကာ ႐ွီက်င္းအား
ဖက္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ကာ
အေနာက္သို႔ျပန္ဆုတ္ၿပီး ေျပာသည္။
"ကိတ္မုန္႔ သြားလွီးေတာ့, Gua Yiနဲ႔
တစ္ျခားသူေတြလည္း မင္းအတြက္
လက္ေဆာင္ပါတယ္"
ေပြ႔ဖက္ပုံမွာ ဝတ္ေက်တန္းေက်
တခဏသာျဖစ္ေသာ္လည္း
႐ွီက်င္းေက်နပ္သည္။သူသည္ အားရပါးရျပံဳးကာ
ဝွီးခ်ဲလက္ကိုင္ကို ကိုင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
သူေျပာေသာစကားသံမွာ ေပ်ာ္လြန္းသျဖင့္
အထိန္းအကြပ္မဲ့ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။
"ကြၽင္းေ႐ွာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႔ကိတ္မုန္႔စားခြင့္
ေပးတယ္ ၿပီးေတာ့ ညစာအဆာေျပစြပ္ျပဳတ္
ေသာက္စရာမလိုဘူး"
ထိုအခါ လ်န္ကြၽင္းသည္ မေက်မနပ္
သတိေပးလိုက္သည္။
"ဖင္ေခါင္းသိပ္မက်ယ္နဲ႔"
"ဟီးဟီး"
႐ွီက်င္းသည္ ေျပာင္စပ္စပ္ရယ္ကာ
ကိတ္မုန္႔႔ဆီသို႔ အ႐ွိန္ျမွင့္တြန္းသြားသည္။
တျခားသူမ်ားသည္ လ်န္ကြြၽင္း၏ဝွီးခ်ဲအား
တြန္းေသာအခါ အထူးဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။
ယခု ႐ွီက်င္းတြန္းပုံမွာ အျမန္ႏႈန္းက
အရမ္းလည္း မျမန္ မေႏွးသည့္အတြက္
သူတို႔လည္း ဝင္မစြက္ဖက္ေတာ့ေပ။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီက်င္း၏႐ုတ္တရက္
အ႐ွိန္ျမႇင့္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း
လက္တန္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရသည္။သူ႔ကိုယ္သူ
ထိန္းေနစဥ္ပဲ ကိတ္မုန္႔၏ခ်ိဳေမႊးေသာ
အနံ႔ေလးက သူ႔မ်က္ႏွာအား႐ိုက္ခတ္လာသည္။
သူလည္း တျဖည္းျဖည္း စိတ္ေပါ့ပါးလာကာ
သူ၏ႏႈတ္ခမ္းစြန္းမ်ားမွာ အနည္းငယ္
ျမင့့္တက္သြားေသာ္လည္း ႐ွီက်င္းအား
ဆူပူလိုက္ေသးသည္။
"လူႀကီးပဲျဖစ္ေနၿပီ ေပါေတာေတာလုပ္မေနနဲ႔
အနာဂတ္မွာ မင္းတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနသင့္ၿပီ"
႐ွီက်င္းသည္ ကိတ္မုန္႔ေပၚ ဖေယာင္းတိုင္
စိုက္ေနသည္ကို အာ႐ုံေရာက္ေနသျဖင့္
လ်န္ကြၽင္း စကားကို ဝတ္ေက်တန္းေက်
အင္း'တစ္ခ်က္သာ တုံ႔ျပန္သည္။
ဖေယာင္းတိုင္မ်ား မီးညွိၿပီးသည္ႏွင့္
Gua Yiႏွင့့္တျခားသူမ်ားသည္
စားစရာမ်ိဳးစုံပါေသာတြန္း လွည္းအား
တြန္းဝင္လာၾကသည္။ခရစ္စမတ္မီးေရာင္စုံကို
ပတ္ပတ္လည္အလွဆင္ထားပုံမွာ
ဒီလိုလူၾကမ္းႀကီးမ်ားအေနႏွင့္ အေကာင္းဆုံး
ျပင္ဆင္ေပးထားမွန္းသိသာသည္။
႐ွီက်င္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အားလုံးနဲ႔အတူ
စားစရာမ်ား ေနရာကူခ်ေပးၿပီး စားပြဲေဘးသို႔
ခံုတစ္လုံးေရြ႔လိုက္သည္။ခုံေပၚတက္လိုက္မွ
အျမင့္အေနအထားအေတာ္ျဖစ္သြား၍
ဆုေတာင္းၿပီး ဖေယာင္းတိုင္းမီးအားမႈတ္ကာ
ကိတ္မုန္႔ခြဲေတာ့သည္။
ပထမဆုံးေသာကိတ္မုန္႔စိတ္ကေတာ့
သိသာစြာ လ်န္ကြၽင္းအား ေပးလိုက္သည္။
႐ွီက်င္းသည္ ဒုတိယတစ္ခုကို ယူၿပီး
တျခားသူမ်ား ကိုယ့္ဘာသာ ပိုင္းစားႏိုင္ရန္
Gua Yiဆီသို႔ ဓားကမ္းေပးလိုက္သည္။
Gua Erသည္ သူ႔အား ေက်းဇူးမသိတတ္ေၾကာင္း
ဆူပူေနေသာ္လည္း လ်စ္လ်ဴရႈကာ
လ်န္ကြြၽင္းအနီးတြင္ေနၿပီး လက္ေဆာင္မ်ား
ဖြင့့္ၾကည့္ေနသည္။
ကိတ္မုန္႔စား လက္ေဆာင္မ်ားဖြင့္ၿပီးေနာက္
႐ွီက်င္းသည္ ေမြးေန႔႐ွင္အျဖစ္ကို အသုံးခ်ၿပီး
ကလပ္႐ွိဝန္ထမ္းမ်ားကို ဧည့္ခန္းထဲ႐ွိ
စားပြဲအား ေရြ႔ခိုင္းလိုက္ၿပီး မာေက်ာက္စားပြဲကို
ယူလာေစသည္။
Gua Yiသည္ Yနယ္ေျမ
မာေက်ာက္ခန္းမတုန္းက ႐ွီက်င္း၏လက္ရည္ကို
သတိရေသာအခါ မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္ပင့္သြားသည္။
႐ွီက်င္း ဖိတ္ေခၚမည္ကိုပင္မေစာင့္ဘဲ သူသည္
ေလာင္းကစားတြင္ ဘယ္ေတာ့မွပါဝင္မည္
မဟုတ္ေၾကာင္းဆိုကာ ျငင္းဆန္လိုက္သည္။
ထိုအခါ ႐ွီက်င္းသည္ လ်န္ကြၽင္းအား
တိတ္တိတ္ေလး ခိုးၾကည့္သည္။
လ်န္ကြၽင္းသည္ ေသေစႏိုင္ေသာ
ေအးစက္စက္အၾကည့္မ်ားျဖင့္
ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။
သူ၏ေရႊေရာင္ေျခသလုံးႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
မာေက်ာက္ကစားမည့္စိတ္ကူးအား
လက္ေလ်ာ့လိုက္ရသည္။ထို႔ေၾကာင့္
သူသည္ တစ္ဖက္လွည့္ကာ Gua Erႏွင့္အတူ
Gua San,Gua Wu တို႔ကို ေခၚလိုက္သည္။
ကလပ္ကို လတ္တေလာမွ ေျပာင္းေရြ႔လာေသာ
Gua Jiu(Gua Nine)သည္
ကေလးမ်က္ႏွာႏွင့္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္
ျဖစ္သည္။ယခုလည္း ဆိုဖာခုံေပၚ
ငိုက္မ်ဥ္းေနသျဖင့္ ႐ွီက်င္းလည္း သူ႔အား
မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ေပ။
လူေလးေယာက္ မာေက်ာက္စားပြဲတြင္
ထိုင္လိုက္ၾကသည္။Gua Erကေတာ့
အ႐ႈံးဘုရင္ျဖစ္ေလသည္။သူ၏ကစားနည္းမ်ားက
ဆိုးရြားလြန္းလို႔ ေဘးလူမ်ားပင္
မျကည့္ဘဲမေနႏိုင္ေပ။သို႔ေသာ္ သူကေတာ့
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကိုဆက္ေဆာ့ေနသည္။
စကားနည္းေသာGua Sanတြင္ေတာ့
အရည္အခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕႐ွိၿပီး
ဘာစကားမွမဆိုဘဲ ကစားကြက္ႀကီးႀကီးမ်ား
လုပ္ႏိုင္သည္။Gua Wu၏စေကးကေတာ့
ထိုသူ၏မ်က္ႏွာအတိုင္း႐ိုးစင္းၿပီးေျဖာင့္မတ္သည္။
သူ႔ျကည့့္ရတာလည္း ႏိုင္ႏိုင္ ႐ႈံး႐ႈံး
ေပ်ာ္ေနပုံေပၚသည္။သဘာဝက်စြာ
ပညာ႐ွင္႐ွီက်င္းကေတာ့့ အားလုံးထက္
ပုိမိုကြၽမ္းက်င္သည္။ ႏိုင္သည့္အခါ အနည္းငယ္
ႏွာတစ္ဖ်ားသာ၍သာ ႏိုင္ေသာ္လည္း
ပါးစပ္က နားရြက္တပ္ခ်ိတ္မတတ္ ျပဳံးေနသည္။
မာေက်ာက္ဝါသနာအိုးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္
ညဥ့္နက္တိုင္ေအာင္ စိတ္အားထက္သန္စြာ
ကစားေနေသာေၾကာင့္ Gua Yiမွ အိပ္ရန္
အခန္းထဲကန္ထည့္ခံလိုက္ရသည္။႐ွီက်င္းသည္
အိပ္မက္ထဲတြင္ေတာင္ မာေက်ာက္
ဆက္ကစားေနမိၿပီး သူ႔အစ္ကိုမ်ားႏွင့္
ေတြ႔ဆုံခဲ့ရသည့္စိတ္တုန္လႈပ္မႈမ်ားကိုပင္
ေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ျငား ႏိုးထလာေသာအခါ
ရက္စက္ေသာအမွန္တရားႀကီးက သူ႔ေခါင္းကို
လာေခါက္ေတာ့သည္။႐ွီေဝခ်ဳံးသည္
မေန႔ညေနအခ်ိန္ သူတို႔စကားေျပာၿပီးကတည္းက
မထြက္သြားေသးေပ။ထိုအစား
သူ႔အတြင္းေရးမႉးကို ကားယူလာခိုင္းၿပီး
ကလပ္၏အျပင္ဘက္တြင္ ညလုံးေပါက္ေနကာ
႐ွီက်င္းအားေတြ႔ရန္ ထပ္တလဲလဲ
ေတာင္းဆိုေနသည္။
႐ွီက်င္းသည္ ကလပ္၏ဒုတိယအလႊာ
ျပတင္းေပါက္မွ ကလပ္ေ႐ွ႕ဘက္တြင္
ပါကင္ထိုးထားေသာ အနက္ေရာင္ဇိမ္ခံကားကို
ၾကည့္ျပီး စိတ္လႈပ္႐ွားစြာ ေမးလိုက္သည္။
"ေ႐ွာင္စစ္,ဒါက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ?သူ႔လက္နဲ႔
ငါ့ကို ကိုယ္တိုင္သတ္ခ်င္ေနၿပီလား"
ေ႐ွာင္စစ္သည္ အမွန္တကယ္
ထိတ္လန္႔ေနေသာ္လည္း ႐ွီက်င္းအား
အားေပးစကားေျပာသည္။
<မေၾကာက္ပါနဲ႔ က်င္းက်င္း,ဒီေနရာက
ဒါလင္ပိုင္တယ္ က်င္းက်င္းအစ္ကိုေတြ
ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ပါဘူး>
"ဒါမဲ့ မင္းဒါလင္နား တစ္ခ်ိန္လုံး ေကာ္လို
ကပ္မေနႏိုင္ပါဘူး၊ငါေနခ်င္ရင္ေတာင္ သူက
သေဘာမတူေလာက္ဘူး"
႐ွီက်င္း၏ပါးစပ္ထဲ ခါးသက္သက္ပင္
ခံစားရၿပီး စိတ္ပ်က္စြာ ေျပာသည္။
"စိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္လိုက္တာ မွားသြားၿပီ
ထင္တယ္၊မေန႔က ငါအကုန္
ဖြင့္မေျပာသင့္လိုက္ဘူး ငါတို႔ရဲ႕အဓိကပန္းတိုင္က
ယူနစ္ဘားတန္းကို ႐ွင္းပစ္ဖို႔ပဲ။ငါတို႔
အားလုံးေဖာ္ထုတ္ၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့
အခု ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ"
ေ႐ွာင္စစ္လည္း စိတ္ပူ႐ုံမွလြဲၿပီး
ဘာအၾကံဥာဏ္မွမေပးႏိုင္လို႔ ညည္းညဴလိုက္သည္။
"ဟင့္အင္း,အနည္းငယ္ေတာ့ ယူနစ္ဘားကို
စိတ္ခ်ရတဲ့အေျခအေနဆီျပန္ေရာက္ေအာင္
ငါ့အစ္ကိုေတြနဲ႔ဆက္ဆံေရးျဖတ္ေတာက္ပစ္ဖို႔
နည္းလမ္း႐ွာရမယ္"
႐ွီက်င္းသည္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္အား
တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အျပင္ဘက္႐ွိ
ကားအား တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္သည္။ထို႔ေနာက္
လ်န္ကြၽင္း၏စာၾကည့္ခန္းဆီသို႔ ေျပးသြားသည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ အင္မတန္မွ ဇြဲေကာင္းလွသည္။
သူသည္ ေန႔ေန႔ညည ကလပ္ေ႐ွ႕တြင္
အခ်ိန္ကုန္ဆုံးသည္။သူသည္
အလုပ္ကိစၥအေျခအေနႏွင့္လူမႈေရးကိစၥ
႐ွိသၫ့္အခ်ိန္သာ ထြက္သြားၿပီး
နာရီအနည္းငယ္ၾကာသည္ႏွင့္
ျပန္ေရာက္လာသည္။႐ွီက်င္းအား မေတြ႔ရမခ်င္း
လက္မေလ်ာ့ေၾကာင္း ထင္႐ွားသည္။
ေျခာက္ရက္ခန္႔ၾကာၿပီးေသာအခါ
႐ွီေဝခ်ဳံးအားကလပ္အတြင္းသို႔
တစ္ေခါက္ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။
႐ွီက်င္းသည္ သူ႔အား ဧည့္ေတြ႔ခန္းတြင္
ေစာင့္ေနၿပီး သူ႔ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚတြင္
စာရြက္စာတမ္းမ်ားစြာ႐ွိသည္။
"ေ႐ွာင္က်င္း,ငါမင္းနဲ႔စကားေျပာဖို႔လိုတယ္"
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ၿပီးၿပီးျခင္း
တန္းေျပာသည္။သူ၏မ်က္ခုံးမ်ားမွာ
တြန္႔ေကြးေနကာ စိတ္အေျခအေနမေကာင္းမွန္း
ေဖာ္ျပေနသည္။
"ခဏေလးပါ အစ္ကိုႀကီး၊ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာကို
အရင္နားေထာင္ေပးပါ"
႐ွီက်င္း ျဖတ္ေျပာသည္။႐ွီေဝခ်ဳံးအား
ထိုင္ဖို႔ေျပာၿပီး သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား
ခ်ေပးကာ တစ္ခုခ်င္းစီကို ၫႊန္ျပလ်က္
႐ွင္းျပသည္။
"ဒါက Yၿမိဳ႕အေနာက္ဘက္ဧရိယာရဲ႕ေလလံေစ်း
အေၾကာင္းပဲ၊အဲ့တာက ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီးမို႔
ဝယ္ဖို႔လက္္ေလ်ာ့သင့္တယ္၊Jႏိုင္ငံ Kေဒသက
လုပ္ထားတဲ့အၾကံအစည္ပဲ။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
အေယာင္ျပေလး လိုက္ေမ်ာေစခ်င္တယ္။ဒ
ါက ရြယ္႐ွင္းအနာဂဏ္တိုးခ်ဲ႕ေရးအတြက္
အေဖ မဆုံးခင္က ျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့
အဆင့္သုံးဆင့္ ပ႐ိုဂရမ္ပဲ,အစ္ကို
ကိုးကားလို႔ရေအာင္၊ေနာက္ဆုံးတစ္ခုကေတာ့....
အေဖ့ရဲ႕လူယုံေတြနာမည္စာရင္းပဲ၊
ရြယ္႐ွင္းလုပ္ငန္းစုကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဆီ
ေရြ႔ေျပာင္းခ်င္ရင္ သူတို႔ကိုမသုံးဖို႔
အၾကံေပးပါရေစ၊မဟုတ္ရင္ အစ္ကို႔ကို
ျပႆနာ႐ွာၾကလိမ့့္မယ္"
႐ွီေဝခ်ဳံးမွာ နားေထာင္ေလ သူ၏အမူအရာမွာ
ပိုမိုေလးနက္လာေလျဖစ္သည္။သူသည္
စာရြက္ေတြကို ယူကာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
လွန္ေလ်ာၾကည့္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
႐ွီက်င္းအား မသိေသာလူတစ္ေယာက္လို
ၾကည့္ၿပီး ေမးသည္။
"မင္း ဒါေတြဘယ္ကရတာလဲ"
သူစတင္လုပ္ဖို႔ၾကံရြယ္ေနေသာ လုပ္ငန္း
အခ်က္အလက္မ်ားပင္ ပါ႐ွိေနသည္။
"ကြၽန္ေတာ္က အေဖ့ေဘးမွာ
ေတာက္ေလ်ွာက္ေနခဲ့တာပါ၊ အေဖသိရင္
ေသခ်ာေပါက္ကြၽန္ေတာ္လည္း သိတယ္"
႐ွီက်င္း ျပန္ေျဖသည္။ ထို႔ေနာက္
႐ွီေဝခ်ဳံးအတြက္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ေလာင္း
ထည့္ေပးရင္း ဆိုသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေတာ့ ၿပီးၿပီ၊
အစ္ကိုႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာေျပာခ်င္တာလဲ"
ေ႐ွာင္စစ္ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာ ေျပာသည္။
<က်င္းက်င္းရဲ႕အမွတ္က ၉၀၀မွာပဲ႐ွိေသးတယ္၊
႐ွီေဝခ်ဳံးကို ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့သတင္းေတြ
ေျပာတာေတာင္ ဘာလို႔နည္းနည္းမွ မက်ရတာလဲ>
႐ွီက်င္းလည္း အနည္းငယ္
မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေျဖသိမ့္လိုက္သည္။
"စိတ္မပူပါနဲ႔,အရင္ဆုံး ႐ွီေဝခ်ဳံးဘာေျပာခ်င္လည္း
နားေထာင္ရေအာင္၊ငါကသူ႔ကို
အျပည္႔အဝဆန္႔႔က်င္ေနတာမဟုတ္မွန္း
သိသြားရင္ သူ႔သေဘာထားလည္း
ေပ်ာ့ေျပာင္း လာမွာပါ"
သတင္းအခ်က္အလက္ေတြအားလုံးက
႐ွီ႐ွင္းရြယ္ဆီမွဟု ႐ွီက်င္းေျပာေသာအခါ
႐ွီေဝခ်ဳံး၏မ်က္ႏွာအမူအရာမွာ
လွ်ိဳ႕ဝွက္နက္နဲလာၿပီး စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို
ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေနသည္။
သူ႔အနား႐ွိ ေလထုတင္းမာမႈမ်ားမွာ
အနည္းငယ္ေလ်ာ့က်သြားၿပီး အသံေအးေအးျဖင့္
ေမးလိုက္သည္။
"ဘာလို႔ ငါ့ကိုဒါေတြလာေျပာျပေနတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ အေမြေတြစြန္႔လႊတ္လိုက္ဖို႔
ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တူတူပဲ"
႐ွီက်င္းသည္ သူ႔အားစိတ္႐ႈပ္စြာၾကည့္လိုက္ၿပီး
ေစာနကေမးခြန္းကို ျပန္ေျပာသည္။
"အစ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာေျပာခ်င္တာလဲ"
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ႐ွီေဝခ်ဳံး လ်င္ျမန္စြာေျဖသည္။
"ငါနဲ႔အတူ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ေစခ်င္တယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ မျပန္ခ်င္ဘူး"
႐ွီက်င္း၏ၿငင္းဆိုမႈက တိပသည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးႏွင့္႐ွီက်င္း စကားေျပာေသာအခါ
အခုလို တိတ္ဆိတ္သြားျခင္းမွာ
ဒုတိယအႀကိမ္ျဖစ္သည္။႐ွီေဝခ်ဳံး၏မ်က္ႏွာမွာ
တည္ၿငိမ္ေနၿပီးစကားေျပာျခင္းကိုရပ္ထားသည္။
႐ွီက်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းထားသည္။
တြန္႔ဆုတ္ေနေသာ္လည္း သူ႔အစ္ကိုမ်ားႏွင့္
အဆက္အသြယ္ျဖတ္ရန္ ျပင္ဆင္ထားၿပီးရာ
လုပ္စရာ႐ွိလ်ွင္လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။
အေျခအေနေတြမဟန္ေတာ့ရင္ေတာင္
လ်န္ကြၽင္း၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဘဝကို
ရေအာင္ဆက္လက္႐ွင္သန္သြားမည္။
တျဖည္းျဖည္း ေလထုအေျခအေနက
တည္ျမဲလာသည္။အခ်ိန္အၾကာႀကီးေနမွ
႐ွီေဝခ်ဳံး၏ ႏႈတ္ခမ္းမွာ ထပ္ဖြင့္ဟလာၿပီး
ေမးလိုက္သည္။
"မင္းထြက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနရဲ႕လား"
႐ွီက်င္း: "....ဟင္?"
ခဏေလး...ဒီဇာတ္ၫႊန္းက နည္းနည္းလြဲေနသလိုပဲ..
"မင္းအမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္၊
ပိန္လည္းပိန္သြားၿပီး အရပ္လည္း႐ွည္လာတယ္။
အဝတ္အစားဝတ္ပုံေတြလည္း မတူေတာ့ဘူး"
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ ထိုစကားအားေျပာေနရင္း
မ်က္လုံးကိုျဖည္းညင္းစြာ ပိတ္ခ်လိုက္သည္။
ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ တာဝန္မဲ့မႈမ်ားႏွင့္
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈမ်ားမွာ သူ႔မ်က္ႏွာထက္
ေပၚလာသည္။႐ွီေဝခ်ဳံး သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"မင္းေပ်ာက္သြားတဲ့ေန့တည္းက
ေန႔တိုင္း စိတ္ပူေနခဲ့ရတာ၊ငယ္ငယ္ေလးတည္းက
အလိုလိုက္ခံထားရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က
အျပင္ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္လိုေနထိုင္ႏိုင္မလဲဆိုတာ"
႐ွီက်င္း ၾကက္သီးမ်ားထလာသည္။
သူသည္ အေျခအေနေတြက မထင္ထားသလို
ေတြျဖစ္ကုန္၍နားမလည္ႏိုင္ဘဲ
အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ေ႐ွာင္စစ္အား
ေမးလိုက္သည္။
"ေ႐ွာင္စစ္,သူဘာလုပ္ေနတာလဲ?
ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကို အသုံးခ်ၿပီး လွည့့္စားဖို႔
လုပ္ေနတာလား"
ေ႐ွာင္စစ္လည္း အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္
<ျဖစ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ က်င္းက်င္း၊ဒါလင္က
တအားပါဝါႀကီးေတာ့ အၾကမ္းနည္းမရလို႔
ဒီနည္းလမ္းေျပာင္းသုံးတာ ျဖစ္မယ္>
"ဒါဆို သူက မိန္းမ႐ႈပ္ထက္ေတာင္
ပိုၿပီးစဥ္းလဲတဲ့အၾကံသမားေပါ့"
ေ႐ွာင္စစ္သည္ လုံးဝေထာက္ခံသည္။
"အဲ့လို အူလည္လည္အမူအရာကေတာ့
ငယ္ငယ္တုန္းကအတိုင္း လုံးဝမေျပာင္းလဲဘူးပဲ"
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ ႐ွီက်င္း၏အံ့ျသေနေသာ
မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ ႐ုတ္တရက္ျပဳံးလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအျပဳံးသည္ လ်င္ျမန္စြာ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အနည္းငယ္
သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"ေ႐ွာင္က်င္း,မင္း ငါနဲ႔ျပန္မလိုက္ခ်င္ဘူးဆိုလည္း
ငါတြန္းအားမေပးေတာ့ပါဘူး၊မေပးႏိုင္တာပါ။
မင္း ငါတို႔ကို အထင္မွားေနတယ္ဆိုတာေတာ့
နားလည္ေပးေစခ်င္တယ္။ငါတို႔က
မင္းအစ္ကိုေတြပါ၊ အကယ္၍
မင္းစိတ္ေျပာင္းသြားရင္ ငါတို႔က
မင္းကိုအျမဲႀကိဳဆိုလ်က္ပါ"
ႀကိဳဆိုလ်က္? ငါ့ကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး
ပိုးေကာင္ေလးတစ္ေကာင္လို ေခ်မြဖို႔
ႀကိဳဆိုတာလား?
႐ွီက်င္းသည္ ႐ွီေဝခ်ဳံးအား ျပဳံးျပကာ
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းပယ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္လက္႐ွိဘဝက
တကယ္အဆင္ေျပပါတယ္၊ၿပီးေတာ့
ကြၽင္းေ႐ွာက္ေဘးမွာေနရတာကိုလည္း
သေဘာက်တယ္"
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး
ခဏအၾကာမွ တိုးတိုးဆိုသည္။
"အဲ့ဒီကြၽင္းေ႐ွာက္က မင္းအစ္ကိုေတြထက္
ပိုအေရးပါတာလား"
ဘယ္လိုဟာသမ်ိဳးလဲ...ေသခ်ာတာေပါ့
လူသတ္သမားအုပ္စုထက္ ငါ့ဘဝရဲ႕
ကယ္တင္႐ွင္ေကာက္႐ိုးမ်ွင္ေလးက
ပိုအေရးပါတာေပါ့!
႐ွီေဝခ်ဳံး၏အႏုနည္းတိုက္ခိုက္မႈမ်ိဳးကို
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ေသာ႐ွီက်င္းသည္ ထိုင္ခုံတြင္
လႈပ္စိလႈပ္စိျဖင့္ ျပန္မေျဖေပ။
"ငါနားလည္ၿပီ"
႐ွီေဝခ်ဳံး သက္ျပင္းထပ္ခ်သည္။တခဏ
တုံဆိုင္းျပီးမွ ေလးေလးနက္နက္ေျပာသည္။
"ေ႐ွာင္က်င္း, မင္းကငယ္ေသးလို႔
ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နားမလည္ေသးဘူး။
လ်န္ကြၽင္းက မင္းထင္သလို
လူေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး ၿပီးေတာ့
သူ႔မိသားစုေနာက္ေၾကာင္း ကလည္း.....တကယ္
မသန္႔႐ွင္းဘူး"
ထိုအခါ ေ႐ွာင္စစ္သည္ ေပါက္ကြဲမတတ္
ေဒါသျဖစ္လာသည္။
<ဝါး...သူကမ်ား ရာရာစစ ငါ့ဒါလင္အေၾကာင္းကို
အပုတ္ခ်ရဲတယ္! က်င္းက်င္း သူ႔ကိုမယုံနဲ႔!
သူက က်င္းက်င္းနဲ႔ဒါလင္ၾကား ေသြးခြဲဖို႔လုပ္ေနတာ!>
႐ွီက်င္းလည္း ေဒါကန္သြားသည္။
ေသခ်ာတယ္...႐ွီေဝခ်ဳံးက
တကယ့္အၾကံႀကီးတဲ့ေခြးႀကီးပဲ! ငါ့ကို
တြန္းအားေပးမရေတာ့, လ်န္ကြၽင္းကို
အသေရဖ်က္ဖို႔လုပ္တယ္! စိတ္ပ်က္စရာ!
===========================
အခန်း(၁၈)ပွေ့ဖက်မှု
အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ရှီကျင်းသည်
ဖဲကြိုးစများဖုံးလျက်စကားတစ်လုံးမပြောနိုင်ဘဲ
မတ်တပ်သာရပ်နေမိသည်။
လျန်ကျွင်းသည်လည်း သူ့ဘေးတွင်
တိတ်တဆိတ်စောင့်နေလိုက်သည်။
ရှောင်စစ်သည်ကျေနပ်ပျော်ရွှင်စွာ
ပြောသော်လည်း အနည်းငယ်လည်း
စိတ်ပူနေပုံရသည်။
<ကျင်းကျင်း,ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်>
ရှီကျင်းနှင့်မူလရှီကျင်းတို့သည်မွေးနေ့လည်း
တူတာကြောင့်ဒါက ရှီကျင်းအတွက်
အမှန်တကယ်မွေးနေ့surpriseဖြစ်ကြောင်း
ရှောင်စစ်သိသည်။
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
ရှောင်စစ်၏အသံကြားသောအခါ ရှီကျင်း
ပြန်လည်သတိဝင်လာခဲ့သည်။သူ့လက်ကို
မြှောက်ကာ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးသုတ်လိုက်ပြီး
ခေါင်းပေါ်မှဖဲကြိုးများကို ရယ်လျက်ခါချသည်။
ထို့နောက်သူ့လက်ထဲမှ စာအိတ်နီအား
မြင်သောအခါ လျန်ကျွင်းဘက်သို့
လှည့်ကြည့့်ကာ ဆိုသည်။
"ကျွင်းရှောက်,ကျွန်တော့်ကို ဘာပေးတာလဲ?
ငွေသားမဟုတ်ဘဲ ဘာလို့ cardဖြစ်နေရတာလဲ"
လျန်ကျွင်းသည်သူ့အားတစ်ချက်လှမ်းကြည့့်ပြီး
မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဧည့်ခန်းအတွင်းသို့
ဝင်ရန်ဝှီးချဲကိုရွေ့လိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်လက်ကိုင်ကိုဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး
အတင့်ရဲစွာ ဝှီးချဲကို အနောက်သို့ပြန်ဆွဲသည်။
သူသည်ရှေ့သို့ကုန်းကာ လျန်ကျွင်းဆီသို့
လက်လှမ်းပြီး စိတ်လှုပ်ရှားသည်ကို ချိုးနှိမ်လျက်
မေးလိုက်သည်။
"ကျွင်းရှောက်ကို...ကျွန်...ကျွန်တော်
ဖက်လို့ရမလား"
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်းအား စိတ်မပါစွာ
ကြည့့်လိုက်သည်။
"ဒီနေ့က ကျွန်တော့်မွေးနေ့လေ...
မရဘူးလား..ဟင်..."
ရှီကျင်းသည်အရှက်မရှိစွာမွေးနေ့ရှင်အဖြစ်ကို
အားကိုးယူလျက်ပြောသည်။
လျန်ကျွင်းသည်သူ့အားတစ်ချက်ကြည့်ကာ
ငြင်းလို့ရမည်မဟုတ်မှန်း သိသောအခါ
မတတ်နိုင်ပေ။သူ၏လက်ကိုမြှောက်ကာ
ရှီကျင်းပုခုံးပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီးရှေ့သို့
အနည်းငယ်ကုန်းကာ ရှီကျင်းအား
ဖက်လိုက်သည်။ထို့နောက်ချက်ချင်းလွှတ်ကာ
အနောက်သို့ပြန်ဆုတ်ပြီးပြောသည်။
"ကိတ်မုန့်သွားလှီးတော့, Gua Yiနဲ့
တစ်ခြားသူတွေလည်း မင်းအတွက်
လက်ဆောင်ပါတယ်"
ပွေ့ဖက်ပုံမှာ ဝတ်ကျေတန်းကျေ
တခဏသာဖြစ်သော်လည်း
ရှီကျင်းကျေနပ်သည်။သူသည်အားရပါးရပြုံးကာ
ဝှီးချဲလက်ကိုင်ကို ကိုင်လိုက်သည်။ထို့နောက်
သူပြောသောစကားသံမှာပျော်လွန်းသဖြင့်
အထိန်းအကွပ်မဲ့ ကျယ်လောင်သွားသည်။
"ကျွင်းရှောက်ကို ကျွန်တော်ဒီနေ့ကိတ်မုန့်စားခွင့်
ပေးတယ်ပြီးတော့ ညစာအဆာပြေစွပ်ပြုတ်
သောက်စရာမလိုဘူး"
ထိုအခါ လျန်ကျွင်းသည်မကျေမနပ်
သတိပေးလိုက်သည်။
"ဖင်ခေါင်းသိပ်မကျယ်နဲ့"
"ဟီးဟီး"
ရှီကျင်းသည်ပြောင်စပ်စပ်ရယ်ကာ
ကိတ်မုန့့်ဆီသို့ အရှိန်မြှင့်တွန်းသွားသည်။
တခြားသူများသည်လျန်ကျွင်း၏ဝှီးချဲအား
တွန်းသောအခါ အထူးဂရုစိုက်ကြသည်။
ယခု ရှီကျင်းတွန်းပုံမှာ အမြန်နှုန်းက
အရမ်းလည်း မမြန်မနှေးသည့်အတွက်
သူတို့လည်း ဝင်မစွက်ဖက်တော့ပေ။
လျန်ကျွင်းသည်ရှီကျင်း၏ရုတ်တရက်
အရှိန်မြှင့်လိုက်သောကြောင့်ချက်ချင်း
လက်တန်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရသည်။သူ့ကိုယ်သူ
ထိန်းနေစဉ်ပဲ ကိတ်မုန့်၏ချိုမွှေးသော
အနံ့လေးက သူ့မျက်နှာအားရိုက်ခတ်လာသည်။
သူလည်း တဖြည်းဖြည်း စိတ်ပေါ့ပါးလာကာ
သူ၏နှုတ်ခမ်းစွန်းများမှာ အနည်းငယ်
မြင့့်တက်သွားသော်လည်း ရှီကျင်းအား
ဆူပူလိုက်သေးသည်။
"လူကြီးပဲဖြစ်နေပြီပေါတောတောလုပ်မနေနဲ့
အနာဂတ်မှာ မင်းတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နေသင့်ပြီ"
ရှီကျင်းသည်ကိတ်မုန့်ပေါ် ဖယောင်းတိုင်
စိုက်နေသည်ကို အာရုံရောက်နေသဖြင့်
လျန်ကျွင်း စကားကို ဝတ်ကျေတန်းကျေ
အင်း'တစ်ချက်သာ တုံ့ပြန်သည်။
ဖယောင်းတိုင်များ မီးညှိပြီးသည်နှင့်
Gua Yiနှင့့်တခြားသူများသည်
စားစရာမျိုးစုံပါသောတွန်း လှည်းအား
တွန်းဝင်လာကြသည်။ခရစ်စမတ်မီးရောင်စုံကို
ပတ်ပတ်လည်အလှဆင်ထားပုံမှာ
ဒီလိုလူကြမ်းကြီးများအနေနှင့်အကောင်းဆုံး
ပြင်ဆင်ပေးထားမှန်းသိသာသည်။
ရှီကျင်းသည်ပျော်ရွှင်စွာ အားလုံးနဲ့အတူ
စားစရာများနေရာကူချပေးပြီး စားပွဲဘေးသို့
ခုံတစ်လုံးရွေ့လိုက်သည်။ခုံပေါ်တက်လိုက်မှ
အမြင့်အနေအထားအတော်ဖြစ်သွား၍
ဆုတောင်းပြီး ဖယောင်းတိုင်းမီးအားမှုတ်ကာ
ကိတ်မုန့်ခွဲတော့သည်။
ပထမဆုံးသောကိတ်မုန့်စိတ်ကတော့
သိသာစွာ လျန်ကျွင်းအားပေးလိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်ဒုတိယတစ်ခုကို ယူပြီး
တခြားသူများ ကိုယ့်ဘာသာ ပိုင်းစားနိုင်ရန်
Gua Yiဆီသို့ ဓားကမ်းပေးလိုက်သည်။
Gua Erသည်သူ့အားကျေးဇူးမသိတတ်ကြောင်း
ဆူပူနေသော်လည်း လျစ်လျူရှုကာ
လျန်ကျွင်းအနီးတွင်နေပြီး လက်ဆောင်များ
ဖွင့့်ကြည့်နေသည်။
ကိတ်မုန့်စား လက်ဆောင်များဖွင့်ပြီးနောက်
ရှီကျင်းသည်မွေးနေ့ရှင်အဖြစ်ကို အသုံးချပြီး
ကလပ်ရှိဝန်ထမ်းများကို ဧည့်ခန်းထဲရှိ
စားပွဲအားရွေ့ခိုင်းလိုက်ပြီး မာကျောက်စားပွဲကို
ယူလာစေသည်။
Gua Yiသည်Yနယ်မြေ
မာကျောက်ခန်းမတုန်းက ရှီကျင်း၏လက်ရည်ကို
သတိရသောအခါ မျက်ခုံးတစ်ချက်ပင့်သွားသည်။
ရှီကျင်း ဖိတ်ခေါ်မည်ကိုပင်မစောင့်ဘဲ သူသည်
လောင်းကစားတွင်ဘယ်တော့မှပါဝင်မည်
မဟုတ်ကြောင်းဆိုကာ ငြင်းဆန်လိုက်သည်။
ထိုအခါ ရှီကျင်းသည်လျန်ကျွင်းအား
တိတ်တိတ်လေး ခိုးကြည့်သည်။
လျန်ကျွင်းသည်သေစေနိုင်သော
အေးစက်စက်အကြည့်များဖြင့်
ပြန်ကြည့်ပေးလိုက်သည်။
သူ၏ရွှေရောင်ခြေသလုံးနှင့်အတူပျော်ရွှင်စွာ
မာကျောက်ကစားမည့်စိတ်ကူးအား
လက်လျော့လိုက်ရသည်။ထို့ကြောင့်
သူသည်တစ်ဖက်လှည့်ကာ Gua Erနှင့်အတူ
Gua San,Gua Wu တို့ကိုခေါ်လိုက်သည်။
ကလပ်ကို လတ်တလောမှပြောင်းရွေ့လာသော
Gua Jiu(Gua Nine)သည်
ကလေးမျက်နှာနှင့်လူငယ်လေးတစ်ယောက်
ဖြစ်သည်။ယခုလည်း ဆိုဖာခုံပေါ်
ငိုက်မျဉ်းနေသဖြင့်ရှီကျင်းလည်း သူ့အား
မနှောက်ယှက်တော့ပေ။
လူလေးယောက်မာကျောက်စားပွဲတွင်
ထိုင်လိုက်ကြသည်။Gua Erကတော့
အရှုံးဘုရင်ဖြစ်လေသည်။သူ၏ကစားနည်းများက
ဆိုးရွားလွန်းလို့ဘေးလူများပင်
မကြည့်ဘဲမနေနိုင်ပေ။သို့သော်သူကတော့
ပျော်ပျော်ကြီးကိုဆက်ဆော့နေသည်။
စကားနည်းသောGua Sanတွင်တော့
အရည်အချင်းတစ်ချို့ရှိပြီး
ဘာစကားမှမဆိုဘဲ ကစားကွက်ကြီးကြီးများ
လုပ်နိုင်သည်။Gua Wu၏စကေးကတော့
ထိုသူ၏မျက်နှာအတိုင်းရိုးစင်းပြီးဖြောင့်မတ်သည်။
သူ့ကြည့့်ရတာလည်းနိုင်နိုင်ရှုံးရှုံး
ပျော်နေပုံပေါ်သည်။သဘာဝကျစွာ
ပညာရှင်ရှီကျင်းကတော့ အားလုံးထက်
ပိုမိုကျွမ်းကျင်သည်။ နိုင်သည့်အခါ အနည်းငယ်
နှာတစ်ဖျားသာ၍သာ နိုင်သော်လည်း
ပါးစပ်က နားရွက်တပ်ချိတ်မတတ်ပြုံးနေသည်။
မာကျောက်ဝါသနာအိုးတစ်ယောက်အနေနှင့်
ညဉ့်နက်တိုင်အောင်စိတ်အားထက်သန်စွာ
ကစားနေသောကြောင့် Gua Yiမှ အိပ်ရန်
အခန်းထဲကန်ထည့်ခံလိုက်ရသည်။ရှီကျင်းသည်
အိပ်မက်ထဲတွင်တောင်မာကျောက်
ဆက်ကစားနေမိပြီး သူ့အစ်ကိုများနှင့်
တွေ့ဆုံခဲ့ရသည့်စိတ်တုန်လှုပ်မှုများကိုပင်
မေ့ပျောက်သွားခဲ့သည်။
သို့သော်ငြား နိုးထလာသောအခါ
ရက်စက်သောအမှန်တရားကြီးက သူ့ခေါင်းကို
လာခေါက်တော့သည်။ရှီဝေချုံးသည်
မနေ့ညနေအချိန်သူတို့စကားပြောပြီးကတည်းက
မထွက်သွားသေးပေ။ထိုအစား
သူ့အတွင်းရေးမှူးကို ကားယူလာခိုင်းပြီး
ကလပ်၏အပြင်ဘက်တွင်ညလုံးပေါက်နေကာ
ရှီကျင်းအားတွေ့ရန်ထပ်တလဲလဲ
တောင်းဆိုနေသည်။
ရှီကျင်းသည်ကလပ်၏ဒုတိယအလွှာ
ပြတင်းပေါက်မှ ကလပ်ရှေ့ဘက်တွင်
ပါကင်ထိုးထားသော အနက်ရောင်ဇိမ်ခံကားကို
ကြည့်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစွာမေးလိုက်သည်။
"ရှောင်စစ်,ဒါက ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ?သူ့လက်နဲ့
ငါ့ကို ကိုယ်တိုင်သတ်ချင်နေပြီလား"
ရှောင်စစ်သည်အမှန်တကယ်
ထိတ်လန့်နေသော်လည်း ရှီကျင်းအား
အားပေးစကားပြောသည်။
<မကြောက်ပါနဲ့ ကျင်းကျင်း,ဒီနေရာက
ဒါလင်ပိုင်တယ်ကျင်းကျင်းအစ်ကိုတွေ
ဘာမှမလုပ်နိုင်ပါဘူး>
"ဒါမဲ့ မင်းဒါလင်နား တစ်ချိန်လုံးကော်လို
ကပ်မနေနိုင်ပါဘူး၊ငါနေချင်ရင်တောင်သူက
သဘောမတူလောက်ဘူး"
ရှီကျင်း၏ပါးစပ်ထဲ ခါးသက်သက်ပင်
ခံစားရပြီး စိတ်ပျက်စွာပြောသည်။
"စိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်လိုက်တာ မှားသွားပြီ
ထင်တယ်၊မနေ့က ငါအကုန်
ဖွင့်မပြောသင့်လိုက်ဘူး ငါတို့ရဲ့အဓိကပန်းတိုင်က
ယူနစ်ဘားတန်းကို ရှင်းပစ်ဖို့ပဲ။ငါတို့
အားလုံးဖော်ထုတ်ပြီးသွားပြီဆိုတော့
အခု ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"
ရှောင်စစ်လည်း စိတ်ပူရုံမှလွဲပြီး
ဘာအကြံဥာဏ်မှမပေးနိုင်လို့ ညည်းညူလိုက်သည်။
"ဟင့်အင်း,အနည်းငယ်တော့ ယူနစ်ဘားကို
စိတ်ချရတဲ့အခြေအနေဆီပြန်ရောက်အောင်
ငါ့အစ်ကိုတွေနဲ့ဆက်ဆံရေးဖြတ်တောက်ပစ်ဖို့
နည်းလမ်းရှာရမယ်"
ရှီကျင်းသည်ပြတင်းပေါက်ဘောင်အား
တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အပြင်ဘက်ရှိ
ကားအား တစ်ချက်ပြန်ကြည့်သည်။ထို့နောက်
လျန်ကျွင်း၏စာကြည့်ခန်းဆီသို့ပြေးသွားသည်။
ရှီဝေချုံးသည်အင်မတန်မှ ဇွဲကောင်းလှသည်။
သူသည်နေ့နေ့ညည ကလပ်ရှေ့တွင်
အချိန်ကုန်ဆုံးသည်။သူသည်
အလုပ်ကိစ္စအခြေအနေနှင့်လူမှုရေးကိစ္စ
ရှိသည့်အချိန်သာ ထွက်သွားပြီး
နာရီအနည်းငယ်ကြာသည်နှင့်
ပြန်ရောက်လာသည်။ရှီကျင်းအား မတွေ့ရမချင်း
လက်မလျော့ကြောင်း ထင်ရှားသည်။
ခြောက်ရက်ခန့်ကြာပြီးသောအခါ
ရှီဝေချုံးအားကလပ်အတွင်းသို့
တစ်ခေါက်ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်သူ့အား ဧည့်တွေ့ခန်းတွင်
စောင့်နေပြီး သူ့ရှေ့စားပွဲပေါ်တွင်
စာရွက်စာတမ်းများစွာရှိသည်။
"ရှောင်ကျင်း,ငါမင်းနဲ့စကားပြောဖို့လိုတယ်"
ရှီဝေချုံးသည်အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးပြီးခြင်း
တန်းပြောသည်။သူ၏မျက်ခုံးများမှာ
တွန့်ကွေးနေကာ စိတ်အခြေအနေမကောင်းမှန်း
ဖော်ပြနေသည်။
"ခဏလေးပါ အစ်ကိုကြီး၊ကျွန်တော်ပြောတာကို
အရင်နားထောင်ပေးပါ"
ရှီကျင်း ဖြတ်ပြောသည်။ရှီဝေချုံးအား
ထိုင်ဖို့ပြောပြီး သူ့ရှေ့တွင်စာရွက်စာတမ်းများ
ချပေးကာ တစ်ခုချင်းစီကို ညွှန်ပြလျက်
ရှင်းပြသည်။
"ဒါက Yမြို့အနောက်ဘက်ဧရိယာရဲ့လေလံဈေး
အကြောင်းပဲ၊အဲ့တာကထောင်ချောက်ကြီးမို့
ဝယ်ဖို့လက်လျော့သင့်တယ်၊Jနိုင်ငံ Kဒေသက
လုပ်ထားတဲ့အကြံအစည်ပဲ။ကျွန်တော်ကတော့
အယောင်ပြလေး လိုက်မျောစေချင်တယ်။ဒ
ါက ရွယ်ရှင်းအနာဂဏ်တိုးချဲ့ရေးအတွက်
အဖေ မဆုံးခင်က ပြင်ဆင်ခဲ့တဲ့
အဆင့်သုံးဆင့်ပရိုဂရမ်ပဲ,အစ်ကို
ကိုးကားလို့ရအောင်၊နောက်ဆုံးတစ်ခုကတော့....
အဖေ့ရဲ့လူယုံတွေနာမည်စာရင်းပဲ၊
ရွယ်ရှင်းလုပ်ငန်းစုကို တရုတ်နိုင်ငံဆီ
ရွေ့ပြောင်းချင်ရင်သူတို့ကိုမသုံးဖို့
အကြံပေးပါရစေ၊မဟုတ်ရင်အစ်ကို့ကို
ပြဿနာရှာကြလိမ့့်မယ်"
ရှီဝေချုံးမှာ နားထောင်လေ သူ၏အမူအရာမှာ
ပိုမိုလေးနက်လာလေဖြစ်သည်။သူသည်
စာရွက်တွေကို ယူကာ တစ်ခုပြီးတစ်ခု
လှန်လျောကြည့်လိုက်သည်။ထို့နောက်
ရှီကျင်းအား မသိသောလူတစ်ယောက်လို
ကြည့်ပြီးမေးသည်။
"မင်း ဒါတွေဘယ်ကရတာလဲ"
သူစတင်လုပ်ဖို့ကြံရွယ်နေသော လုပ်ငန်း
အချက်အလက်များပင်ပါရှိနေသည်။
"ကျွန်တော်က အဖေ့ဘေးမှာ
တောက်လျှောက်နေခဲ့တာပါ၊ အဖေသိရင်
သေချာပေါက်ကျွန်တော်လည်း သိတယ်"
ရှီကျင်း ပြန်ဖြေသည်။ ထို့နောက်
ရှီဝေချုံးအတွက်လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်လောင်း
ထည့်ပေးရင်း ဆိုသည်။
"ကျွန်တော်ပြောချင်တာတော့ ပြီးပြီ၊
အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော့်ကို ဘာပြောချင်တာလဲ"
ရှောင်စစ်စိတ်ပျက်အားလျော့စွာပြောသည်။
<ကျင်းကျင်းရဲ့အမှတ်က ၉၀၀မှာပဲရှိသေးတယ်၊
ရှီဝေချုံးကို ဒီလောက်အရေးကြီးတဲ့သတင်းတွေ
ပြောတာတောင်ဘာလို့နည်းနည်းမှ မကျရတာလဲ>
ရှီကျင်းလည်း အနည်းငယ်
မချင့်မရဲဖြစ်နေသော်လည်းဖြေသိမ့်လိုက်သည်။
"စိတ်မပူပါနဲ့,အရင်ဆုံး ရှီဝေချုံးဘာပြောချင်လည်း
နားထောင်ရအောင်၊ငါကသူ့ကို
အပြည့်အဝဆန့့်ကျင်နေတာမဟုတ်မှန်း
သိသွားရင်သူ့သဘောထားလည်း
ပျော့ပြောင်း လာမှာပါ"
သတင်းအချက်အလက်တွေအားလုံးက
ရှီရှင်းရွယ်ဆီမှဟု ရှီကျင်းပြောသောအခါ
ရှီဝေချုံး၏မျက်နှာအမူအရာမှာ
လျှို့ဝှက်နက်နဲလာပြီး စာရွက်စာတမ်းများကို
သေသေချာချာ ဖတ်နေသည်။
သူ့အနားရှိလေထုတင်းမာမှုများမှာ
အနည်းငယ်လျော့ကျသွားပြီး အသံအေးအေးဖြင့်
မေးလိုက်သည်။
"ဘာလို့ ငါ့ကိုဒါတွေလာပြောပြနေတာလဲ"
"ကျွန်တော်အမွေတွေစွန့်လွှတ်လိုက်ဖို့
ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့ တူတူပဲ"
ရှီကျင်းသည်သူ့အားစိတ်ရှုပ်စွာကြည့်လိုက်ပြီး
စောနကမေးခွန်းကို ပြန်ပြောသည်။
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ကိုဘာပြောချင်တာလဲ"
ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ရှီဝေချုံး လျင်မြန်စွာဖြေသည်။
"ငါနဲ့အတူ အိမ်ပြန်လိုက်ခဲ့စေချင်တယ်"
"ကျွန်တော်မပြန်ချင်ဘူး"
ရှီကျင်း၏ငြင်းဆိုမှုက တိပသည်။
ရှီဝေချုံးနှင့်ရှီကျင်း စကားပြောသောအခါ
အခုလို တိတ်ဆိတ်သွားခြင်းမှာ
ဒုတိယအကြိမ်ဖြစ်သည်။ရှီဝေချုံး၏မျက်နှာမှာ
တည်ငြိမ်နေပြီးစကားပြောခြင်းကိုရပ်ထားသည်။
ရှီကျင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားတင်းထားသည်။
တွန့်ဆုတ်နေသော်လည်း သူ့အစ်ကိုများနှင့်
အဆက်အသွယ်ဖြတ်ရန်ပြင်ဆင်ထားပြီးရာ
လုပ်စရာရှိလျှင်လုပ်ရမည်ဖြစ်သည်။
အခြေအနေတွေမဟန်တော့ရင်တောင်
လျန်ကျွင်း၏ကျေးဇူးကြောင့်ဘဝကို
ရအောင်ဆက်လက်ရှင်သန်သွားမည်။
တဖြည်းဖြည်းလေထုအခြေအနေက
တည်မြဲလာသည်။အချိန်အကြာကြီးနေမှ
ရှီဝေချုံး၏ နှုတ်ခမ်းမှာ ထပ်ဖွင့်ဟလာပြီး
မေးလိုက်သည်။
"မင်းထွက်သွားပြီးနောက်ပိုင်း
ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေရဲ့လား"
ရှီကျင်း: "....ဟင်?"
ခဏလေး...ဒီဇာတ်ညွှန်းက နည်းနည်းလွဲနေသလိုပဲ..
"မင်းအများကြီးပြောင်းလဲသွားတယ်၊
ပိန်လည်းပိန်သွားပြီး အရပ်လည်းရှည်လာတယ်။
အဝတ်အစားဝတ်ပုံတွေလည်း မတူတော့ဘူး"
ရှီဝေချုံးသည်ထိုစကားအားပြောနေရင်း
မျက်လုံးကိုဖြည်းညင်းစွာ ပိတ်ချလိုက်သည်။
ဘာမှ မလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့သော တာဝန်မဲ့မှုများနှင့်
ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုများမှာ သူ့မျက်နှာထက်
ပေါ်လာသည်။ရှီဝေချုံး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"မင်းပျောက်သွားတဲ့နေ့တည်းက
နေ့တိုင်း စိတ်ပူနေခဲ့ရတာ၊ငယ်ငယ်လေးတည်းက
အလိုလိုက်ခံထားရတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်က
အပြင်လောကကြီးမှာ ဘယ်လိုနေထိုင်နိုင်မလဲဆိုတာ"
ရှီကျင်း ကြက်သီးများထလာသည်။
သူသည်အခြေအနေတွေက မထင်ထားသလို
တွေဖြစ်ကုန်၍နားမလည်နိုင်ဘဲ
အူကြောင်ကြောင်ဖြင့်ရှောင်စစ်အား
မေးလိုက်သည်။
"ရှောင်စစ်,သူဘာလုပ်နေတာလဲ?
ငါ့ခံစားချက်တွေကို အသုံးချပြီး လှည့့်စားဖို့
လုပ်နေတာလား"
ရှောင်စစ်လည်း အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်
<ဖြစ်ဖြစ်နိုင်တယ်ကျင်းကျင်း၊ဒါလင်က
တအားပါဝါကြီးတော့ အကြမ်းနည်းမရလို့
ဒီနည်းလမ်းပြောင်းသုံးတာ ဖြစ်မယ်>
"ဒါဆို သူက မိန်းမရှုပ်ထက်တောင်
ပိုပြီးစဉ်းလဲတဲ့အကြံသမားပေါ့"
ရှောင်စစ်သည်လုံးဝထောက်ခံသည်။
"အဲ့လို အူလည်လည်အမူအရာကတော့
ငယ်ငယ်တုန်းကအတိုင်း လုံးဝမပြောင်းလဲဘူးပဲ"
ရှီဝေချုံးသည်ရှီကျင်း၏အံ့သြနေသော
မျက်နှာကိုကြည့်ကာ ရုတ်တရက်ပြုံးလိုက်သည်။
သို့သော်ထိုအပြုံးသည်လျင်မြန်စွာ
ပျောက်ကွယ်သွားပြီး အနည်းငယ်
သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"ရှောင်ကျင်း,မင်း ငါနဲ့ပြန်မလိုက်ချင်ဘူးဆိုလည်း
ငါတွန်းအားမပေးတော့ပါဘူး၊မပေးနိုင်တာပါ။
မင်း ငါတို့ကို အထင်မှားနေတယ်ဆိုတာတော့
နားလည်ပေးစေချင်တယ်။ငါတို့က
မင်းအစ်ကိုတွေပါ၊ အကယ်၍
မင်းစိတ်ပြောင်းသွားရင်ငါတို့က
မင်းကိုအမြဲကြိုဆိုလျက်ပါ"
ကြိုဆိုလျက်? ငါ့ကိုထိန်းချုပ်ပြီး
ပိုးကောင်လေးတစ်ကောင်လိုချေမွဖို့
ကြိုဆိုတာလား?
ရှီကျင်းသည်ရှီဝေချုံးအား ပြုံးပြကာ
ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ငြင်းပယ်သည်။
"ကျွန်တော့်လက်ရှိဘဝက
တကယ်အဆင်ပြေပါတယ်၊ပြီးတော့
ကျွင်းရှောက်ဘေးမှာနေရတာကိုလည်း
သဘောကျတယ်"
ရှီဝေချုံးသည်တိတ်ဆိတ်သွားပြီး
ခဏအကြာမှ တိုးတိုးဆိုသည်။
"အဲ့ဒီကျွင်းရှောက်က မင်းအစ်ကိုတွေထက်
ပိုအရေးပါတာလား"
ဘယ်လိုဟာသမျိုးလဲ...သေချာတာပေါ့
လူသတ်သမားအုပ်စုထက်ငါ့ဘဝရဲ့
ကယ်တင်ရှင်ကောက်ရိုးမျှင်လေးက
ပိုအရေးပါတာပေါ့!
ရှီဝေချုံး၏အနုနည်းတိုက်ခိုက်မှုမျိုးကို
သည်းမခံနိုင်တော့သောရှီကျင်းသည်ထိုင်ခုံတွင်
လှုပ်စိလှုပ်စိဖြင့်ပြန်မဖြေပေ။
"ငါနားလည်ပြီ"
ရှီဝေချုံး သက်ပြင်းထပ်ချသည်။တခဏ
တုံဆိုင်းပြီးမှလေးလေးနက်နက်ပြောသည်။
"ရှောင်ကျင်း, မင်းကငယ်သေးလို့
ကိစ္စတော်တော်များများကို နားမလည်သေးဘူး။
လျန်ကျွင်းက မင်းထင်သလို
လူကောင်းတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး ပြီးတော့
သူ့မိသားစုနောက်ကြောင်း ကလည်း.....တကယ်
မသန့်ရှင်းဘူး"
ထိုအခါရှောင်စစ်သည်ပေါက်ကွဲမတတ်
ဒေါသဖြစ်လာသည်။
<ဝါး...သူကများ ရာရာစစ ငါ့ဒါလင်အကြောင်းကို
အပုတ်ချရဲတယ်! ကျင်းကျင်း သူ့ကိုမယုံနဲ့!
သူက ကျင်းကျင်းနဲ့ဒါလင်ကြားသွေးခွဲဖို့လုပ်နေတာ!>
ရှီကျင်းလည်းဒေါကန်သွားသည်။
သေချာတယ်...ရှီဝေချုံးက
တကယ့်အကြံကြီးတဲ့ခွေးကြီးပဲ! ငါ့ကို
တွန်းအားပေးမရတော့, လျန်ကျွင်းကို
အသရေဖျက်ဖို့လုပ်တယ်! စိတ်ပျက်စရာ!
===========================