MBS1 : My Patient is a Mafia Boss

Chapter Five

And as much as I hate to be with him ay sabay parin kaming bumamaba dahil iisa lang naman ang daan palabas. Syempre may nakaalalay parin sa kanya dahil baka bumuka ang sugat nya pag nag padalos dalos sya. Kahit naman kase galit ako sa ginawa nya ay hindi ko parin kayang iignore ang situation nya, na isa ring ikinaiinisan ko rin sa sarili ko. I mean why can't I just don't care to him? And let him be kung anong mangyari sa kanya? Nakakainis lang talaga.

Nang makarating kami sa ground floor ay may sumalubong agad sa aming isang magarang sasakyan. Pinag buksan kami ng isang lalaki kaya agad kaming pumasok duon. Me not saying much dahil alam kong hindi magagandang salita lang ang mga lalabas sa bibig ko that doesn't suit me really well. Nakita ko naman dun si Mathew at ngumiti ito ng malapad sa akin ng makita nya ako as always, pero wala talaga ako sa mood kaya inirapan ko lang sya dahil sa iritasyon.

Sino sya para umakto na walang nangyari ng ganun ganun nalang? Parehas na parehas talaga sila ni Ephraim.

"Bad mood si Miss beautiful, I see" Mathew teased from his spot. Sinamaan ko lang sya ng tingin dahil duon.

"I'm not. Galit ako. Wag nyo ako kausapin. Nananapak ako promise" I firmly said, but imbis na manahimik ito ay lalo lang syang natawa while Ephraim has no emotion on his face as always.

Sumandal ako sa upuan ko at inihilig ang aking ulo sa binta. Naagaw naman ng paningin ko si Claire. Nasa may entrance ito ng hospital and she's smiling. Probably dahil wala na ako sa daan nya, and she can freely flirt with Zack. But bitch he can have him to her hearts content I don't care.

Hindi nag tagal at tuluyan na kaming umalis. Hitting the road already. Nakatanaw lang naman ako sa labas ng bintana all the time para alawin yung sarili ko and to calm my nerves down. It's probably almost 3 hours of traveling when I heard Ephraim called me, pero hindi ko sya pinansin, thinking that he will just pissed me again.

I'm also figuring myself and so what will happened to me while I'm with them. And siguro kung may pamilya ako, malamang hinanap na nila ako ngayun. But I don't have one liban sa malalayo kong kamaganak na minsan ko rin lang makausap. I'm a bit sad on that fact but I guess it's better that way dahil this way ay walang mag aalala sa akin and so I am towards them.

"Bri..."

I sighed. Bahala na. Hindi naman siguro sila ganun kasama? Right? I mean niligtas ko ang buhay ng robot na katabi ko. Kaya I think that's enough para hindi nila ako pabayaan or whatever. Kung bakit ba kase ako na pasok sa gulong ito. Ayos ayos ng pamumuhay ko tas dadating sila.

"Bri..."

Kung alam ko lang talaga na ganto ang mangyayari ay dapat hinayaan ko na syang mamatay. Ang tanong nga lang ay kung kaya ko... Ni kunting injury lang kase na meron ang isang tao ay hindi ko kayang matiis... so siguro kasalanan ko rin and I let myself to be in this situation and do nothing about it.

"Bri--"

"What!?" Inis na putol ko sa pagtawag ni Ephraim. Naiinis na ako sa katatawag nya sa akin. So ano nawawala? nawawala? Can't he just leave me in peace for a second at least? Ilang saglit ko syang tinitigan at tinaasan ng kilay, but I frown a bit ng pansin kong bahagya syang namumutla.

"Shit..! What's wrong? Nagalaw ba sugat mo? Yan na nga ba sinasabi ko sayo. Dapat kase bukas nalang tayo umalis, your body still can't travel" I said frowning at nilapitan sya. Malawak kase itong loob ng sasakyan and wide enough to have a sofa bed and few couches. And his laying down in the sofa bed since.

"Tsk... Ngayun pa talaga" Mento natatarantang sabi ko and somewhat worried na baka mag bleed ang sugat nya. And we don't have appropriate equipments for that. I started opening his button up down polo to expose his wound and I gasp ng makitang natanggal nga ang tahi nito.