Kapı

6. Bölüm '' Arabayı durdur!''

Hepinize merhaba 

Yukarıdaki müziği açıp okuyabilirsiniz. Bu bölümü yazarken bana çok ilham verdi.

İyi okumalar dilerim. ;')

Uzun bir uykunun ardından gözlerimi araladım. Ayağa kalkıp masadaki sudan bir yudum aldım. Suyumu yudumlarken, hastane koridorundan içeriye annem girdi. Size söylemiştim aşağı kata bildirim gittiği gibi, bu sefer de koridora gidiyor.  

-''Ah! Su, kızım neden ayağa kalktın? Bana söyleseydin, ben sana su verirdim. ''

-''Anne, bana neden vurulmuşum gibi davranıyorsunuz? Alt tarafı ateşim yükseldi, ve hastanedeyim.''

Aynen.  Bizi öldürmeye çalışan bir kapı yok, ve bir tarikat gibi bu kapıyı kapatmaya çalışmıyoruz.Kesinlikle.

-''Kızım neden çok sakin davranıyorsun? Hadi ölseydin, Allah korusun.''

Anlamıyorum ki ne olmuş olabilir? hiçbir şeyden haberi yokken bu kadar telaşlı ise, gerçekten yaşananları öğrense o kapıyı saniyesinde falan mı bulur? Aslında fena fikir değil. Ha?

İçeriye yine aynı doktor girdi. Ve bize taburcu olabileceğimizi söyledi.

Şaka mı yapıyor bu ya? Biz burada ölelim, sen gel bana 'toborco olobolorsonoz' de. Sanki beni duymuş olacak ki, garip garip baktı bana.

Çıkış işlemlerini ayarlayıp dışarıya çıkmamız çok çabuk gelişti. Dışarıya çıktığımda derin bir nefes aldım. Yağmur yağıyordu, kokan toprak kokusunu çektim içime. Ve kafamı kaldırdım, yağmuru hissettim.

Aklımdan "Kaan Boşnak'ın ' Yağmur susunca başlar'" sözleri geldi.

Her şey daha yeni mi başlıyordu? Ne olacaktı? Biz bu kapıyı kapatabilecek miyiz? Hen de kabullenmiştim 'biz' olmayı. Belki bu kapı bizi yenecekti? Belki beni aralarına almayacaklar?Sevmeyecekler beni? Ya Su, ne saçmalıyorsun? Ne sevmesi? Ne aralarına alması? Sanki asker arkadaşıyız.

Bolu'dan, İsatanbul'a yola çıkmıştık. Uzun yolculuklarda hep uyuyarak şarkı dinlemeyi severdim. Ve yine aynı şekilde kulaklığımı taktım, ve gözlerimi yumdum.

Şarkı sözleri "Cemal Sürayya'nın " bazı mısralarını söylüyordu. 'Bazen sadece yorgun olur insan; ne küs, ne yalnız,ne de aşık.'

Benim şu anki durumum tam olarak buydu. Ne aşıktım, ne yalnızdım, ne küstüm, sadece yorgundum.

Avrupa yakasına yaklaştığımız her saniye, yağmur daha da şiddetleniyor,  yollar daha da kayganlaşıyordu. 

Bir anda gözlerim karardı ve arabanın çarptığını anne ve babamın öldüğünü gördüm. Ne olmuştu şimdi? Bir anda geleceği falan mı görmüştüm?

Bir hışınla kulaklıklarımı çıkarıp babama seslendim korkuyla.

-''Baba kenarı bir yere çeker misi? Yollar çok fazla kaygan. Kötü bir şey olmasını istemiyorum.Korkmaya başladım'' dedim. Babam dediğime karşılık gülerek bana döndü.

- ''Ah benim minik kuşum.Sen de annen gibi olmaya başladın.Arabanın lastiklerini yeni değiştirdim bir şey olmaz. Güven bana'' diyerek güven vermeye çalıştı. Oysa ki benim kalbim çok hızlı atıyor,  çok korkuyordum.

-'' Mithat. Bende korkmaya başladım. İleride ki petrolde dursak ve biraz yağmurun dinmesini mi beklesek?''

Annemde benle bir olup babamı ikna etmiştik.

Fakat bir an arabanın lastikleri kaymaya, araba sağa sola kaymaya başladı. Ben çığlık atrak babama arabayı durdurmasını sölüyordum.

-''Baba arabayı durdur!Ahh''

-''Mithat durdur!''

Derken bir anda sesler kesildi, sonra bacağımda hissettiğim sancı ile inlemem ve gözlerimin yavaş yavaş kapanması.

Selamlarrr ;)

Yavaş yavaş olaylara başalayalım diyorum.

Sizce Su'nun özel güçleri var mı?

Ateş ile nasıl tanışacaklar? 

Bu kaza sonunda ne olacak?

Sorularım bu kadar cevaplarınızı bekliyorum. ;)

Tekrardan görüşmek üzre hoşça kalın ;)

VE HİÇ UNUTMAYIN, HER ZAMAN BİR YOL VARDIR BÜTÜN KAPILAR KAPANDIĞINDA BİLE...