HER ZAMAN BİR YOL VARDIR
, BÜTÜN KAPILAR KAPANSA BİLE..
Okulun ilk gününde derste hastalanan Su Güneş, öğretmeninden gitmek için izin alır.Ögretmeni neyi olduğunu sorduğunda anlatmaya başlar fakat ters giden bir şeyler vardır. Öğretmenin derste an...
Çok kişi Ateş' in ve Su'num nasıl bir karakter olduğunu sormuş. :)
Karakterlerimiz;( adrien sahores ve Madelaine Petsch)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
. . .
-" Su hadi kızım, geldik in arabadan"
Abant'taki dağ evine varmıştık. Ben tam 1 saat boyunca aklımdaki sorulardan dolayı arabadan indiğimizi ve varlığımızı anlamamıştım bile. Arabadan babamın çağırması ile indim.
Dağ evine girdiğimde ufak çaplı bir şok yaşadım, ev çok büyük ve çok güzeldi. içerisindeki kahverengi tonlar, ahşaptan yapılan mobilyalar, kahverengi bir şömine ile göz kamaştırıyordu. Annemgile odamın nerede olduğunu sorup ,odama çıktım.
Odama girdiğimde beni, küçük bir terası, ahşap bir yatağı ve küçük bir elektronik şömine karşıladı.
Yol yorgunluğundan dolayı biraz uyumak için yatağa yattım. Gözlerimi kapatmamdan 4,5 dk sonra uykuya daldım. Genelde rüya gören birisi değilimdir gördüğüm zamanlar biraz ürkütücüdür çünkü nadiren gördüğüm rüyaların geneli gerçek hayata yansır.
Rüyamda boş bir koridorda, kafamın içerisindeki 'öleceksin' kelimeleri yankılanıyordu yine. Yerde su birikintileri olduğunu ve bir tanesinin içerisine başımın dönmesi yüzünden düştüğümü hatırlıyorum. Nefes alışverişlerim çok hızlı, vücudum titriyor, ve arkamdan gelen koşar adım sesleri dakika geçtikçe daha da yankılanıyordu ve bir anda omzuma bir el dokunup beni kendisine çevirdi. O an gözlerimi aralayıp uyandığımı ve en son hatırladığım omzuma bir el dokunmasıydı , bir erkek eli. Ve beni kendine çekmesi. Bu kadardı, başka hiçbir şey hatırlamıyordum. Yüzünü bile görememiştim beni kendine çeken elin.
O an içeriye annem girdi, kan ter içerisinde kalmış yüzüme bakıp, telaşla yanıma geldi. Elini alnıma koydu ve telaşla dudaklarını araladı.
-"SU! Kızım ateşin var! Mithat ambulans çağır!"
Yavaşça titreyen dudaklarımı araladım.
-" Anne iyiyim ben. Önce sen bir sakin olur musun?"
-" Hayır yüzün bembeyaz kalmış, alnın yanıyor!"
Diye başımda bağırıyordu. Şu an ne olduğunu bilmiyordum, belki de gördüğüm rüyadan etkilenmiştim.
Buradan sonrasını yine hatırlamıyorum. Gözlerimi araladağımda görmekten bıktığım, hastane köşesindeydim yine. Kolum yine delik deşik, kablolar vicudumu sarmıştı. Gözlerimi açtığımda karşımda endişe ile bana bakan annemi gördüm. Gerçekten bana ne olduğunu anlamıyordum. Başımdın içerisindeki sesler, 3 gün de 2 defa hastaneye kaldırılmam..yolun sonu nereye gidiyor hiç anlamıyorum.
