Winning Hurricane

XLVII- Chills

Kaya pala gusto niya makipag pustahan kanina na kay Cane ako na sasakyan ngayon sasakay. Nakakairita talaga!

"Hey, what is it?"

I tightly closed my eyes as I breathed for air to calm down my raging nerves. Better hide, Cyclone. I heaved for another breath as I remind myself the oath I took. My purpose is to save lives, not to kill a friend.

I straightened my back as I looked at Hurricane who looks really clueless. I'm very sure he's innocent sa kalokohan ng kapatid niya.. he's bad at acting, hindi niya kayang mag-pretend na walang alam.

"I'm on the verge of killing your brother."

"What?" natatawa niyang tanong bago kinuha sakin ang sticky note na hawak ko, nang mabasa niya tuluyan na siyang tumawa ng malakas. He shook his head as he raises his hands. "I'm innocent here."

"I'm not accusing you."

I shrugged before turning around. Wala namang sense kung magagalit at mag-wawala ako sa ginawa ni Cy sa sasakyan ko. Pagod na pagod at gutom na ako, gusto ko na lamang makakain at matulog na. May surgery pa ako bukas.

"So.. hatid na kita."

I can take a grab naman pero mag-iinarte pa ba ako? Matatagalan pa kung mag-aantay ako ng masasakyan. I just shrugged at dumiretso sa kotse niya at pumasok.

Kitang kita ko kung pano niya pilit pinipigilan ang ngiti niya na gustong gustong kumawala. Naiiling akong napasandal sa headrest at pumikit. Yakap yakap ang take-out na binigay niya.

"Have you eaten?" I asked nang mag-simulang umandar ang kotse.

"Uh.. hindi pa."

Hindi na'ko sumagot pagkatapos. Sinilip ko ang binigay niyang pagkain, it's actually for two people. I glanced at him, his left hand's swiftly maneuvering the wheel while his right hand's placed on the window while his head's resting on it. Tumingin siya sakin kaya agad umiwas ang tingin ko.

Hindi naman malayo ang condo na tinitirhan ko kaya mabilis kaming nakadating. Hindi ko kaagad inalis ang seatbelt. Pinag-iisipan ko kung tama ba ang gagawin ko.. pero.. wala namang mawawala sakin..

I looked at him na inaantay lamang ako.

"Let's eat."

"Ha?"

"Let's eat together."

He blinked. Ugh.

Parang hindi siya makapaniwala sa narinig.

Maybe this is a wrong decision.

"Are you serious?"

"Wag na nga."

"Tara na, kain na tayo." Agad niyang kinuha ang paper bag kaya napangiti ako.

Tahimik lamang kami hanggang sa makarating sa unit ko pero ramdam na ramdam ko yong pag-taas ng energy niya. Hindi na naalis ang mga ngiti sa kanya.

"You look like an idiot."

He chuckles as he shrugged, "In love e."

I rolled my eyes nang tumingin siya sakin.

Nang makapasok kami nilibot niya ang tingin niya sa kabuuan ng condo. Actually, wala naman masyadong laman ang unit ko. Walang kahit anong picture na naka-display. I can still remember nang bumisita si lola, sinabihan niya akong walang kabuhay buhay ang tinitirhan ko and I should put some decorations pero wala na talaga akong panahon para don. Puro medical at fictional books lamang ang kalat sa living room pati ilang crumpled papers and sticky note. Yon na ang pinaka design ng unit ko for me.