There's sadness in every sunset🌇
🌺The first meet under the sunset
ART POV
Sawatdeka Ako nga pala si Arthit Saetang but they call me art, I am 10 years old now, nagtataka kayo kung bakit ang weird ng name ko actually ako din eh hahahaha, nandito kami ngayon ng pamilya ko sa Sai daeng (famous beach sa koh tao, thai) dahil ipinag diriwang namin ang kaarawan ko ngayon.
"Anak dito kalang sa gilid wag kang masyadong lumapit sa dagat" sabi ni mama "opo me" tugon ko sa kanya
Malapit na pala mag gabi saan kaya may magandang lugar dito para makita ko ng maganda ang pag lubog ng araw doon kaya sa may taas ng bundok,oo tama doon nga.
"Me punta lang po ako don saglit uuwi din ako agad"pag papaalam ko kay mama
"sige art basta bumalik kalang agad at pagabi na mamaya uuiwi nadin tayo"sabi nya
"Opo" sigaw ko sakanya
Saan ko kaya dito makikita ng maganda ang sunset siguro aakyat nalang ako ng bundok
Habang pa akyat ko ay para bang may nararamdaman ako sumusunod sakin huminto muna ako saglit at dahan dahan akong lumingon, pag lingon ko ay wala naman ako nakita kaya diko nalang pinansin at nag patuloy akong umakyat
Hays salamat at narating ko din, grabe ang ganda ng lugar na to talagang makikita mo dito sa tass ang malawak na dagat at ang pag lubog ng araw, dapat pala sinama ko si p' mon dito para nakita nya din ang lugar na ito
*Makalipas ang ilang minuto
Padilim na kailangan ko ng umuwi baka maiwan ako nila me.
Nang pag tayo ko at pag hakbanh ay diko inaasahang madulas may bangin pala sa gilid ng kinaroroonan ko, nang nahulog ako ay mabuti at naka kapit ako sa ugat ng isang puno.
"Tulonggggg!!"sigaw ko habang nang hihina na ako sa iyak "May tao ba jan, tulungan nyo akooo!". Sa tingin ko huling araw ko na to para masaksihan ang paglubog ng araw bigkas ko habang humahagulgol.
Nang ilang sandali ay may narinig akong yapak papunta sa akin
"Nasaan ka?" isang boses ng lalaki ang narinkg ko
"Nandito ako sa bangin tulungan moko kung sino ka man"
Nang pag tingala ko ay may nakita akong isang lalaki sa tingin ko ay nasa ka edadan ko din sya
"tulungan moko plsss parang awa mo na"
"teka lang babalik ako" sabk nya sa akin
"pramis babalik ka"
"oo babalik ako"sigaw nya sa akin
Ilang minuto na hindi padin sya bumabalik nang hihina na ang kamay hindi mag tatagal at bibitaw nadin ako sa kinakapitan ko
Siguro dito nalang talaga ang buhay ko
Unti unti nang kumakalas ang pag kakapit ko nang may narinig akong sigaw
"Bata nanjan kapa ba" biglang nabuhayan ako sa boses na narinig ko
"oo tulungan moko nang hihina na kamay ko"
May kamay na nag abot sa akin malaki ito hindi kamay ng isang bata
Unti unti ko itong inabot at dahan dahan nya akong inangat nang naka tungtong nako sa taas ay bigla akong napahiga sa sobrang panghihina ng katawan ko
Nakita ko ang mukha nya ang batang nagligtas sa akin
"Bata ok kalang na sugatan o nagalusan kaba?"
Rinig ko ang pag aalala sa boses nya
"ok lang ako yung kamay ko lang namamanhid"
Tugon ko
"saan kaba nakatira" sabat ng isang lalaki sa tingin ko tatay nya ito
"hindi po ako taga rito nag outing lang po kami ng pamilya ko rito para ipag diwang ang kaarawan ko"
"paano ka napunta dito sa bangin" sabi ng lalaking tumulong saken
"balak ko po kasing makita ang sunset kaya na sipan ko pong umakyat dito hindi ko po napansin na may bangin pala sa tabi ko"
"Hali ka hatid ka namin sa kinaroroonan ng pamilya mo"
"maraming salamat po utang na loob ko po ang buhay ko".
Nang pababa na kami ng bundok ay biglang tumabi sa akin ang batang nakakita sakin
"ayos kana ba talaga? Gusto mo hawakan kita para dika na madulas" bat ang bait nya masyado
"ah sige salamat"
"ano nga pala pangalan mo? Ako si Nathon Saelim but you can call me Nat" psg papakilala nya
"ako si Arthit Saetang, art for short" tugon ko sakanya
"art alam ko ibig sabihin non sa thai ay man of the sun"
"talaga yon pala ibig sabihin non kaya pala every birthday ko ay pumupunta kami dito ng family ko"
"birthday mo ngayon?"
"oo"
"happy birthday art" sabay dukot nya sa bulsa nya
"sorry ito lang mabibigay ko" ngiti nya at inabot sakin ang key chain na may larawan ng araw
"salamat nat"
Nang maka rating kami sa catage namin ay nakita ko ang mama ko na hindi mapakali
"Mae" sigaw ko
"arthit anak san kaba nag punta nag alala kami ng papa at p' mon mo"
"Nasaan po sila" tanong ko
"hinahanap ka nga, saglit at tatawagan ko"
Naka balik nadin sila pho at p'mon dito sa catage
Niyakap ako ni p'mon
"saan kaba nag pupuntang bata ka pinag alala mo kami"
"sorry p' diko napo uulitin"
"sila ba ang tumulung sayo anak?" sabat ni papa
"opo pho sila yung tumulong sakin"
"maraming salamat sa pag ligtas sa anak"
Pag papasalamat ni papa sa nag litas sakin
"walang anuman kahit sino naman gagawin yon kung may taong nangangailang ng tulong" sagot ng papa ni nat
"di namin alam kung pano namin masusuklian ang pag tulong mo sa anak namin kaya ito tanggapin mo kahit di gaano kalakihan" abot ni mama ng pera
"hindi na makita ko lang ligtas anak nyo ok na"
"maraming maraming salamat po lung(uncle in thai)"
"walang ano man luuk(represent as son/daughter)"
Nang nag hahanda na sila mea at pho para sa pag uwi namen nilapitan ko si nat.
"Nat salamat ha sa pag tulong kung di dahil sayo siguro nahulog nako doon"
"walang anuman basta sa susunond mag ii gat kana"
"peuan?(friends)" abot ko ng kamay sa kanya
"peuan" ngiti nya sa akin
Hanggang naka sakay nako sa sasakyan namin at nakita ko syang kumakaway at kumaway din ako sakanya
Sana magkita uli kami.
