The Untold Story of Vincent [completed]

VII

Flower in the Rain II

The untold story of Vincent

Written by: Kimmy

A/N: sorry for keeping you waiting, there's just a lot of things that I needed to fix and unexpected circumstances in my life that I need to face and be strong. Indeed nothing in life is permanent, the only thing you can do is cry, accept and move on. It's hard to be happy and yet I need to, and I'm good at it. That's life! Above all, whatever it is, God is just a prayer away.

Thank you for waiting. I'm so back! I missed you all!

Xoxo

-Kim

Chapter VII

Pagkatapos namin na-inspect ang site ng ospital at sinimulan ang trabaho ay agad kong tinungo ang aking nasirang kotse. Napailing-iling na lang ako ng ulo at ngumiti.

How funny sometimes fate can be? I smiled, naalala kong sinabi pala ni Zoila na puntahan ko siya sa kaniyang clinic.

           

This will be a good start, gusto kong makabawi. Anyway I was young then, ang dami kong kasalanan kay Zoila ah este Zoe pala. Hindi naman siguro too late para kaibiganin siya.

I...

I just want us to be friends. I want to know her... Na-curious lang kasi ako, ano nangyari sa kaniya ten years ago. Bakit hindi niya itinuloy ang engineering, bakit bumagsak siya sa pagiging doctor? Mga tanong na ganyan...

Namalayan ko na lang, naglalakad na ako papasok sa pasilyo ng ospital. May mga ilang nurse ang napapalingon at ngumiti sa akin, mapababae man o bakla, ahmm di ko sila masisisi... Ehem... Alam niyo na pogi problems. I smiled back at them, baka sabihin nila sobra ko namang suplado.

Doon ako dumaan sa stairways, tutal sa second floor naman ang clinic niya. Matatagalan pa akong maghintay ng elevetor kung nagkataon.

-----

ZOILA~

Fifteen minutes to twelve na, napangiti ako. Alam kong any minute ay darating na siya...si Vincent. Huh! He will be surprised pagnalaman niyang wala ako sa clinic.

Nasaan ako?

Nasa kabilang hospital ako. Hahaha! Ang bad ko. Duh! as if I care, bahala siyang maghintay hanggang sa manganak itong pasyente ko.

I don't need to eat lunch kasi nag-meryenda na ako kanina. So definitely busog ako, bahala na pumuti ang kaniyang mga mata sa kahihintay.

Nasa 7 cm palang itong pasyaente ko, tantiya ko mga alas dos pa ito ng hapon manganganak, but still it depends sa bilis ng kaniyang pag-labor.

I hope matatagalan pa ng kaunti, kung maghintay man siya, alas singko pa ng hapon siya makakakain!

----

~VINCENT

Grrrwwllll...

Nag-aalboroto na ang aking mga munting alaga sa loob. It says "FEED ME!", dagdag pang hindi ako nag-breakfast ng maayos kaninang umaga.

Napahawak ako sa aking tiyan, obviously kanina ko pa hinihintay si Zoila, I mean Zoe. Whatever! Nag-iisang tao parin naman silang dalawa.

"Sir, baka mamaya pa po darating si Doc Zoe," napatingala ako sa kaniyang secretary. Ano daw?! Mamaya pa? The f*ck! Medyo nauubusan na ako ng pasensiya, pero sige lang quarter to one palang naman. Makakahabol parin kahit late lunch na.