A Forgotten Love (Completed)

Chapter 8

Keandrah's POV

"Good morning everyone!"panimula namin,bumati din naman sila pabalik.

"We know that everyone here inside our campus or should I say gymnasium, seems so excited, especially our graduatings"Saad ni labiy at tumingin sa'kin,hudyat na ako ang magpatuloy ng speech.

"Yes,we're all excited to witness how happy our graduatings is. Before we give this position to our dear Dean,let me give some message for all of us,as your president. Is it okay to you Dean?"binalingan ko muna si Dean,tingin na nagpapaalam na pwede bang mag bigay muna ako ng message. Tumango naman ito sa'kin at ngumiti. Nakangiti naman akong humarap sa lahat.

"Omygosh,how should I start this speech of mine hahahahaha"nakitawa naman sila sa'kin,ganon din si labiy at talagang yumakap sa'kin.

"Seriously. I just want to say something to our graduatings this day. Please, do cherish your deffirents and a lot of memories here,please don't forget it. I know,all of us here,having a different kinds of dramas that exactly happen here right. If I'm into your situation. I will do cherish my memories here,dahil ang campus nato ay naging makasaysayan na akin. In this school I discover a lot of different things. I discover a lot of friends. And of course to be one of your president. I'm really happy to be one of student here. Syempre may mga tao tayong nakasamang bumuo ng iba't ibang memories. Like me. Kasama kong bumuo ng mga memories dito ang mga taong parehong naging mahalaga sa buhay ko,which is our dear vice president,labiy. Si Axel na boyfriend ko at secretary natin. Si Josh our auditor na boyfriend ng vice pres. natin at ngayong araw ay mamamaalam na sa'tin 'cause he will start he's journey. Hoy Josh!wag mo kaming kalimutan ahhh......."mahabang lintaya ko at pinahiran ko ang mga luhang tumulo sa mga mata ko. Ano bayan!para namang ako ang namamaalam sa campus na'to eh hindi naman......

"Ano bayan! Ba't ang drama ko ngayon di naman ako aalis sa campus na'to,hahahahahah,I will still a president here. Oh siya sige!dito kuna tatapusin ang speech ko,dahil baka pagalitan ako ni Dean hahahahaha"ani ko.

"Please do help us welcome our dear Dean Mr. Arkton Montreux!"sabay naming sabi ni labiy at bahagyang nilingon si Dean na ngayo'y patungo na sa paruruunan namin. Inilapag naming pareho ni labiy ang mic at nginitian si Dean at nakipag kamayan nadin.

Nagbigay ng kaunting speech si Dean bago sinimulang tawagin at ibigay ang achievements ng bawat graduatings.

*********

Nakangiti naming pinanuod kung paano kunin ng mga estudyante ang kanilang bawat mga achievements.

"Please do help me welcome our valedictorian,our upcoming Engineer Castro!
kunin ang achievements niya. Nakangiti naman kaming pumanhik sa kinaroroonan nila. Sabay kaming lumingon sa harap ng camera at ngumiti. Iniwan namin siya sa stage,dahil magbibigay siya ng speech. Hindi naman ganoon kahaba ang naging speech niya kaya mabilis lang natapos. Nang matapos ang ceremony ay pumunta agad kami sa photo booth para magpakuha ng letrato. Todo pose ang ginawa namin, hanggang sa napag desisyonan naming pumunta na sa bahay nila Josh dahil may kaunting salo salo daw.

**********

Naging masaya ang salo salo namin sa bahay nila Josh,tuloy ay sumakit ang tiyan ko kakakain. Tinawagan si labiy ni tita Celestine,may pag uusapan daw sila,at gusto daw ni tita na isama ako dahil sa namiss niya ako. Mabilis rin naman kaming nakarating sa kanila. Nadatnan namin sina tita't tito sa sala na may pinag uusapan. Tila seryoso. Naagaw namin ang atensiyon nila,isa isa kaming humalik sa bawat pisnge at nakipag batian.

"Mommy ano ang pag uusapan natin,at kailanagn pang masali si labiy,sinabi ko namang sumakit ang tiyan niyan"aniya at ininguso ako. Lumingon si tita sa gawi ko at mababakas mo sa mga mata niya ang pag aalala.

"Naku tita! Hindi napo masakit ang tiyan ko. Okay napo ako."ani ko at sine senyas senyas pa ang mga kamay ko.

"Are you sure iha?"paniniguro ni tita,tumango tango naman ako.

"Okay napo ako tita promise"

"Okay if you say so"

"Anyway,gusto kong personalin kang kausapin iha,gusto kong kayo sa ni Kristine ang mag model ng mga products namin doon sa America. Hindi pa naman ngayon,bukas o sa makalawa. Sasama kami sa inyong pupunta sa America para personal kayong ipakilala sa mga employee's doon. Before that mag stay muna tayo ng one month dito, magpahinga muna kayo kami naman ay hahanapin ang nawawalang kakambal ni Kristine. Sana pumayag ka iha,sagot ko ang lahat ng gastusin,pagsasamahin ko kayo ni labiy mo sa iisang mansion"ani ni tita sa'kin at talagang ngumuso pa.

"Please labiy sumama kana.......doon tayo magtatapos ng pag aaral"pamimilit din ni labiy sa'kin.

"Di'ba one month pa ang stay niyo dito tita tito bago kayo tuluyang pumunta ng America?"

"Yes iha,payag kana?"

"Pag-iisipan ko muna tita, tito,labiy. Don't worry po tutulong po ako sa paghahanap kay Xhastine,marami po akong mga kaklaseng lumaking mga walang magulang at galing sa bahay ampunan"nakangiting ani ko sa kanila.

"Thank you iha"ani ni tita.

"You're always welcome tita"ani ko din at yumakap kay tita.

Hindi na ako pinauwi ni tita,at pinatulog nalang ako dito sa kwarto ni Xhastine. Gusto kong tumangging sa guests room nalang ako matutulog at hindi dito dahil kwarto iyon ni Xhastine,pero mapilit silang tatlo na dito ako patulugin,kaya wala na akong naging choice. Bago ako naglinis ng katawan ay iginala ko muna ang paningin ko sa loob ng kwarto. Maganda ang desinyo niyon. Bawat parte nito ay may plain colors na paborito ko. Napatingin ako sa queen size bed,kulay pink ang comforter ganon din ang unan. Kulay lang ng kama ang na iba kulay Violet iyon na pangalawa sa mga paborito kong kulay. Muli kong nilibot ang paningin sa kabuuan ng kwarto, talagang hindi ako mag sasawang humanga dito, talagang napaka ganda ng pagka desinyo,pulos paborito ko. Napako ang tingin ko mga frame na nasa ibabaw ng cabinet. Isang family picture,kumpleto sila,si tita,tito,labiy at ang kakambal nito. Parang namumukhaan ko ang mukha ng kakambal ni labiy,paningin ko nasa 6 years old na sila nito. Ang mukha ng kakambal ni labiy ay siya ding mukha ko noong bata pa ako.... Pero impossible....  Sa halip na pagtuunan ko iyon ng pansin ay dumiretso ako sa banyo at nagsimulang linisin na ang katawan ko.

**********

Nang mag umaga na ay hindi padin ako pinauwi ni tita. Pinatili niya ulit ako doon sa kanila ganon din sa sumunod na araw. Sa pananatili ko dito ay pawang sa bawat sulok ng bahay nila ay may mukha akong nakikita pero hindi iyon klaro. Minsan nadin akong nanaginip. Isang bata na nakaupo sa likuran ng sasakyan habang ang mga magulang nito ay nag dadrive. Nagtatawanan ito,pero hindi ko iyon natapos sapagkat sumasakit ang ulo ko.

Ngayong araw ay napag desisyonan kong umuwi muna sa apartment ko,dahil baka may mga lawa na doon dahil sa tagal ko namang nanatili kila labiy. Sinamahan din ako ni labiy na pumunta sa apartment ko at maglinis.

To be continued............

Votes and Comments are highly appreciated..... ;P