Smile Again For Me [BOOK 2]

|47| Smile Again For Me ~ Epilogue

Στην αριστερή πλευρά του σαλονιού, υπάρχει ένα διάδρομος που οδηγεί στα δύο υπνοδωμάτια και το μπάνιο. Τα δύο δωμάτια είναι αντικριστά το ένα από το άλλο και το μπάνιο είναι στην μέση στο τέλος του διαδρόμου.

Τα δωμάτια είναι φρεσκοβαμμένα με ένα γλυκό άσπρο, όχι με το έντονο, σκληρό λευκό, αλλά με ένα πιο σπασμένο άσπρο που λέμε. Έχουν και τα δύο ημίδιπλα κρεβάτια, ένα αρκετά μεγάλο παράθυρο το καθένα και γραφεία.

Το μπάνιο έχει γκρι μεγάλες πλάκες, έναν μεγάλο νιπτήρα με έναν τεράστιο καθρέφτη από πάνω και μία γυάλινη ντουζιέρα τεραστίων διαστάσεων.

"Ζωή, έλα!"

Επιστρέφω στο σαλόνι και βλέπω την μαμά μου με τον κύριο ιδιοκτήτη να στέκονται στην είσοδο και του χαμογελάω.

"Ο κύριος Robert μένει στον από κάτω όροφο, οπότε αν χρειαστείς το οτιδήποτε, έχεις το ελεύθερο να το ζητήσεις από εκείνον. Εντάξει;"

Κουνάω το κεφάλι μου και γυρνάω προς εκείνον τείνοντας το χέρι μου για χειραψία.

"Thank you for everything. It was really nice meeting you!"

Χαμογελάει και δέχεται την χειραψία, ενώ μου λέει πως μπορώ να χτυπήσω το κουδούνι του ό,τι ώρα χρειαστώ την βοήθειά του.

Εκείνος φεύγει και με την μαμά καθόμαστε στον καναπέ αγκαλίτσα, κοιτώντας το υπερπέραν.

"Να προσέχεις αγάπη μου. Δεν είναι σαν την Αθήνα εδώ, που ξέρεις τα μέρη και ό,τι συμβεί μπορείς να μας πάρεις τηλέφωνο. Εδώ θα είσαι μόνη σου, οπότε πρέπει να είσαι πολύ προσεχτική. Εντάξει;"

Κουνάω το κεφάλι μου και χώνομαι περισσότερο στην αγκαλιά της, κλείνοντας τα μάτια μου.

[...]

"Με δουλεύεις, έτσι;"

Ακούω την φωνη της μαμάς μου και ανοίγω τα μάτια μου αγουροξυπνήμενη για να την δω να στέκεται όρθια μιλώντας στο τηλέφωνο.

"Δεν έχω λείψει ούτε 12 ώρες και μπήκαν κλέφτες στο σπίτι; Ορφέα, άνθρωπος είσαι εσύ ή καταστροφή; 41 χρονών γάιδαρος και δεν μπορούμε να σε αφήσουμε μόνο σου, γιατί θα σε απαγάγουν εξωγήινοι."

Κρύβω το πρόσωπό μου στα μαξιλάρια του καναπέ γελώντας, όταν την βλέπω να κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι της και να προσπαθεί να συγκρατήσει το γέλιο της.