Karanlıktaki Parıltı

Karanlikta Zayif Işik Veren Son Mum

  Bana ışık veren mumum eriyor kayboluyor yavaş yavaş.O cılız ışığında yolumu bulmaya çalışırken, önümü aydınlatmaya çalışırken tamamen karanlığa gömülmüş oldum.
O karanlık dünyada tek basima kalmıştım tüm et yiyen insan görünümlü mahlukların arasında kaldım.
  Onlar beni azar azar kanımın son damlasına kadar sömürüyorlardı.Kanim etim ve terim artık onlara aitti.Artik onların esiriydi bedenim.Kendimden birşey kalmamıştı artık tüm benliğim onlarındi...Onların o leziz sofralarına tam da ağızlarına laik bir ziyarettim. Küçük ve cılız bedenim tir tir titremesine rağmen ağızlarının suyu akıyordu hissediyordum.Burdan kurtulmam lazımdı hatta belkide daha fazlası...
  Ama elimden birşey gelmiyordu bu insan görünümlü mahluklardan kurtulamiyordum çünkü ışığım bitmisti mumum artık bana ışık vermek yerine acı acı yanıp sönmüştü  ve sonucunda onlara ziyafet olmustum çünkü onlar bunu istiyordu mumumun sönmesini isteyende sönuşünü keyifle izleyende onlardı hatta bedenime salyalarını akita akita tüm benligimi sömürenler de onlardı.
  Sonra ne mi oldu?
Tüm benligimi sömürdukten sonra kemik olarak kalan ben karanlığa mahkum edildim.Zifiri karanlığin içinde kaldım..Öyle bir karanlık düşünün ki içinde bulunan herkesi kör eden ve öyle bir karanlık düşünün ki en siyahtan daha siyah ve sizi tamamen ele geçiren sizin belleginizi benliğinizi kapsayan bir siyah aynı zamanda hem o karanlıktan vazgeçmeye çalışıyosunuz aynı zamanda da o karanlığin bagimlisi oluyorsunuz.
İşte böyle bir karanlığin esiri oldum ben böyle bir karanlık bataklığa saklandım şimdi ben kim mi oldum kemikten ibaret olan  ve damarlarında kan sömürüldukten sonra damarların da sadece saf karanlık doluşan  bir varlık oldum ben kim miyim?
  Ben en derin karanlığin vucud bulmuş haliyim benimle tanışmadan henüz en karanlığı tanışmadın.Bana katıl benim karanlığıma...Son kale düştü son cılız ışık veren mum söndü. Sadece katıl karanlikla tanış bu karanlık beni öldürdü ama seni yaşatacak korkma sadece hisset.