Karanlıktaki Parıltı

Karanliktaki Isilti

Ben Kimim?
En önemlisi neyim ben?
Her gün aynı sokakta geçerken denk geldiğiniz o insan mi?
Yoksa kapı komşunuz mu?
Belki size çok yakın belki de size bir okadar uzak
Yada bir siyaha gore beyaz bir beyaza gore siyahım peki ama ben gerçekten kimim?

Siz bu satırları düşünürken ben bu soruların cevabını seneler sonra buldum ve belki de bu satirlarin ardin da kim oldugumu bilecesiniz bildiginiz icin nefret edeceksiniz belki herseyden ve herkesten belki kendinizi sorgulayacaksiniz "neden?"diye ama gerçeklere şahit olacaksınız en soğuk ve karanlık haliyle
Beni tanimadan once bana kulak verin sesime cunku kimse beni duymadi bagirdim hep avazım çıktığı kadar en guclu feryat ve naralari attım kendi çığlıklarimda sagir oldum kimse duymadi beni kimse kulak vermedi bana oyleki artik Vücudum 3 yasindaki bir cocuk gibi adeta güçsüz ve direncsiz kaldi cevapsiz kalan benligim beni içten içe yedi bitirdi sonra bisey oldu ve artık başkalaştım.
Başkalaştım yabancılastim herkese ve herşeye en çokta kendime. Kendi karanlığım beni ele geçirmişti içten içe onunla özdeşlemiştim onunla bir olmuştum ben artık o olmuştum. Kendimi ona teslim ettim beni büyüledi beni güçlendirdi artık ben kendimden bağımsız olmuştum onun esiriydim artık.Ama bu beni korkutmuyor çünkü geçmişte tüm igrencliklere şahit olmuştum bi insanın ne kadar iğrençleşebilecegine ne kadar ileriye gidebilecegine bizzat şahit olmuş ve yaşamıştım.
Insan denilen varlık ne kadar iğrençlesebilirdi peki? Ne kadar ileri giderdi kendinden güçsüz biri için..Ona neler yapabilirdi peki? "Herşey" dediginizi duyar gibiyim.Evet insan denilen varlık güçsüz ve kendinden zayıf gördüğü insan için türlü igrenclikler ve insan dışı herşeyi yapabilirdi kim bilir belki sizde onlardansiniz..Ben mi?? ben ise zayıf ve güçsüz olan tarafım küçük yaşlar da ezilen dışlanan belki de hepinizin denk geldiği o arka sıralarda dışlanan kisiyim herkesin dışlayıp dalga geçtiği o kisiyim belkide ailesi tarafından dışlanıp soyutlanan,kiminizin yüzüne bakmak dahi istemeyeceği o insandım lise zamanlarından beri türlü şeylere denk geldim acının en büyüğü ve soğuğunu fiziksel ve psikolojiksel sınırlarını dahi zorlayan türlü türlü acılara şahit oldum ama bu beni güçlendirdi güçlendikçe başkalaştım karanlık beni ele geçirdi ve ben artık o oldum iyi ki diyorum çoğu zaman iyi ki başkalaştım ve karanliklastim şayet tüm bunlar olmasaydı ne ben kalacaktı ne benden bir parca
Damarlarimda gezen şey sadece siyah karanlıktan ibaret birşey.Adini henüz koyamadığım bambaşka tarif edilmez birşey damarlarimda geziyor yavaş yavaş usul usul ve ben bunu hissediyorum onun beni benden daha iyi tanıdığına bana şah damarımdan dahi daha yakın olduğunu biliyorum bedenimi ve ruhumu komple ele geçirmesine rağmen artık bambaşka ve daha güçlü biriyim artık o korkak cılız dışlanan insan değildim o soyutlanan itilip kakilan insan değildim artık acıyı çeken değil acinin ta kendisiydim