Tumango-tango na lang ako dahil nakita ko ang oras, prep time na para sa operation.

"Dra. Montenegro"

I removed my mask and threw it in to the trash bin. Sinandal ko ang mga braso ko sa wash area dahil pagod na pagod ako. Akala ko isang operation lang ang naka schedule hanggang sa nag pile up na. Tumingin ako sa digital clock sa na nakasabit sa pader ng ospital. Past 12 AM na pala. Naghugas ako ng kamay ko hanggang braso at nag sanitize.

Lumabas na ako ng OR at sinalubong ako ng pamilya ng bata.

"Doc, kamusta po sya?" tanong sakin nung nanay.

"Ayos na po sya, maya maya lamang po ay ililipay na sya sa isang pribadong kwarto" I told them, nagulat ako ng yakapin ako nito.

"Salamat po talaga dok" sabi nito, tinapik ko lamang ang likod nito at ngumiti sa pamilya nung bata.

Naglakad na ko, I sat down sa isang hallway na may upuan, rarely daanan ng tao ito dahil papunta ito sa restricted area namin. I sat down there at sinandal ang likod ko, pinikit ko ang mata ko. Nasa third floor ako at pagod na pagod akong bumaba sa opisina ko.

Napadilat ako ng makaramdam ako ng malamig na bagay sa pisngi ko, only to see him smiling brightly at me, holding a bottle of cold water na nakadikit sa pisngi ko.

"Leo" I called him.

He sat down beside me, binuksan nya yung tubig at inabot sakin. I drank it at naubos ko. I am really tired.

Leonardo's POV.

Pagkaubos nya ng tubig ay muli nyang sinandal ang likod nya. She looks exhausted.

"Do you remember me now?" she asked me again, nilingon ko sya pero nakapikit lang ang mata nya.

I stared at her for a moment, kinakabisado bawat parte ng mukha nya.

"You never left my mind, not for a single second" diretso kong sabi sa kanya.

I wanted to tell her now, ayoko ng magsinungaling pa. I was expecting her to be shocked or mad pero nanatiling nakapikit ang mga mata nya.

Dakota is the most beatiful and purest woman I had ever seen.

She smiled weakly.

"I knew it, no, I felt it pero pinagsa walang bahala ko, I thought na if you don't remember, hindi ka na masasaktan, hindi na kita masasaktan" huminga sya ng malalim. "Why did you lie Leo?"

I touched her face slowly using the back of my hand.

"I wanted you to have a choice, I know what kind of a person you are, you put other people first before you, I know how much you love him and you know how much I love you. Alam ko nung gabing yun, pipiliin mo ko"

She bit her lip, her eyes is still closed, bahagyang nakatingala ang ulo nya sa kisame.

"I wanted you to have a choice, ayokong piliin mo lang ako because you are pitying me, I am more than that Dakota-

"And what made you think I don't have a choice? No, what made you think I made the right choice?" she asked, this time lumingon na sya sakin and a tear fell from her eyes. I was quick to wipe it. "What made you think na by not choosing you, I made the right choice?"

"Dakota" I called her, umayos sya ng upo ag nagsimulang punasan ang sariling luha. "Tell me, is he bad to you? Anong ginawa ni Storm? Tell me, please?"

Tell me, sabihin mo sakin and I'll take you away, ngayon na mismo, hindi ka na nya mahahawakan pa.

Umiling sya ng dahan-dahan.

WISH UPON A STORM (Montenegro Series #2)Where stories live. Discover now