cin sevgilim (TAMAMLANDI)

11. Kısım

Bu olaylar beni çok yormuştu artık herkesten ve herşey den şüphe eden karamsar korkak birisi olmuştum. Eskisi gibi kurs arkadaşlarımla görüşmüyor dersler bitince bile sınıftan çıkmıyor kimseyle muhatap olmuyordum. Hep bir bahane üretip eve geçiyordum.
Atışlar için adanaya gitmemiz istendi. Artık kursun bitmesine çok az kalmıştı seviniyordum kurs bitince herkesten kopmam kolay olacaktı.
Atış günü geldi biz araçla gidicektik kardeşim araba buldu ve birkaç arkadaşla birlikte araçla atış poligonunun bulunduğu yere gelmiştik.
Bir arkadaşım vardı. Bazı şeyleri ona anlatmıştım. Herkes atışa sıra sıra çagırılıyordu. İçeri girenler için herkes içinden dua ediyorlardı ben git gide daha fazla öfkelenmeye başlamıştım o okunan dualar beni boguyordu. Hiç kimseye birşey diyemedim ama sıra bana geldiğinde arkadaşıma nolursun ben içeri atışa girdiğimde benim için kimse dua okumasın her yerim zangır zangır titriyor dedim.
Normalde kendi aramızda yaptığımız atışlarda ben 5 4 yada 55 vururdum asla vuramadıgım olmazdı.
O gün 25 mermi hakkımız vardı ve 15 vurmamız gerekiyordu. İçeri girdim yanımda emniyet mensubu birisi ile hocamı istedim ama. Alışmam gerektiğini sitres altında iken bile başarıp başaramicamı merak eden görevli izin vermedi.
O kadar çok konuşuyordu ki hala kulağımda dır sesi.
1 sıktım karşımdaki hedefi alnından vurdum kızdı bana öldürmek için degil yaralamak için sıkıcaksın dedi 2. Sıktım bu sefer boğazından vurdum yine kızdı bende sessiz olmasını istedim 3. Sıktım bu sefer hedefin gözlerinden vurdum daha da öfkelendi görevli bir daha öldürmek için sıkarsan beni dışarı çıkarıcagını söyledi 4. Ve 5. Bir sıktım her ikisini de hedefin kalbinden vurdum.
Zaten öfkeliydim uyarmama ragmen dışarıdan arkadaşların duaları beynimde çınlıyor bir yandan görevli yanımda hiç susmuyor en son silaha mermiyi sürdüm ve görevliye sus yoksa vururum yeter dedim adam sustu tamam dedi.
Ama hedefimi uzaklaştırdı sen yapabiliyorsun dedi. O öfkeyle ellerim ve ayaklarım aşırı titriyordu. Aslında hedefi vurmam birazda yanımdaki adamın beni sinir etmesi yüzünden öldürmek istedim aslında o hedef yanımdaki görevliydi benim için.
Daha sonra hocam yanıma geldi. Sanırım benim bagırmamı duymuştu ve görevliyle yer degiştirdi.
Hocam yanıma gelince biraz olsun sakinledim. Ve bu bana pahalıya patladı. Mermiler bitti hocam içeride hedefi yakınlaştırıp saydı.
17 aferin kızım dedi.
Dışarı çıktım bizim arkadaş ile göz göze geldik ve yanına gidip neden dua okudun sinirimden görevliyi vurucaktım dedim. O da nasıl hissettiğimi yanındaki kişinin bile kendisini duymadığını söyledi. Bense boşver diyerek geçiştirdim. Cennet tam karşımda öylece bana bakıyor gülüyordu. O an anladım bu sinirin duadan yada görevlinin konuşmasından degil malef yüzünden olduğunu. Meger hep yanımda duruyor vesvese veriyormuş.
Hiç bir zaman mutlu olmamı istemiyor ama kendisiyle mutlu olucagıma inanan aciz bir varlık işte...