Hiç olmadığı kadar aktif olan bir ben 💅🏽 Artık iki güne bir bölüm atacağım ancak istediğim bir şey var. Vote vermeniz ve yorum yapmanız. Hayalet okuyucular var be hala! Neyse bölüme geçelim. 🖤
____________________
-1-
Ozan telefondaki arkadaşının sorularına sessiz kaldı. Zaten tüm sorulara susuyordu. "Ozan ben gerçekten korkuyorum." dağınık dikkatini telefonun ucunda ki Hakan'a verdi. "Neden korkuyorsun?"
"Senden korkuyorum. Kabuslar, kendini suçlamalar, düşünmemek ve bilinç kaybetmek için alkol almalar geri gelmiş sanki. Sorulara ne kadar susarsan sus, hiçbir şeyin yerinde olmadığı ortada." Ozan dişlerini sıktı. Arkadaşlarının kendisini bu kadar iyi tanıması sinirini bozuyordu. Hakan ve Çağrı'nın, Evliya ve Hamza ile işbirliği yaptıklarına emindi. Sıkıntılı bir nefes verdi.
"Ozan senin suçun değil. Onun aramızdan ayrılmasının sebebi sen değilsin." Hakan yutkundu. O zamanları hatırlamak, konuşmak üçü (Ozan, Hakan, Çağrı) için çok zordu. "Bunları konuşmayı hiç istemiyorum. Daha güzel şeylerden bahsedelim mi?"
Hakan dudaklarını birbirine bastırdı. Yıllar geçse de kendini suçlamaktan hiç pes etmeyecekti. "Konuşalım. Ecem-" genç adamın sesini Ozan bastırdı. "Başka güzel bir şeyden bahsetsek?" telefonun diğer ucundan kısık bir gülüş duydu. Hakan'ın kıvrak kelimelerle süsleyeceği bir soru atağının geleceğine emindi.
"Sen hayatındaki her güzel şeyi onunla bağdaştırıyordun. Ne oldu Ozan? Ne oldu da Ecem'i böylesine hayatından, kalbinden, aklından uzaklaştırmaya çalışıyorsun?" sıkıntıyla gömleğinin iki üç düğmesini açtı. "Beni çağırıyorlar. Kendine iyi bak. Çağrı'ya da selam söyle." arkadaşından yeni bir atak gelmeden telefonu kapattı.
Eğer biraz daha sorular sorup, sık boğaz ederlerse kalplerini kıracağını düşünüyordu. Olmuştu işte. Ozan artık kızın yüzünü görmemeye, onu yok saymaya kararlıydı.
Aklına dün gecenin gelmesiyle sıkıntılı bir nefes verdi. Ancak dün gece bu kararları bir bir yıkılmıştı. Alkolün etkisiyle ona karşı savunmasız kalmış, bütün kurallarını çiğnemişti.
Ama asıl gurur kırıcı olan gerçek, Ozan alkolün altında değilken de dün geceki gibi davranmayı istiyordu. Hayatındaki en önemli kadına karşı soğuk davranmak istemiyordu. Ama eskisi gibi de olamayacaklarını farkındaydı. O başka birine aşıktı.
Eski artık uzak geliyordu. Ağzından titrek bir nefes çıktı. Belki hala bir şansım vardır, diye düşündü. Düşüncesini kendi kendine reddetti. O isimden sonra şansı falan yoktu. Ciğerlerini havayla doldurdu.
Ecem'in beni sevmemesi onun suçu değil. Ona kötü davranmaya hakkım yok.
Ne olursa olsun, aşık olmasa bile Ecem ona hep çok iyi davranmıştı. Kim bilir belki de Fatma kadar yakın bir arkadaştı Ecem için. Bir denge kurmalıydı. Kalp ve akıl sağlığını korumak için bir denge kurmalıydı. Yoksa bu belirsizlik onu içine çekip yıllar önceye götürecekti.
Geceleri çıkıp alkol almamalıydı. Ecem'e çok yaklaşmadan bir denge kurmalıydı. Eskisi gibi yakın olmaları kalp sağlığı açısından imkansızdı. Kendisine Batu'yu anlattığını falan düşünemiyordu. Bir daha Ecem'i o lanet gece gibi yalnız bırakmayacaktı. Bir ihtiyacı olduğunda gizliden halledecek ama bundan kızın haberi olmayacaktı. Görüntü de son dört gün ki Ozan gibi görünse de öyle olmayacaktı. Hala gördüğü her yerde Ecem'den kaçacaktı ama ne zaman ihtiyacı olsa yanında belirecekti.
