Spooky Stories: Halloween Vault 2020 -2021

Jaloezie (Dutch version of "Jealousy") 🏆

Om de een of andere reden had ik de reputatie gekregen de enige agent te zijn, die echt met gekken kon praten. Ze kalmeren. Bewijzen dat buitenaardse wezens, of demonen, of waar ze ook doodsbang voor waren, niet luisterden en ze ons dus konden vertellen wat ze wisten.

Van Zant stak op een avond zijn hoofd binnen in mijn kantoor. 'We hebben net een dolleman binnen. De baas zegt dat hij helemaal voor jou is.'

'Waarom?' Ik sloot het onderzoeksdossier dat ik aan het lezen was. 'Biecht hij de moord op Abraham Lincoln op?'

'Beter. Verhoorkamer C.'

De dienstdoende agent gaf me de details. 'Hij gooide de voorruit van een slijterij kapot om onze aandacht te trekken. Zegt dat hij in politiehechtenis wil zitten, als het gebeurt. Precies jouw soort klant.'

En dat was hij.

Netjes gekleed in een tweed jasje, zat hij met zijn handen passief gevouwen op zijn schoot, een beker water onaangeroerd voor zich.

Ik startte de opname.

'Morgenochtend tussen 06:35 en 06:40 uur zal er een moord plaatsvinden op een trein van lijn B,' zei hij met zachte stem.

'Bedankt voor het doorgeven van die informatie. Kent u het beoogde slachtoffer of de aanvaller?'

'Graag gedaan. De naam van het slachtoffer kan ik u niet vertellen, maar ikzelf zal de moordenaar zijn.'

Mijn wenkbrauwen gingen omhoog. Dit is waar het delicaat werd. Je moet doen alsof je ze gelooft of ze kunnen zich tegen je keren. Gewelddadig worden.

Ik krabbelde wat woorden neer voor het effect.

'Motief?'

'Jaloezie. Dat zegt niets goeds over mij, maar het is zoals het is.'

"Wijze van overlijden?"

"Telekinese."

Mijn pen haperde. 'Tele ...?'

'Ik zal herhaaldelijk met de kracht van mijn verstand een zwaar en stomp voorwerp naar het hoofd van het slachtoffer lanceren.' Zijn gezicht bleef een uitdrukkingsloos masker. 'Niet mooi voor de opruimploeg, maar ook daar kan niets aan worden verholpen. Ik wil graag worden gearresteerd en in een cel geplaatst, alstublieft.'

Het haar in mijn nek stond overeind. Ik had in het verleden met veel gekken te maken gehad, maar er was iets met deze man dat niet strookte met mijn ervaring.

'Technisch gezien hebben we daar geen reden toe', zei ik, hoewel dat niet helemaal waar was. Een paar ogenblikken keken we elkaar in de ogen en ik had de vreemdste sensatie van een paar kleine handjes die in mijn hoofd rondsnuffelden alsof ze door dozen rommelden.

'Hoe is het met Diane?' vroeg hij na enkele ogenblikken, terwijl de schaduw van een glimlach om zijn lippen speelde. 'Neukt ze die fitnesscoach nog steeds?'

Mijn mond viel open.

Ik voelde de kleine handjes terugtrekken.

'Ik denk dat u het begrijpt. Een cel en een bewaker, alstublieft,' herhaalde hij, zijn blik nog steeds op de mijne gericht.

Ik knikte. 'Waarom?'

'Ik wil het vastgelegd hebben dat ik haar heb vermoord, maar ik ben niet van plan ervoor in de gevangenis te gaan.'

En raad eens?

Dat ging hij niet.