Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 15

Sarah had haar blik afgewend toen hij 'geil' zei. Ze voelde zich even een veertienjarige en vloekte op zichzelf, maar ze was bang dat hij haar opwinding zou zien als ze hem bleef aankijken.

Joey fronste, maar klasseerde haar relatief snel als preuts. Zoals hij haar kende had ze misschien zelfs nooit gekust. Zijn ondertoon was misschien wel wat scherp en kil geweest, maar haar interesse in Tyler's avond maakte iets in hem los.

"Dat is jammer", antwoordde Sarah vlak. "En jij?? vroeg ze. "Na al die jaren was je vast onwennig", plaagde ze nu. Ze keek hem speels aan en wendde dan snel haar blik af terwijl ze zich afvroeg waarom ze dat niet op een normale manier had kunnen vragen.

Joey grinnikte: "Zo moeilijk is het ook niet hoor." Tyler kwam de stal weer binnen gelopen terwijl Sarah over Joey's dubbelzinnige antwoord nadacht.

"Wel", zei ze luchtig. "Dan moeten we het voorlopig maar een gewoonte maken dat jullie zaterdag en zondag pas na de middag komen."

Joey keek haar even aan en schudde zijn hoofd. Het voelde niet juist dat hij dit soort 'vrijheid' kreeg. Tyler reageerde echter enthousiast, tot Sarahs grote ongenoegen.

Ze werkte in stilte verder en negeerde Tyler, die fluitend door de stallen liep. Hij en Joey waren wel veel vrolijker dan de vorige week merkte ze op. Het maakte haar onzeker, alsof zij de reden was om de mannen somber te maken. Ze schudde haar hoofd om haar eigen gedachten, wat maakte het uit hoe de mannen zich gedroegen door haar?

"Volgende week komt de hoefsmid de paarden bekappen", zei ze plots. "Ik denk dat we die jaarlingen best ook nog even oefenen op hun voeten."
Joey grinnikte.

"Voor Black Diamond Danny in het ziekenhuis schopt bedoel je?" Sarah lachte en Joey wendde geschrokken zijn blik weer af. Sarah die lachte om een sarcastische opmerking, dat was nog niet vaak voorgevallen.

Hij bergde zijn kruiwagen op en liep achter de anderen naar Black Diamond's box. Sarah had al het meeste tijd met hem doorgebracht en probeerde hem gerust te stellen terwijl Joey over het lijf van het grote veulen wreef. Tot hun grote verbazing kon Joey beide voorbenen rustig optillen. Hij streelde nu over de achterhand van het veulen.

"Misschien moeten we het voor vandaag hierbij laten", opperde Sarah. Joey keek haar over zijn schouder aan.

"Het gaat toch goed?" vroeg hij verbaasd. Sarah knikte.

"Net daarom. Als hij straks wel begint te vechten..." Ze zweeg en Joey begreep wat ze bedoelde. Nu het goed ging met het zwarte veulen wou ze ten alle tijden onnodige confrontatie mijden. Hij klopte het veulen liefkozend op de achterhand en ging dan de box uit.

"Ik ga nog even met hem stappen. Als ik terug ben nemen we nog even zijn voorbenen op", zei ze. Joey knikte en zag haar het veulen uit de stal leiden. Ze leidde de grote jaarling langs de lange oprit en het dier begon nerveus rond te kijken. Hier was hij nog niet geweest en de spanning in de jonge hengst steeg merkelijk.

Sarah wandelde rustig verder, het werd tenslotte echt wel tijd dat het jonge dier begon te werken. Hoe dichter het paard de baan naderde, hoe nerveuzer hij werd. Sarah keek hem fronsend aan.

"Wat een aansteller ben jij toch. Er is nog niet één auto gepasseerd", mompelde ze de hengst toe.

Het paard brieste en begon te dansen. De druk op de touw werd sterker en Sarah hield halt. Ze moest hem zelf ook maar niet te veel uitdagen bedacht ze zich. Ze had verwacht dat hij zenuwachtig zou blijven dansen, maar zodra zij stopte, stopte hij ook. Hij richtte zijn elegante hoofd hoog op en stond met gespitste oren naar de straat te kijken. Sarah aaide hem in zijn perfect zwarte hals, waardoor zijn linkeroor zich even in haar richting draaide. Zo bleef Sarah een hele tijd staan.

Tot het paard weer brieste en zijn hoofd lager hield. Ze zette nog een paar stappen naar voor en het paard volgde haar, rustiger dan voorheen. Ze liep tot aan de straat en liet de jonge hengst daar de omgeving in zich opnemen voor ze hem weer omdraaide. Aan de stal keken Tyler en Joey toe hoe het jonge en toch al imposante dier Sarah als een lammetje volgde.

"Je had hem in het begin eens moeten zien", zei Joey. Tyler herinnerde zich het verhaal van de jonge hengst, die een stuk van Sarah's ondoordringbare muur had afgebroken. Hij antwoordde niet, maar herinnerde zich hoe Joey zich over een ontredderde Sarah ontfermt had.

Sarah stopte aan de stal en aaide de jonge hengst over zijn neus. Joey aaide het dier over zijn schouder en liet zijn hand dan langzaam over zijn been naar beneden glijden. Hij nam de voet van het dier vast en de jonge hengst hief zelf zijn voet omhoog. Joey hield hem even vast voor hij hem voorzichtig weer op de grond zette. Hij liep om het paard heen en deed aan de andere kant hetzelfde, waarna hij verheugd naar Sarah keek. Sarah grijnsde tevreden terug en overhandigde de jonge hengst het stukje wortel dat Tyler haar toe stopte.

Ook in de dagen die daarop volgden deed de jonge hengst braafjes wat er verwacht werd. De eerste keren dat Joey aan zijn achterhand begonnen was had hij wel een paar keer getrapt, maar al snel gaf hij netjes zijn achtervoeten ook.

"Hij is super slim!" besloot Sarah, toen ze er over aan Charlie vertelde. Charlie knikte.

"Je zal hem dan toch zadelmak krijgen", zei hij voorzichtig. Joey hield zijn blik strak op zijn bord gericht, maar Tyler was altijd minder voorzichtig geweest.

"Ja, Blondie. Wanneer ga je nog eens op een paard stappen. Die grote vos kan toch al bereden worden?" vroeg hij, terwijl hij een hap van zijn boterham nam. Sarah keek hem nijdig aan. Joey gooide een veelbetekenende blik naar zijn boterhammen.

"Wat?" zei Tyler verontwaardigd. "Je bent toch genezen? Je had er al lang op moeten zitten!" verdedigde hij zichzelf en hij keerde zich naar Charlie. "Toch?" Charlie keek Tyler even doordringend aan, zodat die zijn mond zou houden en keek dan weer naar Sarah.

"Alles op zijn tijd, liefje", zei hij poeslief. Tyler slikte wat hij wou zeggen in en Sarah keek nu om naar Joey, die nog steeds erg gebiologeerd was door zijn boterhammen. Ze voelde woede door haar lichaam stijgen. Plots besefte ze dat de mannen hier onderling al vaker over gepraat hadden. Over haar en haar zwakte. Ze schoof haar bord naar het midden van de tafel en haar stoel naar achteren.

"Aangezien hier enkel experten aan de tafel zitten hebben jullie mij niet nodig. Misschien kan Tyler wel twintig kilo vermageren en de paarden uitbrengen", gromde ze voor ze zich omdraaide en met grote passen de trap opliep. De stilte aan de tafel werd pas doorbroken toen ze haar boven de deur van haar slaapkamer met een klap hoorden dicht zwaaien. Joey keek nu pas op van zijn bord en keek Tyler nu verwijtend aan. Ook Charlie fronste naar Tyler.

"Ok", gaf deze toe. "Ik had misschien moeten weten dat dat gevoelig zou liggen. Ik zal wel met haar praten", zei hij en hij wilde net zijn stoel achteruit duwen toen Charlie die, met verbazend veel kracht, tegenhield.

"Jij hebt even genoeg gezegd", zei hij kort en hij keerde zich tot Joey, die begon meteen zijn hoofd te schudden.

"Charlie, ik heb me hier bewust van tussen gehouden."

De oude man knikte, plots vermoeid. "Dat weet ik. Je kent haar al langer en dat is ook waarom het beter is dat jij met haar praat. Iemand moet het doen en ik kan de trap niet meer op." Joey zuchtte.

"Is het geen optie haar te laten afkoelen. Dan kan je met haar praten wanneer ze naar beneden komt." Charlie staarde hem doordringend aan.

"Je hebt het beloofd, Joe."

"Ik heb beloofd dat ik ze niet in de steek laat, dat ik haar zal helpen. Dat zal ik ook, maar je bent er nog, vriend." Charlie glimlachte even en Joey zuchtte terwijl hij zijn stoel naar achteren schoof. "Best!"