Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 12

"Help me even recht, Joey", zei ze. Joey wou protesteren, maar de dokter zei niks.

Toen ze rechtstond probeerde ze Inyanga te vinden. Moedige kleine Inyanga, die ergens op drie benen zichzelf bleef bewijzen. Tyler kwam nu ook toe en Sarah gaf hem geen kans om iets te vragen:
"Inyanga, Tyler! Alsjeblieft, zorg dat ze geholpen wordt."

Hij keek haar even bezorgd aan, de jongen was uit het veld geslagen en hij besefte nauwelijks wat ze hem vroeg. Ze had duidelijk niet door hoe haar val er had uitgezien. De vastberadenheid in haar blik maakte hem echter duidelijk dat ze relatief ongedeerd was en hij knikte voor hij verder doorliep, op zoek naar de kleine merrie.

"Jij hebt heel veel geluk gehad", besloot de dokter na een kort onderzoek. Lichte hersenschudding en een paar gekneusde ribben. Voor de zekerheid wil ik je straks wel mee naar de kliniek. Ik moet interne bloedingen uitsluiten." Joey zat naast haar in de camionette waarmee de dokter de baan was opgereden. Hij hield haar hand vast en was lijkbleek.

"Inyanga ging overkop en je rolde recht naar de andere paarden", bracht hij uit, niet zo zeer tegen Sarah. De shock sheen hem nu pas echt te raken. "Die laatste moest springen om je te ontwijken." Hij legde zijn hand op haar voorhoofd. "Ik was zo zeker dat ik...", alweer maakte hij zijn zin niet af.
Sarah draaide zich naar de verpleegster, die haar enkel intapete.

"Wat was er met mijn enkel?" vroeg ze verdwaasd en de verpleegster lachte vriendelijk.

"Niks ergs, liefje. Je hebt hem verzwikt."

"Oh. Kan er iemand mijn opa zoeken? Oh en Joey, je moeten bij Tyler naar Inyanga kijken, haar achterbeen", zei Sarah. Joey wendde zijn blik af. Hij wou haar niet vertellen wat hij gezien had. Nog niet.

"Ik wacht nog tot Charlie hier is", antwoordde hij, hij tilde de hand die hij vasthield op en kuste de rug van haar hand. "Hij zou me nooit vergeven dat ik je alleen liet. En Tyler is de beste man ter wereld om bij Inyanga te zijn."

Enkele minuten later stapte Charlie de camionette in. Zijn oude gezicht was lijkbleek en zijn rimpels leken plots veel dieper dan normaal.

"Sarah, oh meisje!" stamelde hij en hij nam haar vrije hand beet. "Dank je, Joe", zei hij, zonder zijn blik van zijn kleindochter te halen.

"Ik ga Tyler helpen en kom daarna ook naar het ziekenhuis", vertelde Joey. Hij kneep even in Sarah's hand en klopte Charlie opbeurend op de schouder.

"Joe?", zei Charlie en nu kreeg hij zijn ogen even van Sarah los: "Alles wat nodig is." Joey knikte en stapte uit de camionette. Hij haastte zich naar de stallen waar hij een dierenarts aan Inyanga's stal zag staan. Hij rende naar haar stal en keek recht in Tyler's bezorgde ogen. De blonde jongen schudde zijn hoofd en Joey zag dat zijn ogen waterig werden. Hij wendde zijn blik nu naar de dierenarts.

"Het spijt me, jongen. Die pees is volledig over", zei die.
Joey klemde zijn kaken op elkaar.

"Heb je een echo gedaan?"

"Nog niet, maar het is zo wel duidelijk. Eerlijk gezegd denk ik dat we blij mogen zijn dat haar been niet gebroken is."

Joey knikte, daar was Charlie bang voor geweest, wist hij. Daar was hij zelf ook zeker van geweest.

"En voor de rest? Bij die val had ik niet meteen het idee dat haar achterbeen veel druk te verwerken kreeg?" vroeg hij.
De dierenarts schudde zijn hoofd.

"Die pees is beschadigd toen een paard op haar achterbeen trapte. De valpartij en vooral het rechtspringen heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat het volledig verder gescheurd is. Ze kan natuurlijk de eerste dagen wel pijnlijk zijn in haar nek en rug. Het was een behoorlijke smak. Verder heeft ze pijn in haar schouder. Ik vermoed dat ook daar een pees geraakt is. "

Joey knikte en voelde zich misselijk. Alsof het steeds beter tot hem doordrong hoeveel geluk Sarah had gehad. "Ik heb haar een ontstekingsremmer gespoten", ging de dierenarts onverstoord verder. "Haar been moet regelmatig gekoeld en in gebandageerd worden. Eventueel kan ze nog cortisone krijgen, maar de realiteit is dat dit paard het einde van haar korte carrière bereikt heeft. Na maanden herstel kan ze misschien dienen in de fok, maar daar zal veel tijd en moeite in kruipen."

Joey knikte: "Dat moet dan maar." Hij bedankte de dierenarts en keerde zich naar Tyler, die duidelijk gewacht had op nieuws omtrent Sarah's toestand. Eddie Mouster stak ondertussen ook zijn hoofd in de stal.

"Ik snap het niet", zei Eddie meteen toen hij Joey's blik opving en Joey besefte dat hij zich afvroeg of hij schuld trof. Joey legde de twee mannen uit wat er aan de hand was.

"Jij kon er niks aan doen, Eddie. Als Masterplan niet zo stevig had geweest was het misschien nog veel erger geweest", zei Joey. Tyler knikte instemmend.

"Dan waren er meer dan één gevallen", vulde hij aan.

"Ik zal wel bij Inyanga blijven", opperde Eddie, die zich duidelijk toch schuldig voelde. "Dan kunnen jullie allebei naar het ziekenhuis." Tyler keek hoopvol naar Joey en die knikte instemmend.

"We kunnen de eerste uren toch niet veel voor haar doen", zei hij spijtig en hij streek de merrie even door haar manen.

In stilte reden Joey en Tyler naar het ziekenhuis, waar ze zich bij Charlie voegden.

"Ze zijn bezig met een echo", zei deze gespannen en vroeg dan naar zijn paard. Charlie leek opgelucht.

"Dat ze niet meer zou rennen was me meteen al duidelijk, maar ik zou het werkelijk niet eerlijk vinden dat ze niet van haar leven zou mogen genieten. Ik weet zeker dat Sarah dat ook vindt." Joey knikte instemmend en Tyler scheen in een shocktoestand te verkeren.

Een half uur later bevestigde Sarah dat haar hart brak toen ze haar kleine dappere merrie achter de anderen had zien aanrennen.

"Ze zal geweldige veulens geven", probeerde Joey de grimmige sfeer te verlichten. In realiteit zouden ze nooit weten hoeveel de kleine merrie werkelijk in haar mars had. Voor Sarah was haar ergste nachtmerrie uitgekomen. Of zij zelf ooit nog op de renbaan zou verschijnen durfde niemand te vragen.