Shinigami No Kyojin-Αυστηρώς Ακατάλληλο

Κατάρα.

Η "θεία" μου αφαίρεσε το μαύρο ρούχο. Δεν ξέρω πως έφτασα στον ναό..
Έναν μαύρο ναό που κάθε τοίχος υπήρχε και μια ζωγραφιά. Ένας δράκος, ένα φίδι, μια τίγρης και ένας φοίνικας, όλα με άσπρο χρώμα.
Αισθάνομαι πως έχω ξανάρθει σ' αυτό το μέρος.. Με τον ίδιο τρόπο..
- Τι συμβαίνει μικρέ;
Αυτό το μικρέ.. Ακούστηκε οικείο.. Ήταν πριν από πέντε χρόνια, τα χειρότερα της ζωής μου. Μετά από ακόμα μια μέρα γελοιοποίησης γυρνούσα στο σπίτι. Ξαφνικά ένιωσα μια σκιά να μ' ακολουθεί.
«Μικρέ!»  Γύρισα τότε με άρπαξε από το χέρι.
«Πρέπει να έρθεις μαζί μου!»
«Jeanbo μείνε μακριά της!!»  Ακούστηκε μια άλλη γυναικεία φωνή.
"Μαμά;"
«Άφησε τον να 'ρθει μαζί μου.»
«Όχι, δεν μου θα τον πάρεις! Ποιός μου εγγυάται εμένα ότι δεν θα επιστρέψει, ποιος μου εγγυάται ότι δεν θα του δηλητηριάσεις την ψυχή;»
«Roxanne θα στο ξαναπώ για τελευταία φορά. Άφησε τον να έρθει μαζί μου.»
«Είπα όχι!»
Εκείνη τότε μου ψιθύρισε μια φράση, τότε δεν την κατάλαβα την σημασία της, δεν ήμουν σε θέση να την καταλάβω. Το σώμα μου όμως.. Κάθε κύτταρο μου ένιωσε για πρώτη φορά κρύο και ανατρυχίλα, αυτό κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα.
«Έπρεπε να είχες δεχτεί, τώρα ότι κι αν γίνει η μόνη υπεύθυνη θα είσαι εσύ. Jean.. θα ξανάρθω.. Και θα σε πάρω απο δω!»
Φαινόταν ότι δεν έγινε τίποτα.. Στην κουζίνα τουλάχιστον.. Η κατάρα ήταν στο δωμάτιο μου.. Η μορφή ενός γυναικείου δαίμονα ήταν σαν σκιά στον τοίχο, από τότε αυτό το δαιμόνιο δεν σταματά να με ενοχλεί στα όνειρα μου, σε σημείο μάλιστα που προσπάθησε να με αποπλανήσει.
Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα.
- Σου είχα πει και πιο πρίν, γίνε αυτό που φοβάσαι περισσότερο για να είσαι ατρόμητος.
- Ποιος είναι αυτός Marina;
- Ο "ανιψιός" μου. Jean, αυτή είναι η κοπέλα που σου έλεγα.
Σφίγγει τον κλοιό η "θεία".. με το γάντι μάλιστα, έτσι ώστε να μην καταλάβω πως και που θα με μπλέξει. Αυτό δεν μ' αρέσει καθόλου! Πρέπει να μάθω εαν είναι έτσι όπως τους περιέγραψε ο πατέρας μου. Πρέπει να δράσω όσο πιο γρήγορα γίνεται και να ξεφύγω!