Shinigami No Kyojin-Αυστηρώς Ακατάλληλο

Αναμνήσεις.

Ο Jean ήταν απορροφημένος στις αναμνήσεις του, κυρίως τον πατέρα του. Θυμάται να έλειπε περισσότερες ώρες από το σπίτι αλλά η δίωρη αφοσίωση του ήταν εντονότερη. Κυρίως γιατί είχε να αντιμετωπίσει τον πιο αυστηρό μεν, σοφότερο μεν δάσκαλο.
Κάθε μέρα εργασίες, ασκήσεις για διαμόρφωση καλύτερου γραφικού χαρακτήρα και ανάγνωσης όταν δεν είχε σχολείο. Όταν τελείωνε από τα μαθήματα έπρεπε να κάνουν δουλειές για το σπίτι, μια σωστή οικογένεια χρειάζεται πάντα ομαδικότητα και συνεννόηση για να επιβιώσει, έλεγε πάντα.
Μα η Roxanne ηταν πεισματικά ανένδοτη, ήθελε τον φροντίζει, να τον ευχαριστεί. Ο Fransisco ήθελε να τον διδάξει στο πώς να φροντίζει ο ίδιος τον εαυτό του και για τους άλλους, αυτό που στο τέλος τον κάνει να νιώθει νικητής γι' αυτό. Όμως δεν είχε χρόνο να τον βοηθήσει στην έκφραση, για αυτό μιλούσε αδέξια.
Λίγες μέρες πριν πεθάνει είχε μια συζήτηση μαζί του, κάτι που έπρεπε να αλλάξει την ζωή και την θεωρία του.
- Jean.. Πρέπει να ξέρεις ότι εμείς οι Kirschtain είμαστε ανέκαθεν σε αντιπαλότητα με την δυναστεία των Reiss. Έχουμε χάσμα.. Εκείνοι με βάση το ορατό κι εμείς με βάση το αόρατο.
- Τι πράγμα;
- Οι Reiss έχουν ικανότητες με βάση αρχοντικό αίμα ενώ εμείς έχουμε το χάρισμα.. Κοιτάμε μπροστά διαβάζοντας ψυχές.. Αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω, είναι ευχή και κατάρα.. Ειναι χρονοβόρο, θα το κουβαλάς μια ζωή, συνάμα βασανιστικό. Αλλά κι αυτός είναι σκοπός μας, να αντιμετωπίζουμε τα κακά προμήνυματα.
Όσο μιλούσε το ύφος του ήταν αγέρωχο, αυστηρό, θυμωμένο.
Ετσι δεν είναι;
Τον ρώτησε με στοργικό χαμόγελο με ύφος γαλήνιο, κάτι που έκανε σπάνια.
Τελικά είχες δίκαιο πατέρα.. Που να βρίσκεται η ψυχή σου άραγε.. Στην κόλαση η τον παράδεισο;
- Kirschtain! Είναι ώρα για μάθημα!
- Σωστά.. Απάντησε ξεψυχησμένα.
- Είσαι καλά;
- Ναι είμαι. Ο Light δεν το 'χαψε, τον κοιτούσε επίμονα. Κάτι κρύβει, είναι σίγουρος. Κάτι σοβαρό, δεν ήταν φυσική τόση απορρόφηση.
Απλά σκεφτόμουν τι θα λένε οι άλλοι για μένα. Bingo! Ο Light βρήκε την αφορμή να τον κάνει να μιλήσει.
- Είσαι καλός στα ψέματα Jean, ξεχνάς εύκολα όμως. Δεν θυμάμαι να έδινες σημασία στα σχόλια του κόσμου, πόσο μάλλον να σε επιρεάσουν έτσι.. Είναι κάτι προσωπικό; Αν είναι δεν θα επεκταθώ περισσότερο, άλλωστε δεν μ' αφορά.
- Ναι είναι.. Αλλά έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον..
- Μίλα μου. Είπε αδιάφορα.
- Ο πατέρας μου.. Πέθανε πριν από μερικούς μήνες από καρδια. Ήταν από φυσικά αίτια.. Θα το είχα αποδεχτεί αν δεν έβλεπα το όνειρο που είχε να κάνει με τον θάνατο του, και μάλιστα τρεις μέρες πρίν πεθάνει..
Ήμασταν στο σπίτι του παππού μου, έτρεξα στην πόρτα και τον βρήκα να κάθεται στην αυλή. Ήταν μελαγχολικός, τόσο αδύναμος που δεν μπορούσε να γυρίσει να με δει όσο και να φώναζα. Σαν τον παππού μου πριν πεθάνει.
Όσο τον άκουγε ο Light σκοτείνιασαν οι σκέψεις του, αγνοούσε στο οτι ο Jean ερμήνευε το όνειρο έτρεμε, ένιωθε την καρδιά από στιγμή σε στιγμή να σπάσει..
- Δεν μπορούσα να κάνω κάτι.. Έβλεπα το κακό να έρχεται και δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Βλέποντας τον Jean να προσπαθεί να καταβάλει τα δάκρυα, να ελέγξει την ταραχή του αποσπάστηκε από σκοτάδι. Συνήθως έβλεπε τον L κρυφά να αφήνει τα δάκρυα του που κυλούσαν αθόρυβα. Δεν τον αντέχει είναι η αλήθεια, δεν τον λυπάται, η ζωή τον άφησε χωρίς οικογένεια, όμως δεν τα παράτησε, είναι πολύ το ελεεινό συναίσθημα για τον L.. Παρόλα αυτά η καρδιά του εξακολουθεί να είναι ανοιχτή σε άλλους να γίνουν η οικογένεια του. Προχώρησε ενστικτωδώς, έγινε ο καλύτερος ντεντέκτιβ στον κόσμο. Αισθάνεται θαυμασμό και συμπόνια ταυτόχρονα κι ας μην το παραδέχεται ούτε στην ψυχή του, το μόνο που παραδέχεται είναι πως νιώθει.. Αναθερμάνουν τα ξεχασμένα του αισθήματα αφήνοντας τον Kira σιγά σιγά βγαίνει από την ψυχή του.
Η αδελφή του ήταν η πρώτη που ήρθε στο μυαλό του, κατέρρεε εύκολα σε οτι την στεναχωρούσε, εκείνος την αγκάλιαζε. Την επόμενη μέρα, αισθανόταν καλύτερα.
Μετά από αυτό τον αγκάλιασε.
- Κλάψε για όσα κρατούσες μέσα σου.. Είπε εκείνος και ο Jean έσφιξε τις γροθιές του. Είναι η πρώτη αφήνεται σε κάποιον να ξεσπάσει έτσι.
Ο Light γίνεται πρώτη φορά μάρτυρας σε τέτοιους λυγμούς από άντρα. Ήθελε να τον ηρεμήσει για όσο χρειαστεί.
Κανένας από τους δύο δεν ήξερε πόση ώρα έμεινε στην αγκαλιά του να κλαίει, το καλό ήταν πως σταμάτησε να τρέμει. Κουράστηκε, χαλάρωσε αλλά τα δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα. Τουλάχιστον καθάρισε η ψυχή του. Πρέπει να ηρεμήσεις. Αύριο θα είσαι καλύτερα.
- Κι αν δεν θα είμαι;
- Εδώ θα είναι ο ώμος μου αν τον χρειαστείς ξανά.
Εκείνος χαμογέλασε.